คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 02 | Beyond the Horizon - Of the Wisdom in Hindsight.
II.
This is why we fight.
มันใช่เรื่องหรือไงที่ต้องเจอยัยผู้หญิงบ้าเลือดที่ไหนไม่รู้จ้องหวดถึงตายเนี่ย!
1.
‘จะว่าไป เป็นผู้ชายโดนผู้หญิงอัดก็ไม่ไหวเหมือนกันแหละ…’ เด็กชายบ้านนาราฉุกคิดถึงความจริงข้อนี้ได้หลังหลบการโจมตีอันเฉียบคมจากคุโนะอิจิแห่งซึนะ คู่ประลองของเขามาอย่างหวุดหวิด ขณะเดียวกันกลุ่มควันที่ลอยคละคลุ้งอยู่ทั่วสนามก็เริ่มจางลง ช่วยให้เทมาริมองเห็นเด็กชายตัวดีที่หลบการโจมตีของเธอไปอยู่ใต้เงาไม้ขนาดย่อมซึ่งถูกจัดไว้เพื่อเพิ่มความหลากหลายในการต่อสู้ได้ถนัดตา
เห็นดังนี้แล้ว เธอก็สามารถคาดการณ์แผนของอีกฝ่ายได้โดยง่าย ‘หมอนั่นเป็นนินจาใช้เงาสินะ คิดจะล่อเราเข้าไปในดงไม้ที่เงาเยอะๆ ล่ะสิ ยากย่ะ’
ดวงตาคมกริบของชิกามารุก็จับจ้องไปยังฝ่ายตรงข้ามเช่นเดียวกัน ดวงหน้าสวยคมของคุโนะอิจิแห่งซึนะกำลังแสดงออกซึ่งท่าทีครุ่นคิดขณะคลี่พัดยักษ์ต่างเกราะกำบัง ไม่ว่าดูยังไงเขาก็เสียเปรียบอย่างเห็นได้ชัด สภาพร่างกายของผู้หญิงคนนี้ยังพร้อมต่อสู้เต็มร้อย เสื้อผ้าปราศจากรอยขีดข่วน ต่างจากเขาที่กำลังเหนื่อยหอบ ทั้งยังมอมแมมเพราะถูกรุกอยู่ฝ่ายเดียว เป็นเช่นนี้ก็เริ่มวิตกขึ้นมาไม่น้อย แถมยังอดคิดไม่ได้ถึงความบังเอิญที่ดูเหมือนความจงใจและเกิดกับเขาแค่เพียงคนเดียว
‘เฮ้อ… ทำไมฉันต้องเจอกับผู้หญิงทุกทีเลย น่าเบื่อจริง’
ชิกามารุคิดว่าเรื่องบังเอิญ เพียงแค่ครั้งเดียวคงเรียกว่าบังเอิญได้ แต่เมื่อมีครั้งต่อๆ มาคงหนีไม่พ้นความจงใจ แต่เขาหาเหตุผลไม่ได้ว่าผู้มีส่วนเกี่ยวข้องในการสอบจูนินจะจัดให้คู่ประลองของเขาทุกคนเป็นคุโนะอิจิไปเพื่ออะไร ไม่มีคำตอบที่ดีไปกว่าความบังเอิญอีกแล้ว ดังนั้นเขาจึงได้แต่ก้มหน้ายอมรับความบังเอิญที่ดูสมเหตุสมผลครั้งนี้และสู้อย่างสมศักดิ์ศรีต่อไป
นึกถึงตรงนั้นนิสัยอคติต่อเพศตรงข้ามก็พาลให้ชิกามารุรำคาญใจขึ้นมาเสียดื้อๆ ตามความเคยชิน ทุกครั้งที่เกิดอาการเบื่อหน่ายหรือรำคาญอันเป็นนิสัยส่วนตัว ใบหน้าอ่อนเยาว์จะเหม่อมองท้องฟ้าโดยอัตโนมัติ ในครั้งนี้ก็เช่นกัน ชิกามารุแหงนหน้าทักทายท้องฟ้าเหนือลานประลองด้วยใบหน้าอิดโรยอันเนื่องมาจากความรำคาญใจต่อคู่ประลองคนแล้วคนเล่าซึ่งล้วนเป็นคุโนะอิจิ
‘เฮ้-อ… เป็นเมฆเนี่ยดีจังน้า ได้ลอยอย่างอิสระ’
ปุยเมฆค่อยๆ เคลื่อนตัวเอื่อยๆ อยู่ใต้ผืนฟ้าสีครามเรียกให้จิตใจของผู้เหม่อมองเฉื่อยชาไปตามการลอยอย่างเนิบนาบของมัน ถ้าถามเพื่อนร่วมรุ่นร้อยคน ร้อยทั้งร้อยย่อมมีเป้าหมายแน่นอนถึงได้มุ่งมั่นจะเป็นนินจา แต่สำหรับนารา ชิกามารุมีเหตุผลเพียงสั้นๆ เท่านั้น ‘จะว่าไปแล้ว เราก็ไม่ได้อยากซักหน่อย ที่เป็นนินจาก็อยากใช้ชีวิตให้มันสนุกสนาน ก็แค่นั้นแหละ’
แน่นอนว่าชิกามารุที่คิดเช่นนี้คงหมดแรงจูงใจในการต่อสู้ไปก่อนแล้ว หากไม่ติดว่าพวกเราทั้งคู่เลือกจะสู้กันเพราะศักดิ์ศรี ดังนั้นการประลองครั้งนี้ เขาต้องสู้โดยไม่มีคำว่าแพ้หรือพลาดท่า เพราะศักดิ์ศรีลูกผู้ชายก็จะหมดไปด้วยเช่นกัน ฉะนั้นจึงต้องวางแผนอย่างรัดกุมและรอบคอบให้นำมาซึ่งชัยชนะ แต่มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับคนที่กำลังถูกอีกฝ่ายรุกไล่ ต้อนให้มาหลบอยู่หลังเงาไม้อย่างเขา
