FEEL วิตถารพาลรัก l Creepypasta SET

ลำดับตอนที่ #1 : FEEL00 l เริ่มต้นพาล ตอน Slenderman {อัพ100%}

* หากรำคาญเสียงเพลงก็ปิดได้เน้อ *

ทำความเข้าใจก่อนอ่านเนื้อหา

Creepypasta คืออะไร?

Creepypasta คือ เรื่องสยองขวัญ หรือตำนานเมืองของต่างประเทศ 

บางเรื่องอ่านแล้วก็รู้ว่าแต่ง แต่บางเรื่องก็ยังคงเป็นปริศนาทุกวันนี้ แต่ไม่ว่าจะเรื่องจริงหรือแต่ง

ทุกเรื่องก็มักจะทำให้คนที่ได้รับรู้เรื่องราว ต่างรู้สึกหวาดกลัวได้อยู่เสมอๆ

 ชายไร้หน้าร่างสูงในชุดสูทสีดำสนิท คือ วิญญาณผีที่หลอกหลอนคนในต่างประเทศมากนานหลายปี ด้วยรูปร่างที่ผิดมนุษย์ ตัวสูง ผิวขาวซีด ไม่มีใบหน้า ไม่มีผม รวมถึงสามารถงอกแขนตัวเอง ออกมาได้อีกนับเกือบสิบๆแขน โดยปกติเราจะไม่สามารถมองเห็นตัวตนของมันได้ นอกจากมันจะเลือกให้เราเป็นผู้มองเห็น ซึ่งผู้ที่เห็น มักจะเป็นเหยื่อที่มันเลือกไว้เสมอ และถ้าหากถูกเลือกให้เตรียมใจได้เลยว่า คุณไม่รอด ตายแน่นอน สิ่งที่ช่วยให้สามารถมองเห็นสเลนเดอร์แมนคือกล้องทุกชนิด แน่นอนว่าคุณสามารถใช้กล้องโทรศัพท์มือถือส่องไปทั่วๆเพื่อตามหาตัวตนของมันได้ 

วิญญาณตนนี้เป็นที่รู้จักกันในชื่อ

สเลนเดอร์แมน (Slender man)

"แล้วคุณจะหลงรักสเลนเดอร์แมน"

EP00

Remember, Who you are

นึกสิ คุณเป็นใคร?

เวลา 23.15 นาฬิกา

ตึก... ตึก... ตึก...

ค่ำคืนที่อากาศลดต่ำลงจนหนาว ภายในตรอกแคบๆระหว่างช่วงตึกยังคงมีเสียงฝีเท้าของหนักๆของใครบางคนดังขึ้นเป็นจังหวะอย่างเชื่องช้า ไม่รีบร้อน ราวกับต้องการท้าทายอุณหภูมิในยามดึกสงัด

กึก...

แต่แล้วจังหวะการเดินและเสียงย่างก้าวซึ่งเคยดังก้องอยู่ภายในซอยแคบก็มีอันชะงักลง เมื่อเจ้าของจังหวะการก้าวเท้า ถูกมิจฉาชีพกลุ่มหนึ่งพากันกรูเข้ามาขวางเส้นทางแคบๆ ในลักษณะล้อมหน้าล้อมหลัง

 “เฮ้! น้องชาย...” หนึ่งในพวกแก๊งมิจฉาชีพส่งเสียงทัก “จะไปไหนกลางค่ำกลางคืนแบบนี้วะ?”

ทักด้วยคำถามค่อนไปทางเอาเรื่องโดยมีสมาชิกร่วมกระบวนการเสริมพลางใช้มือจับแตะไปตามเสื้อนอก เช็กมูลค่าจากป้ายยี่ห้อบริเวณปกหลัง

“พวกพี่อยากกินเหล้าว่ะ แต่ตังไม่มี น้องพอจะมีให้พวกพี่ยืมป่ะ?”

