::ซารังเเฮ รักเธอชั่วนิรันดร์::

เนื้อเรื่อง

                                                                                                                                        

                                                                                             1        

                            ~~ So I pray for  you oh So I

                                        So I Promise You~~~        

          ...~~ใต้ร่มไม้แห่งหนึ่งในมหาวิทยาลัย~~...

          “มิจังงงงงงงงง”

          ฉันหันกลับไปมองตามเสียงนั้น ( - -) อีตาโซเว่นนั่นเอง เพื่อนข้างบ้านตัวแสบของฉันเองล่ะ >_<!!!

   มันจะกลัวใครจะไม่รู้จักฉันหรือไงย่ะ ตะโกนซะดังจนคนอื่นๆหันมามองกันหมดแล้วเนี่ย (- - )???

         “นี่ ไอ้โซ จะตะโกนหาพระแสงอะไรฮะ =_=”

         “นี่มิจัง ถามอะไรอย่างนึงสิ”

         “ว่ามาสิ” ฉันพูดพลางดูดน้ำอัดลมไปด้วย )O (

         “คือว่า...”

         “...”

         “เอ่อ...”

          “ว่ามาสิ”

           “เอ่อ...เธอเคยแอบชอบใครคนหนึ่งมะ”

           “ถามแบบนี้...?? นั่นแน่ ^^”

           “คือว่า…” โซเว่นพูดตะกุกตะกักพลางทำหน้าเขิน -///-

           “...”

           “ฉันแอบชอบผู้หญิงคนนึงน่ะ เธอพอจะช่วยฉันได้มั๊ย @_@”

              โซเว่นพูดพลางทำตาอ้อนวอนสุดฤทธิ์ ไม่รู้ทำไมอีตานี่ยิ้ม ^^ ทำไมมันน่ารักนะ อ๊ายยยยย >o<

        จะละลายแล้ววววววว พุทโธ ธัมมัง สังโฆ มั่วแล้วโว้ยยยยยยย สติสตังอยู่หนายยยยยย!!!!!

        “อะ...เอ่อ ก็ได้”

        “แน่นะ!!! @o@”

         “อื้อ  ^_^”

        “เย้ๆๆๆๆ รักมิจังที่สุดในโลกเล้ยยยยยยย \\^.^//”

         >_< อ้ากกกกกกกกก ใจจะละลายอีกแล้วช้านนนนนนนนนน =;=

        “ว่าแต่ใครล่ะ  ?_?” ฉันถามไปด้วยความสงสัย

       “เอาน่า ไว้บอกทีหลัง ฉันต้องการแค่คำแนะนำจากเธอเท่านั้นแหละมิจัง   ^^ นะๆๆ”

       “เออๆ อืมๆๆ ได้จร้า เพื่อเพื่อนคนนี้ฉันยินดีช่วยจร้า”

       “อะ...อืม” โซเว่นดูหน้าเจื่อนๆลงไปอย่างเห็นได้ชัด -_-^ ว่าแต่เป็นอะไรของเค้ากันนะ

       “เป็นไรรึเปล่าโซ หงอยไปเลยนะ” ฉันถามด้วยความงุนงง ???

       “อะ...อ๋อ เปล่าๆ คือว่าฉันต้องเข้าสอบแล้วน่ะ แล้วเจอกันนะมิจัง”

           ยังไม่ทันที่ฉันจะได้เอ่ยปากพูด โซเว่นก็รีบวิ่งหนีไปทันที เค้าเป็นอะไรของเค้านะ แต่ช่างเหอะ

     มันก็คงจะเครียดเรื่องการสอบล่ะมั้ง ว่าแต่ฉันจะไปสนใจมันทำไมล่ะ กะ...ก็มันเพื่อนฉันนี่เนาะ ^.^

                                                                              2

        ...เช้าวันแรกของการปิดภาคเรียน...

           ~So I pray for you oh So I So I promise you~ เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ฉันงัวเงียมารับสายอย่าง

ไม่ค่อยเต็มใจนัก =w=

       “ฮัลโหลลลลลลลลลล” ฉันกรอกเสียงลงไป *0*

              (จะเอากี่โหลฮะยัยบัฟ นี่จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน) เสียงอีตาโซเว่นเจ้าประจำกรอกเสียงกลับมาอย่างเซ็งๆ

         “คนเค้าจะหลับจะนอน อย่ากวนได้มะ อ้อ!!แล้วเรียกใครว่ายัยบัฟหา ฉันไม่ใช่ควายโว้ยยยยยยย o^o”

         (เออๆๆจะอะไรก็ช่าง อีก2อาทิตย์ก็จะถึงวาเลนไทน์แล้วนะ มาช่วยงานฉันหน่อยสิ)

         “งานอะไร??”

         (งานที่ฉันขอให้เธอช่วยไงล่ะ)

         “อะ...อ๋อ อื้อๆๆอีก10นาทีนายมารับฉันที่บ้านก็แล้วกันนะ”

         (อื้ม งั้นแค่นี้ก่อนนะ อย่าช้าล่ะยัยเต่า บาย)

             ตู๊ดดด...ตู๊ดดด...ตู๊ดดด...

           หน็อยยยยยย!!!!เดี๋ยวก็ยัยบัฟ เดี๋ยวก็ยัยเต่า มันจะไรกันนักหนาวะฮะ >____<

        เออใช่!!! ฉันลืมไปสนิทเลยว่าต้องซื้อของขวัญวาเลนไทน์ให้พี่มิสยูเหมือนกันนี่นา อิอิ

  พี่มิสยูนี่แฟนฉันเองค่ะ โหะๆ ทั้งหล่อ เท่ สมาร์ท บลาๆๆๆๆ เรื่องฉันมีแฟนนี่ไม่มีใครรู้นอกจากยัยแป้งร่ำ

 เพื่อนซี้ฉันเองแหละ แบบว่าคบกันแบบเงียบๆอ่ะนะ -_-!!  มีหวังถ้าอีตาโซเว่นรู้ล่ะก็ มันคงประกาศทั่วโรงเรียนแน่ๆ >_<!!

 ว่าแต่วันนี้มันจะให้ฉันช่วยอะไรมันเนี่ยยยยยยยยยย เฮ้อออออออ *0* จะบ้าตายรักนายโซเว่น เฮ้ย!!! ไม่ใช่

 จะบ้าตายช่วยนายโซเว่น แหะๆๆๆ ^_^+++

         10 นาทีผ่านไป.........~~~~~~~~~

      “ยัยเต่าาาาาาาาาาาาา  OoO” เสียงไอบ้าโซเว่นร้องเรียกฉันอยู่หน้าบ้าน ออดมีมันทำไมไม่กดเรียกเอาวะ

    คนสวยไม่ปลื้มมมมมมม >_< จบ!!!!!

       “เออๆๆมาแล้วโว้ยยยยย ออดมีทำไมไม่กดฮะ!!!” ฉันโวยวายใส่คนที่อยู่ตรงหน้า =_=***

        “กะ...ก็”

       “เออๆช่างเหอะ แล้วจะไปไหนล่ะวันนี้”

      “ไปหาซื้อของไงล่ะ ที่ฉันจะเอาให้เธอน่ะ”

      “OoO หาาาา มาให้ทำไมฉันอ่ะ” ฉันงุนงงอย่างสุดขีดในคำพูด

      “อะ...อ๋อ แหะๆ พูดผิดน่ะ เธอที่ว่าก็หมายถึงคนที่ฉันแอบชอบไงล่ะ ^^”

     “อ๋ออออออ เข้าใจละ”

    “ว่าแต่เธอต้องช่วยฉันไปเลือกของแล้วล่ะนะ”

     “อื้อๆ งั้นก็ไปกันเลยสิ รอช้าทำไมล่ะ เลทโก!!! \^o^/”

    “เอ๋??? ทำไมรีบร้อนจัง ฉันสิที่ต้องทำแบบนั้นน่ะ ไหงเป็นเธอซะล่ะมิจัง -_-???”