นัยน์ตาสีเปลือกไม้ผละจากท้องฟ้าลงมารอบลานประลอง กวาดมองหาเป้าหมายที่อาจจุดประกายแผนการดีๆ ก่อนจะพลันหยุดที่จุดหนึ่ง หลุมซึ่งมีขนาดพอให้คนเข้าไปนอนหมอบอยู่ได้ หลุมที่อุซึมากิ นารุโตะทำไว้ในการประลองรอบแรกกับคุณชายแห่งฮิวงะเรียกให้ชิกามารุยื่นหน้าจ้องเขม็ง แผนการที่ต้องรัดกุมรอบคอบ แผนการที่ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ใช่ว่าจะไม่มีแผนแบบนั้นเลย นัยน์ตาคู่เดิมเหล่มองตัวการหลักที่ผลักเขาลงมาจากระเบียง เจ้าของหลุมตรงหน้า ก่อนจะกระตุกยิ้มกว้าง
ชิกามารุยังคงยืนยันเหมือนเดิม เขามาเป็นนินจาเพื่อให้ชีวิตมีความสนุกสนานขึ้นบ้าง ‘แต่ท่าจะไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ซะแล้ว’
อีกฝั่งหนึ่งของลานประลอง ซาบาคุโนะ เทมาริ นินจาผู้ถือครองธาตุลมกำลังหงุดหงิดที่คู่ประลองยืนสบายใจอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่มาได้พักใหญ่ เธอผู้อยากจบกระประลองโดยเร็วจึงขุ่นข้องมากขึ้นไปอีกเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้แสดงท่าทีโต้ตอบอะไรกลับมาทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ลุกขึ้นมาสู้กันอย่างสมศักดิ์ศรีแล้วก็ตามที เหมือนเจ้าอะไรซักอย่างมารุนั่นกำลังยั่วโมโหเธออยู่อย่างนั้น
‘ยืนบื้ออะไรของมัน หยามกันรึไง’
คิดดังนั้นแล้ว คุโนะอิจิแห่งซึนะก็สะบัดพัดเรียกลมหอบใหญ่ให้โหมกระหน่ำทั่วอาณาบริเวณ ‘คาถานินจา เคียวสายลม!’
ฝุ่นควันจำนวนมากลอยคละคลุ้งไปทั่ว บางส่วนหอบเศษดินเศษหินตีฉวัดเฉวียนขึ้นสู่อากาศเป็นวงกว้าง ความคมของลมอันเป็นธาตุที่สามารถตัดทุกสิ่งทุกอย่างลงเรียบเป็นหน้ากลองบาดเปลือกไม้ราวกับถูกสัตว์ใหญ่ลับกรงเล็บเป็นรอยลึก ต้นไม้ทุกต้นที่ถูกจัดเตรียมไว้เอนไปตามแรงลมคล้ายจะหักโค่น ชิกามารุผู้หลบอยู่หลังร่มไม้เหล่านั้นก็ประสบชะตากรรมไม่ต่างกันนัก
“เหวอ!” เด็กชายป้องมือปรกหน้าเพื่อป้องกันเศษดินเศษหินที่ตีขึ้นมาขณะพยายามลืมตาอย่างยากลำบาก แต่ก็ไม่เป็นผลมากนัก เพราะทัศนะวิสัยโดยรอบถูกปิดอย่างสิ้นเชิง กระแสลมบีบอัดกดดันอยู่ทุกอณูสัมผัส
ดวงตาสีสวยจ้องมองผลงานของตัวเองหลังจากการโจมตีสงบลง ท่อนขาสมส่วนยังคงอยู่ในท่าเตรียมพร้อมตามสัญชาตญาณของนินจาซึ่งถูกฝึกมาอย่างดี แม้ว่าเธอจะยังอยู่ในตำแหน่งเกะนิน แต่ความสามารถแม้นินจาระดับสูงยังยอมรับ และก็เช่นกันเมื่อเงาดำปริศนาพุ่งออกมาอย่างรวดเร็วจากกลุ่มควันที่ยังจางออกไปไม่หมด เด็กสาวก็กระโดดหลบได้อย่างช่ำชอง ทั้งที่ตกใจไม่น้อย
เทมาริครางด้วยความไม่สบอารมณ์ การโจมตีด้วยวิชาที่เธออ่านทางออกอย่างง่ายดายในแวบแรกที่เห็นทำให้ตกใจและเกิดอาการตื่นตระหนกขึ้นมา ทั้งๆ ที่ฝึกฝนจิตใจมานับครั้งไม่ถ้วน แต่กลับสูญเสียความเยือกเย็นเพียงแค่เงายืดมาหาในระยะประชิดเท่านั้น มันคือสัญญาณบ่งบอกว่าเธอเป็นกังวลเรื่องแผนของหมู่บ้านมากเกินไปทำให้ขาดสติยับยั้งในการต่อสู้จนเกือบนำมาซึ่งความปราชัย
เมื่อปลายเท้าของเทมาริแตะพื้นในการกระโดดครั้งสุดท้าย เงาที่ติดตามมาก็ลดความเร็วลงจนหยุดชะงัก ก่อนจะค่อยๆ หดกลับไปยังจุดที่พุ่งออกมา จังหวะเดียวกันนี้ พัดเหล็กก็ถูกใช้ขีดเส้นกะระยะการยืดของเงาคู่ต่อสู้ทันที
“งี้นี่เอง วิชาเงาเลียนแบบ… ฉันมองออกแล้ว ดูท่าการยืดหดเงาของนายจะมีขีดจำกัดเหมือนกันนะ ต่อให้เปลี่ยนแปลงหรือยืดเงาแค่ไหนแต่ก็ยืดได้ตามสัดส่วนของตัวเองเท่านั้น ใช่ไหมล่ะ” กลุ่มควันจางลงจนหมดเผยให้เทมาริเห็นคู่ประลองของตนอีกครั้ง ถ้าบอกว่าน่าสงสารก็คงน่าสงสารอยู่ไม่น้อย เหมือนเธอเป็นพี่สาวใจร้ายที่รังแกน้องชายผู้ปราศจากทางสู้ เพราะสภาพของอีกฝ่ายที่ปรากฏแก่สายตาดูจะเหนื่อยหอบอยู่ไม่น้อย อีกทั้งร่างกายยังเต็มไปด้วยรอยขีดข่วนจากการโจมตีอันหนักหน่วงเมื่อครู่
