คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Papaya Pok Pok : เหตุเกิดเพราะไหปล้าร้า ^^
Hi Hi Puffy นังสม นังศรี Show !!!
เริ่มตอนแรก ไม่มีอาหยังจะเว้ามาก ก็เชิญรับอ่านได้เลยค๊า~
Chapter 1 : Papaya Pok Pok ไหปลาร้าเป็นเหตุ - -“
Mode : Jaejoong ^^
“อ๊า......พี่แจจุง เร็วๆ หน่อยสิฮะ ผมไม่ไหวแล้วนะ ToT แสบไปหมดแล้วอ่า....”
“เอ๊ะ อย่าเร่งนักสิ กำลังจะเสร็จแล้ว” ให้ตายสิ จะบ่นอะไรกันนักกันหนาฟะ ก็ชั้นบอกว่า กำลังจะเสร็จแล้วๆๆๆๆๆ ได้ยินม๊ายยยยยยย ??
“อ๊า............ผมไม่ไหวแล้วนะพี่...... T^T”
“โอเคๆ ชั้นจะเร่งมือก็แล้วกัน นายทนหน่อยนะ อีกแปปเดียวก็จะเสร็จแล้ว”
“พี่......รีบๆ....นะ ผ...ผม ไม่ไหวแล้ว ....” ว่าแล้วผมก็รีบเร่งมือทำเรื่องที่ชางมินขอในบัดดล....ผมรีบ...
เอ๊ะ เดี๋ยวก่อน~!!!!!!!!!!!!!!!
คุณคิดว่าผมกำลังทำไรอยู่ ? ผมรู้อยู่หรอกนะ -_- มายม่านช่าย “เรื่องอย่างที่พวกคุณคิดดดดดด!!!!!!” ผมกำลังใช้ฝีมืออันชำนาญของผม (^^) ทำพาพาย่า ป๊อกๆ หรือ ที่พวกคุณรู้จักกันดีในนาม ส้มตำ ให้เจ้าชางมินอยู่ตะหากหล่ะ - - คุณคิดอาร๊ายยยยยยย????? (นังสม & นังศรี :คิดหื่นๆไงจ๊ะ แจจ๋า~ โฮะๆ ^____^)
แล้วผมก็ใส่มะละกอ ออริกาโน่(ทำเพื่อ ?) พริกขี้หมู (??) น้ำตาล และ น้ำปลาไปในครกมรกตแล้วสับๆโขกๆอย่างรวดเร็วประดุจกระต่ายน้อยตำข้าวบนดวงจันทร์ โดยที่ไม่ลืมเคล็ดลับความอร่อยของผม นั่นก็คือ แต่น แตน แต๊นนนนนน “ปลาร้าสับนั่นเองคร้าบบบบบ ^^” (- - แอบเครียด...)
“อ่ะ ชางมิน จะเสร็จแล้วหล่ะ ไปตามพวกที่เหลือมาสิ” ผมบอกแล้วก็ตำส้มตำต่อไปด้วยความสุขี ผมหล่ะมีความสุขจริงๆที่ได้ทำอาหาร ชะเอิ่งเอย ลัลล้า ลัลล้า ....ฮี่ๆ ^+++^
“โอ้ววว จริงหรือนี่ บอกผมทีว่าผมไม่ได้ฝันไป ส้มตำปลาร้าของผม หลังจากที่รอปลาร้า import จากเมืองไทยมาเป็นเวลา 3 เดือน และแล้ว.....ฝันของผมก็เป็นจริง ฮ่าๆๆๆๆๆ ขณะนี้มันอยู่ข้างหน้าผมแล้วฮะ ^^” ชางมินรีบวิ่งมาหาผม แล้วมองไปที่ครกอย่างสนใจ พลางกล้มลงสูดกลิ่น(ปลาร้า)แล้วยิ้มอย่างสดชื่น ^o^
