ยุทธการเปลี่ยนประวัติศาตร์ของสองผู้อาภัพ

ลำดับตอนที่ #16 : @t Ser\/ice You Majesty

กลาสโกล์ อังกฤษ 1829 เวลาเดียวกัน โรงเรียนนายเรือ เนลสัน 

“คาดไม่ถึงเลยนะครับ ว่าท่านจะทำแบบนั้น”เอ็ดเวิร์ดกล่าวพร้อมยืนตรงขณะที่ครูฝึกก็เดินตรวจไปมาเรื่อยๆ แม้ว่าจะมีสายตามองเหยีดมายังชายผิวสีเขาเองก็ไม่ได้สน 

“เอ็ดเวิร์ด อยากจะวิ่งหรอ”แคลร์กล่าวเช่นนั้นสาวน้อยร่างเล็กส่วนสูงกระทัดรัดกล่าวขึ้น เอ็ดเวิร์ดจึงต้องก้มมามอง จากเด็กทาสผิวสีผอมแห้ง กลายเป็น เด็กชายสูง 170 และหุ่นสมส่วนเสียแล้ว 

“ใครอยากจะวิ่งละ ฉันก็แค่อยากรู้วิธีที่ท่านใช้ต่างหาก เหนือชั้นจริงๆ ”วิกตอเรีย ไม่ได้อยู่ในแถวด้วย ทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาในโณงเรียนเธอก็โดนแยกออกไปโดยทหารจากวังที่มาด้วย เธอสั่งให้เราสองคนมาเข้าแถวรอไว้ แต่ก็นั้นแหละ วิธีที่เธอเล่าให้ฟังมันก็คาดไม่ถึงจริงๆนั้นแหละ

แม้ว่าครูฝึกจะตะโกนดังขนาดนั้น แต่ก็ไม่ได้ทำให้สีหน้าของทั้งสองคนเปลี่ยนไปหรอก เขาก็ยังแอบหัวเราะกับคำพูดบางคำเลย แคลร์มองนิ่งๆไม่ได้แสดงสีหน้าเหมือนเอ็ดเวิร์ด เธอไม่ได้แสดงอะไรออกมาเลย ทั้งสีหน้า คำพูด ปาก และ การกระพริบตา 

พิธีปฏมนิเทศจบลงด้วยการวิ่งรอบสนามรอบเล็กๆ เล็กๆนี้คือ20รอบอะนะ แต่ทั้งสองก็ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรมาก เอ็ดเวิร์ดนี้ออกจะสบายๆวิ่งไปหาวไป แคลร์ตั้งแต่วิ่งมาก็ไม่ได้แสดงสีหน้ามากมายนัก 

ทั้งคู่ เดินออกมาจากฝูงชนก่อนจะมาหยิบของส่วนตัว และกำลังจะเดินออกไป 

วิกตอเรีย นั่งอยู่บนเก้าอี้ต่อหน้าผู้อำนวยการสถาบันนี้ เธอเดินหมากกินคิงของ ผู้อำนวยการอย่างไม่ยากไม่เย็น เธอหัวเราะเบาๆก่อนจะจัดเสื้อคลุมสีฟ้าของนักเรียนนายเรือของเธอให้เรียบร้อย 

“แบบนี้คงไม่มีข้อกังขาสินะ ลอร์ด เวลตั้น ผู้หญิงสามารถเรียนทีนี้ได้ คนผิวสีเรียนที่นี้ได้ ชนชาติไหนก็เรียนที่นี้ได้ เราพนันกันแบบนี้ิสินะ”วิกตอเรียพูดขึ้นก่อนจะค่อยๆกวาดหมากออกจากระดานให้หมด  

“มะ ไม่มีขอรับ ฝ่าบาท”ลอร์ดเวลตั้นเป็นผู้บัญชาการกองเรือสก็อตแลนด์ ในตอนนี้ และเขาเป็นผู้อำนวยการสถาบันการทหารเรือที่สก็อตแลนด์ด้วย และการที่เขาแพ้เธอแบบนี้ มันก็ง่ายๆละในการควบคุมทั้งหมด 

