คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Mr. and Mrs. Nara | Begin.
เธอเข้ามาในโลกที่วุ่นวายของฉันเหมือนเกลียวคลื่นเย็นเยือก
ก่อนฉันจะทันได้รู้ตัวเธอก็เข้ามาอยู่ในทุกอณูของฉันเสียแล้ว
ฉันเสพติดเธอเหลือเกิน โอ้! ฉันเสพติดเธอเข้าแล้ว – Avicii.
Begin
พยากรณ์อากาศบอกว่าวันนี้มีอุณหภูมิต่ำสุดในรอบสัปดาห์
หญิงสาวชุดสีครีมดูภูมิฐานกระชับเสื้อโอเวอร์โค้ทแน่นขณะเดินสวนกับผู้คนในสถานีพลางระวังไม่ให้กระเป๋าหนังใบใหญ่ที่สะพายอยู่ไปเกี่ยวใครเข้า ตอนนี้เธอเป็นพนักงานบริษัทที่เพิ่งเลิกกะดึกและจะยังคงเป็นอย่างนั้นจนถึงแค่คืนนี้
ลมเย็นลู่ไปตามใบหน้าขุ่นมัวเมื่อเดินออกมาอยู่ภายใต้ท้องฟ้าสีดำก่อนเวลาที่ทุกคนจะนั่งอยู่บนโต๊ะอาหารค่ำเล็กน้อย เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา นิ้วเลื่อนหน้าจอเพื่อตรวจสอบข้อความเข้าทันทีที่มีสัญญาณก่อนจะพบว่าสามีของเธอยังไม่ตอบข้อความกลับ อย่างน้อยนารา เทมาริก็ไม่ได้ลืมว่าวันนี้เป็นวันอะไร แต่ถ้าอีตานั่นลืมเธอจะเจี๋ยนเขาซะ – แหวนแต่งงานกลมเกลี้ยงเช่นคำสาบานอันหนักแน่นที่ให้ไว้หน้าแท่นพิธีถูกถอดเก็บในกระเป๋าเสื้อเมื่อร่างระหงเดินตัดผ่านสี่แยกสวนทางกับผู้คนนับร้อยซึ่งมุ่งหน้ากลับบ้าน แสงสีของเมืองใหญ่สะท้อนอยู่เบื้องหน้า เป็นสีสันสว่างสดใสตัดกับผืนฟ้ากำมะหยี่สีดำที่ปราศจากดวงดาว ใบหน้าของผู้คนดูหมองมัวแต่กระนั้นก็ยังฉายแสงในความมืดด้วยอิทธิพลของแสงไฟ
เทมาริกำลังประหม่าเล็กน้อย ทั้งที่ผ่านมาไม่เคยต้องสนิทชิดเชื้อกับความรู้สึกนั้นมากเท่าตอนนี้เลยสักครั้ง เมื่อก่อนเธอไม่เคยต้องทำความรู้จักกับคำว่าประหม่า หากนี่นานเกือบสัปดาห์แล้วที่ไม่ได้แบกอาวุธผ่านกลางใจเมืองแบบนี้แถมยังเลือกสายยามาโนเตะที่มีผู้โดยสารคับคั่งมากที่สุดในการเดินทางอีก ดูเหมือนความตื่นเต้นจะห่างหายไปจากตัวเธอนานเกินไปจริงๆ – หญิงสาวไม่ได้รับงานเพียงเพราะอีตาสามีไม่ได้เรื่องของเธอไม่สบาย แล้วเป็นคนไม่สบายที่ขี้อ้อนได้อย่างน่าหมันไส้มากด้วยเช่นกัน
.
