[Exo] _DEADLINE_ (kaido ft. Exo)

ลำดับตอนที่ #1 : DEADLINE INTRO

DEADLINE INTRO

           
               เพียงเส้นสีแดงบรรจงขีดลงบนกระดาษที่มีรายชื่อนับร้อยล้านคน..ไม่สิ มากกว่านั้น หลายล้านคน เพียงด้วยความเคียดแค้น ริษยา และต้องการเพียงให้ 'ตาย' คำเดียวที่สมุดเล่มนี้หยิบยื่นให้คุณ เชื่อเถอะคน 1 ใน จำนวนหลายล้านคนของประชากรบนโลกยังไงก็ต้องคิดอยากได้มัน..... หรือคุณไม่อยากได้ มันคงเป็นไปไม่ได้ เพราะความต้องการของมนุษย์มันมากจนยากจะหยุดยั้ง
 
             ' เงินอยู่ไหน!!!! ฉันถามก็ตอบสิวะ!!! '

           
             ' ฮึก ๆ ผมไม่รู้ แม่เป็นคนเก็บเงิน ผมไม่รู้จริงๆ'

           
            เด็กหนุ่มตอบชายวัยกลางคนที่ตอนนี้เอาแต่ ค้นข้าวของภายในบ้าน 


             ' แกจะไม่รู้ได้ยังไงวะ ไอ้จงอิน ฉันรู้นะว่าแกกับแม่แกจะเก็บไปใช้กันแค่สองคน ' 


             ' ฮึก... ผะ..ผม กับแม่ ไม่ได้คิดอย่างนั้นเลยนะครับ ' 

 
             ' งั้นหรอ! แกอยากลองดีกับฉันใช่ไหม ได้! มานี่เลยไอ้จงอิน ' 


            ชายหนุ่มลากเด็กหนุ่มน้อย ออกมาไม่อยากจะเชื่อ นั้นมันไม่จริงใช่ไหม ใช่มันไม่จริง คนที่นอนจมอยู่กับกองเลือดไม่ใช่แม่ของผมใช่ไหม 

            ' แม่...! แม่ครับ ม่ายยยย! แม่ครับ ตื่นสิครับ อย่านอนอยู่อย่างนี้สิครับ '

            เด็กหนุ่ม ผละออกจากชายหนุ่ม โผหาผู้เป็นแม่ 

            ' ..... '

            ร่างของผู้เป็นแม่กลับนิ่งงันไม่มีเสียงตอบกลับหาผู้เป็นลูก


            ' ไม่ครับแม่ไม่จริง อย่าทิ้งผมไป ผมจะอยู่กับใคร เราสัญญากันแล้ว
ไม่ใช่หรอครับ ว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป ฮือ..ฮือ '

            เด็กหนุ่มนั่งกอดร่างไร้วิญญาณของผู้เป็นแม่ ร้องโอดครวญโหยการตอบรับของผู้เป็นแม่

                                    ...มันน่าสมเพชนัก ....หึ 


            ' ฉันเคยบอกแกไปแล้ว ไม่ใช่หรือไง ห้ามเล่นตุกติกกับคนอย่างฉัน '

           
            เด็กหนุ่มหันมองหน้าชายหนุ่มที่กำลังนับเงินอย่างคาดโทษ 


            ' ทำไม มองหน้าฉันแล้วมันจะช่วยให้แม่แกจะฟื้นขึ้นมาไหม ลูกรักของพ่อ ' 


            ' เอามือสกปรกๆของแกออกจากตัวฉัน ' เด็กหนุ่มสะบัดมือหนาออกจากไหล่ของเขา
                       

            ' ปากดีนักนะ! อยากตายอีกคนใช่ไหม ได้! ฉันจะทำให้แกตายตามแม่แกไป '


            ' ฮึก...ฮึก ปล่อยผม...ผมบอกให้ปล่อย..'

           
            ชายหนุ่มดึงคอเสื้อของหนุ่มน้อย พลางลากตามเขาไปในห้องครัว ชายหนุ่มหมายจะหยิบมีดเล่มหนาออกมาหวังจะปิดชีวิตหนุ่มน้อย 

                       
            ....' มนุษย์ ทำได้ทุกอย่าง เพื่อหมายของที่ตัวเองหวังมาเป็นของตน เหอะ!
ชั่งน่ารังเกียจยิ่งนัก หึๆ '….


