fic exo GIVE IT TO ME หัวใจของนายยกให้ฉันเถอะ

ลำดับตอนที่ #8 : GIVE IT TO ME 8 : sadness

GIVE IT TO ME 8


 

  .
  .
  .
  ไม่เจอกันตัวไม่มีวันเข้าใจหรอก

  หลังจากที่ผมร้องไห้อยู่นานสองนาน ผมก็กดโทรสับเครื่องหรูโทออกทันที

  (ยอโบเซโย ว่าอาลู่) มินซอกรับโทรสับเสียงใส

  "ฮึก มินซอก มารับหน่อย ฮืออออ" ผมตอบไปทันยังร้องไห้สร้างความตะใจให้กับปลายสายไม่น้อย

  (อาลู่ แกเป็นอะไรเดี๋ยว เดี๋ยว จะไปรับเดี๋ยวนี้แหละคอนโดใช่ไหม)

  "อืม" ผมกดวายสายทันทีแล้วปล่อยน้ำตาไหลออกมาเรื่อยๆ

  อ๊อดดดด

  เมื่อเสียงออดหน้าห้องดังขึ้นผมก็รีบไปเปิดห้องทันที ร่างอวบของมินซอกเผยขึ้นพร้อมกับใบหน้าที่ดูเครียดเพราะความเป็นห่วงผม

  "อาลู่แกเป็นอะไรน่ะ ร้องไห้ทำไม" มินซอกเดินเข้ามาในห้องคว้าตัวผมเข้ามากอดแล้วใช้เท้าดันประตูปิดจนสะนิท

  "มินซอก ฮึกกก ฉันเจ็บ ฮืออ" ผมร้องไห้สะอื้นคาอ้อมกอด พรางเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟังจนจบ

  "ไม่เป็นไรนะ ฉันอยู่นี่แล้วร้องไห้ออกมาให้หมด" มินซอกพูดปลอบใจผม

  "มินซอกฉันลืมเซฮุนไม่ได้ ฉันรักเขา ฮือออ" ผมพูดพร่ำไม่หยุด

  "ใจเย็น ค่อยๆลืมมัน อยู่กับมันไปก็เจ็บปวดเปล่าๆ" 

  "ไม่ได้ ฮึกกก ฉัน ลืมมะไม่ ฮืออออ" ผมพูด

  "งั้นไปไปซื้อของกัน" มินซอกพาผมมาซื้อของที่ห้างแถวๆนี้ ผมซื้อของไปประกอบอาหารเรียบร้อย ตอนแรกว่าจะทำไก่ตุ๋นโสมไปๆมาไม่ทัน ผมเลยซื้อของกลับมาทำพาสต้าแทน เราเดินคุยกันสักพัก มินซอกก็มาส่งผมที่คอนโด

  "อยู่ได้นะ" มินซอกถามเพื่อความแน่ใจ ช่างเป็นเพื่อนที่ดีต่อผมจิงๆ

  "ได้สิ" ผมตอบรับพรางฝืนยิ้มให้ทั้งที่ใจไม่ยิ้มแม้แต่นิดเดียว

  "งั้นไปก่อนนะ" มินซอกโบกมือลาผมแล้วเดินออกไป ผมจัดแจงของเพื่อเตรียมทำอาหารทันที


 


  (sehun say)

  "เซฮุน พี่ชายโทรมา" ผมเดินออกมาจากห้องน้ำ ดาซมเรียกให้ผมหันไปหา พี่ชายคนไหรโทรมาล่ะเนี๊ยะ

  "อืมขอบใจ เช็คเงินสดสำหรับเธออยู่บนหัวเตียงนะ"

  "จะทิ้งกันไปแบบนี้เลยหรอ" ดาซมพูดเสียงออดอ้อน

  "เธอไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับฉันอยู่แล้ว อีกอย่างเธอมาอ่อยฉันนั่นก็เท่ากับเธอขายตัว" ผมพูดอย่างไม่สนใจเธอ ผมเจอเธอที่บาร์เล็กๆ เธอเดินมาอ่อยผมทั้งที่เธอยังอยู่ในชุดนักเรียน เธอมาอ่อยผมไปๆมาๆมันก็เลยเลยเถิดแบบนี้ไง ผมกดดูเบอร์ที่เพิ่งโทรเข้ามาทำผมตกใจเบิกตากว้าง

  Luhun'nie<3

  หมายความว่าไง ลู่หานโทรเข้ามาตอนที่ผมอาบน้ำ ดาซมรับสาย แล้ว แล้วตอนนี้ลู่หานจะเป็นยังไงบ้างเนี๊ยะ ผมขยี้หัวอย่างแรงเพราะความหงุดหงิด ป่านนี้ลู่หานจะเป็นยังไงบ้าง ผมเก็บของแล้วพุ่งตัวออกจากห้องนั้นทันทีโดยที่ไม่สนใจ เสียงทักท้วงของหญิงสาวแม้แต่น้อย ลู่หานสำคัญที่สุดในชีวิตเขา สุดท้ายผมก็มาถึงคอนโดจนได้ ผมขับรถไปจอดในที่จอดรถประจำของผมแล้วเดินขึนห้อง ผมไขกุญแจเข้าไปในห้อง แล้วเดินเข้าไปในครัวทันที ก็พบร่างบางกำลังล้างผักอยู่ ผมเดินเข้าไปสวมกอดลู่หานทางด้านหลัง

