คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3 - 1 เดือน
เยมีนบอผมว่าเวลาแห่วามสุ
มัะอยู่ับเราไม่นานนั
เมื่อเราไ้พบเอับวามสุแล้ว
อบโยมันเอาไว้ให้มาที่สุ
เพราะในเวลาไม่นาน..มันะเลยผ่านเราไป
านยอลวัสายามอไปยันที่นั่นิ่อยู่บนเียไม่ยอมยับเยื้อนไปไหนเลยสันิโยมีแบฮยอนุมมือเพื่อนรัอย่าให้ำลัใ
ยอูสบามอับานยอล้วยสายาเรียบนิ่
“เรื่อที่เิึ้นมันเป็นแ่เหุสุวิสัย
พี่หวัว่าน้อแบฮยอนะเ้าใพี่”
านยอลมอแบฮยอน้วยแววาริัเพราะเรื่อที่เิึ้นมันไม่ใ่เรื่อเล็ๆ
ารระทำอยอูทั้หมานยอละถือว่ามันเป็นแ่เรื่อเล็น้อยไม่เอาวามใๆับอีฝ่ายทั้เรื่อวายาสลบ
เรื่อยาปลุเ็ส์ หรือแม้ระทั่เรื่อที่เ้าัวสารภาพรั านยอละทำเป็นมอ้ามสิ่เหล่านั้นไป
“เพราะนที่พี่รัมีแ่น้อแบฮยอนเท่านั้น” ปรายามออีนที่นั่บนเีย้วยหวัว่าำพูอนะทำให้อีฝ่ายเ้าใ
“แ่ถ้าพี่รัผมริ
พี่ไม่ทำอย่านี้ับเพื่อนผมใ่ไหมล่ะรับ”
แบฮยอนบีบมือยอูแน่นในระหว่าพูประโยัล่าว
ถ้าานยอลรัแบฮยอนริ
เรื่อเหล่านี้ไม่วระเิึ้น านยอลไม่วระทำร้ายิใอนที่ัวเอรั
ถึแม้ว่าแบฮยอนะไม่เยรัานยอลแ่ารที่นที่บอว่าอบเรา รัเรามาลอ
ลับมามีอะไรับเพื่อนัวเอแบบนี้ แบฮยอนรับไม่ไ้
“และถ้าผมไม่อพี่มานเินไป
่วยรับผิอบเพื่อนผม้วยรับ”
“พี่รับผิอบยอู็ไ้ แ่แ่ทำไปามหน้าที่
ไม่ใ่ทำ้วยใ”
ยอูวัสายามอานยอล ้าในอเือปะทุในำพูออีฝ่าย
มือบาที่ไม่ถูอบุมิลบนฟูที่นอน้วยวามโมโห
“เพราะในสายาพี่ยัมีแ่แบฮยอน”
านยอล้อยอูลับอย่าไม่เรลัว
เพื่อยืนยันในสิ่ที่ัวเอพู ถ้าเาทำผิโยั้ใไม่ยาที่ัใาแบฮยอนแล้วรับผิอบยอู
แ่ทั้หมนี้ือแผนอยอู แผนอนเห็นแ่ัว
“เอ่อ…ผมว่าผมอัวไปห้อัวเอ่อนละันนะรับ”
แบฮยอนเอ่ยออมาเมื่อเห็นว่าบรรยาาศเริ่มมาุ ปล่อยให้นสอนเลียร์ันเอีว่า
มือบาุมมือยอูอย่าให้ำลัใอีรั้่อนะรีบเินออาห้อเพราะสัมผัสไ้ถึรัสีอันรายที่ออมาาโยอู