“ผะ ผม...ไม่มีฮะ” ริมฝีปากบางเฉียบแถมสั่นของชายหนุ่มขยับตอบคำถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ ด้วยสำเนียงการพูดเฉกเช่นเด็กชายตัวน้อย หากแต่น้ำเสียงหวาดกลัวดังกล่าวนั้นดูขัดแย้งต่อสภาพร่างกายและท่าทางที่นิ่งงันเป็นหุ่นราวกับไร้ความรู้สึก

“อะไรวะ แต่งตัวดีขนาดนี้จะไม่มีเงินให้พวกพี่เลยเหรอ?” อีกครั้งที่หนึ่งในพวกกลุ่มโจรเอ่ยปากถาม พลางกวาดสายตาสำรวจไปยังเครื่องแต่งกายของเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายที่ยามนี้แต่งกายด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวและสวมทับด้วยสูทนอกสีดำดูมีราคา เข้ากับกางเกงสแลคสีเดียวกันอีกครั้ง

ฟึ่บ! หมับ!         

แต่เหมือนว่าพวกสารเลวไม่ได้ต้องการคำตอบของคำถามเมื่อครู่สักเท่าไหร่ เมื่อจังหวะเดียวกันนั้นหนึ่งในพวกมันซึ่งยืนประกบอยู่เบื้องหลังพุ่งเข้าจัดการรวบตัวชายหนุ่มซึ่งตกเป็นเหยื่ออย่างรวดเร็วราวกับกันทางไม่ให้เหยื่อขัดขืน

การกระทำที่ปุบปับและไร้มารยาท เลยทำให้ชายเคราะห์ร้ายเอ่ยปากต่อว่าด้วยน้ำเสียงที่นิ่งไร้อาการใดเฉกเช่นอย่างที่ควรจะเป็น

“พวกเอ็งนี่มันไร้มารยาทจริงๆ...” เสียงของเขา แววตารวมไปถึงสำเนียงการพูดคราวนี้เริ่มต่างไปจากครั้งแรก ปรับเปลี่ยนจากสำเนียงพูดแบบเด็กๆ ให้กลายเป็นสำเนียงของคนมีอายุ ก่อนเปลี่ยนไปอีกครั้ง กลายเป็นสำเนียงของคนเลือดร้อนและพร้อมจะสู้หากพวกชั่วเริ่มก่อน “พวกมึงอยากตายหรือไง?”

ไม่มีเสียงใดตอบกลับจากคำถามของคนที่ไม่แสดงสีหน้าหรืออาการใดให้ได้เห็นนอกจากน้ำเสียงและวิธีการพูด 

พวกมันหัวเราะเยาะคล้ายกับกำลังตลกวิธีการพูดที่เปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคนถึงสามครั้งสามคราในช่วงเวลาไล่เลี่ยกัน ก่อนที่หนึ่งในนั้นจะเริ่มแสดงเจตจำนงของตัวเองด้วยการควักมีดพกสั้นออกจากกระเป๋าหลังกางเกง และพ่นวาจาข่มขู่

“กูก็ไม่รู้นะว่าระหว่างพวกกูกับคนบ้าแบบมึงใครจะตายก่อน แต่ถ้ามึงไม่อยากเจ็บ ส่งของมีค่าของมึงมาให้หมด” ทว่า หลังสิ้นเสียงขู่เคล้าการออกคำสั่ง พวกเดนสังคมกลับต้องเป็นฝ่ายผงะ เพราะแทนที่เหยื่อที่พวกมันหมายตาจะแสดงอาการหวาดกลัว กลับกลายเป็นตรงข้าม หลุดหัวเราะเสียงแผ่วในลำคอราวกับชอบใจอะไร

“หึๆ...” 

ก่อนค่อยๆปรับเปลี่ยนน้ำเสียงที่หนักและดังขึ้น

“ฮ่ะๆ” 

มากขึ้น มากขึ้น และมากขึ้นจนเหมือนคนเสียสติ...

“HA HA HA HA HA HA” 

เสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งทำเอาพวกมันรีบผละตัวออกจากเหยื่อผู้เคราะห์ร้าย หันมองหน้ากันเล็กน้อยด้วยอาการเลิกลักด้วยความตกใจ ซึ่งนั่นคงเป็นครั้งแรกที่พวกมันบังเอิญได้พบเหยื่อที่ดูประหลาดและน่าขนลุกไปในคราวเดียวกัน 

อย่างชายตัวสูงในชุดสูทสีดำสนิท ใบหน้าฉาบไว้ด้วยความนิ่งไร้อารมณ์ บุคคลที่ผู้คนกล่าวขานว่าเป็น ‘เทวดาไร้หน้า’ 

ชายวิตถารไร้ใบหน้าและตัวตนที่ชัดเจน...

