HUNT วิกลคลั่งสั่งรัก l Creepypasta SET

ลำดับตอนที่ #11 : HUNT10 l สั่งรักครั้งที่10 ตอน ความวาบหวิว {อัพ40%}

* หากรำคาญเสียงเพลงก็ปิดได้เน้อ *

EP10

X : ไม่ต้องห่วง ผมระวังตัวอยู่แล้ว

X : อีกอย่างป้ายทะเบียนที่ผมขับเฉี่ยวคุณวันนี้

X : มันคือป้ายทะเบียนปลอม

ได้เห็นตัวอักษรไม่ยืดยาวหลายบรรทัดถูกคู่สนทนาพิมพ์ตอบกลับมาแบบนั้น รอยยิ้มเล็กๆ ก็ผุดขึ้นอย่างไร้ควบคุม มันคือรอยยิ้มที่แสดงถึงความพึ่งพอใจแต่ขณะเดียวกันมันก็บอกถึงความโล่งใจที่ความลับระหว่างเรานั้นจะไม่ล่วงหูไปถึงหูผู้ใด เพราะฉันต้องการให้ทุกอย่างดำเนินไปเช่นนั้นจนกว่าอาการและความรู้สึกแปลกๆ ที่มีมาเนิ่นนานจะได้รับการเยียวยา

กึก...

สมาร์ทโฟนในมือถูกวางลงบนพื้นความนุ่มของที่นอน ขณะสมองสั่งการให้เปลือกตาหนักอึ้งปิดลง ก่อนทิ้งดิ่งร่างกายดำดิ่งลงสู่ความมืดซึ่งเต็มไปด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง

‘นี่แข...อีกปีสองปี ฉันจะกลับไปหาแกนะ’

‘จะ จริงเหรอ!? ทางนั้นเขาอนุญาตให้แกกลับมาได้แล้วเหรอ?’

‘ใช่ กลับได้แล้วก็ฉันหายเป็นปกติแล้วนี่...’ ฉันได้ยินเสียงของตัวเองและเพื่อนสาวคนสนิทกำลังพูดคุยกัน เหตุการณ์ดังกล่าวเกิดขึ้นก่อนที่ฉันจะกลับมายังเมืองเกิดแห่งนี้

‘ดีจังเลย ฉันเป็นห่วงแกมาตลอดเลยรู้ไหม?’ เสียงซึ่งบอกถึงความดีอกดีใจของแขยังคงดังให้ได้ยินมาจนถึงช่วงเวลาปัจจุบัน ก่อนก่อนบรรยากาศเหล่านั้นจะเปลี่ยนไป ‘แฟน...ไหนๆ แกก็จะกลับมาแล้ว ฉันอยากคุยเรื่องพี่ศอว์หน่อยได้หรือเปล่า?’

‘คุยอะไรล่ะ?’ เปลี่ยนไปเพราะชื่อของผู้ชายคนนั้นถูกเปล่งให้ได้ยิน

‘เรื่องที่เกิดวันนั้นเมื่อ 6 ปีก่อนน่ะ...’ อาการที่ควรหายดีตามคพสั่งและใบรองแพทย์ยิ่งแสดงอาการซึ่งถูกซ่อนไว้ภายในราวกับต้องการบอกให้จิตใต้สำนึกรับรู้ว่าฉันยังไม่หายดีร้อยเปอร์เซ็นต์ ‘มันเกิดมาจากเรื่องเข้าใจผิด ฉันอยากให้เธอกลับมาแล้วพูดคุยกับเขาดู’

‘เธอรู้จักกับเป็นการส่วนตัวเหรอ?’

