คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 4
“อาภามสวัสีฮะ ลมอะไรหอบมาเนี่ย”
วศินทัพลายับัวอย่าอึอัเพราะท่อนาถูเาะหนึบแน่นอยู่ ภามยิ้มอบ
“พอีอามีเรื่อให้เ้า่วยหน่อยเลย้อแวะมาหา รบวนเ้ามั้ย”ไอ้ัวที่เาะาอยู่พยัหน้าหึๆแทบะเอาหัวโับใ้โ๊ะ วศินส่ายหน้า
“ไม่รบวนฮะ”ไ้ราวัลเป็น้ามปูหนีบ้นาหมับแรแทบะสะบัาออไ้แ่ร้อรวราในใพลาสาปแ่สริลลาเล็ๆ
“ือ..อาหาเพื่อนเราอยู่ เอบ้ามั้ย”สริลลาัวแ็เร็นรู้สึไ้ มือเล็เาะาเาแน่น
วศินเหลือบาลมอเห็นเพื่อนเยหน้าึ้นมาเอาาเยาและส่สายาอ้อนวอนมาให้แปลไ้ว่า
‘อย่านะไ้โปร’็ใอ่อนล
“ยายลี่อยู่ห้อรวออร์โธไฮะ”
“อาไปแล้ว เธอหลบหน้าอาอนนี้็ไปแ่เหมือนะพัอาหาเธอไม่เอ”
“เ้าไม่เอเหมือนันฮะั้แ่วันนั้น็หายไปเลย”
“เ้ามีเบอร์เธอรึเปล่า”าำถามาวศิน็ถูึพรวนัวเลื่อนเ้าไปะนอบโ๊ะ
ายหนุ่มทำหน้าเหวอรีบหัวเราะลบเลื่อนแม้ะฝืเฝื่อนเินทน
“เอ่อ..าเ้าอี้มันลื่นน่ะฮะ แหะๆ
แ่ว่าเบอร์เนี่ย้ออเ้าัวเอเ้าไม่ล้าให้” ภามที่บัเอิ้มมอโ๊ะทำานอวศินเพราะแรึเมื่อรู่มวิ้วเมื่อเห็นว่าโ๊ะทำานอวศินหน้าโ๊ะปู้วยระเ็มแผ่นแลเห็นหมวพยาบาลแว้บๆาส่วนที่ไม่มีระาษเอสารบัอยู่เสีย้วย
“เหรอ…”นเป็นอาลาเสียอบแ่ใ้มือี้ลไปใ้โ๊ะเอียอราวับะถามว่า
‘นั่น’ใ่มั้ย
วศินมอามเห็นหลัานาา็ลืนน้ำลายลำบาึ้นมาแ่็พยัหน้าหอยๆ
“อ้อ เ้าใแล้ว แล้วอาะเอเาไ้ที่ไหนล่ะ” ภามยับิโ๊ะทำานอีใ้สัามือบอให้วศินวาเอสารที่ระายอยู่บนโ๊ะออให้วศินทำามพลาถอนใ
“เอ่อ..ไม่รู้ฮะ”ไม่รู้ะ่วยยัไแล้วลี่เอ้ย...
