NC

คำเตือนเนื้อหา

เนื้อหาของเรื่องนี้อาจมีฉากหรือคำบรรยายที่ไม่เหมาะสม

  • มีการบรรยายฉากกิจกรรมทางเพศ
  • มีการบรรยายเนื้อหาที่เกี่ยวกับความรุนแรงสูง

เยาวชนที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี ควรใช้วิจารณญานในการอ่าน

กดยอมรับเพื่อเข้าสู่เนื้อหา หรือ อ่านเงื่อนไขเพิ่มเติม
ปิด
ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [จบเล่ม4/5] ฉันมีปาร์ตี้ระดับ S ในวันสิ้นโลก *ฮาเร็ม* [มี e-book]

    ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 01

    • อัปเดตล่าสุด 31 ก.ค. 67


     

    ตอนที่ 1

     

    ระหว่างที่กำลังพิมพ์งานเอกสารอยู่นั้นโรสรู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนมหาศาลที่เกิดขึ้นรอบข้าง ข้าวของเครื่องใช้สำนักงานทั้งหมดร่วงหล่นเกลื่อนพื้นห้อง แม้กระทั่งคอมพิวเตอร์และเครื่องใช้ไฟฟ้าต่างก็ดับสนิท ทว่าแปลกที่สัญญาณเตือนแผ่นดินไหวกลับไม่ทำงาน กระทั่งข้อความแจ้งเตือนภัยพิบัติก็ไม่ได้ปรากฏอยู่ที่หน้าจอมือถือของโรสด้วยซ้ำ

    กึก! ทันทีที่โรสหันไปยังหน้าต่างบานใหญ่ของสำนักงาน เธอก็พบกับภาพของอาคารประหลาดตาที่ลอยเด่นอยู่กลางฟ้า ดูแล้วไม่ค่อยเหมือนสิ่งก่อสร้างของมนุษย์สักนิด มันเหมือนตึกยักษ์ที่เบื้องล่างไร้รากฐานหรือตอเสา

    มันลอยค้างอยู่กลางอากาศ ดูแล้วผิดไปจากหลักการทางวิทยาศาสตร์อย่างชัดเจน

    สัญชาตญาณอะไรบางอย่างเตือนเธอว่าตอนนี้เจ้าสิ่งตรงหน้าไม่ค่อยจะน่าไว้ใจนัก เธอมองมันโดยไม่ละสายตาไปไหนจากเจ้าตึกนั้นทั้งสิ้น กลัวว่ามันจะมีตัวอะไรสักอย่างโผล่มาทำให้สติกระเจิงเสียมากกว่า

    ฮืม? แปลกที่เบื้องหน้าคล้ายกับมีหน้าต่างโปร่งแสงเกิดขึ้นมา หน้าต่างพวกนี้เหมือนกับหน้าต่างระบบปฏิบัติการบนคอมพิวเตอร์ กระทั่งข้อความที่เด้งขึ้นมานั้นก็เป็นภาษาทั่วไปที่ใช้พูดในชีวิตประจำวันของคนเมืองนี้

    [ระบบ: สวัสดีโรส ทอร์นลีฟ] 

    สะ-สวัสดีเหรอ? โรสฉงนก่อนจะยกนิ้วมือขึ้นจิ้มข้อความที่ว่า [ต่อไป] บนหน้าจอโปร่งแสงด้วยความเคยชิน

    [ระบบ: ยินดีต้อนรับสู่เหตุการณ์วันสิ้นโลก คุณจะพบจะได้พบกับการรุกรานของสัตว์ประหลาดจากหอคอยหมายเลขสามต่อจากนี้ในอีกหนึ่งยี่สิบนาที ระบบจะนับถอยหลังทันทีที่คุณกดคำว่า <ต่อไป>] 

    โรสที่เกือบจะขยับนิ้วกดที่คำว่า [ต่อไป] ชะงักกลางอากาศ

    สัตว์ประหลาดจากหอคอยตรงหน้าอย่างงั้นเหรอ?

