RACE ON ¼ ll แรงเขย่าใจร้ายเขย่ารัก

ลำดับตอนที่ #4 : Race03 ll ความเจ็บของติ่งครั้งที่3 {อัพ100%} นักซิ่งสายฟ้าปะทะติ่ง

รำคาญเสียงเพลงก็กดปิดเอาครับ ทำไม่ยากเนาะ

EP03

-ความเจ็บของติ่งครั้งที่3-

บรืนน

เอี๊ยดดดด!

บรืนน บรืนนนน

หูฉันตอนนี้ได้ยินเพียงแค่เสียงเร่งเครื่องยนต์ดังก้องอยู่ในหูตลอดเวลา สลับกับเสียงเบรกของรถที่ขับสวนมา ไหนจะเสียงแตรกับเสียงไซเรนของรถตำรวจที่ขับสวนเลนตามรถแข่งที่ฉันนั่งมาจากทางด้านหลัง

ยิ่งมองหน้าปัดบอกความเร็วของรถขณะเคลื่อนไปบนถนนด้วยแล้ว ฉันยิ่งอยากจะกลั้นใจตายมันไปซะตอนนี้

310 km/h

ฉันไม่รู้ว่าความเร็วของรถคันที่นั่งอยู่มันควรจะอธิบายออกมาให้เข้าใจในรูปแบบไหน รู้แค่ว่ามันไวพอๆ กับรถไฟเหาะตีลังกา และเผลอๆ จะเร็วกว่าด้วยซ้ำ

ตลอดเส้นทางการขับหลบหนีการจับกุมบนท้องถนน ฉันพยายามใช้มือและแขนเกาะเข้ากับเบาะเพื่อหาหลักยึดอยู่ตลอดเวลา ถึงแม้แรงดันภายในรถจะกดร่ายกายฉันจมลงไปกับเบาะ ถึงอย่างนั้นก็ยังโครงเครงเพราะแรงกระชากการหักหลบของรถที่พุ่งสวนเข้ามาด้วยความเร็วอยู่ดี

“ฮืออ หยุดรถ หยุดรถเดี๋ยวนี้!!” ไม่ใช่แค่การหาที่ยึดเกาะ แต่ปากก็เอาแต่ตะคอกเสียงสั่งในสภาวะม่านตาเบิกกว้าง เมื่อบ่อยครั้งที่รถซึ่งกำลังนั่งอยู่นั้นหักเหลียวหลบเฉียดรถคันอื่นไปมาอย่างหวุดหวิด

“บอกให้หุบปาก!”

“จอดรถเดี๋ยวนี้!! กรี๊ดดดดดด” และฉันก็แหกปากอย่างสุดเสียงอย่างนึกหวาดเสียวในทุกครั้งที่เขาหักพวงมาลัยหลบรถคันอื่นกะทันหัน

“เสียงเธอมันทำให้ฉันไม่มีสมาธิ!” ไม่รู้หรอกว่าตลอดทาง เราตะคอกเสียงใส่กันว่าอะไรบ้าง รู้แค่ว่าคอฉันเริ่มจะเจ็บ และเอาแต่หวีดเสียงสั่งให้เขาหยุด

“กรี๊ดดดดดด จะชนแล้วววววว!”

“บอกให้หุบปากกกกก!”

เอี๊ยดดดด!

แม้ว่าเขาหักเลี้ยวหลบรถคันอื่นได้อย่างหวุดหวิดทุกครั้งก็ตาม ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังกลัวอยู่ดี

บรืนนนนน...

พูดก็พูดเถอะ ไม่อยากจะชมแต่ก็ต้องชม แต่ชายแปลกหน้าคนนี้นักว่ามีฝีมือในการขับรถด้วยความเร็วมากจริงๆ ทั้งที่ความเร็วที่ใช้ก็ดูจะไม่ใช่น้อยๆ แต่เขาก็ยังสามารถประคองรถทั้งคันซิ่งสวนรถคันอื่นๆ ไปบนถนนได้อย่างชำนาญ แต่ไม่นานความชื่นชมเรื่องฝีมือการขับรถที่มีให้เขาก็ต้องเป็นอันยุติลง

อย่างที่ใครบอก งานเลี้ยงต้องมีวันเลิกรา การเหยียบเร่งความเร็วจนเกินพิกัดไปบนถนนหลักก็เช่นกัน

หลังจากซิงไปบนท้องถนนเสี่ยงท้าความตายกันมาครู่ใหญ่เคล้าเสียงแหกปากร้องขอชีวิตและปรามเขาอย่างต่อเนื่อง สิ่งที่รอคอยเราทั้งคู่อยู่เบื้องหน้าคือรถ 16 ล้อที่กำลังเลี้ยวกลับลำรถข้ามมายังอีกฝั่งของถนน

“เบรกกก!!!”