  "วันนี้ทำอะไรเลี้ยงสามีครับที่รัก"

  ไร้ปฏิกิริยาตอบรับใดๆทั้งสิ้นไม่มีแม้แต่การกอดตอบ นิ่ง.....จนผมใจหาย

  แหมะ

  ผมรู้สึกว่ามีหยดน้ำล่วงใส่แขนผม

  เหมะๆๆๆ

  ตามมาอีกหยดแล้วหยดเล่า ผมตัดสินใจจับลู่หานหันมาประจันหน้ากับผม ใบหน้าสวยตอนนี้เต็มไปด้วยคราบน้ำตา ผมทำลู่หานร้องไห้อีกแล้ว ดวงตาที่บวมช้ำทำให้ผมรู้ว่าผ่านการร้องไห้มาก่อนหน้านี้แล้ว ผมบรรจงเช็ดน้ำตาให้ลู่หานเบาๆแต่ลู่หานกลับส่ายหน้าเป็นการปฏิเสธ จากนั้นก็ใช้ข้อมือขอตนเองเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆแล้วหันกลับไปล้างผักต่อ

  "ไปนั่งรอที่โต๊ะไป" ลู่หานพูดกับผม ผมทำตามอย่างว่าง่าย ผมนั่งมองลู่หานหยิบโน่นจับนี้อย่างเพลินตา สักพักพาดต้าซาวครีมจานใหญ่ก็มาวางตรงหน้าผม แล้วก็ตรงข้ามผมอีกจาน

  "ขอบคุณครับ" ผมยิ้มอย่างพิมใจให้ แต่กลับไม่ใบหน้าที่เรียบเฉยของลู่หานมาแทน ผมรู้เรื่องนี้ผมผิด ผมลงมือทานจนอิ่ม ส่วนลู่หานที่ทานอิิ่มก่อนหน้าแล้วก็มาเก็บจานไปล้าง เมื่อทำทุกอย่างเสดผมก็เดินตามลู่หานมาในห้องแล้วนั่งรอลู่หานอาบน้ำอยู่บนเตียง ตั้งแต่ผมเข้ามาในห้องเมื่อเย็นบรรยากาศที่แสนอึดอัดก็ไม่ผ่อนคลายซักที นี่กฝ้นานสองนานแล้วลู่หานก็ไม่ออกมาจากห้องน้ำซักที นานจนผมใจหาย ใจผมเริ่มสั่นระรั่วเหมือนมีลางสังหอญจากจะเกิดอะไรสักอย่างกับลู่หาน ผมเลยตัดสินใจเดินไปเคาะประตูเรียกลู่หานที่หน้าห้องน้ำ

  ก็อกๆ

  "ลู่หานอาบน้ำเส็จยัง อาบนานเดี๋ยวไม่สบายเอานะ" ผมเคาะประตูร่างเล็กที่อยู่ในห้องน้ำ ได้กลับมาเพี่ยงความเงียบ ในผมเริ่มไม่ดีแล้วนะ

  "ลู่หาน เป็นไรหรือป่าว" เงียบครับที่สอง

  "ลู่หานๆๆๆ" เงียบครั้งที่สาม ผมตัดสินใจพังประตูเข้าไปอย่างแรง 

  "ลู่หาน!!!!"

  ผมตกใจร้องออกมาสุดเสียง จากนั้นก็พุ่งเข้าไปตะกองกอดร่างเล็กที่น้องจมกองเลือดอยู่ ทำไม เขาถึงต้องทำร้ายตัวเอง ความผิดผมเองแหละที่ดูแลร่างเล็กไม่ดีทำเข้าเจ็บปวดเสียใจ ถึงขั้นเอามีดโกนมากรีดแขนตัวเองเพื่อฆ่าตัวตาย ผมมันเลว ผมอุ้มร่างเล็กที่ตอนนี้ผิวที่ขาวอิ่มสุขภาพดีกลับซีดเผือกไร้ชีวิตชีวาจนน่ากลัว ให้อยู่ในอ้อมอกผม จากนั้นก็วิ่งมาที่ลอนจอดรถแล้วขับออกไปโรงพยาบาลทันที



  ผมนั่งกุมขมับรออยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินนี่ก็ผ่านมาครึ่งชั่วโมงหมอยังไม่ออกมาเลย 

  "ไอ่ฮุนลู่หานเป็นไรวะ" ไอ่จงอินวิ่งกระหืดกระหอบมาหาผม ตามมาด้วยไอ่ชานยอลและของแถมก็คือน้องแบคฮยอนที่ไอ่ชานยอลจูงมือวิ่งมาด้วย

  "ลู่หานกรีดข้อมือจะฆ่าตัวตายว่ะ กูเปิดประตูเข้าไปเลือกแม่งนองพื้นอ่ะ กูโคดตก...."

