คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ
บทนำ
สวัสดีครับ....ผมบะรำ นักเรียนรร.อาเซียนครับ...วันนี้เป็นวันที่ไม่ธรรมดาของผม....ทำไมนะหรอ? ก็เพราะผมและเพื่อนอีก14คนได้รับสิทธิพิเศษนะสิ! สิทธที่จะได้กันไม่ง่ายเลยครับ คือพวกเราทั้ง15คนจะได้เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนมารร.ที่มีชื่อเสียง 1ปีครับ
ตรงหน้าผมตรงนี้ คือตึกอาคารเรียนสวยหรู สูง10กว่าชั้น เหมือนโรงแรม5ดาว มีสระว่ายน้ำ และมีเพียงเด็กระดับสูงเท่านั้นที่จะได้เรียนที่นี่...
“ที่นี่สินะ...” เด็กชายวัย13ผมสีบอรนด์ ตาสีน้ำเงินหรือ จอร์จ ประธานนักเรียนของรร.ผมเอง. พูดขึ้น แล้วหยิบเอกสารเรื่องนักเรียนแลกเปลี่ยนขึ้นมาดู
“โหย ไฮโซจริงๆเลยน้า ~” ชายคนหนึ่งที่ยืนข้างๆผมพูดขึ้น ชื่อของเขาคือนูฮัน เพื่อนห้องเดียวกับผมนั่นเอง...
มันช่างน่าตื่นเต้นจริงๆเลย...ผมกำลังจะได้ไปเรียนในที่ใหม่ๆแล้ว...เป็นรร.ที่มีชื่อเสียงซะด้วยสิ...น่าตื่นเต้นจริงๆ...
และแล้วรั้วของโรงเรียนก็เปิดออก...วินาทีแรกที่ผมก้าวขาเข้าไป....อ่ะ.....มีอะไรบางอย่าง...ทุกอย่างพร่ามัว แล้วผมก็หมดสติไป.....
...................
...........
......
....
.
“อ่ะ....”ผมค่อยลืมตาขึ้นมา..แล้วมองไปรอบๆ..
ห้องเรียน?....
ทำไมผมถึงมาอยู่ในห้องเรียนละ?...ก็เมื่อกี้....
หลังจากนั้นผมก็มองไปที่กระดาน...
‘ให้นักเรียนไปที่ยิม.’
หา...ไม่รู้สิ..คงจะมีเซอร์ไพรละมั้ง? ยังไงต้องไปที่ยิมก่อนละ....
หลังจากนั้นผมก็เดินออกจากห้องเรียนไป...น่าแปลก...หน้าต่างทุกบานถูกปิดตายไว้ ราวกับจะไม่ให้ออกไปหรือเห็นโลกภายนอก....ทำไมละ?
หลังจากนั้นผมก็เดินไปที่ยิม ผมผลักประตูออก...
“ช้านะ บะรำ”จอร์จพูดขึ้นแล้วทุกคนก็หันมาหาผม
“อ่ะ..ค...คือ”
“ชั้นรู้....เรื่องบ้าๆนี่มันก็เกิดกับทุกคนนั่นแหละ..”จอร์จพูดขัดขึ้นก่อนผมจะได้ถามอะไร ราวกับว่ารู้อยู่แล้วว่าผมจะพูดอะไร
“นี่ก็ครบ15คนแล้วสินะ..”จอร์จพูดขึ้นแล้วมองไปรอบๆ
[หั่นโหล๊ เทส เทส ได้ยินมั้ย? เทส เทส]
เสียงหนึ่งดังมาจากลำโพง...ทุกคนพยายามมอหาต้นตอของเสียง
[ไม่ต้องหาหรอ อุปุปุ~]
เสียงนั้นดังขึ้นมาอีกครั้ง แล้วทุกคนก็หันไปทางเวทีของโรงยิม
ผุบ..
มีอะไรบางอย่างโผล่ขึ้นมาจากใต้พื้นของเวที
“สวัสดี! ชั้นโมโนคุมะ เป็นผอ.ของรร.นี้!” ตุ๊กตาหมี สีขาวครึ่งหนึ่ง สีดำครึ่งหนึ่ง พูดขึ้น..ใช่ที่มาของเสียงคือเจ้านี่นั่นเอง..
“ตะ...ตุ๊กตายังนุ่น?”นูฮันพูดด้วยความตกตะลึง...
“เจ้าบ้า ชั้นคือหมีต่างหากเล่า!”หมีตัวนั้นตะโกนขึ้นด้วยความโมโห..
ตอนนี้ทุกคนอยู่ในความสบสน และตกตะลึงอย่างมาก..