แต่เพียงเท่านี้ไม่สามารถทำอะไรเด็กชายตรงหน้าได้อย่างแน่นอน เทมาริเชื่ออย่างนั้น ซึ่งเธอก็ไม่ผิดหวัง เสียงตอบคำถามยังคงกระจ่างชัดหนักแน่น บอกพละกำลังที่เหลืออยู่ได้มากทีเดียว – “ฮ่ะ ฮ่ะ ถูกเผง”
ได้ยินดังนั้น เทมาริก็เริ่มวิเคราะห์ทันที คู่ประลองของเธออยู่ชิดติดกำแพงในส่วนที่มีเงาทอดยาวออกมา ดังนั้นหากดูจากระยะการยืดเงาโจมตีจากขอบกำแพงที่ไกลตำแหน่งเงาตกทอด และกะเงากำแพงจากเด็กชายมายังเธอซึ่งเป็นเป้าหมาย ก็จะสามารถหาขีดจำกัดการโจมตีด้วยเงาได้ เพราะอีกฝ่ายอาศัยเงาของกำแพงมารวมกับขีดจำกัดการยืดเงาของตัวเอง เมื่อคิดถึงตรงนั้น มือเรียวสวยก็คว้าพัดมาขีดเส้นกะระยะอีกครั้ง นอกจากจะกะระยะเงาได้แล้ว สิ่งที่ทำให้เทมาริถือไพ่เหนือกว่าคือความสามารถในการโจมตี ใช่ เธอถนัดการโจมตีระยะไกลยิ่งกว่าโจมตีประชิดตัว และคู่ประลองของเธอมักโจมตีจากระยะไกลเสมอ
“…!” ดวงหน้าสวยคมฉายแววฉงนเล็กน้อย ก่อนยั้งมือที่ตั้งท่าจะหยิบพัดมาเปิดการจู่โจมอีกระลอกเนื่องจากเด็กชายที่เธอเฝ้าดูท่าทีผ่านทางพัดเหล็กขนาดใหญ่ซึ่งวางตั้งฉากกับพื้นกำลังหลับตาพลางประสานมือด้วยอินที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ถ้านินจาจะใช้คาถาต้องควบคุมจักระ ดังนั้นจึงมีการประสานอินด้วยมือทั้งสองข้างของผู้ใช้เพื่อผสานพลังให้เสถียร แต่ถ้าฝึกฝนจนเก่งกาจ ชำนิชำนาญ โดยเฉพาะพวกนินจาระดับสูง อินก็จะถือเป็นการถ่วงเวลา ฟุ่มเฟือยโดยใช่เหตุ ทว่าเพราะอินมีสัญลักษณ์ต่างกันไปตามวิชานั้นๆ หากอีกฝ่ายเกิดแสดงอินให้เห็นก็ต้องคอยระแวดระวัง ตีความหมายการเคลื่อนไหวของมือว่าฝ่ายตรงข้ามจะมาไม้ไหน ด้วยเหตุนี้เทมาริจึงต้องหยุดการโจมตีไว้เพื่อดูเชิงของอีกฝ่ายให้แน่ใจเสียก่อนว่าจะโจมตีกลับมาในรูปแบบใด
บางทีสิ่งนี้อาจไม่ใช่อิน เด็กสาวนึกขึ้นได้กะทันหัน เธอเคยตามบากิ โจนินประจำทีมไปสนามฝึกหลากหลายรูปแบบทั้งการฝึกต่อสู้ด้วยพละกำลัง การฝึกจิตใจโดยปิดกั้นความรู้สึก การฝึกกลยุทธ์โดยใช้สมอง มีนินจาจำนวนไม่น้อยที่มีท่าประจำขณะกำลังวางกลยุทธ์ เด็กชายตรงหน้าคงอยู่กลุ่มเดียวกับคนเหล่านั้น เจ้าอะไรซักอย่างมารุอาจจะกำลังวางแผนโต้ตอบเธอ
ด้วยความสัตย์จริง เทมาริรู้สึกยินดีที่จะได้เห็นการรุกไล่จากเขาบ้าง เรื่องดีๆ ในวันนี้มันยังมีอยู่สินะ ตอนแรกที่เจ้าอะไรซักอย่างมารุมีแรงฮึดสู้กับเธออย่างสมศักดิ์ศรีก็ดี แต่ยังคงท่าทีเฉื่อยชา ดูเบื่อหน่ายเหมือนไม่คิดจริงจังและพยายามเก็บงำความสามารถตัวเองเหมือนเดิม มันทำให้เธอหงุดหงิดเอาการ ทั้งที่ลุกขึ้นมาก็จริง ถ้าเอาแต่ตั้งรับปล่อยให้เธอรุกไล่อยู่ฝ่ายเดียวก็ไม่ไหว เด็กชายไม่โต้ตอบกลับมาเลย ทว่าตอนนี้ดวงตาสีน้ำตาลเปลือกไม้นั้นกร้าวแข็งขึ้น เด็กชายหมดไฟเริ่มขยับ เหมือนจะคิดแผนการบางอย่างเสร็จสิ้น
“ท่าทางจะใจสู้ขึ้นมาอีกหน่อยแล้วนี่” สิ้นเสียงห้าวของเด็กสาว อาวุธแห่งลมก็ถูกคลี่ออก ก่อนเด็กชายจะทันได้หยิบบางสิ่งออกจากกระเป๋าหลังเสียอีก
‘คาถานินจา เคียวสายลม’
การโจมตีด้วยวิชานินจาลมยังคงความรุนแรงเฉียบขาดเหมือนเช่นทุกครั้ง ต่างเพียงแค่รอบนี้เสียงกระแสลมดังเสียดอากาศจนบาดลึกเข้ามาในโสตการรับรู้ ชิกามารุที่ถือคุไนในมือมั่นจึงต้องหยุดการยั้งเท้าเพื่อทรงตัวและเปลี่ยนมาพิงต้นไม่ใหญ่ไว้เป็นหลักยึดเหนี่ยว ทายาทตระกูลนารายกมือปิดกั้นเสียงบาดหูอย่างเลี่ยงไม่ได้ เขาจำต้องรอจนกว่าสายลมแผ่วกำลังลง ก่อนจะถอดเสื้อนอกออกมากระทำตามแผนการ