ภามอมยิ้มเอามือออพลาส่ายหน้าเมื่อเห็นสภาพนที่ยอมมุลไปนั่ัวอยู่ใ้โ๊ะทำานแถมมือยัอาอวศินเอาไว้แน่นราวับลูลิิมแปนีในสารีสำรวโล
“เหรอ..เ้า ยัไม่ทานอะไรใ่มั้ย อาอยาไ้าแฟัแ้วเ้าออไปื้อให้หน่อยิ
เี๋ยวอารอที่นี่แหละ เอาม็อ่าเย็นนะ”
สริลลาอาเพื่อนแน่นึ้นส่ายหน้าิๆภามที่ยืน้ออยู่แทบะหลุำออมา
วศินทำหน้าลำบาใเลิิ้วราวับะถามว่าอาะเอาแบบนี้ริเหรอภามพยัหน้าย้ำ
“เอ่อ รับ” ลาล่ะนะลี่เอ้ย
แ..สริลลาร้อในใเมื่อวศินทำท่าะลุและทิ้เธอไว้ับภามามลำพั มือเล็เหนี่ยวาอวศินไว้สุวามสามารถะอย่าไร็ะไม่ปล่อยเ็า
“อะไรเหรอเ้าาิเหรอมา อา่วย” หวื...าำสริลลา็ปล่อยมือเสียื้อๆวศินแทบะล้มว่ำลาเ้าอี้ถ้าไม่เหนี่ยวมุมโ๊ะเอาไว้ทัน
“อ้าว ออะแล้ว” ภามำนะลั้นไม่ไหวเมื่อเห็นนทำยมือไหว้ประหลๆอยู่ใ้โ๊ะ
วศินมอ้อนทำปามุบมิบว่าไม่้อเลย เาลุึ้นยืน้มหยิบระเป๋าสา์แล้วเินเ้าไปหาภาม
“เี๋ยวเ้ามานะ ให้แ่สิบนาทีนะฮะ”ปลายประโยเบาแทบเป็นเสียระิบ่อนวศินะยอมออาห้อไปแม้ะหนัใอยู่หลายส่วนนั่น็เพื่อนนี่็อา
“โอ้ย..บ้าเอ้ย”
สริลลาร่ำรวยมือุมหน้าบลับหัวเ่าัวเอ
ทำอย่าไรีละทีนี้
ภามส่ายหน้ายิ้มออมาอย่าอไม่ไ้เริ่มรู้สึว่าเธอ่าสมับื่อุระ่ายริๆ
ระโไประโมาอยู่เรื่อย
ายหนุ่มสูหายใแรอย่าั้ใแล้่มวัเาเินอ้อมโ๊ะเ้าไปหาอย่าเื่อ้า
เสียฝีเท้าที่ัใล้เ้ามาทำให้หิสาวแทบะเป็นลูบอลลมๆเ้าไปอี
ในใร่ำร้อว่าไม่นะ ไม่นะ อย่ามาทานี้
“อหล่นเหรอุพยาบาล ให้่วยหามั้ย”
ฝ่ามือร้อนๆทาบลมาบนไหล่วาหนัๆสริลลาสะุ้เฮือเยหน้าึ้นมามอ้วยท่าทาพร้อมะร้อไห้เ็มแ่
“ออมา”
ภามสั่เสียเย็นยับถอยหลัให้พื้นที่
นัวเล็่อยๆยับออมาาที่่อนออมายืนัวลีบอยู่้าหน้าเาในที่สุ
“สวัสี่ะอาารย์...ลาเลยนะะ” ิ่มันึ่ๆหน้านี่ล่ะวะ
สริลลาิพลาหมุนัววิ่หนีหน้าาเย
“ปึ้! “อีสอ้าวะถึประูแล้ว
อนที่ฝ่ามือให่ามมาัเธอไว้ับบานประูทั้สอ้า
สริลลาิอยู่หน้าบานประูโยมีร่าสูอมัุรายืนิแผ่นหลัแนบสนิทนยับไม่ไ้หิสาวอยาฝััวเอเ้าไปสิในบานประูยิ่นั
“ะไปไหน”
“เอ่อ..ลับไปทำาน่ะ อาารย์ปล่อยเถอะนะะ”
“เรามีเรื่อ้อุยัน”
