วันต่อมาอูฮยอนเข้ามาทำงานเป็นวันแรกในฐานะแพทย์ฝึกหัดประจำแผนกอายุร กรรมที่ตอนนี้ตนกำลังเรียนอยู่เป็นปีสุดท้ายหลังจากที่เรียนมาเป็นเวลาสองปี อูฮยอนเข้าไปในห้องตรวจของตนเพื่อจะรอสำหรับคนไข้คนแรกที่ตนต้องรักษาจริง
“อ่าว คุณหมออูฮยอนมาเช้าจังเลยนะค่ะ”เสียงของพยาบาลจองพูดขึ้น
“ฮะ ผมมาผิดเวลาหรอฮะ”อูฮยอนพูดขึ้น
“ป่าวค่ะ ปกติหมอที่นี้จะเข้างานประมาณเก้าโมงแต่คุณมาตั้งแต่แปดโมงเลยนะค่ะ”เสียงของพยาบาลจองพูดขึ้น
“ฮะ ผมเลยมาเตรียมตัวก่อน “
“งั้นดิฉันไม่รบกวนแล้วนะค่ะ”
“ฮะ”
เมื่อถึงเวลาทำงานอูฮยอนทำหน้าที่ของตนได้เป็นอย่างดีตามที่ได้ร่ำเรียนมา คนไข้ต่างชื่นชมในการรักษาของตนเพราะอธิบายโรคได้เข้าใจง่าย และอัธยาศัยร่าเริง ยิ้มง่าย ของคุณหมออูฮยอนทำให้คนไข้ที่ส่วนใหญ่เป็นช่วงในวัยทำงานไปจนถึงวัยกลางคน ส่วนใหญ่ทำให้เป็นที่เอ็นดูของคนไข้ที่เข้ามารักษาไม่น้อย จนเวลาล่วงเลยไปจนถึงตอนเที่ยงที่หมดคนไข้ในช่วงเช้า ร่างบางกำลังเก็บของเตรียมตัวไปทานข้าวกลางวันที่โรงอาหารของโรงพยาบาลตาม ที่พยาบาลจองได้บอกไว้ ระหว่างที่กำลังออกจากห้องก็พบร่างสูงของคุณหมอคิมอยู่หน้าห้องพอดี
“อ่าว น้องอูฮยอนพักเที่ยงแล้วใช่ไหมครับ ไปกินข้าวกับพี่นะ”ซองกยูพูดขึ้น
“เออ...จะดีหรอฮะ”
“นะอูฮยอน หรือยังโกรธพี่เรื่องนั้นอยู่ ไปกินข้าวกันตามประสารุ่นพี่รุ่นน้อง”ซองกยูพูดขึ้น
“ก็ได้ฮะ”อูฮยอนพูดขึ้น
ที่โรงอาหารของโรงพยาบาลสำหรับบุคลากรในโรงพยาบาลที่ตอนนี้ร่างของทั้งสอง เดินเข้ามาโรงอาหารท่ามกลางสายตาบรรดาแพทย์ พยาบาล เภสัชกร เห็นร่างสูงของซองกยูเดินเข้าในโรงอาหารพร้อมกับอูฮยอนซึ่งเข้ามาฝึกงานที่ นี้สร้างความแปลกใจไม่น้อยกับคนที่พบเห็นเพราะปกติแล้วหมอคิมจะมาทาน ข้าวกลางวันคนเดียวแต่คราวนี้ควงหมอหนุ่มน่าตาน่ารักมาทานข้าวด้วย
“พี่ฮะ คนอื่นเข้ามองกันหมดแล้วนะ”อูฮยอนกระซิบข้างหูร่างสูง
“แล้วทำไมละ พี่เป็นคนดูแลอูฮยอนนะ นั่งนี่นะเดี๋ยวพี่ไปเอาอาหารมาให้”ซองกยูพูดขึ้นก่อนจะสั่งให้อูฮยอนนั่ง ที่โต๊ะของซองกยูที่อยู่ในโซนสำหรับผู้บริหาร