‘เปล่า ฉันรู้จักเขาผ่านๆ ช่วงที่ต้องเข้าให้ปากคำกับศาลและตำรวจน่ะ…’ ความรู้สึกช่วงเวลานั้นยังคงติดแหง่กมาถึงช่วงเวลาปัจจุบันเหมือนไม่มีทีท่าว่าจะหาย ตรงกันข้าม กลับยิ่งเพิ่มระดับความรุนแรงผ่านทางกายยามต้องพูดถึงผู้ชายคนนั้น ‘ตอนอยู่ในศาล ผู้ชายคนนั้นไม่พูดเรื่องอื่นเลย เขารับสารภาพว่าเป็นคนวางแผนแทงคนร้ายจนบาดเจ็บสาหัสเพราะอยากฆ่า ทั้งที่ถ้าเขาพูด บางทีคำพูดของฉันอาจจะช่วยให้เขาหลุดพ้นจากข้อกล่าวหาก็ได้...’

‘หลุดจากข้อกล่าวหางั้นเหรอ?’ อีกสิ่งที่ตามหลอกหลอนจนอาการป่วยที่ซ่อนอยู่ไม่สามารถหายขาดได้ คงเป็นคำพูดของแขที่บอกเล่าเรื่องราวในวันนั้นไว้นั่นแหละ

‘ใช่ แต่เธอคงจำไม่ได้ว่าวันนั้นฉันเองก็ตกเป็นเหยื่อเหมือนกัน’

เธอเล่าว่าช่วงเวลาเกิดเหตุภายในบ้านผีสิง เธอถูกใครคนหนึ่งทุบหัวหมายให้สลบ ซึ่งฉันเองก็จำภาพเหตุการณ์เลวร้ายนั่นได้เช่นกัน หากแต่ภาพเหตุการณ์ที่ฉันไม่อาจรับรู้ได้ก็คงเป็นเหตุการณ์หลังถูกพวกสารเลวในคราบตัวตลกลากออกไปทางประตูหลังของบ้านผีสิงนั่นต่างหาก

แขเล่าว่าผู้ชายคนนั้นเขามาช่วยเธอ ก่อนพลาดท่าถูกไม้ฟาดจนพลาดท่าเสียทีและถูกจับกรอกยาบางอย่างเช่นเดียวกับเธอที่ไม่อาจต้านแรงจากหนึ่งในผู้ร้ายที่ยังเหลืออยู่ได้

พวกเขาต้องการให้ผู้ชายคนนั้นข่มขืนเธอ แต่ว่า...

‘เขาไม่ได้ทำร้ายฉันอย่างที่พวกมันอยากให้เป็น แต่กลับช่วย...ช่วยทั้งที่ตอนนั้นเราทั้งคู่แทบจะไม่ไหว...’ เธอกลับปลอดภัย และไม่มีตรงไหนพุพังหรือบุบสลายเหมือนที่ฉันเผชิญ

‘เธอควรเปิดใจแล้วลองคุยกับเขา พี่ศอว์น่ะเขาไม่ใช่คนเลวอย่างที่เธอเข้าใจหรอกนะ...’

ไม่ใช่คนเลวงั้นเหรอ?

‘ฮัลโหล เธออยู่ไหน?’

[ตอนนี้ผมอยู่ที่หน้าสวนสนุก Dream Land เพื่อขับรถชนคุณ ตามคำสั่งผู้ชายคนนั้นครับ แล้วคุณล่ะ ตอนนี้อยู่ที่ไหน?]

‘..ฉันกำลังรอรถประจำทาง....กำลังจะแวะไปทำธุระ..’

[กำลังจะออกมาสินะครับ ถ้าอย่างนั้นระวังตัวด้วย ผมจะพยายามบังคับรถให้เฉี่ยวห่างจากคุณน้อยที่สุด]

‘อืม…แค่นี้ก่อนนะ รถมาแล้ว…’

ไม่ใช่คนเลว ทั้งที่พยายามให้คนอื่นทำร้ายฉันอย่างงั้นน่ะเหรอ?

ทั้งที่ภายโดยรวมมองเห็นการทำของชายคนนั้นแสดงออกมาในรูปแบบนั้นทว่า

ฟึ่บ! หมับ!

‘เดินระวังๆ หน่อยสิ…’

เขากลับเป็นฝ่ายช่วยฉันออกจากแผนการงี่เง่าของตัวเอง...