ชายหนุ่มถอดแหวนออก ก่อนจะเดินผ่านเข้าไปด้านใน
ภายในบาร์เป็นแสงสีน้ำเงินอมฟ้า เปียโนคอนแชร์โตตั้งอยู่มุมในสุดกำลังบรรเลงเพลงโฟล์คซอง ชายหนุ่มในชุดสูทลำลองเข้าไปนั่งยังเคาน์เตอร์ “เตกีล่าช็อต” – เขาสั่งพลางพับกระดาษเช็ดปากใส่กระเป๋าเสื้อนอกอย่างแนบเนียน ไม่สูญเสียความเยือกเย็น และปราศจากพิรุธ ก่อนจะหยิบไฟแช็คขึ้นมาจุดบุหรี่สูบ ควันสีขาวขุ่นมัวบิดตัวขึ้นสู่ชั้นอากาศ ดวงตาคมกริบกวาดมองความเป็นไปรอบตัวอย่างมีนัยยะ บาร์เทนเดอร์กำลังฝานมะนาวบางใส่ยินโทนิกให้บุรุษที่นั่งอยู่ใกล้ๆ เขาพินิจมองอีกฝ่ายด้วยความระมัดระวังจนแน่ใจ เมื่อระบุเป้าหมายได้ชัดเจนงานของชิกามารุก็ได้เริ่มขึ้นแล้ว
รสแสบร้อนของเครื่องดื่มแผดเผาลำคอ เขายกมือให้บาร์เทนเดอร์ด้วยสัญญาณที่รู้กันดี เตกีล่าช็อตอีกแล้วถูกวางลงเสียงดังพร้อมกับมะนาวและเกลือ มันเป็นศิลปะของเครื่องดื่มชนิดนี้ แก้วก้นหนาเพื่อให้กระทบกับพื้นบาร์เสียงดังๆ รสเข้มข้นของมะนาวเกลือคลุกเคล้ากับความเผ็ดร้อนในปาก – บุรุษที่นั่งจิบยินโทนิคพูดขึ้นก็ตอนช็อตแก้วที่สามวางลงตรงหน้าชิกามารุ เขาเลือกสั่งเครื่องดื่มนี่เพราะเหตุนี้เอง
“วันแย่ๆ เหรอครับ” อีกฝ่ายถามแบบนั้น ชิกามารุก็แค่พยักพเยิดกลับไปราวกับมันไม่สลักสำคัญ เขาหยิบเกลือพร้อมมะนาวก่อนจะกระดกช็อตรวดเดียว อุณหภูมิร้อนๆ แผ่ซ่านไปทั่วหน้าอก รอก็แค่ปฏิกิริยาจากฝ่ายตรงข้ามเท่านั้น
“ผมเองก็เหมือนกัน” ปลากินเบ็ดแล้ว
.
ร่างเพรียวระหงก้าวผ่านประตูหมุนเข้าไปในตัวอาคารสถาปัตยกรรมนีโอคลาสสิกที่ดูหรูหรา เทมาริเหยียดตัวตรงหมดทั้งความสูงที่มีพลางก้าวไปกลางโถงอันโออ่า เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบกับพื้นหินอ่อนกังวานแผ่วๆ อยู่ข้างหู ชาเลนเดียเป็นประกายระยิบระยับจนดวงตาเฉียบคมพร่ามัว เธอจับสายกระเป๋าแน่นก่อนส่งให้พนักงานรักษาความปลอดภัยที่เคาน์เตอร์ขณะจ้องมองอีกฝ่ายกลับไปอย่างท้าทาย
“นัดไว้หรือเปล่าคะ” พนักงานต้อนรับถาม เทมาริเพียงเหยียดยิ้มอย่างดูแคลนกลับไป เพราะตอนนี้เธอจำต้องเป็นพนักงานกะดึกที่พร้อมให้บริการพิเศษกับบุรุษเพียงชั่วข้ามคืน หากงานแท้จริงของเธอคือสิ่งที่ควรซ่อนเร้นอยู่ในเงามืด – ชายหนุ่มในชุดสูทตักพอดีตัวสีดำเดินออกจากลิฟท์เข้ามาขนาบข้างเธอก่อนพนักงานต้อนรับจะทันได้ถามอะไรต่อ ข้อมูลระบุว่าเขาเป็นมือขวาของเป้าหมาย “ที่เหลือพวกเราจะจัดการต่อเอง เจ้านายรอคุณอยู่แล้วครับ คุณผู้หญิง” เขาพูดเช่นนั้นก่อนจะกระซิบบางอย่างใส่อุปกรณ์สื่อสารไร้สายที่เหน็บข้างใบหู เทมาริยิ้มหวานกลับไปทว่าภายในใจว่างเปล่าเหลือเกิน
.
