ยัยโกหก

บทนำ
  เรื่องนี้เป็นเรื่องระหว่ง ผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่ยอม แม้กระทั่งพูดความจริงเลย โกหกทุกคนพูด ใครที่อยากรู้คสามจริงจากปากเธอ คงเป็นไปได้ยากแล้วหละ เพราะว่าเธอมีเบื้อหลังอันแสนเจ็บปวด จนเธอไม่สามรถ พูดความรู้สึกของเธอให้ใครได้อีกแล้ว เพราะเธอกลัวว่า คำพูดของเธอจะกลับมาทำให้เธอเจ็บอีกครั้งนึง


ตอนที่ 1

  "อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก นี่มันเช้าอีกแล้วหรอเนี่ยยย" โอ้ยยยย อยากจะบ้าตาย นี่มัน ตี5 แล้วนี่ฉันต้องตื่นไปโรงเรียนอีกแล้วหรอเนี่ยยยย ไม่เอาๆๆๆ ไม่ไปโรงเรียน โธ่เอ้ย ไดอาน่า นี่เธอต้องไปโรงเรียนอีกแล้วหรอเนี่ย

   ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง ย่าน ชาญเมือง เป็นโรงเรียนที่ มีชื่อเสียงระดับ ประเทศ แต่ฉันว่า ก็งั้นๆแหละ อ่อ ฉันลืมแนะนำตัวไป ฉันเป็นสาวน้อยผู้น่าสงสาร น่ารักด้วย ชื่อจริงๆ ของฉันคือ ไดอาน่า พิพิตนารากุล นี่ก็ถึงเวลาซวยของฉันอีกวันนึงแล้ว...

   "ไดอาน่า มาแล้วหรออ คิดถึงจังเลย" ยัยซาลาเปา เพื่ือนรักทักฉันก่อนที่ฉันจะโดยนกระเป๋าลงที่โต๊ะ และก็ถอนหายใจอย่างคนหมดอะไรตายอยากอย่างนั้น เสียงของยัยซาลาเปานี่ทำให้หูของฉันระเบิดได้ เลย เรียกได้ว่า เสียงมาก่อนตัวอีก

   "นี่ยัยซาลาเปาใส่หมูสับ เธอช่วยพูดเบาๆหน่อยได้ไหม ถ้าหูฉันหนวกใครรับผิดชอบ"
   "เธออก็ไม่ได้หูหนวกสักหน่อย อย่าเพิ่งบ่นจะได้ไหมเนี่ย ยัยไดเป่าผม" ซาลาเปาเถียงฉัน
   "พอสักทีเหอะ อย่ามาเรียกฉันว่า ไดเป่าผมอีก ฉันชื่อไดอาน่า ไม่ใช่ ไดเป่าผม" ตั้งแต่ฉันรู้จักยัยนี่มา ยัยซาลาเปาใส่หมูใส่หมูสับก็เปลี่ยนชื่อให้ฉันเป็น พัน พัน ชื่อแล้ว
   "นี่ไดอาน่า ฉันขอถามเธอเรื่องนึงสิ" ยัยนี่ชอบมีคำถามมาถามฉันทุกวัน ไม่รู้ว่าไปสันหามาจากไหนกันเนี่ย
   "..." ฉันตั้งใจรอฟังคำถามของยัยซาลาเปา
   "คือว่า คือว่า เอออออ คือว่า คืออว่....."
   "นี่หยุดเดี๋ยวนี้เลยน่ะถ้าไม่มีไรจะถามฉันไปแหละ" ฉันรำคาญ เสียง อ้ำๆ อึ้งๆ ที่สุดเลยยยย
   "เดี๋ยวก่อนสิไดอาน่า ฉันมีอะไรจะถามเธอจริงๆน่ะ" ยัยซาลาเปาดึงแขนของฉันเอาไว้ด้วยสายตาสุดวินวอนโดนเตะไปนู้นนน
   "เอาไว้เดี๋ยวฉันกลับมาตอบอีกทีตอนนี้ฉันรีบไป" ฉันจะต้องรีบไป หาอะไรกินก่อนที่จะถึงเวลา เข้าแถวแล้วฉันจะอดกิน ถ้ามัวแต่อตอบคำถามยัยซาลาเปาหละก็ มีหวังไม่ต้องกินอะไรเลย
  
