ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : GIVE IT TO ME 5 : หึง หวง ห่วง
GIVE IT TO ME 4
"ถ้ามึงจะจูบเมียกูมึงจูบตีนกูก่อนเถอะ" ผมพูดพรางกระชากตัวไอ่เด็กเปรตนั่นออกจากแบคฮยอน จนไอ่เปรตนั่นถลาลงไปนั่งบนพื้นทราย จากนั้นผมก็เดินเข้าไปซัดหมัดใส่หน้ามันไม่ยั้ง จนไอ่หน้าหวกอีกสองคนต้องมาจับผมออกจากเพื่อนมัน แล้ววิ่งหนีไป
"ชานยอลล" ร่างเล็กพูดเสียงแผ่วเบา
"ชอบนักใช่ไหม 'อ่อยผู้ชายน่ะ' " ผมไปเพราะความโกรธ ใช่ ผม 'หึง' แบคฮยอนมาก
"มันไม่ใช่อย่างนั้นนะชานยอล...หันหน้ามาคุยกันหน่อยสิ" แบคฮยอนพูด
"แล้วมันยังไงล่ะ!! ใส่เสื้อบางๆ กางเกงขาสั้น ลงเล่นน้ำต่อหน้าผู้ชาย ไม่ได้เรียกว่าอ่อยแล้วจะเรียกว่าอะไร!!" ผมพุ่งเข้าบีดต้นแขนเล็กๆ แล้วตะคอกใส่หน้าร่างบาง จนแบคฮยอนตอนนี้มีน้ำตาไหลออกมาเพราะความเจ็บปวด
"ฮึก ชานยอล เค้าเจ็บ ฮือออออ" ร่างเล็กพูดพรางร่างไห้สะอึกสะอื้น
"เจ็บหรอ หึๆ" ผมพูดแล้วบีดแขนแบคฮยอนแรงขึ้นกว่าเดิม
"ฮึกก ชานยอล เจ็บ ฮืออ ชานยอลปีศาจ" แบคฮยอนร่างไห้หนักกว่าเดิม
"ใช่ฉันมันปีศาจ" ผมพูดพรางยิ้มยียวน
"ปล่อย ฮึกกก ออกไปไกลๆ ฮืออออ เค้าบอกให้ปล่อย" แบคฮยอนพยายามบิดตัวออกจากแขนผม แต่ก็ไม่เป็นผลใดๆ ผมเพิ่มแรงบิดแขนมากขึ้นเรื่อย
"ดิ้นไม่หลุดหรอก หึ"
"ชานยอลคนเลว ฮือ ชานยอลใจร้าย ฮึก ชานยอลน่ารังเกียจ ให้เค้าไปแต่งงานกับคนอื่นดีกว่าแต่งงานกันชานยอลอีก!!" แบคฮยอนพูด
เพี๊ยะ!!
ไวกว่าที่คิด ฝามือใหญ่ๆของผม กระแทกเข้าหน้านวลของแบคฮยอนอย่างจัง จนใบหน้าเรียวต้องหันไปตามแรงเหวี่ยง ใบหน้าขาวใส่เกิดรอยแดงเพราะฝีมือผม 'รู้สึกผิด' ความรู้สึกของผมตอนนี้อยากจะดึงร่างบอบบางที่ปล่อยให้น้ำตาไหลมากอดปรอบประโลมแล้วบอก 'ขอโทด' อีกพันครั้ง แต่ผมก็ทำอย่างที่คิดไม่ได้ เวลานี้ทำได้แต่ยืนมองร่างบางปล่อยน้ำตาไหลออกมาโดยไม่ได้ยินเสียงหวานสะอึกสะอื้นแต่อย่างใด เพิ่งรู้ว่า 'เจ็บปวดเพราะการกระทำของตนเอง' เป็นแบบนี้
"แบคฮยอน พี่ขอโทด" ผมพรางยื่นมือหมายจะดึงร่างเล็กเข้ามากอดไว้ แต่ก็ถูกร่างบอกปฏิเสธโดยการปัดมือผมทิ้ง
"เค้าเกลียด เกลียด เกลียดชานยอลที่สุด!" ร่างเล็กพูดแล้ววิ่งเข้าที่พักไป 'ปวดใจ' คือความรู้สึกของผมตอนนี้