    “อะ...เอ่อ เปล่าจ๊ะ ก็จะรีบไปช่วยไง แหะๆ ^___^”

    “งั้นก็แล้วไป ไปกันเถอะ”

         จากนั้นฉันก็กระโดดซ้อนเวสป้าคันแก่ๆของอีตาโซเว่น บ้านมันก็ออกจะรวยนะ -_- แต่ทำไมไม่เอารถคันอื่นๆมาวะ

     งงเลย??? ถ้าเป็นฉันจะเอาเบนซ์มาเลยล่ะ 55+ ^O^

     “นี่มิจัง” โซเว่นพูดต้านกระแสลมที่พัดมา

    “หือ??”

     “หนาวมั๊ย???” หน้านี้หน้าหนาวอ่ะนะ โหะๆ

     “อะ...อื้อ หนาวสิ แหะๆๆ ^__^” ฉันตอบไปตามความจริง หุหุ

     “เอาเสื้อฉันไปใส่มั๊ย??”

    “ไม่เป็นไรจ๊ะ ทนได้ แหะๆ ว่าแต่นายไม่หนาวหรอไง  #_#”

    “ไม่หรอก ^...^”

        ว่าแล้วโซเว่นก็จอดรถริมทาง แล้วจัดการถอดเสื้อกันหนาวตัวใหญ่มาให้ฉัน อิอิ ^^ อุ่นจังเลยอ่ะ

     แถมยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของโซเว่น ด้วย อ๊ายยยย!!! >_< อบอุ่นจังเลยอ่ะ หุหุ ตายแล้วๆๆฉันจะนอกใจพี่มิสยู

      ไม่ได้เด็ดขาดนะ =_=!!!~~ สติๆๆท่องไว้สิๆยัยมิจังงงงงง >o<

          ไม่กี่นาทีโซเว่นก็พาฉันมาที่ห้างเดอะแมว โหะๆ  เอิ้กๆๆๆๆ

      “ที่เนี่ยแหละ อ่ะ ลงได้แล้วยัยบื้อ” อีตาโซเว่นว่าพลางพยักพเยิดหน้าให้ฉันลง

          หน็อยยยยยย!!!มันจะเรียกอะไรกันแน่เนี่ย เดี๋ยวก็ยัยบัฟ ยัยเต่า ยัยบื้อ เฮ้อออออ อาเมน -_-^

      “นี่ไอ้โซ ฉันชื่อมิจังย่ะ ไม่ใช่ยัยบื้อ ทำความเข้าใจไว้ซะเดี๋ยวนี้ อ้อ!!รึว่าอยากกินเท้าฉันแทนข้าว  หาาาา!!>_<”

      “โหยยย ล้อเล่นแค่นี้ทำเป็นโมโห หัดยอมรับความจริงบ้างสิ”

        “กรี๊ดดดดดดดด >_<  นายมีสิทธิ์อะไรมาว่าฉันหา กลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ” โซเว่นไม่ยอมฟังแถมยัง

        เดินหนีฉันอีกตะหาก รู้งี้ไม่ข่วยซะแต่แรกก็ดี เชอะ!!! ( _^_ )

        “เอ้า เร็วสิ ยืนบื้ออยู่ทำไมเล่า” โซเว่นตะโกนเรียกฉัน

        “เออๆไปแล้วโว้ยยยยยย” ฉันพูดพลางบ่นอุบอิบไปด้วย =w=

             ระหว่างทางที่เดินเลือกซื้อของนั้น อีตาโซเว่นก็คอยถามฉันตลอดอย่างกับฉันจะเป็นผู้หญิงคนนั้น

        เลยล่ะนั่น โอ๊ยยย!!!ใครเป็นผู้หญิงคนนั้นต้องโชคร้ายที่สุดแหงๆ เฮ้อ ว่าแต่ใครจะเป็นผู้หญิงคนนั้นนะ

        เอ๊ะ!!แล้วเราจะอยากรู้ไปทำไมกันล่ะเนี่ย (- -;)

          “เธอชอบอันไหนล่ะ” โซเว่นถามพลางอมยิ้ม ^^

          “เอาอันไหนก็เอาไปเถอะน่า” ปากฉันพูดแต่ตามองหาของขวัญให้พี่มิสยู จนโซเว่นชักจะสงสัย

          “เธอมองหาอะไรหรอ”

          “อะ...อ๋อ หาของขวัญให้พี่ชายน่ะ พี่ชายฉันจะกลับมาจากต่างประเทศ แหะๆ ^_^”

         “เอ๋!!เธอไม่มีพี่ชายไม่ใช่หรอ??” เฮือกกก ตายละช้าน ลืมไปเลยว่าโซเว่นอยู่บ้านติดกับฉัน มันรู้ถึงตับไต

ไส้พุง กระเพาะ ม้าม ตับ เครื่องใน เฮ่ย!!!มั่วอีกแล้วช้านนนน >___< ทำไงดีเนี่ยๆ

          “อะ..อ๋อ ก็ นายไม่รู้จักหรอกน่า ช่างเหอะ ว่าแต่นายจะเอาอะไรให้คนที่นายชอบล่ะ” โซเว่นทำหน้างงซักพัก

            ?_? แต่ก็มายิ้มออกได้เมื่อพูดถึงของขวัญ ^…^  เกือบไปแล้วมั๊ยล่ะยัยมิจังเอ๊ยยยยย!!! -0-;

            “อันนี้ดีมั๊ยมิจัง @_@” โซเว่นพูดพลางชี้ไปที่ตุ๊กตาหมีสีขาวตัวใหญ่กว่าฉันอีกเนี่ย โฮกกก คิดไปได้ - -;

         “ตัวเท่าควาย ใครจะเอาล่ะ จะบอกให้นะผู้หญิงเค้าชอบของเล็กๆจุกจิกๆย่ะ ไม่ใช่อันเท่าควายแบบนี้”

         “เอ้าหรอ แหะๆก็นึกว่าจะชอบใหญ่ๆซะอีก” (ท่านผู้อ่านอย่าคิดลึกนะคะ หุหุ)

         “เอาอันนี้ดีมั๊ยมิจัง เล็กดีนะ” โซเว่นชี้ไปที่กิ๊ฟติดผมสีชมพูน่ารักคิกขุอันนั่น เฮ้อ คิดจะเล็กก็เล็กจริงๆนะอีตานี่

      “นี่โซ นายจะบ้าหรอ เอากิ๊ฟอันเดียวให้เนี่ยนะ คงจะมีใครเอาหรอก” ฉันพูดกึ่งประชด =_=;

       “อ้าว ก็มันไม่เล็กหรอไงอ่ะ” อีตานั่นพูดพลางทำหน้ากวนบาทาอย่างจัง

       “เฮ้อออ แล้วแต่นายก็แล้วกันนะ ว่าแต่ โซเว่น อันนี้สวยมะ” ฉันพูดพลางชี้ไปที่นาฬิกาทรายอันหนึ่ง

         ถึงมันจะไม่แพงมาก แต่ถ้าหากมาจากใจจริงๆ ก็เพียงพอแล้วแหละเนาะ ^________^

       “สวยดีนี่ จะเอาให้พี่ชายหรอ” ตายแล้ว ฉันไม่อยากโกหกนายอีกต่อไปแล้วล่ะโซเว่น

       “คือว่า...อย่างนี้นะโซเว่น มันเป็นของ...”

             ~ So I pray for you oh So I So I promise you ~

           เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นขัดจังหวะพอดี เฮ้อออออ พลาดอีกแล้วสินะฉันงานนี้ -0-;

        ‘พี่มิสยู’>สายเข้า... ตายแล้ว ต้องหาทางเอาตัวรอดก่อนแล้วล่ะช้านนนนน >___<

           “เอ่อ โซเว่น ฉันขอตัวเข้าห้องน้ำแปปนึงนะ เดี๋ยวมา” ไม่รอช้าฉันรีบวิ่งมาที่ห้องน้ำทันที จนโซเว่นงง เป็น

        ไก่ตาแตกเมื่อเห็นพฤติกรรมแปลกๆของฉัน??