“ไปตามพวกนั้นมาสิ เร็วเข้าๆ ปลาร้านี่ต้องกินตอนทำเสร็จใหม่ๆนะ จะได้ไม่เสียรสชาด” ผมพูดกะชางมินที่กำลังเพ้อกะกลิ่นปลาร้าให้มันฟื้นจากภวังค์ (ใช้เวลาเขย่าตัวมันประมาณ 2 นาที) คุณชายมินแกก็เดินออกไปตามพวกที่เหลือ นั่นก็คือ อิตาปาร์คยูชอนที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ ^^ นู๋น้อยคิมจุนซูที่กำลังปลูกต้นมะพร้าวอยู่หน้าบ้าน > < และไอ้คุณหัวหน้าวงคู่ปรับตลอดกาลของผม ไอ้คุณชองยุนโฮ ฮึ่มมมมมม =..=
“อ๊ายยยยย เสร็จแล้วหรอๆๆๆๆๆ ฮี่ๆๆๆๆ มามะ มาให้พี่พร้าวหม่ำซะดีๆ ไอ้หนูน้อยยย ^w^” ผมได้ยินเสียงแปร๊นๆของจุนซูจังดังมาแต่ไกล
“โอ้ เบบี๋ของช้านนนนน พาพาย่า ป๊อกๆที่เลิฟฟฟฟฟฟฟฟฟ ตาปาร์คสุดหล่อจะกินให้หมดรุย หุหุ ^^” อีกคนที่ตามมาติดๆ ยูชอนนั่นเอง
โอ้ว แม่จอร์ชและพ่อลอร่า สิ่งที่ผมคิดกำลังจะเกิดขึ้นแล้วววว ไม่น๊า >~<
“ไอ้ไก่เน่า ไปไกลๆเลยไป๊ ส้มตำจานนี้น่ะ ชั้นจะกินนะ นายไปไกลๆเลยไป๊ ชิ้วๆๆๆๆๆ” จุนซูพูดแล้วกำหมัดน้อยๆขึ้นมา
“ทำไม ไอ้มะพร้าวเน่า นายแหละ ไปไกลๆ ชั้นจะกิน นายจะทำไมห๊า ?” ยูชอนเดินไปผลักจุนซู (แกจะทำไรนู๋เซียชั้น.....???)
“แล้วทำไม”
“ก็แล้วทำไมหล่ะ”
#@%^&&()*&^$@+_)*&&^^&%$$ เกิดฟ้าสถิตย์ขึ้นระหว่างสายตาคนทั้งสอง
แล้วทั้งสองก็เดินมาปะทะกัน ตายแร๊นนนน ผมต้องรีบห้ามทัพก่อนซะแล้ว ก่อนที่อะไรมันจะเกิดไปมากกว่านี้
“เฮ่ยยยยยยยยยยยยยๆๆๆ หยู้ดดดดดดดดดดดดดดดดด ~” และแน่นอนคร้าบบบ ด้วยสุรเสียงอันดังทั่วพื้นปฐพีของกระผม ทั้งสองก็หยุดกัดกันในทันใด กร๊ากส์ >o<
“เอาหล่ะ นั่งลง” ผมสั่งเชลยที่จำยอมนั่งตามคำสั่งของผม แล้วผมก็รู้สึกว่า ทั้งสองมันพึมพำด่ากันต่ออีก เฮ้อ.... ช่างมันเห๊อะ มาดูส้มตำปลาร้าของผมต่อดีกว่าเน้อ ^^
เกิดคำถามบางอย่างในสมองอันเฉียบคมของผมครับท่านผู้อ่าน
>> แล้วชางมินไปตามไอ้ยุนเน่าถึงไหนเนี่ย ทำไมมันช้าเยี่ยงนี้ ? คุณคิดเหมือนผมมะ ?