“ซ่อนตัวไปก็ไร้ประโยชน์!” เทมาริปฏิเสธความรู้สึกตัวเองไม่ได้ว่ากำลังสนุก ถ้าไม่นับเด็กชายซึ่งตั้งท่าหนีอีกเป็นครั้งที่สองหลังจากหลอกให้เธอเชื่อว่าเขาฮึดสู้ขึ้นมาแล้วจริงๆ แต่กับนานิโงโตะมารุอะไรก็อย่าได้วางใจ เธอมั่นใจเต็มร้อยว่าตอนนี้เด็กชายมีแผนการอย่างแน่นอน และคงเป็นแผนน่าสนใจสมกับสติปัญญาที่แสดงออกมาในรอบคัดตัวก่อนการสอบรอบจริงนี่ แววตากล้าแกร่งนั้นมันบ่งบอก สีหน้าเอาจริงเอาจังก็ด้วย เธอจึงส่งสาสน์ท้าทายโดยการโจมตีไม่ยั้ง
“จะหนีไปถึงไหน ให้มันน้อยๆ หน่อย” ผลพวงจากคาถาก่อนหน้ายังหายไปไม่หมด เทมาริก็โจมตีเข้ามาอีกระลอก
ทว่าการโต้ตอบจากอีกฝ่ายได้เกิดขึ้นแล้ว คุไนถูกปาออกมาจากกลุ่มควันหนาทึบราวกับเกิดระเบิดขนาดย่อม ระหว่างที่ผู้ชมกำลังพุ่งความสนใจไปยังควันคละคลุ้ง ความเร็วจากยันต์ระเบิดของจริงที่ผูกติดไว้ปลายด้ามคุไนก็ปลดชนวนออกแรงส่งให้มันพุ่งเข้าหาเทมาริอย่างรวดเร็ว แน่นอนว่าเด็กสาวสามารถเบี่ยงตัวหลบได้ทันที แต่สิ่งไม่คาดคิดเกิดขึ้นได้เสมอ ในมุมอับที่มองไม่เห็นคุไนอีกเล่มก็เข้าสู่เป้าหมายเดียวกัน ชิกามารุอ่านเกมล่วงหน้าหลายตาทีเดียวว่าความสามารถในการป้องกันตัวของเป้าหมายจะลดลงครึ่งหนึ่งขณะเบี่ยงตัวหลบคุไนก่อนหน้า
พัดเหล็กถูกใช้ตั้งรับแทนการรุกที่กระทำมาตลอดตั้งแต่เริ่มการประลอง กันคุไนซึ่งหมายจะประทุษร้ายได้หวุดหวิด เทมาริไถลตัวลงกับพื้นในท่ากึ่งนั่ง แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือก เพราะการตอบโต้ยังไม่จบ อีกฝ่ายเริ่มรุกไล่เข้ามามากขึ้นด้วยคาถาเงา
‘เฮอะ ไม่มีประโยชน์น่า ตราบใดที่ฉันยังอยู่ฟากนี้ของเส้น นายจับฉันไม่ได้’
เทมาริรีบดึงสติกลับมา เธอเป็นคนขีดเส้นกะระยะและคำนวณขีดจำกัดของเงาด้วยตัวเอง ดังนั้นเงาที่อีกฝ่ายจู่โจมเข้ามาจะไม่มีทางถึงตัวเธอได้โดยง่าย ‘ไม่สิ… เดี๋ยว! แย่แล้ว!’
เงาที่เทมาริคิดว่าอย่างไรก็ไม่มีทางยืดได้เกินกว่าเส้นกะระยะ ยืดออกมาด้วยความเร็วที่น่าตกใจ เฉียดไปนิดเดียวเธอก็ถูกจับเงา ถ้าไม่ไหวตัวทันและกระโดดหลบจนเงาซึ่งรุกล้ำผ่านหยุดลงตรงปลายเท้า ในระยะห่างเพียงคืบเดียว
ในดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมีร่องรอยแห่งการยอมรับซ่อนอยู่ – “มองออกด้วยแฮะ…” ชิกามารุกล่าว เขาจับตาดูอีกฝ่ายหลบการจู่โจมนี้มาตั้งแต่ต้นจนจบ เมื่อเห็นความสามารถทั้งรุกและรับก็เผลอชื่นชมไปโดยไม่รู้ตัว เขาคิดมาตลอดว่าคู่ต่อสู้ไม่ธรรมดา และเธอก็สร้างความประหลาดใจให้อย่างมากมาย ไม่ว่าจะเป็นการโจมตีอันพลิ้วไหว การตั้งรับที่ยอดเยี่ยม ความรวดเร็วขณะเคลื่อนตัว ไหวพริบปฏิภาณที่น่าทึ่ง สิ่งเหล่านี้ล้วนแล้วแต่โดดเด่นกว่าผู้หญิงคนอื่นๆ นั่นไง ที่เขาบอกว่าผู้หญิงคนนี้น่าเข็ดขยาดกว่าผู้หญิงทั่วไปพวกนั้นเยอะ ท่าจะไม่ใช่น่าเข็ดขยาดอย่างเดียวเสียแล้ว เป็นผู้หญิงเก่งที่หาได้ยาก ทั้งยังไม่ได้ดีแต่ทำตัวน่ารำคาญอย่างเดียวจริงจริง
“เล่นงี้เองเรอะ ถ่วงเวลาให้ตะวันคล้อยต่ำลง เพื่อขยายเงากำแพงกับสัดส่วนการยืดเงาของตัวเอง ตะวันยิ่งคล้อยต่ำเงาก็ยิ่งยืดยาว” เทมาริเลิกคิ้วสูงพร้อมการตั้งคำถามลอยๆ ที่อีกฝ่ายไม่จำเป็นต้องตอบ เพราะดูท่าเด็กชายจะไม่ค่อยสมอารมณ์เท่าที่ควร แน่ละ เด็กก็ยังเป็นเด็ก เมื่อไม่ได้ดังใจย่อมหัวเสียเป็นธรรมดา ก็เธอเล่นทำตัวไม่เข้าทางแผนของเขาขนาดนี้
