คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 03
ตอนที่ 3
น่าแปลกใจที่คุณไอแซ็คดูจะคล่องแคล่วเป็นพิเศษ พวกเราสองคนช่วยกันรื้อของจากชั้นวางออกมาแล้วยกชั้นวางกั้นตามบานพับเอาไว้อีกชั้น แล้วพอที่ร้านค้าแห่งนี้เหลือพื้นที่ว่างตรงกลางพวกเราก็เริ่มคัดแยกของกินและของจำเป็นแบ่งเอาไว้เป็นกอง ๆ บนพื้นแทน
ที่พื้นจะมีผ้าปูโต๊ะที่คนตรงหน้าย่องไปเก็บมาวางรองเอาไว้แยกเป็นหลายกอง มีกองอาหารที่ยังไม่หมดอายุไปอีกสองปี ที่สำคัญเลยก็คือแผงยาที่อยู่ในเคาว์เตอร์ชำระเงิน พวกนี้เป็นยาสามัญประจำบ้านที่สำคัญ อาหารเสริมวิตามิน รวมถึงชุดสำหรับปฐมพยาบาลเบื้องต้น
นอกจากนั้นเป็นกองเล็ก ๆ สำหรับของใช้ที่ไม่สำคัญมาก เช่น ของทำความสะอาดร่างกาย สบู่ ยาสระผม ครีมและของบำรุงซึ่งอีกฝ่ายให้เธอคัดเฉพาะพวกที่ไม่มีกลิ่นและมีขนาดเล็กกะทัดรัดโดยเฉพาะ
พวกนี้ห่อเอาไว้ด้วยผ้าสามารถขนย้ายได้ตลอดเวลา ทำให้หล่อนรู้สึกว่าคุณไอแซ็ครับมือกับวิกฤตได้ยอดเยี่ยมมาก
เขาไม่ได้วิ่งหนีอย่างไร้หัวคิด แต่กลับสงบสติและทำเรื่องที่สำคัญได้
“พวกเรายกแผงกั้นประตูข้างไว้ก่อน” อีกฝ่ายว่าและเธอก็ช่วยเขายกแผงร้านค้ามาตั้งเอาไว้อย่างเบามือที่สุด
พอจบแล้วเธอกับคุณไอแซ็คก็กินมื้ออาหารสำเร็จรูปง่าย ๆ บนชั้นวางสินค้าที่ใกล้จะหมดอายุ ขนมปังสองก้อนและขนมให้อิ่มท้อง ดื่มน้ำไม่ให้ร่างกายอ่อนเพลีย จากนั้นก็ช่วยกันตรวจสอบความปลอดภัยที่ชั้นที่สองและสามต่อ
ชั้นสองเป็นเหมือนห้องสำนักงานเล็ก ๆ ไว้สำหรับทำงานเอกสารและบัญชีรายรับรายจ่ายของร้านค้า ด้านบนนี้โซฟาตัวยาวและโต๊ะกาแฟเล็ก ๆ สำหรับต้อนรับเจ้าของและผู้ดูแลร้าน หน้าต่างไม่มีจึงค่อนข้างสะดวกพอสมควร ไหนจะมีห้องน้ำเล็ก ๆ ไว้เปลี่ยนเสื้อผ้าได้อีก
ส่วนชั้นที่สาม...เป็นเหมือนห้องว่างที่ไม่มีอะไรเลยนอกจากบันไดที่ไว้ขึ้นไปยังชั้นดาดฟ้าของร้านสะดวกซื้อ
ดูเหมือนบันไดขึ้นไปยังดาดฟ้าของศูนย์การค้าจะมีอยู่ที่นี่ ถ้าจำไม่ผิดแล้วเพื่อนร่วมงานเคยบอกว่าศูนย์อาหารตรงนี้เพิ่งจะทาสีใหม่และปรับปรุงภูมิทัศน์ไปหมาด ๆ เมื่อเดือนก่อน มิน่าทำไมอุปกรณ์ช่างที่เหลืออยู่ถึงมากองสุมกันตรงนี้เยอะแยะ
“นี่ก็ค่ำแล้ว ผมเช็กแล้วว่าระบบประปายังทำงานอยู่ ชั้นล่างมีห้องน้ำพนักงาน ตรงหน้าผมจะรองน้ำประปาเอาไว้ให้ได้มากที่สุด”
รองใส่ถัง?