ผมเดินกลับมาที่พักหลังจากไปหาไวน์ดื่มคลายเครียด ตอนนี้เวลาประมาณ สี่ทุ่มเกือบจะห้าทุ่มแล้วไม่รู้ว่าคนตัวเล็กจะหลับไปหรือยัง พอคิดถึงเรื่องเมื่อตอนเย็นแล้ว ทำให้ผมไม่กล้าเข้าไปเจอกับร่างเล็กในบ้านพัก 'กลัวโดนเกลียด' นี่คือสิ่งที่ผมกลัวที่สุด ผมเดินมาหยุดที่หน้าบ้านพักแล้วเปิดประตูเข้าไปเบาๆ จากนั้นก็ปิดประตูเดินขึ้นบันไดมาหยุดที่หน้าห้องนอน 'หวั่นใจ' ผมผลักประตูเข้าไปเบาๆ พบกับร่างบางที่นอนหันหลังให้ผมอยู่ ไหล่เล็กสั่นน้อยๆแต่บ่งบอกได้เลยว่าร่างเล็กยังไม่นอน 'แต่กำลังร้องไห้อยู่' ผมเดินเข้าไปทิ้งตัวนอนลงบนเตียงช้าๆ
"แบคฮยอนหันหน้ามาคุยกับพี่หน่อยสิ" ผมพูดกันคนตัวเล็กที่นอนหันหลังให้ผม
"....." ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับจากคนตัวเล็กใดๆทิ้งสิ้น
"แบคฮยอนจะไม่หันมาก็ได้นะแต่ขอให้ฟังพี่ก็พอ" ผมพูด
"........"
"แบคฮยอนพี่ขอโทดที่พี่เผลอทำร้ายแบคฮยอนไป"
"........"
"ตอนนั้นพี่หึงแบคฮยอนมากไปหน่อย"
"....."
"ก็เลยย......."
"พอได้แล้ว" แบคฮยอนพูดขึ้นแทรกผม
"ทำไมล่ะ". ผมถาม
"ไม่อยากฟัง"
"แบคฮยอนพี่ขอร้องล่ะ" ผมพูดน้ำเสียงอ้อนวอนสุดชีวิต
"........." เงียบแบคฮยอนอีกแล้ว
"แบคฮยอน..."
"....."
"แบคฮยอนเคยรักพี่บ้างหรือป่าว" ผมถามออกไปด้วยความอยากรู้
"แล้วชานยอลยอลเคยรักเค้าบ้างไหม" แบคฮยอนพูดจบ ก็พลิดตัวกลับมาหันหน้ามาทางผม ถึงแม้จะมีไฟหัวเตีนงสีนวลอ่อนๆ ที่คอยให้แสงสว่างเพียงเล็กน้อย แต่ผมกลับใบหน้่าของแบคฮยอนตอนนี้ ตาที่บวมช้ำบ่งบอกเลยว่าผ่านการร้องไห้มาหลายชั่วโมง ข้างแก้มด้านซ้านของร่างเล็กเป็นรอยแดงที่ขึ้นเป็นมือผลจากการกระทำของผมเอง หัวใจของผมเหมือนถูกบีบรัดอย่างแรง 'ผมทำร้ายคนที่ผมรัก ก็เหมือนกันทำร้ายหัวใจของตนเอง' ผมยื่นมือไปเริกแขนเสื้อนอนของแบคฮยอนขึ้น ก็พบกับรอยช้ำเขียวที่ต้นแขน เป็นเพราะผมเอง นางฟ้าตัวน้อยต้องมาเจ็บปวด ต้องร้องไห้เป็นเพราะผมคนเดียว น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาช้าๆ ผมปาดมันออกอย่างรวดเร็ว
"รักสิ พี่รักแบคฮยอนจิงๆนะ" ผมตอบ
"รักแล้วชานยอลดุเค้าทำไม ชานยอลทำเค้าเจ็บตัว" แบคฮยอนพูด
"พี่ขอโทค" ผมพูดด้วยความรู้สึกจากใจจริง
"ฮึก เค้ากลัวชานยอลมากๆเลยนะ ฮือออออ" แบคฮยอนร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