านยอลมอามร่าอแบฮยอนไปนลับสายา่อนที่ัวเอะหันายเรียมเินออาห้อออไปบ้า
“ในเมื่อพี่ละรับผิอบผมแล้ว…ถ้าั้นนับั้แ่วันนี้พี่ือแฟนอผม”
ายาวหยุะัล านยอลหมุนายลับมามอนที่อยู่บนเีย้วยสายาไม่เป็นมิรแ่ยอูลับไม่ไ้สนใมันเลยสันิ
“อย่าทำให้ันเลียนายไปมาว่านี้เลยโยอู!”เรียวาบา้าวลมาาเีย
่อนะ่อยๆสาวเท้าเ้าไปใล้นที่วานเมื่อรู่ ทัู้่่า้อาันไม่ลละ
มือบาไล้มือไปามสาบเสื้อออีฝ่ายอย่าเื่อ้า
“ยิ่พี่เลียผมมาเท่าไร ผมยิ่อบนะ” มอบรอยยิ้มแสนหวานให้อีฝ่ายอย่าเย้ายวน
แู่เหมือนว่าานยอละไม่ิอย่านั้น มือหนาปัมือยอูออ
หมุนายหันหลัให้อีฝ่าย ับลูบิเรียมะเินหนีออาห้อ
“ผมอเือนพี่ไว้อีอย่า แบฮยอนเป็นนรัเพื่อน
แ่ผมบออะไรเานิหน่อยเา็พร้อมะทำให้ผมทุอย่า เพราะะนั้น…ทาที่ีพี่วรอยู่ให้ห่าา
แบฮยอน อย่าพยายามทำให้ผมไม่พอใ ถ้าผมโรธมาๆ ผมอาะบอให้แบเลียพี่ามผมไป้วยเลย็ไ้
หรือีไม่ีผมอาะให้แบหนีพี่ไปไลๆเลย้วย”
เอ่ย้วยน้ำเสียธรรมาราวลับว่ามันเป็นเรื่อินฟ้าอาาศ
านยอลำมือที่ับลูบิแน่น ามวัมามอยอูอย่าินเลือินเนื้อ
่อนะเปิประูและปิมันเสียันแบฮยอน้อวิ่ออมาาห้อัวเอ านยอลทำเพียแ่มอหน้าแบฮยอนแล้วเินผ่านไป
“ยอู…”
เรียื่อเพื่อนสนิทัวเอเสียเบา มือบาเปิประูเ้าไปภายในห้อยอู แบฮยอนมอร่าเพื่อนสนิทที่ลไปนั่อับพื้น้วยวามสสาร
ทิ้ัวลนั่ับพื้น้าอีฝ่าย มือบาโอบล้อมัวเพื่อนรัึให้อีนเ้ามาภายในอ้อมอ
“ร้อออมาให้หมนะ
เอาวามเสียใอนายออมาให้หม”
แรสั่นาร่าที่อยู่ภายในอ้อมอบ่บอให้รู้ว่ายอูร้อไห้หนัมาแ่ไหน
มือบาลูบหัวอีฝ่ายอย่าปลอบประโลม
“ยอู…ในเมื่อนายเลือวิธีที่ะึพี่านยอลไว้ให้อยู่้าายนาย้วยวิธีนี้
นาย็วรรู้ว่าผลว่ามันะเป็นยัไ”
ยอูเยหน้ามอแบฮยอน้วยน้ำานอหน้า
มือบายำเสื้อเพื่อนแน่นอย่า้อารที่พึ่ ปาบาเม้มเ้าหาัน
“ัน..ฮึ…ันรู้..แ่มันเป็นวิธีเียวที่ะึ…อึ..พี่เาไว้้าายันนี่..”
