ยุทธการเปลี่ยนประวัติศาตร์ของสองผู้อาภัพ

ลำดับตอนที่ #36 : E*c@LiBuR Prom1Se Sw0Rd 0f \/IcToRy Part 6

“พันทธสัญญา?”วิกตอเรียกล่าวพร้อมมองใบหน้าของวิเวียนที่ดูเศร้าลง ก่อนที่วิเวียนจะหลบหน้าก่อนจะหันหน้ากลับมาแบบไม่พูดอะไร

“ไม่มีอะไร”วิเวียนกล่าว วิกตอเรียและกุสตาฟหันหน้ามามองกันอย่างสงสัย กุสตาฟถอนหายใจพร้อมทำถ้าเหมือนคอแห้งๆ 

“นํ้าไหม”วิกตอเรียกล่าวพร้อมยื่นนํ้าในแก้วเล็กๆทีแอบพกมาด้วยให้ เอาตามตรงก็คือ กระติกนํ้าทำมือนั้นแหละ แค่ทำให้มันดูเนียนๆไปกับยุคนี้แค่นั้น กุสตาฟเห็นก็รีบยกซดก่อนจะขอบคุณยกใหญ่  

“เอาละ ไก้ลได้เวลาแล้ว”วิเวียนกล่าวพร้อมสวมฮูดอีกครั้ง พร้อมๆกับที่เสียงดนตรีใจกลางเมืองได้หยุดลง 

“เอาเถอะยังไงซะ พวกเธอก็ยังไม่มีทางเลือก”วิเวียนกล่าวพร้อมมองไปด้านนอกที่เหล่าชางบ้านได้เข้ามารวมตัวกัน 

“วิกตอเรีย กุสตาฟ ฉันจะบอกตรงนี้เลยนะ”วิเวียนพูดด้วยนํ้าเสียงจริงจัง พร้อมถอนหายใจ นํ้าเสียงของเธอเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน มันจริงจังขึ้น 

“ตอนนี้น่ะ เรื่องที่ว่ามีคนหลายคนมาที่นี้น่ะ ไม่เป็นจริง ตอนนี้นักเดินทางของทั้งหมู่บ้านตอนนี้ มีแค่พวกเธอสามคนและแน่นอนว่า เธอต้องดึงมันโดยที่ไม่มีใครมองเธอเลย หมายถึงจากโลกภายนอกละนะ”วิเวียนกล่าววิกตอเรียถอนหายใจก่อนจะยิ้มสู้เสือ 

“ก็คือ ต่อให้ดึงไปก็ไม่มีใครรู้สินะคะ”วิกตอเรียกล่าวพร้อมยิ้มสู้ ก่อนจะลูบหัวตนเองเบาๆ กุสตาฟเองก็ก้มหน้าลงและไม่ได้พูดอะไร 

“ตามนั้นแหละ คงจะต้องเป็นแบบนั้น”วิเวียนกล่าว 

“แล้วทำไมไม่มีใครมาดึงละคะ”กุสตาฟถาม วิกตอเรียถอนหายใจก่อนจะตอบกลับไป 

“เวลาสงครามแบบนี้ใครเขาจะสนเรื่องดึงดาบแบบนี้ทำไมละ ไอ้ฉันเองก็น่าจะพลาดเรื่องนั้นไปอยู่ แต่ก็ไม่เป็นไร ดึงก็ดึง”วิกตอเรียลืมคิดข้อนั้นไป ข้อที่ว่า ตอนนี้อยู่ในสถานะของสงคราม พวกชนชั้นสูงหวังจะทำผลงานเอาหน้าในสงครามมากกว่าที่จะมาสนใจตำนานอะไรแบบนี้ 

“แล้วก็ คุณวิเวียนคะ ถ้าดึงไม่ขึ้นมันมีความหมายอย่างอื่นไหมคะ”วิกตอเรียถาม วิเวียนส่ายหน้าเป็นการบอกว่าไร้คำตอบ 

“ก็นะ ฉันเองก็ไม่รู้อะไรมาก ยังไงซะวิกตอเรีย กุสตาฟ งานนี้จัดขึ้นเพื่อพวกเธอสองคนนั้นแหละ ความจริงมันก็ออกจะเป็นพิธีทำนายด้วยซํ้า ลองดูก็ไม่เสียหายนะ”วิเวียนกล่าวเพื่ออย่างน้อยก็ขอลดความกังวลของสองคนนี้ลงมาหน่อย 

