RACE ON ¼ ll แรงเขย่าใจร้ายเขย่ารัก

ลำดับตอนที่ #8 : Race07 ll ความเจ็บของติ่งครั้งที่7 {อัพ100%} เวรกรรมของติ่ง

EP07

-ความเจ็บของติ่งครั้งที่7-

‘แม...ตื่น’

‘อื้อ…’ ฉันขยี้ตาเล็กน้อย เมื่อหูสองข้างได้ยินเสียงเรียกชื่อแสนคุ้นเคย ก่อนต้องทำตาโต เมื่อพบว่าบุคคลที่เอ่ยเรียกชื่อฉันนั้นไม่ใช่ใครแต่เป็นผู้ชายที่น่าหลงใหลที่สุดในโลกใบนี้อย่างวอร์อปป้า

‘อะ อปป้า… อื้อ’ ฝ่ามือแกร่งของเขาพุ่งเข้าผลักหัวไหล่ฉันอย่างแรง จนกระแทกเข้ากับล็อกเกอร์เหล็กด้านหลังเหมือนในซีรีส์เกาหลีที่เคยดูไม่มีผิด

 วอร์อปป้าไม่รอช้ารีบดันกายเข้ามาเบียดชิด ฝ่ามือของเขาทาบลงกับตัวล็อกเกอร์ โดยเว้นระยะห่างระหว่างเราไว้เพียงแค่ระยะประชิดของปลายจมูก มองจากมุมนี้วอร์อปป้าสูงมาก แถมเขายังหล่อมากๆ ด้วย ทำยังไงดีล่ะหัวใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะเลย

‘พี่หึงแมนะคะ’ น้ำเสียงอบอุ่นใจดีกล่าวขึ้นด้วยท่าทางจริงจัง จากนั้นก็โน้มหน้าลงมาจูบอย่างรวดเร็ว เขาไม่รอให้ฉันตั้งตัวรับด้วยซ้ำ แต่ว่าจูบของวอร์อปป้าแบบนี้มันช่างอบอุ่นเหมือนกับฝันไปแหนะ…

เขาใช้เวลาเพียงคู่สั้นๆ ก่อนเป็นฝ่ายริมฝีปากออกไปเอง ส่วนฉันก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ และในตอนนั้นเองที่นัยน์ตาทั้งสองข้างกลับต้องเบิกกว้างอย่างขีดสุด เมื่อพบว่าไอ้ที่เพิ่งผละริมฝีปากออกไปนั้นมันดันไม่ใช่วอร์อปป้าแบบในตอนแรก แต่กลับเป็นเทวินทร์พร้อมด้วยคำถามผ่านรอยยิ้มชั่วๆ

‘จูบฉันอ่ะ เด็ดปะละ?’

พรึ่บ!

ฉันลืมตาโพลงท่ามกลางความมืด สะบัดตัวเองจากภาพฝันร้ายที่โคตรจะติดตา แม้ว่าภายในห้องจะถูกเปิดแอร์แรงจนสุดแล้วก็ตาม แต่เพราะไอ้ฝันบ้าๆ เมื่อกี้มันก็เลยทำให้ตามเนื้อตัวฉันเต็มไปด้วยเหงื่อ ฉันรีบใช้ปลายนิ้วมือยกแตะริมฝีปากของตัวเองเบาๆ

‘ฝัน’ คือวลีเดียวที่ฉันคิดได้ในหัว พอคิดได้อย่างงั้นแล้วมันก็อดรู้สึกโล่งอกไมได้ พอเริ่มตั้งสติให้เข้าที่ได้ ในหัวก็เกิดคำถามใหม่ทันที

แล้วงานแฟนไซน์ล่ะ?

ฉันกลับมาที่หอพักได้ยังไง!?

แถมยังนอนเปิดแอร์ปิดไฟมืดขนาดนี้…

พอคิดแบบนั้นสิ่งที่ฉันอยากทำเป็นอันแรกก็คือการขยับตัวลงจากเตียงตามสัญชาตญาณ อีกทั้งแอร์ในห้องที่แรงเกินไปจนเริ่มรู้สึกหนาวช่วงต้นขาแบบนี้ มันก็ดูต่างออกไปไม่เหมือนกับสถานที่ที่คุ้นเคย

ฟุบ! หมับ!

ทว่า ในตอนที่ฉันตัดสินใจจะขยับตัวลงจากเตียงเหมือนปกติอยู่นั้น ท่ามกลางความมืดกลับมีแขนของใครคนหนึ่งพาดเข้าใส่กลางลำตัวฉันอย่างจัง แค่มาเพียงท่อนแขนเดียวมันก็แทบจะทำให้ฉันหัวใจหยุดเต้นเพราะความตกใจแล้ว

แต่ว่าในกรณีเล่นมาทั้งแขนและขา แถมยังกอดก่ายฉันราวกับเป็นหมอนข้าง!

“กรี๊ดดดดดดดดดดดด” ฉันรีบใช้มือตบตีใส่ไปตามแขนของใครก็ตามที่บังอาจฉวยโอกาสในความมือปฏิบัติใส่ฉันเป็นหมอนข้าง ทั้งผลัก ทั้งดัน จนกระทั่งเขาเริ่มขยับตัว ผละทั้งแขนและขาออกไป จากนั้นก็ตามมาด้วยไฟหัวเตียงสีนวลที่สว่างโล่จนทำให้มองเห็นอะไรต่อมิอะไรชัดเจน

ห้องสี่เหลียมสีขาวสะอาดตาถูกตกแต่งสไตล์โมเดิลอย่างมีสไตล์ แถมยังดูหรูมากเมื่อเทียบกับห้องนอนของฉัน ไม่มีสายตาของวอร์อปป้าบนโปสเตอร์ให้ชื่นใจในยามที่กวาดตามองไปรอบๆ เหมือนทุกที เฟอร์นิเจอร์และข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างภายในห้องเองก็เช่น ดูดี ดูมีราคา ต่างจากของใช้ของฉันโดนสิ้นเชิง

สายตากวาดมองรอบตัวด้วยความตกใจอย่างนึกตกใจ จนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่ใบหน้าทะเล้นซึ่งแสดงออกถึงความงัวเงียจากถูกปลุก และนั่นมันกำลังทำฉันช็อกหัวใจแทบวาย!

“นาย!”

