คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : A Little Bear (?) In A Fire หมีน้อยยืนงงคาดงไฟ 555+
T^T sad มาก ม่ายมีครายเม้นรุยอ่า แง๊ๆๆๆ เราขอเม้นหน่อยจิ T^T
Mode : Yunho
“ แจจุง แจจุง ตื่นๆสิ ๆ จะมาหลับอะไรตอนนี้ห๊า~ รู้มั้ยนายทำอะไรไว้อ่ะ ตอนนี้ไฟไหมบ้านเราหมดแล้วน้า ตื่นๆ สิ” ผมพยายามปลุกคิมแจจุง ที่ตอนนี้สลบเหมือดนอนไปข้างๆผมเรียบร้อยแล้ว ผมทั้งเขย่า ขย่ม ขย้ำ ขยี้ เอ้ย ไม่ใช่ ตะโกนเรียกชื่อก็แล้ว สารพัดวิธี ก็ไม่มีท่าทีว่าป้าแกจะตื่นมาลืมตาดูโลกเลยT^T
ผมได้แต่มองไปรอบๆบ้าน ที่ตอนนี้มีไฟได้ไหม้ลุกลามไปทั่วอย่างรวดเร็ว ผมพยายามมองหาสมาชิกที่เหลืออีก 3 คนว่าอยู่ที่ไหน แต่ก็ไม่มีวี่แวว เพราะควันเต็มบ้านไปหมดทำให้ผมไม่สามารถมองเห็นอะไรได้เลย ผมรู้สึกเหมือนว่ากำลังจะเป็นหมีย่างเกาหลี T_T
จะมองทางซ้าย อ่ะก็ไฟ OoO!จะมองทางขวาโอ๊ะโอก็ควัน O_O~ อ๊ากกก ผมไม่มีเวลามาร้องเพลงแล้ว ผมคงต้องหาทางหนีออกจากบ้านหลังนี้ให้ได้
“อ๊ากกกกกก ไฟไหม้ๆๆๆ ไปก่อนนละคร้าบบบ เผ่นก่อนละคร้าบป๋มมม ตัวใครตัวมันนะคร้าบ~”อ๊ะ นี่เสียงชางมินนี่นา
“ชางมิน ชางมินนน~” ผมตะโกนเรียกสุดชีวิต แต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียกเลย (- -^^)
“ไอไก่ปากห้อย รอชั้นด้วยยยย~”
“ไอมะพร้าว แกก็กลิ้ง เอ้ย วิ่งเร็วๆหน่อยสิฟะ เดี๋ยวก็ไฟได้ไล่ลนตูดหรอก ชั้นไปแระน้า ไม่รอแล้วววว ~”
“อ๊ากกก ไอไก่ปากห้อยรอชั้นด้วยยยย~”
นี่เสียงจุนซูกับยูชอนนี่นา สองคนนั้นวิ่งมาด้วยกันหรอ รอด้วยยยยย
“ยูชอนนน จุนซูๆๆ รอชั้นด้วยยยย”
วินาทีนั้นผมจึงตัดสินใจใช้แรงเฮือกสุดท้ายของผม อุ้มแจจุงขึ้น แล้วผมก็ใช้พลังนักวิ่งหมีควายประจำชาติเกาหลีออกวิ่งสุดชีวิต
โครม!!
ตู้วางหนังสือข้างห้องครัวอยู่ดีๆ ก็ล้มลงมาซะงั้น ถ้าผมก้าวพลาดแค่ก้าวเดียวอาจมีหวังโดนทับแบนแน่ๆ แล้วผมก็ตัดสินใจใช้วิทยายุทธ หมีกระโดดกำแพงที่ผมอุตส่าไปเล่าเรียนมาจากเมืองจีน กระโดดข้ามตู้หนังสือขนาดยักษ์พร้อมด้วยมีแจจุงนอนหลับสบายในอ้อมแขน
“ย๊ากกกกก”
พรึบ!
“แควก!”
