(exo) Narcotic {KaiDo}

ลำดับตอนที่ #1 : [✖] Narcotic :: Chapter 01 คิม จงอิน

[✖] Narcotic :: Chapter 01 คิม จงอิน

ค่ำของเย็นวันหนึ่ง ร่างบางของคยองซูนั่งหน้ามุ่ยอยู่บนโต๊ะกินข้าว โดยมีแม่และพ่อนั่งอยู่ด้วย พ่อของคยองซูเลิกคิ้วเล็กน้อย พร้อมกับดีดหน้าผากคยองซู ทำเอาอีกคนยู่ปากด้วยความเจ็บ แม่คยองซูถอนหายใจเฮือกใหญ่

‘‘ ลูกเป็นอะไร? ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า ’’ คยองซูส่ายหน้าให้กับคำถามของแม่ตน

‘‘ ผมแค่เบื่อ ไม่มีอะไรทำ ’’ พ่อคยองซูถอนหายใจ

‘‘ ก็บอกให้มาช่วยพ่อทำงานก็ไม่ยอมมา ’’

‘‘ โห! เหนื่อยจะตายทำงานกลางแดดแบบนั้น ผมไม่เอาด้วยหรอก ’’ แม่หัวเราะพร้อมกับลูบเส้นผมของคยองซูอย่างรักใคร่

‘‘ พ่อทำงานหนักมากแค่ไหนกว่าจะหาเงินมาเลี้ยงพวกเราได้ พ่อเรายังไม่บ่นซักคำ อย่าบ่นไปหน่อยเลยคยองซู ’’ คยองซูยู่ปากใส่แม่

‘‘ เอ้อ! วันนี้จงอินจะมาหาผม เขาบอกว่าหาที่ทำงานใหม่ได้แล้ว ได้เงินเดือนดีด้วย จะเอามาแบ่งให้พวกเรา ’’ แม่เบิกตาโต

‘‘ จริงหรือคะ? ’’ พ่อพยักหน้า

ไม่นานนักเสียงออดหน้าประตูบ้านก็ดังขึ้น พ่อรีบลุกขึ้นไปเปิดประตูทันที ตามด้วยแม่ที่เดินตามไป คิม จงอิน อาของคยองซู น้องของพ่อ

ครอบครัวของคยองซูเป็นครอบครัวยากจน มีเพียงพ่อที่ทำงานหาเงิน เพราะแม่เป็นโรคหัวใจและร่างกายอ่อนแอ ทุกอย่างเลยต้องตกอยู่กับพ่อคนเดียว พ่อทำงานจนแทบไม่ได้พัก มีเวลาสี่สิบแปดชั่วโมงต่อวัน พ่อได้พักเพียงแค่สี่ชั่วโมงหรือห้าชั่วโมงเท่านั้น...

โชคดีที่ช่วงนี้อาจงอินมีรายได้ในการทำงานของเขาดี เลยนำเงินมาแบ่งปันกับพ่อบ่อยๆทำให้พ่อเริ่มมีงานลดลง แต่ก็ยังไม่หยุดทำงาน

‘‘ นี่! คยองซูออกมาหาอาจงอินหน่อยสิ มัวไปทำอะไรอยู่ ’’ เสียงของแม่ดังขึ้นทำเอาคยองซูสะดุ้ง คยองซูรีบเดินออกไปหน้าบ้านตามคำสั่งแม่ก็พบกับอาจงอินที่ยืนอยู่ คยองซูยิ้มให้อาจงอินเล็กน้อย ก่อนที่อาจงอินจะโน้มตัวลงมาลูบเส้นผมของคยองซู

‘‘ โตเร็วนะเนี่ย อายุเท่าไหร่แล้วครับ ’’ อาจงอินส่งยิ้มหวานให้พร้อมกับถาม

‘‘ สะ.. สิบเจ็ดแล้วครับ ’’ เมื่อพ่อและแม่เห็นว่าคยองซูตอบติดๆขัดๆจึงหัวเราะร่วนออกมา คยองซูไม่สนิทกับอาจงอิน นานๆทีละเจอกัน เช่นปีละครั้ง สองปีครั้ง หรือไม่ก็มาหาพ่อกับเเม่เเต่คยองซูยังเรียนอยู่ที่โรงเรียน ทั้งคู่จึงไม่ค่อยสนิทกันเสียเท่าไหร่ แล้วคยองซูก็กลัวอาจงอินมากเสียด้วย ไม่รู้เพราะอะไร.....