“เสียงดังบ้าบออะไรวะ นี่มันดึกแล้วนะ…” เขาบ่นเสียงัวเงียพลางเกาหัวแกร่กๆ เหมือนไม่เข้าใจสถานการณ์ จนกระทั่งสายตาของหมอนั่นหยุดอยู่ที่ฉัน

“โอ๊ะ! เซ็กซี่ อ่อยอ่อ?” อีกครั้งที่เทวินทร์กล่าวออกมาด้วยท่าทางไม่เต็มตื่น บนใบหน้าหล่อปรากฏรอยยิ้มร้าย และฉันสังเกตเห็นเขาหลุบตามองต่ำมาที่ช่วงล่าง พานให้ต้องรีบต้องมองตามสายตาของเขาในทันทีด้วยความสงสัย ก่อนจะพบว่าที่ฉันรู้สึกหนาวช่วงต้นขาอย่างรุนแรงในตอนนี้ มันเป็นเพราะว่า ฉันสวมเพียงกางเกงในตัวเดียวนั่งอยู่บนเตียงเขาน่ะสิ!

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด…อื้อ!”

ฟึ่บ!

เทวินทร์รีบพุ่งตัวใช้มือปิดปากฉันทันทีที่เริ่มตั้งท่าจะแหกปากกรี๊ด เขามองฉันดวงสายตาดุๆ แล้วเอ่ยปากว่า

“แหกปากหาพระแสงเลเซอร์อะไร เธอคิดว่านี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วฮะ?”

ฮืออออ TOT นี่มันเรื่องบ้าอะไร กางเกงฉันล่ะ ทำไมถึงเหลือแค่กางเกงชั้นในแบบนี้ 

“ทำไมไม่หัดมีความเกรงใจห้องข้างๆ บ้างฮะ!?” ไอ้วายร้ายต่อว่าฉันไม่หยุด และเมื่อเขาเห็นว่าฉันยอมสงบลงบ้างแล้ว จึงค่อยๆ ลดมือออก แล้วพูดออกมาอีกครั้ง “กางเกงเธออ่ะ ฉันถอดเอง”

คุณพระ! ไอ้หมอนี่มัน...

“ถอดทำไม!!?” ฉันย้อนถามอย่างทันควัน มือพลางดึงผ้าห่มพื้นหนาของเขามาคลุมตัวอย่างถือวิสาสะด้วยความเร็วเหนือเสียง

“ก็เธอเป็นลมอ่ะ ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น พาไปที่บ้านพักแล้วมันล็อก ไม่มีใครอยู่ ฉันก็เลยพากลับมาที่นี่”

“แล้วนายถอดกางเกงฉันทำไม!!!”

“ก็จะเช็ดตัวให้แบบในหนังไง…”

“เอากางเกงฉันคืนมา!” ฉันขัดแบบไม่ฟัง

“ไม่!”

“บอกให้เอามา!” คนเป็นลม บ้านไหนเขาสั่งเขาสอนให้ถอนกางเกงออกวะ!?

“บอกว่าไม่ไง…” เทวินทร์เงียบเสียงลงเล็กน้อย เหลือบมองฉันด้วยด้วยท่ากอดอกท่าทางอวดดี สายตาของเขามองสำรวจไปทั่วไปหน้าฉันอย่างพิจารณา รอยยิ้มร้ายกาจเผยขึ้นอีกครั้งพร้อมคำถามยียวน “โดนลิ้นไปที ถึงกับน็อกยาวเลยอ่อ”

“นาย!” ทั่วหน้าเริ่มร้อนอีกครั้ง เมื่อคำพูดของผู้ชายตรงหน้า ทำฉันนึกถึงเรื่องหน้าอายที่งานแฟนไซน์วันนี้ขึ้นมาได้ ยิ่งในหัวนึกถึงคำเชิญชวนของใครอีกคนด้วยแล้ว ฉันก็ยิ่งช็อกหนักเขาไปใหญ่

‘หลังจบงาน แมอยู่คุยกับพี่ก่อนแล้วค่อยกลับได้ไหม’

‘หลังงานจบเดี๋ยวรอพี่ที่นี่ก่อน ถือว่าจองตัวเราทั้งคู่ไว้แล้วนะ’

วอร์อปป้า!!!

“นี่มันกี่โมงแล้ว!” ฉันโพล่งเสียงถามออกไปอีกครั้งด้วยความรนราน

“สามทุ่มแล้วมั้ง เธอหลับไปโคตรนาน…”

“พาฉันกลับบ้านเดี๋ยวนี้!” ฉันแทรกเสียงขัดไปแบบไม่ฟัง จับจ้องสายตาไปที่หน้าเทวินทร์อย่างขึงขัง เพื่อบ่งบอกว่าฉันเอาจริง ทว่า สิ่งที่หมอนั้นแสดงกลับมาคือการล้มตัวลงนอน แถมยังดึงผ้าห่มที่ฉันใช้คลุมปิดช่วงล่างตัวเองไปห่มทั้งผืนอย่างไร้มารยาท -_-

“ดึกแล้ว ขี้เกียจขับรถ”

“เทวินทร์!”

“นอนๆ อย่าเสียงดัง มันรบกวนข้างห้องเขา… สำเหนียกบ้างนะว่าการได้นอนร่วมเตียงกับฉันมันเป็นเรื่องโชคดีสำหรับผู้หญิงอย่างเธอมากแค่ไหน”

-_- หมะ หมอนี่กล้าใช้คำว่าสำเหนียกได้ยังไง!!!

“ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะเทวินทร์ เอากางเกงฉันคืนมาด้วย!” แม้จะถูกหมอนั่นต่อว่ามาด้วยคำพูดคำจาน่าหมั่นไส้ แต่ฉันก็ไม่ยอมแพ้ ยังคงพยายามใช้มือทุบใส่เขาแกมเสียงต่อว่า “ทีคืนนั้นยังขับรถแข่งได้ ทั้งคืน กะอีแค่สามทุ่มสำออยขับรถไม่ไหวหรือไง!?”

“เงียบน่า จะนอน…” เขาพยายามพูดปัดอีกครั้ง

“ไม่นอน! โธ่… เทวินทร์ลุกสิ ฉันบอกให้นายพาฉันกลับบ้านยังไงเล่า!” ยิ่งร้องขอเขามากเท่าไหร่ ฉันก็ชักยิ่งรู้สึกฉุนมากเท่านั้น ทำไมหมอนี่ถึงได้นิสัยเสียแบบนี้นะ!

“บอกว่าอย่าเสียงดัง!” หึ! กลัวข้างห้องเฉ่งกบาลหรือไงนะ

“ได้! ถ้านายไม่ลุก ถ้าไม่ยอมส่งกางเกงคืนฉันมาดี ล่ะก็ ฉันจะตะโกนเรียกนายแบบนี้ทั้งคืน!” สิ้นเสียงคนตัวใหญ่ยังคงทำเป็นนอนนิ่ง เชื่อว่าแผนสองของหมอนี่คือการแกล้งตาย เงียบ ไม่ตอบ

ฉันรู้ ฉันเคยใช้แผนนี้ตอนที่ทอร์ชพังประตูเข้ามาเรียกให้ชงมาม่าให้กิน

“เทวินทร์! เทวินทร์! เทวินทร์! ฉัน-อยาก-กลับ-บ้านนนนนนนน!”