“ร้านสะดวกเสื้อขายถุงขยะหลายไซซ์ ก็แค่รองน้ำใส่ถุงขยะเอาไว้ก็ใช้ได้แล้วนี่”
คำอธิบายของไอแซ็คนั้นเฉียบขาดมาก
“เราใช้ถุงรองประมาณสามชั้นหรือสี่ชั้นก็ใช้ได้แล้ว เราไม่รู้ว่าน้ำประปาจะถูกตัดตอนไหน แต่ยังไงตอนนี้ก็ควรจะสำรองไว้ก่อนถึงจะถูก”
ก็จริงของอีกฝ่าย...
ความคิดแบบนี้โรสคิดไม่ถึงมาก่อนเลยด้วยซ้ำ
“ให้ฉันช่วยอะไรไหม”
“ก็ถ้าเอาแผ่นไม้พวกนั้นมาทำเป็นโครงได้ก็จะดีมาก ถ้าทำแบบนั้นผมก็จะได้ใช้ถุงขนาดยี่สิบลิตรครอบทับเอาไว้ได้”
ขึ้นโครงไม้ทำเป็นราวให้แขวนถุงสินะ?
“ฉันพอทำให้ได้ แต่...ถ้าใช้ค้อนตอกตะปูมันก็คงจะเรียกเจ้าตัวพวกนั้นมาแน่ ๆ เลยค่ะ” โรสคิดว่าน่าจะทำให้ได้ เธอเคยดีไอวายพวกตู้หรือเฟอร์นิเจอร์ที่คนทิ้งไว้ตามกองขยะมาก่อน แค่ทำขึ้นโครงไม่น่าจะยากนัก
“คุณใช้ผ้ารองเอาไว้สิ ยังไงนี่ก็เป็นชั้นที่สาม ผมคิดว่ามันค่อนข้างปลอดภัยคุณจะลงมือทำราวไม้ให้ผมสักห้าหกราวสำหรับเก็บน้ำไว้ใช้”
กะ...ก็ได้
“ได้ค่ะ” โรสรับคำจากนั้นก็เริ่มมองดูแผ่นไม้ที่เหลือว่าจะตัดมันยังไงดี ไม้น่ะมีรอยเส้นของไม้อยู่ แค่ใช้ขวานตอกเบา ๆ แล้วฉีกก็แยกออกได้แล้ว ถ้าทำโครงก็อาจจะต้องทำเป็นทรงกล่องเหลี่ยม ๆ แล้วใช้แนวไม้ไขว้กันแบบตัว X ก็น่าจะรับน้ำหนักของน้ำได้พอสมควร
คิดจบเธอก็เริ่มลงมือทันทีโดยที่มีอีกฝ่ายคอยช่วยงานอย่างขยันขันแข็ง
จากนั้นพอรู้ตัวอีกทีฟ้าก็เริ่มมืดสนิท แต่ในที่สุดพวกเราก็ได้โครงสำหรับเกี่ยวถุงไว้รองน้ำได้มาแล้วห้าชิ้น โครงพวกนี้ค่อนข้างใหญ่และเหมาะกับถุงขยะสีดำประมาณหนึ่งตันเห็นจะได้
ถุงหนึ่งตันพวกนี้น่ะมีไว้สำหรับร้านค้าในศูนย์อาหารเพื่อจัดการขยะโดนเฉพาะ แต่ตอนนี้พวกมันถูกนำมาซ้อนกันสี่ใบสำหรับรองน้ำโดยเฉพาะ จนมั่นใจได้ว่าเราน่าจะมีน้ำรองเก็บไว้ใช้ได้ระยะเวลาหนึ่ง
น้ำและอาหารเองก็มีอยู่...
ขาดไฟฟ้าที่จะทำความร้อนหรืออุ่นอาหาร...
“เราอาศัยแก๊สหุงต้มได้ พรุ่งนี้ผมวางแผนจัดการพวกอสูรบริเวณรอบ ๆ พวกเราจะได้ปิดบานเหล็กและดูว่ามีทรัพยากรอะไรที่พอจะใช้ได้บ้าง”
“แต่แปลกที่...ไม่มีผู้รอดชีวิตเลย”
“ต้องมีอยู่แล้วครับ ยังไงก็ต้องมีคนที่มีระบบแบบพวกเราและเอาตัวรอดได้ ตอนนี้โลกคงจะวุ่นวายไปอีกสองสามเดือน จากนั้นรัฐบาลก็จะเริ่มควบคุมสถานการณ์ได้ ถึงตอนนั้นความช่วยเหลือจะมาถึงพวกเรา แต่ผมแนะนำให้เราพึ่งพาตัวเองให้มากที่สุดก่อน”
ความช่วยเหลือจะมาถึงเราเหรอ?