“อูฮยอนทำไมถึงมาฝึกงานที่นี้หรอครับ”ซองกยูถามขึ้นที่ตอนนี้บนโต๊ะมีอาหารวางอยู่บนโต๊ะแล้ว
“ถามทำไมหรอฮะ”อูฮยอนพูดขึ้น
“ก็พี่อยากรู้นิ หรือว่าเพราะคิดถึงพี่ครับ”ซองกยูพูดขึ้น
“ใครเค้าจะคิดถึงพี่กัน”
“ก็น้องอูฮยอนไงครับ ถ้าไม่มาฝึกงานที่นี้แล้วจะให้ไปฝึกที่ไหน หรือว่าอูฮยอนยังชอบพี่อยู่ใช่ไหม”ซองกยูพูดขึ้น
“ใครเค้าจะชอบพี่ พี่น่ะ.....”อูฮยอนพูดขึ้น
“พี่ทำไมหรอครับ”
“ป่าวฮะ ผมไม่ได้ชอบพี่สักหน่อย”อูฮยอนพูดขึ้น
“แล้วเมื่อก่อนละ ใครที่มาสารภาพรักกับพี่”ซองกยูพูดขึ้น
“ก็ตอนนั้นมัน.....”
“ทำไมครับ”
“พี่มันคนหลายใจ รักใครไม่ได้หรอกฮะ ผมเสียแรงอุตส่าห์ชอบพี่ตั้งนาน”อูฮยอนพูดขึ้น
“พี่ขอโทษ ยกโทษให้พี่นะครับ”
“ไม่เป็นไรฮะ เรื่องมันผ่านไปแล้ว ผมลืมเรื่องนั้นไปแล้วด้วย”อูฮยอนพูดขึ้น
“ครับ แล้วตอนนี้อูฮยอนยังชอบพี่อยู่ไหมครับ”ซองกยูถามขึ้น
“ผมหมดรักพี่ไปตั้งแต่วันนั้นแล้วด้วยซ้ำ”อูฮยอนพูดขึ้นจู่ก็มีน้ำตาใหลออกมา
“อูฮยอนพี่ขอโทษ”ซองกยูเข้าไปกอดปลอกร่างบางที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
“พี่ปล่อยเถอะฮะ เดี๋ยวคนอื่นมาเห็น”อูฮยอนพูดขึ้นพยายามดันตัวร่างสูงออกจากตัว
“อูฮยอน พี่ขอโทษนะ”
ย้อนกลับไปในงานบายเนียร์ของรุ่นพี่ปี 6 ว่าที่คุณหมอในอนาคต รวมทั้งซองกยูก็เป็นหนึ่งในนักศึกษาแพทย์ปีสุดท้าย งานที่รุ่นน้องปีห้าจัดให้กับรุ่นพี่ปีหกก่อนจบการศึกษาเป็นว่าที่บัณฑิตอีก ไม่กี่เดือนข้างหน้า ในขณะที่ตอนนั้นอูฮยอนตอนนั้นกำลังเรียนอยู่ปีสี่ ร่างบางนั่งอยู่ในกลุ่มเพื่อนของตนแต่ในขณะที่สายตาจับจ้องไปที่ร่างสูงของ รุ่นพี่ที่ตนชอบมาตั้งแต่เข้ามาเรียนที่นี้ วันนี้ร่างสูงอยู่ในชุดสูทแบบลำลองกับกางเกงสีดำเข้ารูปทำให้ดูดีอยู่ไม่ใช่ น้อย
“นี่.....อูฮยอนทำไมไม่เข้าไปคุยกับพี่เค้าละ”เสียงของเพื่อนในกลุ่มของอูฮยอนพูดขึ้น
“ก็ฉันไม่กล้านิ”อูฮยอนพูดขึ้น
“นี่....อูฮยอน พี่ซองกยูจะเรียนจบแล้วนะ เดี๋ยวไม่ได้เจอกันแล้วนะ บอกความรู้สึกของนายไปสิ”
“แต่ฉันกลัวนิ คีย์ “