“บอกให้เงียบไง!!!”

“จะชนแล้ว จะชนแล้ว เบรกกกก!!!”

“โธ่เว้ยย!! หุบปากฉันไม่มีสมาธิขับรถ!” ความเร็วของรถที่เกิดพิกัดบวกกับแรงส่งของรถ 16 ล้อที่พุ่งข้ามมาอีกฟากของถนน ทำฉันเบิกตากว้างยิ่งกว้างครั้งไหน โดยเฉพาะเมื่อรถที่นั่งมาพุ่งตรงดิ่งเข้าใส่รถตรงหน้าอย่างสุดกำลังเครื่องยนต์

“เบรกกกก!!!”

“เออรู้! ไม่ใช่แม่อย่าสั่ง!!!”

“ฉันบอกให้เบรกกกกกกกกกกก!!!”

เอี๊ยดดดดดดดดดด!!

ฟึ่บ! ตุบ!

แรงกระชากอย่างหนักหน่วงทำมือที่ฉันที่กอดรั้งกับเบาะหลุดออกจากกัน  เอนกายกระแทกใช่บริเวณช่วงแขนของชายแปลกหน้าอย่างแรง ท่ามกลางเสียงเบรกที่ดังสนั่นพร้อมด้วยกลิ่นไหม้เหมือนอย่างในตอนที่เราทั้งคู่ออกจากพื้นที่ของห้างสรรพสินค้า ทว่า ครั้งนี้มันต่างออกไป ฉันรู้สึกได้ว่ารถทั้งคันกำลังหมุนติ้วเป็นวงกลม

หูได้ยินแต่เสียงบีบแตรและเสียงเบรกดังอย่างต่อเนื่องไม่หยุด จนเผลอใช้มือคว้าเข้ากับเสื้อคลุมตัวนอกของชายแปลกหน้าเพื่อลดอาการการเกร็งและความหวาดกลัวลง

ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่กว่าที่รถทั้งคันจะหยุดหมุน รู้อีกทีฉันก็ได้ยินเสียงเขาเบิ้นเครื่องยนต์อีกครั้งด้วยจังหวะความดังและความเร็วที่ลดลงกว่าเดิม

ฉันใช้เวลาซุกหน้าอยู่กับช่วงต้นแขนของชายแปลกหน้า พยายามตั้งสติกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองตลอดทั้คืน ความรู้สึกมันเหมือนกับว่าฉันกำลังขาดอากาศหายใจ หอบแฮ่กทั้งที่ไม่ได้ใช้แรงอะไรเลยสักนิด มิหนำซ้ำมือยังกำจิดเสื้อคลุมตัวนอกของอีกฝ่ายไว้แน่นจนรู้สึกแสบมือไปหมด 

ใจฉันมันเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมานอกอกเสียให้ได้ รุนแรงเสียยิ่งกว่าตอนเจอหน้าวอร์อปป้าใกล้ๆ อีกแหนะ...

หลังจากทิ้งช่วงให้ได้ตั้งสติสักพักใหญ่ เสียงต่อว่าของผู้เป็นเจ้าของรถก็ดังขึ้น

“ปล่อยได้ยัง เสื้อยับหมด!” 

น้ำเสียงที่เหมือนไม่รู้สึกอะไรเลย ราวกับทุกเรื่องที่เผชิญมาเป็นเรื่องปกติทำฉันรีบปล่อยมือผละตัวออกห่างเขาทันที เมื่อมองหันมองข้างทาง จึงพบว่าที่ที่เขาขับรถมาตอนนี้มันไม่ใช่เส้นทางถนนหลวงอย่างตอนแรก เพราะสองข้างทางรถไปด้วยป่า

“ฮ่าๆ อะไรนี่เธอกลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?” ไม่ใช่แค่ทำตัวปกติแต่หมอนี่ยังสามารถหัวเราะหลังจากพาฉันเกือบตายมาแล้วหลายต่อหลายครั้งเพราะการซิ่งบนถนน!

“หุบปากไปเลย! นายเกือบพาฉันไปตาย!”