“อะ แฮ่ม ก็เอาเป็นว่ายินดีต้อนรับสู่รร.ชองชั้นนะ..”เข้าหมีพูดขึ้น
“นี่ไอ้หมี..ชั้นมีเรื่องจะถาม”จอร์จพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูจริงจัง
“บอกแล้วไงว่าชั้นชื่อโมโนคุมะ! แต่มีอะไรละถามละ?”โมโนคุมะพูดขึ้นแล้วหันไปหาจอร์จ
“ทำไม่ต้องขังเราด้วย?”จอร์จถาม
“อุปุปุ~ ก็เพราะพวกแกต้องอยู่ที่นี่ตลอดไปไง~”โมโนคุมะตอบ แล้วหัวเราะนิดๆ
ทุกคนตะลึงเป็น2เท่าจากเดิม....อะ..อะไรนะ? จะถูกขังตลอดไป? ให้ตายเถอะ นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย!?
“นอกจากพวกแกจะจบการศึกษา..”โมโนคุมะพูดต่อ ซึ่งทำให้สีหน้าของบางคนเริ่มมีความหวัง
“โดยจะต้องฆ่าใครสักคนโดยไม่ให้คนอื่นจับได้..”โมโนคุมะพูดต่ออีก ซึ่งทำให้สีหน้าของทุกคนช๊อคอย่างหนัก..
“อะ......อะไรนะ!?”นูฮันพูดด้วยความตกใจอย่างมาก
“อ่ะ....อ่า....”หญิงสาววัย17 ผมสีดำ หรือซีเรีย เริ่มทำท่าจะเป็นลม เนื่องจากเธอเป็นคนอ่อนแอ..
“หวะ...หว่า พี่ซีเรีย!”เด้กสาวอีกคนที่ดูอายุค่อนข้างห่างจากซีเรีย หรือ อนาตาเซีย รีบรับตัวของซีเรียไว้
“อุปุปุ~ ถึงกับเป็นลมเลยงั้นหรอ ~ ” โมโนคุมะพูดขึ้นแล้วมองไปที่ซีเรีย..
“หมายความว่าไงห๊ะ ที่ให้ฆ่าเนี่ย!?”จอร์จตะโกนขึ้น
“อุปุปุ~ ก็นะให้ฆ่าใครซักคนแล้วชั้นจะจัดศาลชั้นเรียกเพื่อหาคนร้าย~ ซึ่งถ้าพวกแกทายถูก ฆาตรกรก็จะถูกลงโทษ แต่ถ้าทายผิดพวกแกก็จะโดนลงโทษแล้วฆาตรกรก็จบการศึ่งษาไปไงละ~”โมโนคุมะพูดขึ้น
“ละ...แล้วไอ้บทลงโทษเป็นยังไงละ?”ผมถาม
“อุปุปุ ~ ก็เหมือน ประหาร ละมั้ง ~ ” โมโนคุมะ พูดขึ้นอย่างหน้าระรื่น ซึ่งมันทำให้ทุกคนตกใจมาก..
“เอาเป็นว่าพวกแกจงตัดความรู้สึกจากโลกภายนอกแล้วทำใจอยู่ที่นี่ซะเถอะ ถ้าไม่อยากฆ่าใคร ~ ”โมโนคุมะพูด
“ใครจะไปทำตามใจแกกันเล่า ไอ้หมี!”นูฮันพูดแล้วขเย่าตัวโมโนคุมะ...มันเงียบไป...
ตี๊ด...ตี๊ด...
“โยนมันทิ้งซะ นูฮัน เร็ว” เด็กสาวผมสีเขียว ตาสีเหลือง หรือ หมวยลี่ สั่งนูฮัน แล้วเขาก็ปามันออกไป...
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
มันระเบิด...
“หะ..เฮ้ย!? ”นูฮันพูดด้วยความตกใจ
“อุปุปุ ~ อย่าทำอะไรแบบนั้นสิ ~ ”โมโนคุมะโผล่มาจากใต้พื้นอีกครั้ง ซึ่งทำให้ทุกคนตกใจมาก
“อุปุปุ ~ ชั้นไม่ตายง่ายๆหรอก ~ ”
“แก เป็นตัวอะไรกันแน่เนี่ย..”นูฮันพูดขึ้น..
“หมี2สีไง อุปุปุปุ ชั้นไปละนะ อยากรู้อะไรดูที่คู่มือนักเรียนละกันนะ ~ ” โมโนคุมะพูดขึ้นแล้วจากไป..
“ชิ..เจ่านั่น...”จอร์จพูดขึ้นเบาๆ..
“เอาเป็นว่า ทุคนไปที่ห้องของแต่ละคนก่อนละกัน....แล้วพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน..”จอร์จพุดขึ้นแล้วจากไป..
ส่วนผมเองก็เดินไปที่ห้องขอตัวเอง..อาวันนี้มีเรื่องแปลกๆเกิดขึ้นเยอะมาก...นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย...
ผมล้มลงเฃบนเตียงในห้องของผมเอง..อา....หวังว่าจะไม่มีใครฆ่ากันเองนะ..
แล้วผมก็ค่อยๆหลับตาลง
............
……
…
..
.
จบบทนำ
นั่งวาด ถถถถถถ
ปล.ถึงเจ้าของไอเดียตัวละคร ถ้าผมเขียนแล้วนิสัยไม่ตรงขออภัยด้วยครับ ; ;
ความคิดเห็น