“กล้าๆหน่อยสิ เชื่อฉันนะอูฮยอน โอกาสครั้งสุดท้ายแล้วนะ”คีย์พูดขึ้น
“ฉันจะลองดูแล้วนะคีย์”
“อืม”
อูฮยอนทำตามที่เพื่อนของตนบอก ร่างบางเดินไปยังโต๊ะของร่างสูงที่กำลังนั่งคุยดื่มกับเพื่อนที่โต๊ะ
“พี่ซองกยูฮะ”
“น้องอูฮยอน มีอะไรรึป่าวครับ”ซองกยูพูดขึ้น
“คือ....ผมมีเรื่องจะคุยกับพี่ได้ไหมครับ”อูฮยอนพูดขึ้น
“ได้สิครับ”ซองกยูพูดขึ้น ก่อนจะเดินตามร่างบางไปบริเวณที่ลับตาคน
“น้องอูฮยอนมีอะไรหรอครับ”ซองกยูถามขึ้น
“พี่ซองกยูฮะ”
“คือ....ว่าผมชอบพี่ฮะ”อูฮยอนพูดขึ้น
“น้องอูฮยอน”
“ขอบคุณนะที่ชอบพี่ แต่ว่าพี่ไม่ได้ชอบน้องอูฮยอน พี่มีคนที่ชอบอยู่แล้วขอโทษด้วยนะ”ซองกยูพูดขึ้น
“ไม่เป็นไรฮะ”
“อ่าว ซองกยูอยู่นี่เองหรอ น้องอูฮยอนด้วย มีเรื่องอะไรกันรึป่าว”เสียงของหญิงสาวพูดขึ้น
“ป่าวไม่มีอะไรหรอก จียุน พี่ไปก่อนนะอูฮยอน”ซองกยูพูดขึ้นก่อนจะเดินออกไปพร้อมร่างของหญิงสาวทิ้งให้ร่างบางยืนอยู่คนเดียวตามลำพัง
“พี่คงชอบพี่จียุนมากสินะฮะ”
กลับมาที่ปัจจุบัน
เวลาล่วงเลยเป็นช่วงบ่ายพอดีร่างบางเดินมาพร้อมกับร่างสูงที่มาถึงหน้าห้องตรวจของอูฮยอน
“คราวหน้าไม่ต้องมาส่งผมถึงที่แผนกก็ได้นะฮะ”อูฮยอนพูดขึ้น
“แต่อูฮยอนเป็นคนที่พี่ดูแลในฐานะแพทย์ฝึกหัดนะ งั้นเย็นนี้เลิกแล้วก็ช่วยเอาบันทึกคนไข้ที่รักษามาให้พี่ที่ห้องด้วยนะ ถ้าไม่รู้จักก็ถามพยาบาลแถวนี้ก็ได้นะ พี่ไปแล้ว”ซองกยูพูดขึ้น
“เข้าใจแล้วฮะ”
“ตั้งใจทำงานละ
แผนกทันตกรรม
“อ่าว พี่ดงอูสวัสดีค่ะ รบกวนด้วยนะค่ะ”เสียงของผู้ช่วยสาวพูดขึ้นเมื่อเห็นร่างของดงอูทำงานอยู่ที่เคาเตอร์
“หวัดดี ซึงมี คุณหมอโฮวอนยังไม่มาหรอ”ดงอูถามขึ้น
“วันนี้คุณหมอจะเข้ามาช่วงบ่ายค่ะ แล้วพี่ดงอูทานอะไรมาแล้วยังค่ะ”หญิงสาวถามขึ้น
“เรียบร้อยแล้วละ”ดงอูพูดขึ้น
“พี่ดงอู ฉันถามอะไรพี่หน่อยสิ”
“อืม...ได้สิ”
“พี่ชอบคุณหมอโฮวอนรึป่าวค่ะ เห็นพี่ชอบมาที่นี้บ่อยๆ”หญิงสาวถามขึ้น
“อืม....ชอบสิ คุณหมอใจดีจะตายไปแถมยังอบอุ่นอีก”ดงอูพูดไปหน้าแดงไป
“ค่ะ ฉันจะเอาใจช่วยนะค่ะ”
“ขอบใจนะ ซึงมี”
