RACE ON ¼ ll แรงเขย่าใจร้ายเขย่ารัก

ลำดับตอนที่ #11 : Race10 ll ความเจ็บของติ่งครั้งที่10 {อัพ100%} ปรับทัศนคติกับติ่ง

EP10

-ความเจ็บของติ่งครั้งที่10

“เรา… มาลองคบกันแบบหลอกๆ ดูไหม?”

“เอ๊ะ!!!” ฉันกับเหมียวอุทานออกมาแทบจะพร้อมกันอย่างไม่ต้องสงสัย

“ตอนนี้วง SWAG กำลังจะทำโปรเจ๊กใหม่และปล่อยซิงเกิ้ลใหม่ปลายเดือนหน้า ตัวเอ็มวีก็กำลังจะเริ่มถ่ายอาทิตย์หน้า โลเคชั่นคือประเทศไทย” เขาหัวเราะออกมาเบาๆ จากนั้นก็พูดออกมาอีก “ซิงเกิ้ลนี้เอาใจหญิงไทยน่ะ”

“ละ ละ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันที่ต้องคบกันหลอกๆ กับอปป้าล่ะคะ!?” ถึงเขาจะอธิบายอย่างชัดถ้อยชัดคำก็เถอะ แต่ฉันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ที่สำคัญคำเชิญชวนของเขานะพาใจสั่นมากกกกก =////=

ย้ำอีกครั้งว่าถ้าตอนนี้ไม่มีเรื่อกระแสแอนตี้ ฉันนี่จะยอมถวายตัวให้อปป้าแบบไม่มีข้อแม้เลยค่ะบอกตรงๆ!

“พี่จะสร้างข่าวระหว่างเรา จากนั้นพี่จะลองให้น้องแมมาเป็นนางเอกในมิวสิควีดิโอตัวใหม่ดีไหมคะ?”

“หาาาา! หน้าซาลาเปาเคล้าเต้าหู้อย่างฉันเนี่ยนะคะ!” ฉันอุทานเสียงหลงอย่างไม่เชื่อหู ต้องรีบใช้มือตบแก้มตัวเองดังแปะเผื่อว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันคือความฝัน แต่ก็ไม่ใช่ เพราะสิ่งที่เกิดอยู่ ณ ขณะนี้มันคือเรื่องจริง!

บอกเลยว่าวินาทีนี้มีแต่เรื่องช็อก ช็อก ช็อก แล้วก็ช็อก!!! O_O 

กระถินก็ดูตกใจไม่ต่างกัน

“ตกลงตามนี้นะคะ เดี๋ยวพี่จะติดต่อไปที่เมเนเจอร์ ให้เขาจัดการเรื่องนี้อีกที งั้นตอนนี้…” อีกครั้งที่คนตัวสูงน่าหลงใหลพูดออกมา เขาขยิบตา ส่งวิ้งให้ฉันจนพาให้ใจเต้นไม่หยุดโดยเฉพาะคำพูดประโยคต่อมา “เราสองคนถือว่าเริ่มคบกันเลยแล้วกันเนอะ แมจะอนุญาตไหมคะ?”

ฉะ… ฉันกับวอร์อปป้า จะคบกันงั้นเหรอ!

โอ้ยยย ติ่งอยากได้ยาดม!!! =////=

ตึก! ตึก! ตึงงงง!!!

“ไม่!!! แฮ่ก…” ทว่า ขณะที่กำลังจะอ้าปากตอนอยู่นั้น เสียงวิ่งตึงตังตังและกระแทกประตูอย่างไร้มารยาทดังขึ้นพร้อมกับเสียงของใครอีกคนเคล้าเสียงหอบก็ดังขึ้น ทำฉันที่กำลังจะอ้าปากพูดชะงักลงทันที 

เสียงดังกล่าวเรียกความสนใจจากสายตาของพวกเราทั้งสามคนได้เป็นอย่างดี ที่หน้าประตูบ้านปรากฏร่างของชายหนุ่มในชุดนักศึกษามหาวิทยาลัยดังแห่งหนึ่ง สีหน้าของเขาดูขัดใจและแสดงออกถึงความไม่พอใจได้อย่างชัดเจน โดยเฉพาะกับแววตาที่เขาใช้มองฉันสลับกับวอร์อปป้าไปมา พร้อมด้วยคำพูดสั้นๆ

“ไม่อนุญาตโว้ยย ชัดไหม!?”

