คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : (Game of Thrones) Sansa/Tyrion | It's my birth-day.
แฟนฟิคชั่นตอนนี้ข้าพเจ้าแปลจมาาก Onlyalittlelion (Tumblr )
ไม่ใช่ผลงานเขียนของข้าพเจ้า โปรดให้เกียรติต้นฉบับ
..........................................................................................................
Sansa/Tyrion. She recalls her own namedays at Winterfell: dolls and hair-ribbons;
pretty silks for her needlepoint. Small jewels of no great value, since her lady mother
worried a child of her age might lose them, though she never did.
So then Sansa/Tyrion fic kind of happened?
So there's this 30-day OTP challenge going around and I'm not gonna do it but one of them got stuck in my head and wouldn't let up and so this happened.
It is my birth-day: /I had thought to have held it poor
Tyrion/Sansa, same universe as the other two.
การแต่งงานของพวกเขาเปราะบาง เป็นสิ่งแตกหัก เหมือนเครื่องเคลือบที่ตกกระแทกพื้นและต้องค่อยๆ ใช้ความพยายามอย่างยิ่งยวดในการนั่งปะติดปะต่อมันให้กลับมารวมกันเหมือนเดิม เธอนึกถึงคืนหนึ่งในงานเลี้ยงอาคารค่ำที่ห้องโถงใหญ่ของคาสเตอร์ลีร็อค ตอนเขากล่าวถึงอายุซึ่งใกล้เข้าสู่เลขสาม และเธอก็เพิ่งตระหนักได้ว่า ให้ทวยเทพสาป ข้ายังไม่รู้เลยว่าเขาอายุเท่าไหร่
ตัวเธอสิบหกแล้ว โตพอที่จะแสร้งทำเป็นว่ามันไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญหรือน้อยใจในชีวิตสมรสที่ไม่ถูกต้องแต่แรก วิถีทางที่พวกเขาโคจรอยู่รอบกันช่างเหมือนวิถีของคนแปลกหน้า เธอรอจนกว่าจะกลับมาที่ห้องและให้เขาสงบด้วยไฟอุ่นจากเตาผิงพร้อมด้วยหนังสือสักเล่มก่อนเธอออกปากถาม “วันตั้งชื่อของท่านคือเมื่อไหร่ นายข้า”
เขาหยุดคิด “สามวันหลังพระจันทร์ข้างขึ้น”
“มันผ่านมาเป็นเดือนแล้วนะนี่ ทำไมถึงไม่มีงานฉลองเลย”
“ข้าไม่เคยจัด” เขาไม่ได้เงยหน้าขึ้นจากหนังสือที่มีหนังวัวหนาสีดำรุ่งริ่งหุ้มปก เธอไม่แน่ใจว่าเขาดื่มด่ำอยู่กับหนังสืออย่างสนอกสนใจหรือพยายามเมินเฉยเธอกันแน่ เขามักจะทำทั้งสองอย่างนั้นอยู่บ่อยครั้งและทั้งสองอากัปกิริยานั้นก็เหมือนกันจนไม่อาจตีความได้
“หรือว่าไม่มีการจัดงานฉลองวันตั้งชื่อที่คาสเตอร์ลีร็อค” มันเป็นคำกล่าวที่ฟังดูเหลวไหล แม้ว่าลอร์ดบิดาของเขาอาจจะเป็นคนกะเกณฑ์ไว้ พวกแลนนิสเตอร์ไม่ทำตัวเหมือนพวกโง่เง่า ไทวินกล่าวเยาะอย่างแสบร้อนเธอด้วยคำของแลนนิสเตอร์เมื่อเธอหยอกเย้าเขาเกี่ยวกับการที่ไม่มีมัดข้าวสาลีแขวนผูกด้วยริบบิ้นสีสดใสในเทศกาลวันเก็บเกี่ยว หรือมาลัยคล้องจากดอกอะโคไนท์และดอกกลอรี่ออฟเดอะสโนว์ที่เป็นสัญญาณแรกสำหรับบ่งบอกการมาถึงของฤดูใบไม้ผลิ
“เราจัด” เขาพูดสั้นๆ “แต่ไม่ใช่สำหรับข้า”