“คิดซะว่าเป็นการลงโทษที่เธอปล้นซิงฉันก็แล้วกัน” แม้จะยังรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องกับสิ่งที่เกิด แต่พอได้ฟังคำพูดบ้าๆ ปากมันก็อดกระตุกไม่ได้

“นายนี่ท่าทางจะพูดไม่รู้เรื่อง ก็บอกว่ายังไม่ได้ทำอะไรไงยังไงล่ะ!” ทว่า หลังสิ้นเสียงค้าน เขากลับเหลือบหางตามองฉัน ยิ้มกรุ้มกริ่มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์แล้วเอ่ยขึ้นสวนกลับมาทันที

“ผู้ร้ายปากแข็ง” แหนะ ไอ้หมอนี่! 

เพราะรู้ว่าขืนยังต่อปากต่อคำ ผู้ชายคนนี้ก็คงจะพูดแต่อะไรเดิมๆ ชนิดที่เข้าข้างตัวเองและไม่ยอมฟังเหตุผลหรือฟังเสียงคัดค้านอยู่ดี เพราะงั้นฉันจึงเลือกที่จะเงียบ กลอกตามองไปยังกระจกข้างรถอย่างนึกเอือมระอา

ทั้งที่เลือกจะเงียบแต่อีกฝ่ายก็ยัง...

“เงียบเลยดิ เถียงไม่ได้” คำพูดเหมือนกับตั้งใจจะยียวนกวนประสาท ทำฉันตวัดหางตามองเขาแบบไม่สบอารมณ์ก่อนพบว่า เสี้ยวหนึ่งของใบหน้าคมคายส่อแววทะเล้นกำลังขมุบขมิบปากยิ้ม ทั้งที่สายตายังมองถนนตรงหน้า

“คิดว่าตัวเองเป็นใคร หล่อนักหรือไง ถึงได้คิดว่าใครต่อใครต้องอยากปล้ำ...”

“ใช่หล่อ” รู้ไหมฉันแทบอยากจะกลอกตาหมุนให้ได้ 360 องศา เมื่ออีกฝ่ายพูดตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงมั่นอกมั่นใจ ซ้ำร้ายยังถามความเห็น “เธอไม่คิดว่าฉันหล่อเหรอ?”

เหอๆ =_=

“พ่อบอกฉันหน้าเหมือนพ่อ เลยหล่อเหมือนกัน” แถมยังเริ่มคุยโว

“ไม่ได้ถาม!”

“เอาดีๆดิ เธอไม่คิดว่าฉันหล่อเหรอ?” คราวนี้เขาถามคำถามเดิมแต่เลือกที่จะหันมามองฉันแทนถนนตรงหน้า

“หล่อไม่เท่าคนที่ฉันชอบหรอกย่ะ!”

“แล้วเธอชอบใคร อยากรู้ว่าจะหล่อแค่ไหน?”

“ไม่ต้องยุ่งได้ป่ะ? ขับรถก็มองทางไปสิ” ฉันว่า

“รถฉัน ฉันจะขับยังไงก็ได้ ปล่อยมือขับแล้วเหยียบคันเร่งยังได้เลย” หากคิดว่าชายแปลกหน้าคนนี้ตั้งใจพูดเพื่อยียวนอารมณ์อย่างเดียวล่ะก็ บอกเลยไม่ใช่

บรืนนนน

เขาจงใจเหยียบคันเร่งพร้อมทั้งปล่อยมือออกตามอย่างที่ปากว่า จนฉันต้องรีบต่อว่า

“ทำบ้าอะไร! จับพวงมาลัยสิ!!”

“บอกมาก่อนดิ ว่าไอ้ที่เธอว่าหล่อนี่มันใคร!?” ตอนนี้ฉันชักเริ่มหงุดหงิดกับผู้ชายคนนี้ขึ้นมาแล้วจริงๆ โอเค! เขาเป็นคนพูดจริงทำจริง แต่นี่มันก็ละลาบละล้วงมากเกินไปป่ะ!

“บอกก็ได้ แต่ต้องจับพวงมาลัยก่อน!” ถึงจะคิดอย่างงั้นแต่แล้วยังไงล่ะ ฉันก็ต้องยอมแพ้เขาอยู่ดี ในเมื่อนั่งอยู่ในรถที่เขาเป็นผู้ควบคุมเหมือนเชลยศึกอย่างนี้ “วอร์อปป้าวง SWAG”

พอให้คำตอบ คนถามก็เงียบไปซึ่งเขาก็รักษาสัญญายอมใช้มือจับพวงมาลัยไว้ดังเก่า จากความเงียบครู่สั้นๆ เริ่มยิ่งยาวกินเวลาไปเกือบ 1 นาทีตามความรู้สึก แต่แล้วเขาก็โพล่งเสียงออกมาเหมือนนึกอะไรออก

“นี่มันติ่งเกาหลีนี่หว่า!”

