คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 7
เสียรถอวศินทำให้วสิาลุาหน้าทีวีออไปเปิประูให้อย่าร่าเริ ภามที่นั่อยู่ไม่ห่าพับแล็ปท็อปล ถอแว่นสายาออพับเ็บไว้้าแล็ปท็อปเอาศอั้ประสานมือไว้บนโ๊ะวาาที่มีไรหนวบาๆไว้บนมือนเอพลาเอียอมอประูอย่ารออย
“ว้าย นายเ้าทำไมเละอย่านี้ล่ะ”
วสิาร้อทัพร้อมหัวเราะออมา
้าแ้มวศินมีรอยเล็บเป็นทายาวลาามุมารรไรลไปที่อ ผมรอทรที่้าบนเริ่มยาวี้ไม่เป็นระเบียบราวับผ่านศึสรามมามาๆ
“ถามไอ้น้าหลัีว่ามะละอาภามไม่ไ้็ลับันิ” วศินพู่อนะเินหน้ามุ่ยเ้าห้อไป สริลลาที่เปลี่ยนุเป็นเสื้อยืลายมินนีเมาส์สีมพูอ่อนาเยีนส์ายาวสีน้ำเินเินลาเท้าเ้ามาอย่าไม่เ็มใ
“เป็นพยาบาลไว้เล็บยาวน่วนนายเ้าบาเลือิบไ้เียวเหรอ”
ภามส่เสียลอยลมมาสริลลาทำาวาวัริมฝีปาแน่นสะบัหน้าหนี
นึในใว่าถ้านที่ลมาเอที่ลานอรถเป็นนอื่นที่ไม่ใ่วศินเธอ็ะ่วนให้หน้าแหไม่่าันหรอ
“ันทร์ับนายเ้าออไปรอที่ร้านเลยเี๋ยวอาุยธุระับเธอเสร็ะามออไป”
ายหนุ่มบอวสิาเายืัวึ้นเ็มวามสูและเินเ้ามาหาสริลลา
หิสาวยับถอยหลัแ่้าว่าที่เามาถึัวภามว้ามืออเธอไ้็ึให้เินามออประู้าสวนไปโยไม่สนใแรัืน
“ปล่อยนะะ”นลาเธอออมาหยุ้าุ้มพวมพูภาม็ปล่อยมือโนี
สริลลาอ้าปาะโวยวายอี
“ผมอโทษ”
ภามิพูึ้น่อนหิสาวอึ้มอเาอย่าพิารา ภามนอเวลาทำานเมื่ออยู่ในเสื้อโปโลสีน้ำเินับาเแสล็สีรีมทำให้เาูผ่อนลายึ้น่าารศ.ร.นายแพทย์ภามในเสื้อาวน์ยาวที่เยเห็นลอ
ใบหน้ามายอเา้มลมามอ้วยวามสีนิลอ่อนแสลไม่ไูุ้และไว้ัวนิๆเหมือนที่เย
“วันนั้นผมหยาบายับุไปริๆ
อโทษนะ”
“่ะ ัน็ผิที่วนุ่อนเหมือนัน”
สริลลาถอนใเยหน้าสบาเาและพูเสียเบาเหมือนัน
ภามเลิิ้วอมยิ้มนิๆอย่าโล่อไม่ิว่าะุยัน่ายนานี้แ่็นึอบใที่สริลลาไม่ไ้แ่อนหรือวนทะเลาะให้เรื่อราววุ่นวายเพิ่มไปอี
“ั้นมาเริ่มันใหม่นะ
ออไปทาน้าวันผมเลี้ยอโทษที่ทำไม่ีับุ”
“ไม่้อหรอ่ะ เอาแ่ไม่ส่อะไรไปที่เาท์เอร์อี็พอ”สริลลาเอ่ย้วยน้ำเสียท้อแท้ภามหัวเราะอย่าอไม่ไ้
“ไม่ใ่ระเบิเสียหน่อย”
ยิ่ว่าระเบิอี...สริลลามอ้อนพลาพ้อในใ