โรสคิดว่ามีความเป็นไปได้...ถ้าทุกคนมีระบบ ระบบจะให้ทักษะในการจัดการอสูรแบบที่ระบบแจ้งเตือนมาในช่วงแรก ตอนนี้การรุกรานระลอกแรกเกิดขึ้นก็มีเพียงอสูรระดับล่างที่ใช้ขวานจามก็กำจัดได้แล้ว
แต่ถึงแบบนั้นอสูรก็คงจะคร่าชีวิตไปไม่น้อย...
“ฉันจะลองศึกษาสกิลของฉันดูนะคะ ยังไงจะหาทางให้มันเป็นประโยชน์มากที่สุดให้ได้เลย”
“คุณไม่ต้องคิดมากหรอก…”
“คะ?”
“ผมอยู่ระดับเอสดังนั้นผมปกป้องคุณและคนอื่น ๆ ได้สบาย”
ระดับ S อย่างงั้นเหรอ?
ทำไมคนตรงหน้าถึงได้ระดับขั้นที่สูงกันนะ?
“ถ้างั้นคุณจะปกป้องฉันทำไมกัน”
“ผมมองเห็นแต้มที่จะได้ถ้าเกิดผมช่วยคุณเอาไว้ แต้มของคุณสูงทีเดียว ดังนั้นถ้าคุณไม่เป็นอะไรภายในเจ็ดวันนี้แล้วละก็ ผมก็จะได้แต้ม และแต้มนี้อาจจะใช้ซื้อของคุณได้ แต่...ถึงจะบอกว่าจงใจลากคุณมา ยังไงเจตนาเดิมของผมก็คืออยากช่วยคุณอยู่แล้ว”
ช่วยเธอ?
แปลกแหะ...แต่ว่าพอคิดว่าตัวเองสำคัญพอให้คนที่มีระดับ S สนใจได้ ก็รู้สึกว่าค่อนข้างจะอุ่นใจอยู่บ้าง อย่างน้อยในเจ็ดวันนี้ก็จะค่อนข้างปลอดภัยระดับหนึ่ง เสมือนผู้เล่นฝึกหัดมีเทพสงครามมาคอยคุ้มครองอะไรทำนองนั้น
“ถ้างั้นคุณก็มีเงินที่เป็นสกุลดวงดาวอะไรสักอย่างนี่...อย่างงั้นเหรอคะ”
“ผมมีแต่ได้มาไม่เยอะ เริ่มต้นหนึ่งแสนดวงดาว ตอนที่ผมถามระบบ ระบบบอกผมว่าหนึ่งร้อยเศษชิ้นส่วนเท่ากับหนึ่งชิ้นส่วน หนึ่งร้อยชิ้นส่วนเท่ากับหนึ่งดวงดาว มัน...คล้าย ๆ สกุลเงินในเกม ว่าแต่คุณเคยเล่นเกมไหม”
อะไรนะ?
100 เศษชิ้นส่วน = 1 ชิ้นส่วน
100 ชิ้นส่วน = 1 ดวงดาว
ถ้าคิดตามนี้...ผลึกจากอสูรระดับต่ำก็ 5 ตัวก็ได้แค่ 1 ดวงดาวน่ะสิ?
“คุณดูจะไว้ใจฉันนะคะ”
“ผมมองออกว่าไว้ใจคุณได้ หน้าต่างข้อมูลมันบอกแบบนั้น”
แสดงว่า...อีกฝ่ายน่าจะเห็นรายละเอียดข้อมูลของเธอพอสมควรเลย อาจจะไม่ได้เห็นลงลึกถึงขั้นคำอธิบายทั้งหมด แต่อย่างน้อยก็น่าจะมองเห็นข้อมูลเบื้องต้นสินะ เพราะงั้นอะไรที่โกหกอีกฝ่ายก็จะจับได้ แบบนี้ไม่สู้บอกไปตรง ๆ แต่บอกไม่หมดน่าจะดีกว่า
แสร้งทำเป็นโง่ในบางเรื่องก็ไม่แย่นักหรอก
ยังไงก็ไว้ใจคนที่เพิ่งเจอไม่ได้อยู่แล้ว!
“ฉันไม่เคยเล่นเกมคอมพิวเตอร์หรอกค่ะ เล่นแต่เกมมือถือ เอ่อ...เกมแต่งตัว เกมของผู้หญิงอะไรทำนองนั้นน่ะ นอกนั้นก็อ่านพวกหนังสือคู่มือเดินป่า งานช่าง แล้วก็หนังสือทำอาหารของจูเลีย”
“…”
“แล้ว...วันพรุ่งนี้เราจะทำอะไรกันเหรอคะ”
“เราจะจัดการดูว่าข้างในศูนย์อาหารปลอดภัยไหม จากนั้นปิดบานเหล็กลงมาก่อนแล้วเรามาจัดโต๊ะทำกำแพงกัน ในเกมเขาเรียกว่าขั้นตอนการสร้างฐานเริ่มต้น ถ้าเราจัดการส่วนพื้นที่นี้ได้เราค่อยไปค้นหาทรัพยากรกับสร้างฐานย่อยอีก”
เอ่อ...ในเกม?