“ไม่มี่ะ” ปิเสธแทบะทันทีพลามอฝ่ามือให่ที่วาเียปลายหูไปไม่ถึเ็น์อย่าหวาๆ
หวาย...มือให่มา้วยถ้าฟามาเ็บพิลึ
“อ้อ..นั่นไ วามเห็นไม่รันเราถึ้อุยันยาว”
“เอ่อ อาารย์ยับออไป่อนไ้มั้ยะ ืออยู่แบบนี้ิันว่า..มันไม่เหมาะ”
“หลัาุเ้าไปนอนบนเียอผมมา้ามืน
ระหว่าเรามันยัมีอะไรไม่เหมาะอีเหรอ”
โอ้ย….รและทิ่มแทหัวใมา สริลลา้มหน้า่ำส่ายหัวไปมาอย่าอัอั้น ภามละมือที่ทาบับประูออ่อนะพลิร่าเล็ทีู่ะเี้ยว่าเาอยู่เือบไม้บรรทัให้หันลับมาหา ันร่าเธอไปพิประูและเท้ามือ้า้ายัเธอไว้อย่าุามเ่นเิม
“เอาล่ะ เยหน้ามา...บอแล้วว่าเรา้อุยัน”
วาลมโเยึ้นในท้ายสุพอสบับวามรีสีนิลมีแววเร่เรียอเา็ยมือึ้นพนมไหว้อย่ารวเร็ว
“ที่แล้วมาหนูอโทษ อาารย์อย่าถือโทษโรธหนูเลยนะะ ปล่อยหนูไปเถอะนะะ
หนูไม่ั้ใ”
“หนูเลยเหรอ”สริลทำาปริบๆเม้มปานิๆพยายามทำัวให้น่าสสาร
ภามรู้สึราวับำลัรัแเ็ไม่มีทาสู้อยู่
“นะะ อาารย์ เราลืมๆไปเถอะนะะ”
“มัน้อไุ้ยันเราเ้าใอะไรไม่รันเยอะ ถ้าุไม่สะวที่นี่
ั้นเลิาน่อยุยัน็ไ้”
“่ะๆ เลิาน็ไ้่ะ อาารย์ปล่อยหนูไป่อนนะะ” ถ้าออไปาห้อนี้ไ้
อย่าหวัะไ้เห็นเาันเลย สริลลาิะ้อนวาลมึ้นอ้อนวอน
“เอามือถือมา”
“หะ? อะไรนะะ” สริลลาเบิาว้าถามเสียหล
แทนำอบภามเอามือที่ทาบประูอยู่ออมาแบ้าหน้า
“มือถือุน่ะ หยิบมาให้ผม”
“เอาไปทำไมะ”
“เอามาเป็นประันว่าะไม่หนีหายเ้าลีบเมไปอย่าเยไ ผมี้เียาม”
“ไม่่ะ”สริลลาร้อปัมือเาอย่าไม่ทันิ
“นั่นไ..ิะเบี้ยวผมริๆ้วย ั้นเรา็ุยันที่นี่ สภาพนี้เลยละัน”
“โอ้ย...ปล่อย่ะ ทำไม้อรั้วยละะ” มือให่ว้าหมับึร่าอหิสาวเ้าไปในอ้อมอ
สริลลาสะุ้ิ้นลุลัใแทบรี้ออมา
“็เี๋ยวุหนี เ้าเล่ห์เหมือนเ้าแฝไม่มีผิ ไว้ใไม่ไ้” ไอ้แฝอมเ้าเล่ห์ที่ว่ามันหลานุไม่ใ่รึไยะ
“ปล่อยนะะ ุทำอย่านี้ไม่ไ้นะะ ถ้าไม่ปล่อยหนูร้อนะะ” สริลลาที่ิ้นสู้แรไม่ไหวู่ฟ่อ ไ้ยินเสียหัวเราะหึหึอยู่เหนือมับ
“เอาิ ผมไม่เือร้อนอะไรหรอ ผมไม่ไ้มีพันธะ...ไอ้ะถูพบว่าออยู่ับพยาบาลใน่วพั็ไม่น่าะเสียหายอะไร”
“ไม่เสียหายบ้าน่ะิ ปล่อยนะะ โธ่..”