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวคุณหมอจะเข้าเวรแล้ว พี่ดงอูอยู่ดูแลตรงนี้ค่ะ ฉันเข้าไปข้างในก่อน”หญิงสาวพูดขึ้น
“ครับ เข้าใจแล้ว”
ร่างบางนั่งอยู่ทำงานอยู่ที่เคาเตอร์เพื่อจัดคิวสำหรับคนไข้และกำหนดนัดหมาย ของคนไข้ในครั้งต่อไป ร่างบางนั่งทำงานไปด้วยแล้วมองไปที่ช่องกระจกหน้าต่างเล็กที่มองเข้าไปเห็น ร่างหนากำลังทำหน้าที่หมอฟันอย่างตั้งใจทำเอาร่างบางที่เห็นอดยิ้มไม่ได้ ก่อนจะทำงานของตัวเองต่อ
“พี่ดงอู มีคิวต่อไปกี่โมงครับ”เสียงของคุณหมอร่างหนาพูดขึ้นเมื่อเดินมายังเคาเตอร์ที่ร่างบางนั่งอยู่
“มีอีกตอนบ่ายสองครึ่งครับ คุณหมอโฮวอน”
“ขอบคุณครับ พี่ดงอู”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมยินดีจะช่วยคุณหมออยู่แล้ว”
“ที่จริงพี่แก่กว่าผมไม่ต้องสุภาพก็ได้นะครับ”โฮวอนพูดขึ้น
“ก็คุณหมอเป็นหมอนะครับ ผมจะเรียกโฮวอนเฉยๆได้ไหมครับ”ดงอูถามขึ้น
“ได้สิครับ สำหรับพี่ผมให้เรียกยังไงก็ได้ครับ แล้ววันนี้พี่เลิกกี่โมงครับ”โฮวอนถามขึ้น
“วันนี้เลิกสี่ทุ่มได้ พอดีพี่แลกเวรกับเพื่อนเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว”ดงอูพูดขึ้น
“ครับ งั้นผมเข้าไปในห้องก่อนนะครับ”โฮวอนพูดขึ้นก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้อง
“เกือบไปแล้วสิเรา เกือบเผลอใจไปแล้ว ทำยังไงได้ก็พี่ดงอูน่ารักแบบนี้”
ดงอูนั่งทำงานอยู่ที่หน้าเคาเตอร์จนถึงเวลาเย็นพอดีกับที่คุณหมอนุ่มเลิกงานพอดี
“ผมกลับก่อนนะครับ พี่ดงอู”โฮวอนพูดขึ้น
“ครับ เจอกันพรุ่งนี้นะคุณหมอโฮวอน”ดงอูพูดขึ้น
“เช่นกันครับ “
หลังจากที่คุณหมอหนุ่มกลับไปได้ไม่นานร่างบางก็จัดการเก็บของของตัวเองแล้ว ปิดไฟ ล็อคห้อง ก่อนจะเดินออกจากห้องไปที่ห้องฉุกเฉินที่ปกติแล้วตนจะทำหน้าที่เฉพาะช่วง เช้าแต่ว่าวันนี้คนเข้าเวรดึกเป็นครั้งแรกตอนนี้ในห้องฉุกเฉินมีพยาบาลอยู่ ในห้องอยู่ประมาณ สามสี่คน หมออีกหนึ่งคน
“อ่าว พี่ดงอูมาพอดีเลย วันนี้เหนื่อยหน่อยนะค่ะ”เสียงของพยาบาลสาวพูดขึ้น
“ครับ พี่ฝากด้วยนะ ซูจี แล้วปกติช่วงนี้มีคนไข้เข้ามาบ้างไหม”ดงอูถามขึ้น