“ก็ได้คะ ลองก็ลอง”วิกตอเรียตอบก่อนจะเตรียมจัดเสื้อผ้าของตนให้เรียบร้อย ชุดเดียวกับชุดนอนนั้นแหละแค่สวมเสื้อคลุมสีนํ้าตาลในตัวนอก ก็แค่นั้น 

“สรุปจะดึงจริงๆใช่ไหม”กุสตาฟกล่าว วิกตอเรียหันหน้ามาหาก่อนจะพยักหน้า 

“ก็ไม่มีทางเลือก ไม่ทำตามประเพณีท้องถิ่นแบบนี้ก็เหมือนไม่ได้มาเที่ยวนะสิ”วิกตอเรียยิ้มตอบก่อนจะเดินตรงไปกลางเมืองที่ผู้คนกำลังรุมล้อม ดาบในหินนั้นอยู่  

ขณะที่เหล่านักบวชต่างๆเดินมาสวดมนต์กันยกใหญ่ ดาบนั้นดูยิ่งใหญ่และศักดิสิทธ์ ดาบนั้นมันดูทรงพลัง มันเป็นความรู้สึกที่ได้รับมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ทั้งๆทีรู้ว่า มันคือคำสาบและพรในเล่มเดียวกันก็ตาม 

วิกตอเรีย กุสตาฟ และ วิเวียนมองดูเงียบๆตั้งแต่ต้นพิธี การสวดมนต์อ้อนวอน หรือการแสดงละครกษัดริย์อารเธอร์ตั้งแต่ต้นยันจบ พวกเธอนั่งดูการแสดงนั้นและพิธีกรรมต่างๆที่พวกเขาทำกัน 

ในใจของวิกตอเรียเต็มไปด้วยความกังวล และความกลัว ถ้าดึงไม่ขึ้นโดนคำสาบ ถ้าดึงขึ้นได้พร มันเป็นอะไรที่เกินความคิดของเธอตอนนี้ไปหน่อย วิเวียนเองก็เข้าใจเธอตบไหล่ฉันเบาๆก่อนจะชวนคุยเล่นอะไรระหว่างทางไปด้วย 

พันทธสัญญาเหรอ วิกตอเรียติดใจคำพูดนี้มาตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้ยินจากวิเวียนแล้ว มันคืออะไรกันแน่ มันอาจจะเป็นทั้งด้านดีหรือไม่ดี หรืออาจจะเป็นทั้งสองอย่าง แต่ยังไงซะมันก็หมายความว่าเดียวกัน คือข้อผูกมัดที่จะได้มา นั้นแหละที่ชวนกังวลเป็นที่สุด 

“วิกตอเรีย เธอเคยสังเกตุไหม ว่าทำไมที่นี้คนถึงมองพวกเธอแบบนั้น”วิเวียนกล่าวขึ้นมาโดดท่ามกลางเสียงสวดมนต์ของบาทหลวงและเสียงสวดภาวนาของเหล่าชาวบ้าน 

“หมายความว่ายังไง”

“มันก็ไม่ใช่เรื่องที่จะเอามาเล่ากันได้ง่ายๆหรอก แต่ว่าถ้าจะเล่า ก็ควรจะเป็นตอนนี้เท่านั้น”วิเวียนกล่าวก่อนที่ทุกๆอย่างจะตกในความเงียบ เสียงสวดและเสียงภาวนาหยุดลง ตามด้วยการแสดงละครเพลงที่วิเวียนได้เล่าไปด้วย และ บนเวทีก็แสดงไปด้วย 

กาลละครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีหญิงสาวคนหนึ่ง เธอเป็นแค่หญิงสาวคนหนึ่งจากหมู่บ้านที่ปิดตาย หมู่บ้านที่ดูแลดาบวิเศษ 

เธอเป็นคนที่ใจดีกับทุกๆคน และเป็นคนที่สวยมาก เธอเป็นหนึ่งในตระกูลของผู้ดูแลดาบ 

วันวานผ่านไป จนกระทั้งวันหนึ่งขณะที่เธอไปเล่นที่ทะเลสาบ 

เธอก็ได้เจอกับเจ้าชายคนหนึ่งที่เดินทางผ่านมาเพราะข่าวลือของดาบที่หมู่บ้านแห่งนี้ได้ครอบครอง 