            เสียงแหบห้าวดังขึ้นจึงทำให้ชายหนุ่มหยุดการกระทำทั้งหมด 

                       
            ' แกเป็นใคร! เข้ามาสะเออะยุ่งเรื่องชาวบ้านของคนอื่นทำไมวะ '


            ….' ข้าแนะนำตัวไปเจ้าคงไม่รู้จักข้า ฮ่าๆ '….


            ชายร่างสูงที่อยู่ในชุดสีดำ มีแผงคอขนนกผืนใหญ่พาดอยู่บนลำคอ ตอบกลับมาพร้อมกับสยายปีกสีดำมันช่างดูน่าเกรงขาม ความน่ากลัวของปีกนั้น ทำให้ชายหนุ่มถึงกับตัวอ่อน
ทิ้งมีดขึ้นมาเสียดื้อๆ



            ' แกเป็นใครออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ ไอ้ปีศาจ! หยุด!.. หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ อย่าเข้ามา แกจะทำอะไรฉัน '


            ….' ฮ่าๆ ข้าไม่ได้จะเป็นคนทำเจ้า....คงมีคนอยากจะทำเจ้ามากกว่าข้านะ '….


            ….' ใช่ไหมล่ะ?....หนุ่มน้อย?...'….


            ' ผมไม่ได้คิดอย่างนั้น....ไม่ได้คิด..'

           
            หนุ่มน้อยถอยห่างเมื่อร่างสูงเดินเข้ามาใกล้

 
            ….' จริงหรอ? แต่จิตใต้สำนึกเจ้ามันคงเล่นตลกกับคำพูดเจ้าล่ะมั้ง ข้าดันได้ยินเข้าสินะ....อยากลอง 'ฆ่า' ใครสักคนดูไหมล่ะ เผื่อความเคียดแค้นในใจเจ้าจะลดลงไปบ้าง '….


            ร่างสูงเอ่ย ข้อเสนอดีๆ ให้อีกฝ่าย เหมือนหนุ่มน้อยก็คงจะยินยอมรับข้อเสนอนั้น


            ' ผมทำอย่างนั้นได้จริงๆหรอ? ผมฆ่าใครไม่เป็นหรอกนะ...' 


            ' จะ..จงอิน แกคิดจะฆ่าฉันจริงๆรึไง ฉันเป็นพ่อแกนะ! '


            ' ....หุบ-ปาก...ของคุณไปซะ คุณไม่ใช่พ่อผม ..'

                       
            ' อึก '


            ชายหนุ่มถึงกับจุกจนพูดไม่ออก จงอินจะฆ่าเขาจริงๆใช่ไหม ไม่! ฉันไม่ยอม แกฆ่าฉันไม่ได้เด็ดขาด!!

 
            ' ผมต้องทำยังไงถึงจะฆ่า คนๆนี้ได้ '


            น้ำเสียงอ่อนหวานและนุ่มนวล ที่ใคร่ครวญหาผู้เป็นแม่หายไปไหน ตอนนี้กลับกลายเป็นน้ำเสียงแข็งกร้าน และดูเย็นชาเปล่งออกมาจากเด็กหนุ่ม 

 
            ....' ฮ่าๆ ดีมากๆ ดีมากจริงๆ เหอะ! เอ้า! หารายชื่อชายคนนั้นซะ คนที่ขึ้นชื่อว่าพ่อเจ้าขีดด้วยปากกาด้ามนี้เสีย ชายคนนั้นจะหายไปจากโลกนี้และไปหวนกลับคืนมากอีก '....


            ร่างสูงหยิบสมุดเล่มบางออกมา มันบาง แต่ภายในมีรายชื่อผู้คนนับหลายล้านคนบรรจงเขียนอยู่ในสมุดเล่มนั้น มันตรงข้ามกับสรรพนามคำว่า 'บาง'เสียจริง


ครืด~~ครืด

 
                        'อ่ะ อ้ากกกกกกกกกก ชะ..ช่วย...ด้วย อ้ากกก '

            ....มันชั่งไพเราะเสียจริงเสียงโหยหวนขอชีวิต มันช่างเพราะเหลือเกิน ฮ่าๆ....

 

{}
 
      แฮ่ๆ Intro เป็นยังไงกันบ้างค่ะ สนุกไหม? น่าติดตามรึเปล่า ยังก็ขอฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ด้วยนะคะ