ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : GIVE IT TO ME 2 : เด็กดื้อ
GIVE IT TO ME 2
"เชี่ยยอล เป็นไงบ้างวะคู่หมั้นของมึงอ่ะเด็ดไม๊" ไอ่จงอินมันถามผม นี่สมองมันมีไว้คิดแต่เรื่องอย่างว่าใช่ไหม และแน่นอนผมอยู่ที่ผับชื่อดังที่ผมบริหารอยู่
"เด็ดเชี่ยไรล่ะ ยังไม่ถึงขั้นนั้นเว้ย" ผมหันกลับไปตอบไอ่จงอิน
"ฮะ จิงดิ!!" ไอ่จงอินกับไอ่เซฮุนมันพูดประสานเสียงกันด้วยความตกใจ
"กูจะหลอกมึงทำไส้ติ่งอะไร" ผมพูดด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย เฮ้อ ทำไมอยู่ดีๆผมถึงไปนึกถึงหน้าแบคฮยอนด้วยนะ
"เชี่ยหนิ ไม่มีน้ำยาเลยมึง" ไอ่เซฮุนพูด
"ก็กูไม่เหมือนมึงนี่ครับคุณโอเซฮุนที่เล่นข่มขืนจนกว่าลู่หานเขาจะรับเป็นแฟน ไม่สงสารลู่หานเลยมึงหนิ ลู่หานออกจะบอบบาง" ผมพูดตอกกลับให้เซฮุน ที่ผมพูดก็จิงนะครับคุณคิดดู มีที่ไหนไปสารภาพรัก แล้วยังไปข่มขืนเขา แถมยังบอกเขาอีกว่าจะทำจนกว่าจะยอมรับรัก......ประสาทจิงๆ
"มันเป็นเทคนิคเว้ย" เซฮุนมันตอบอย่าภาคภูมิใจ
"ครับ" ผมตอบประชดมัน ตอนนีเซฮุนมันคบกับลู่ฮานได้5 เดือนกว่าๆแล้วครับทะเลาะกันบ่อยในช่วงนี้ แต่ใจนึงผมก็สงสารพี่ลู่ฮานนะครับเพราะเวลาที่เซฮุนมันเมากลับไปถ้าได้ทะเลาะกันล่ะก็ไอ้เซฮุนมันก็ถึงขั้นทำร้ายร่่างกายเลยทีเดียว
"มึงกูจะทำยังไงดีวะให้พี่คยองซูรับรักกูอ่ะ กูจีบแกมานานแล้วนะยังไม่เห็นทีว่าแกจะสนใจเลย" ไอ่จงอินมันละบายให้พวกผมฟัง ตอนนี้พวกผมอยู่ปี 3 ส่วนพี่คยองซูอยู่ปี 4 นี่ก็ช่วงปลายภาคใกล้จบแล้วไอ่จงอินมันยังจีบไม่ติดเลยขนาดจีบตั้งแต่ต้นเทอมนะ เจ้าพ่อเพลบอยต้องมาสยบแทบเท้าพี่คยองซู ผมว่าพี่คยองซูแมร่งเจ๋งงงงสาสส
"อีกไม่นานหรอครับคุณคิมจงอิน แค่คุณอดทน" ไอ่เซฮุนมันพูดปรอบใจ
"ใช่แล้วมึง" ผมเสริม
"ขอบใจว่ะเพื่อน" ไอ่จงอินตอบ
ตอนนี้ผมมีหน้าที่เพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งหน้าที่แล้วนะครับ หน้าที่นั้นก็คือการไปรับไปส่งว่าที่คู่หมั้นผมที่โรงเรียนอิเตอร์ที่ดังที่สุดในโซล แบคฮยอนตอนนี้อยู่ม.6 แล้วใกล้จบแร้วด้วย ปัจจุบันร่างบางนั่งกอดเจ้าตัวริรักคุมะอยู่ข้างเบาะคนขับ
"ชานยอลเค้าอยากกินเค้ก" เสียงบางพูด