แปล๊บ...

อ่า ยิ่งนึกถึง กลางอกซ้ายมันก็เริ่มปวดขึ้นมาอีกแล้ว

ต้องรักษา ใช่ ฉันต้องได้รับการรักษา

เขาต้องรับผิดชอบ...

วันต่อมา...

ฉันตื่นเพราะเสียงเคาะประตูห้องที่ดังขึ้นติดต่อกันร่วมห้านาที หากมองวิถีของคนที่ต้องการใช้ชีวิตสงบสุขบนเตียงนอน อาจเห็นว่านี่คือการก่อกวนอย่างหนึ่งซึ่งไร้มารยาท ซึ่งตรงกันข้ามกับฉันที่นั่งเฝ้ารอการมาของเสียงดังกล่าวอยู่บนที่นอนอย่างใจจดใจจ่อแม้จะอยู่ในวังวนหลับใหล

ต่อให้ไม่รู้ว่าเจ้าของเสียงเคาะเรียกจากอีกฟากของบานประตูจะเป็นใคร อย่างไรเสีย การมาของใครคนนั้นก็น่าจะมาพร้อมกับเรื่องตื่นเต้นที่จะเกิดขึ้นภายในวันนี้สำหรับฉันอยู่ดี

“ตื่นนานหรือยังคะ?” เสียงทักทายดังขึ้นเมื่อสิ่งกีดขวางตรงหน้าระหว่างเราถูกเปิดอ้าออก

พี่จ๋าถามเหมือนดูไม่ออก ทั้งที่นัยน์ตาคู่นั้นสามารถมองทุกสิ่งได้อย่างทะลุปรุโปร่ง เพราะงั้นฉันจึงต้องตอบเพื่อต่อยอดบทสนทนาระหว่างเราให้ดำเนินไปยังทิศทางที่สมควร

“ฉันเพิ่งตื่นสักพัก” เขาในวันนี้แต่งกายด้วยชุดสีทมิฬเช่นวันที่ผ่านมา ที่แตกต่างไปจากปกติดูเหมือนเป็นมือข้างหนึ่งซึ่งถูกพันด้วยผ้าพันแผลไว้ เห็นแล้วมันก็อดถามไม่ได้ “มือนาย ไปโดนอะไรมา?”

คนถูกถามหัวเราะ กระนั้นแล้วเกลับไม่ตอบคำถามฉัน และเฉไฉไปเรื่องอื่น

“รีบอาบน้ำแต่งตัวนะคะ เดี๋ยวพี่ลงไปรอข้างล่าง”

ในเมื่อเขาไม่ยอมตอบสิ่งที่ถูกถาม ฉันก็ไม่มีเหตุผลต้องถามซ้ำเป็นหนที่สอง ยิ่งด้วยพูดจบ พี่จ๋าคือฝ่ายผละตัวออกห่างจากหน้าห้องไปด้วยตัวเองด้วยแล้ว เหตุผลที่จะรั้งตัวเขาไว้เพื่อพูดคุยก็ไม่จำเป็น ต่อให้ไม่ได้ถามถึงเหตุผลที่ทำให้เขาเคาะเรียกกันแบบนี้ แต่จากการทิ้งท้ายก่อนออกห่างไป มันก็มากพอ จะทำให้เข้าใจว่าเขาต้องการอะไร

รักษาฉันตามข้อตกลงที่เขาเสนอ

นั่นล่ะหน้าที่ของผู้ชายคนนั้น...

Loading...40%

_____________________________________________________________ 

ไม่เม้นไม่ว่าแต่กดให้กำลังใจเค้าด้วยน้าา ขอบคุณที่ติดตามนิยายเรื่องนี้นะงับ

ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคอมเม้นและการชี้แนะดีๆในหน้านิยายน้าา

ll CREEPYPASTA SET ll

ติดตามเรื่องนี้จิ้มที่รูปโลด

รักกันชอบกันกดติดตามข้างบน

หรือกดให้กำลังใจกันข้างล่างนะเอออ