Together อย่าจากฉันไป

บทนำ

16.30 ติ่งต่อง ติ่งต่อง

ฉันรีบลุกขึ้นเมื่อได้ยินเสียง เสียงนั้นคือบอกให้เรารู้ว่าจบการเรียนของวันนี้แล้ว

ฉันรีบวิ่งไปที่ตู้ล็อคเกอร์ เพื่อหยิบกระเป๋า แล้วรีบเดินอย่างมุ่งมั่นเพื่อไปสถานที่ ที่ฉันชอบไปหลังจากโรงเรียนเลิกทุกวัน ที่นี้เป็นสถานที่ ที่สงบฉันเลยชอบไปที่นั่นทุกวัน ฉันเดินขึ้นบันไดทีละก้าวอย่างช้าๆ จนถึงขั้นสุดท้าย ฉันได้เปิดประตูออกไป มีสายลมกระทบหน้าฉันเบาๆ ฉันหลับตาและสูดหายใจเฮือกใหญ่แล้วพูดกลับตัวเองว่า

 “เหลือเวลาให้ฉันอีกแค่91วันเองสินะ”

หรือนับง่ายๆก็เหลือเวลาแค่3เดือนเท่านั้นสินะ!!ฉันได้แต่ก้มหน้าลงช้าๆ แล้วคิดว่า ฉันเหลือเวลาไม่มากแล้วสินะ!!

เมื่อ10ปีที่แล้ว

ฉันได้มาบ้านคุณยาย ฉันมากับพ่อแม่ของฉัน พ่อบอกว่าคุณยายป่วยหนัก พ่อก็เลยพาพวกเรามาเยี่ยมคุณยาย เมื่อถึงบ้านของคุณยาย พ่อของฉันบอกให้ฉันรออยู่ในรถอย่าลงมาไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็ห้ามลงมาเด็ดขาด นี่เป็นคำสั่งครั้งสุดท้ายของพ่อ จากนั้นพ่อกับแม่ของฉันก็เดินเข้าไปในบ้านของคุณยายทันที ฉันได้แต่มองไล่หลังของพ่อกับแม่ที่เดินเข้าไปในบ้าน บ้านของคุณยายดูลึกลับและน่ากลัวมาก บ้านของคุณยายถูกล้อมรอบไปด้วยป่าเต็มไปหมด บ้านของคุณยายอยู่กลางป่าใหญ่      ฮูก!! ฮูก!!ฉันรีบหันไปมองตามเสียงที่ได้ยิน และแล้วก็มีนกฮูกนับร้อยตัวบินมาเกาะอยู่ที่หลังคาบ้านของคุณยาย และส่งเสียงร้องเสียงดังสนั่น ฉันได้แต่หลับตาและเอามือปิดหูของตัวเองไว้ น้ำตาของฉันค่อยๆไหลรินเพราะความกลัว ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นหลังจากที่เสียงร้องของนกฮูกจากหายไป เมื่อฉันลืมตาก็ปรากฏหญิงชราคนหนึ่งถือไม้เท้า กำลังเดินเค้ามาใกล้ๆรถของพ่อ ฉันได้แต่นั่งนิ่งๆ มองหญิงชราที่กำลังเดินเข้ามา อยู่ๆประตูด้านข้างก็เปิดออก  หญิงชราคนนั้นใช้ไม้เท้าชี้มาที่ฉันแล้วพูดขึ้น

“เจ้า เจ้า จะต้องตายเมื่อเจ้ามีอายุครบ18ปี นี่เป็นคำสาปจากพระเจ้า”

สิ้นเสียงของหญิงชรา ภาพที่ฉันเห็นหญิงชราคนนั้นได้หายตัวไปพร้อมกับความมืด อยู่ๆแสงของพระอาทิตย์ได้ส่องแสงอีกครั้ง ภาพที่ปรากฏตรงหน้าฉันตอนนี้คือพ่อของฉันกำลังกอดแม่ที่กำลังร่ำไห้อยู่ตรงหน้าฉัน  พ่อกับแม่ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองฉัน

“ทำไมต้องเป็นลูกของเรา ทำไมต้องเป็นยอนลูกสาวของเราด้วย” แม่ของฉันพูดขึ้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลไม่หยุด

“ฟ้าลิขิตไว้เช่นนี้ เราก็คงได้แต่ภาวนาเท่านั้นแหละแม่ หยุดร้องไห้เถอะ” พ่อพูดขึ้นพร้อมกับพยุงตัวแม่ขึ้นมานั่งบนรถเบาะหลัง ข้างๆฉัน แม่จับตัวฉันแล้วโอบกอดฉันอย่างแน่น ตลอดทางกลับบ้าน

ฉันได้แต่คิดเรื่องเมื่อ10ปีที่แล้ว เรื่องที่หญิงชราพูดนั้นเป็นเรื่องจริงหรือป่าว แต่หลังๆมานี้ฉันฝันถึงหญิงชราคนนั้นเกือบทุกคืน แต่นี้ก็เหลือเวลาแค่91วันเท่านั้น ที่จะถึงวันเกิดของฉัน และเป็นปีที่ฉันอายุ18ปี ตามที่หญิงชราบอกว่าถ้าฉันอายุ18ปีฉันจะต้องตายนี้เป็นคำสาปจากพระเจ้า  ฉันก้มหน้าลงมองพื้น

กริ่ง กริ่ง มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ฉันได้แต่มองหาเจ้าของเสียงนั้น อยู่ๆเสียงก็ดับไปแต่กลับมีเสียงผู้ชายปริศนาดังขึ้น

“ว่าไง ห๊ะ!!อะไรนะ แล้วตอนนี้พวกนายอยู่ที่ไหน okฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ” สิ้นเสียงชายปริศนาก็มีเสียงฝีเท้ากำลังวิ่งลงบันไดอย่างรวดเร็ว แน่นอนว่าเขาคนนั้นต้องกำลังจะขึ้นมาดาดฟ้า ที่ฉันอยู่ ณ ตอนนี้ ฉันค่อยๆเดินหยิบกระเป๋าของตัวเอง

 “ที่นี้มันไม่สงบอีกต่อไปแล้ว”   ฉันพูดเบาๆพร้อมกับเดินไปตรงบันได เดินลงทีละก้าว ทีละก้าว แต่ก็เห็นกระเป๋า วางอยู่ แน่นอนว่ากระเป๋าอันนี้ต้องเป็นของชายปริศนาคนนั้นแน่นอน ฉันนั่งลงข้างๆกับกระเป๋าของชายปริศนา แล้วครุ่นคิดว่าฉันจะทำไงดี จะวางไว้ตรงนี้หรือว่าจะเปิดดูว่าเป็นของเด็กชายห้องไหนแล้วเอาไปคืนดี เฮ้อออ ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วตัดสินใจว่าเปิดดูก็แล้วกัน ฉันค่อยๆหยิบกระเป๋าของชายปริศนานั้น ฉันค่อยๆรูดซิบ

“เฮ้!!!!!!!!!!เธอหน่ะจะขโมยของฉันหรอ” ฉันสะดุ้งขึ้นเมื่ออยู่ๆชายปริศนาคนนั้นก็ปรากฏตัวขึ้น และกำลังกล่าวหาฉันว่าเป็นขโมยอีกต่างหาก คนเขาจะช่วยเอากระเป๋าไปคืนให้แต่กลับกลายเป็นขโมยซะได้แย่จริงๆ