“เฮอะ” ชิกามารุส่งเสียงในลำคอ อย่างนี้ไงเขาถึงไม่ชอบผู้หญิง เด็กชายจ้องไปยังสตรีเพศคนที่ว่า ผู้หญิงอย่างไรเสียก็น่ารำคาญอยู่วันยังค่ำ ทำให้เขาหงุดหงิดได้เสมอ น่ารำคาญอย่างมากที่บังอาจเข้ามาทำให้ชีวิตนินจาของเขาสนุกสนานขึ้นมาหน่อย
ชั่วอึดใจหนึ่งความเงียบก็ก่อตัวขึ้น เหนือท้องฟ้าของหมู่บ้านโคโนะฮะงาคุเระมีความเงียบสงบจากเมฆขนาดย่อมซึ่งกระจายตัวออกเป็นกลุ่มๆ แต่บรรยากาศเหล่านั้นต่างจากความสงบนิ่งก่อนพายุจะโหมกระหน่ำในสนามประลองด้านล่างมากทีเดียว นินจาทั้งสองต่างก็นั่งคุมเชิงอีกฝ่ายมั่น โดยเฉพาะคุโนะอิจิแห่งซึนะ เด็กสาวยังคงนั่งจับจ้องเงาที่ยืดยาวออกมาอย่างตริตรอง ‘คำนวณจากความสูงของดวงอาทิตย์กับระยะไกลสุดของการโจมตีเมื่อกี้ คงเป็นระยะทางจริงไม่ได้แกล้งลวง’
แม้ฝ่ายคอยคุมเชิงคือเทมาริ แต่ดูเหมือนฝ่ายคุมเกมจะเป็นชิกามารุ เด็กชายอาศัยจังหวะที่อีกฝ่ายกำลังประมาท เพราะคิดว่าตัวเองสามารถคำนวณการโจมตีของเขาได้ให้เป็นประโยชน์ แล้วเริ่มดำเนินตามแผนขึ้นไปอีกขั้น ในตอนนี้เสื้อนอกของเขาหายไปแล้ว และจุดที่มันอยู่ตอนนี้ก็คงเป็น
“เทมาริ ข้างบน!” เสียงของคันคุโร่ผู้เป็นน้องชายดังออกมาจากระเบียงที่พักคู่ประลอง เรียกให้เทมาริรีบแหงนหน้าตามเสียงตระหนกนั้นทันที ชั่วแวบแรกที่เห็น เธอไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่เมื่อร่มชูชีพซึ่งถูกประยุกต์มาจากเสื้อนอกของเด็กชายลอยลมเข้ามาใกล้มากขึ้น เงาก็ทาบทับลงมายังปลายสุดของเงาที่หยุดชะงักเพราะถึงขีดจำกัด
‘แย่แล้ว!’ เป็นอย่างที่เทมาริคิด การจู่โจมเริ่มขึ้นทันทีที่เงาด้านล่างได้เงาจากร่มชูชีพช่วยเพิ่มระยะการโจมตี บีบให้เธอต้องหลบเลี่ยงจนออกห่างจากจุดที่อยู่เมื่อครู่เล็กน้อย แต่เบี่ยงจุดยืนไปด้านข้างมากทีเดียวเพราะเงานั้นเริ่มหักทิศทางการรุกไล่
“หนีไม่พ้นหรอกน่า!”
ความเร็วในการหลบหลีกของเทมาริเพิ่มอย่างต่อเนื่องแปรผันตามเงาที่ไล่ต้อนเข้ามา ‘ไม่น่าเชื่อ มันใช้เสื้อนอกเป็นร่มชูชีพเพิ่มระยะเงาที่ยังขาดอยู่ ไม่เบาเลย ใช้การโจมตีด้วยเงาดึงความสนใจเฉพาะด้านล่างทำให้ไม่ทันระวังร่มชูชีพด้านบน พอระวังร่มชูชีพด้านบนก็ไม่ทันสังเกตด้านล่าง ซอกแซกหาจุดอ่อนไม่ลดละ แต่นี่แหละยิ่งทำให้เห็นได้ชัดว่าคาถาเงาเลียนแบบเป็นยังไง!’
นักวิเคราะห์อย่างเทมาริไม่สูญเสียความเยือกเย็นและสติในการไตร่ตรองเลยแม้แต่น้อย คาถาเงาเลียนแบบเป็นวิชาที่ใช้เงาของตัวเองกับเงาของสิ่งอื่นในการโจมตี กล่าวคือสามารถใช้เงาสิ่งอื่นนอกจากเงาของตัวเอง อีกทั้งยังสามารถตัดแยกเงาของตัวเองแล้วแทรกเงาของวัตถุอื่นเพื่อเพิ่มระยะทาง แต่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงเงาอื่นๆ ที่ไม่ใช่เงาของตัวเองตามใจชอบได้ นอกจากนี้เด็กชายจะหยุดการเคลื่อนไหวของเป้าหมายได้ ก็เฉพาะจังหวะที่ใช้เงาของตัวเองจับเงาของอีกฝ่ายได้เท่านั้น
‘สรุปคือวิชานินจาเงาเลียนแบบเป็นการเปลี่ยนแปลงรูปร่างเงาตัวเองได้อย่างอิสระตามสัดส่วนของเงาที่ทอดออกไป และหากอยู่ในเงาก็จะสามารถตัดต่อเคลื่อนไหวเงาได้ตามใจชอบเหมือนกับยางยืด’ เมื่อวิเคราะห์มาถึงตรงนี้ เงาที่ติดตามมาก็เว้นระยะห่างลงและถอยร่นกลับไป เทมาริจึงรีบทรงตัวยืนพลางคลี่พัดด้วยท่วงท่าสง่างามองอาจดังยูงรำแพนหาง
ริมฝีปากเล็กเคลือบด้วยรอยยิ้มหยันของผู้เหนือกว่าขณะสบตาเด็กชายที่กำลังเอ่ยบางอย่าง “ขนาดนี้ยังหลบได้อีกเรอะ”