              ตอนนี้ฉันอยู่ในห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว เฮ้ออออออ โล่งอกจังงงงงงงงงงง ^____^
           “ฮัลโหล”

           (นี่มิจัง ทำอะไรอยู่น่ะ พี่ไปหาที่บ้านแต่ไม่เจอ ไปไหนหรอ แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน) พี่มิสยูเล่นยิงคำถามเป็นชุดรวดเดียว

          แบบนี้ใครมันจะไปตอบทันฟระ  =_=!!

          “เอ่อ...คือตอนนี้มิจังมาช่วยเพื่อนเลือกของขวัญน่ะค่ะ เดี๋ยวก็จะกลับเเล้วด้วย พี่มิสยูไม่ต้องเป็นห่วงน้าค้า ^^”

            (เฮ้อออ คราวนี้ไปไหนก็บอกพี่บ้างนะ เดี๋ยวพี่จะไปหา...เอ่อ)

            “หาอะไรคะ??”

           (อ๋อ พี่ทำของหายน่ะ แหะๆ ไม่มีไรหรอก พี่ไม่รบกวนละ บายนะ)

           “บายค่ะ”

                     ตู๊ดดดด...ตู๊ดดดด...ตู๊ดดดด...

         ทำไมช่วงหลังๆนี้พี่มิสยูแปลกๆไปนะ ช่างเหอะ คงจะยุ่งมั้ง อย่าคิดมากสิยัยมิจังงงงง >______<;

                                                                                3

   “โซเว่นนนนนน” ฉันรีบออกมาทันทีหลังจากที่คุยธุระเสร็จ เพราะเดี๋ยวอีตานี่จะสงสัยเอาได้ อิอิ

       “ไปไหนมาอ่ะมิจัง รอตั้งนาน”

      “อะ...อ๋อ พอดีท้องเสียน่ะ แหะๆ ขอโทษนะ”

     “อ๋ออออ ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่จะไปซื้อนาฬิกาทรายไม่ใช่หรอ”

     “เออ...ใช่สิ แหะๆ แปปนะ^_^” จากนั้นฉันจึงเดินไปซื้อนาฬิกาทรายให้พี่มิสยู พี่มิสยูคะ หวังว่าพี่คงจะชอบนะ ^^

     “มาแล้วจร้า นี่โซ ว่าแต่นายจะเอาอะไรให้ผู้หญิงคนนั้นล่ะ???”

     “แล้วเธอว่าอันไหนสวยล่ะ แบบที่ว่าเธอเห็นแล้วอยากได้อ่ะ หรือเอาที่มีความหมายก็ได้นะ ^=^”

    “อืม...งั้น อันนี้ดีมะโซเว่น” ฉันชี้ไปที่ตุ๊กตาเด็กผู้หญิงกับเด็กผู้ชายยืนจูบกัน แล้วมีเสียงเพลงเบาว่า ’ซารังแฮ’

     พร้อมกับไฟหัวใจระยิบระยับที่อยู่รอบๆนั่นด้วย

     “สวยดีนะ มีความหมายด้วย ว่าแต่ เธอชอบมันหรอ” โซเว่นถาม

     “อื้อ สวยดี แต่แล้วแต่นายละกันนะ ตามใจเหอะ”

    “พี่ครับ งั้นเอาอันนี้ครับ ห่อด้วยนะครับ” โซเว่นพูดบอกพี่เจ้าของร้าน ไม่กี่นาทีเราของขวัญก็ถูกห่ออย่างสวยงาม

     “สวยดีนะโซ โรแมนติกดีนี่” ฉันพูดชมคนข้างหน้าจนหน้าแดง -///-

     “อื้ม ^___^” โซเว่นตอบสั้นๆพร้อมกับยิ้มหวานให้ฉัน

     “โซเว่น”

      “หือ”

     “คือว่า...”

      “...”

     “ฉันหิวข้าวแล้วอ่ะ แหะๆ ^^”

      “อ้าว ฉันก็หิวเหมือนกัน งั้นก็ไปกันเล้ยยยยย”

         ฉันกับโซเว่นเลือกร้านอาหารหรูมีระดับร้านหนึ่ง ฉันกับเขาเลือกที่จะนั่งโต๊ะด้านในสุดเพราะมันจะมีความเป็นส่วน

   มากกว่าที่อื่นๆ +0+

      “น้องพั้นช์ลองทานนี่สิครับ อร่อยนะ”

     “อุ๊ย!!ขอบคุณค่ะพี่มิสยู ทำไมแฟนพั้นช์น่ารักจังเลยเนี่ย”

           ฉันสะดุดกับบทสนทนาของคนสองคนที่นั่งอยู่โต๊ะหนึ่ง ว่าแต่ทำไมเสียงผู้ชายคนนั้นมันคุ้นๆนะ แถมชื่อเหมือน

      แฟนฉันอีกตะหาก ฉันจึงตัดสินใจขอเสียมารยาทหันไปจ้องหน้าทั้งสองคนนั้น แล้วก็ต้องอึ้งอย่างสุดขีดด (  _ _;)

      “OoO พี่มิสยู”

     “เฮ้ย!!! มิจัง มาที่นี่ได้ยังไงเนี่ย”

       “ทำไมพี่ทำกับมิจังแบบนี้”

       “เอ่อ...คะ...คือว่า...”

      “แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใครคะ”

      “เอ่อ...คือ”

              เพี๊ยะ!!!!!

       ฉันตบหน้าพี่มิสยูเต็มฝ่ามือเสียงดังมากจนคนทั้งร้านหันมามอง น้ำตาทั้งหลายต่างหลั่งไหลออกมาอย่างหยุดไม่ได้

    TT///TT ทำไมเขาทำกับฉันแบบนี้นะ ตลอดระยะเวลา1ปีกว่าๆที่ผ่านมามันคงไม่มีค่าสำหรับเขาเลยใช่มั้ย

    “นี่มิจัง เป็นอะไรของเธอไปน่ะ” โซเว่นที่ไปนั่งรอที่โต๊ะวิ่งมาหาฉันอย่างตกใจ

    “TT________TT” ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ถือโอกาสเอานาฬิกาทรายออกจากในถุง แล้วทิ้งลงไปกับพื้นจนแตกสลาย

        มันก็คงเหมือนกับใจฉันตอนนี้ที่พังยับเยินแตกสลายไปหมดแล้ว จากนั้นฉันจึงรีบวิ่งออกจากร้านไปอย่างรวดเร็ว

        ไม่มีแม้แต่เสียงเรียกร้องอย่าให้ฉันไป ไม่มีแม้แต่น้ำตาแห่งความสำนึกผิด ฉันจะถือว่าไม่เคยรู้จักนายอีกต่อไป

             .......’มิสยู’…...

                                                                                     4

     “มิจัง เธอเป็นอะไรของเธอน่ะ” โซเว่นนั่นเองที่วิ่งตามฉันมา

     “Y_Y ไม่ต้องมายุ่งกับฉันหรอกโซเว่น คนอย่างฉันมันไม่มีค่าอีกต่อไปแล้ว”

     “ไม่น่ามิจัง หยุดก่อนเซ่!! มีอะไรก็บอกกันดีๆสิ แฮ่กๆๆ!!!”