เจ้าชายถูกอกถูกใจในตัวหญิงสาว เจ้าชายขอให้หญิงสาวนำทางเขาไปยังหมู่บ้านที่เธออยู่ 

เธอตอบตกลง 

เมื่อมาถึงเจ้าชายก็ต้องผิดหวังเพราะเขาได้เจอกับดาบศักดิ์สิทธ์แล้ว แต่เขาดึงมันไม่ออก 

เจ้าชายหัวเสีย แต่หญิงสาวก็เข้ามาปลอบเขา 

หญิงสาวตกหลุมรักเจ้าชาย 

เธอทำผิดกฏร้ายแรงในฐานะของผู้ที่ถือของสถานะของผู้ดูแลดาบศักดิสิทธ์ 

ผู้คนเกลียดชังเธอ และเนรเทศเธอออกไป 

เจ้าชายที่เธอรักพาเธอไปที่วัง และอภิเศกสมรสกันอย่างมีความสุข 

นั้นคือจุดจบของนิทานที่เด็กๆทุกๆคนในหมู่บ้านได้ฟัง ใช่แล้วนั้นไม่ใช่ฉบับเต็ม วิเวียนยังคงร้องต่อแม้ว่าท่อนร้องในเพลงจะหมดไปแล้วเหลือแค่เพียงเสียงดนตรี 

หญิงสาวได้กำเนิดทายาท 

เจ้าชายทรงเกษมสำราญ ดีใจชื่นชม 

แต่ทันที ที่รู้ว่าหญิงสาวมีลูกเป็นผู้หญิง 

เขาก็เลิกสนใจเธอ วันวานผ่านไป เธอถูกใส่ร้ายโดยเจ้าชายที่เธอรัก 

กระทงใหญ่ กล่าวซํ้าร้ายไว้ร้ายแรง 

ข้อกล่าวหา ว่าด้วยสิ่งที่เธอไม่ได้ทำ เธอถูกใส่ร้ายว่านอกใจและถูกตัดสิน 

เจ้าชายไม่ได้เหลียวแลเธอ และส่งคำสั้งประหารโดยไม่ฟังคำพูดใดๆของเธอ 

ร่างของเธอถูกบั่นศรีษะ และสิ้นชีวาอย่างโดดเดี่ยว โดยไร้ใครสนใจ 

อันเป็นจุดจบของเรื่องราว แสนสลด และ โหดร้าย 

วิเวียนร้องจนจบ วิกตอเรีย ก็ถึงได้เข้าใจทุกๆอย่าง ว่าทุกอย่าง มันเป็นยังไง 

“นั้นก็คือ สิ่งที่ทำให้คนที่นี้เขาเกลียดสายเลือดราชวงค์กันเหรอคะ”วิกตอเรียกล่าว เพราะเอาตามตรง ตั้งแต่ที่ว่าข่าวลือที่เธอมาที่นี้ได้เผยออกไป คนที่นี้ก็มองมาที่เราสองคนแปลกๆนี้นะ 

“ก็มันเป็นแบบนั้น เรื่องเล่าที่ว่า เฮนรี่ที่แปดได้ทำอะไรไว้ที่หมู่บ้านนี้น่ะ ”วิเวียนกล่าว 

“ให้ตายสิ เรื่องแบบนี้มันยุ่งยากชะมัด”วิกตอเรียถอนหายใจก่อนจะมองไปยังดาบในศิลานั้น 

 วิกตอเรียเดินฝ่าคนออกไป มันถึงเวลาที่จะดึงดาบแล้ว กุสตาฟที่เห็นแบบนั้นและพยายามเรียงทุกๆอย่างในหัวอย่างไม่เข้าใจมาตลอดก็ได้แต่เดินตามมาเงียบๆ เช่นกันกับวิเวียนทีเดินตามมาเหมือนกัน 

และเธอก็มาหยุดที่หน้าของดาบที่ปักอยู่บนหิน วิกตอเรียสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเอื้อมมือไป เอื้อมไปข้างหน้า สายลมพลัดปลิวให้ดอกหญ้าปลิวสไว 

ดอกไม้หลากสีสันเบ่งบาน สัตว์น้อยใหญ่ออกหากินกัน สมเย็นพัดสบายในขณะทีเธอยื่นมือออกไป หัวใจเธอเต้นแรงราวกับมันจะระเบิดออกมา 

วิกตอเรียยิ้มเบาๆ กุมสร้อยคอที่แสนรักเอาไว้ กล่าวอ้อนวอนต่อบุคคลที่เธอตามหามาตลอด ขอให้เขาปกป้องเธอ 

เธอกำด้ามดาบ และ ดึงมันขึ้น ….