“ทำไม— ” อ๋อ แน่ล่ะ ภรรยาผู้เป็นดั่งดวงใจของพญาราชสีห์ไทวิน แลนนิสเตอร์ หญิงผู้ที่สิ้นชีวิตบนเตียงคลอดบุตร “ข้า— ข้าขอโทษ— ข้าลืมไป ทำไมถึงได้งี่เง่าอย่างนี้นะ”
เขาชำเลืองตาขึ้นมอง ดูขุ่นเคืองเช่นที่เขามักจะทำเสมอเวลาเธอลงโทษตัวเองด้วยการตำหนิต่อว่าตัวเธอเอง “เจ้าไม่ได้งี่เง่าหรอก และข้าจะยินดีมากหากเจ้าลืมมันเสีย” เขาปิดหนังสือ “ไม่มีทางใดที่จะดีไปกว่านี้อีกแล้ว”
“นี่ไม่ดีแน่ พวกเราควรจะฉลอง— ”
“ปล่อยให้มันถูกลืมไปเถอะ ภรรยาข้า”
เธอหวนนึกถึงวันตั้งชื่อของตัวเองที่วินเทอร์เฟล บรรดาของขวัญสำหรับเหล่าตุ๊กตาและริบบิ้นติดผมหลากสี ผ้าไหมเนื้อดีสีสวยสำหรับฝีเข็มของเธอ อัญมณีเม็ดเล็กที่ไม่มีค่าอะไรเพราะท่านหญิงผู้เป็นมารดาห่วงว่าลูกสาวตัวน้อยผู้เยาว์วัยอาจทำมันหายแม้เธอจะไม่เคยเลยก็ตาม ตลอดจนผ้าคลุมไหล่น่าเกลียดน่ากลัวพวกนั้นที่ยายแนนเป็นคนถัก เธอได้รับติดต่อกันหลายปี มันมีสีน่าสยดสยองเกินไปเช่นสีเขียวเก่าเก็บเหมือนรา สีเทาขมุกขมัว สีน้ำตาลทึมทึบคล้ายโคลน เธอใช้มันห่อพวกของชำร่วยที่ไม่ต้องการ หรือปล่อยให้มันอยู่ใกล้เปลวเทียนโดยบังเอิญ กระทั่งมารดารู้และคอยถลึงตาใส่จนเธอรู้สึกละอาย
วันตั้งชื่อของอาร์ยาทำท่าจะมีปัญหามากกว่า เธอโตเร็วเกินกว่าพวกของเล่นสำหรับเด็กและไม่มีความสนใจในข้าวของเครื่องใช้สำหรับเด็กผู้หญิง บรรดาหนังสือจะได้รับคำขอบคุณอันสุภาพตามมารยาทแต่พวกมันจะถูกนำไปรวมกับฝุ่นใต้เตียงเธอ ไม่นานนักบุพการีทั้งสองก็จะรู้ว่ามันไม่มีประโยชน์อีกต่อไป ไม่ว่าอะไรก็ตามที่พวกเขาเคยให้อาร์ยา — เสื้อคลุมสีฮู้ดขลิบขอบด้วยขนเฟอร์ ม้าไม้ทาสี เค้กน้ำผึ้งหลายต่อหลายถาด — จะถูกนำลงไปยังโรงครัวและเปลี่ยนสาวใช้เป็นเด็กชายผู้คุ้นเคยกับมีดที่มีใบโค้งและด้ามจับบิ่นๆ หรือไม่ก็รองเท้าบูทที่เข้ากันหนึ่งคู่และสมบูรณ์พอสำหรับการกระโดดข้ามปลักโคลน เธอจะรีบอวดทรัพย์ส่วนตัวอันมีค่านี้กับพี่สาวคนโตทันที
และซานซาก็จำได้ไปพร้อมกับความเจ็บปวดซึ่งแทรกซึมเข้ามาอย่างฉับพลันว่าตอนนั้นเธอน่าจะเหลือบตามองเป็นการตอบรับอาร์ยาบ้างก็ยังดี
เธอจำวันตั้งชื่อครั้งอื่นได้เช่นกัน — ตอนที่เขาสาบานว่าเขาจะไม่ทำรุนแรงหยาบคาบกับเธอ และเขาก็ไม่เคยทำเช่นนั้น
คืนต่อมาเธอนำม้วนผ้าไหมจากตู้เก็บของมาสำหรับห่อของขวัญและถือมันไปให้เขา “นี่”
“นี่คืออะไร”
“มันคือของขวัญวันตั้งชื่อ”
“ซานซา— ”
“ข้ารู้ว่าท่านจะพูดอะไร แต่มันย่อมไม่ถูกไม่ควรแน่” ท่านไม่สมควรถูกลงโทษด้วยเรื่องบางเรื่องที่ไม่ใช่ความผิดของท่าน เธอคิดแต่เธอพูดออกไปไม่ได้ ไม่ใช่ตอนนี้ บางทีอาจจะเร็วๆ นี้ เธอดันห่อของขวัญให้แก่เขาอีกครั้ง “รับไปสิ มันเป็นหนังสือ ท่านอาจจะเคยอ่านมันแล้วก็ได้ ท่านอ่านมากมายเหลือเกิน”
และเขาก็เคยอ่านแล้วจริงๆ — เธอสามารถบอกได้จากการแสดงความขอบคุณผ่านทางรอยยิ้มตอนที่เขาเห็นหน้าปก — แต่เขาจับมือเธอไว้และเศษชิ้นส่วนอื่นที่กระจัดกระจายก็กลับคืนสู่สภาพเดิมที่มันเคยเป็น
End.
ความคิดเห็น