คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 04
ตอนที่ 4
เช้าวันต่อมา
โรสตื่นเช้าเหมือนปกติสำหรับพนักงานที่ต้องเร่งรีบตื่นเพื่อมาให้ทันตู้รถไฟรอบเช้าสุด แต่พอตื่นขึ้นมาก็เห็นเพียงตนเองที่อยู่ในห้องนี้ลำพัง แต่ว่าตรงโต๊ะกาแฟเล็ก ๆ มีอาหารเช้าร้อน ๆ วางเอาไว้แล้วสองจาน
อาหารเช้ามีไข่ดาวสองฟองกับเบคอน ตามด้วยขนมปังทาเนยสองชิ้น
กลิ่นหอมของอาหารอุ่น ๆ ทำให้ท้องของโรสร้องขึ้นโดยไม่รู้ตัว แต่พอเห็นร่างของชายผมทองเดินเข้ามาพร้อมกับถ้วยกาแฟแล้ว ใจที่เป็นกังวลก็ปลอดโปร่งขึ้น
“ผมชงกาแฟมาให้”
“ขอบคุณค่ะ” โรสรับแก้วกาแฟมาถือเอาไว้จากนั้นก็เงยหน้ามองอีกฝ่ายที่นั่งลงยังโซฟาตัวยาวฝั่งตรงข้ามกัน “คุณดูจะปรับตัวได้เก่งจัง...ฉันยังรู้สึกว่าเมื่อวานคือความฝันอยู่เลย”
เป็นความฝัน...
ถึงตอนนี้ข้างนอกจะยังมีเสียงกกุกกักของเจ้าอสูรตัวจ้อยอยู่ก็เถอะ
“เดี๋ยวก็ชินครับ”
ก็หวังว่าจะชินน่ะ...อึ๋ย!
“คุณกินแล้วก็ลองใช้สกิลดูสิครับ” อีกฝ่ายนั่งลงจากนั้นก็ลงมือทานมื้อเช้าตรงหน้าด้วยท่าทีสบาย ๆ เห็นแบบนั้นเธอก็รู้สึกว่าไม่ควรจะมาชักช้าเสียเวลาแล้ว รีบรับประทานมื้อเช้าให้เสร็จ จัดการตัวเองให้ไวแล้วศึกษาสิ่งที่ระบบมอบให้ดีกว่า
ไม่นานมื้อเช้าก็เสร็จสิ้น
“ผมจะขึ้นไปดาดฟ้าดูลาดเลาสักหน่อย มีอะไรคุณก็ใช้เจ้านี่ติดต่อมาก็แล้วกัน ใช้เป็นไหมครับ?”
โรสมองไปยังอุปกรณ์หน้าตาคล้ายกับวิทยุเครื่องสีแดงที่ไม่รู้อีกฝ่ายไปหามาจากไหนกัน วิทยุไม่ค่อยเป็นที่นิยมกันแล้ว ในยุคนี้สัญญาณมือถือแรงถึงขนาดทะลุถ้ำหรือว่าเข้าถึงพื้นที่ในป่าได้อย่างครอบคลุม ขนาดกลางทะเลเองก็ยังมีสัญญาณเลยด้วยซ้ำ
ระบบสื่อสารยุคเก่าเลยเสื่อมถอยลง...
แต่บางครั้งที่ดาวเทียมสัญญาณจากนอกโลกขัดข้อง วิทยุก็เป็นอุปกรณ์ฉุกเฉินได้ในบางครั้ง โรสเองก็เคยได้มีโอกาสฝึกซ้อมใช้งานวิทยุพวกนี้บ้าง แต่ก็หลง ๆ ลืมไปแล้วเหมือนกันกับเรื่องของภาษาสื่อสาร
“ผมตั้งคลื่นไว้ให้แล้ว ชื่อของคุณคือมิสอาร์ มิสอาร์เรียกมิสเตอร์ไอเอส ผมจะตอบกลับคุณมา...”