"งั้นเดี๋ยวเย็นนี้พี่พาไปกินนะครับ แต่แบคฮยอนต้องสัญญากับพี่ก่อนว่าจะตั้งใจเรียนนะ" ผมพูด
"ไม่เอาอ่ะเค้าไม่สัญญา เค้าไม่ชอบเรียนแต่เค้าจะให้คุณคุมะสัญญาแทนนะชานยอล" แบคฮยอนพูด
"ไม่อย่างงั้นพี่จะไม่พาแบคฮยอนไปกินเค้กนะ" ผมพูดกับเด็กดื้อที่นั้งยู่หน้าอย่างงอลๆ อย่าทำหน้าแบบนี้สิแบคฮยอน มันน่ารักจนพี่แทบจะทนไม่ไหวเลยล่ะ
"งั้นเค้าจะฟ้องปะป๊าว่าชานยอลไม่ตามใจเค้า" แบคฮยอนพูดขู่ผม
"ฟ้องไปเลยพี่ก็จะฟ้องเหมือนกันว่าแบคฮยอน ไม่ตั้งใจเรียน" ผมพูด
"ฮึก ชานยอลไม่รักเค้าแล้วใช่ไม๊ ฮือออ ชานยอลเกลียดเค้า ฮืออออ" แบคฮยอนอยู่ดีๆก็ร้องไห้ออกมา นี่ผมแกล้งเด็กร้องไห้หรอเนี้ยะ
"โอ๋ๆ อย่าร้องนะคนดี ถึงโรงเรียนแล้ว ตั้งใจเรียนด้วยล่ะ" ผมพูด
"ไม่!! เค้าเกลียดชานยอล" พอแบคฮยอนพูดจบก็วิ่งเข้าอาคารเรียนไป เฮ้อออ นี่ผมจะได้เลี้ยงเมียหรือได้เลี้ยงลูกกันแน่ เอาแต่ใจซะขนาดนั้น แต่สำหรับผมถ้าถามว่าน่ารักไหม มันก็น่ารักดี แต่บางทีก็ดื้อจนน่ารำคาญเลยล่ะ
[ทางด้านฮุนฮาน]
"เซฮุนตื่นมากินข้าวได้แล้ว" ผมเดินไปปลุกแฟนผมที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนเตียง
"ลู่หานอ่าา ขอนอนสักแปปไม่ได้หรอ" เซฮุนพูด
"ไม่ไเ้นะ นี่มันสิบโมงกว่าแล้วนะอย่าลืมสิวันนี้มีเรียนตอนเที่ยงนะ" ผมพูด
"งั้นขอกำลังใจหน่อยแล้วกัน" พอเซฮุนพูดจบก็ดึงผมลงมานอนที่เตียงแล้วกอดผมเอาไว้แน่น จากนั่นก็เอาขามาก่ายลำตัวผม
"เซฮุนปล่อยเลยนะ อื้มมมมม" เซฮุนเลื่อยหน้ามาประกบจูบที่ริมผีปากผม ลิ้มร้อนถูส่งเข้ามาสำหรวจโพร่งปากผม แล้วมีหรือที่ผมจะไม่ตอบโต้หนะ เฮ้อสงสัยจะไม่ได้เรียนกันแล้วล่ะวันนี้
[ทางด้านไคโด้]
สวัสดีครัำบบบผมคือ คิมจงอิน สุดหล่อ วันนี้ผมมาโรงเรียนเร็วกว่าปกติเพราะเพื่อที่จะมารอพี่คยองซูที่หน้ามหาลัย นั้นไงผมเจอแล้วร่างเล็กกำลังเดินเข้ามาด้วยในหน้าเปลื้อนยิ้ม
"สวัสดีครับพี่คยองซู"
"อ้าวจงอินมาไวจัง" พี่คยองซูตอบกลับ
"ผมมารอพี่นั่นแหละ"
"มารอพี่ทำไมล่ะ"
"พี่คยองซูอ่ะอย่าใจร้ายกับผมนักสิ พี่ก็รู้ว่าผมชอบพี่อ่ะพี่ไม่เห็นรับรักผมซักที"
"คือพี่......รอพี่มั้นใจกว่านี้ก่อนนะจงอิน" พอพี่คยองซูพูดจบ พี่เค้าก็เดินหนีไปทันที
"พี่คยองซู! พี่คยองซู!! โธ่เว้ย!!!!"