“เข้าใจก็ดีแล้วก็ตามที่พนันไป คุณยังสามารถบริหารได้ในสถาบันพวกนี้ต่อไป แต่ฉันจะเป็นคนสั่งการทั้งหมดเอง ตกลงนะ”วิกตอเรียหัวเราะอย่างพออกพอใจ ก่อนที่จะหันไปสังเกตุใบหน้าของชายกลางคนตรงหน้า เขากล้าพนันในเรื่องแบบนี้หรอเนี้ย คิดอะไรอยู่ 

“แล้วก็ ขอโทษนะคะ ที่พูดอะไรไม่ดีแบบนั้นออกไป ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”พูดจบก็ก้มตัวขอโทษไปก่อนจะยื่นมือไปจับเพื่อทักทาย เขาเองก็ยิ้มตกลง เอาตามตรงเขาเห็นความเติบโตขององค์หญิงคนนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว อาจจะเป็นเพราะเขาเคยเป็นนายทหารเรือในเมืองหลวงด้วยกระมั้ง บางทีเขาควรจะเชื่อเธอบ้าง เมื่อคิดแบบนั้น ก็จริงยิ้มตอบและเลิกความคิดอคิตและยอมรับแต่โดยดี 

“Yes you Majesty”

ในตอนนั้นเองเสียงเอะอะก็ดังลงมาจากข้างล่าง แม้จะคิดว่าการเหยีดเพศและสีผิวจะหมดไปแล้วแต่ก็คงจะคิดผิด นั้นไงตามที่เธอคิด เอ็ดเวิร์ดสินะ 

ข้างล่างกลุ่มนักเรียนต่างเข้ากรู่มารุมมองเอ็ดเวิร์ด พร้อมกับพูดอะไรสักอย่างอยู่  

“ท่านลอร์ด ฉันขอเดินไปเคลียร์อะไรเล็กๆน้อยๆก่อนนะคะ”

“ครับ ฝ่าบาท”

“ไอ้ดำนี้มันน่ารำคาญตาจริงๆเลยนะ”แม้ว่าเอ็ดเวิร์ดจะชินชากับอะไรแบบนี้ แต่ก็ไม่เคยคิดว่าจะโดนแบบนี้จริงๆจรังๆตั้งแต่กลับมาจากอเมริกา 

“ใครเอามันเข้ามานี้ โง่ชะมัด”

“แคลร์ ขอโทษนะ เข้าช้าแน่ๆ”เอ็ดเวิร์ดถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะพูดด้วยภาษานอรส์กับแคลร์ที่เป็นคนนอรส์ก็ฟังออก 

“อ่าไม่เป็นไรหรอก แต่ฉันเริมจะคันมือเเล้วสิ”แคลร์ตอบกลับด้วยภาษานอรท์ ซึ่งมันก็ทำให้คนโดยรอบฟังไม่ออกเพราะก็ไม่ได้กะจะให้ ฟังออกอยู่แล้ว 

“ทุกคน ฉันว่าถ้าเอาแต่รุมด่ามัน ก็ไม่สนุก  มาเล่น ฮีม่า(HEMA)กับฉันมา”ชายที่วางท่าแบบนั้น ลูกชายของบารอน โดล้าก ออลสัน  ดาลิก  เห็นว่าภูมิอกภูมิใจกับฝีมือดาบของเขามากนหนิ เอ็ดเวริด์ที่น่าจะฉุนมากก็ไม่ได้แสดงสีหน้าโกรษหรือเศร้าแต่อย่างไร ยังคงเป็นใบหน้ายิ้มมุมปากเบาๆ 

วิกตอเรียที่พึ่งเดินลงมาถึงก็ได้รู้ว่ามีการท้าดวล HEMA กัน เห็นแบบนั้นก็เผยรอยยิ้มมุมปากออกมา