  "เชี่ย!! มึงมาพูดเหี้ยไรตอนนี้วะ น้องอยู่สัส" ผมยังพูดไม่ทันจบไอ่ชานยอลที่แสน เป็นห่วงเมียก็หันมาแวดใส่ผม ส่วนมือสองของมันปิดหูน้องแบคฮยอนอยู่

  "ชานยอล ปิดหูเค้าทำไมเค้าอยากรู้" น้องแบคฮยอนมองชานยอลตาแป๋วด้วยความสงสัย

  "มันไม่ดีนะคนเก่ง" ไอ่ชานยอลพูดพรางยิ้มอย่างอ่อนโยน มึงจะหวานอีกนานไหมสาสส คนเจ็บอยู่ในห้องฉุกเฉินเว้ย คนเจ็บคือเมียกู มึง!! จะมาจู๋จี๋ดู๋ดี๋ ทำไมตอนนี้ กูอิจฉา สาสสส

  กึกกกก

  คุณหมอเปิดประตูออกมา ผมก็พุ่งตัวเข้าไปหาทันที

  "คุณหมอลู่กานเป็นไงบ้างครับ" ผมพรวดถาม

  "คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ เดี๋ยวหมอจะย้ายคนไข้ไปห้องพิเศษนะครับ ให้คนไข้พักผ่อนมากๆ อย่าให้ยกของข้างที่บาดเจ็บนะครับเดี๋ยวแผลฉีก หมอขอตัวครับ" หมอพูทำให้ผมโล่งใจราวกับยกเขาออกจากอก

  "ขอบคุณครับขอบคุณจิงๆ" ผมกล่าวขอบคุณ คุณหมอโค้งรับแล้วเดินจากไป ตามมาด้วยรถเข็นที่เข็นร่างของลู่หานที่นอนอยู่บนเตียงออกจากห้องฉุกเฉิน แล้วเดินตามมาเรื่อยๆจนถึงห้องพักผู้ป่วย ผมโค้งให้บุรุษพยาบาลแล้วเดินเข้าห้องไป

  "ลู่หาน" ผมเอ่บชื่อลู่หานเบาๆก่อนที่จะจรดริมผีปากที่หน้าผากเนียนนั่น

  "ตื่นมาคุยกับผมสักทีสิครับที่รัก" ผมพูดกับร่างที่นอนนิ่ง กะจะทำซึ้งซะหน่อย แต่!!!

  "แหวะ!!!" ไอ่ชานยอลทำท่าจะอ๊วกใส่ ไงล่ะ สำลักความหวานกูดิสาส

  "ชานยอล จะไปแกล้งเขาทำไมล่ะ" น้องแบคฮยอนห้ามไอ่หยอยมัน

  "โธ่ แบคฮยอนพี่ไม่ได้แกล้งซะหน่อย" ไอ่ชานยอลทำหน้ากระเง้ากระงอดเหมือนเด็กน้อยน่ารักมุ้งมิ้ง ซึ่ง!! ไม่ได้เข้ากะหนังหน้ามันเลย

  "เอาอีกแล้ว ชานยอลอ่ะ พาเค้าไปกินขนมเลย" 

  "โอเครครับ" จากนั้นไอ่ยอลกะน้องแบคก็เดินจากไป ผมนั่งอยู่ข้างเตียงของลู่หานที่ข้างเตียง

  "อื้มมม" ลู่หานครางในลำคอ หมายความว่าไง ลู่หานกำลังจะตื่นหรอ ผมดีใจที่สุดเลย

  "ลู่หาน" ผมเรียกชื่อแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างตื่นเต้น

  "น้ำ" ได้ยินดังนั้นผมก็คว้าแก้วน้ำมาให้ลู่หานทันที เมื่อที่รักของผมอิ่มแล้วก็หันหน้าหนีไปทันที คนจะโกรธผมอยู่ล่ะสิ

  




  สามวันฝากไปลู่หานเอาแต่เงียบ ถามคำตอบคำ จนผมเจ็บปวดหัวใจนบ่อยครั้งที่ผมร้องไห้คนเดียว ลู่หานไม่เหมือนเมื่อนก่อน

  "เจ็บแผลไหมลู่หาน" ผมถาม

  "ไม่"

  "อยากกินอะไรเป็นพิเสดไหม" ผมถามลู่หาน

  "ไม่"

  "งั้นเดียวผมไปเรียนก่อนนะครับ ตอนเย็นจะมาใหม่"

  "ไม่จำเป็น"

  "อย่าทำอย่างงี้สิที่รัก จุ๊ป" ผมพูดจบก็ฉวยหอมแก้มเขาไปทีนึง แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือนิ่ง ไม่ไหวติง ปกติลู่หานจะโวยวยใส่แต่นี้มันไม่เหมือนเดิม

  "ไปก่อนนะครับ" ผมพูดแล้วเดินแปกความผิดหวังออกมาจากห้องคนป่วย




____________________________________________________________________


                     ครบแล้วค่ะ
                   แส๊ดจังตอนนี้
                  จะรีบมาลงนะคะ
                อย่าลืมเม้นกัึนนะคะ

  

 

cinnamon