ฟึ่บ!

“เฮือก!” ฉันทำตาโตด้วยความตกใจ เมื่อคนตัวใหญ่ตรงบนเตียงลุกพรวดขึ้นมาแบบไม่ให้สุ่มให้เสียง เขาเลิกคิ้วมองหน้าคล้ายกับหาเรื่อง แถมยังดูคล้ายจะหงุดหงิดมากเสียด้วยที่ถูกขัดเวลานอน

“บอกให้เงียบ…” เทวินทร์กล่าวออกมาเสียงกดต่ำอย่างเยือกเย็น คล้ายกับพยายามระงับอารมณ์ของตัวเองเอาไว้

“อยากให้เงียบก็ส่งกางเกงฉันคืนมาสิ แล้วก็พาฉันกลับไปส่งบ้านด้วย!”

“ถ้าไม่ทำ คือจะไม่เงียบถูกไหม?” เขาเว้นช่วงลงไปครู่หนึ่งคล้ายกับจะให้ฉันตอบ แถมยังใช้สายตาคาดคั้นมองมา ทำเอาคำพูดที่มีหายไปจากความคิดจนหมด แต่ก็ใช่ว่าไอ้ที่เทวินทร์พูดนั้นจะต้องการคำตอบที่ไหน เพราะหลังจากนั้นเขาก็กล่าวขึ้นด้วยตัวเองอีก “ก็ดี ไม่เงียบก็ไม่ต้องเงียบ แต่…” 

รอยยิ้มยียวนกับสายตาไม่ประสงค์ดีหลุบมองต่ำไปยังต้นขาที่ว่างเปล่าพลันต้องรีบใช้มือปิดให้หลุดพ้น จังหวะเดียวกันนั้นไอ้ขี้โกงตรงหน้าก็เท้ามือข้างหนึ่งลงกับเตียงพลางเอี้ยวตัวเข้ามาแล้วพ่นคำขู่สั้นๆ

“ถ้าฉันได้ยินเสียงเธออีกเมื่อไหร่ล่ะก็...”

“อึก...”

“ปล้ำนะ”

“หนะ!”

“อะอ๋า…” เทวินทร์เบรกเสียงโวยวายของฉันด้วยน้ำเสียงทะเล้นๆ พลางชู้นิ้วชี้กระดิกไปมาคล้ายกับจะตอกย้ำคำขู่ไปในตัว 

ท่าทางที่ดูเหนือกว่าแบบนั้นมันคืออะไรกัน! ฉันก็แค่อยากจะได้กางเกงแล้วก็กลับบ้านเท่านั้นเอง!

“ขอล่ะ ฉันอยากกลับบ้าน…” สุดท้ายสิ่งที่ฉันทำได้ก็คือการพูดออกไปอีกครั้งอย่างใจเย็น  ไร้น้ำเสียงติดตลกและหวังว่าเขาคงจะฟังคำขอของฉันสักนิด “ถ้าใครมาเห็นเราอยู่ด้วยกัน แล้วฉันสภาพเป็นแบบนี้มันคงไม่ดีใช่ไหมล่ะ… ขอร้องล่ะเอากางเกงมาให้ฉัน… ฟึ่บ!”

ฉันทำตาโตเมื่อจู่ๆ เทวินทร์พุ่งมือคว้าแขนฉันอย่างแรง จนเสียการทรงตัว ล้มทับกายเขาไปตามแรงกระชากแบบไม่ตั้งใจ และความผิดพลาดในครั้งนี้มันทำให้ฉันตระหนักได้ว่าคนอย่างหมอนี่ไม่ว่าจะพูดดีหรือพูดร้ายใส่ สันดานก็คงเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง!!!

ความสามารถระดับปรมาจารย์เรื่องใต้สะดือทำให้มือของหมอนี่เลื่อนลงต่ำมาหยุดอยู่ที่สะโพกเร็วกว่าที่คิด ที่สำคัญช่วงสะโพกฉันยังรู้สึกความอุ่นจากฝ่ามือของเขาได้อย่างชัดเจนเพราะมีเพียงแพนตี้ตัวบางคั่นกลางไว้เท่านั้น

“พูดแล้วไม่ฟัง แปลว่าอยากทำอ่อ?” คนฉวยโอกาสกล่าวขึ้นสั้นๆ ติดทะลึ่ง นัยน์ตาคมสบเข้ากับฉันอย่างตรงๆ ส่วนฉันทำได้แค่เพียงใช้ฝ่ามือดันอกเขาเอาไว้เท่านั้น

“พะ พูดบ้าอะไร หยุดนะ!” ยิ่งห้ามก็คล้ายกับยิ่งยุ เพราะเทวินทร์พยายามฝืนแรงต้านฝ่ามือที่พยายามผลักไสเขาให้ออกห่าง และผลสุดท้ายฉันก็เป็นฝ่ายพ่ายแพ้ เมื่อแรงที่มีไม่เพียงพอที่จะสู้กับแรงผู้ชายอย่างเขาได้

คนตัวใหญ่จอมฉวยโอกาสขยับตัวลุกขึ้นช้าๆ จนอยู่ในที่นั่งและมีฉันอยู่ในท่านั่งตัก สถานการณ์ที่โคตรจะหมิ่นเหม่เริ่มทำฉันทำตัวไม่ถูก แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็มีสติครบครันดี

คอยดูนะ! ถ้าหมอนี่ลวนลามฉันอีกแม้แต่เพียงนิดเดียวแม่จะตบให้หน้าคว่ำเลยคอยดู!

“นี่” ร่างกายทุกส่วนเกร็งจัดเมื่อได้ยินเสียงเข้มกล่าวขึ้นอีกครั้ง ฉันเพ่งสายตาจ้องหน้าเขาแบบซึ่งๆ หน้าโดยพยายามประครองสติเพื่อตั้งรับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น “เธอเคยเสียตัวป่ะ?”

คำถามหยาบโลนถูกพ่นออกมาด้วยสีหน้านิ่งๆ หากแต่ไม่ใช่กับแววตาที่เทวินทร์มองกลับมา ซึ่งเต็มไปด้วยความสงสัย ฉันกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่และอดคิดไม่ได้ ว่าในตอนนี้ไอ้หมอนี่ คงกำลังคิดกับฉันลงต่ำไปยิ่งกว่าใต้สะดือไม่ผิดแน่

“ถะ... ถามเพื่อ!?” ฉันย้อนถามเสียงสั่นอย่างนึกหวาดๆ ทว่า คำตอบที่ได้รับกลับมานั้นมันดัน...

“ก็นี่ยังไม่เคยไง ถ้าเธอเคย…งั้นช่วยสอนหน่อยดิ”

ว๊อดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!?