    โรสสับสนและไม่ยอมที่จะกดคำว่าต่อไปทันที แต่กระนั้นพอครุ่นคิดอยู่ครู่ใหญ่ได้ไม่นาน หน้าต่างนับถอยหลังแบบตัวเลขก็ปรากฏขึ้นและกด [ต่อไป] ไปโดยอัตโนมัติ เป็นการบังคับทำให้ตัวเลขที่อยู่ในหน้าต่างถอยหลังทันทีราวกับนาฬิกาจับเวลาในมือถือ

    [ระบบ: คุณสามารถเรียนรู้เกี่ยวกับ <หน้าต่างข้อมูลองค์รวม> และระบบหลังโลกล่มสลายได้ผ่านระบบแนะนำเบื้องต้น]

    ถ้างั้นก็ ‘แนะนำเบื้องต้น!’

    โรสคิดในใจก่อนระบบจะบรรยายผ่านเสียงในหัวคร่าว ๆ ว่า...

    [ระบบ: ตอนนี้คุณอยู่ในรัศมีการรุกรานดวงดาวของ ‘ผู้ทำลายล้างเอกภพ’ แต่ระบบคือการต่อต้านของ ‘ผู้สรรค์สร้างเอกภพ’ ระบบเป็นผู้ช่วยของคุณที่จะทำให้โลกนี้ฟื้นฟูจากการกลืนกินดาวดวงนี้อีกครั้ง เผ่าพันธุ์ของคุณและตัวคุณหนึ่งคือหนึ่งผู้ที่มีความสามารถที่เหมาะสมต่อระบบนี้] 

    โรสฟังจากนั้นก็รู้สึกว่าเหมือนหลุดมาในหนังฮีโร่อะไรสักเรื่อง...

    แต่เธอก็ไม่ได้คิดอะไรเรื่อยเปื่อย รีบถามระบบต่อไป ‘ถ้างั้นระบบช่วยแนะนำหน้าต่างข้อมูลหรือเรื่องมีประโยชน์ก่อนสิ!’

    [ระบบ: ทราบแล้ว] 

    [ระบบ: ระบบจะประเมินคุณและแสดงค่าสถานะแก่คุณเป็นตัวเลข ตัวเลขทั้งหมดมีผลต่อ <ระดับขั้น> ของคุณและ <ช่องทักษะ> รวมไปถึง <ช่องอุปกรณ์สวมใส่> คุณควรที่จะประเมินความสามารถของคุณและปัจจัยด้านต่าง ๆ เพื่อเอาตัวรอดและเอาชนะการรุกรานในแต่ละครั้ง] 

    [ระบบ: ขอแนะนำให้คุณออกจากวงศ์รัศมีการรุกรานของหอคอย ระยะรัศมีสามสิบกิโลเมตรจากหอคอยกลืนกินดวงดาว] 

    [ระบบ: ระยะเวลาการแนะนำสิ้นสุดลงแล้ว ระบบจะยุติการถ่ายทอดผ่านเสียงในสิบวินาทีต่อจากนี้...สิบ...เก้า...แปด...] 

    เสียงระบบจะหายไปแล้ว!

    โรสตระหนักได้ว่าตอนนี้เธอกำลังเผชิญหน้ากับเหตุการณ์หายนะที่มีต้นกำเนิดจากนอกโลก!

    ต้องยอมรับว่าเธอยังคงงุนงงอยู่บ้าง แต่ตัวเธอเองนั้นไม่ได้มีโรคทางจิตแต่อย่างใด สุขภาพร่างกายเองก็แข็งแรงดีประสาคนหนุ่มสาวทั่วไป อีกอย่างในโลกนี้นั้นเธอไม่ใช่คนร่ำรวยหรือผู้มีอำนาจที่เข้ารับบริการฝังไมโครชิปในก้านสมอง ดังนั้นการเชื่อมต่อเครือข่ายปัญญาประดิษฐ์อะไรเถือก ๆ นั้นย่อมไม่น่าจะเกิดขึ้นได้อยู่แล้ว

    เสียงพวกนี้อาจเป็นการทดลองวิจัยอะไรบางอย่างก็ได้!

    ไม่ใช่โลกในสหัสวรรษที่สามจะล้าหลังเหมือนโลกในสหัสวรรษที่สองสักหน่อย เพียงแค่เรื่องนี้ยากจะเชื่อได้ว่ามันคือเรื่องจริงอยู่บ้าง

    ช่างเถอะ!