“ปกติก็ไม่ค่อยมีหรอกค่ะ ถ้าจะมีก็เป็นพวกอุบัติเหตุค่ะ”หญิงสาวพูดขึ้น
ดงอูทำหน้าที่ของตนไปถึงแม้การอยู่เวรในช่วงกลางคืนบรรยากาศภายในห้องจะดู ต่างจากช่วงเช้าไปบ้างที่ไม่ค่อยมีคนเยอะเท่าไหร่ ผิดกับตอนเช้าที่มีคนเยอะพอสมควร จนเวลาผ่านไปตอนนี้เวลาสี่ทุ่มได้เวลาเลิกเวรของดงอูพอดี
“ซูจี พี่กลับก่อนะ”ดงอูพูดบอกลาพยาบาลสาวรุ่นน้อง
“ค่ะ กลับบ้านปลอดภัยนะค่ะ พี่ดงอู”หญิงสาวพูดขึ้น
“ซูจี ก็เหมือนกันละ”
ร่างบางมาที่รถของตนเองก็สังเกตเห็นรถสีม่วงที่ควรจะกลับไปได้แล้วยังจอดอยู่ที่เดิม ทำเอาร่างบางแปลกใจอยู่ไม่น้อย
“เลิกเวรแล้วใช่ไหมครับ พี่ดงอู”เสียงของร่างหนาพูดขึ้นจากข้างหลัง
“อ่าว โฮวรยังไม่กลับอีกหรอ ดึกแล้วนะ”ดงอูพูดขึ้น
“ผมมารอพี่ครับ”
“มารอพี่ทำไมหรอ”
“ก็ผมเห็นว่าพี่กลับดึก ก็เลยมารอพี่ครับ “โฮวอนพูดขึ้น
“ที่จริงไม่ต้องมารอก็ได้นะ พี่กลับเองได้”
“แต่ผมกลัวว่าพี่ไม่ปลอดภัยครับ แล้วพี่หิวรึป่าว มีร้านต็อกโปกิแถวนี้เปิดรอบดึกด้วยนะครับ ไปกินด้วยกันไหมครับ”โฮวอนพูดขึ้น
“อืม ได้สิ”
ร้านต็อกโปกิ ทั้งสองเดินเข้ามาในร้านสั่งต็อกมาคนละจาน
“พี่จบมหาลัยเดียวกับผมหรอเนี่ย ทำไมผมไม่เคยเห็นพี่เลย”โฮวอนถามขึ้น
“ก็ตอนนายเข้ามาปีหนึ่งพี่ก็อยู่ปีสามแล้ว จะเจอได้ยังไง”ดงอูพูดขึ้น
“น่าเสียดายจัง เราน่านจะรู้จักเร็วกว่านี้นะครับ”โฮวอนพูดขึ้น
“แต่ตอนนี้เราก็รู้จักกันแล้วนิ”ดงอูพูดขึ้นก่อนจะตักเข้าปากหนึ่งคำทำให้ซอสเลอะปากตน โฮวอนจึงหยิบกระดาษทิชชู่ให้ร่างบางไว้เช็ดปาก
“ขอบคุณนะโฮวอน”
“ไม่เป็นไรครับ พี่กินยังไงเลอะหมอแล้ว”โฮวอนพูดขึ้น
“ก็มันอร่อยนิ”
“ครับ แล้วพี่เข้าเวรดึกแบบนี้ทุกวันรึป่าวครับ”โฮวอนพูดขึ้น
“ป่าวหรอก วันนี้แลกเวรแทนเพื่อนพี่น่ะ”ดงอูพูดขึ้น
“ครับ แล้วถ้าวันไหนพี่เข้าเวรดึกผมขออยู่รอเป็นเพื่อนพี่กลับบ้านได้ไหมครับ”โฮวอนพูดขึ้น
“แต่จะไม่รบกวนโฮวอนป่าวๆหรอ นายเลิกงานตั้งแต่เย็นแล้วจะให้มารอพี่อีกหรอ”ดงอูพูดขึ้น
“ก็ผมเป็นห่วงพี่นิครับ กลัวพี่เป็นอันตราย”โฮวอนพูดขึ้น