“มือถือล่ะ”
“อยู่ในระเป๋าหน้าห้อไม่ไ้เอามา่ะ”
“มา...เี๋ยวผมพาไปเอา” ภามลายอ้อมอทำท่าะเปิประู
ึแนเธอออไปริๆ
สริลลาืนัวไว้แน่น
อีานี่้อบ้าแน่ๆเลย
หิสาวเม้มปาทำาวานึอยาะโน่าพ่อหัถ์เทพออไปแ่็ยัไม่ล้า
“สริลลาเอามือถือุออมา ไม่อยาให้ผมล้วหาเอหรอนะ ระเป๋าเสื้อุ็ูไม่เยอะล้วูสอสามที่็น่าะเอ”
ภามบอทำาใสอย่าน่ายมือ่วนาหน้าผาลมาถึปลายาให้เป็นรอยเลือิบูสัที
“มีใรเยบอมั้ย ว่าุมันประสาทแท้ๆ” หิสาวร้ออย่าอัอั้น่อนะหยิบสมาร์ทโฟนเรื่อเล็สีทอออมาาระเป๋าเสื้อยื่นให้อย่าหมหนทา
“ุนแรเลย” ยัะมาพูอี สริลลามอ้อน
ภามหยิบมือถือรุ่นเียวันสีำออมาาระเป๋าาเยัลไปในมือเล็อเธอ
“อะไระ”
“มือถือผม เอาไปใ้่อน ผมะยึมือถือุไว้ันหนี” สริลลาทำหน้าเหลือเื่ออ้าปา้า
“นีุ่บ้าเหรอ เอาืนไปเลยอุเอาอันืนมา้วย” อนนี้ถออาารย์ภามเ็บ่อน วามเารพามวิาีพไม่เหลือแล้ว
รหน้านี่ลายเป็นนายภามอาอแฝนรที่วนประสาทยำลัสามเ้าไปาแฝอี
เมื่อสริลลาทำท่าะแย่มือถือืนภามโยมือหลบแล้วหย่อนมือถือสีทออหล่อนลในระเป๋าาเอนพร้อมยัไหล่้วยท่าทีที่สริลลาบอัวเอไ้ว่าวนประสาทที่สุ
“ไม่ืน แสบๆอย่าุเิเอามาแ่มือถือีไม่ีไม่ลับมาเอา
เอาอผมไป้วยนั่นล่ะถ้าอนเย็นผมไม่เอุ็แปลว่าโมยอผม” สริลลาอ้าปาอีรอบ..านี่เ้าไปนั่ลาแนสมออเธอรึไันนะรู้้วยว่าเธอิ่แน่
น่าลัวะมั
ภามยับปลายแนเสื้ออเธออย่าแผ่วเบา
มอสำรวเห็นว่านอาเสื้อะยับนิๆาแรอ
สภาพอย่าอื่นยัูีพอะออไปทำาน่อไ้็ยับัวออห่า
“แล้วถ้ามีนโทรหาุล่ะะ เอาืนไปเถอะนะะมือถือแพ้วย ันไม่หนีหรอ่ะ”
สริลพยายามะล่อม
“ไม่มีโรโทรมาหรอ นั่นเบอร์ส่วนัวมีแ่แฝับพ่อแม่แฝที่มีเบอร์”
“แล้วถ้ามีนโทรหาันละะ อมือถือืนเถอะนะะ”
“เี๋ยวผมโอนสายาเรื่อนี้ไปให้ อ้อเี๋ยว รหัสปลล็ออะไร”
มันเิอะไรึ้นับีวิและวามสบสุในีวิันเนี่ย….เพิ่ลายเป็นแม่หม้ายปลภาระำยอมอย่านายปาล์มไปไม่ถึสออาทิย์ีเลยนะ
ทำไม้อมาวุ่นวายเพราะผู้ายหน้าาีแ่ไปๆมาๆลับูประสาทเพราะวามเมาอัวเอ้วยเนี่ย...สริลลาิ่อนส่สายาุ่นวาไปให้
“ถ้าไม่บอผมะูุไปส่ถึโ๊ะทำานเลย
ถ้ามีนถามว่ารู้ัันไ้ยัไผมะอบามริให้หม” ุหมอหนุ่มยมือถือสีทออนอื่นึ้นมาสไล์ูปุ่มัวเลอย่าใวนประสาท
ิ้วหนามวแล้วลายอออย่ารวเร็วเมื่อเห็นภาพหน้าอเป็นายหนุ่มหน้าาหล่อเหลาำลัหอมแ้มเ้าอเรื่อที่ำลัถือเ้้อนให่อยู่
“7528”
“เอันอนเย็นนะ”
“ปีศาัๆ” สริลลาเบ้ปา้อนวับ่อนะหันหลัเปิประูออไป
ไ้ยินเสียวนประสาทลอยมาว่า
“ผมเป็นไ้มาว่าปีศาอีนะ”
ความคิดเห็น