“Ha..Ha..งั้นเรามาดูกัน...” และในยามที่เสียงพูดและเสียงหัวเราะอย่างคนคลุ้มคลั่งของเทวดาสิ้นสุดลง นั่นอาจเป็นเสียงสุดท้ายที่เดนมนุษย์ทั้งสามคนได้ฟังก่อนลมหายใจของพวกมันจะแผ่วลงไป

กึก...

“ระหว่างพวกมึงกับคนบ้าอย่างกู...ใครจะตายก่อนกัน” 

เฉกเช่นเดียวกับที่เหยื่อรายอื่นๆในเมืองเคยพบเจอ...

-MAER TALK-

เวลา 00.10 นาฬิกา

“เดี๋ยวสิคนสวย! เงินน่ะไม่อยากได้แล้วเหรอ!?” 

ฉันได้ยินเสียงของชายวัยกลางคนตะโกนถามไล่หลัง ขณะทิ้งน้ำหนังผ่านส้นสูงก้าวเดินไวจากมาแบบไม่คิดจะหันกลับไปมอง เหตุผลที่เป็นเช่นนั้นเพราะว่า ฉันกำลังหนีเขาอยู่

ตึก! ตึก! ตึก!

ขณะเท้าก้าวเดินไปบนพื้นฟุตบาธ ริมฝีปากสีสดก็บดเบียดเข้าหากันอย่างนึกโมโห ยิ่งในหัวนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่ฉันถูกพาเข้าไปในสถานบันเทิงแสนอโคจรด้วยแล้ว ก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดตัวเองที่โง่เสียเต็มประดาจนไม่สามารถจับทางพวกคนชั่วได้

‘เมียร์’ คือชื่อฉัน เกิดและเติบโตอยู่ในครอบครัวที่สมบูรณ์ เพียบพร้อมไปด้วยเงินทอง ฐานะและหน้าตาทางสังคม แต่ทั้งหมดที่กล่าวมาเวลานี้กลับกลายเป็นเพียงแค่ภาพอดีต เมื่อบริษัทที่พ่อเป็นเจ้าของและบริหารธุรกิจอยู่ล้มละลายเพราะพิษจากช่วงฟองสบู่แตก 

จากที่เคยอยู่สุขสบายมาตลอดทั้งชีวิต ฉันจึงต้องเปลี่ยนเป็นมนุษย์คนหนึ่งซึ่งต้องพยายามดิ้นรนทำทุกทางเพื่อหาเงินเลี้ยงปากเลี้ยงทองและส่งตัวเองเรียนให้จบโดยไม่ต้องพึ่งเงินพ่อแม่

งานอะไรที่ทำแล้วได้เงินดี ฉันมักจะรับหมด ซึ่งงานส่วนใหญ่ที่ทำแล้วได้เงินดีแบบนั้นก็คงไม่พ้นงานที่ต้องโชว์เรืองร่าง ส่วนเว้า ส่วนโค้งของร่างกาย แม้จะไม่ชอบแต่มันก็เป็นทางเดียวที่จะทำให้ฉันสามารถหาเงินได้มากพอต่อการถ่ายงานหนึ่งครั้ง แต่ก็ใช่ว่างานปกติทั่วไปฉันจะไม่ทำที่ไหน ยังมีงานพิเศษอีกหลากหลายงานที่ทำ ไม่ว่าพนักงานมินิมาร์ท รับจ้างขายของ หรือแม้แต่แม่บ้านชั่วคราว

คนร้อนเงินน่ะ อะไรที่ทำแล้วได้เงินฉันรับหมด เว้นก็แค่เรื่องเดียว คือเงินต้องเอาตัวเข้าแลก

แม้ว่าจะมีงานพิเศษมากมายรองรับแต่เงินที่ได้มานั้นมันก็แทบไม่พอจะใช้ในแต่ละเดือนอยู่ดี ยิ่งตอนนี้เรียนมหาวิทยาลัยและออกมาพักอยู่ห้องเช่าเพียงลำพังด้วยแล้ว การเงินก็ยิ่งชักหน้าไม่ถึงหลัง แถมงานถ่ายแบบเซ็กซี่ก็ใช่ว่าจะมีมาทุกวันเมื่อไหร่ และใช่! ตอนนี้ฉันกำลังร้อนเงิน ร้อนมากจนถึงขั้นเกือบถูกพวกเดนสังคมหลอกมาทำงานที่สถานบันเทิงอโคจร