ะรู้บ้าไหมเนี่ยว่าว่าะหลุออมาาารัฟออพวเพื่อนๆไ้้อหมเปลือพลัานที่ปิ็มีอยู่น้อยนิไปแ่ไหนยัะมาหัวเราะ
“ป่ะ”ภามส่มือมาให้สริลลามอแล้วส่ายหน้า
“เินเอไ้่ะ”
“ามใ...ทำเหมือนนไม่เยนอน้วยันอีแล้วเสียใะมั”
“นี่เลิพูอะไรแบบนี้ไ้มั้ยะถ้าไม่เลิะ่วนให้รอยให่ว่าหน้านายเ้าเลย”
“โห
นี่ผมเป็นแฟนุนะพูแบบนี้ไ้ยัไ”
“อาารย์ภามะ ถ้าอยาไ้วามเารพุ้อทำัวให้น่าเารพนะะ”
สริลลาแยเี้ยวเสีย่ำอย่าอทนือลผู้าย่าแล้รหน้าเนี่ยเป็นเนื้อแท้อภาม
วรรปัทม์ินะ ภามยัไหล่่อนะเินนำลับเ้าบ้านสริลลาเธอส่ายหัวแ่็ยอมเินามห่าๆ
“ภามะ”
ร่าสูอภามหยุึแทบะทันทีเมื่อเห็นร่าเพรียวอแพรวาถนัา
สริลลาที่้มหน้าเินามมาเบรไม่ทันนโรมเ้าลาหลั ภามอุทานหันลับไปหาและเยามนึ้น
“เ็บมั้ย
ผมอโทษ”
“ภาม” แพรวาที่ยืนอยู่ที่รอบประูส่เสียเือน้อยใมาอีระลอเธอัริมฝีปาแน่นวาแ้ำ้อมออาัปริยานั้นอย่าไม่พอใ วศินับวสิาที่ำลัรับหน้าแพรวาอยู่สัเาร์อยู่รอบนออย่าสนใเ่นัน แฟนำมะลอเอี้ยวัวมอเห็นร่าาวีุ้นา็ยับัวลับมาวามือทับมือภามที่เยาัวเออยู่แล้วะร้อโอโอยเินวามเป็นริออมา
“เ็บิะ
ทำไมหยุไม่บอล่ะเนี่ยเ็บหน้าผา้ำรึเปล่า็ไม่รู้”
“มันูมารยาไปนินะ”ภามยับเ้าใล้ระิบบอ้าหู สริลลาะัเธอยับไปวาเท้าเล็ลบนรอเท้าสลิปเปอร์ออีฝ่ายน้ำหนัลเ็มแร
“เรื่อมานะ”เธอระิบอบยอมยับออห่าอย่ามีมารยาเล็ๆ
ภามเ็บแปล๊บที่เท้าแ่ทำอะไรไม่ไ้นอายับอออีฝั่และหันไปเล่นละรทัทายเธอ่อ
“อ้าวแพรมาเมื่อไหร่”
“็มาเมื่อภามเห็นนี่ล่ะะนั่นใระ”
ภามมอสริลลาอยู่รู่ยัไม่ทันไ้พูอะไรวสิา็โบมาึร่าเล็อสริลลาไปยืน้าัวเสีย่อน
“แฟนอาภามไะพี่แพร
ไ้ยินว่าอาภามเล่าให้ฟัแล้วไม่ใ่เหรอะ
ลูสาวอเพื่อนุแม่ทีุ่แม่ันทร์ปลื้มมาๆแล้วอนนี้อาภาม็ปลื้มมาๆาม้วยว่าที่อาสะใภ้อันทร์เอ”
สริลลาทำาโหันลับไปมอเห็นวสิาเิหน้าึ้น็ยิ้มไปามน้ำ
“ภามะ
ภามเยบอว่าะไม่ยอมให้พี่สะใภุ้ับู่ให้ไะแล้วทำไมถึทำอย่านี้ละะ”
แพรวาหันวาบวม้ำลับไปหา่อนะ้าวาเ้าไปและอแนอภามไว้
ภามยับัวอย่าอึอั
“ุพี่แพระ ่วยยับออมาห่าๆหน่อยไ้มั้ยะ่อหน้าแฟนเาเลยนะะ”
สริลลาระุแนวสิาไว้แทบไม่ทัน
“แพร...”