“……”
“ันอโทษ…อโทษ…ฮืออออออออ….อโทษนะแบฮยอน”
มือบายึ้นมาเลี่ยน้ำาอเพื่อนสนิทอย่ารัใร่
้อาเพื่อนรัที่น้ำายัไหลออมาไม่หยุ ัวแบฮยอนเอน้ำา็เอ่อล้นออาวาเ่นัน
“ันบอแแล้วไยอู มันไม่ผิหรอนะที่แะเห็นแ่ัว..นเราเลือทาเินไม่เหมือนันหรอนะ”
ยอูถลาเ้าไปอแบฮยอน่อนะปล่อยโฮออมา หาะมีใรสันที่เ้าใโยอูที่สุ
นนนั้นือแบฮยอน
เพื่อนที่ไม่ว่าเมื่อไหร่็อยู่เีย้าัน
นที่เ้าใีว่าโยอูที่ภายนอแลูแ็แร่ ที่ริแล้วแสนะเปราะบา ยอูเหมือนั่เรื่อแ้วเียระไน
มันสุแสนะเปราะบา หาถูะแท้ำๆ สัวันหนึ่มัน็แเอา่ายๆ
ยอูเหลือบสายามอหน้าเพื่อนรัที่ำลัเร่เรียาารทำรายานเล่มใหม่
เพราะหลัาส่เล่มที่แล้วไปเมื่อสออาทิย์ที่แล้ว
อาารย์็สั่ทำรายานเล่มใหม่มาอี
และสาเหุที่แบฮยอน้อมานั่เร่เรียนานี้เป็นเพราะยอูเอ
“ยอูอา..เมื่อไหร่นายะหายป่วย”
ส่สายาอ้อนยอู้วยสายาหมาหอยนยอูอำไม่ไ้
“น้อแบฮยอนทำไม่ไหวแล้วเหรอรับ? ั้นเี๋ยวพี่ทำให้”
านยอลรีบว้าโน้บุ๊และหนัสือใ้อ้าอิมาทำเอ ใบหน้าที่เยยิ้มหวานแปรเปลี่ยนเป็นบึ้ึทันที
เมื่อเห็นารระทำอานยอล าหวานหันวับไป้อเพื่อนรัที่ำลัทำหน้าใส่ ยอูหันลับไป้อหน้าานยอลอีรั้และอีฝ่ายำลัมอมาที่นเ่นัน
“อย่าิะว่าแบฮยอน…ไม่ีหรือไานะไ้เสร็เร็ว”
านยอล้อาอีฝ่ายเม็ ยอูหลบสายาร่าสูทันที
เปลือาบาหลุบล่ำน แบฮยอน้อรีบย้ายที่นั่มานั่้าๆเพื่อนัวเอ มือบาถูส่ไปลูบหลัอีฝ่ายอย่าปลอบใ
น้ำาสีใสเอ่อลอนแทบล้นออมา
เ็บ…เหนื่อย
เือบ2อาทิย์ที่านยอลมาทำหน้าที่แฟนแ่มัน็แ่ในนาม
านยอลยัเยา แทบะไม่มอหน้ายอูแล้วยิ่ถ้าเป็นารพูุย้วยแล้วยิ่นับรั้ไ้
ถ้ายอูไมู่่ไม่บัับ
านยอล็ะไม่ทำ ทุรั้้อยแบฮยอนมาเป็น้ออ้า แล้วยิ่มาอนนี้ที่โยอูป่วย
านยอลไม่เยมาเยี่ยมเยียน ถ้าไม่ใ่แบฮยอนโทราม
หรือว่ามันวระพอแล้ว?
ยอูลุึ้นยืน้าๆ วายัหลุบ่ำ
้วยไม่อยาให้อีฝ่ายเห็นน้ำาเห็นวามอ่อนแออน ่วนี้ยอูอ่อนไหว่าย
อ่อนไหว่ายนเินไป มือบาอบโยหนัสือทุเล่มยัลระเป๋า เท้าน้อยเรียม้าวเินออไปแ่็้อหยุะัเมื่อไ้ยินประโยที่ทำให้ปวร้าวไปทั้ร่า
“ไปะไ้็ี อึอั”
เสียทุ้มที่ำไ้ึ้นใว่าเป็นอใร เปลือาบาหลับาลปล่อยให้น้ำาไหลรินลมา
รีบสาวเท้าออมาให้ห่า
้วยอยาออไปาบริเวนี้ให้เร็วที่สุ
แ่็้อหยุะัอีรั้เมื่ออาารเวียนหัวีึ้นมาอย่าไร้สาเหุ
มือบาถูยึ้นมาุมมับ สายามอไป้าหน้าอย่าพร่ามัวนแปรเปลี่ยนลายเป็นวามมืสนิท
“ยอู!!”แบฮยอนแทบะถลาไปว้าร่าเพื่อนรัที่ล้มไป่อหน้า่อาแ่็้าไปว่าอีน
แบฮยอนเินไปมาหน้าห้อุเิน้วยวามัวล นานยอล้อับอีฝ่ายให้นั่ลเพราะนัวเล็เินไปเินมาเสียนเวียนหัวไปหมแล้ว
“ผลั่”
เสียประูเปิพร้อมับร่าเล็ผิวาวโอโม่เินออมา
“อโทษนะรับ ใรเป็นาิอุโยอู”
เสียใสอุหมอร่าเล็เรียวามสนใาานยอลไ้เป็นอย่าี และเมื่อเห็นหน้าอีฝ่าย
านยอล็ยิ่มั่นใว่าือ ‘ิมุนมยอน’ าิอน
“ผมรับ!”