“ทราบแล้วเปลี่ยน?”
“จากนั้นเราค่อยใช้รหัสวิทยุติดต่อกัน ตอนนี้ผมคิดขึ้นมาสามรหัสก่อน หนึ่งศูนย์หนึ่งสอบถามสถานการณ์ ถ้าผมตอบสีเขียวคือปลอดภัย สีแดงคืออันตราย สีเหลืองคือไม่แน่ใจ”
โรสพยักหน้ารับก่อนจะตั้งใจฟังเต็มที่ถึงรหัสสื่อสารของเราสองคน รหัสพวกนี้คนนอกถ้าไม่ตั้งใจตีความหมายก็ยากจะเข้าใจได้ ต้องทำเพื่อป้องกันไม่ให้คนที่มีวิทยุนอกจากกลุ่มของเราดักฟังและถูกลอบเข้ามาทำร้ายหรือปล้นชิงทรัพยากรที่มี
พอคิดแบบนี้ก็รู้สึกหดหู่ใจจังแฮะ
เหมือนหนังซอมบี้วันสิ้นโลกที่มนุษย์ตั้งกลุ่มแล้วมาทำสงครามกันเลย!
“ถ้างั้นผมของตัวก่อน ถ้าสถานการณ์ไม่แย่พวกเราก็มาทำตามแผนที่วางเอาไว้เถอะ” อีกฝ่ายพูดส่งท้ายก่อนจะหายไปยังชั้นดาดฟ้าข้างบนร้านสะดวกซื้อ ทิ้งโรสไว้กับโซฟาพร้อมกับหน้าต่างข้อมูลของตัวเองที่เต็มไปด้วยข้อความแสนงุนงงมากมาย
ระบบร้านค้าลึกลับ?
เราจะต้องเรียกระบบยังไงนะ?
ไม่ ไม่ได้...ถ้าเปิดใช้งานแล้วมันก็จะเก็บไว้ใช้ยามฉุกเฉินไม่ได้น่ะสิ!
“คลังสินค้า!” โรสกำมือแล้วพึมพำเสียงดังอยู่บ้างเพื่อเรียกคลังสินค้าออกมาให้ตนเองได้ศึกษาว่าตัวเองมีอะไรเปิดขายครั้งแรกได้บ้าง
“ฮืม...กึก!” ไม่ต้องพูดมากหน้าต่างระบบที่แปลกพิสดารก็ปรากฏขึ้นมา มันเป็นหน้าต่างโปร่งแสงที่มีฉากหลังเหมือนกับดาวบนฟ้าไม่ก็ภาพจากยานอวกาศที่นักบินถ่ายเอาไว้เลย ดูไม่เหมือนหน้าต่างทั่วไปที่เป็นแค่สีพื้นเรืองแสงเฉย ๆ สักนิด
[คลังสินค้าระดับต้น]
จำนวนช่องสินค้าทั้งหมด: 30 ช่อง
จำนวนสินค้า: 10 ช่อง
จำนวนพื้นที่ว่าง: 20 ช่อง
[รายการสินค้า]
สินค้าหมายเลข 1 : ปืนเลเซอร์ของวิศวกรลึกลับ ระดับ (S) 1 ชิ้น
สินค้าหมายเลข 2 : ปืนตะขอรุ่นเก่า ระดับ (C) 1 ชิ้น
สินค้าหมายเลข 3 : เศษท่อขายส่งที่ทำจากแร่นอกโลกระดับ (D) 1 ชิ้น
สินค้าหมายเลข 4 : ก้อนอุกกาบาตไม่คัดแยกประเภท 3 ก้อน
สินค้าหมายเลข 5 : เชือกวิเศษที่ถักทอจากเส้นใยรังของอสูร ระดับ (B) 2 ชิ้น
สินค้าหมายเลข 6 : ผลึกอสูรคุณภาพสูง 3 ชิ้น
เอ่อ...สินค้าพวกนี้...จะขายยังไงก่อน?