ฉันทำตาโต เมื่อจู่ๆ คนตัวใหญ่เริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง มือที่เคยรั้งสะโพกฉันเอาไว้เลื่อนขึ้นกอดรัดรอบเอวแน่นคล้ายกับกลัวว่าฉันจะหนีไปไหน แถมยังจงใจโน้มหน้าเข้ามาใกล้

“จะทำบ้าอะไร!” ฉันรีบใช้มือดันหน้าเขาไว้อย่างรวดเร็วเพื่อปฏิเสธทุกการกระทำหมิ่นเหม่ที่คนตรงหน้าพยายามยัดเยียดมาให้ ถึงจะไม่เคยมาก่อนแต่ฉันก็ไม่ได้โง่ที่จะไม่เข้าใจสิ่งที่เทวินทร์แสดงออกหรอกนะ

“ฉันไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นสักหน่อย!” แม้จะรู้ดีว่าสถานการณ์ในตอนนี้ฉันคือฝ่ายเสียเปรียบก็ตามที แต่อย่างน้อยมันก็ยังช่วยยืดเวลาออกไปได้ไม่มากก็น้อย

คิดสิกาละแม! เวลาแบบนี้ควรจะทำยังไง!

“แปลว่าเธอก็คงไม่เคย…” เทวินทร์พึมพำเสียงอู้อี้ผ่านมือคล้ายกับเข้าใจ แต่ว่านั่นไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกโล่งใจได้หรอกนะ ในเมื่อสายตาของเขายังเอาแต่จ้องมาที่ฉัน คล้ายกับจับผิด

“มองไรเล่า!” ฉันตะคอกเสียงถามแบบหวาดๆ พลางลดมือที่ดันปากผู้ชายตรงหน้าลง ก่อนต้องรู้สึกที่แรงรัดที่ช่วงเอวที่แน่นยิ่งขึ้นไปอีก

“ถ้าไม่เคย งั้นเรามาลองกันไหม?”

“!!!”

“ค่อยๆ เป็นค่อยไป ไม่น่ายาก”

“หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ!” ฉันขัดเสียงออดอ้อนน่าขนลุกดังกล่าว พลางสะบัดตัวไปมา เพื่อหวังจะได้หลุดออกจากเงื้อมมือของผู้ชายเจ้าเล่ห์ แต่ยิ่งดิ้นเทวินทร์ก็ยิ่งชอบใจ เขายิ้ม แถมยังพูดออกมาแบบไม่สนเสียงปฏิเสธ

“ซิงอ่ะ เขาเอาไว้ใช้กับผู้หญิงที่ใช่นะรู้ป่ะ”

“นาย!!”

“และตอนนี้ฉันคิดว่าเธอแม่งใช่สำหรับฉัน...” พูดไม่พูดเปล่า แต่เขาเริ่มทำการจู่โจมใส่ฉันด้วยการดันหน้าเข้ามา แน่นอนว่าฉันไม่ยอมให้ตัวเองตกเป็นเบื้องล่างตามความต้องการของเขาแน่ๆ ทั้งดิ้น ทั้งทุบตีตามเนื้อตามตัวเทวินทร์ไม่หยุด  

“อย่ายื่นหน้าเข้ามานะ!” 

“อะไร ชอบใช้ความรุนแรงอ่อ!?” ทั้งที่ทำขนาดนั้นแล้วแท้ๆ แต่ไอ้หมอนี่ยังพูดออกมาน้ำเสียงทีเล่นทีจริง เหมือนไม่รู้สถานการณ์ มิหนำซ้ำยังพูดเองเออเองออกมาแบบไม่สนใจอีก “ถ้าชอบความรุนแรง งั้นลองแบบซาดิสม์ก็ได้”

ว๊อดดดดดดดดดดดดดด!!?

ฟึ่บ! ตุบ!

ฉันทำตาโต เมื่อเทวินทร์ตัดสินใจเรี่ยวแรงทั้งหมดที่เขามีโถมเข้าใส่ตัวฉันอย่างรวดเร็วจนตัวเอนราบไปกับพื้นเตียงแบบไม่ทันตั้งตัว เขาคร่อมทับร่างฉันไว้และใช้มือทั้งสองข้างทาบทับลงกับเตียงนอนคล้ายกับกักกั้นไม่ให้ขัดขืนไปไหนได้อีก 

ผู้ชายเจ้าเล่ห์ใช้ลิ้นเลียขอบปากแห้งผากของตัวเองด้วยท่าทางกระหยิ่มยิ้มย่อง นัยน์ตาคมแฝงไว้ด้วยความเจ้าเล่ห์อย่างสุดซึ้งมองสำรวจไปททั่วไปหน้า ก่อนจะพ่นคำพูดออกมาสั้นๆ

“หน้าเธอแดง… เขินเหรอ” หัวใจฉันสั่นรัวไปตามน้ำคำของเขาอีกครั้งแบบไม่สามารถบังคับได้ ท่าทางที่ไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายแค่ต้องการจะแกล้งหรือเอาจริง 

ความรู้สึกมันเหมือนกับครั้งแรกที่ฉันได้มีโอกาสเห็นวอร์อปป้าจากที่ยืนคนดูหน้าเวทีไม่มีผิด คราวนี้มันดันต่างออกไป เมื่อหัวใจไม่รักดีดันเต้นไม่เป็นส่ำเพราะท่าทางทะลึ่งตึงตังจากฝีมือผู้ชายฉวยโอกาสคนนี้

“หัวใจเธอ เต้นแรงจังนะ ตื่นเต้นเหรอ?” พูดไม่พูดเปล่า เทวินทร์กลับฉวยโอกาสในตอนนั้น คว้ามือฉันยกขึ้นทาบกับหน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง จนฉันสามารถรับรู้จังการเต้นของหัวใจเขาได้อย่างชัดเจน

หัวใจของเขาเต้นแรงมาก เหมือนๆ กับหัวใจของฉันในตอนนี้ไม่มีผิด…

“เหมือนกันเลย” ไม่ใช่แค่หัวใจของเขาเท่านั้นที่เต้นแรง น้ำเสียงที่เขาใช้พูดเองก็ดูสั่นเครือคล้ายกับตื่นเต้น ใบหน้าหล่อทะเล้นที่ดูเจ้าเล่ห์ตลอดเวลาเองในเวลานี้เริ่มแดงจัด

คล้ายกับว่าเขากำลังเขินอยู่งั้นแหละ…

“ดะ เดี๋ยว…ฉันไม่พร้อม!” แม้ว่าท่าทางเขาจะอ่อยแรงแค่ไหนก็ตามแต่ ส่วนฉันก็ยังยืนกรานคำพูดเดิมออกไป แม้ว่าลึกๆ ใจจะเริ่มสั่นเพราะท่าทีของเขาไปเกือบครึ่งใจแล้วก็ตาม ทั้งที่ปฏิเสธด้วยการกระทำอย่างสุดแรง แต่อีกฝ่ายก็ยังยืนกรานความต้องการเดิม

“แต่ฉันพร้อม”

“={}=” กรี๊ดดดด บ้านไหนเขาสั่งเขาสอนให้หมอนี่กล้าขอผู้หญิงแบบนี้กันนะ!