“นายยยยย!!” ฉันอุทานเสียงดัง พร้อมทั้งรีบลุกพรวดพราดจากที่นั่งด้วยความตกใจสุดขีด เมื่อตรงหน้าปรากฏร่างของบุคคลที่ฉันไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้เจอ วิ่งถลาเข้ามาในบ้านพักอย่างไร้มารยาท

เทวินทร์กลอกสายตาไปมาอย่างนึกไม่ชอบใจ มือของเขากระตุกเนคไทชุดนักศึกษาให้คลายอออกอย่างแรงพร้อมทั้งสาวเท้าเดินไวตรงมายังวงสนทนาแบบรีบร้อนและดูหงุดหงิด

“ปิดเครื่องทำไม?” และนั่นคือคำถามแรกที่เขาส่งเสียงถามแบบไม่พอใจนัก สายตาของเทวินทร์ดูเหมือนไม่ได้สนใจอย่างอื่นเลยนอกจากฉัน “รู้ไหมว่าเป็นห่วงแค่ไหน เป็นบ้าอะไรขึ้นมาถึงได้ปิดเครื่องแบบนี้ ฮะ!?”

“นายนั่นแหละเป็นบ้าอะไร ทำไมถึงเข้ามาในบ้านคนอื่นโดลพลการแบบนี้!” ฉันย้อน

“ก็ถ้าไม่เข้ามา ฉันก็คงไม่ได้ยินที่เธอกับไอ้หมอนี่กำลังคุยกันหรอก!” ดูเหมือนว่าระดับเสียงของเทวินทร์จะดุดันมากขึ้น เมื่อเขาเริ่มพาดพิงถึงวอร์อปป้าที่กำลังนั่งมองเราทั้งอยู่อยู่ใกล้ๆ

“พอแค่นี้ก่อนไหม? ตอนนี้เรากำลังคุยธุระสำคัญกันอยู่” และนั่นเริ่มทำให้ใครอีกคนที่นั่งทนฟังอยู่ กล่าวขึ้นขัดน้ำเสียงถกเถียงของเราทั้งคู่ลง เทวินทร์เหลือบหางตามองเจ้าของคำเตือนแบบไม่ชอบใจ ขณะริมฝีปากบางขยับถามออกมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงกดต่ำอย่างสุดๆ

“แกมาทำอะไรที่นี่?”

กระถินที่เริ่มเห็นว่าสถานการณ์ในบ้านไม่สู้ดีนัก รีบเดินอ้อมโต๊ะภายในห้องรับแขกมายืนขนาบข้างฉันทันที มือของเธอบีบลงที่หัวไหล่ฉันเล็กน้อยต่างจากสายตาที่ดูจะสนอกสนใจกับการมีเรื่องมีราวของผู้ชายสองคนตรงหน้า

“มาหาแม” วอร์อปป้าตอบเพียงสั้นๆ ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แถมยังเอื้อมมือหยิบแก้วน้ำบนโต๊ะทรงเตี้ยตรงหน้าขึ้นจิบคล้ายกับไม่สนใจว่าตัวเองกำลังถูกหาเรื่อง

“เมื่อไหร่จะกลับเกาหลีไปซะ!?” ท่าทีของวอร์อปป้าดูเหมือนจะยิ่งทำให้อารมณ์ของเทวินทร์รุนแรงขึ้น ไม่ว่าจะท่าทีหรือน้ำเสียง

“ช่วงนี้มีแพลนทำงานในประเทศไทย อีกเกือบเดือนกว่าจะกลับเกาหลี” วอร์อปป้าขยับยิ้มกรุ้มกริ่มในแบบที่ฉันไม่เคยเห็น รอยยิ้มของเขาร้ายกาจดูไม่เข้ากับคนใจดีแบบเขาเลยสักนิด นัยน์ตาเรียวรีช้อนมองหน้าผู้ชายตรงหน้า ก่อนจะถามออกมาอีกครั้ง “มีปัญหาหรือเปล่า?”

บรรยากาศกดดันระหว่างพวกเขาแผ่ซ่านขยายวงกว้างออกมา จนคนที่ยืนอยู่ในสถานการณ์ดังกล่าวอย่างเช่นฉันกับเหมียวรับรู้และรู้สึกได้ เทวินทร์ดูเหมือนจะไม่ค่อยชอบขี้หน้าวอร์อปป้าเอามากๆ เช่นเดียวกับวอร์อปป้าที่คล้ายกับจะชอบพูดจายั่วยวนกวนประสาทเทวินทร์ไม่หยุด

เหตุผลระหว่างคนสองคนที่ดูมึนตึงใส่กัน ฉันเองก็ไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไร แต่ที่รู้ๆ เรื่องของฉันคงไม่มีเกี่ยวข้องเป็นเรื่องหลักหรอก

“อ่อ ได้ข่าวว่ายัยนั่นกลับมาแล้วนี่” อีกครั้งที่วอร์อปป้าพูดออกมาคล้ายกับนึกอะไรได้ รอยยิ้มเปื้อนหน้าทำเอาคนถูกแสดงสีหน้าตกใจเล็กน้อย “ยัยนั่นว่ายังไงบ้างล่ะ ตอนที่เจอแก?”