“แล้วมันผิดหรือไง!?” ฉันย้อนด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ถึงจะชินกับการถูกทอร์ชเรียกว่าติ่ง แต่การถูกคนคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่ออย่างเขาเรียกด้วยวลีนี้ มันก็ทำให้รู้ไม่พอใจขึ้นมาเสียดื้อๆ

“ติ่งทำไมคนเกาหลี มาติ่งฉันดีกว่า หล่อกว่าเยอะ”

มองบนแรง!

“แล้วเธอชื่อไรอ่ะ?” พอเริ่มคุยด้วย ฉันก็เริ่มรู้สึกว่าเขาค่อนข้างจะพูดมาก มากเกินไป!

“ไม่จำเป็นต้องบอกไหมล่ะ?”

“เทวินทร์”

“อะไร?”

“ชื่อฉัน จะเรียกวินทร์ก็ได้ พ่อไม่ว่า”

=_= อะไรของมันวะ!?

“สรุปเธอชื่ออะไร?” อีกครั้งที่เขาถาม

“ไม่จำเป็นต้องรู้ก็ได้ป่ะ!?” ให้ตายสิ! ถ้าคนที่เร่งเร้าถามชื่อเป็นวอร์อปป้าล่ะก็ ฉันคงไม่รู้สึกรำคาญมากขนาดนี้

“เอ้า หยิ่งอีก คิดว่าสวยมากไง?” ฉันเมินหน้าหนีเขาอย่างนึกรำคาญ เลือกที่จะเงียบเพราะขี้เกียจต่อปากคำ ทว่า ตอนนั้นเอง

ตึงง!

จู่ๆ เขากลับเหยียบเบรกกะทันหัน ทำเอาฉันที่ไม่ทันตั้งหลักหัวกระแทกเข้ากับคอนโซนหน้ารถอย่างแรง จนอดไม่ไหว จำต้องต้องหันไปต่อว่าเขาอีกครั้งอย่างสุดจะทน

“ทำบ้าอะไรของนาย!? คิดจะเบรกก็เบรก บ้าหรือไง...” ทว่า คำต่อว่ากลับถูกกลืนหายกลับเข้าไปในลำคอ

เมื่อวินาทีที่หันกลับไป ฉันต้องตกใจเมื่อพบเข้ากับใบหน้าหล่อเหลาแกมยียวนกวนประสาทของคนบนเบาะคนขับซึ่งเวลานี้กำลังใช้แขนเท้ากับพวงมาลัย เอียงตัวหันมามองฉันแบบตรงๆ

“อะ...อะไร!?” ฉันถามเขาอย่างไม่เต็มเสียงนักเพราะรู้สึกทำตัวไม่ถูกยามถูกนัยน์ตาเรียวรีคู่นั่นจ้องมอง

“แถวนี้มืดดีนะว่าไหม?” หากแต่นั่นดันทำให้เขายกยิ้มร้ายกาจพร้อมทั้งขยับเอนตัวเข้ามาหา พานให้ต้องถดตัวหนี เพราะสิ่งที่ถามไม่ได้อยู่ในสายตาเขาเลย เมื่ออีกฝ่ายยังเอาแต่จ้องหน้าฉันราวกับจะกลืนกิน 

โดยเฉพาะคำพูดต่อมา

“บรรยากาศน่าเสียตัว...”

“…” หนะ น่าเสียตัวงั้นเหรอ!?

“ส่วนมากผู้หญิงมักถูกปล้ำในที่มืด”

 “จะ จะทำอะไร!?” ฉันตะคอกถามเทวินทร์(เรียกตาม) ด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักเมื่อรู้สึกว่าตัวเองเหมือนจะกำลังไม่ปลอดภัย ซ้ำร้ายคนตรงหน้าก็ยังจัดการปลดเข็มขัดนิรภัยออกเพื่อให้ตัวเองเคลื่อนไหวได้ง่ายขึ้นอีก

ใครจะรู้ว่าหลังจากผ่านการซิ่งท้าความตายบนถนนหลวงจบไปแล้ว ฉันจะต้องมาเจอเหตุการณ์อะไรแบบนี้!