ช่างเถอะ! ไล่อ่านคุณสมบัติต่อก็ได้...พรวด!
โรสสำลักกาแฟที่กะจะซดให้หมดแก้ว
“ปืนนี่ราคาตั้งหนึ่งล้านดวงดาวเลยเหรอ?”
หนึ่งล้านสกุลเงินดวงดาว...เท่ากับต้องจัดการเจ้าอสูรลูกกระจ๊อกตั้งห้าล้านตัวไม่ใช่เหรอ แล้วแบบนี้คุณไอแซ็คจะมีอุปกรณ์สุดเทพไปใช้งานได้ยังกันเล่า?
แต่...ถ้าเธอรอดชีวิตในเจ็ดวันนี้อีกฝ่ายก็จะได้แต้มมาแลกเป็นสกุลเงินนี่ใช่ไหมนะ?
“...สินค้าชิ้นนี้จำกัดให้ขายเฉพาะลูกค้าที่ตรงกับคุณสมบัติเท่านั้น ผู้ขายไม่สามารถใช้สินค้าชิ้นนี้ได้ หากฝ่าฝืนจะเกิดผลลัพธ์ที่น่าสยองขวัญ”
โรสรู้สึกขนลุกแปลก ๆ กับเจ้าหมายเหตุที่ขีดเส้นใต้ตัวหน้าในหน้าต่างของเจ้าปืนระดับเอสชิ้นนั้น
แน่นอนว่าเธอจะไม่ใช่มันเด็ดขาด...
พอคิดได้ว่าจะไม่ยุ่งกับสินค้าที่สุดแสนจะอันตรายได้แล้ว เธอก็ไล่อ่านดูสินค้าชนิดนี้อื่น ๆ ต่อ เป็นสินค้าแบบกระจัดกระจายหมวดหมู่มาก ดูเหมือนจะเกิดจากการสุ่มของระบบจริงอย่างที่เขียนเอาไว้เลย
แต่ว่า...ถ้าไม่มีหมายเหตุจะเอามาใช้ได้ไหมนะ?
คิดจบก็สั่งการในหัวแทนการใช้เสียดู
พรึบ! จู่ ๆ ด้านหน้าของเธอก็ปรากฏช่องว่างประหลาดที่เหมือนดวงตาที่เปิดออก ด้านในมีพื้นหลังเหมือนห้วงอวกาศที่ทอแสงระยิบระยับ แล้วถัดมาจากนั้นก็มีหนวดที่โปร่งใสยืนออกมาพลางขดตัวเป็นรูปเครื่องหมายคำถาม (?) พร้อมกับเสียงประหลาดที่ยากจะหาคำอธิบายได้
[เจ้าหน้าที่ประจำคลังสินค้า: กรุณาบอกชื่อสินค้าที่ต้องการสิ!]
เอ่อ...เศษท่อขายส่งอะไรนั่นน่ะ เอามาให้ทดสอบสินค้าก่อนขายหน่อยสิ
สั่งในใจแบบนี้จะได้ไหมนะ?
[เจ้าหน้าที่ประจำคลังสินค้า: สินค้าทุกชินมีมูลค่าโปรดทดสอบอย่างถนอม หากสินค้าเสียหายราคาและระดับของสินค้าจะลดลง ระวังนะ!]
สมจริงจัง...
ได้ยินแบบนี้แล้วก็ไม่กล้าเรียกไอ้ปืนระดับเอสนั่นมาสักนิด
“…เฮ้อ” โรสถอนหายใจหลังจากช่องว่างสำหรับส่งสินค้าหายไป จากนั้นสำรวจเศษท่อที่ทำจากแร่นอกโลกด้วยความสนใจเป็นพิเศษ...