"แบคฮยอนไม่ต้องกลัวพี่นะ" ผมดึงแบคฮยอนเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด
"ฮึกกกก ชานยอลลลล อึก เค้ากลัว ฮือออ" แบคฮยอนร้องไห้สะอื้นในอ้อมกอดผม
"อย่ากลัวพี่เลยพี่จะไม่ทำอีกแล้ว พี่สัญญา" ผมพูดแล้วกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น
"สัญญานะ" แบคฮยอนเงยหน้ามาสบตาผมแล้ว ยื่นนิ้วก้อยมาให้
"สัญญา" ผมพูดแล้วยื่นนิ้วก้อย ไปเกี่ยวก้อยสัญญากับแบคฮยอน
"ชานยอลน่ารักที่สุดเลย" ร่างเล็กในอ้อมกอดพูดพรางซุกหน้าเข้ากับแผงอกแกร่ง
"แล้วรักพี่บ้างไหมล่ะ"
"ไม่บอก" ร่างเล็กพูด
"ไม่บอกใช่มั้ย" ผมพูดจบก็ส่งนิ้วไปจี้คอของแบคฮยอน จนร่างเล็กที่มีนิสัยบ้าจี้ต้องย้นคอ
"ฮะ ฮ่าา ชานยอล พอแล้ว"
"ไม่พอ" ผมตอบ
"ฮ่าาา ชานยอลพอแล้ว"
งับ!!
"แว้กกกกก!!!" ผมร้องออกมาอย่างดังเมื่อปากน้อยๆของแบคฮยอนกัดเข้าที่หน้าอกผมเต็มๆ
"ฮะฮ่าาา สมน้ำหน้า" แบคฮยอนหัวเราะ
"งอลแล้ว" ผมพูดแล้วผละแบคฮยอนออกจากอ้อมกอดแล้วนอนตะแครงหันหลังให้แบคฮยอน
"ชานยอล" แบคฮยอนเรียกผมพรางเอานิ้วมาจิ้มๆที่หลัง
"......" ผมแกล้งงอลไป ก็ผมอยากรู้หนิว่าเวลาตัวเล็กง้อผมเขาจะง้อยังไง
"ชานยอลงอลเค้าจิงๆหรอ"
".......,"
พรึบ!!
แบคฮยอนกอดผมไว้ทางด้านหลัง แล้วจุ๊บเข้าที่กลางหลังผม ผมชัดเขินแล้วนะ
"ชานยอลอาาา อย่าโกรธหมาน้อยเลยนะ หมาน้อยผิดไปแล้วยกโทดให้หมาน้อยเถอะนะ" แบคฮยอนพูด ในคำเรียกแทนตัวเองใหม่ แบคฮยอนในแบบนี้ก็น่ารักดีนะ
"ไม่" ผมตอบไป แต่ในใจเขินแทบแย่
"ชานยอลไม่รักหมาน้อยแล้วหรอ หมาน้อยรักชานยอลมากๆเลยนะ" ประโยคที่แบคฮยอนบอกรักผม ทำผมอึ้งไปชั่วขณะ
"จิงนะ" ผมถามเพื่อความแน่ใจ
"จิงสิ" แบคฮยอนตอบ ผมพลิกตัวกลับมาหาแบคฮยอน แล้วมอบจุมพิตแสนหวานที่ไม่มีการลุกล้ำแต่อย่างใด
"แบคฮยอน แบคฮยอนต้องเป็นของพี่คนเดียวนะ"
"อื้ม" แบคฮยอนตอบแล้วมุดหน้าเข้ากับอกผม ผมกอดร่างเล็กแน่น มือของแบคฮยอนข้างหนึ่งกำชายเสื้อผมไว้ราวกับเด็กกลัวของหาย ความสุขเกิดขึ้นภายในใจ แล้วทุกอย่างก็จมไปในห้วงนิททา
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
ครบแล้วหนอหนิ
น้อยจังเลยอะตอนนี้
เม้นกันเยอะนะคะ ไรเตอร์กราบ55555
เม้นเยอะจะมาอัพเร็วนะคะ:)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น