“อย่าเข้ามาใกล้นะ!” ฉันเบี่ยงหน้าหลบการถูกจู่โจมเมื่อรู้ว่าคำถามและเสียงปรามดูจะใช้กับเขาไม่ได้ผล เมื่อคนตัวใหญ่เขยิบตัวโน้มหน้าจากฝั่งเบาะคนขับเข้ามาใกล้ฉันมาขึ้น จนนาทีนี้ไม่มีที่เหลือให้ฉันแทรกหลังหนีหลบการจู่โจมเขาได้อีกต่อไป

กึก!

เทวินทร์ทาบแขนลงกับกระจกประตูรถ ใช้สายตาแบบเดิมกวาดสำรวจไปทั่วใบหน้าคล้ายกับกำลังพินิจพิจารณาอะไรสักอย่าง จากนั้นก็พูดขึ้น

“เธอยังไม่ได้ปล้ำฉันถูกไหม?”

“อึก...” พอถูกเขาถามในระยะประชิดขนาดนี้ที่ทำได้คือการพยักหน้าหงึกหงักและการกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ

“ดี...” เขาพูดเช่นนั้นแต่ก็ไม่ได้ทำท่าจะถอยออกไป ซ้ำร้ายยังพูดในสิ่งที่ฉันไม่คาดฝัน “งั้นเรามาหาอะไรทำกันต่อจากที่ลานจอดรถกันป่ะติ่ง?”

          ว่าแล้วเขาก็โน้มหน้าเข้ามาหาเป็นหนที่สอง พานให้ต้องเบือนหน้าหลบอย่างนึกหวาด ถึงตอนแรกมีความคิดที่จะปล้ำอปป้าก็จริง แต่พอเป็นฝ่ายถูกกระทำหรือถูกจู่โจมแบบนี้แล้ว มันก็ชักเริ่มจะกลัวขึ้นมาบ้างแล้วเหมือนกัน

          “เริ่มจากจูบก่อนดีไหม? แล้วค่อยลามไปทำอย่างอื่น...”

“เฮือก!” ฉันสะดุ้งเฮือก เมื่อความมือไวใจเร็วของอีกฝ่ายแตะลงบริเวณต้นขาอย่างถือวิสาสะ จำต้องต้องเหลือบหางตามองเขาอีกครั้ง และพบว่าระยะใบหน้าของเราอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ

“หลับตาสิ...” แถมยังมีคำพูดกดดันตามมาไม่หยุด พลอยให้ต้องเม้มปากแน่นเพื่อให้เขารู้ว่ากำลังถูกปฏิเสธ แต่นั่นไม่ได้ช่วยอะไร ในเมื่อเขายังเคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้มากขึ้น มากเสียจนรับรู้ถึงลมใจร้อนที่เป่ารดลงมา

“อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะ!” เมื่อทำอะไรไม่ได้สุดท้ายก็เลยต้องหวีดเสียง แต่เขาก็ยังขัด

“แค่จูบเอง อย่าเล่นตัวมากได้ป่ะ?” สุดท้ายฉันก็ทนต่อไปไม่ไหว จำต้องระเบิดความโลกสวยสะพรั่งดังในหนังสือการ์ตูนออกมาอย่างเต็มปากเต็มคำพลางเอียงหน้าหลบการกระทำอีกฝ่ายอย่างเต็มกำลัง

“ฉันไม่ได้เล่นตัว! แต่จูบมันต้องทำกับแฟนหรือคนที่ชอบไม่ใช่หรือไง!” สิ้นเสียงตะคอกปรามดังกล่าวแทนที่มันจะได้ผล แต่เปล่าเลย นั่นยิ่งทำให้เขาจู่โจมเข้าใส่เร็วขึ้น จนระดับของริมฝีปากและลมหายใจของเขาเป่าแผ่วๆ อยู่บริเวณกกหูพร้อมด้วยเสียงกระซิบ

“งั้นบอกชื่อมา แล้วจะหยุด...”

“เฮือก!” ไม่ใช่แค่กระซิบแต่เขายังจงใจเป่าลมใส่หูให้ฉันสะดุ้ง การกระทำของเขาทั้งหมดปั่นป่วนความคิด สติของฉันที่มีให้แตกกระเจิงไปคนละทิศละทาง นอกจากนั้นเขายังเอ่ยย้ำในสิ่งที่ตัวเองอยากรู้ไม่หยุด

“เธอ ชื่ออะไร?”