“คุณไม่กลัวพวกอสูรเหรอคะ?”
“ระลอกแรกก็จะมีแต่ตัวพวกนี้แหละครับ”
“คุณมั่นใจจังเลยนะคะนี่”
“…”
“เป็นฉันน่ะนะ คงยืนอ่านหน้าต่างข้อมูลจนไม่ทันวิ่ง ตอนที่หนีก็คิดว่าจะไปสถานีรถไฟใต้ดินแบบที่คุ้นเคย กลับไปหลบที่อพาร์ตเมนต์ชานเมืองให้ทัน แต่ว่า...เวลาที่นับถอยหลังมันเหลือแค่สองนาทีเองน่ะสิ ถึงมีรถก็คงหนีไม่ทัน รถส่วนใหญ่น่าจะติดอยู่ที่ถนนเส้นหลัก จะใช้จักรยานหรือว่ามอเตอร์ไซค์ก็ไม่น่าจะไหว”
พูดมาถึงตรงนี้โรสก็หลับตาลงด้วยความเหน็ดเหนื่อย
แค่พวกอสูรหน้าตาเหมือนสัตว์ประหลาดกลายพันธุ์มันก็น่ากลัวจะแย่แล้ว ถ้าเกิดจะต้องเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดที่เก่งกว่า หน้าตาเหี้ยมโหด แถมยังดุร้ายอีกล่ะ?
“ถ้าผมบอกว่าคุณคิดถูกแล้วล่ะ”
“คะ?”
“นอกจากหอคอยแล้ว ยังมีประตูมิติเปิดยิบย่อยเต็มไปหมด ในเวลานี้ไม่ว่าจะหนีไปที่ไหนก็ไม่ปลอดภัยทั้งนั้นแหละครับ เพราะงั้นมันไม่ต่างกันเลย ตอนนี้ทุกคนหนีออกจากเมือง แต่ชนบทจะมีอะไรเลี้ยงปากท้องได้”
ก็จริง...ถ้าออกจากเมืองก็มีแต่ถนนชนบทที่ปั๊มน้ำมันแทบจะหายากเลย ร้านค้าก็น้อยนิด แบบนี้คงไม่มีอะไรยาไส้แน่ ๆ ถ้าขับรถไปก็น่าจะติดกันที่ถนนสายแคบ ๆ อีกด้วยซ้ำไป
“ระบบบอกคุณเหรอคะ”
“คุณคิดแบบนั้นก็ได้”
“ถ้างั้นวันนี้ฉันนอนก่อนนะคะ ถ้ามีอะไรก็ปลุกกันได้เลย” โรสว่าจากนั้นก็กอดอกพร้อมกับหลับตาลงด้วยความอ่อนเพลียที่เกิดขึ้น ตอนนี้ถึงข้างนอกจะเต็มไปด้วยเสียงกุกกักอยู่แต่เพราะความหวาดวิตกผนวกกับช่วยกันจัดการร้านสะดวกซื้อให้กลายเป็นฐานหลบภัย แค่หายใจไม่กี่ตื่นเธอก็ผล็อยหลับไปซะแล้ว
ไม่เหมือนกับไอแซ็คที่กำลังจดจ้องกับหน้าต่างข้อมูลของตนเอง…
[หน้าต่างข้อมูลองค์รวม]
ชื่อ: ไอแซ็ค ทอร์นลีฟ
ระดับขั้น: L
ฉายา: ผู้สวนกระแสห้วงเวลา, หนึ่งในผู้เล่นสิบอันดับของระบบ, แสงนำทางของมวลมนุษย์, ผู้ทำลายหอคอยหมายเลขสามและแปด, วิศวกรลึกลับจากยานอวกาศไม่ทราบชื่อ <กดเพื่อขยายหน้าต่าง>
ทักษะ (1) :???? <กดเพื่อขยายหน้าต่าง>
ทักษะ (2) :???? <กดเพื่อขยายหน้าต่าง>
ทักษะ (3) :???? <กดเพื่อขยายหน้าต่าง>
ทักษะ (4) :???? <กดเพื่อขยายหน้าต่าง>
ทักษะ (5) :???? <กดเพื่อขยายหน้าต่าง>
<เลื่อนลงมาเพื่อเปิดขยายหน้าต่างทักษะทั้งหมด>
ความคิดเห็น