“แ ม่งเอ้ย” คำสถบถูกพ่นออกมาจากปากของชิกามารุขณะเดินเข้าไปในห้องน้ำชาย เขาคิดว่าตนเองทำตัวเป็นคนเมาหัวราน้ำได้ดีทีเดียวเพราะตอนนี้สมองเองก็เริ่มจะมึนอยู่หน่อยๆ เหมือนกันจากเตกีล่าช็อต ชูตเตอร์สหลายแก้วเพื่อล่อหลอกเป้าหมายของวันนี้ – เป้าหมายที่ติดกับหันมามองขณะเขาแสร้งเดินโสลเสลเข้าไปหา “นายนี่เจ๋งดีนี่หว่า” เป้าหมายพูดพลางตบบ่าเขาอย่างเป็นกันเอง เมื่อเขาไปหยุดยืนอยู่ข้างๆ เพื่อเตรียมจะทำธุระ ชิกามารุเพียงยิ้มกลับไปอย่างเมามายทำท่าจะปลดเข็มขัด
หากทว่าเขากลับก้มลงและก่อนที่อีกฝ่ายจะทันรู้ตัว Walther PPS ไกดับเบิ้ลสัญชาติเยอรมันก็จ่ออยู่ที่ศีรษะเรียบร้อยแล้ว ชิกามารุเหนี่ยวไกพร้อมยิงและเมื่อเขาทำเช่นนั้นทุกสิ่งทุกอย่างก็จบลงอย่างรวดเร็วปราศจากซุ่มเสียงดังผิดสังเกต เขาถอดที่เก็บเสียงปลายปืนออกพร้อมซ่อนตัวปืนด้วยความชำนาญ – ไฟแช็คถูกจุด เปลวสีส้มลุกโชติช่วงลามเลียกระดาษเช็ดปากซึ่งถูกหยิบมาก่อนหน้า กระดาษชุ่มเปลวเพลิงตกกระทบร่างไร้วิญญาณของเหยื่อก่อนจะค่อยกัดกินเสื้อผ้าราวกับเชื้อโรคร้าย และอย่างไม่มีรีรอ นารา ชิกามารุมีประสบการณ์ในฐานะอาชีพนี้มาเป็นเวลานาน เขาลากถังออกซิเจนสองถังจากตู้เก็บของมาวางขวางประตูทางเข้า ก่อนตัวเขาเองก็กระโดดออกทางช่องระบายอากาศ – ไร้ซึ่งร่องรอยใด
เสียงดังตุบ ร่างสูงของชายหนุ่มทิ้งตัวเองลงพื้นด้วยสองขา รองเท้าหนังดำขลับกระทบพื้นคอนกรีตลาดยางด้านหลังของบาร์ชั้นสูงในย่านรปปงหงิ ชิกามารุเดินออกจากตรอกอย่างเงียบเชียบเพื่อไม่ให้เป็นจุดสนใจก่อนจะปะปนไปกับผู้คนบนบาทวิถี เสียงระเบิดกึกก้องดังตามหลังมาแว่วๆ ตามมาด้วยเสียงผู้คนเริ่มจลาจลย่อมๆ หากนั่นไม่ได้อยู่ในความสนใจของชายหนุ่มอีกต่อไป
.
“ที่เหลือฉันจัดการต่อเอง ที่รัก…” เธอกระซิบ ริมฝีปากสีแดงเข้มแนบข้างหูนักธุรกิจหนุ่ม ตามมาด้วยเสียงกระดูกคอบิดผิดรูปไป นั่นถือว่าเทมาริได้ฆ่าชายคนนี้อย่างปราณีแล้ว เธอลุกขึ้นยืนก่อนจะสวมเสื้อโอเวอร์โค้ททับชุดชั้นในวาบหวิวคว้ากระเป๋าหยิบ APR308 ขึ้นมาประกอบ มันเป็นปืนซุ่มยิงของกองทัพสวิส ผ้าใบถูกปูลงกับพื้นก่อนจะนาบตัวลงไปแนบติดพื้น ดวงตาสีเขียวเข้มส่องลำกล้องปืนล็อคพิกัดกับเป้าหมาย – วันนี้นารา เทมาริรับสองงามเลยทีเดียว ให้คุ้มกับที่ไม่ได้ออกมาเล่นแสงสีอยู่พักใหญ่
กระสุนพุ่งออกไปอย่างเฉียบขาด เธอมองผ่านกล้องแล้วก็รู้ว่าเสร็จไปอีกราย
.