“…แมร์” สุดท้ายคนที่หมดทางหนีและไม่มีทางเลือกอย่างฉัน ก็จำต้องบอกชื่อตัวเองออกไป ด้วยเสียงที่ค่อยเพราะยังทำตัวไม่ถูก

“ไม่ได้ยิน ขอดังๆ”

“ชื่อกาละแมร์!!” ฉันกลั้นใจโพล่งออกไปอย่างสุดเสียง

และเชื่อไหมทันทีที่สิ้นคำ ผู้ชายที่ใช้ร่างกายกดดันและปั่นป่วนความคิดฉันก็หยุดชะงักไป เทวินทร์ยอมผละตัวถอยไปเล็กน้อยพลอยให้ต้องเหลือบมองทีท่าอีกฝ่ายจากทางหางตา และพบว่าเขากำลังยกยิ้มคล้ายกับพึงพอใจ

“ก็แค่เนี่ย เล่นตัวอยู่ได้” อีกทั้งยังต่อว่าขณะขยับกลับไปนั่งประจำที่ของตัวเองราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น

ทั้งที่เขาเคลื่อนตัวออกไปแล้วแท้ๆ แต่หัวใจฉันยังเต้นแรงไม่หาย...

“บ้านอยู่ไหนล่ะ เดี๋ยวขับไปส่ง” เทวินทร์พูดขึ้นอีกครั้ง เมื่อเขาเริ่มประคองรถทั้งคันที่จอดนิ่งไปชั่วขณะหนึ่งให้เริ่มเคลื่อนที่อีกครั้ง

“มะ...ไม่ต้อง เดี๋ยวออกถนนใหญ่ นายจอดให้ฉันลงกลางทางก็ได้ เดี๋ยวฉันเรียกแท็กซี่กลับเอง” ฉันพยายามรัวคำพูดปฏิเสธเขาด้วยเสียงที่ยังสั่นไม่หาย แต่ว่า

“โอเค...” 

เขาดันพูดตอบโต้กลับมาเหมือนไม่ได้ฟัง

“บอกทางด้วยล่ะว่าบ้านอยู่หลังไหน”

“ก็บอกว่าไม่ต้องงะ...”

       เอี๊ยดด! ตึงง!!

          “โธ่อย่าเสียงดังสิ ตกใจหมด!” เขาแสร้งทำเสียงตกใจเมื่อเห็นฉันหน้าคำกระแทกใส่คอนโซนหน้ารถ แถมยังรีบยกมือทาบอกเพื่อให้ดูสมจริงเสมือนว่าการเบรกกะทันหันเมื่อครู่เป็นอุบัติเหตุ

ฉันกัดฟันกรอดอย่างนึกเจ็บใจพลางใช้มือถูหน้าผากตัวเองไปตัวขณะขยับขึ้นมานั่งบนเบาะให้เรียบร้อย เมื่อเขาเห็นว่าฉันนั่งประจำที่ได้สำเร็จ เทวินทร์ก็เริ่มขับรถไปบนเส้นทางมืดอีกครั้ง

“เดี๋ยวถ้าออกถนนใหญ่ นายก็จะ...” และพอฉันเริ่มจะอ้าปากพูดเรื่องให้เขาส่งลงข้างทาง

เอี๊ยด! ตึงง!!

          เขาก็ทำมันอีก โดยใช้ข้อแก้ตัวเดิม

“โธ่! บอกว่าอย่างเสียงดังไง คนมันตกใจง่าย!!”

พระเจ้าคะ ถ้าเมื่อไหร่หนูมีโอกาสได้เจอท่าน หนูจะกรี๊ดอัดหูให้สมกับที่ท่านบันดาลให้หนูมาเจอกับไอ้ผู้ชายคนนี้ สาบานด้วยเกียรติของเนตรนารีเก่าเลยเอ้า!

เกือบ 35 นาทีที่เทวินทร์พาฉันนั่งติดรถขับลัดเลาะไปตามเส้นทางมืดๆ ก่อนเลี้ยวออกสู่ถนนใหญ่ เราทั้งคู่ไม่พูดอะไรกันเลยตลอดเส้นทางที่ผ่านมา ฉันโกรธเขาและดูเหมือนเขาเองก็อยากให้ฉันเงียบเหมือนกัน ระหว่างเรามีแค่เสียงเครื่องยต์แรงๆ เท่านั้น

บนถนนหลวงตอนนี้ดูเป็นปกติดีรวมถึงการขับรถของเขาที่เหมือนผู้เหมือนคนขึ้น เขาไม่ได้ขับรถด้วยความเร็วเหมือนรีบไปตายอย่างตอนแรกแต่เหมือนขับเรื่อยๆ กินลมมากกว่า และใช่! เขาไม่คิดจะแวะข้างทางเพื่อส่งฉันลงตามอย่างที่บอกไว้จริงๆ ฉันไม่รู้ว่าเขาจะขับไปไหน ในเมื่อฉันไม่ได้บอกทางกลับบ้าน แต่ไม่ว่ารถคันนี้จะไปหยุดที่ไหนก็ตาม ฉันจะรีบอาศัยจังหวะนั้นลงจากรถแล้ววิ่งไปโบกรถแท็กซี่กลับบ้านพักทันที!

เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ในที่สุดเทวินทร์ก็พาฉันขับเลี้ยวออกมาเกือบแถวชานเมือง เขาไม่ได้ตั้งใจจะพาฉันไปส่งที่บ้านอย่างที่พูดไว้ หรืออาจเพราะฉันไม่บอกทางเขาก็เลยเลือกขับมาที่แห่งนี้แทน

สถานที่ตรงหน้าดูคล้ายกับเขตก่อสร้าง หากแต่อุ่นหนาฝาคลั่งไปด้วยวัยรุ่นและรถหรูราคาแพงหลายสิบคันจอดเรียงรายกันอยู่ อารมณ์คล้ายกับตลาดกลางคืนหรือไม่ก็พวกผับกลางแจ้ง มีทั้งของขาย เสียงเพลงและผู้คน ทั้งที่บริเวณออกห่างจากในเมืองมามากแท้ๆ

“นายพาฉันมาที่นี่ทำไม?” สุดท้ายคนที่มีนิสัยปากไวและอยากรู้อยากเห้นไปเสียหมดอย่างฉัน ก็ต้องเป็นฝ่ายเปิดบทสทนาก่อน หลังจากทนเงียบมาได้เกือบชั่วโมง

“ทำธุระ ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพาไปส่งบ้านน่า” เขาบอกฉันแค่นั้นและเลี้ยวรถเข้าไปยังสถานที่ตรงหน้า คำถามคือใครเขากังวลเรื่องให้ไปส่งบ้านกัน!

พอรถเลี้ยวเข้ามาได้ไม่เท่าไหร่ สิ่งที่ตามมาคือเสียงโห่ร้องต้อนรับของเหล่าวัยรุ่นที่หันมาเจอเข้ากับรถที่ฉันนั่งโดยสารมาพอดิบพอดี พวกเขาทำท่าคล้ายกับกำลังดีใจ บ้างโบกผ้าเช็ดหน้าสีแดงในมือไปมา บ้างก็กรูเข้ามาทุบที่กระจกรถด้วยท่าทางดีใจ บ้างก็ตะโกนเรียกด้วยชื่อที่ฉันไม่คุ้น

“TW! มาแล้ว!! เขากลับมาแล้ว!!” TW งั้นเหรอ มาจากคำว่าเทวินทร์หรือไงนะ...

ไอ้หยา! ถ้าอย่างงั้นผู้ชายคนนี้ก็คงจะดังในกลุ่มวัยรุ่นพวกนี้ไม่น้อยเลยอย่างงั้นน่ะสิ

“เธอนั่งรออยู่ในรถ เดี๋ยวฉันลงไปคุยธุระแป๊บ เดี๋ยวมา” ฉันสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อจู่ๆ เทวินทร์เอ่ยขึ้นพร้อมทำรีบเปิดประตูรถออกอย่างรีบร้อน แต่ก่อนจะลงเขาก็ยังมีหน้าหันมากำชับเสมือนเป็นเจ้าชีวิต “รออยู่ในรถ ห้ามไปไหน ไม่งั้นฉันแจ้งตำรวจ”

“แจ้งตำรวจข้อหาอะไรไม่ทราบ!?”

ตึงง!!

ผู้ชายน่าหมั่นไส้และยียวนกวนประสาทตลอดเวลาตอบกลับเสียงตะคอกถามของฉันด้วยการปิดประตูใส่แบบไม่สนใจ เขาเดินล้วงมือใส่กระเป๋ากางเกง หันมองซ้ายมองขวาผ่านผู้คน ก่อนที่กลุ่มวัยรุ่นที่พากันส่งเสียงเชียร์ตอนที่เขาขับรถเข้ามาจะพากันวิ่งเข้าใส่ประหนึ่งว่าเจอดารา

พอเห็นสภาพเขาเป็นแบบนั้นเลยไม่ค่อยรู้สึกแปลกใจเท่าไหร่ ว่าทำไมหมอนั่นถึงมั่นหน้ามั่นโหนกตัวเองได้ปานนั้น ที่แท้เพราะมีกลุ่มคนพวกนี้คอยชูหางและชื่นชมอยู่นี่เอง