“ขอเถอะ...อยากลอง” ความดื้อด้านของเทวินทร์ไม่เป็นรองใคร เมื่อเขาตัดสินใจโน้มหน้าจรดริมฝีปากลงมาระหว่างอกผ่านเสื้อตัวบางที่ฉันสวมอยู่อย่างถือโอกาส

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด…” ส่วนฉันเองก็ดื้อด้านไม่ต่างกัน ทั้งทุบ ทั้งตีไปตามช่วงไหล่ของเขาไม่หยุด จนกระทั้งกลางอกรู้สึกถึงสัมผัสแปลกๆ ในแบบที่ไม่เคยเจอ เมื่อความรุนแรงของเขี้ยวฟันถูกขบลงมาผ่านเนื้อผ้าอย่างหนักหน่วง พานให้มือที่ทุบไปบนหัวไล่ของเขาอ่อนแรงยวบตามในทันที

“อะ เจ็บนะ!” ฉันกัดฟันแน่น พร้อมทั้งจิกฝังเล็บไปตามเนื้อตัวเขาอย่างสุดแรงเพื่อให้อีกฝ่ายปล่อย แต่เหมือนมันจะไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิด เมื่ออีกฝ่ายยังคงนึกสนุกทำตามความต้องการของตัวเอง

ริมฝีปากร้อน ขบเม้มลงต่ำไปตาเนินอกอย่างย่ามใจ ส่วนฉันได้แต่นอนเกร็งแข็งเป็นหินอยู่อย่างนั้น แค่เพียงการกระทำน่าอายของเทวินทร์มันก็น่าจะเพียงพอแล้วที่จะทำให้ฉันคุมสติเอาไว้ไม่อยู่ แต่นี่เขากลับพึมพำออกมา

“เธอชอบไหม…”

กรี๊ดดดดดดดดดด ใครจะไปชอบล่ะไอ้บ้าเอ้ย! 

ตั้งสติไว้กาละแม อย่าไปโอนเอนตามแรงกระทำของเขา!  ฉันยังไม่อยากตกเป็นเหยื่อของไอ้หมอนี่!

คิดสิ!

คิดสิ! 

แม้สติที่มีจะเหลือน้อยนิด แต่จิตใต้สำนึกของความเป็นผู้หญิงยังคงคิดจะเอาตัวรอดอยู่ดี ในเมื่อเรี่ยวแรงทุบตีรวมไปถึงการกดจิกปลายเล็บไม่ได้ช่วยให้เขาหยุดฉันจึงต้องพยายามหาอย่างอื่นทุนแรง

หัวใจที่เต้นโครมครามไม่อาจหยุดลงได้ง่ายเมื่อร่างกายถูกรุกราน ต่างจากสายตาและฝ่ามือที่เริ่มเลื่อนควานหาอะไรสักอย่างที่พอจะช่วยเหลือฉันในเวลานี้ได้ แต่เหมือนว่าฉันจะเสียเวลาเปล่า เพราะดูเหมือนว่าบนเตียงจะไม่มีอะไรพอจะช่วยให้ฉันหลุดไปจากเงื้อมมือเขาได้เลยสักอย่างเดียว

ไหนหมอนี่บอกไม่เคยทำยังไงเล่า! แล้วทำไมถึงได้ดูช่ำชองขนาดนี้!!

สัมผัสเร่าร้อนจากริมฝีปากของเทวินทร์เริ่มลากไล่ลงต่ำ กระตุกใจให้สั่นวูบอย่างหมดสิ้นหนทาง ร่างกายปฏิเสธการปรนเปรอความร้อนแรงนั้นด้วยการเอื้อมมือเข้าไปขัดขั้นตามจุดที่เขาพยายามจะจรดฝีปากอย่างรีบร้อน และนั่นทำให้นัยน์ตาคมเหลือบมองหน้าฉันที่เริ่มเห่อร้อนและคงแดงจัดทันที

“อื้อ…วินทร์ เค้ากลัว…” เมื่อหมดหนทางที่จะดิ้นหนี ฉันจึงจงใจทำเสียงอ่อนขอความเมตตาเชิงออดอ้อน ทำตาปริบๆ มองตอบสายตาดังกล่าวกลับไป ก่อนจะพบว่าใบหน้าของเทวินทร์ที่แดงอยู่แล้ว ในตอนนี้ยิ่งแดงมากขึ้นกว่าเก่า

แก้มของเขาแดงเสียยิ่งกว่าผลมะเขือเทศสดเสียอีก!

“ทำแบบนี้มันเจ็บนะ…” อีกครั้งที่ฉันพูดออกไปด้วยน้ำเสียงเดิมโดยทิ้งสายตาสบนัยน์ตาคมคู่เดิมเอาไว้

ทั้งที่ก่อนหน้านี้ฉันพยายามทุบตีและดุนดันให้เขาผละตัวออกไปร่วมหลายนาทีแต่มันไม่เป็นผล กลับกัน เพียงแค่คำพูดฉันไม่กี่พยางค์เมื่อครู่นี้ มันกลับทำให้เทวินทร์เชื่อฟังได้อย่างน่าแปลก

ฟึ่บ!

เขารีบผละตัวออกจากฉันอย่างร้อนรน สีหน้าดูตื่นๆ ไม่สมเป็นคนเจ้าเล่ห์อย่างเมื่อครู่เลยสักนิด เทวินทร์รีบหันไปจัดหมอนใบใหญ่ให้เขาที่ จากนั้นก็รีบใช้จังหวะที่รวดเร็วดึงฉันลงไปนอนหนุนหมอบในท่าทางที่สบายกว่าเดิม

โอเค! มันอาจจะดูผิดแผนไปหน่อย แล้วต่อจากนี้ไปฉันควรจะทำยังไงต่อล่ะ!