ยิ่งด้วยรับงานถ่ายแบบเซ็กซี่ นั่นเลยทำให้คนส่วนใหญ่มองฉันเป็นผู้หญิงแรงๆ ง่ายๆ ขายเซ็กซี่ บางคนเข้าใจผิดไปใหญ่ถึงเคยลือกันว่าฉันขายร่างกายตัวเองแลกเงินด้วยราคาสูงพอๆกับนางแบบชื่อดังเลยก็มี ด้วยชื่อเสียงแย่ๆ ที่ใครต่อใครพูดถึงในแง่ลบ เลยทำให้ไม่ค่อยมีเพื่อนคบเท่าไหร่

แต่ไม่เป็นไร ฉันไม่ได้แคร์ คนพวกนั้นไม่ได้หาเงินเลี้ยงฉันนี่ถูกไหม?

ถึงจะบอกว่าไม่แคร์ก็เถอะ แต่ชื่อเสียงแย่ๆ จากขี้ปากคนก็ไม่ได้ทำให้ฉันมีชีวิตที่ดีเท่าไหร่นัก ยิ่งด้วยนิตยสารที่ฉันรับถ่ายแบบนั้นเป็นนิตยสารเฉพาะกลุ่ม ทำให้ผู้คนที่ติดตามและรู้จักเข้าใจว่าฉันเป็นแบเดียวกับข่าวลือไปกันหมด 

พวกเขามักคิดว่าร่างกายฉันเป็นสิ่งที่น่าลิ้มลองและค้นหา บ้างก็คิดว่าร่างกายฉันสามารถซื้อได้ด้วยเงิน ยิ่งพักหลังทุกอย่างยิ่งเพิ่มระดับความรุนแรงมากขึ้น เมื่อคนเลวกินพื้นที่บนโลกใบนี้มากกว่าคนดีโดยมีสันดานอบอวลไปด้วยตัณหาและราคะจนเกินพอดี

ตึก... ตึก...

เสียงฝีเท้าแปลกๆ ดังขึ้นหลังจากฉันเดินออกห่างจากสถาบันเทิงเฉพาะทางออกมาได้พักหนึ่งเพื่อหารถแท็กซี่สักคันพาตัวเองกลับที่พัก อาจเพราะเวลานี้ตอนนี้มันก็ดึกมากแล้วเลยทำให้บริเวณโดนรอบยังไม่ค่อยมีคนหรือรถพลุ่กพล่านมากนัก

ตึก… ตึก… ตึก…

ฉันไม่กล้าหันมองเจ้าของเสียงฝีเท้าด้านหลังด้วยความที่เป็นผู้หญิง แถมตอนนี้ก็แต่งตัวไม่เรียบร้อนนัก สิ่งที่ทำคือการก้มหน้าก้มตาเดินไปบนฟุตบาธและกวาดสายตามองหารถโดยสารสักคันเท่านั้น 

ตึก... ตึก...

แต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยให้เสียงฝีเท้าที่เดินตามหลังมาหยุดลงได้เลย เพราะเหตุนั้นเอง ฉันจึงเริ่มเปลี่ยนจากการก้าวเดินธรรมดามาเป็นการก้าวเท้าที่ไวขึ้นจนค่อนไปทางวิ่ง

ตึก... ตึก! ตึก! ตึก!

แต่แล้วเรื่องแย่ๆ ก็เกิดขึ้นกับฉันอีก เหมือนอย่างทุกครั้ง เมื่อจู่ๆ เบื้องหน้ามีร่างสูงใหญ่ของชายคนหนึ่งเดินสวนพรวดพราดมาจากทางด้านหลัง ดักหน้า ยืนขวางทางเอาไว้พร้อมคำทักทาย

“งานขายตัวในอาบอบนวดเลิกแล้วเหรอจ๊ะ?” 

คำถามไม่ให้เกียรติดังกล่าวดูท่าจะไม่ต้องการคำตอบเท่าไหร่นัก เมื่อสารเลวด้านหลังพุ่งมือเข้ารวบตัวฉันที่ถูกไล่ต้อนเข้าไว้อย่างรวดเร็วและรุนแรง

ฟึ่บ!