มันคือท่ออะไรสักอย่าง คล้าย ๆ ท่อแป๊บที่มีข้อต่อที่การเชื่อมเข้าด้วยกัน แต่เจ้ารอยเชื่อมกลับไม่เหมือนรอยเชื่อมที่โลกนี้นัก รอยเชื่อมมันสม่ำเสมอเนียนตาเป็นอย่างมาก ขนาดจับแล้วใหญ่อยู่บ้าง แต่ก็พอใช้ยกขึ้นฟาดอสูรได้ถนัดมืออยู่
ขนาดประมาณไม้ตีกอล์ฟแต่ยาวกว่า...ฮืม? อันนี่เบากว่าขวานอีก!
หวึบ! โรสลองเหวี่ยงและทำท่าทางทุบตีอสูรอย่างเก้ ๆ กัง ๆ หลายหน
“ท่อระดับต่ำก็เอาเรื่องอยู่นะ!”
กึก! เธอหยุดตัวลงหลังจากมองเห็นคุณไอแซ็คยืนกอดอกมองเธอเหวี่ยงท่อนี่อยู่นานสองนาน
“คุณเหวี่ยงต่อสิ ผมจะได้บอกว่าต้องปรับท่าทางยังไงบ้าง”
เอ่อ...
“...” ได้ยินแบบนี้โรสก็รู้สึกเขินอายอยู่บ้าง “ฉันลองเปิดคลังสินค้าดูเมื่อครู่น่ะค่ะ เจอปืนที่เหมาะกับคุณด้วยนะคะ มันชื่อปืนเลเซอร์...ของ...เอ่อ...วิศวกรลี้ลับล่ะมั้งคะ ระดับเอสเชียว แถมยังเขียนว่าผู้ขายไม่สามารถทดสอบสินค้าชนิดนี้ด้วย ไม่เหมือนท่อนี้ เอาออกมาเล่นได้ด้วย”
“ราคาปืนนั่นเท่าไหร่ครับ”
“หนึ่งล้านดวงดาวแหนะ!”
“…”
“แพงใช่ย่อยเลยนะคะ”
“แล้วคุณมีสินค้าอย่างอื่นไหมครับ”
“ปืนตะขออะไรสักอย่าง ท่ออันนี้ เอ่อ...” โรสจำไม่ค่อยได้แล้วว่ามีของอะไรบ้าง เพราะงั้นถึงได้เรียกหน้าต่างสินค้าขึ้นมาดูอีกหน “อ้อ! เชือกวิเศษ ผลึกอสูรระดับกลาง แล้วก็ก้อนอุกกาบาตไม่แยกประเภทอะไรนี่ล่ะค่ะ”
“…”
“ที่เหลือนี่ไม่ค่อยน่าซื้อเหรอคะ”
“อย่างน้อยมันก็มีของที่ผมต้องการอยู่ ส่วนที่เหลือไม่จำเป็นเท่าไหร่สำหรับอสูรระลอกหลัง ๆ แต่ในระลอกแรกก็พอใช้ได้บ้าง” คุณไอแซ็คสรุปจากนั้นก็ถกแขนเสื้อที่ย่นลงมาพับขึ้นอีกหน
สูทตัวนอกตอนนี้ถูกอีกฝ่ายพาดไว้กับโซฟาแล้ว ทรงผมของอีกฝ่ายไม่ได้เรียบร้อยผ่านการใช้เจลเซ็ตด้วยซ้ำ เนื้อตัวก็เหมือนหล่อนที่ออกจะไม่ค่อยน่ามองอยู่หรอก ไม่ได้หนีบผมหรือว่าแต่งหน้า
แต่ทำยังไงได้...ก็ตอนนี้โลกกำลังถูกรุกรานนี่!
“เปิดระบบเทรดเถอะครับ ผมอยากจะซื้อท่อในมือของคุณกับปืนตะขอ แล้วก็เชือกทอพิเศษอะไรนั่น ของเศษเงินพวกนี้ผมมีเยอะครับ”
“ถ้างั้นก็...” โรสกระแอมไอก่อนจะนึกถึงการใช้สกิล
เปิดร้านค้าลึกลับ...ไม่ถูกสิ!