ดวงตาสีเขียวครามหาได้พุ่งเป้าความสนใจไปยังเจ้าของเสียงอ่อนเยาว์เมื่อครู่ แต่เจ้าตัวกลับผินมองดวงอาทิตย์ที่ยังคงคล้อยไปทางทิศตะวันออก ซึ่งเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าเที่ยงวันยังอยู่อีกยาวไกล เธอไม่ได้รู้สึกดีที่เห็นแบบนั้น เพราะในยามนี้อัตราการแพ้ชนะส่วนหนึ่งขึ้นอยู่กับลูกไฟยักษ์ดวงนี้ ‘ขืนมัวโอ้เอ้เงาของลานประลองก็จะยิ่งยืดออก เขตแดนของมันก็จะยิ่งเพิ่มขึ้น’
‘ครั้งนี้แหละตัดสินกันเลย’ พัดเหล็กถูกปักลงบนพื้นประหนึ่งเกราะป้องกันชั้นดี ถ้าบุตรสาวคนเดียวของคาเสะคาเงะแห่งซึนะงาคุเระจะปรากฏในวงสนทนาก็มักได้รับการพูดถึงเสมอในแง่ของความสวย สง่า มีเสน่ห์ ทั้งยังเก่งกาจ ฉลาดหลักแหลม แต่ใจแข็ง ดื้อเงียบ หยิ่งในศักดิ์ศรี ทระนงโดยสายเลือด และก็อะไรอีกนะ ใช่แล้ว เทมาริซังไม่เคยปราชัยในการต่อสู้ ยามนี้ผู้ถูกพาดพิงคนนั้นก็กำลังเริ่มแผนการที่จะทำให้การประลองจบลงโดยปราศจากการประวิงเวลาอันน่าเบื่อ
กลยุทธ์เคลื่อนตะวันถูกเด็กสาวเลือกมาใช้
เทมาริวางแผนจะใช้พัดกำบังร่างตนเอง แล้วปล่อยร่างแยกพุ่งตัวออกไปเพื่อหันเหความสนใจ ถึงตรงนั้นเธอก็จะรีดเร้นจักระทั้งหมดที่มี ใช้คาถาเคียวสายลมจัดการเจ้าอะไรซักอย่างมารุให้กลับบ้านเก่า แต่ก่อนอื่นคงต้องยืนยันระยะของเงาจนแน่ใจเสียก่อน ดวงตาคู่สวยเหลือบมองนอกพัดเหล็ก และในวินาทีที่เห็นเงาค่อยๆ ถอยร่นกลับไปแผนการก็ได้เริ่มขึ้นแล้ว ‘เอาละเริ่มกลยุทธ์ คาถาแยก…’
“…” หนัก นั่นคือความรู้สึกแรกที่เทมาริได้รับ ถัดมาเธอก็สัมผัสถึงความเย็นยะเยือกที่จับตัวกันราวกับมือนับพันกำลังดึงเธอลงสู่หลุมลึกไร้จุดสิ้นสุด อนธการอันมืดมัว ทั่วทั้งร่างแข็งขืนไม่รับฟังคำสั่งใดๆ คล้ายอาการอัมพาธ ‘บะ บ้าน่า…’
‘ปะ เป็นไปได้ไง ขยับไม่ได้’ ถึงตรงนี้เทมาริคงต้องยอมรับความจริง แม้จะไม่ต้องการก็ตาม
ความเงียบเข้าครอบคลุม ในขณะที่อณูอากาศมีความตื่นเต้นแทรกซึมอยู่จนล้นทะลักอันเนื่องจากผู้ชมทั่วทั้งสนามประลองหยุดความเคลื่อนไหวทุกอิริยาบถลงพลางจับจ้องการชิงไหวชิงพริบยังลานประลองด้านล่างไม่วางตา ความลุ้นระทึกบีบให้ลืมหายใจ ไม่มีใครสามารถบอกได้ว่าเมื่อไหร่ที่คนทั้งสองได้รับความสนใจมากมายถึงเพียงนั้น เพราะเมื่อรู้สึกตัวอีกทีสายตาทุกคู่ก็จดจ่ออยู่กับการต่อสู้นี้เสียแล้ว ดูท่ามวยรองบ่อนที่ชิกามารุว่าไว้จะเป็นคำพูดที่ใช้จำกัดความมวยบ่อนเอกนี่ไม่ได้อีกต่อไป
เด็กชายคลายมือที่ประสานอินคาถาแยกเงาออก เมื่อจับเงาอีกฝ่ายได้การกระทำของเขา ฝ่ายตรงข้ามย่อมปฏิบัติตามด้วย หลังจากวางแผนซ้อนแผนตลบไปมา ในที่สุดคู่ต่อสู้ก็เข้าตาจน “เฮ้อ สุดท้าย คาถาเงาเลียนแบบก็ประสพผล”
ถ้อยคำที่อีกฝ่ายกล่าวออกมาคือความจริงที่เทมาริปฏิเสธจะยอมรับ แม้รู้ดีอยู่แล้วว่าตัวเองเสียท่า แต่ริมฝีปากเล็กได้รูปก็ถูกความทระนงบีบบังคับให้ตอบสนองกลับไปโดยอัตโนมัติ เธอกล่าวด้วยกระแสเสียงเบาโหวง ไร้น้ำหนักเหมือนกำลังพยายามดึงความเยือกเย็นกลับมา แท้จริงแล้วบุตรสาวคนเดียวของคาเสะคาเงะไม่ใช่คนแข็งกร้าวหรือหยิ่งทระนงจนต้องพลาดท่าแพ้ภัยตัวเองเอาตอนจบ หากเด็กสาวแค่ไม่ต้องการให้ใครเห็นความอ่อนแอจากความอ่อนโยนที่ซ่อนอยู่แม้เพียงนิด “อะไรกัน ทำไมขยับตัวไม่ได้ เงามันมาถึงนี่ไม่ได้นี่นา แล้วจริงๆ ก็…”
“ฉันจะช่วยหันให้เธอดูข้างหลัง” ชิกามารุแทรกขึ้น ความถือดีที่ทระนงว่าตนสามารถจบการประลองได้ง่ายๆ คงทำให้ยัยนั่นเจ็บใจไม่น้อย แต่เขาจะช่วยแถลงความจริงให้อีกฝ่ายยอมรับอย่างไร้ข้อกังขาว่าเป็นฝ่ายจนมุมได้อย่างไร ผู้หญิงคนนี้ฉลาดต้องเข้าใจในชั่วพริบตา ดังนั้นเขาจึงหันไปมองด้านหลังเพื่อให้อีกฝ่ายเห็นตัวช่วยสำคัญซึ่งทำให้แผนของเขาสำเร็จลุล่วง