ขณะสมองกำลังร้อนรนหาทางออกเพื่อหนีจากเรื่องน่าอายดังกล่าวให้พ้นอยู่นั้น จู่ๆ เทวินทร์ที่ทำท่าว่าจะรุกรานฉันตั้งแต่เมื่อครู่ดันตัดสินใจผละตัวออกไป เขาก้มหยิบอะไรบางอย่างข้างเตียงโยนฉัน ซึ่งมันไม่ใช่อะไร แต่กลับเป็นกางเกงที่เขาดื้อดึงไม่ยอมส่งคืนให้ในตอนแรก

คนตัวสูงในตอนนี้ไม่ได้หันมามองจ้องฉันด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์อวดดีแบบในตอนแรก แต่เขาเลือกที่จะยืนหันหลังให้แบบนั้นอยู่ข้างเตียง หูเล็กๆ น่ารักประดับด้วยต่างหูสีเงินจำนวนหลายจุดกำลังแดงระเรื่อไม่พ้นกับแก้มของเขาเมื่อกี้นี้เลยสักนิด

“บ้าบอ…คืนนี้นอนในห้องนี้ไปคนเดียวก็แล้วกัน!” น้ำเสียงยียวนกวนประสาท ตะคอกสั่งแบบไม่มองหน้า ซึ่งฟังจากน้ำเสียงแล้วบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าคนพูดกำลังรู้สึกอย่างไร

“คราวหน้าคราวหลัง อย่ามาทำเสียงแบบนี้ใส่อีก...”

แถมยังพูดออกมาคล้ายกับจะต่อว่า

“แม่งเขิน! ///////”

 -TEAWIN TALK-

          รู้จักคำว่าพรหมลิขิตไหม?

หลายคนเชื่อว่ามันมีอยู่จริง แต่หลายคนก็ไม่เชื่อ ผมเองก็เคยคิดแบบนั้นแต่ตอนนี้ไม่แล้ว ผมคิดว่าแม่งมีอยู่จริง ไอ้คำว่า พรหมลิขิตอะไรนั่นน่ะ ผมไม่ได้เป็นพวกชอบคนง่ายถึงขั้นต้องใช้ความเผด็จการเพื่อให้ได้มา ผมเองเคยมีแฟนมาแล้วหลายคน จากที่เขามาคุยบ้างหรือแข่งรถแล้วได้ติดมือมาแทนของรางวัลบ้าง

ดังนั้นเรื่องการต้องการใครสักคนมันก็เลยไม่เคยมีเข้ามาให้คิดในหัว แต่ไม่ใช่กับผู้หญิงที่มองแว๊บเดียวแล้วรู้สึกว่าเธอน่ารัก

‘ทำไมคะ!? นมหนูอ่ะ ไม่ได้เสริมนะคะ อปป้าดูสิ ของแท้แม่ให้มาค่ะ!’ ท่าทางตอนแอ่นนมเข้ากำแพงนั่นมันตราตรึงใจผมสิ้นดี จะดูโรคจิตไหมวะ ถ้าจะพูดว่าอยากเห็นอีก

ไม่ๆ ผมไม่ได้หมายถึงท่าแอ่นนมแต่หมายถึงหน้าเธอต่างหาก

อันที่จริง ผมก็แค่คิดเล่นๆ แต่ใครจะรู้ว่าระหว่างนอนคิดอยู่นั้น พอลืมตาขึ้นมาแล้วจะได้เจอเธอคนเดียวกันมาอยู่ตรงหน้า

‘อยู่นิ่งๆ นะคะอปป้า หนูจะทำเบาๆ สัญญามันจะไม่เจ็บ...’ พอได้เจออีกครั้ง ผมจึงไม่อยากให้หลุดมือไป ต้องเอามาเป้นของตัวเองให้ได้...

ตึก! ตึก! ตึก!

ผมเดินขาขวิดออกจากห้องนอนทะลุผ่านมาที่ห้องนั่งเล่น และทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวยาวราคาเกือบครึ่งแสน อย่างนึกเหนื่อยใจ ทั่วหน้ามันร้อนไปหมด แถมมันยังลามไปถึงหูทั้งสองข้างได้อย่างน่าโมโห

‘อื้อ… วินทร์ เค้ากลัว’

“บ้าเอ้ย! //////” เสียงของยัยนั่นดังก้องอยู่ในหูผมไม่หยุด ใบหน้ากลมๆ น่ารักๆ ที่แดงจัดเหมือนกับผลเชอรี่คล้ายกับจะยั่วยวนนั่น มันทำให้ผมแทบคุมสติไม่อยู่ ยัยบ้านั่นน่ารักเวลาโดนแกล้ง เพราะงั้นผมจึงชอบแกล้ง ไม่ใช่แค่ตอนนี้ แต่ผมรู้สึกทุกเวลาที่ได้อยู่ใกล้เธอ ไม่ว่าจะตอนไหน

‘ขอจูบแค่นี้ทำเป็นเล่นตัวไปได้’

‘ฉันไม่ได้เล่นตัว!’

‘แต่ที่เธอทำอยู่เขาเรียกว่าลีลา’

‘ไม่ได้ลีลา แต่จูบน่ะ เขาเอาไว้ใช้กับคนที่ใช่เท่านั้นย่ะ!’

หรือจะตอนนั้น

‘เธอ…เธอปล้ำฉันเหรอ?’

‘เปล่า!’

‘ทำไมหัวเข็มขัดฉันเปียกอย่างงี้ นี่เธอเลียมันใช่ไหม?’

“บ้าเอ้ย! ชักจะน่ารักเกินไปแล้ว…” ผมพึมพำอย่างนึกเขินๆ แบบนี้ทุกครั้งเมื่อนึกถึงสีหน้าแตกตื่นของยัยนั่นขึ้นมา ทั้งที่ไม่อยากคิด เพราะไม่อยากรู้สึกแบบนี้จนทำอะไรไม่ถูก แต่สุดท้ายแล้วมันก็อดที่จะคิดถึงไม่ได้ทุกที

อยู่ๆก็รู้สึกว่าชอบ รู้อีกทีก็ชอบจนไม่รู้จะอธิบายยังไง...

Rrrrrrrr

“โทรศัพท์ฉัน!” เสียงหวีดร้องโวยวายของผู้หญิงดังลอดมาจากห้องนอนทันทีที่เสียงโทรศัพท์มือถือเจ้าปัญหาดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ ผมรีบลุกจากโซฟาตรงไปที่มาของเสียง ก่อนจะพบว่าเสียงโทรศัพ์ดังกล่าวดังมาจากในกระเป๋าสะพายสีชมพูลายคิตตี้โคตรเชย ซึ่งผมมองว่ามันน่ารักเวลาอยู่กับเจ้าของ

แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น เพราะประเด็นก็คือ…

“อย่าแตะต้องของๆ ฉันนะ!” เสียงหวีดร้องแกมสั่งที่ดังมาจากอีกฝากหนึ่งของห้องต่างหาก

“เสียงดัง!” ผมเหลียวหลังมองกาละแมเล็กน้อยขณะมือเริ่มซุกซนหยิบกระเป๋าสะพายของเธอเปิดออกและหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาอย่างถือวิสาสะราวกับว่าจะท้าทายผู้เป็นเจ้าของ

“บอกว่าห้ามแตะต้องไง!” อีกครั้งที่เธอตะเบ็งเสียงสั่งด้วยท่าทางกล้าๆ กลัวๆ เกาะขอบประตูทำตัวเป็นตุ๊กแก

“ถ้าไม่หุบปาก นี่จะเข้าไปปล้ำนะ!”