   ฉันเดินลงมาบรรไดเรื่อยๆ ด้วยความขี้เกียจที่จะทำทุกอย่างเลย  และแล้วอยู่ก็มีคนมาสะกิดที่หลังของฉัน...
   "นี่ไดอาน่า เธอจะไปไหนอ่ะ" ฉันหันไปมองด้วยอารมหงุดหงิด เพราะฉันไม่เข้าใจจริงๆเลย ว่านี่มันเรื่องส่วนตัวของฉันแล้วทำไมพวกนั้นถึงจะอยากรู้หนักหนา ว่าฉันจะทำอะไร ว่าฉันจะไปที่ไหน
   "ฉันจะไปที่ไหนมันก็เรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับนาย" นายนี่เป็นเพื่อนของฉัน ฉันอ่ะ ดูยังไงก็ไม่ถูกชะตากับนายนี่เลย ไม่อยากแม้กระทั่งอยู่ห้องเดียวกัน แม้กระทั่ง ร่วมโลกกันเลยด้วยซ้ำแต่เป็นเพราะอะไรหรอที่ฉันอยากสนิทกับเค้ามากที่สุด เพราะว่าเค้าเป็นพี่น้อง กับคนที่ฉันชอบมา 5 ปี นั่นแหละเหตุผล

   "งั้นก็ไปที่ชอบ ที่ชอบเลยไป" นายนี่ท่าจะอยากโดน มายแฮนด์ ฟาดที่ ยัวร์ เฟสส
   "แน่นอนอยู่แล้วเพราะว่าถ้าฉันไม่ชอบแล้วฉันจะไปไหมหละ" ก็แหง่แหละ นายนี่ท่าจะบ้าเพราะว่าถ้าฉันไม่ชอบแล้วฉันจะเอาเท้าฉันเดินไปไหม
   "นี่ ฉันฝากซื้อของกินด้วยสิ"
   "มีมือมีเท้าก็ไปซื้อเองเข้าใจ??" นายนี่มือชื่อว่า ซูการ์ ฉันหละเบื่อจริงเลย ที่ต้องมาเจอนายนี่ทุกวัน เพราะนายนี่แหละที่ทำให้ฉันไม่อยากไปโรงเรียนมากที่สุดเลย
  
   ~~ กิี๊งก๊อง ก๊องกิ๊ง เสียงอ๊อดดัง เป็นสัญญาณของการเริ่มเรียนคาบแรก~~~
   "นี่ซูการ์ ฉันฝากของอันนี้ไปให้ ลาเต้หน่อยสิ น่ะๆ" ฉันอ้อนซุการื เพื่อที่จะฝาก ของอันนี้ให้คนที่ฉันชอบ นั่นก็คือ น้องฝาแฝดของซุการ์นั่นเอง
   "ไม่เอา เธอก้เอาไปให้เองดิ"
   "เชอะฉันขอร้องแค่นี้ไม่ได้ นายนีมันแร้งน้ำใจจริงเลย" ฉันบ่นซูการ์ด้วยความโมโห นายนี่ไม่เคยช่วยฉันให้สมหวังกับ น้องชายของตัวเองเลย
   "เธอคิดว่าน้องของฉันจะสนใจเธอหรอ น้องฉันมีแฟนแล้วเมื่อไหร่เธอจะเข้าใจสักที"
   " ใช่ ฉันรู้ รู้มาตลอด รุ้ตลอดเวลา ว่าน้องของนายมีแฟนแล้ว แต่ฉันก็ยอมอดทน ฉันยอมรอให้ลาเต้หันมามองฉันบ้าง ฉันทำดี ฉันทำทุกสิ่งเพื่อลาเต้ หึ๊กๆๆ หืออออออ T^T "
   "ไดอาน่าอย่าร้องไห้เลย ฉันขอโทษ ฉันพูดกับเธอแรงไปหน่อย เพราะว่าฉันไม่อยากให้เธอโง่อีกแล้ว ไดอาน่าเธอเป็นคนดี เธอต้องหาคนที่ดีๆหมือนลาเต้ ได้น่ะสักวันนึง ฉันจะคอยดู"
   "นายไม่เป็นฉันนายไม่มีวันเข้าใจหรอก ฉันชอบลาเต้มา 5 ปี ฉันรอเขามา 5 ปี นายคิดว่ามันง่ายมากเลยหรอกับการที่รอใครคนนึงมาจนถึง 5 ปี ฉันต้องใช้ความอดทนของฉันแค่ไหน ซูการ์นายเคนรู้บ้างไหม"
  "ไดอาน่า ก็ฉันบอกว่าขอโทษไง เธอหยุดร้องไห้สักทีได้ไหม" ซุการ์เริ่มโมโหความโง่ของไดอาน่า จนตะคอกใส่ไดอาน่า ไดอาน่าตกใจมากเพราะว่าซุการ์ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน
   "TT^TT" ซูการ์ ไม่เป็นาย นายคงไม่เข้าใจจริงๆใช่ไหม
   "..." ซูการ์ได้แต่มอง ฉันที่ร้องไห้ไม่ยอมหยุด เพราะว่าครั้งนี้ ซุการ์ พูดแรงมากเกินไปแล้ว
   " T^T ฉันจะเลิกชอบเขา ฉันจะเลิกชอบลาเต้ ฉันจะไม่รักใครอีกแล้ว ฉันจะไม่ชอบใครอีกแล้ว"
   "แต่เธอต้องรักตัวเองน่ะไดอาน่า" ไม่ แม้แต่ตัวเองฉันก็ไม่รัก
   "........."
   "ฉันบอกแล้วว่าเธอเป็นคนดี เก่ง แล้วก็ฉลาด ไม่มีผู้ชายคนไหนหรอกที่จะไม่ชอบเธอ ยกเว้นลาเต้"
   "ใช่สิน่ะ ซูการ์ นายเลิกพูดถึงลาเต้สักทีได้ไหม ฉันจะตัดใจจากลาเต้แล้ว ถ้านายไม่หยุดพูดน่ะ ฉันจะไม่พูดกับนายแทนเอง"
   "เธอนี่มันเอาแต่ใจตัวเองชะมัดเลย"
   "ใช่ฉันเป็นของฉันแบบนี้แล้วนายจะทำไมหละ"
   "นี่เลิกเถียงฉันสักวันเะอจะตายไหมไดอาน่า"
   "นายนั่นแหละ เลิกพูดทำร้ายจิตใจฉันสักวันนายจะตายไหม" นายนี่น่าจะตายแน่ ถ้าไม่สามรถพูดทำร้ายจิตใจฉันได้วันนึง
  