เมื่อผู้ใช้คาถาเงาหันหน้า ผู้ถูกจับเงาอย่างเทมาริจึงต้องหันตามอย่างเสียไม่ได้ แม้ร่างกายเธอจะกำลังแข็งขืนต่อการจับกุมของเงาจนสั่นสะเทิ้ม ไม่ยอมศิโรราบต่อสิ่งผูกมัดก็ตามที – ชั่วขณะเบือนสายตานั้นภาพที่สะท้อนลงบนแววตาดื้อรั้นคือหลุมขนาดเล็กพอดีหนึ่งคน และมันก็ทำให้เด็กสาวเข้าใจสาเหตุที่ถูกจับเงาอยู่แบบนี้ได้ทะลุปรุโปร่ง “หล่อนก็เห็นใช่ไหม หลุมนั่นเป็นหลุมที่เจ้านารุโตะขุดลอดขึ้นมากระโจนใส่เนจิในการประลองครั้งก่อน เพราะงั้นมันก็เลยไปเชื่อมกับหลุมใหญ่ที่อยู่ข้างหน้า”
“รึว่า นายใช้เงาในรูนั่น” ชิกามารุคิดอยู่แล้วว่าอีกฝ่ายต้องเข้าใจได้โดยง่าย เขาพยักหน้ารับ – “ถูกต้อง”
“ฮึ่ม…” เป็นครั้งแรกที่เทมาริเข้าใจคำว่าเสียท่า ถ้าไม่นับความเจ็บใจซึ่งคอยเสียดแทงความรู้สึกจนเธอนึกโทษตัวเองอยู่ไม่ขาด ทุกการกระทำของเธอตั้งแต่ต้นเข้าทางเจ้าอะไรซักอย่างมารุหมด ทั้งการที่เธอวัดขีดจำกัดของเงาตั้งไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ก็เพื่อหลอกให้เธอชะล่าใจจนใช้หลุมนี่เป็นจุดอ่อนมาเล่นงาน ใช้เฉพาะเงาจากแสงอาทิตย์ไล่ต้อนให้เธอคำนวณระยะ คอยสู้อยู่ด้านนอก แต่กลับใช้เงาที่มองไม่เห็นและนึกไม่ถึงเป็นตัวต้อนจนเธอเข้าตาจน โจมตีตลบหลังสารพัด อย่างไรเธอก็หนีไม่พ้น
‘ระ รึว่า’ เทมาริช้อนตาขึ้น ม่านตาเบิกกว้าง ‘การโจมตีที่ใช้เงาร่มชูชีพนั่นก็เป็นกลลวงเพื่อไล่ต้อนฉันให้ถอยมาที่ตำแหน่งนี้ เป็นการโจมตีนำร่องเหมือนกันเหรอ หมอนี่…’ อัจฉริยะ มันสมองผนวกกับสติปัญญาไม่น้อยหน้าใครในแว่นแคว้น
เทมาริรู้สึกพรั่นพรึง นึกหวาดหวั่นต่อสติปัญญามากเหลือของเด็กชายตรงหน้าที่กำลังสาวเท้าเข้ามาใกล้มากขึ้นทุกขณะ คนทั้งคู่ต่างเดินเข้าหากันเหมือนกระจกเงาส่องสะท้อนการกระทำทุกอากัปกิริยาของฝ่ายตรงข้าม ความสัมพันธ์ถูกเชื่อมด้วยเงาเส้นเล็กๆ ตรงกลางเสมือนสายใยที่บันดาลให้มาพานพบ
บรรยากาศทั่วทั้งอาณาบริเวณเต็มไปด้วยความเครียดเขม็ง ความลุ้นระทึกก่อตัวขึ้นและกระจายไปโดยรอบ ยามนี้ไม่มีสายตาคู่ใดถอนออกจากความเป็นไปของลานประลองด้านล่างได้เลยแม้แต่คู่เดียว ผู้คนทุกวัยทุกระดับขั้นจับตามองโดยลืมความไม่พอใจที่อุจิวะ ซาสึเกะถูกเลื่อนการประลองไปเสียสิ้น ม้านอกสายตาอย่างนารา ชิกามารุกลายเป็นม้ามืดสะกดตรึงตาผู้ชม และบรรยากาศก็ยิ่งลุกฮือเมื่อม้ามืดแห่งโคโนะฮะงาคุเระยกมือขึ้นหมายจะจัดการอะไรบางอย่าง
“ฉันแพ้แล้ว ยอมอะ” เสียงของเด็กชายเรียบเฉย ใบหน้าแสดงออกซึ่งความเบื่อหน่ายอีกครั้ง
เทมาริหน้าตึง “วะ ว่าไงนะ”
“ใช้คาถาเงาเลียนแบบตั้งหลายหนจนจักระจวนหมด จับหล่อนต่อไปได้อีกไม่ถึงสิบวิฯ ความจริงฉันคิดวิธีรับมือไว้ร่วมสองร้อยตา แต่แค่นี้ก็นานพอแล้ว ฉันขี้เกียจประลองต่อ แค่รอบนี้รอบเดียวก็เกินพอ” ชิกามารุร่ายยาว สุดท้ายแล้วเสื้อผ้าของผู้หญิงตรงหน้าก็ยังสะอาดสะอ้านปราศจากรอยขีดข่วน เนื้อตัวห่างไกลจากคำว่าสกปรกมอมแมมต่างจากเขาที่รับมาทั้งหมดเหมือนเดิม
ดังนั้นแล้ว
“ผู้ชนะ เทมาริ!” เสียงประกาศชัยจากผู้คุมประลองก้องไปทั่วสนาม ขึ้นสู่ฟ้ากว้างยามดวงอาทิตย์เคลื่อนมากลางศีรษะ
ทันทีที่เงาหลุดจากหน้าที่จับกุมคู่ต่อสู้ ความโล่งใจก็ปรากฏแก่เทมาริ ดวงหน้าสวยคมฉายแววความอ่อนแอของสตรีเพศที่เธอไม่คาดคิดว่าจะมีวันได้แสดงออก อย่างไรก็เป็นแค่เด็กสาวอายุสิบห้า