“อะ ปล่อยนะ!” ร่างกายตอบสนองการถูกจู่โจมทันทีอย่างไม่ต้องสงสัย รีบสะบัดตัวด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี จนสามารถหลุดเป็นอิสระอีกครั้ง หากแต่นั่นไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่นัก เมื่อเดนมนุษย์สองคนต่างหัวเราะในลำคอคล้ายกับชอบใจอีกทั้งยังใช้คำพูดหยาบโลนเช่นเดียวกับสายตามองสำรวจไปทั่วร่างกายอย่างจาบจ้วง

“โอ้โห! ตัวจริงนมใหญ่กว่าในนิตยสารอีกนะเนี่ย...” ไม่พูดเปล่ามันยังใช้ลิ้นเลียขอบปากตัวเองอย่างหื่นกระหาย ยิ่งด้วยแววตาน่ารังเกียจของพวกมันทอเป็นประกายราวกับพบเยอะเหยื่อที่ถูกใจด้วยแล้ว ฉันที่เป็นผู้หญิงคนเดียวในที่เปลี่ยวไร้ผู้คนจึงไม่รอช้า รีบพาตัวเองก้าวเท้าวิ่งหนีเข้าไปตรอกแคบซึ่งอยู่ใกล้ตัวที่สุดอย่างไม่คิดชีวิต

ตึก! ตึก! ตึก! ตึก!

“แฮ่ก...อย่าตามมานะ!” ทุกฝีเท้าที่วิ่ง ดังด้วยเสียงห้ามปรามที่รู้ดีว่าไม่ได้ช่วยให้คนเลวยอมหยุดเดินตามไล่หลังลงเลย นอกจากไม่หยุดแล้วพวกเขายังเป็นฝ่ายออกคำสั่ง

“หยุดวิ่งเถอะคนสวย อยู่คุยกับพวกพี่ก่อนดีกว่านะ”

เสียงของพวกมันฟังดูใกล้เข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ จนอดไม่ได้ที่จะวิ่งไปพลางเหลียวหลังมองดูสถานการณ์ และมันก็เป็นอย่างที่คิด พวกสารเลวยามนี้ได้เปลี่ยนจากการก้าวเดินตามธรรมดาเป็นการวิ่งไล่หลังจนตอนนี้ระยะห่างระหว่างเราก็ถูกทำให้หดสั้นลงเต็มที

“พี่บอกให้หยุดไง!!” เสียงตะเบ็งสั่งดังกระโชกขึ้นจากทางด้านหลังวินาทีเดียวกันตอนเหลียวกลับไปมองทาง เสียงสั่งดังกล่าวมาพร้อมกับเรี่ยวแรงมหาศาลของผู้ชายพุ่งเข้ารวบรัดกอดกายจากทางด้านหลัง มันแน่นและรุนแรงกว่าในตอนแรงมากนัก

ที่แย่ไปกว่าเดิมก็คือ ครั้งนี้ผู้ชายท่าทางน่ากลัวช่วยกันจับฉันลากเข้าไปหลังหลบหลังถังขยะใบใหญ่ราวกับต้องการซ่อนเร้นจากสายตาหากมีใครสักอาศัยทางแคบแห่งนี้ในการเดินทาง

“ปล่อยย! ช่วยด้วยย!” แม้จะตกอยู่ในช่วงวิกฤต ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่ยอมให้พวกคนเลวทำอะไรกับร่างกายได้มากกว่านี้ ปากยังคงร้องตะโกนขอความช่วยเหลือ แม้จะรู้ว่าเปอร์เซ็นต์ที่จะมีใครสักคนได้ยินเป็นศูนย์ก็ตามที

“มึงหาอะไรอุดปากแม่งไว้ดิ!”

“ปล่อย ช่วยด้วย!! ช่วยด้วย...อึก” เศษผ้าขนหนูถูกคนชั่วยัดเข้าใส่ปาก ปิดทุกเสียงร้องด้วยความหวาดกลัวและการขอความช่วยเหลือให้เงียบลง พร้อมกันนั้นมันก็รีบกดกายฉันกระแทกลงกับผนังกำแพงอิฐอย่างแรงไปในคราวเดียวกัน

ข้อมือสองข้างถูกรวบขึ้นด้วยฝ่ายมือหยาบกร้าน กดขึงเอาไว้แน่นและบีบรัดแรงขึ้นทุกขณะ