    หนีจากตึกนี่ก่อน!

    โรสคิดจากนั้นก็รู้สึกว่าเล่นใหญ่เอาไว้ก็ไม่เสียหายนัก เธอตรงไปที่ตู้นิรภัยและใช้ค้อนทุบเอาขวานดับเพลิงสีแดงออกมาถือเอาไว้ให้มั่น

    ครืน! ตึกกลับมาสั่นไหวอีกครั้ง คราวนี้อาการสั่นรุนแรงมากยิ่งขึ้นจนกระจกตามอาคารสำนักงานแตกกระจายพร้อมกันเลยทีเดียว ทำเอาโรสต้องหมอบลงและหลบหลังโต๊ะทำงานด้วยความตื่นตระหนก

    “ไฟฟ้าดับ สัญญาณมือถือหาย ทางหนีไฟ...หรือจะลงทางหนีฉุกเฉินดี?” เธอพึมพำและตัดสินใจอย่างรวดเร็วว่าจะอาศัยทางหนีฉุกเฉินแทน นั่นเพราะบันไดหลักอาศัยประตูไฟฟ้าและการสแกนนิ้วมือเข้าออก ตอนนี้ไฟฟ้าดับกะทันหัน แถมกระจกนิรภัยพวกนั้นก็หนาบึกอีก

    ลุย! โรสคิดจบก็พุ่งตัวออกไปทันที

    โดยที่...แน่นอนว่าหน้าต่างแสดงเวลาการรุกรานของสัตว์ประหลาดยังคงถอยหลังเหลืออีกประมาณสิบสามนาทีให้หลบหนีไปรัศมีจากรัศมีอันตราย

    แต่สามสิบกิโลเมตรนี่ก็เอาเรื่องอยู่นะ!

    ขับรถหนีก็ใช้เวลาร่วมประมาณสามชั่วโมงได้

    แต่...เธอไม่มีรถแล้วจะหนียังไงกัน?

    โรสคิดจากนั้นก็เร่งรีบดึงล็อกประตูนิรภัยชั้นที่ห้าออก แล้วย่างก้าวอย่างร้อนรนตามขั้นบันไดด้วยความรู้สึกไม่ชิ้นอยู่บ้าง

    “เหนื่อย!” โรสบ่นด้วยใจที่ร้อนรน ตัวเลขมันนับถอยหลังเหลือเพียงห้านาทีแล้ว นี่ขนาดเธอสาวเท้าถี่ต่อเนื่องแต่ไอ้ตึกบ้านี่มันดันออกแบบมาเป็นทรงโมเดิร์นที่เพดานสูง ทำให้ชั้นบันไดก็ชันและใช้เวลานานกว่าตึกเก่าทั่วไปโดยเฉพาะ

    วึบ! แสงสีดำคล้ายเงาสาดออกมาจากตำแหน่งที่หอคอยหมายเลขสามตั้งอยู่ แสงนี้ฉายออกมาไม่ต่างอะไรกับตอนที่เกิดสุริยุปราคาสักนิด มันมืดจนท้องฟ้าหม่นหมองกลายเป็นสีเทา แบบเดียวกับฟิลเตอร์โทนมืดปรับแสงที่สว่างจ้าให้ดำขึ้นมา

    [ระบบ: ร่างของคุณถูกหมายหัวจากสัตว์ประหลาดจากหอคอย โปรดระวังนับจากนี้เป็นต้นไป] 

    หมายหัว?

    โรสฉงนจากหน้าต่างข้อความที่เด้งแจ้งเตือน

    [ระบบ: ลูกสมุนอสูรจากต่างดาวกำลังเคลื่อนพล กรุณาเตรียมตัวรับมือให้พร้อม] 

    [คำแนะนำ: ศึกษาหน้าต่างข้อมูลและแผนรับมือการรุกรานของลูกสมุนจากต่างดาว]

    หน้าต่างข้อมูลจากระบบ?