วสิามออาารอึอัออาอย่าไม่อบใ
“แพรเป็นัวถ่วีวิอภามใ่มั้ยะ ถ้าอย่านั้น แพร็วระายๆไปะ โลใบนี้ไม่มีที่ให้แพรอยู่อยู่แล้ว”ภามอึ้ แพรวาเยหน้ามอน้ำานอหน้า
“ุลืมไปแล้วินะะว่าแพรเป็นแบบนี้เพราะใร แ่็่าเถอะ่ะะว่าุ็ไม่ไ้แพรมันโ่เอ”
แพรวาปาน้ำา่อนทำท่าะผละไปภามะัทำท่าะามแ่วสิาปราเ้ามาเาะแนไว้
“อาภามอย่านะะ”
“ันทร์”
แววาละล้าละลัอภามทำให้สริลลาอึ้ วามสัมพันธ์อนู่นี้มันยัไันแน่นะแล้วที่เธอำลัทำอยู่ ที่ๆเธอยืนอยู่มันถูที่ถูเวลาแน่หรือ
“ันทร์
ันลับีว่านะรู้สึไม่่อยีแล้วน่ะ” สริลลาเอ่ยึ้นทุนหันลับมามอพอเห็นท่าทีลำบาใอเธอ็ยิ่พาันเรีย
“ให้นายเ้าไปส่มันมืแล้ว”
นอบออำสั่ไม่พลาที่ะทำหน้าที่ เธอพยัหน้ายมือไหว้เาแล้วเินออไปเียบๆวศินยับเินามออไป
“อาภามะเอายัไแน่เนี่ย
เป็นันทร์็นะะ
ไปอเามาเป็นไม้ันหมาพอะันให้ริๆ็ทำท่าะแล่นามยายพี่แพรไปเสียอย่านั้น”
วสิาบ่น
“ไม่รู้ิันทร์
อารู้สึผิน่ะ”
“อาภาม..มันไม่ใ่วามผิอาเลยนะอาฤับยายพี่แพรแ่านันไปเอะทะเลาะบีอะไรัน็เป็นเรื่ออนสอนมันเป็นเวรเป็นรรมอเาไม่ใ่อเรา..อีอย่าอาฤ็รอมใายไปแล้วใ้ให้ยายพี่แพรไปแล้ว้วย”ภามยันิ่อยู่วสิาปล่อยมือาเา
“ถ้าะเลิ็เลินะ
ันทร์ไม่่วยแล้ว เนี่ย็รู้สึผิะแย่ที่ลายายสริลเ้ามาลำบา้วย
ถ้าอาไม่ิะัารอะไรริั็เลิเหอะลับไปเป็นที่เาะให้ยายปลิแพรเหมือนเิมเลยันทร์ไม่ห้ามแล้ว”
วสิาเินาไปหมอารม์ะทานอะไรทั้นั้น ภามมอามอย่าลำบาใเายับัวเินไปมาอย่าอึอั
“ไปเมาันป่ะ”วศินทำลายวามเียบึ้นมาอย่าทนวามอึอัไม่ไ้
“รอบ่อนื่นมาในห้ออาแ็แย่มาแล้วนะ เิรอบนี้ไปื่น้าถนนไม่แย่ทุเรศว่าเิมเหรอเ้า”สริลลาเอ่ยถามพิัวลับอบประูรถเหมือนหมแร
“นิมาอย่าแ
ถ้าไม่เมาไม่หยุินี่ะให้ันวนไปใส่บารทำบุ็ูะสุโ่ไปนะ”
“ไม่ลอวนล่ะ
เผื่อเ้าวัแล้วันเอทาสว่าออบวไปเลยอะไรอย่านี้”
วศินโลศีรษะ่อนะำออมาในที่สุ
สลิลลามอสบาเาแล้วหัวเราะาม
“ไป็ไป
ูๆไปเรานี่ี้เหล้าันน่าูเลยแเล่นวนันปาร์ี้ทุอาทิย์นานี้”
“น่า
อย่าบ่นมันมีอะไรอย่าอื่นทำรึเปล่าล่ะ”
“แูแลาันีๆล่ะ
ห้ามทิ้ไว้้าถนน้วย”
“ไ้ๆเี๋ยวันโทรามไอ้ปั์ับยายเพรา่อนะไ้รบๆส่วนยายันทร์เี๋ยว็โทรมา”
เที่ยืนอวันนั้นเป็นภามที่ถูปั์โทรามให้มาัารสอแฝเพราะเมารั่วไม่ไ้สินลับบ้านไม่ไ้