“อื้อ!” รับรู้ได้ว่าสวะสังคมสองตัวกำลังสนุกสนานกับการเชยชมเรืองร่างผ่านเสื้อผ้าน้อยชิ้นตามประสาเด็กเที่ยว ก่อนต้องสะดุ้งเฮือกไปทั้งกายเมื่อหนึ่งในพวกมันใช้ปลายนิ้วลากผ่านแอ่งสะดือลงต่ำไปยังขอบกางเกงขาสั้นที่ใส่อยู่

“เชี่ย ผิวโคตรขาวเลยว่ะ”

“อึก!” และเป็นอีกครั้งที่ร่างกายสะดุ้งเกร็งเมื่อพวกสารเลวเริ่มเล่นสนุกมากกว่านั้น ละเลงลิ้นร้อนชื้นลงบนผิวอย่างตะกละตะกามและหื่นกระหาย สัมผัสน่ารังเกียจของมนุษย์จิตใจต่ำ ทำฉันที่ไม่สามารถสู้เรี่ยวแรงของพวกมันสองคนได้ตกอยู่ในอาการหวาดกลัวอย่างจับจิต น้ำใสๆ คลอเต็มสองกรอบตาอย่างห้ามไม่ได้

ได้แค่เพียงภาวนาต่อพระเจ้าบนสวรรค์ ว่าช่วยลูกเถอะ ช่วยลูกเหมือนทุกครั้งที่เกิดเรื่องแย่ๆ ส่งเทวดาสักตนลงมาโปรดให้คนชั่วพวกนี้ได้รู้สำนึกบ้างเถิด...

สิ้นเสียงอ้อนวอนต่อผู้เป็นเจ้า สัมผัสน่าขนลุกและน่ารังเกียจของพวกมารสังก็หยุดชะงักลง แต่พวกมันก็ไม่ได้ปล่อยเหยื่อให้หยุดมือหรอกนะ ที่เห็นผ่านสายตาตอนนี้คือภาพของคนชั่วทั้งสองที่คนหนึ่งนั่งยองจนระดับใบหน้าอยู่บริเวณขอบเอว กับอีกคนที่เป็นฝ่ายใช้มือกดตรึงขังกายฉันไว้ กำลังหันมองไปยังอีกฟากของซอยที่มืดสลัว

ที่ตรงนั้นมีใครบางคนกำลังเดินอยู่...

ตึก... ตึก...

แต่ด้วยเพราะบริเวณโดยรอบมันมืดและมีแสงสว่างน้อยนิด ภาพที่เห็นจึงดูคล้ายกับเงาของชายตัวสูงกำลังเดินตรงเข้ามาลักษณะคล้ายกับคนมีอาการชักกระตุก ราวกับร่างกายเขากำลังถูกสายเชิดหุ่น ชักใยจากเบื้องบนอยู่ไม่มีผิด มิหนำซ้ำเขาคนนั้นยังเดินตรงมายังจุดที่พวกเดนมนุษย์กำลังทำเรื่องเลวๆอยู่ด้วย 

ท่าทางการเดินน่าขนลุก ทำเอาหนึ่งในพวกคนชั่วตะโกนถามออกไป ให้เดาพวกเขาคงมีอาการและความรู้สึกคล้ายกับฉันตอนนี้นี่แหละ

“ใครวะ!?” หากแต่เสียงตะโกนถาม กลับไม่ได้รับคำตอบ เมื่อเสียงที่ลอดผ่านความมืดกลับมาดันเป็นเสียงหัวเราะ

“HA… HA…” ซึ่งจังหวะเดียวกันนั้น ด้านนอกตรอกแคบได้บังเอิญมีรถใหญ่ขับผ่านไปจนพลอยให้แสงจากไฟหน้ารถคันดังกล่าว สอดผ่านเข้ามาภายใน 

แม้จะชั่วขณะเดียว แต่ในช่วงเวลานั้นเลยทำให้ทั้งสามสายตาสามารถมองเห็นเจ้าของเสียงหัวเราะได้อย่างเต็มตามากขึ้น เขาตัวสูง แต่งกายด้วยชุดสูทสีดำสนิทจนกลืนกินกับความมืด หากแต่เสื้อเชิ้ตสีขาวด้านในดันโชกไปด้วยของเหลวสีสด

เหมือนกับมือของเขาที่ตอนนี้กำลังลากครูดเลือดสดๆไปบนผนังกำแพง...