    โรสคิดจากนั้นก็ระหว่างที่วิ่งไปยังลานจอดรถ โดยที่หน้าต่างข้อมูลที่เรียกขึ้นมาด้วยคำสั่งในหัวก็ปรากฏขึ้น ฉายภาพหน้าต่างสีขาวสว่างบานใหญ่ซึ่งเต็มไปด้วยหัวข้อมากมายนับไม่ถ้วนไล่เรียงกันราวกับแผนผังข้อมูลอะไรสักอย่าง

    แต่ถึงแบบนั้นสายตาของโรสก็ไม่สามารถอ่านหน้าต่างระบบด้วยสมาธิที่มีได้ ตอนนี้รอบข้างกำลังเต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องมากมายดังขึ้น ผู้คนที่สัญจรไปมาในช่วงเย็นกำลังตื่นตระหนกกับระบบไม่ก็เสียงในหัวอย่างแน่นอน

    ไม่เพียงเท่านั้น...ควันไฟที่ลุกไหม้พร้อมกับฝูงคนที่วิ่งออกมากลุ่มใหญ่เอง หากสังเกตให้ดีก็มาจากทางที่หอคอยหมายเลขสามปรากฏตัวทั้งนั้น

    หอคอยนั่นใหญ่และมีรูปร่างประหลาด มองจากจุดที่ใกล้ที่สุดน่าจะใหญ่กว่าตึกยี่สิบชั้นได้ และถ้าพูดถึงระยะห่างจากโรสกับหอคอยประหลาดนั่นก็น่าจะประมาณห้ากิโลเมตรได้ ดังนั้นตอนนี้คงจะพูดได้ว่า

    ลูกสมุนอสูรกำลังแห่กันออกมาแล้ว!

    กึก! หน้าต่างสีแดงปรากฏขึ้นอย่างกะทันหัน

    [แจ้งเตือน: เหลือเวลาอีก 2 นาที] 

    ถ้างั้น...แปลว่าสองนาทีก็คือเวลาที่เจ้าอสูรพวกนั้นจะพุ่งเป้ามาที่เธอสินะ?

    “ใจเย็นไว้!” โรสคิดจากนั้นก็งัดเอาทักษะการอ่านเอกสารออกมาใช้กับหน้าต่างข้อมูลที่ปรากฏขึ้น

    [หน้าต่างข้อมูลองค์รวม] 

    ชื่อ : โรส ทอร์นลีฟ

    ระดับขั้น: D

    ทักษะ (1) : ระบบร้านค้าลึกลับ | ค่าร่าย 20 แต้ม

    (i) คุณจะได้รับพื้นที่ขนาด 20 ช่องเพื่อทำการค้าขายสินค้าที่ได้รับจากการฆ่าอสูร พิชิตพื้นที่ทำภารกิจของหอคอย ฯลฯ โดยระหว่างใช้งานทักษะนี้คุณและคู่ค้าจะไม่ตกเป็นเป้าหมายของอสูรที่มีระดับต่ำกว่าระดับขั้นของคุณ

    (ii) การทำการค้าต้องอยู่ในเขตหอคอย ในระยะไม่เกิน 5 กิโลเมตร หรือเปิดการค้าภายในหอคอยเท่านั้น ระยะเวลาตั้งร้านค้าเพียง 3 ชั่วโมง และหลังจากสิ้นสุดระยะเวลาของทักษะนี้ คุณจะเข้าสู่ทักษะที่ (2) ทันที

    ทักษะ (2) : ไล่ล่าหาสินค้า | ค่าร่าย 10 แต้ม

    (i) เข้าสู่สถานะจัดเตรียมพื้นที่การค้าครั้งต่อไป คุณต้องมีสินค้าจำนวน 10 ชิ้นขึ้นไปสำหรับเปิดใช้ทักษะ (1) อีกครั้ง 

    (ii) การเข้าสู่สถานะนี้จะทำให้สามารถมองเห็นสินค้าระดับต่ำกว่าขั้นของคุณที่สามารถทำการขายได้ นอกจากนี้ยังเห็นกลุ่มเป้าหมายที่ตรงกับสินค้าในคลังของคุณอีกด้วย *หมายเหตุ* การเปิดการขายครั้งแรกจะทำการสุ่มสินค้าจำนวน 10 ชิ้นจาก <คลังสินค้าระดับต้น> ให้ในทันที

    ช่องอุปกรณ์ (1) : -ว่างเปล่า-

    ช่องอุปกรณ์ (2) : -ว่างเปล่า- 

    หลังจากอ่านจบโรสรู้สึกสับสนยิ่งกว่าเดิม...