“หุบปากไปซะไอ้เวรเอ้ย!” เทวินทร์คำรามกรอดคล้ายกับไม่ชอบใจ ทว่า เสียงของเขากลับถูกขัดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งและคงความเป็นผู้ใหญ่มากกว่าไหนๆ

“นั่นน่ะ ใช่คำพูดที่คนอย่างแกใช้พูดกับ…”

หากแต่คำพูดประโยคดังกล่าวกลับสร้างความตกใจให้ฉันแก่คนที่บังเอิญอยู่ในสถานการณ์ตรงนั้นด้วย

“พี่ชายแท้ๆ อย่างงั้นเหรอวินทร์?”

ว่าไงนะ!! พะ พี่ชายแท้ๆ อย่างงั้นเหรอ!!?

“ไม่รัก ไม่เคารพพี่ชายตัวเองเลยหรือไง ถึงได้กล้าใช้คำพูดแบบนั้น?”

“พี่ชายที่ทิ้งหน้าที่แล้วหนีน้องๆไปอยู่คนเดียวอย่างสุขสบายน่ะเหรอ? รักได้ก็เกลียดได้เหมือนกัน” ฉันทำตาโตรีบหันมองหน้าเหมียวอย่างไม่เชื่อหู แน่นอนว่าเธอเองก็คงรู้สึกไม่ต่างกันเท่าไหร่ แต่เพราะเสียงถกเถียงแกมคำถูกดูแคลนที่พูดขึ้นในเวลาต่อมา มันก็เลยทำให้ฉันเหลียวมองไปยังคนทั้งคู่อีกครั้ง

“เกลียดก็ดี... คืนวันศุกร์นี้ก็อย่าลืมล่ะ ถ้าปอดก็ไม่ต้องมา…”

คนตัวใหญ่ซึ่งเป็นคนฟังกักฟันกรอดคล้ายกับเจ็บใจ มือของเขากำแน่นจนสั่น ต่างจากคนตรงหน้าที่เอาแต่นั่งยิ้มเล็กยิ้มน้อย มองเทวินทร์กลับไปด้วยสายตาใจ แต่นั่นไม่ใช่กับคำพูดดูถูกดูแคลน

“ยังไงซะ น้องชายแบบแกมันก็ไม่เอาอ่าวอะไรอยู่นี่จริงไหม?”

“กะ แก!!”

Rrrrrrrrrrr

วอร์อปป้าขยับยิ้มพอใจพลางยกมือขึ้นขัดขั้นเสียงคำรามกรอดของบุคคลซึ่งขึ้นชื่อเป็นน้องชายขณะกดรับโทรศัพท์ราคาแพงของตัวเองทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ครับว่าไง… ตอนนี้ออกมาทำธุระนิดหน่อย เดี๋ยวจะกลับไปประชุมให้ทันตอนบ่ายครับ…. ครับ ครับ ไม่มีพวกนักข่าวหรอก ครับจะรีบกลับไป…” ภายในบ้านปกคลุมด้วยเงียบทันที ที่ทำให้ไม่เงียบมากจนเกินไปก็คงเป็นเพราะเสียงคุยโทรศัพท์ของวอร์อปป้าเท่านั้นแหละ

ฉันเหลือบมองหน้าเทวินทร์เล็กน้อย ก่อนตะสะดุ้งเมื่อพบว่าเขาเองก็กำลังมองมาทางอยู่เช่นกัน รู้ไหม ฉันทำตัวไม่ถูกเลย สายตาที่เขาใช้มองมาตอนนี้ ฉันไม่รู้เลยว่าเขากำลังคิดอะไร รู้แค่ว่าแววตาของเขามันเต็มไปด้วยความเป็นกังวล ในแบบที่ฉันไม่เคยเห็น จนฉันไม่กล้าที่จะมองตอบเขากลับไป

“เอาล่ะ น้องแม พี่คงต้องขอตัวกลับก่อน พอดีทีมงานโทรมาให้รีบกลับไปประชุมเรื่องสถานที่ถ่ายทำซิงเกิ้ลใหม่…” เสียงของวอร์อปป้าที่พูดแทรกบรรยากาศระหว่างฉันกับเทวินทร์

ฉันรีบตั้งสติเหลือบมองไปยังเจ้าของเสียง ซึ่งกำลังถือวิสาสะหยิบโทรศัพท์ของฉันไปกดเปิดเครื่องแบบไม่เอ่ยปากขอ  วอร์อปป้ารีบกดเบอร์ของตัวเองใส่เครื่องฉันแล้วกดโทรออกทันที จากนั้นก็ยื่นโทรศัพท์ส่งมาให้ แล้วกล่าวย้ำอีกครั้ง

“นี่เบอร์พี่นะคะ ถ้ามีเรื่องอะไรให้โทรมา… นับตั้งแต่วินาทีนี้ไปพี่จะถือว่าเรากับพี่คบกันแล้วนะคะ”