เพียงแต่คิดว่า ‘รอยยิ้มของอาจงอินมันจอมปลอม’

‘‘ อีกปีเดียวก็สิบแปดแล้วนะครับเนี่ย รีบๆโตนะครับ ’’ อาจงอินยังคงยิ้มหวานให้พร้อมกับลุกขึ้น

‘‘ พี่เองก็ใช้เงินอย่างประหยัดหน่อยนะครับ ผมเอามาให้พี่ได้ไม่ทุกวัน ’’ พ่อพยักหน้า

‘‘ รู้อยู่แล้วน่า ว่าแต่แกไปทำอาชีพอะไรมาเนี่ย ถึงได้มีเงินเดือนเยอะแบบนี้ ฝากฉันด้วยคนได้หรือเปล่า ’’ พ่อพูดติดตลก ซึ่งทั้งจงอินพ่อและแม่ก็หัวเราะร่วน จงอินยิ้มให้พ่อ

‘‘ ความลับ ’’ จงอินตอบติดตลกพร้อมกับโค้งตัวให้ทั้งพ่อและแม่

‘‘ งั้นผมไปแล้วนะครับ ’’ จงอินส่งยิ้มอีกที

‘‘ ไม่อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนหรือคะ? ’’ แม่รีบถาม จงอินครุ่นคิดเล็กน้อย

‘‘ อืม.. ก็ได้ครับ ผมก็ว่างอยู่เหมือนกัน ’’ คยองซูกลืนน้ำลายอึกใหญ่ และทั้งสามคนก็เดินเข้าไปในบ้านเหลือแต่คยองซูที่ยืนอยู่นอกบ้าน

อาจงอินจะทานข้าวที่บ้านเรา......

‘‘ คยองซูครับเหม่ออะไรอยู่ เข้าไปในบ้านกันเถอะ ’’ เสียงของอาจงอินดังออกมาจากในบ้าน คยองซูสะดุ้งเล็กน้อยแล้วก็รีบเข้าไปในบ้านแต่โดยดี

อาจงอินนั่งข้างๆคยองซู พวกเขาสามคนคุยกับเรื่องต่างๆนานา คยองซูตัวแข็งไปชั่วขณะ ไม่กล้าขยับแม้แต่น้อยเพราะกลัวคนข้างๆ กินข้าวอย่างติดๆขัดๆ จนอาจงอินที่มองอยู่เลิกคิ้ว

‘‘ คยองซูไม่สบายหรือเปล่าครับ? ’’ เขาถาม คยองซูส่ายหน้า

‘‘ เปล่าครับ... ’’ แล้วอาจงอินก็ยื่นมือขึ้นมาแตะหน้าผากคยองซู ทำเอาอีกคนตัวแข็งหนักกว่าเก่า

‘‘ ทำไมตัวเย็นจังครับ ไปหาหมอไหมครับ? ’’ คยองซูส่ายหน้า

‘‘ ผมเป็นแบบนี้ตั้งนานแล้วครับ... ’’ คยองซูตอบพร้อมกับขยับหนีมือของอาจงอินที่กำลังแตะอยู่ที่หน้าผาก อาจงอินยกยิ้มน้อยๆและกินข้าวต่อ แล้วก็กลับมาคุยกับพ่อและแม่ตามปกติ

มันรู้สึกแปลกๆ.......

อาจงอินเป็นคนดี เขาไม่เคยพูดคำหยาบใส่ ไม่เคยทำหน้าบึ้งใส่ ทั้งๆที่คยองซูอายุน้อยกว่า อาจงอินยังพูด ครับ ด้วย ทั้งๆที่อาจงอินเป็นคนดีแต่ทำไม คยองซู กลับกลัว......

‘‘ เอ่อ.. ผมทานหมดแล้วขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับ ’’ คยองซูลุกขึ้นจากโต๊ะและรีบวิ่งขึ้นห้องไป ทั้งสามคนเลิกคิ้วแปลกใจกัน

‘‘ นี่คยองซูไม่ชอบผมหรือเปล่าครับ? ’’ จงอินถาม

_____________________________

◊ SQWEEZ