“ไอ้!=_=”

“รอบนี้เสียบจริงนะ!”

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด T{}T” ผมหันกลับมาลอบขำเบาๆ อย่างนึกชอบใจ อันที่จริงผมก็แค่ขู่ไปงั้น เคยทำจริงๆที่ไหนกันล่ะ ก็แค่เห็นยัยนั่นแหกปากร้องแล้วมันตลกดีก็เท่านั้น

Rrrrrrrrrr Rrrrrrrrrr

เสียงโทรศัพท์ที่ยังคงดังต่อเนื่องไม่หยุด ทำผมหลุบตามองรายชื่อของคนที่โทรเข้ามาก่อนต้องรู้สึกแปลกใจ เมื่อชื่อที่ปรากฏขึ้นมานั่นดันเป็นชื่อของบุคคลที่ผมคุ้นหูคุ้นตามาก่อน ‘ทอร์ช’

“โหลเหล๋!” เห็นเช่นนั้นผมจึงกดรับแล้วกรอกเสียงทักทายปลายสายทันทีแบบจงใจเสียมารยาท

[ขอสายแมหน่อยครับ] และใช่ เสียงจากปลายสายเป็นเสียงของผู้ชาย

“แมไม่อยู่”

[แล้วนี่ใคร]

“เทวินทร์ ผัวกาละแม”

[…] ช็อกไปเลยสิมึง!

“…”

[วินทร์ที่ขับรถยี่ห้อMazda Rx7ป่ะ?] หลังจากเงียบกันไปครู่หนึ่ง ปลายสายก็ถามออกมาอีกครั้ง คราวนี้คำถามของมันดันตรงกับชีวิตของผมอย่างไม่สามารถปฏิเสธได้

“อ่าฮะ ถูก”

[ไอ้วินทร์!] ปลายสายตะคอกเสียงเรียกโดยที่ผมยังไม่ทันลงเสียงท้ายประโยคจบดีด้วยซ้ำ แถมยังถามออกมา [นี่กูเอง ทอร์ชไงทอร์ช!]

“ไอ้ทอร์ช?” ผมย้อนทวนอย่างนึกโล่งใจที่ปลายสายคือบุคคลคนเดียวกันที่คิดไว้ ไม่ใช่คนชื่อเหมือนที่มีสเป็กชอบของแปลกแบบเดียวกัน

[เออ สรุปยังไงเนี่ย ปีหน้าลงแข่งEnduranceกับทีมกูป่ะเนี่ย?]

“ยังไม่รู้เลยว่ะ” พอเริ่มประติดประต่อชีวประวัติของปลายสายได้ การพูดคุยแบบคนแปลกหน้าของเราก็เริ่มเปลี่ยนไปกลายเป็นการพูดคุยแบบคนคุ้นเคย

พูดถึง ‘ทอร์ช’ ไอ้หมอนี่มันเป็นนักแข่งรถชื่อดังของประเทศ ซึ่งมันดันเป็นคนๆ เดียวกับที่ผมรู้จักนั่นแหละ ผมรู้จักมันได้เพราะมันเข้ามาทักในคืนหนึ่งที่ผมชนะการแข่งรถซึ่งถูกจัดขึ้นกันเองในคืนหนึ่ง หลังจากนั้นมันก็ขอเบอร์ติดต่อ และโทรถามเร้าหรือขอคำตอบแทบทุกวี่ทุกวัน

[แล้วนี่โทรศัพท์แมไปอยู่กับมึงได้ไง?] คำถามของพัตเตอร์ดังแทรกความคิดขึ้นมาอีกครั้ง และคราวนี้มันรัวคำถามออกมาใหญ่ [ขอสายแมหน่อย ให้ไวเลย]

“เร้าจังนะ มึงเป็นไรกับแม?” ด้วยคำถามที่ดูเป็นห่วงเป็นใยกันออกนอกหน้า ผมก็เลยถามออกไป พร้อมทั้งเหลียวหลังมองผ่านประตูห้องนอนซึ่งเปิดโล่งเพื่อเช็กสภาพความเป็นไปของใครอีกคน และต้องพบว่ายัยเต้าหู้กำลังยืนเกาะขอบประตูทำลับๆ ล่อๆ จ้องมองผมอยู่ที่เดิมไม่ยอมไปไหน

[จะเป็นอะไรได้ไงอ่ะ ก็แมอยู่บ้านพักเดียวกับกูไง จำไม่ได้อ่อ?] ผมไม่ได้ตอบอะไรเพราะรู้อยู่แก่ใจดี และรู้แม้กระทั่งว่าคราวก่อนที่ไปส่งเธอจงใจให้ผมส่งที่หน้าบ้านคนละหลังกับที่ตัวเองพักอยู่ ดังนั้นผมจึงอาศัยการพูดคุยกันอย่างสนิทสนม ตวัดหางตาเขม้นมองผู้หญิงที่เริ่มจะทำหน้าเสีย เมื่อเห็นว่าผมกำลังถือสายคุยกับคนในโทรศัพท์ของเธออย่างถูกคอ ก่อนจงใจพูดออกไปเสียงดัง

“สรุปแล้วกาละแมนี่อยู่บ้านพักกับมึงเหรอทอร์ช!”

“กรี๊ดดดดดดดด T{}T” ยัยบ้านั่นกรีดร้องเหมือนคนสติแตกเมื่อผมพูดจบ

[มึงจะเสียงดังทำไม กูตกใจหมด]

“โทษทีๆ คืนนี้แมนอนห้องกู คงไม่ได้กลับ”

[ทำไมวะ แมเป็นไร?]

“เพราะกูกำลังจะต่อกันยกที่สอง สามแล้วก็สี่ แค่นี้นะ!” ผมจงใจเน้นเสียงใส่ปลายสายเสียงดังและกดตัดสายทิ้งทันที ซึ่งเป็นเวลาเดียวกันกลับที่เจ้าของเครื่องโทรศัพท์รีบวิ่งแจ้นกลับเข้าไปหลบในห้องคล้ายกับคนมีความผิด

แน่ล่ะ ยัยนั่นมีความผิดชนิดที่ดิ้นไม่หลุดซะด้วย!

ผมละสายตาจากยัยบ้านั่นมองโทรศัพท์ในมืออีกครั้ง ก่อนจะยิ่งรู้สึกปี๊ดหนักเข้าไปใหญ่ เมื่อภาพที่โชว์บนหน้าจอปรากฏเป็นรูปของ ‘วอร์’ ผู้ชายที่ชอบพูดจาหาเรื่องผมอยู่หลายๆ ครั้งที่สนามแข่ง ที่สำคัญวันนี้รูปที่ผมได้รับจากคนในงานก็เป็นภาพถ่ายคู่ของหมอนี่อีก

หงุดหงิดเว้ย!