“ขอบใจนะที่เป็นห่วง แต่พี่ก็ไม่ได้เข้าเวรดึกแบบนี้ทุกวัน”
“งั้นก็ได้ครับ เรากลับกันดีกว่านะครับ ผมไปส่งที่รถ”โฮวอนพูดขึ้นก่อนจ่ายเงินค่าอาหารแล้วเดินออกไปพร้อมร่างบางไปที่ลานจอดรถ
ที่สตูดิโอชื่อดังในย่านดังของโซลที่ตอนนี้มีร่างบางของนายแบบหนุ่มกำลัง อยู่ชุกเสื้อยืดสีเหลืองกับกางยีนสกินนี่สีเข้มกำลังถ่ายแบบคู่กับเครื่อง ดื่มน้ำผลไม้ยี่ห้อดังที่เลือกให้มาเป็นพรีเซนเตอร์ในครั้งนี้
“ซองจง หันขวานิดนึงครับ แล้วมองมาที่กล้องนะครับ”เสียงของช่างภาพพูดกับร่างบางที่กำลังโพสท่าอยู่หน้าฉาก
“เสร็จแล้วครับเดี๋ยวซองจงไปพักก่อนนะ เดี๋ยวจะมีนายแบบคนอื่นมาอีกแล้วก็มีถ่ายรวมอีกหนึ่งเซต”เสียงของช่างภาพพูด ขึ้นหลังจากที่ถ่ายเซตของตนเสร็จ
“ฮะ ว่าแต่นายแบบคนอื่นมีใครด้วยหรอฮะ”ซองจงถามขึ้น
“ก็มีแบคฮยอนกับมินกิน่ะ”เสียงของช่างภาพหนุ่มพูดขึ้น
ร่างบางที่หลังจากถ่ายเซตของตัวเองก็เดินกลับไปยังห้องแต่งตัวระหว่างทางก็พบร่างบางของคนที่ไม่อยากเจอสักเท่าไหร่เดินสวนกันพอดี
“หวัดดีซองจง รับงานนี้ด้วยหรอบังเอิญจังเลยนะ”เสียงของร่างบางที่อยู่ในเสื้อสีชมพูพูดขึ้น
“หวัดดีมินกิ ไม่คิดเลยว่าเราจะได้เจอกันอีก”ซองจงพูดขึ้น
“อืม....ว่าแต่นายรสมะนาวโซดาหรอ”มินกิพูดขึ้นเมื่อเห็นกระป๋องเตรื่องดื่มที่ซองจงถือมาด้วย
“ใช่ ถ้าฉันเดาไม่ผิดนายคงเป็นสตรอเบอร์รี่สินะ เหมาะกับนายดีนะ พวกตอแหลแบบนายเนี่ย”ซองจงพูดแขวะ
“มะนาวก็เหมาะกับนายดีนะ ทั้งเปรี้ยวและแรดแบบนายเนี่ย”มินกิพูดขึ้น
“อืม....ขอบใจนะที่ชมฉันนะเพราะว่าฉันเป็นคนหวานซ่อนเปรี้ยว ถึงจะแรดแต่น้อยกว่านายก็แล้วกันที่มีข่าวชอบไปมั่วกับคนอื่นโดยเฉพาะคนที่ เค้ามีเจ้าของแล้ว”ซองจงพูดขึ้น
“ก็ใครจะไปสวย น่ารัก แบบนายละซองจง ไม่งั้น.....คงไม่มีใครรู้หรอกนะว่านายน่ะมีผัวแล้ว ลี ซองจง”มินกิพูดขึ้น
“นายรู้เรื่องนี้ได้ยังไง”ซองจงพูดขึ้น
“ฉันไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใครหรอก แต่ว่าจะว่าไปแล้ว....”มินกิพูดขึ้นก่อนเดินเข้าไปกระซิบข้างหูซองจง