    ฉันเดินออกไปนอกห้องเพราะว่ารำคาญ ซุูการ์เต็มทน แต่ฉันก็ต้องมาเจอคนที่ยังไม่อยากเจอตอนนี้มากที่สุด ที่กำลังยืนอยู่หน้าห้อง
   "ลาเต้" ฉันเรียกชื่อเค้าออกมาอย่างเบาๆ
   ลาเต้ ไม่แม้จะมองหน้าฉันบ้างเลย ไม่แม้จะทักฉันบ้างเลย แค่ส่งยิ้มบ้างก็คงดี แต่ลาเต้ไม่เคยทำเลย
   "ซูการ์อยู่ข้างในห้องอ่ะ" ลาเต้ไม่ได้มาถามฉันสักคำว่า ซูการือยู่ไหน ฉันแค่บอกเค้าไปเท่านั้นเองแหละ
   "..."  ลาเต้ไม่ได้ตอบอะไรฉันเลย ไม่แม้แต่มองหน้าฉันเลยบ้างเลย
   "งั้นฉันขอตัวก่อนน่ะ"
   "เดี๋ยวก่อนสิ" นี่ฉันฝันไปหรอเนี่ย ลาเต้พูดกับันได้ด้วย โอ้ๆๆๆๆๆๆๆ
   "มีอะไรหรอลาเต้" ฉันหันไปถามเค้าด้วยความดีใจ
   "เปล่า ฉันแค่จะมาบอกเธอว่า วันหลังอย่ามายุ่งสิ่งของ ของฉัน " ใช่จำได้แล้วว่า วันก่อน ฉันไปที่โตีะเรียนของลาเต้ ฉันเห็นโต๊ะเค้ารกเลยจัดให้ แค่เท่านั้นเอง
   "อ่อ ได้สิฉันจะไม่ยุ่งของ นายอีก ขอโทษด้วยที่ไปยุ่งของนาย ฉันก็แค่เห็นขอ..." ฉันยังพูดไม่จบน้ำตาของฉันมันก็ไหล ทำใหฉันสะอื้นจะพูดอะไรไม่ออกเลย ฉันไม่รู้ว่า ลาเต้ เค้าจะเย็นชากับฉันได้เท่านี้มาก่อนเลย TT^TT
   "นี่ ไดอาน่าเธอจะร้องไห้ทำไมอ่ะ ฉันแค่มาบอกว่าเธออย่ามายุ่งของฉันก็เท่านั้นเอง" แค่นั้นแหละ ที่ทำให้ฉันร้องไห้ไ้ด้อีกหลายวัน
   "ฮึกก ฮึกกก หืออออออออ TT^TT U_U" ฉันร้องไห้ อย่างหนัก ด้วยความเสียใจ ไม่คิดว่า ความหวังดีของฉันจะทำให้ตัวฉันเองต้องเจ็บ ถ้าเกิด คนที่ทำให้ไม่ใช่ฉันแต่เป็นพุดดิ้ง ผู้หญิงที่ค้าชอบมากที่สุด ไม่สิเค้ารักมากที่สุดทำให้ เค้าคงจะเปลี่ยนความน่ารำคาญเป็นความรักมากกว่า แต่นี่เป็นฉัน สิ่งที่ได้กลับมาก็ได้เพียงแค่ความรำคาญเท่านั้นที่ฉันสมควรได้มากที่สุด