แต่ก็ยังไม่ทันที่พวกเราจะคิดอะไรไปได้มากกว่านี้หรอก ชางมิน และ เจ้าหมอนั่น เดินเข้ามาในครัวแล้ว โอ้ แม่จอร์ชคร้าบบบ ไอ้ยุนมันขี้เก๊กจริงๆ น่าเอาปลาร้ามาสระผมให้จัง ^o^ ทั้งสองนั่นลงบนโต๊ะอาหาร
“ไหนหล่ะ อาหาร เสร็จแล้วไม่ใช่หรอ ?” ไอ้หมอนั่นถาม หนอยยย วอนซะแล้วไอ้นี่.... รู้จักคิมแจจุงคนนี้น้อยไปซะแล้ว
“นี่ไง !” ผมวางส้มตำปลาร้าลงบนโต๊ะแรงๆด้วยความโมโหไอ้หมีกระบือนั่น !
“ห้าๆๆๆๆๆ ส้มตำมาแล้วๆๆๆๆ” ชางมินพูดแล้วหยิบอาวุธ(??)ขึ้นมาเตรียมกินในทันทีทันใด...-*-
“ไอ้มิค นายไม่ต้องมาแย่งปลาร้าชั้นกินนะ”
“ฝันไปเห๊อะ...ไอ้นู๋พร้าว”
“จะทานแล้วน้าคร้าบบบบบบบบบบ”
ด้วยความไม่สนใจอะไรใดๆทั้งสิ้นนอกจากอาหารตรงหน้า ชางมิน ตักส้มตำแล้วโซ้ยเข้าปากผ่านหลอดอาหารและซัดลงสู่กระเพาะอย่างรวดเร็ว หมดไปครึ่งจานแล้ว สมน้ำหน้าไอ้สองคนนั้น มัวนั่งเถียงกันอยู่ได้ โฮะๆ[> <]
ยุนโฮตักอาหารเข้าปากแล้วเคี้ยวเนิบๆด้วยท่าทางที่ผมเรียกว่า ท่าหมีเคี้ยวเอื้อง ^^ ถึงแล้วสินะ มันจะวิจารณ์อาหารผมอีกแล้ววววววว
“นี่ แจจุง ชั้นว่า นายใส่ปลาร้าน้อยไปหน่อยอ่ะ อ่อนเค็มด้วย เอาไหปลาร้ามานี่สิ ชั้นจะเติม” หนอยไอ้หมีบอกว่าไม่อร่อยแล้วยังมาออกคำสั่งกับผม อีกหร๊อ? มันคงคิดว่า คนอย่างผมจะทำตามคำสั่งมันน่ะสิ ไม่มีทาง !!!! (- - )( - -)(- - )( - -) แน่นอน ผมทำหูทวนลมไม่ได้ยินยุนโฮพูดแต่อย่างใด...555+
“ชั้นไปหยิบเองก็ได้” ว่าแล้วยุนโฮก็เดินนวยนาถไปหยิบไหปลาร้าของผม ดึงฝาออก โอ้วววว พี่แกช่างกล้า~ ผมลุกจากเก้าอี้ในทันใด แล้วพยายามไปดึงไหออกมาจากมือยุนโฮ
“เอามานี่นะ เอาไหมานี่”
“ม๊ายยยยยยยยยยยยย ชั้นจะใส่ปลาร้าเพิ่มมมมม” ยุนโฮดึงออกไปจากมือผม
“เอามาเดี๋ยวนี้นะ”
“ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อยากได้ก็วิ่งตามมาเซ่ ฮ่ะๆๆๆๆๆ” แล้วยุนโฮสวมวิญญาณนักวิ่งทีมชาติเกาหลี วิ่งๆๆๆๆๆๆๆๆๆ และวิ่งรอบครัว พร้อมกับเอาไหของผมหนีไป เฮ่ยยย มันมากไปแล้วนะ เอาไหของช้านมา........O_o
“เย้ๆๆๆ พี่แจจุงสู้ๆ พี่ยุนโฮสู้ๆ >..< ยุนแจๆ ไม่รู้จะเชียร์ใคร เชียร์สองคนเลย เย้ๆๆๆ^^” จุนซู ยูชอน และชางมิน ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารร้องเพลงตบมือแปะๆเชียร์ผมและยุนโฮไปพลางยิ้มร่าจนมองไม่เห็นลูกกะตา ส่วนเราสองคนน่ะเหรอ ก็วิ่งไล่กันอยู่น่ะสิครับ...-..-“