ฝูงชนโดยรอบแหวกออกเป็นวงกลม ทั้งหมดจ้องไปยังร่างทั้งสองที่ยืนจับดาบอยู่ พวกเขาถอดเสื้อคลุมของตนออก ดาบสองเล่มถูกนำมาเพื่อให้สำหรับการดวลดาบในครั้งนี้ 

ฮีม่า(HEMA) เป็นศิลปะการป้องกันตัวยุโปร มันได้รับความนิยมมาตั้งแต่ยุคกลางจนถึงยุคนี้ มีการบันทึกมาตั้งแต่ เรเนซองค์ว่า มีการดวลดาบกันเพื่อแสดงฝีมือ และกฏง่ายของมันมีเพียงข้อเดียว ล้มคู่ต่อสู้ด้วยอาวุธ 

การแข่งในครั้งนี้จะใช้ ดาบยาวเท่าที่ ยังไงซะ ถ้าไม่รู้จัก เอ็ดเวริด์มาก่อนก็คงจะมองว่ายังไงเขาก็น่าจะแพ้ แต่ 

แคลร์เองก็ได้แสดงสีหน้าหนึ่งออกมาซึ่งมันทำให้วิกตอเรียที่มองอยู่ห่างๆก็เบิกตาโฟลง 

สเเยะยิ้ม

วิกตอเรียเดินแหวกฝูงชนเข้าไปหาแคลร์เธอมองมายังเธอพร้อมพยักหน้าหนึ่งที เช่นเดียวกันกับเอ็ดเวริด์ที่หันมาเห็นพอดี ก่อนจะเริ่มการแข่งเรียบๆนี้ เอ็ดเวิรด์มองมายังวิกตอเรียพร้อมจะพยายามจะพูดกันแบบภาษามือ 

‘มาไก้ลๆนี้’วิกตอเรียขยับมือก่อนจะเรียกเอ็ดเวิร์ดมาไก้ลๆ เขาก็เดินมาก่อนที่แคลร์จะเดินตรงมาหาเอ็ดเวริด์ เธอกระเต็งตัวเองตบบ่าเอ็ดเวริด์เบาๆ เพื่อเป็นการสื่อนัย์ๆว่า โชคดีๆ 

เอ็ดเวิร์ดยิ้มเบาๆก่อนจะยืนขึ้นและก้มคำนับวิกตอเรีย ท่ามกลางสายตาสงสัย ของเหล่านักเรียน 

“เอ็ดเวิร์ด รู้ใช่ไหม่าควรทำอะไร”

“ทราบครับท่าน”

“ดี ในเมื่อรู้แล้วก็ขอสั่งไว้หนึ่งอย่าง ห้ามฆ่าเขาละกัน”

“You Wish Is Our Command You Majesty ”เอ็ดเวิร์ดกล่าวเบาๆก่อนจะลุกขึ้นแคลร์โบกมือพร้อมยิ้มเบาๆ ก่อนเอ็ดเวิร์ดจะเดินไปหาแคลร์ ก่อนจะก้มลงและจูบมือของแคลร์หนึ่งครั้งขณะที่วิกตอเรียมมองอย่างทึ้งๆ พร้อมกับที่คิดได้แล้วว่าซิการด์สอนอะไร เอ็ดเวิร์ดไป 

ลานโล่งขณะที่มีทุกสายตากำลังจับจ้องไปยังร่างทั้งสอง เอ็ดเวิร์ดควงดาบสองทีเบาๆ เช่นเดียวกับดาลิก ทั้งคู่จ้องตาครั้งเดียว ก่อนจะเริ่ม 

เอ็ดเวิร์ดจับดาบแน่น และค่อยๆก้าวเท้าไป เช่นเดียวกับดาลิก ทั้งคู่เริ่มปะดาบตอนนี้ เอ็ดเวิร์ดตั้งดาบกัน45องศาเหนือหัว ขณะที่ดาลิกฟาดลงมา 