“คุณหมอมยองซู หล่อดีเนอะ เห็นแล้วอยากได้”มินกิพูดขึ้นก่อนจะเดินออกไปปล่อยให้ร่างบางที่ได้ยินกำมือแน่นเพราะความโกรธ
“ถ้านายอยากได้พี่มยองซู ข้ามศพฉันไปก่อนนะ เชว มินกิ”
ห้องแต่งตัว
“มาแล้วหรอซองจง แล้วเป็นอะไรอีกละ”ซองยอลพูดขึ้นเมื่อเห็นร่างบางเดินเข้ามาในห้องแต่งตัว
“ก็ไม่มีอะไรหรอกฮะ ก็แค่ไปเจอพวกตอแหลมา”ซองจงพูดขึ้น
“ซองจงพี่บอกแล้วไง ว่าอย่าไปมีเรื่องอีก คงเป็นมินกิอีกสินะที่ทำให้นายเป็นแบบนี้”ซองยอลพูดขึ้น
“ก็มินกิรู้เรื่องผมกับพี่มยองซูแล้วจริงๆด้วยแล้วก็คิดจะแย่งพี่มยองซูด้วย”ซองจงพูดขึ้น
“แล้วมินกิไปรู้ได้ไง”ซองยอลถามขึ้น
“ไม่ได้บอกฮะ”
“ซองจงพี่บอกแล้วไงถ้าอยากไปมยองซูมันอย่าไปคนเดียวอีกพี่บอกแล้วไง ไม่กลัวเป็นข่าวหรือไง นายเองก็ไม่อยากมีข่าวเสียหายไม่ใช่หรอ”ซองยอลพูดขึ้น
“แต่พี่ซองยอลก็ผมกลัวนิ ผมกลัวว่าผมจะเสียพี่มยองซูไป”ซองจงพูดขึ้น
“ใจเย็นนะซองจง มีพี่อยู่ทั้งคนพี่เป็นทั้งผู้จัดการทั้งพี่ชายนะรู้ไหม”ซองยอลพูดขึ้น
“เข้าใจแล้วฮะ”
“ดูสิหน้าเลอะหมดแล้วไปให้โคดี้นูน่าแต่งหน้าใหม่เลย เดี๋ยวมีถ่ายรวมไม่ใช่หรอ”ซองยอลพูดขึ้นก่อนจะให้ร่างบางไปแต่งหน้าใหม่
ที่หน้าฉากตอนนี้ซองจงกลับมาที่ฉากเพื่อรอถ่ายแบบเซตรวมโดยซองจงยืนอยู่ตรง กลาง แบคฮยอนยืนอยู่ทางซ้ายส่วนมินกิอยู่ทางขวา ซองจงโพสท่าตามแบบที่ช่างภาพต้องการได้อย่างเป็นธรรมชาติจนได้รับคำชมจากปาก ช่างภาพ
“เสร็จแล้ว เดี๋ยวจะส่งรูปไปให้ดูนะ”เสียงของช่างภาพพูดขึ้น
“ขอบคุณมากๆฮะ”ซองจงพูดขึ้นก่อนจะโค้งขอบคุณเพื่อเป็นมารยาทให้กับช่างภาพ ทีมงานทุกคน ก่อนจะเดินออกไปที่ฉากกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าของตน
“พี่ซองยอล ไม่มีงานต่อแล้วใช่ไหมฮะ”
ซองจงพูดขึ้นหลังจากที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ
“ไม่มีแล้วละ ซองจง จะไปไหนหรอ”ซองยอลพูดขึ้น
“ผมอยากไปหาพี่มยองซูได้ไหมฮะ”ซองจงพูดขึ้น
“อืม....อะไรกันเมื่อวานเพิ่งไปหาเองไม่ใช่หรอ”ซองยอลพูดขึ้น
“นะพี่ซองยอล ให้ผมไปหาพี่มยองซูนะ”ซองจงพูดขึ้น