            โอ๊ยยยยยยยยยยย!!!!!! ฉันสะดุดหกล้มจนเข่าถลอกและเลือดไหล >___<

      “มิจัง เธอเป็นอะไรน่ะ” โซเว่นเข้ามาพยุงฉันไว้และถามด้วยความเป็นห่วง

      “อย่ามายุ่งกับฉันเลยโซเว่น T____T”

      “ไม่นะมิจัง เธอมีอะไรต้องบอกกันสิ อย่าร้องไห้เลยนะ”

     “โซเว่น...ฮืออออออ TTT______TTT” ฉันโผเข้ากอดโซเว่นทันทีและร้องไห้ปานใจจะขาด

      “ไม่ว่าจะยังไง เธอยังมีฉันอยู่ใกล้ๆนะมิจัง”

     “ขอบใจนะ”

    “อื้ม...ไม่เป็นไร ว่าแต่เข่าเธอเป็นยังไงบ้างน่ะ ไปหาหมอมั้ย”

    “ไม่ต้องหรอก ฉันยังไม่อยากไปไหนทั้งนั้น ฮึก...ฮือออออ”

   “งั้นไปที่คอนโดของฉันที่เช่าไว้ดีมั๊ย แล้วฉันจะโทรบอกแม่เธอเองว่าเธออยู่กับแม่ฉัน โอเคมั๊ย”

   “อะ...อื้อ ฮึกกก....ฮืออออ โซเว่น ขอบใจนายจริงๆนะ”

     “^^”

          ฉันคงต้องปล่อยให้ความรักระหว่างฉันกับมิสยูจบลงแค่นี้จริงๆล่ะนะ ตลอดระยะเวลาหนึ่งปีกว่าๆ

   ที่ผ่านมา มันคงไม่มีค่าสำหรับเขาสินะ

         .........ไม่มีเลยจริงๆ.......... Y____Y

          ตอนนี้โซเว่นพาฉันมาที่คอนโดของเขาเอง สภาพฉันในตอนนี้ก็คงไม่ต่างกับคนตายสินะ  _ _;

      “นั่งรอตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะมาทำแผลให้”

      “อือ”

           ไม่ถึงนาทีโซเว่นก็เดินมาพร้อมกระเป๋ายาในมือ~~~

        “นั่งนิ่งๆนะ” จากนั้นเขาก็จัดการล้างแผลของฉันก่อน

       “โอ๊ยยย!!!>_< เจ็บนะ เบาๆหน่อยสิ”

        “อ้าว เจ็บหรอ เบามือที่สุดแล้วนะเนี่ย”

        “เจ็บอ่ะ” ฉันครางเบาๆออกมา

       “อดทนหน่อยน่า แปปเดียวเอง”

       “...” ฉันนั่นมองหน้าเขาเวลาที่เขาก้มลงทำแผลให้ฉัน ทำไมใจมันเต้นแรงแบบนี้นะ เพราะอะไรกัน???

      “อ่ะ...เสร็จละ” ฉันหลุดจากภวงค์ทันทีเมื่อโซเว่นทำแผลให้เสร็จ

     “อะ...เอ่อ เสร็จแล้วหรอ ขอบคุณนะ”

     “อื้อ ไม่เป็นไรหรอก แล้วก็หยุดร้องไห้ขี้มูกโป่งได้แล้วยัยบ๊อง ไปอาบน้ำดีกว่านะ ดูสิ สภาพดูไม่ได้แล้วเนี่ย

      เดี๋ยวฉันจะไปทำข้าวต้มร้อนๆมาให้ทานนะ”

      “อื้ม”

      “^___^”

                                                                              5

       “มิจัง มาทานข้าวต้มเร้วววว” เสียงโซเว่นเรียกฉันอย่างอารมณ์ดี

             “...”

     “อ้ะ...ทำสุดฝีมือเลยนะเนี่ย”

      “ขอบใจนะ”

      “อื้อ”

      “แล้วนายไม่ทานด้วยกันหรอ”

     “ไม่อ่ะ ฉันไม่หิว เชิญตามสบายเหอะ ฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ ^^” ว่าแล้วโซเว่นก็ไปอาบน้ำทันที ปล่อย

      ให้ฉันทานข้าวต้มฝีมือเขาทำเอง แต่จะว่าไป หมอนี่ก็ทำอร่อยดีนะเนี่ย อร่อยกว่าฉันอีกมั้งเนี่ย _ _;

      “ทานเสร็จรึยังเอ่ย???” เสียงทะเล้นของคนตัวสูงเอ่ยถามฉันอย่างอ่อนโยน ^.^

      “นายอาบน้ำเสร็จแล้วหรอ”

       “อื้ม (_ _) (- -)”

      “ฉันขอตัวไปนอนก่อนนะ” ฉันพูดแบบขอไปที เพราะจิตใจของฉันในตอนนี้มันอ่อนแอเหลือเกินที่จะสู้หน้าใคร

      “เธอเป็นอะไรมากมั๊ยมิจัง”

      “อย่าห่วงเลย ฉันไม่ตายในห้องนายหรอก”

      “เปล่า ที่ฉันถามเพราะเป็นห่วงเธอต่างหากล่ะ”

      “-///-“

     “-///-“

     “อะ...เอ่อ งั้นฉันไปนะ”

    “เดี๋ยว!!!มิจัง”

    “หือ???”

   “ฝันดีนะ^^”

   “อื้อ เช่นกัน”

   “-///-“

       ตายแล้ว ทำไมเขาต้องหน้าแดงด้วยนะ คงเป็นเพราะอากาศร้อนมั้ง แต่หน้านี้หน้าหนาวนี่นา ช่างเหอะ

  เรื่องของเขานี่ ฉันจะไปสนใจทำไมล่ะ ขนาดเรื่องของตัวเองยังเอาไม่รอดเลย เฮ้ออออออ =;=

       แต่ช่างเถอะ!!!อกหักไม่ยักกะตายโว้ยยยยยยยย -O-!!!

          ~~~อรุณสวัสดิ์ ^O^~~~

        “อ้าว มิจัง ตื่นแล้วหรอ”

       “อื้ม พอดีนอนไม่ค่อยหลับทั้งคืนเลยอ่ะ”

       “เพราะเรื่องเมื่อวานหรอ” ฉันนิ่งไปสักพัก เพราะตอนนี้น้ำใสๆค่อยๆล้นออกมาจากเบ้าตาฉันอีกแล้ว U___U

        “...”

       “มิจัง อย่าร้องไห้สิ ฉันขอโทษนะ ฉันผิดเองที่ถามเธอทั้งๆที่รู้ว่าเธอเจ็บมากแค่ไหน _ _;”

       “ไม่เป็นไรโซเว่น “

      “งั้น...”

     “...”

    “เรื่องเมื่อวานมันเกิดขึ้นได้ยังไงหรอ คือว่า...ฉันงงไปหมดแล้วอ่ะ”

    “...”

    “ถ้าเธอยังไม่พร้อมที่จะเล่าก็ไม่เป็นไรนะมิจัง”

    “พี่มิสยูเป็นแฟนฉันเอง”

   “OoO เธอหมายถึงผู้ชายคนเมื่อวานน่ะหรอ”

   “อื้อ -_-“

   “...”

   “ฉันคบกับเขามาปีกว่าๆแล้วล่ะ เขานั่นแหละที่เป็นคนเข้ามาหาฉันเอง มีคนจีบเขามากมาย แต่เขาก็เลือกฉัน”

“ทำไมเธอไม่เคยบอกเรื่องนี้กับฉันเลยล่ะ”

“เรื่องนี้มีแค่ฉันกับแป้งร่ำเองล่ะที่รู้ เพราะพี่มิสยูขอคบกับฉันแบบเงียบๆ”

“...”

“ฉันไม่กล้าบอกนาย เพราะกลัวว่านายไปบอกใครต่อใคร เพราะจะทำให้พี่มิสยูเดือดร้อน”

“...”

“เพราะฉันรักเขา ฉันถึงเลือกที่จะทำแต่สิ่งที่จะทำให้เขามีความสุข”

“ทั้งๆที่เธอมีความทุกข์อย่างนั้นหรอ”

“อืม...ใช่”

“ฉันไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลยนะ”

“อืม...ถึงบอกไงว่าไม่มีใครรู้”

“แล้วตอนนี้เธอยังรักเขาอยู่มั๊ย???”