“เฮ้-อ เหนื่อย” ชิกามารุบีบนวลไหล่เพื่อคลายความเมื่อขบ แต่ท่าทีนั้นทำให้เทมาริหมันไส้ไม่น้อย ซึ่งไม่ใช่เรื่องแปลกเลยสำหรับคนที่มีความไม่พอใจอยู่ก่อนหน้าอย่างเธอ ทว่าในอารมณ์ไม่ชอบใจ การยอมรับที่ปราศจากความเคลือบแคลงสงสัยในความสามารถก็ก่อตัวขึ้น เพียงแต่สายตาที่แสดงออกยามมองเด็กชายเคลือบไปด้วยความรู้สึกไม่เชื่อในความเหลือเชื่อเท่านั้น
คุโนะอิจิแห่งซึนะมิอาจทราบได้ว่าเด็กชายเป็นคนอย่างไร การแสดงออกในตอนแรกดูแตกต่างจากผู้ชายทั่วๆ ไปที่เคยพบเจอ ใครจะช่างเหนื่อยหน่ายหมดไฟได้เท่าผู้ชายคนนี้อีก หากทว่าเจ้านานิโงโตะมารุก็เกิดมีไฟขึ้นมาเสียอย่างนั้น แถมระดับสติปัญญาและกลยุทธ์ก็ไม่ใช่แค่ระดับเกะนินแล้ว ถ้าการประลองกับเธอเป็นการลงมือของหน่วยนินจาพื้นฐานสี่คนในการปฏิบัติงานจริง หมอนี่คงเป็นฝ่ายชนะตั้งแต่ตอนที่เธอถูกจับเงาได้ ถึงจะแพ้ในการประลองแต่ก็ชนะในการต่อสู้อยู่ดี
ขณะเดียวกันเหนือขึ้นไปบนที่นั่งชั้นหนึ่งของสนามประลอง ซารุโทบิ อาสึม่าผู้จับตามองการประลองครั้งนี้ไม่ละสายตาเช่นเดียวกับคนอื่น กำลังภูมิใจในศิษย์คนโปรดมากมาย แม้เด็กชายจะยอมแพ้ก็ตาม เขาเสียดายที่ลูกศิษย์จากบ้านนาราคนนี้ขาดความกระตือรือร้น แต่ในทางกลับกัน อาจเรียกได้ว่าเกิดจากความเยือกเย็นและความสามารถในการประเมินสถานการณ์ เพราะรู้ซึ้งถึงความสามารถและทักษะในวิชาของตัวเอง ระหว่างการต่อสู้จึงไม่มีการตระหนกหรือมุทะลุจนเกินเหตุ เพราะอย่างนั้นเมื่อเห็นสถานการณ์คับขันถึงขีดสุดก็จะถอนตัวได้อย่างเยือกเย็น ถ้าพูดถึงพื้นฐานทางจิตวิทยาในคุณสมบัติที่จำเป็นสำหรับจูนิน ชิกามารุก็มีคุณสมบัติที่สำคัญที่สุดของผู้นำอยู่อย่างครบถ้วน โจนินระดับสูง อดีตสิบสองนินจาองครักษ์มั่นใจ
ไม่ห่างกันนัก บทสนทนาของจูนินแห่งโคโนะฮะผู้เป็นกรรมการหลักการสอบรอบจริงก็เป็นไปเหมือนเช่นทุกคน คามิซึกิ อิสึโมะกำลังแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับเพื่อนร่วมงานคนสนิทอย่างฮากาเนะ โคเต็ทสึ “ถ้าประเมินจากฐานะผู้นำหน่วยย่อย ความสามารถในการปกป้องหน่วยย่อยของตัวเองให้รอดพ้นอันตราย มีความสำคัญยิ่งไปกว่าการปฏิบัติภารกิจให้ประสบความสำเร็จซะอีก”
โคเต็ทสึ นินจารักษาการณ์ประจำหมู่บ้านพยักหน้า ขณะกล่าวเสริมความคิดเห็นของเพื่อนสนิท “อย่างปฏิบัติหน้าที่หาข่าว แต่กลับมารายงานว่า ปฏิบัติภารกิจสำเร็จแต่หน่วยตายเกลี้ยงทั้งหน่วย มันก็ไม่ได้เรื่อง ถ้าไม่ใช่คนที่ทำงานโดยคำนึงถึงการรักษาสมดุลระหว่างภารกิจกับความเสี่ยงและการสูญเสีย โดยให้ความสำคัญกับการรอดชีวิตเป็นอันดับแรก ก็ไม่มีคุณสมบัติเป็นจูนิน…”
“ในข้อนี้ ฮิวงะกับนารุโตะคู่เมื่อกี้ก็ถือว่ายังใช้ไม่ได้ ยังถือว่าเป็นแค่ระดับเกะนินอยู่” อิสึโมะเอ่ยพาดพิงถึงการประลองคู่แรกที่สร้างความตกตะลึงให้แก่ทุกคน ด้วยความที่พลังสถิตร่างซึ่งใครต่างพากันรังเกียจเอาชนะตระกูลฮิวงะที่แข็งแกร่งที่สุดในโคโนะฮะลงได้อย่างสวยงาม คนเราไม่อาจตัดสินกันแค่เพียงภายนอกเป็นแท้จริง “…ส่วนชิกามารุยอมแพ้เร็วไปหน่อยก็จริง แต่ว่า นายคิดว่าไง”
“คิดว่าไงนะเรอะ น่าจะมีสิทธิ์มากกว่านารุโตะล่ะมั้ง เรื่องจะได้เป็นจูนินน่ะ…”
つづく.
ตอนนี้อ้างอิงมาจากมังงะ ซึ่งมันจะช่วยส่งผ่านความรู้สึกไปยังตอนต่อๆ ไปค่ะ
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่ติดตามกันนะคะ X)
………………………………………………………………………………....................
ความคิดเห็น