แล้วผมก็ลงพื้นโดยสวัสดิภาพ เฮ้อ! แทบตาย แต่เอ๊ะ ทำไมผมรู้สึกโล่งๆแปลกๆ
“อ๊ากกก” เป้ากางเกงขาด ตายละหว่า ทำไงดี เป็นรูโหว่รูปหัวใจกลางเป้าเลย เอิ๊ก-- --*
แต่ผมไม่มีเวลาคิดแล้ว เพราะตอนนี้ ควันไฟกำลังลุกโชน เข้ามาใกล้เรื่อยๆ ผมเห็นทางออกอยู่อีกไม่ไกล ผมจึงรีบวิ่งต่อไป แม้จะรู้สึกหวิวๆนิดหน่อยก็ตาม (แหะๆ แต่มันก็คล่องตัวดีนะครับ ก๊าก อายตายเลยถ้าคนมาเห็นเข้า >///<)
“อ่า ถึงประตูแล้ว ^^;” ในที่สุดผมก็เจอทางออก โอว ประตูแห่งสวรรค์ ขอบคุณประเจ้าและชาวแคสทั้งหลายที่ให้กำลังใจผมนะคร้าบบบ ฮิๆ ^o^
แต่อุปสรรคร้อยพันแปดเก้าของผมมันยังไม่จบ เมื่อผมไม่มีมือเปิดประตูนะสิ แล้วผมจะทำยังไงดี......อ้อ แล้วหัวสมองอันสุดแสนชาญฉลาด(น้อย)ของผมก็บังเกิด ความคิดสุดบรรเจิดขึ้นมาได้ โฮะๆ
‘พังประตูไง’
“ย๊ากกกกกก” แล้วผมวิ่งออกห่างจากประตูไปสัก 2 เมตร เอาหล่ะนะ สัพเพสัพตา ประตู ชั้นขอโทษนะ แต่ถ้าชั้นไม่ทำงี้ ชั้นกะแจจุงก็เดี๊ยงเหมือนกัน....
3....4.... ผมออกตัววิ่งชนประตู หวังให้มันล้มลงไป....
โครมมม!!
“โอ้ย!!!” อ๊ากก เจ็บจังเลย เสียงโครมเมื่อตะกี๊ไม่ใช่เสียงประตูล้มพังนะครับ แต่มันเป็นเสียง ผมและแจจุงกลิ้งออกมาจากบ้านโดยก่อนที่ผมจะพังประตูนั้น ประตูมันดันทะลึ่งเปิดออกมาก่อนน่ะสิครับ - -*
“อ๊าวว ยุนโฮ ชั้นกับจุนซูกะจะเข้าไปช่วยนายสองคนออกมาพอดีเลย”
“ ไอมิค ทำไมแกเปิดประตูไม่ดูตาม้าตาเรือเลยวะ คนเค้ากำลังจะพังประตูออกมา เจ็บโคตรเลยรู้มั้ยเนี่ย -*-”
“อ้าว โทดที เอ๊ะ แจจุงเป็นไรมั้ยเนี่ย ???”
“ ชั้นก็ไม่รู้ นอนสลบไปตั้งแต่ไฟเริ่มไหม้แล้วอ่ะ....- -”
“นายรีบพาแจจุงเข้าไปในรถพยาบาลก่อนเถอะ ตอนนี้ชั้นโทรแจ้งรถพยาบาลกับรถดับเพลิงมาแล้ว”
“อืมๆ” ผมรีบอุ้มแจจุงขึ้นไปบนรถพยาบาลทันที
หวี๊ หว่อ หวี๊ หว่อ~~~~~ (แหะๆ sound effect เล็กน้อย เพื่อความสมจริง << ตรงไหน ? - -)
--ในรถพยาบาล—
“ พี่ยุนโฮ พี่ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย” จุนซูถามผมขึ้นหลังจากที่ผมพาแจจุงมานอนในรถพยาบาล แล้วก็เห็นจุนซูกับชางมิน นั่งรออยู่ในรถแล้ว
“ อืม ชั้นไม่เป็นไรมากหรอก แค่ถลอกนิดหน่อยน่ะ ชางมิน นายล่ะ สบายดีใช่มั้ย”
“ แน่นอนอยู่แล้ว ผมออกมาจากบ้านคนแรกเลยนี่ ฮ่าๆ ^^”
“ชั้นเรียกนายคอแทบแตก ก็ไม่รอกันบ้างเลยนะ” หนอย ไอ้พวกบ้า มันน่าภูมิใจมากนักหรอ ชั้นกะแจจุงจะเดี๊ยงกันอยู่รอนๆแล้วเนี่ย -- --**
“ขอโทษคร้าบ ก็ตอนนั้นผมคิดอะไรไม่ออกแล้วนี่นา … เอ๊ะ พี่ยุนฮะ เป้าพี่ขาดเป็นรูโหว่เลยอ่ะ ก๊ากกก ^O^”
“อ๊ากกก ไอบ้า ปิดตาเดี๋ยวนี้นะ >////<” ผมลืมไปเลยว่าเป้าผมขาดอยู่ตอนนี้
“ 555+ 555+” ตอนนี้คนทั้งรถจ้องมาที่ผม แล้วพากันหัวเราะใหญ่เลย ทั้งจุนซู ชางมิน และนางพยาบาลสุดสวยอีกสองคนที่กำลังรักษาพยาบาลแจจุงอยู่ อ๊ากก ตอนนี้ผมไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว ผมจึงรีบนั่งหุบขา แล้วเปลี่ยนเรื่องทันทีด้วยความหน้าด้าน -///-
“ หยุดเลยๆ เฮ้อ...แล้วเราจะไปอยู่ที่ไหนล่ะเนี่ย บ้านทั้งหลัง ไฟลุกท่วมขนาดนี้”
“ ฮ่าๆ ผมเพิ่งถามผู้จัดการมะกี้เองพี่เค้าบอกว่า......ตอนนี้ให้พวกเราอยู่บ้านเอสไปก่อน ฮู้ววววววววว”จุนซูตอบผมด้วยสีหน้าดีใจสุดยอด
“ห๊า~?? O___o ไปอยู่กับพวกลิงกัง 13 ตัวนั่นน่ะนะ โห.... มีหวังตายแน่เลยหว่ะ” ผมงงเป็นหมีตาแตกแล้ว กำของเวง ฮือๆ T^T ไปอยู่กะเจ้าพวกนั้นหน่ะนะ ม๊ายก๊อด...