ภาพของชายท่าทางน่าขนลุกและลักษณะท่าทางน่ากลัวซึ่งมีเสียงหัวเราะดังในลำคอให้ได้ยินสลับกับเสียงก้าวเดิน ทำเอาพวกสารเลวที่ได้เห็นภาพดังกล่าวเผลอปล่อยฉันที่พวกมันเล่นสนุกเมื่อครู่ออกอย่างรวดเร็วด้วยอาการตื่นตกใจ

ตึก... ตึก...

“ฮ่ะ...ฮ่ะ...” แม้กระนั้นเสียงหัวเราะและเสียงก้าวเท้าไม่เป็นจังหวะก็ยังคงอยู่ ด้วยเพราะบรรยากาศภายในตรอกแคบแห่งนี้ไม่ค่อยดีนัก ทั้งมืดสลัว อีกทั้งสภาพอากาศในยามนี้ก็ค่อนข้างหนาวเย็นกว่าทุกคืน

“เชี่ยเอ้ย! ไปเถอะ!” ภาพของชายท่าทางหน้ากลัวบวกด้วยเลือดกับลักษณะท่าทางประหลาดยามเคลื่อนไหว เลยทำให้เดนมนุษย์ทั้งคู่ ตัดสินใจทิ้งเหยื่อที่เคยหมายตา หนีเอาชีวิตรอด ปล่อยทิ้งฉันให้ตกเป็นเหยื่อรายใหม่ของบุรุษในชุดสูทดำอีกครั้งเพียงลำพัง

ระยะที่ใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามามากขึ้น ของบุรุษท่าทางประหลาดค่อยๆลดลงระยะห่างลงทุกขณะ ลำพังเพียงแค่เห็นเขาจากแสงไฟหน้ารถที่สอดเข้ามาเพียงชั่วแว๊บเดียว มันก็ชวนให้รู้สึกหวาดกลัวได้มากพออยู่แล้ว แต่ความรู้สึกดังกล่าวมันเทียบไม่ได้เลย เมื่อรองเท้าคัทชูหัวมนเงาวับของเขาเคลื่อนมาหยุดลงเบื้องหน้า

กึก…

“อยะ อย่าทำอะไรฉันเลยนะ…” เพราะไม่ทันได้หนี สิ่งเดียวที่ทำได้คือการเบือนหน้าหลบสิ่งแปลกประหลาดเบื้องหน้า หลับตาปี๋อย่างคนไม่กล้าที่จะมอง โดยพายามร้องขอความเห็นใจไปพลาง

ท่ามกลางอากาศที่อุณหภูมิลดจนรู้สึกถึงความชื่นภายในมวลอากาศ ฉันได้กลิ่นคาวเลือดลอยเตะจมูก แม้ไม่ได้รุนแรงแต่แค่นั้นมันก็เพียงพอทำให้รู้ว่าชายท่าทางประหลาดเนื้อตัวโชกเลือดกำลังเคลื่อนกายเข้ามาใกล้

มากขึ้น มากขึ้นและมากขึ้น...

“เฮือก!” แต่แล้วร่างทั้งร่างก็ถูกทำให้สะดุ้งเฮือกท่ามกลางความรู้สึกกดดันและน่าหวั่นใจ

บริเวณแก้มถูกฝ่ามือเย็นเฉียบไร้ความอบอุ่นราวกับไม่มีเลือดเนื้อสัมผัสลงมาอย่างแผ่วเบา นอกจากมือเขาจะเย็นแล้วฉันรู้สึกถึงความเหนอะและกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งจากมือข้างนั้นด้วยเช่นกัน

ทั้งที่หวาดกลัว แต่ว่าเสียงที่ดังขึ้นท่ามกลางทุกๆ ความรู้สึกกลับให้ความรู้สึกที่ต่างออกไป

“เจ็บตรงไหน...หรือเปล่าครับคุณ?”