“เอ่อ...ไม่รู้สิ ตอนนี้หัวใจของฉันมันร้าวและสลายไปหมดแล้ว...ตั้งแต่เมื่อวาน...”

“ฉันเข้าใจเธอนะมิจัง”

“โซเว่น”

“ฉันจะอยู่ข้างเธอนะ”

“โซเว่น ขอบใจนะ ขอบใจจริงๆ”

“^_^”

     แล้วโซเว่นก็ดึงฉันเข้าไปกอดไว้ น่าแปลกใจที่ฉันไม่ขัดขืนแม้แต่น้อย รู้สึกอบอุ่นมากกว่า คงเป็นเพราะหัวใจที่เย็นชาและไร้ความรู้สึกของฉันสินะ.........~~~

“มิจัง”

“หือออออ”

“เธออยากไปเที่ยวที่ไหนหรอ”

“...”

“วาเลนไทน์นี้น่ะ”

“ถามทำไมหรอ”

“แหะๆ ก็ถามเฉยๆน่ะ”

“ไม่รู้สิ ญี่ปุ่นมั้ง ฉันอยากไปอยู่ท่ามกลางหิมะน่ะ โรแมนติกดีนะ”

“อืม อยากไปมั๊ยล่ะ”

“จะพาฉันไปหรอ”

“ฉันถามเธอว่าอยากไปมั๊ย อย่าถามย้อนสิ”

“อะ...อื้อ อยากไปสิ”

“ฉันคิดว่า ถ้าเธออยู่ที่นี่ จิตใจของเธออาจจะอ่อนแอลงกว่านี้ เธอจะไปมั๊ย??”

“รบกวนนายเปล่าๆนะโซ”

“ไม่ๆๆไม่เลย ฉันยินดีเสมอ”

“ขอบใจนะ”

“^^”

“ว่าแต่จะไปเมื่อไหร่ล่ะ”

“ก่อนวาเลนไทน์สามวันดีมะ”

“แล้วแต่นายสิ”

“งั้นโอเคนะ เดี๋ยวฉันจะจัดการบอกพ่อกับแม่เธอให้เองนะ”

“ขอบคุณนะโซเว่น ขอบคุณจริงๆ” ฉันโผเข้ากอดโซเว่นอีกครั้งอย่างดีใจ โซเว่น...ถ้ามีนายฉันคงไม่ต้องเหงาอีกต่อไป

แล้วสินะ แต่ติดที่ว่า... =_=; นายมีคนที่รักอยู่แล้วนี่ เฮ้ออออออ อกหักอีกแล้วสินะงานนี้ฉัน _-_;

                                                                               6

       ตลอดระยะหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาระหว่างที่ฉันอยู่กับโซเว่นนั้น ไม่รู้ว่าเพราะอะไรกันนะ โซเว่น

กับพี่มิสยูมีอะไรที่แตกต่างกันมาก *0* ฉันรู้สึกว่าการกระทำแต่ละอย่างของเขาเหมือนทำออกมาจากใจ

จริงๆไม่เสแสร้งเหมือนใครบางคนที่ฉันเคยรักเขาหมดทั้งใจ –O--;

       “โซเว่น...” ฉันเรียกโซเว่นขณะที่เรานั่งดูทีวีด้วยกัน

        “มีอะไรหรอ” คนข้างๆหันมาถามฉันอย่างงๆ (- - )???

       “เอ่อ...ปะ...เปล่าจ๊ะ  คือว่า เยลลี่ฉันหมดแล้วอ่ะ ขอกินของนายหน่อยได้มั๊ย??แหะๆ ^^”

       “อ๋อ...นึกว่าอะไร”     

      “ได้มะ”

     “ซอรี่เสียใจ โหะๆ ไม่ให้”

     “เชอะ!! _^_ คนใจร้าย ไม่กินได้ได้ ชิๆ”

     “ฮ่าๆๆ (^O^) คิกๆ”

     “หัวเราะอะไรฮะ หน้าฉันมันมีอะไรติดไม่ทราบหา!!”

    “ก็เวลาเธอโกรธ หน้าแม่งโคตรตลกเลย 55 “ นั่น เซ็งเป็ด เซ็งห่านเลยช้าน มันจะจี้เส้นไปถึงหนายยยย 0-0;

    “เชอะๆ _^_”

   “เธออยากกินจริงๆหรอยัยบัฟ”

  “ไม่กินแล้ว หมดอารมณ์”

  “งั้นฉันจะทำให้เธอมีอารมณ์อยากกินมันเอง”

       โซเว่นยื่นหน้าเข้ามาแล้วประกบปากของเขาที่กำลังทานเยลลี่อยู่เข้ากับปากของฉัน มันเป็นจูบที่อ่อนละมุน

หอมหวานของเยลลี่บลูเบอรี่ ฉันอึ้งจนทำอะไรไม่ถูก O_O ได้แต่ปล่อยให้เขาจูบอยู่อย่างนั้นจนเนิ่นนาน.....

        “อะ...อ่อย อ้าย แอ๊วววว”  โซเว่นได้ยินดังนั้นจึงคลายจูบทันที แม้จะฟังไม่ออกก็ตาม

       “-///-“ <<< โซเว่น

       “-///-“<<<ฉันเอง

      “อะ...เอ่อ อร่อยมั๊ย??” โซเว่นพูดทำลายความเงียบ

      “นะ...นายทำไมทำแบบนี้”

     “ก็เธออยากกินไม่ใช่หรอไง”

     “แต่ไม่ใช่แบบนี้นี่นา ฉันเขินนะตาบ้า”

    “คิกๆ เวลาเธอเขินแล้วน่าแดงเนี่ย น่ารักเนาะ”

    “จะบ้าหรอ-///-”

    “จริงๆนะ เดี๋ยวจูบซะเลยนี่”

   “อีตาบ้า -///-“ ฉันรีบวิ่งเข้าห้องนอนทันที เพราะถ้าเขินอยู่ต่อไปมีหวังหน้าแดงยิ่งกว่าเดิมแน่ๆ -/////-

        ทำไมเวลาอยู่ใกล้อีตานั่นฉันต้องใจเต้นตึกตักๆด้วยนะ หรือว่า.....???

                                                                            7

         ~~~ไปญี่ปุ่นกันเถอะ~~~

 “มิจัง เตรียมของเสร็จรึยังล่ะ” โซเว่นเข้ามาหาฉันที่นั่งจัดกระเป๋าอยู่

“ยังเลยอ่ะ แหะๆ”

“หิวข้าวมั๊ย???”

“อื้อ หิวดิ”

“งั้นเดี๋ยวฉันไปหาซื้ออะไรมากินรองท้องก่อนนะ พอดีว่าอาหารหมดแล้วอ่ะ ฉันรู้ว่าจะไปแล้วเลยไม่ได้ซื้อไว้

   แหะๆ ^___^”คนข้างหน้ายิ้มแหยๆให้ฉัน

“จ๊ะ ตามสบายเถอะ”

“งั้นรอแปปนะ เอ่อนี่มิจัง ฉันมีเรื่องจะบอกเธอด้วยล่ะ”

“หือ...เรื่องอะไรหรอ”

“คือว่า...”

“...”

“ฉันลืมบอกเธอไปน่ะ ว่าคนที่ฉันแอบชอบน่ะ จะไปด้วย คือว่าเรานัดกันไว้ก่อนหน้าแล้วล่ะ แหะๆ”

“( _ _;)”

“เอ่อ...คือฉันขอโทษนะที่ลืมบอกเธอไปน่ะ”

“อะ...อืม ไม่เป็นไร”

“^__^” ทำไมไม่รู้จักบอกกันตั้งแต่แรกนะ จะให้ฉันไปเป็นก้างขวางคอทำไม จะทำให้ฉันเจ็บไปถึงไหน  โซเว่น...