แหวนทองเกลี้ยงได้รับการสวมกลับเข้านิ้วเดิม ขณะชิกามารุกำลังรอ
เมื่อรหัสบนล็อคเกอร์หมุนถูกต้องก็มีเสียงดังกิ๊กเล็กๆ ก่อนประตูตู้จะเหวี่ยงออก ชิกามารุก็หยิบเป้สะพายออกมาจากด้านใน เขาฝากของไว้ที่สถานีรถไฟเสมอเมื่อต้องไปทำธุระอย่างเมื่อครู่ ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดเครื่องก่อนจะพบว่าสายไม่ได้รับจากภรรยานั้นมีมากมายเพียงใด และตอนนั้นเองที่เขาเพิ่งนึกหวาดหวั่นขึ้นมา สาบานได้ว่าภารกิจไม่กี่หน้าทีก่อนหน้านี้ยังไม่ทำให้เขารู้สึกอะไรได้เลย ใบหน้าคมสันซีดเผือด ‘บ้าเอ๊ย นี่กี่โมงแล้วเนี่ย’ ดวงตาคมกริบเหลือบมองตัวเลขบนหน้าจอก่อนจะสถบออกมาอีกรอบของวัน เขากลับดึกไปแล้วสำหรับคนเขียนซอร์ฟแวร์คอมพิวเตอร์ที่ไม่ต้องทำกะดึก – อย่างน้อยก็บอกเมียไว้แบบนั้นน่ะนะ
จะให้ผู้หญิงที่แต่งงานด้วยรู้ได้อย่างไรว่าแท้จริงแล้วตนทำงานเบื้องหลังอย่างไร ชิกามารุจึงบอกหญิงสาวเมื่อคบกันว่าตนมีงานเบื้องหน้าเช่นไรบ้าง แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องโกหก บนสำนักงานใหญ่ของบริษัทคอมพิวเตอร์ข้ามชาติมีโต๊ะทำงานของเขาอยู่จริง และนารา ชิกามารุก็จะเป็นคนเขียนโปรแกรมซอร์ฟแวร์คนหนึ่งจนถึงสิบแปดนาฬิกา หลังจากนั้นเขาจะทำงานอยู่ในอีกโลกหนึ่ง
ภรรยารู้ว่าเขาไม่กลับบ้านดึก หรือถ้าต้องออกจากบ้านไปตอนดึกก็ไม่เป็นที่ผิดสังเกตเพราะด้วยหน้าที่การงานแบบนั้น ต้องคุมโปรแกรมทั้งบริษัท ชิกามารุถอนหายใจออกมาขณะเร่งฝีเท้าขึ้นทุกย่างก้าวก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นการวิ่งอันเร่งรีบ
.
‘กี่โมงแล้ว ให้ตายเถอะ’ ฝีเท้าปราดเปรียววิ่งผ่านเครื่องตรวจตั๋วของสถานีรถไฟ สาวเท้ายาวๆ อย่างมาดมั่นเดินไปตามทางออก นับเป็นโชคดีที่ใช้เวลาแค่ไม่กี่นาทีจากสถานีก็ถึงบ้าน อีตานั่น – สามีของเธอยืนยันหนักแน่นว่าต้องเป็นแพลนนี้และเธอก็มักจะนึกเห็นด้วยกับเขาเฉพาะในสถานการณ์แบบนี้แหละ ต้องวิ่งกลับบ้านให้ทันก่อนอีกฝ่ายจะกลับจากที่ทำงาน มิเช่นนั้นคงต้องนั่งหาเหตุผลกันวุ่นวายแน่ว่าเพราะเหตุใดครูโรงเรียนอนุบาลถึงออกจากบ้านดึกดื่น ผ่านไปค่อนคืน – ก็ตอนพบกันดันบอกเขาไปว่าเป็นครูอนุบาล แต่มันก็ยังเป็นอย่างนั้นจริงๆ นั่นเป็นอาชีพบังหน้าของเธอ
เธอหยิบคลีนเซอร์ขึ้นมาเช็ดเครื่องสำอางขณะเดินผ่านบ้านเรือนในละแวกใกล้เคียง ลบลิปสติกสีเข้มและการแต่งหน้าแบบจัดจ้านทิ้งไป สวมแหวนแต่งงาน ก่อนจะไขประตูเดินเข้าไปในบ้านที่มืดสนิท – ‘ทันฉิวเชียด’ เข็มยาวของนาฬิกาบอกแบบนั้น เทมาริรู้เวลากลับบ้านของสามีดี เขาเป็นคนเขียนโปรแกรมซอร์ฟแวร์ของบริษัทคอมพิวเตอร์ข้ามชาติ อีตาบ้าที่หัวดีอย่างน่าประหลาดขัดแย้งกับนิสัยเรื่อยเฉื่อยนั่น ทำไมเธอถึงเลือกเขากันนะ นานแล้วที่ความรู้สึกเมื่อแรกเริ่มพบเจอเป็นเหมือนกระดาษเก่าเก็บ ซีดจางและเปรอะเปื้อนฝุ่น หญิงสาวถอดรองเท้าส้นสูงเก็บใส่ชั้นอย่างมิดชิด ก้าวขึ้นไปบนโถงทางเดิน เปิดไฟ โทรทัศน์และเครื่องใช้ไฟฟ้าในแบบที่คนอยู่บ้านมาตลอดทั้งเย็นเขาทำกัน
.