“ยูน...โฮววววววว~ นายหยุดเดี๋ยวนี้น๊า..........” ผมพูดหอบๆ เพราะวิ่งเท่าไหร่ก็ไม่ทันยุนโฮสักกะที
“ม่ายหยู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด วิ่งตามมาสิๆๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ Follow me Baby!!! ^o^”
เชพพพพพพพพ..บ๊ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ผมชักโมโหแล้วนะ เร่งสปรีตพร้อมใส่เกียร์มะหมา ฟืดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฮ่ะฮ่า ผมตามยุนโฮทันแล้ว (ฮิ้วววววว) เอาล่ะ ผมจะเอื้อมมือไปหยิบไหหล่ะนะ
มือผมกำลังยื่นออกไป o..o
มือผมกำลังยื่นออกไปอีกเรื่อยๆ O..O
มือผมกำลังยื่นออกไปใกล้จะจับไหได้แล้ว ^o^
มือผมจับให้ได้แล้ว เย้ๆๆๆๆๆๆ ^++++^
มือผมกำลังดึงไหออกมาจากอ้อมแขนของยุนโฮ >++++<
“พี่ยุน พี่แจ ระวังเคาเตอร์!!!!!!!!!!!!! OoO” ไอ้สามคนที่นั่งดูอยู่ตะโกนเสียงหลงขึ้นพร้อมกันโดนมิได้นัดหมาย O-o
เฮ่ยย เคาเตอร์นี่หว่า ม่ายน๊า O_o ?????
“จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก/เจี๊ยกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” ผมและยุนโฮร้องขึ้นพร้อมกัน
ปัง !!!!!!!!!##$^&&*&*^&@#$&*_)(*&^%%) เช๊ง ตุ๊บ ตึ๊บ แบละ แพละ !
ผมกับยุนโฮชนเคาท์เตอร์เซถลาลงไปนอนกองด้วยกันอยู่กะพื้น (นังสม & นังศรี : กิ๊บกริ้วววววววว ฮิ๊บฮิ้วววววววววว~) เราสองคนไม่มีอะไรน่าห่วงหรอก แต่ น้องไหปลาร้าของผมนี่สิ ลอยไปแล้ว ลอยไปแล้ว แล้ว.......
ตุ๊บ !! ไหไปตกอยู่ที่เตาแก๊ส.....!!!
ตู๊มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
คราวนี้เกิดไฟฟ้าช๊อตของจริงขึ้นมาซะแล้ว
พรึบ !!!! ไฟในบ้านทั้งหมดดับลง ผมเริ่มได้ยินเสียงโวยวายของจุนซู ชางมิน และ ยูชอนขึ้นมา.....
คุณรู้ไหม....?
ผม SAD มาก....ToT
ทำไมน่ะเหรอ....YoY
ก็เพราะเหตุผลนี้ไง....TToTT
ผมก็เห็นเปลวไฟคร้าบบบบบบ T^T ฮือๆ
แล้วทันใดนั้นเอง ก็มีม่านควันเกิดขึ้นมากมาย มากจริงๆ มากจนผมมองไม่เห็นอะไรอีกเลย เริ่มหายใจไม่ค่อยจะออก...
แล้วผมก็หมดสติไป....
จ๊ะเอ๋ ท่านผู้อ่าน จบแล้วๆๆๆๆ ตอนที่ 1 เป็นไงบ้างง่ะ ฮี่ๆๆ ชอบกันป่าว??? นี่แต่งแบบโต้รุ่งเลยนะเค๊อะ วันนี้ง่วงนอนมากมาย - - หลับในชั่วโมงเรียนรุย -///- (ทุเ-ร-ดจริงๆ -*-) ขอกำลังใจด้วยน๊าค๊าบ~ Fight for YoonJae & YooSu !!!!
ความคิดเห็น