ฉันนั่งจ้องโฟกัสไปที่เทวินทร์ผ่านกลุ่มคนเหล่านั้นด้วยความหมั่นไส้แบบไม่วางตา ที่มองไม่ใช่เพราะพิศวาส แต่มองเพื่อรอโอกาสเหมาะๆ ที่จะพาตัวเองลงจากรถแล้วหนีไปโบกแท็กซี่กลับบ้านพักต่างหาก

กว่าเขาจะพาตัวเองเดินหายปะปนเข้าไปกลับกลุ่มวัยรุ่นคนอืนๆ ก็เกือบ 5 นาทีตามความรู้สึก เมื่อโอกาสมาถึงฉันจึงไม่รอช้ารีบเปิดประตูกระดจนลงจากรถทันที

เมื่อเท้าสองข้างเหยียบลงกับพื้นโลกขาก็เริ่มสั่นพั่บๆ เหมือนอย่างกับเจ้าเข้า รู้สึกได้ถึงวินาทีแรกที่พ่อกับแม่สอนให้เดินได้ชัดเจนมาก แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็พยายามประคองขาที่สั่นของตัวเองเดินแทรกผู้คนเพื่อมุ่งสู่ทางออก

ไอ้ตอนนั่งอยู่ในรถน่ะ ฉันก็คิดว่าการเดินออกจากสถานที่แห่งนี้มันคงไม่ยากเท่าไหร่ แต่พอเดินด้วยเท้าแล้ว สถานที่แห่งนี้มันดูจะกว้างเอาเสียมากๆ ไม่ว่าจะกวาดตามองไปทางไหนก็ดูจะคล้ายกันไปหมด ไม่เจอกลุ่มวัยรุ่น ร้านค้า ก็รถแพงๆ เท่านั้น

หากคิดว่าฉันจะยอมแพ้บอกเลยว่าไม่มีทาง ยังคงบังคับเท้าสองข้างให้ก้าวไปข้างหน้าอย่างมีจุดหมายแม้ไม่รู้ว่าปลายทางอยู่ที่ไหน ทว่า ตอนนั้นเอง หูฉันก็ดันได้ยินเสียงกรีดของกลุ่มวัยรุ่นผู้หญิงซึ่งดังแข่งกับเสียงเพลงที่เปิดอยู่ภายในบริเวณที่กำหนด

ไม่รู้ว่ามันคือพรมหลิขิตหรือความอยากรู้มากไป ร่างกายจึงหันขวับไปยังต้นเสียงทันทีโดยอัตโนมัติ และการที่ทำเช่นนั้นมันก็เลยพานให้เท้าสองข้างของฉันหยุดชะงักงันได้อย่างเฉียบพลัน เมื่อพบต้นตอของเสียงกรี๊ดที่ว่า

ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อยืดสีขาวสวมทับด้วยเสื้อหนังสีดำกับกางเกงยีนขาเดฟขาดดูเซอร์แสนคุ้นตา โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงเวลาที่เขาบังเอิญหันหน้ามาตรงจุดที่ฉันอยู่พอดิบพอดี โลกทั้งใบก็คล้ายกับจะหยุดหมุน สมองเหมือนเป็นอัมพาตไปชั่วขณะ ลืมไปเลยว่าเคยอยากกลับบ้าน...

วะ วอร์อปป้า...

To Be Continued...

เจอผู้ไม่ได้นะจ๊ะ เจอปุ๊บลืมเลยว่าเคยอยากกลับบ้าน 55555555555555

ชอบก็เม้นไว้ ถูกใจเรื่องนี้อย่าลืมโหวตเต็ม100%

1เม้น1กำลังใจเนอะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายเรื่องนี้นะครับ

ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคอมเม้นและโหวตดีๆในหน้านิยาย

ติดแท็กในทวิต 

#ชีวิตติ่งยิ่งกว่าเจ็บ #ติ่งแฟนวินทร์

แก๊งลูกเทพ¼ 

 จิ้มซะจะได้ไม่เป็นธุระของพ่อกับแม่! 

    

ll Character ll

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ติดตามเรื่องนี้จิ้มเน้นๆที่หน้าเทวินทร์!

^

 รักกันชอบกันกดติดตามข้างบน 

 ส่งฟีดแบ็กทางทวิต เพจ คอมเม้น

 หรือโหวตข้างล่างเต็ม100นะเออ 

v