เอ็ดเวิร์ด รับดาบนั้นก่อนจะค่อยๆเลื่อนดาบขึ้นให้ดาบหลุดออกจากการป้องกันพร้อมใช้จังหวะนั้นเอียงตัวหลบและ ค่อยๆขยับขาด้านซ้ายไปหนึ่งก้าว และดึงดาบในชั่วพริบตาหมายจะฟันเข้าที่ด้านขวาของ ดาริก 

ดาริกก็ไม่ยอมเช่นนั้น เขารีบชักดาบมากันแบบทันควัน เอ็ดเวริด์กดแรงมหาศาลลงไป ก่อนจะปล่อยมันแบบทันที แรงที่มหาศาลกระแทกเข้ามาในการฟัน และหายไปในทันที นั้นมันทำให้ดาริกเสียหลักในการป้องกัน 

ดาริก มองอย่างเหลือเชื่อ พร้อมกับยิ้มอย่างสนุกใจออกมา เขาหงายมือที่จับดาบออกให้คมดาบด้านซ้ายสะท้อนแสงขึ้น ขณะที่เอ็ดเวริด์ง้างดาบขึ้นเหนือหัวและกำลังจะฟันลงมา 

ดาริกกดดาบแน่นเพื่อรับการฟันอันหนักหน่วงนั้น 

เอ็ดเวิร์ดสนองให้ ฟันลงมาเบาๆ และก็ใช้จังหวะนั้นชักดาบกลับ และใช้ชั่วพริบตาเดียวฟันดาบให้หลุดออกจากมือของดาริก 

ในวินาทีนั้น ความคิดเหยีดสีผิวของเขาโดนลบออกไปสิ้นเหลือแต่เพียงความเคารพที่มีให้ชายผิวสีคนนี้ ในฐานะนักดาบเขาให้ความเคารพกับชายคนนี้ทันที เขายอมรับว่าเขาแพ้แล้ว และ ยอมรับชายคนนี้จากใจจริง  

ดาริกพับมือทั้งสองข้างลงพร้อมชูมือขึ้นเป็นการบอกว่ายอมแพ้แล้ว ดาบของเขาปักลงยังฟื้นทรายข้างๆ เอ็ดเวิร์ดถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะยื่นมือไปข้างหน้าเพื่อจะจับมือ นับเป็นการเปิดเรียนที่ดีละนะ 

ดาริกยิ้มให้เบาๆก่อนจะยื่นมือของตนไปจับยังชายผิวสี พวกที่เขาบอกว่าเกลียดนักหน่า แต่วันนี้เขาก็พอจะยอมรับเขาคนนี้แล้ว 

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผม เอ็ดเวิร์ด โฮเกนเบริก์ ดาว์สัน ฝีมือดาบของคุณสมชื่อจริงๆครับ”

“ครับ เช่นกัน ผม ออลสัน วาคเกอร์ ดาลิกครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ” 

“ว้าาาา แคลร์ เอ็ดเวิร์ดได้เพื่อนแล้วนะ เธอไม่คิดจะหาเพื่อนหน่อยหรอ” วิกตอเรียพูดขึ้นขณะที่กำลังนั่งจดหนังสือในชั้นเรียน แคลร์นั่งข้างๆเธอ อยู่หลังสุดของห้อง ขณะที่เอ็ดเวิร์ดก็ไปนั่งข้างหน้ากับดาลิก 

“ไม่หรอกคะ ไม่รู้ว่า จะไปคุยกับใครดีแล้ว”เธอกล่าวแบบนั้นวิกตอเรียยิ้มเบาๆก่อนจะตบบ่าเบาๆ 

“งั้นก็ลองดูนะ เพราะฉันก็ไม่อาจจะอยู่กับพวกเธอได้ตลอดไป”

“คะ จะลองดูนะคะ ”