    ทักษะที่ได้มานั้นล้วนแต่ไม่ใช่ทักษะการต่อสู้หรือว่าป้องกันตัวสักนิด เป็นทักษะของอาชีพพ่อค้าล้วน ๆ เลยด้วยซ้ำ!

    ประโยชน์ไว้ใช้หลบหนีหรือเอาตัวรอดก็พอจะมีอยู่บ้าง แต่ไอ้การที่จะต้องเอาตัวเองเข้าไปค้าขายในพื้นที่เสียงอันตรายน่ะ...มันแปลกชอบกลจริง ๆ นะ!

    “ระบบ! นี่มันระบบช่วยเหลือจริง ๆ เหรอคะ!” โรสหวีดร้องอย่างจนใจ จากนั้นเวลาก็หมดลงพร้อมกับเบื้องหน้าที่เต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องโหยหวนเต็มสองรูหู

    เสียงแตรของรถยนต์และเสียงสัญญาณห้างร้านต่าง ๆ ดังขึ้นแทบจะพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ท่อน้ำระเบิดแตก แม้กระทั่งฉากสีแดงที่เต็มไปด้วยเลือดเนื้อและฝุ่นควันก็บังเกิดขึ้นแทบจะพร้อม ๆ กันในบัดดล!

    โรสรู้สึกว่าจะต้องหาทำเลดี ๆ เพื่อหนี!

    เธอคิดว่าการหนีไปให้พ้นระยะรัศมีของการโจมตีระลอกแรกไม่น่าจะทำได้ ระยะห่างสามสิบกิโลเมตรคือเรื่องที่เกินกว่าสองขาของของตัวเธอจะวิ่งหนีออกไป แน่นอนว่าในตอนนี้ต่อให้ใช้พาหนะอะไรก็ตาม

    เธอก็...คงจะหนีไม่ทันหรอก!

    “ฝ่าเข้าไปก็แล้วกัน!”

    เจ้าพวกลูกสมุนกี้กี้จากต่างดาวมันจะแข็งแกร่งขนาดไหนกัน!

    ถ้าแบบนั้นก็ต้องหาสถานที่ดี ๆ เพื่อตั้งตัวก่อน...

    ต้องเป็นที่ที่ไม่เล็กแคบแต่ก็ไม่กว้างขวางจนไม่สามารถจัดการได้ ขอให้มีทางเข้าออกฉุกเฉิน มิดชิดและสามารถสร้างแนวป้องกันชั่วคราวได้

    ให้ตายสิ! แถวนี้ดันมีแต่ตึกสำนักงานทั้งนั้น

    ย่านใจกลางเมืองจะมีอะไรน่าสนใจกันเล่า?

    “คุณรีบหนีมากับผมเร็วเข้า!” เสียงของคนเบื้องหน้าที่กำลังวิ่งนั้นดังขึ้น ผู้ชายผมทองในชุดสูทของพนักงานเงินเดือนทั่วไป คว้าแขนของโรสเอาไว้จากนั้นก็กึ่งวิ่งกึ่งลากจะพาเธอหลบหนีไปด้วยกันให้จงได้

    คนคนนี้ทำไมถึงเจตนาคว้ามือคนที่ไม่รู้จักแถมยังอยากช่วยเหลือเธอกัน?

    สามัญสำนึกโดยพื้นฐานของมนุษย์ไม่น่าจะเป็นมิตรกับคนแปลกหน้านะ...กึก!

    โรสชะงักแต่ก็จำยอมวิ่งตามไอ้ผู้ชายตรงหน้าไปทันที แค่เพียงเพราะหน้าต่างระบบที่เด้งขึ้นมาเป็นข้อความที่ว่า

    [กลุ่มเป้าหมายที่ตรงกับสินค้า: ปืนเลเซอร์ของวิศวกรลึกลับ ระดับ (S) ] 

    [ระบบร้านค้าลึกลับ: กรุณาเปิดการขายและสร้างเครือข่ายลูกค้าของคุณ]

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    นักเขียนเปิดให้แสดงความคิดเห็น “เฉพาะสมาชิก” เท่านั้น
    ×