[เราก็กลับมามี่ชานแบค]
หลังจากเรียนเส็จผมก็ขับรถมารับเด็กดื้อกลับบ้าน ผมจอดรถรออยู่หน้าอาคารเรียนของโรงเรียนนานสองนานก็ไม่เห็นว่าจะมีท่าทีว่าเด็กดื้อจะออกมาสักที ผมเลยตัดสินใจที่จะเดินขึ้นอาคารเรียนไป ตามหาเท่าไหร่ก็ตามหาไม่เจอ อยู่ไหนของเค้าเนี๊ยะ ผมตัดสินใจลงมาจากอาคารเพื่อที่จะขับรถตามหา แต่พอลงมาจากอาคารก็ทำให้ผมโล่งใจเมื่อผมเห็นร่างบางยืนอยู่รถมือถือปากกาหมึกสีๆ อ่อ กำลังทำงานศิลปะสินะ แต่เอ๊ะ ทำไมมันไม่มีกระดาษล่ะ พอผมเดินไปใกล้ๆก็พบความจริง อ่อ ที่แท้ก็ทำงานศิลปะบนกระจกรถนี่เอง ห๊ะ!! บนกระจกรถ!! ไม่นะลูกพ่อ
"แบคฮยอน!! ทำอะไรน่ะ!!" ผมตะคอกถามแบคฮยอน
"ฮึกกก เค้า กะ ก็แค่ ฮือออ วาดรูป นะน่ะฮึกกกฮือออ" แบคฮยอนร้องไห้สะอึกสะอื้นตอบเพราะคงตกใจที่ผมตะคอกใส่
"แล้วใครสั่งให้วาดตรงนี้!!" ผมตะคอกใส่อีกครั้ง แล้วหันกลับมาดูผลงานบนกระจกรถ สีสันสุดๆ มีทั้งต้นไม้ ทั้งริรักคุมะ ทั้งโบว์ ทั้งหัวใจ อกยอลจะแตกกกกก ทำไมทำกะลูกชายยอลอย่างนี้ ยอลไม่เข้าใจ ยอลไม่เก็ท ยอลไม่เก็ท!!
"ก็ ฮึกก แค่ หะ เหน กระ จะ จะ ฮือออ มัน สี ไม่ สวย อ่ะ ฮือออออ" แบคฮยอนตอบทั้งยังร้องไห้ โหหห ไม่ต้องหวังดีขนาดนี้้ ยอลอยากบ้า
"ขึ้นรถเรย" ผมบอกแบคฮยอนที่ยืนร้องไห้อยู่ ระหว่างทางแบคฮยอนก็ร้องไห้จนหลับไป ส่วนคนที่อยู่ในระแวกนั้นก็พากันหันมามาที่รถผม
หึ กูแคร์หรอ กูเจ๋ง กูติส กูหล่อ กูรวย ทำได้อย่างกูป่ะล่ะ!!
ผมขับรถมาเรื่อยจนถึงคฤหาสตระกูลพยอน
"แบคฮยอนตื่น"
"อื้ออออ" ร่างเล็กครางในลำคออย่างลำคาน
"เฮ้อ พี่คงต้องอุ้มนายไปสินะ" พูดจบผมก็จัดการลงรถเป็นประตูฝังแบคฮยอนแล้วอุ้มลงรถ เข้ามาในคฤหาส
"อ้าว ชานยอลน้องเป็นอะไรน่ะ" คุนอามินโฮถาม
"ไม่ได้เป็นอะไรครับ น้องหลับบนรถผมปลุกแล้วไม่ยอมตื่นก็เลยอุ้มมาครับ" ผมตอบไป
"งั้นเอานั้นไปไว้ที่ห้องน้องไป ชั้นสอง ด้านขวาสุดนะ"
"ครับ" ผมรับคำแล้วอุ้มแบคฮยอนขึ้นห้อง พอผมเปิดประตูภายในห้องตกแต่งด้วยสีสัน และมีของตกแต่งน่ารักมากมาย ผมวางแบคฮยอนลงบนเตียงที่มีผ้าปูชายคุมะ อย่างนุ่มนวล ผมนั่งจ้องหน้าแบคฮยอนสักพักเหมือนมีมนสะกดอะไรบางอย่างทำให้ผมโน้มหน้าลงไปจุมพิศที่หน้าผากเนียนของร่างบางเบาๆ
"ฝันดีนะ เด็กดื้อของพี่" ผมพูดจบก็เดินออกมาจากห้องทันที
_____________________\\____________________\\\_______________________\\\_____________________________________\\___________
เป็นไงกันบ้างคะรีดเดอร์
แบคงอแงจังเลยเนอะ
ยังไงก็ช่วยเมน้หน่อยนะคะ
รักรีดทักคนเรย
cinna
mon
แบคงอแงจังเลยเนอะ
ยังไงก็ช่วยเมน้หน่อยนะคะ
รักรีดทักคนเรย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น