“สวัสีรับอาารย์”
ปั์หลบาอย่าลัววามผิเมื่อภามพารถBMWู่ใมาอ้าๆแล้วเห็นสภาพหลานที่ปั์ให้เ็ในร้านพามาส่ไว้บนรถให้
“น่าเลียะมัเลยไอ้พวนี้
ันะโทรบอพ่อแม่มันัวัน”ายหนุ่มบ่นอย่าหัวเสียพยายามเย่าูสภาพสิอวศิน่อนึ่ไม่ไ้รับารอบรับที่ีนันอาเสียอืออาวศินไม่ลืมาเลยันิ
“ผมเอ็ไม่ไหวฮะทั้ะไปส่ยายเพราับลี่อีเลย้อรบวนอาารย์มาัารเ้าแฝ”ปั์พูอย่าเหนื่อยหน่ายภามะัหันลับไปมอ
“สริลลา็้วยเหรอ”
“อ๋อฮะ..สภาพเียวันทั้แ๊เลยนายเ้าไปเอาเบียร์ลาวมาเปิผสมับวอส้าฮะ”
ปั์บอพลาทำหน้าสยสยอในวามิสร้าสรร์อันพิศารอวศิน
แถมิๆไปยิ่ประหลาใในวามสามารถในารโน้มน้าวให้เพื่อนยอมินอะไรประหลารสาิพิลที่เาผสมให้ไ้
“สริลลาอยู่ไหน”
“ในรถผมฮะ”ปั์บอี้ไปยัเบน์สีาวู่ใอัวเอที่อห่าไปสอล็อ
ภามเินรไป้มมอเห็นแม่ระ่ายี้เมานอนพิันอยู่ับเพราสาวผมสั้นที่สภาพไม่ไ้่าันนั็ถอนใ
“ปั์
เี๋ยวสริลลาผมเอาลับบ้านไป้วย่อนีว่า ุไปส่เพราเถอะึมาแล้ว”
“เอาอย่านั้นเหรอรับ”
“อือ
เี๋ยวื่นมาเป็นนรับสามนผมะไุ้ทีเียว”ปั์หัวเราะเปิประูทำท่าะอุ้มร่าเล็อสริลลาออมา
“ผมเอีว่า”
ภามรีบแะไหล่ไว้และเป็นฝ่าย้มลไปึร่าเล็ึ้นมาอุ้มไว้เ็มอ้อมแน ปั์เินามมาเปิประูรถอวศินให้ภามวาร่าอสริลลาที่นั่้านับแล้วปิประูให้ส่วนภามเินลับไปล็อรถอัวเอและลับมาบไหล่เพื่อนอหลานหนัๆ
“อบุนะปั์”
“เอ่อ รับ”
ปั์รับำยมือไหว้ยืนมอท้ายรถที่ภามับออไปอย่าๆ
มารับหลานลับไปอบรมพอเ้าใ
แ่ยายลี่ไปเี่ยวอะไร้วยเนี่ยูหวๆพิลึ
ภามเหลือบมอระหลัเมื่อไ้ยินเสียอืออา
เห็นวสิาผลัหน้าอวศินไปาไหล่พร้อมยับัวหนี
นพี่หัวที่พิไหล่อยู่หล่นปุ้ลัน้อแล้วหลับ่อไป
ภามถอนใอย่าระอาึสายาหันลับมามอน้าๆ แม่ระ่ายน้อยเมานแ้มเป็นสีแปลั่เห็นไ้ัอพับห้อยหัวลแทบะิับประูรถอี้า
“อันนี้็เหมือนัน
มันน่าะฟาเสียให้เ็ทั้หมนี่”
ภามบ่นะลอรถแล้วใ้แนึศีรษะเล็อสริลลาลับมา หิสาวเอียวูบลับมาหาพาศรีษะเล็ไว้ับไหล่อนับามแรึ
เธอบ่นึมำไม่พอใหลายำ
ับวามไ้แ่ว่า “ปีศา....” ภามอมยิ้มำพยายามบัับรถ่อไปไม่ไ้สนใอะไรอี
ไม่ไ้รู้เลยว่าไอ้ปีศา
ปีศาที่หลุออมาาปาอสริลลาเนี่ยเพราะเ้าัวำลัฝันว่าเอามีไล่แทเาอยู่
ความคิดเห็น