“เต้าหู้! รูปไอ้เวรนี่ทำไมมาอยู่บนหน้าจอแบบนี้วะ!”  ปากของผมตะโกนถามออกไปแบบไม่ต้องคิด ขณะที่เท้าเดินย่างสามขุมกลับเข้าไปในห้องนอน

“อย่าเข้ามานะ!” ยัยนั่นรีบร้องห้ามทันที แถมยังรีบคว้าโคมไฟหัวเตียงไปพกติดตัวเป็นอาวุธ

“เข้ามาแม่จะฟาดให้ตายเลยคอยดู!” ไหนจะขู่!

“ไอ้รูปบ้านี่หมายความว่าไง!?” แต่ถึงยัยบ้านี่จะน่ารักแค่ไหนก็แล้วแต่ แต่ผมก็ยังแสดงความต้องการของตัวเองออกไป นั่นคือการถามหาความจริง

“แฟนฉันไง!”

“แฟน? -_-^”

“ใช่แฟน! ไม่มีใครไม่อยากได้วอร์อปป้าเป็นแฟนหรอก!” บางทีความใสซื่อของยัยนี่ก็น่าตี แต่ท่าทางจริงจังที่เธอแสดงออกถึงคนในรูปมันน่าตีกว่า

“แฟนบ้า แฟนบออะไร! แฟนเธอมันฉันต่างหาก!”

“อย่ามามโนได้ป่ะ!!” เธอแย้ง

“เธอนั่นแหละขี้มโน!” ผมเลยสวนกลับ

“ไอ้บ้า! เอาโทรศัพท์คืนมานะ!”

“พูดก่อนว่าใครเป็นแฟนเธอ เดี๋ยวจะคืนให้”

“อย่ามาเล่นลิ้นนะ!” ทั้งที่ผมอุตส่าห์พูดดีๆ แต่เธอยังเอาตั้งการ์ดขู่ฟ่อๆ ไม่หยุด

“นี่จริงจัง”

“ไม่ใช่นายก็แล้วกัน!” เธอว่า มันน่าเจ็บใจนะ ที่เธอชอบปฏิเสธการอ่อยของผม อะไรวะ? ผมก็หน้าตาดีนะเว้ย คนอยากได้ผมกันเป็นเข่ง แต่ยัยนี่แม่งไม่ใช่

“เออ! ตอนนี้ไม่อยากเป็นแฟนแล้ว…แต่ขอข้ามเป็นผัวเลยได้ป่ะ?”

ในเมื่ออ่อยกันดีๆ แล้วไม่ได้ แผนสุดท้ายคงต้องปล้ำ! เอาวะ! เสียซิงกับคนที่ใช่ ไม่ว่าตอนไหนก็มีความสุข! ทฤษฎีศึกษามาเยอะแล้ว คืนนี้กูขอลองภาคปฏิบัติหน่อยก็แล้วกัน!

“กรี๊ดดดดดดดดดด อย่าเข้ามานะ!” ผมไม่ได้สนใจเสียงกรีดร้องแสบแก้วหูของกาละแม แต่เลือกที่จะย่างสามขุมตรงเข้าไปหาเธอด้วยท่าทีเอาจริงเอาจัง ผมไม่รู้หรอกว่าผมจะได้กอดเธอสมใจไหม แต่เรื่องแบบนี้ไม่ลองก็ไม่รู้จริงไหมล่ะ?

“ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป เธอไม่เกร็ง มันก็คงไม่เจ็บ!” ปากผมพูด มือสองข้างทำท่าเตรียมจับหนุบหนับ สร้างความแตกตื่นให้ให้อีกคนที่ได้เห็นได้ไม่ยาก

กาละแมเอาแต่หวีดเสียง กอดโคมไฟวิ่งหลบไปรอบๆ ห้อง ส่วนผมพอได้เห็นแบบนั้นก็ยิ่งรู้สึกแกล้งมากยิ่งขึ้นไปให้ จงใจถอดเสื้อยืดของตัวเองออก ขณะเท้าสองข้างสาวเท้าตรงเข้าหาเธอไม่หยุด เอาจริงๆ ผมก็แค่หมั่นไส้อยากแกล้งเธอเฉยๆ เท่านั้นแหละ และในตอนนั้นเอง

แกร๊ก…

ตึง!!!

เสียงกระแทกประตูห้องที่ดังลั่นดังขึ้นพานให้สถานการณ์ชุลมุนภายในห้องหยุดชะงักลง ผมรีบสาวเท้าถอยหลังชะเง้อมองไปยังต้นเสียงเล็กน้อยด้วยความสงสัย เพราะห้องๆ นี้ถูกล็อกเอาไว้จากภายใน

“ไอ้วินทร์!!!” เสียงตะคอกขานชื่อทำผมเบิกตากว้างด้วยความตกใจอย่างขีดสุด

หญิงสาวในชุดนักศึกษาวิทยาลัยดังแห่งหนึ่ง ปรากฏตัวขึ้น เธอมีใบหน้าเรียวสวยงดงามราวกับนางฟ้า เรือนผมสีอ่อนซึ่งถูกทำสีแสบสันกระแทกทรวง ที่สำคัญเธอกำลังกวาดตามองสำรวจไปทั่วห้องคล้ายกับไม่พอใจ ผมไม่แปลกใจหรอกที่เธอเห็นผู้หญิงคนนี้ปรากฏตัวอยู่ภายในห้องๆ นี้ เพราะนอกจากผมที่มีกุญแจ ก็เป็นเธอนั่นแหละ!

ฉิบหายล่ะ!!!

To Be Continued...

กลิ่นความฉิบหายมาเยือน 55555

ชอบก็เม้นไว้ ถูกใจเรื่องนี้อย่าลืมโหวตเต็ม100%

1เม้น1กำลังใจเนอะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายเรื่องนี้นะครับ

ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคอมเม้นและโหวตดีๆในหน้านิยาย

ติดแท็กในทวิต 

#ชีวิตติ่งยิ่งกว่าเจ็บ #ติ่งแฟนวินทร์

แก๊งลูกเทพ¼ 

 จิ้มซะจะได้ไม่เป็นธุระของพ่อกับแม่! 

    

ll Character ll

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ติดตามเรื่องนี้จิ้มเน้นๆที่หน้าเทวินทร์!

^

 รักกันชอบกันกดติดตามข้างบน 

 ส่งฟีดแบ็กทางทวิต เพจ คอมเม้น

 หรือโหวตข้างล่างเต็ม100นะเออ 

v