จงเปิดระบบร้านค้าลึกลับ!
พรึบ! คราวนี้หน้าหน้าต่างสีเหลืองปรากฏขึ้นมาสองบาน บานแรกคือหน้าต่างนับถอยหลังทักษะจำนวนเวลาสามชั่วโมง กับหน้าต่างไว้ซื้อขายบานใหญ่ที่ให้เธอจัดการอะไรสักอย่างก่อน
[ระบบ: แผงขายว่างเปล่า กรุณาจัดเรียงสินค้าให้เรียบร้อย!]
อ๋อ...เติมของสินะ
โรสคิดจากนั้นก็เปิดหน้าต่างคลังสินค้าขึ้นมา จากนั้นก็ใช้นิ้วมือลากของที่อีกฝ่ายต้องการเติมลงไปบนชั้นวางสินค้า
“คุณเห็นหน้าต่างสีเหลืองไหมคะ” เธอถามพลางลากนิ้วลากสินค้าลงไปในระบบอย่างไม่รีบร้อน
“ไม่เห็นนะครับ”
“แล้วตอนนี้ล่ะ...” พอจัดของเสร็จแล้วโรสก็มองเห็นปุ่มกดยืนยันการเปิดร้านค้าก็เด้งขึ้นมา ที่พอกดแล้วหน้าต่างสีเหลืองก็สว่างชัดขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า
แน่นอนว่าข้าง ๆ หน้าต่างนับถอยหลังระยะเวลาทักษะเองก็มีหน้าต่างอะไรบางอย่างแสดงขึ้นเช่นเดียวกัน มันขึ้นว่า...
[สถานะ: อำพรางตัวตนระดับ D]
“ผมเห็นแล้ว”
ไอแซ็คไม่พูดมาก...ถัดมาจากนั้นหน้าต่างซื้อขายสำเร็จก็เด้งขึ้นรัว ๆ
“ไหนคุณลงของทั้งหมดให้ผมดูได้ไหม”
“ได้ค่ะ”
“…” คราวนี้สีหน้าของอีกฝ่ายสงบนิ่งมากขึ้น จากนั้นหัวคิ้วของอีกฝ่ายก็เลิกขึ้นสูงชอบกล แต่ไม่นานนักหน้าต่างระบบก็แจ้งเตือนว่าการซื้อขายสำเร็จเกือบทุกรายการยกเว้นเจ้าปืนราคามหาโหดที่ยังขายไม่ออกอยู่
แต่ว่าหน้าต่างที่เด้งสีเหลืองที่เด้งขึ้นมากลับ...
[คุณได้รับสกุลเงิน 9,800 ดวงดาว]
[ระบบ: การใช้ทักษะครั้งแรกสำเร็จ คุณได้เรียนรู้ทักษะการขายเบื้องต้นและระบบคลังสินค้าแล้ว ต่อจากนี้ระบบจะเพิ่มทักษะ (3) ให้กับคุณ]
[ทักษะ (3) : เข้าถึงศูนย์กลางสินค้าระดับเอกภพ]
อะไรอีกนี่?
โรสงุนงงแต่พอเงยหน้ามองไอแซ็คแล้วก็ได้แต่ฉงน
“เอ่อ...”
“เราไปจัดการศูนย์อาหารกันเถอะครับ ใช้โอกาสนี้ดึงบานพับลงมา แล้วก็ทำแนวป้องกันเถอะ”
เป็นเพราะทักษะอำพรางตัวสินะ!
“อื้ม!” โรสไม่รอช้าให้เสียเวลารับขวานที่ไอแซ็คส่งมาให้แล้วตามอีกฝ่ายไปยังศูนย์อาหารข้าง ๆ กันทันที!
ความคิดเห็น