“แล้วฉันไม่เป็นส่วนเกินหรอ”ฉันถามไปด้วยความน้อยใจแต่พยายามเก็บอาการให้มากที่สุด =_=

“ไม่นี่ ไม่เลย ไปด้วยกันหลายๆคนสนุกดีออก”

“แต่ฉันว่า...”

“ไม่มีแต่นะมิจัง เธอต้องไปกับฉัน นะๆถือว่าฉันขอร้องนะมิจัง” ทำไมนะทำไม เวลาฉันเห็นแววตาคู่นั้น

   มันถึงต้องทำให้ฉันใจอ่อนทุกทีเลย เฮ้ออออออ เจ็บก็ทนวะ!!! *3*

“จ้า ^^” ฉันฝืนยิ้มออกไปอย่างนั้นให้โซเว่นสบายใจ

“งั้นฉันไปก่อนนะ พอดีจะไปรับเขามาด้วยนะ”ไม่รอช้าคนตัวสูงก็รีบวิ่งออกไปทันที เค้าคงรักกันมากล่ะสินะ -_-^!!

แล้วยังจะให้ฉันไปทนดูภาพบาดตาบาดใจนั่นอีกน่ะหรอ......*&*

      ~~ก้อกๆ...ก้อกๆ...~~ เสียงเคาะประตูดังขึ้น สงสัยโซเว่นคงจะกลับมาแล้วมั้ง พร้อมกับผู้หญิงคนนั้น...-^-

.....แอ๊ดดดดดด..... O________O

“พี่มิสยู”

“มิจัง”

“...”

“พี่รักมิจังนะ” ว่าแล้วพี่มิสยูก็โผเข้ามากอดฉันทันที นี่มันอะไรกันเนี่ย ฉันงงไปหมดแล้วนะ ?_?

“นี่มันอะไรกันคะพี่มิสยู”

“พี่ขอโทษเรื่องวันนั้น พี่ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ”

“...”

“พอดีเป็นเพื่อนพี่เฉยๆน่ะ แล้วพี่ก็หลงชั่ววูบไปรักมัน”

“...”

“แต่พี่รู้แล้วล่ะว่าจริงๆพี่รักใคร”

“...”

“พี่รักมิจังนะ”

“แล้วพี่รู้ได้ยังไงคะว่ามิจังอยู่ที่นี่”

“จำที่พี่บอกไม่ได้หรือไง พ่อพี่เป็นเจ้าของคอนโดนี้นะ”

“มิจังจำอะไรไม่ได้อีกแล้ว...ตั้งแต่วันนั้นมา”

“เรื่องนั้น พี่ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ”

“พี่ไม่คิดจะเรียกให้มิจังกลับมา กลับเฉยชาไร้ความรู้สึก”

“พี่ขอโทษ พี่รักมิจังนะ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั๊ย??”

“U_U”

“พี่สัญญา ว่าพี่จะไม่ทำให้คนที่พี่รักเสียใจอีก”

    ฉันควรจะดีใจไม่ใช่หรอที่คนที่ฉันรักกลับมาหาฉันแล้ว แต่ใจของฉันกลับไม่รู้สึกดีใจอะไรเลย น่าแปลกนะ

ที่ฉันกลับไปคิดถึงอีกคนนึง...คนที่ดูแลและอยู่เคียงข้างฉันมาตลอด แต่เขามีคนที่เขารักอยู่แล้ว...โซเว่น...

“นะมิจังนะ”

“คะ...ค่ะ” ฉันตอบแบบไม่ค่อยเต็มใจนัก แต่ฉันคิดว่า การตัดสินใจในครั้งนี้ถูกต้องที่สุดแล้ว (_ _;)

“พี่รักมิจังที่สุดในโลกเลย ^.^” พี่มิสยูกระโดดกอดฉันทันทีด้วยความดีใจ เธอคิดถูกแล้วใช่มั๊ย...มิจัง...???

“มิจัง” เสียงใครคนหนึ่งที่คุ้นเคยเรียกฉัน ( _ _)

“โซเว่น O_O” โซเว่นนั่นเองที่เข้ามาเห็นภาพในครั้งนี้ แต่มันก็ไม่ได้มีอะไรเสียหายนี่นา ในเมื่อเขาไม่แคร์ฉันอยู่แล้วนี่

“ทำไมเธอถึงทำแบบนี้”

“แบบไหน”

“ตกลงเธอเป็นอะไรกับไอ้หมอนี่กันแน่”โซเว่นพูดพลางชี้หน้าพี่มิสยู

“คือว่า...”

“ฉันเป็นแฟนมิจัง” พี่มิสยูแทรกมาทันที ทำให้ดอกไม้ช่อหนึ่งในมือโซเว่นหล่นลงพื้นทันที หึๆ คงจะเอา

ให้แฟนเขาสินะ รักกันมานี่ เหอะ!!

“คือว่าพี่โซเว่นมาขอฉันคืนดีน่ะ” ฉันพูดออกไปอย่างไม่ค่อยจะเต็มใจนัก
“T__T”

“เป็นอะไรไปล่ะโซ แล้วผู้หญิงคนที่ว่าอยู่ไหนหรอ” ฉันถามด้วยความสงสัยเมื่อเห็นโซเว่นมาคนเดียว

“...”

“เขาผิดนัดหรอ”

“ผู้หญิงคนที่ว่า”

“...”

“ก็คือเธอไงล่ะมิจัง”

      O_O!!! หาาาาาา ฉันอย่างนั้นหรอ งงไปหมดแล้วนะ แสดงว่าที่ผ่านมาโซเว่นชอบฉันอย่างนั้นหรอ!!~~ นี่ฉันไม่รู้อะไรเลยจริงๆใช่มั๊ย??

“ซะ...โซเว่น นายพูดจริงหรอ”

“ฉันแกล้งหลอกเธอว่าจะไปหาคนอื่น แต่ที่จริงฉันจะไปซื้อดอกไม้กับเอาของขวัญมาให้เธอตะหากล่ะ”

“...”

“แต่ตอนนี้ในเมื่อเธอรักคนอื่น มันคงไม่มีความหมายแล้วล่ะ”

“...”

“ฉันรักเธอนะ รักมาตลอด ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกว่าเธอจะไม่มีวันหันหลังมามองคนอย่างฉันหรอก”

“...”

“ใช่สินะ ฉันมันคงดีสู้คนอื่นไม่ได้หรอก”

“...”

“แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันไม่แพ้ใคร”

“...”

“ความรักที่ฉันมีให้เธอไงล่ะ...มิจัง”

“โซเว่น”

“อ่ะนี่ ฉันให้เธอนะ เจ้าหญิงของฉัน” โซเว่นยื่นกล่องของขวัญมาให้ฉัน กล่องวันนั้นเองนี่ ใช่แล้ว

 เขาตั้งใจจะซื้อให้ฉันใช่มั๊ย?? ตุ๊กตาไขลานนั้นที่ฉันบอกว่าอยากได้และมีความหมายดี

“ซะ...โซเว่น”

“...” โซเว่นไม่พูดอะไร รีบวิ่งหนีออกไปอย่างรวดเร็ว เค้าคงเจ็บมากสินะ TTT_____TTT ฉันก็รักนายนะโซเว่น

 เมื่อเป็นอย่างนั้นฉันจึงตัดสินใจวิ่งตามโซเว่นไปโดยที่ไม่สนใจเสียงเรียกขอให้หยุดของพี่มิสยูเลย

     .....ตอนนี้ฉันรู้แล้วล่ะ ว่าฉันรักใครจริงๆ และใครที่ฉันจะฝากชีวิตไว้ที่เค้า....

“โซเว่นนนนนนนนนน” ฉันร้องเรียกหาโซเว่นจนเสียงดังกึกก้องโดยที่ไม่แคร์สายตาของคนรอบข้าง

“...”