“อยากไปก็ไปสิ ต้องให้พี่ไปด้วยนะ”ซองยอลพูดขึ้น
“ก็ได้ฮะ”
ที่โรงพยาบาลตอนนี้ร่างบางที่อยู่ในเสื้อเชิ้ตสีชมพูอ่อนกางเกงขาสั้นสีส้มพร้อมแว่นตากันแดดเดินตรงมายังที่แผนกโรคผิวหนัง
“สวัสดีค่ะ คุณซองจง”เสียงของพยาบาลสาวพูดขึ้นเมื่อเห็นร่างของนายแบบหนุ่มเดินมา
“สวัสดีฮะ แทยอนนูน่า พี่มยองซูมีคนไข้ไหมฮะ”ซองจงพูดขึ้น
“ไม่มีค่ะ ตอนนี้คุณหมอกำลังว่างพอดีค่ะ”หญิงสาวพูดขึ้น
“ขอบคุณฮะ อ่อ.....นี่รูปฟานี่นูน่าพร้อมลายเซ็นต์ที่นูน่าอยากได้ฮะ”ซองจงพูดขึ้นจะเดินเข้าไปในห้องพร้อมซองยอล
“อ่าว ซองจง มาได้ไงครับ ซองยอลด้วย”มยองซูพูดขึ้นเมื่อเห็นร่างของคนที่เข้ามาในห้อง
“ก็ซองจงน่ะสิ อยากมาหานายทั้งๆที่เมื่อวานก็มา”ซองยอลพูดขึ้น
“มาหาพี่ทำไมครับ แค่เมื่อคืนยังไม่พออีกหรอครับ”มยองซูพูดขึ้น
“พี่มยองซู พูดอะไรก็ไม่รู้”ซองจงพูดขึ้น
“นี่....ซองยอลแล้ววันนี้ซองจงไปก่อเรื่องอะไรอีกรึป่าว ถึงมาหาถึงที่นี้”มยองซูถามซองยอล
“ไม่มีแค่ไปเจอพวกอยากจะแย่งคนที่มีเจ้าของแล้ว”ซองยอลพูดขึ้น
“หมายความว่ายังไงครับ ซองจง บอกพี่มาสิ”มยองซูถามซองจงที่นั่งอยู่บนตักของร่างสูง
“ก็....มินกิรู้เรื่องของเราแล้วฮะ แล้วดูท่าทางมินกิพยายามจะจับพี่ให้ได้ด้วย”ซองจงพูดขึ้น
“รู้ก็รู้ไปสิ คนอื่นจะได้รู้ว่าซองจงมีเจ้าของแล้ว”มยองซูพูดขึ้นก่อนจะจุ๊บที่ปากของซองจงไม่ทันตั้งตัว
“พี่มยองซูไม่อายพี่ซองยอลหรอ อย่าลืมสิฮะนี่ไม่ใช้คอนโดนะฮะ”ซองจงพูดขึ้น
“ซองจง ก็พี่คิดถึงซองจงนิครับ”มยองซูพูดขึ้น
“อะไรกันเพิ่งเจอเมื่อวานนี่เองนะฮะ”ซองจงพูดขึ้น
“ก็พี่เป็นห่วงซองจงนิ กลัวจะมีหนุ่มๆมาจีบนิครับ”มยองซูพูดขึ้น
“ผมไม่สนใจพวกนั้นหรอกฮะ เพราะถึงยังไงผมก็รักพี่ฮะ”ซองจงพูดขึ้น
“อืม....เข้าใจแล้วครับ ซองยอลฉัยฝากดูซองจงด้วยนะ อย่าให้มีผู้ชายคนไหนเข้ามาใกล้ซองจงเป็นอันขาด”มยองซูพูดขึ้น
“เข้าใจแล้วน่า มยองซู ฉันเป็นเพื่อนนายนะ”ซองยอลพูดขึ้น
“งั้นผมกับพี่ซองยอลไม่รบกวนพี่นะฮะ”ซองจงพูดขึ้น
“ครับ ถ้าวันนี้เลิกไม่ดึกพี่จะไปหาที่คอนโดนะ”มยองซูพูดขึ้น
“ฮะ”
TBC.
ความคิดเห็น