ภาพข่าวด่วนที่ตัดเข้ามากะทันหันเรียกให้เทมาริชะงักไปเสี้ยววินาทีหนึ่ง
‘ไม่ถูกจับได้หรอกน่า ทำมาจนฝีมือระดับนี้แล้ว’ หญิงสาวปลอบประโลมตัวเองขณะตีไข่จนขึ้นฟู คนที่เธอสังหารไปนั้นจะไม่มีวันออกข่าวแม้เขาจะเป็นนักธุรกิจหนุ่มอนาคตไกลที่ประสบความสำเร็จจากบริษัทร่ำรวย หากการเป็นผู้ทรงอิทธิพลในโลกมืดอีกด้านหนึ่ง ยาเสพติด ผงขาว ลักลอบขนส่งข้ามชาติ ลูกน้องที่เหลือจะไม่มีวันยอมให้ตำรวจเข้ามายุ่งเกี่ยว สืบสวนซอกแซกจนเข้าถึงได้แน่ อีกประการหนึ่งเขามีศัตรูมากมายแค่นักฆ่าจากสมาคมลับคนหนึ่ง การสืบหาก็เป็นได้ยากยิ่งแล้ว สมาคมนักฆ่ามีการป้องกันตัวเองอยู่มากมาย เทมาริตั้งกระทะ ปล่อยให้เสียงโทรทัศน์ดังผ่านโสตประสาทเพียงเท่านั้น
เทมาริหันขวับเมื่อเสียงจากหน้าประตูดังลอดเข้ามา เธอรี่ไฟเตาก่อนเดินไปรับสามี เขาดูเหนื่อยหน่ายเหมือนเช่นทุกวันหากแต่วันนี้กลับดูเร่งรีบ ใช่สิ ก็สมควรอยู่หรอก ชิกามารุเหงื่อโซกทั้งที่อยู่กลางฤดูใบไม้ร่วง เหมือนไปวิ่งมาอย่างหนักอย่างไรอย่างนั้น หญิงสาวส่งผ้าเย็นให้ตามมารยาท
“กลับมาแล้วเหรอ”
“กลับมาแล้วครับ” ชายหนุ่มกล่าวออกมาเช่นกัน เขาเหนื่อยหอบอย่างน่าประหลาด อาจเพราะรีบวิ่งมากระมัง สามีเธอยิ้มเผล่ก่อนจะยื่นช่อดอกไม้ที่ดูบิดเบี้ยวมาให้ มันเป็นดอกเบญจมาศสีขาว แน่นอนว่าซื้อมาจากหน้าสถานีและน่าจะเป็นช่อสุดท้ายที่เหลือของวันนี้ เทมาริรู้ดีเพราะเมื่อครู่เธอเพิ่งเดินผ่านมันมา – อีตางี่เง่านี่รู้บ้างไหมว่าดอกเบญจมาศเขาซื้อให้แม่กันน่ะ! เมื่อดวงตาสีเขียวเข้มของภรรยาฉายแววไม่แน่ใจ ดังนั้นชิกามารุจึงยืดตัวตรงพลางกล่าวจริงจัง “สุขสันต์วันครบรอบ”
.
นั่นเป็นปีที่ห้าของชีวิตคู่
ความคิดเห็น