“โซเว่นนน กลับมาหาฉันก่อนสิ ฮึก...ฮือ นายอยู่ที่ไหนน่ะ” ฉันทรุดเข่านั่งลงกับพื้นหน้าคอนโดทันที

ตอนนี้ฉันมองไม่เห็นอะไรแล้ว ทุกอย่างมันพร่าเลือนไปหมด #_# จนฉันได้ยินเสียงหนึ่งดังมาแต่ไกล

คล้ายๆเสียงรถยนต์ แล้วก็มีเสียงเล็กๆตามมาเรียกฉันเอาไว้

“มิจัง ระวังงงงงงงง”

      โครมมมมมมม!!!!!

          …..สิ้นเสียงนั้น ทุกอย่างก็ดับมืดลงทันที....

                                                                               8

            ดวงตาที่ปิดสนิท ค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างๆช้าให้ชินกับแสงสว่างภายในห้อง -0_0- แล้วก็เจอภาพตรงหน้า

“คุณพ่อ คุณแม่”

“มิจังลูก ฮึก...ฮือ...แม่เป็นห่วงลูกแทบใจจะขาดแล้ว Y_Y”

“แม่คะ นี่มันเกิดอะไรขึ้นคะ แล้วหนูมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน หนูจำได้ว่าหนูอยู่ที่คอนโดของโซเว่น แล้วทุกอย่าง

 ก็มืดไปหมด”

“หนูกำลังจะถูกรถชน แต่โซเว่นผลักหนูออกไปแล้วเอาตัวเองรับแทน ทำให้เขาถูกรถชนอย่างจัง ตอนนี้อาการอยู่

ในขั้นโคม่า หมอยังให้คำตอบอะไรไม่ได้”

“โซเว่น”

“...”

“แม่คะ หนูจะไปหาเค้า TT__TT” ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้น รีบวิ่งไปที่ห้องไอซียูทันที คุณพ่อและคุณแม่ก็วิ่งตาม

ฉันออกมาด้วยความเป็นห่วง โซเว่น...นายทำเพื่อฉันถึงขนาดนี้เลยหรอ นายรักฉันขนาดยอมตายแทนได้เลยหรอ ฉันเชื่อแล้วล่ะว่า

     ........สิ่งหนึ่งที่นายไม่แพ้ใคร คือความรักที่นายมีต่อฉันไงล่ะ ฉันรักนายนะโซเว่น.......

            ‘ใช่สินะ ฉันมันคงดีสู้คนอื่นไม่ได้หรอก’

             ‘...’

             ‘แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันไม่แพ้ใคร’

             ‘...’

            ‘ความรักที่ฉันมีให้เธอไงล่ะ...มิจัง’

     ภาพต่างๆในอดีตของโซเว่นย้ำเตือนอยู่ในโสตประสาทของฉันซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น ดวงตา

ของฉันในตอนนี้พร่าเลือนแทบมองไม่เห็นอะไรแล้วเพราะน้ำใสๆค่อยไหลออกมาจากดวงตาคู่นี้

ดวงตาคู่ที่ทำให้ฉันได้เห็นความรักของนาย ทำให้ฉันได้เห็นนาย...โซเว่น...อย่าเพิ่งจากฉันไปนะ

         ฉัน และทั้งคุณพ่อกับคุณแม่ของฉันและพี่โซเว่นต่างรอคำตอบจากหมอกันอย่างใจจดใจจ่อ

โดยเฉพาะคุณแม่ของโซเว่นที่เอาแต่ร้องไห้เพราะเป็นห่วงลูกชาย ซึ่งก็ไม่ต่างจากฉันสักเท่าไหร่นัก U_U

“ลูกชายฉันเป็นยังไงบ้างคะคุณหมอ” เสียงแม่ของโซเว่นถามอย่างตกใจเมื่อเห็นคุณหมอเดินออกมาจากห้องไอซียู

“...”

“เขาเป็นไงบ้างคะคุณหมอ เขาปลอดภัยแล้วใช่มั๊ยคะ ใช่มั๊ยยย” ฉันร้องไห้พลางเขย่าแขนหมอไปด้วย

“เอ่อ...คือว่า”

“...”

“คนไข้ตอนนี้เป็นเจ้าชายนิทราครับ ทางเราช่วยจนสุดความสามารถแล้ว หมอเสียใจด้วยนะครับ”

“O____O” ฉันทรุดลงทันทีเมื่อคุณหมอพูดจบ ไม่จริงใช่มั๊ย เขายังอยู่กับฉัน เขายังอยู่เพื่อฟังคำที่ฉันจะบอกเขา