เสียงเข้มนุ่มละมุน ฟังดูเป็นมิตรแสนสุภาพ แตกต่างจากคำพูดจาของเดนมนุษย์สองคนเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง ทำฉันตัดสินใจลืมตาขึ้นช้าๆ เหลือบมองไปยังใบหน้าเจ้าของคำถามด้วยอาการหวาดหวั่น ก่อนต้องพบเข้าใบหน้าคมคายของชายหนุ่มที่ตามโครงหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเลือด เฉกเช่นเดียวกับเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวในและมือที่เขาใช้จับแก้มฉันอยู่ตอนนี้

“มะ ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ...” ทั้งที่หวาดกลัวแต่สมองยังใจดีสู้เสือ สั่งให้ปากขยับตอบคำถามเขากลับไป ขณะสายตายังคงกวาดสำรวจไปทั่วใบหน้าคมคายคล้ายกับคุ้นเคย 

ตั้งแต่คิ้วเข้ม นัยน์ตาเรียวรีคมกริบ จมูกโด่งเป็นสันหรือแม้ริมฝีปากหยักลึกน่าหลงใหล ก่อนต้องรู้สึกประหลาดใจยิ่งกว่าเก่า เมื่อชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าดูดี เริ่มเอ่ยถ้อยคำขับไล่ด้วยน้ำเสียง สำเนียงการพูดที่เปลี่ยนไปราวกับคนละคนภายในประโยคยืดยาวเพียงประโยคเดียว

“พี่สาวควรไปจากตรงนี้นะฮะ...”

พูดแบบเด็กผู้ชาย

“ที่ตรงนี้ไม่เหมาะที่ผู้หญิงอย่างเอ็งจะอยู่…”

พูดแบบคนมีอายุ

“คุณกลับไปบ้าน จิบชาหรือไม่ก็อ่านหนังสือดีๆสักเล่ม...”

พูดแบบคนเหนียมอายดูคงแก่เรียน

“ทำสิ...”

พูดแบบคนเย็นชา ขี้เบื่อ

“พูดภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไงวะ!? ลุกเด่!!”

พูดแบบวัยรุ่นเลือดร้อนร้อนมาดนักเลง

“อย่าให้เรือนร่างเซ็กซี่ ทำฉันเผลอละเลงความคาวลงบนตัวเธอเลยคนดี...” 

พูดแบบคนหื่นกระหาย

“เพราะฉันอาจเชือดคอเธอทันทีที่น้ำรักในตัวถูกปลดปล่อยจนเสร็จ” และพูดแบบฆาตกรจิตวิตถาร ซึ่งดูรับและเข้ากับเครื่องแต่งกายอาบเลือดในเวลานี้มากกว่าอะไร

เขาพูดทุกสำเนียง ทุกเสียงด้วยเพียงสีหน้าเดียว เรียบเฉย ไร้อารมณ์เหมือนปูนปั้นและไม่แสดงความรู้สึกใดผ่านแววตา ราวกับไม่ใช่มนุษย์ที่มีจิตใจ เหมือนอย่างที่ใครต่อใครขนานนามเขาว่าเป็น 

เทวดาไร้หน้า...

To Be Continued...

_____________________________________________________________

TALK เรื่องนี้มันก็จะจิตนิดนึง ตามคอนเซปของเซ็ตนิยายชุดนี้เลยนะฮับ 555

หากใครชอบนิยายรักแนวๆนี้ เราฝากเรื่องนี้ด้วยน้าา

ไม่เม้นไม่ว่าแต่กดให้กำลังใจเค้าด้วยน้าา ขอบคุณที่ติดตามนิยายเรื่องนี้นะงับ

ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคอมเม้นและการชี้แนะดีๆในหน้านิยายน้าา

ll Character ll

เม่น {Mayn}

“ไม่อยากขึ้นชื่อเป็นเมียคนบ้า ก็รีบไสหัวไปซะ!”

เมียร์ {Mear}

“นายไม่ได้บ้า ฉันรู้...”

เคท {Kate} 

“เธอสนิทกับผู้ชายคนนั้นเหรอ?”

แข {Kae}

“อย่าขี้ขลาดไปหน่อยเลย มั่นใจหน่อยสิ ”

เทรนด์ {Thane}

“เขาเป็นพี่ชายเรา”

จ๋า {Jhaa}

“ไม่ใช่เรื่องของเธอ...”

ร็อค {Rock}

“ชู่ว์...เงียบแล้วไปนอนซะ”

_____________________________________________________________ 

ll CREEPYPASTA SET ll

ติดตามเรื่องนี้จิ้มที่รูปโลด

รักกันชอบกันกดติดตามข้างบน

หรือกดให้กำลังใจกันข้างล่างนะเอออ