แบฮยอนรีบเินไปพบุหมอหนุ่มทันทีที่ไ้ยินื่อเพื่อนรั
“เี๋ยวามหมอไปที่ห้อรว้วยนะรับ”
หมอหนุ่มยิ้มให้ทั้สอนโยเพาะานยอล
ภายในห้อรว
ยอู้อมอปาาที่วาอยู่บนโ๊ะนิ่
ไม่สนใแบฮยอนที่ำลัส่เสียถามไถ่อาารอน อนนี้ยอูำลัเป็นพวพาล
รู้ทั้รู้ว่าเพื่อนไม่ผิแ่็ยัพาลใส่
เหลือบามออีนที่นั่้าน้า้ายอนเอ อย่าน้อยานยอล็ยัรู้ว่าวระนั่รไหน
ไม่้าุหมอร่าเล็็เินเ้ามาพร้อมเอสารที่อยู่ในมือ้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“สวัสีรับ ผมุหมอุนมยอนนะรับ”
ุหมอส่ยิ้มทัทายให้อย่าทั่วถึ
“ไม่ไ้เอันนานเลยนะานยอล”
หันมาทัาิอนเอ้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มว้า
“อือ” อบรับอีฝ่ายนิ่ๆามประสานไม่พูมา
แ่นั่น็ไม่สามารถทำให้รอยยิ้มเลือนหายไปาใบหน้าหมอหนุ่มไ้
“หมอออนุาถามุยอูนะรับ..ว่าุยอูมีแฟนหรือยั”
แบฮยอนมอหน้าุหมออย่าไม่เ้าใในำถาม ส่วนยอูนั้นทำเพียเหลือบสายาไปมอน้าาย
และุนมยอนพอะเาออในท่าทีอยอู เาึไม่รอ้าที่ะถามำถาม่อไป
“แล้วพวุสอนเยมีเพศสัมพันธ์ันหรือเปล่ารับ?”
ราวนี้แบฮยอนถึับหน้าแในำถามอันโ่แ้อุหมอ
“ะบออะไร็บอมาน่าุนมยอน..ะถามอะไรให้มาวาม”
านยอลับท ยอูุมมือัวเอแน่น้วยวามลัว
ำถามอุหมอเหมือนมีสัาบาอย่า บาอย่าที่เาทั้ีใและเสียใไปพร้อมัน
“ุยอูท้อรับ ท้อไ้สอสัปาห์แล้ว”
ุหมอหนุ่มยัยิ้มอย่าอารม์ี แ่าาานยอลที่ิ้วเ้มเริ่มมวเ้าหาัน
ามมอไปยัน้าาย้วยหลาหลายวามรู้สึ
“านยอลยินี้วยนะเว้ยยย อนทีู่รู้ผลรวเนี่ยูรีบโทรไปบอแม่มึเลยนะ”
ทั้สามน่าสะุ้เมื่อไ้ยินำพูอุนมยอ ยอูมอานยอล้วยวามรู้สึสับสนเพราะเรื่อนี้มันำลัะลายเป็นเรื่อให่
านยอล้อยอูลับ้วยสายาเรียบนิ่่อนถอนสายาไปมอแบฮยอน้วยวามปวร้าว
บ่วำลัะรัอานยอลแน่นเินไป แน่นนานยอลลัวว่าะไม่มีวันถอบ่วนี้ออไ้
____________________
TALK
มาแว้วว มีใรำลัรออยู่บ้าเอ่ยยยย
หลัานี้็ะราม่า น้ำเน่า ยาวไป 5555
ุแม่รู้แล้วพี่านะทำยัไเนี่ย? านนี้น้อยอะโนอะไรหรือเปล่า
รอลุ้นอนหน้านะะ
ส่วนอนนี้ทุนพอไ้ำอบว่าแบฮยอนร้ายไหม
ปล บอ่าวไว้่อนวันอาทิย์หน้าไม่ไ้ลฟิ ออนุาลเป็นวันันทร์นะะ
ส่วนวันพุธลามปิ้า นแ่หนีเที่ยว
#ฟิานูเวลา
ความคิดเห็น