เขายังมีลมหายใจ เขายังรับรู้ถึงความรักที่ฉันมีต่อเขา  นายจะจากฉันไปไม่ได้นะ.....โซเว่น.....

  ~~~ทุกๆวันฉันจะอยู่กับโซเว่นตลอดเวลา ร้องไห้ทุกวันจนเป็นกิจวัตรไปแล้ว ฉันคอยพร่ำบอกเขาทุกวันว่าฉันรักเขา

ด้วยตุ๊กตาไขลานตัวนั้นที่ฉันกลับไปเอาที่คอนโด เพราะพี่มิสยูอุตส่าห์มีน้ำใจเก็บไว้ให้และยังเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดแล้ว ฉันจะไขลานให้โซเว่นฟังตลอดเวลา บางวันเขาก็แอบยิ้ม บางวันก็มีน้ำตาไหลออกมา นายนี่ใจแข็งจริงๆนะ

   ‘ซารางเฮโย’ ฉันรักนายนะโซเว่น ฉันอยากจะบอกคำนี้กับนายเหลือเกิน ช่วยตื่นขึ้นมาฟังหน่อยสิคนใจร้าย >_<!

“โซเว่น”

“...”

“นายตื่นขึ้นมาคุยกับฉันสิ”

“...”

“ฉันร้องไห้ทุกวันเลยนะรู้มั๊ย??T_T”

“...”

“และฉันยังบอกรักนายทุกวันด้วย”

“...”

“ฉันอยากให้นายได้ยินจัง”

“...”

“ตื่นมาพูดกับฉันหน่อยสิ ฉันสัญญานะ ฉันจะไม่ไปไหนอีก”

“...”

“ฮึก...ฮือออ ฉันรักนายนะโซเว่น”

“...”

“เห็นมั๊ย???ฉันร้องไห้อีกแล้ว เพราะนายคนเดียวเลย ตื่นมาไถ่โทษเดี๋ยวนี้เลยนะ”

“...”

“โซเว่น” ฉันร้องไห้พลางกุมมือเขาไปด้วย

“...”

“ซารังแฮ”

“...”

“ฉันรักนายนะ”

“...”

“และจะรักตลอดไป”

“...”

“นายรีบตื่นนะ ฮึก...ฮือ ฉันจะรอ...Y___Y”

“...”

“ขอแค่สักครั้ง...ให้ฉันได้พูดคำนั้นกับนาย ก็เพียงพอแล้ว...”

     น้ำตามากมายต่างรวมใจกันหลั่งไหลออกมาจนอาบแก้มของฉัน TT////TT ทำไมกันนะทำไม พระเจ้าถึง

ได้กลั่นแกล้งฉันนัก ฉันไปทำผิดอะไรหรอ...??? ขอแค่สักครั้ง ครั้งเดียวจริงๆ

“มะ...มิจัง” เสียงที่คุ้นเคยและเสียงที่ฉันโหยหาที่สุดกำลังเรียกชื่อฉันเบาๆ

“...”

“นะ...นายฟื้นแล้วหรอO_O”

“มิจัง”

“ฉันดีใจที่สุดในโลกเลย^___^” ฉันฉีกยิ้มกว้างและโผเข้ากอดโซเว่นอย่างดีใจ

“ฉันรักเธอนะมิจัง”

“-///-“

“วันนี้วันอะไรหรอ”

“หะ...หือ ไม่รู้สิ วันที่นายฟื้นไง คิกๆ”ฉันหยอดมุขใส่เขาอย่างอารมณ์ดี

“คิดดีๆสิ”

“เง้อ ไม่รู้สิ คิดๆๆ นายฟื้นแล้ว ดีใจจัง ^^”

“นี่ฉันหลับไปนานเท่าไหร่แล้วเนี่ย เฮ้อ คิดถึงฉันมากล่ะสิท่า ^___^”

“คิดถึงสิ ^^อ๋อ...วันวาเลนไทน์นี่นา ^^”

“^.^”คนบนเตียงไม่พูดอะไรได้เพียงแค่ยิ้มบางๆให้ฉันเท่านั้น

“วาเลนไทน์ของฉันไม่มีความหมายหรอกนะ ถ้าไม่มีนายอ่ะ”

“เธอรักฉันมั๊ย???” ตาบ้า ถามกันแบบนี้ก็เขินสิยะ-///-

“ระ...รักสิ” ฉันตอบเสียงแผ่วเบาแทบจะไม่ได้ยิน

“ฮะ!!อะไรนะ ฉันไม่ได้ยินเลยอ่ะ”

“รักกกกสิ”ฉันตะโกนไปสุดเสียงจนคนข้างหน้ายิ้มแป้น ^_______^

“ถ้าไม่มีฉันแล้ว ยังไงๆเธอก็ต้องไปเที่ยวญี่ปุ่นให้ได้นะ”

“ทำไมล่ะ นายก็ฟื้นแล้วนี่”

“สัญญาได้มั๊ยว่าจะไป ฉันจะรอเธออยู่ที่นั่น”

“...”

“ที่ที่ฉันเคยบอกเธอตอนเด็กๆที่เราไปเที่ยวญี่ปุ่นกันไงล่ะ”

        ~~~ภาพเหตุการณ์ในตอนนั้นผุดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ภาพเด็กชายหน้าตาน่ารักกับเด็กผู้หญิงหน้าตาจิ้มลิ้ม

 สองคนนั่งอยู่ด้วยกันที่ม้านั่นท่ามกลางหิมะที่ตกนั้น...

‘มิจัง’

‘หือ’

‘ถ้ามีโอกาสอีก เธอยากจะมาเที่ยวอีกมั๊ย’

‘อยากสิ เมืองไทยไม่มีหิมะน่าเบื่อจะตาย’

‘^^’

‘แล้วนายล่ะ’

‘ฉันจะมากับคนที่ฉันรักที่สุดเท่านั้นล่ะ’

‘หรอ’

‘อื้ม’

‘ฉันก็จะมากับคนที่ฉันรักมากที่สุดเหมือนกัน ^___^’

           ตอนนี้น้ำตาของฉันได้อาบแก้มอีกครั้ง วันนี้ฉันร้องไห้เสียน้ำตาไปเท่าไหร่แล้วนะ YY___YY

“ฉันรักเธอนะมิจัง สัญญากับฉันได้มั๊ยว่าจะไปที่นั่น”

“สัญญา ^^”

“ฉันรักเธอนะ”

“...”

“ซารังแฮ”

“...”

“ฉันรักเธอนะมิจัง”

“ฉันก็รักนายนะโซเว่น”

“...”
“ซารังแฮ^…^”

“^___^”โซเว่นยิ้มก่อนจะปิดเปลือกตาลงอย่างช้าๆ

“โซเว่น นายเป็นอะไรน่ะ”

“...”

“โซเว่น นายฟื้นแล้วไม่ใช่หรอ ตื่นสิ!!!ตื่น...”

“...”

“โซเว่น นายจากฉันไปแล้วจริงๆใช่มั๊ย” ฉันฟุบหน้าลงไปร้องไห้ที่เตียงเขาทันที ภาพต่างๆย้อนเขามา

เพื่อเตือนความทรงจำต่างๆที่ดีให้ฉัน ขอบคุณพระเจ้าที่ทำให้ฉันได้บอกคำนั้นกับเขา แม้จะช่วงเวลา

สั้นๆก็ตาม นายจากฉันไปแล้วจริงๆ.....โซเว่น......

                                                                              9

            ~~~~14 กุมภาพันธ์......~~~~

          ตอนนี้ฉันเดินทางมาที่ญี่ปุ่นแล้ว ท่ามกลางหิมะที่ตกในตอนนี้ วันวาเลนไทน์นี่ถ้าไม่มีคู่ก็เหงาจริงๆเนาะ

ตั้งแต่โซเว่นจากไปเมื่อวาเลนไทน์ ปีที่แล้ว ฉันก็ไม่ได้รักใครอีกเลย ฉันสัญญาแล้วว่า ฉันจะไม่รักใครอีกนอกจากนาย

         ...’โซเว่น’...

         -_-^!! ฉันเดินมานั่นที่เก้าอี้ตัวยาวตัวหนึ่ง เป็นเก้าอี้ที่ฉันได้สัญญากับใครคนหนึ่งไว้ว่าจะมานั่ง

รอเขาตรงนี้ แต่ทำไมเขาไม่มาล่ะ จะให้ฉันหลอกตัวเองไปถึงไหน >_<

“มิจัง” เสียงเบาๆเสียงหนึ่งเรียกฉัน

“O_O”

“ฉันมาตามสัญญาแล้ว”

“โซเว่น” โซเว่นเดินมานั่งข้างๆกับฉัน

“หนาวมั๊ย??”

“แค่มีนายฉันก็อุ่นใจแล้ว ^^ นายมาได้นานมั๊ย”

“ไม่หรอก ขอแค่ให้ฉันได้มาหาเธอ ฉันก็ต้องไปแล้วล่ะ”

“...”

“ฉันจะมาหาเธอที่ตรงนี้ในวาเลนไทน์ทุกๆปีนะ จะมานั่งกับเธอ”

“T_T”

“คนที่ฉันรักตลอดไป” โซเว่นจูบหน้าผากฉันเบาๆอย่างอ่อนโยน แค่นี้ฉันก็มีความสุขมากพอแล้ว ^_^

“..”

“ฉันรักเธอนะมิจัง”

“ฉันก็รักนายโซเว่น”

“ซารังแฮ”

“ซารังแฮ”

“ฉันจะรักเธอตลอดไปนะ ^___^”

“ฉันก็จะรักนายตลอดไปเหมือนกัน ^___^”

“ลาก่อนนะมิจัง”

“T_T”

“อย่าร้องไห้สิ” โซเว่นเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ฉันอย่างอ่อนโยน พร้อมประกบปากฉันเบาๆมันเป็นจูบที่หวานและ

โรแมนติกที่สุด ซึ่งเกิดจากความรักระหว่างคนสองคนที่มีให้กันหมดใจ

“สัญญาได้มั๊ยว่าจะไม่ร้องไห้อีก”

“...”

“ฉันจะอยู่ในใจเธอตลอดเวลา”

“...”

“และเธอก็จะอยู่ในใจฉันตลอดเวลาเหมือนกัน”

“โซเว่น”

“...”

“ฉันสัญญา^_^”

“ฉันต้องไปละนะ อย่าร้องไห้อีกล่ะ”

“ฉันรักนายนะโซเว่น”

“^^”

“ซารังแฮ”

“ซารังแฮ”

      ~~~สายลมที่พัดผ่านมาแค่ไม่กี่วินาที ทำให้ฉันแสบตาจนต้องหลับตาลง และก็พบว่าเขาไปแล้ว...ไปแล้วจริงๆ

ท่ามกลางหิมะ ....ผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงนั้น....อย่างเนิ่นนาน

     ‘ฉันจะรักนายตลอดไปโซเว่น’

     ‘รักเท่าลมหายใจ’

     ‘ฉันรักนายนะ’

     ‘และจะรักตลอดไป’

      ‘ซารังแฮ’

                                           I Love you : หว่ออ้ายหนี่ : ซารังแฮ

                                                      สามคำนี้    ‘ฉันรักเธอ’