“นั่นน่ะสิ ผมก็ถึงกังวลอยู่นี่ไง ฮ่าๆ แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก สนุกดีนะ ^^”
“เออ สนุกกะสามี(???)แกไปคนเดียวเห๊อะ ชั้นจะไม่ได้หลับไม่ได้นอนเพราะพวกแกน่ะสิน่ะสิ ชั้นว่าพวกนายคงนั่งเล่นเกมส์ นั่งดูลิเก ดูงิ้วกันโต้รุ่งทุกวันแน่เล้ยยยย - -”
“งั้นวันนี้เราก็คงไม่ได้นอนแล้วหล่ะ เพราะ เราต้องไปอยู่บ้านเอสเจกันเดี๋ยวนี้เลย แหะๆ ^^” จุนซูตอบเก้อๆ
“ห๊า~?????? O__o นายว่าไงนะ ???” โอ้วว พ่อแก้วแม่แก้ว ชีวิตของลูกหมีน้อย(เหรอ)เหตุไฉนมันถึงรันทนเยี่ยงนี้ ? T..T
หวี๊ หว่อ หวี๊ หว่อ…..(sound effect เพื่อความสมจริงรอบสอง ฮ่าๆๆๆ)
เวลา 2 ยาม ณ บ้านเอสเจสุดสยิวกิ๊ว~
“ อันฮยองฮาเซโย We are Super Junior โอไฮโยะ แหะๆ สวัสดีครับพวกเรายินดีต้อนรับสู่บ้านแสนอบอุ่นของพวกเรานะคร้าบ” ลีทึก หัวหน้าวงสุดแบ๊วเอ่ยต้อนรับพวกเราอย่างร่าเริง ผมล่ะเครียดจริงเลย...
ทุกคนออกมายืนต้อนรับพวกผมกันหน้าชื่อตาบาน นี่ไม่เห็นแสดงความเสียใจกับบ้านดงบังของพวกผมที่โดนเผาเลยเร๊อะ ? -- --*
“มาๆๆๆๆ พี่ลีทึก ฮยอกแจ ชางมินและสหายทั้งหมดของข้า ไปดูละครกันเหอะๆๆ ถึงตอนไหนแล้วหว่า....^^” จุนซู ?? ขนาดนี้แล้วนายยังมาห่วงละครอีกหรอ ??? ผมละเชื่อเลยจริงๆ - -
“นายบ้าป่าว นี่มันตีสองนะเฟ่ยย ?? ไปดูกะโลมาบ้านแกเห๊อะ ไปเล่นเกมดีกว่า เล็ดสะโกวววว” ยูชอนพูดหน้าชื่นตาบาน เป็นไปอีกคนแล้วหร๊อ ???
ใครจะเล่นเกม ดูลิเก เล่นงิ้ว หรืออยากอะไรอื่นๆอีกมากมายก็ทำไปเห๊อะ...แต่ก่อนอื่น ผมก็ต้องขอตัวพาแจจุงที่ยังไม่ฟื้นไปนอนที่เรือนหอของเรา อ่ะ ม่ายๆ ห้องที่เตรียมเอาไว้ดีกว่าเน้อ....โฮะๆๆ ^_________^
เมื่อถึงห้องผมก็วางร่างแจจุงลงบนเตียงนุ่มน่านอน แล้วผมก็นั่งเฝ้าแจจุงอยู่ข้างเตียงจนผมผล็อยหลับไป ผมตื่นมาอีกทีก็ปาไปเกือบเช้าแล้ว เหนียวตัวชะมัด =_= ผมออกไปนอกห้องกะว่าจะไปอาบน้ำ ผมเจอคิบอมและหลายๆคนกำลังนั่งเล่นเกมอยู่อย่างเมามันกันทุกคน ยกเว้นคิบอมที่ตอนนี้กำลังนั่งรอ ดูคนอื่นเล่นเกมอยู่
“คิบอม ชั้นฝากนายเข้าไปเฝ้าแจจุงแป๊ปนึงนะ ชั้นจะไปอาบน้ำง่ะ = =”
“ได้ๆ เดี๋ยวชั้นดูให้เอง นายไปเหอะ ไม่ต้องห่วงหรอก ^^”
“อ้า..... ขอบใจนายมากเลย”
ความคิดเห็น