ท่าทีของวอร์อปป้าดูจะไม่ได้สนใจเทวินทร์เลยสักนิดต่างจากน้ำเสียงที่เหมือนว่าจงใจพูดให้อีกฝ่ายได้ยิน เขายิ้มใจดีและมองฉันด้วยแววตาปกติ ทำคล้ายกับว่าภายในห้องนั่งเล่นห้องนี้มีเพียงเขากับฉันอยู่กันแค่สองคนเท่านั้น และในตอนที่วอร์อปป้าตัดสินใจลุกขึ้นจากโซฟาตัวยาวนั้นเอง

ฟึ่บ!

จู่ๆ เทวินทร์ที่ยืนเงียบมานานก็พุ่งมือคว้าเข้าที่ข้อมือฉันขณะกำลังจะรีบโทรศัพท์ของตัวเองคืนมา อีกทั้งเขายังใช้มือคว้าข้อมือของวอร์อปป้าซึ่งเป็นพี่ชายเอาไว้อย่างทันท่วงทีในเวลาเดียวกัน

“อยากแข่งมากใช่ป่ะ?” เสียงเข้มกล่าวถามขึ้นโทนต่ำในลำคอ และนั่นทำคนถูกถามเลิกคิ้วมองหน้าคล้ายกับสงสัย เขาไหวไหล่แบบไม่สนใจแต่มาพร้อมด้วยคำถามสั้นๆ

“ทำไมล่ะ?”

“วันศุกร์นี้อย่าลืมโผล่หัวมาที่ห้างก็แล้วกัน”

“ไปแน่นอน ไอ้น้องชายไม่ต้องห่วง” วอร์อปป้ายังคงพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม พลางตบมืออีกข้างลงบนไหล่ของเทวินทร์คล้ายกับไม่เข้าใจสถานการณ์

“ก็ดี ของเดิมพันคือยัยนี่” เป็นอีกครั้งที่คำพูดของเทวินทร์ทำฉันรู้สึกตกใจ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาเป็นคนพูดปฏิเสธออกมาเองแท้ๆ ถึงเรื่องการแข่งรถในคืนวันศุกร์ ทว่า ตอนนี้มันก็ดันเป็นเขาเองนั่นแหละที่เป็นฝ่ายพูดออกมาเสียเอง “ถ้าแกชนะ อยากทำอะไรก็ทำ แต่ถ้าฉันชนะ แกก็เลิกยุ่งยัยนี่สักที...”

“ข้อเสนอไม่น่าสนใจเท่าไหร่เลยวินทร์” วอร์อปป้าแย้ง พลางสะบัดข้อมือจนหลุดจากฝ่ามือของเทวินทร์อย่างแรง แล้วพูดออกมา

“เปลี่ยนเป็น… ถ้าแกชนะ ฉันจะยอมรับในตัวแกและจะเลิกวุ่นวายกับผู้หญิงคนนี้ แต่กลับกัน ถ้าหากว่าฉันชนะ แกควรจะเรียกฉันว่าพี่ ยอมรับความพ่ายแพ้ของตัวเองแล้วเลิกยุ่งกับแมไปซะ…”

เสียงที่เงียบไปของวอร์อปป้าลุ้นใจฉันที่กำลังยืนฟังให้เต้นผิดจังหวะ จนเผลอกุมมือเพื่อนสาวข้างกายเอาไว้แน่ 

“แบบนี้ดีไหมล่ะ?”

แกร้ง!

“หยุดนะเจ้าชาย อย่าเอาชีวิตของท่านมาเสี่ยงเพื่อข้าเลย!” ฉันพยายามห้ามเจ้าชายผู้เป็นที่รัก ขณะที่คนทั้งคู่กำลังจะพุ่งเข้าฟาดฟันกันเป็นหนที่สอง

มันเป็นเพราะฉันเอง… พวกเขาถึงได้ตบตีแย่งชิงกันขนาดนี้…

“แม… น้ำลายยืดแล้ว…”

เอี๊ยดดดดดดดดดดด O_O

ภาพของเจ้าชายกับจอมมารปีศาจในความคิดถูกเบรกดังเอี๊ยดด้วยเสียงหวานๆ ของเพื่อนสนิท จนมลายหายไป สิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้ากลับกลายเป็นภาพความจริงที่เป็นไป นั่นก็คือ ฉันไม่ได้สวมชุดเจ้าหญิงสวยงาม ไม่มีเถาดอกไม้ป่า หุบเขา หรือแม้ลมพายุของสงคราม มีเพียงลมแรงๆ จากพัดลมตัวใหญ่และฉันที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาตัวยาวในสภาพเสื้อแขนยาวกับกางเกงวอร์มเพียงเท่านั้น

เบื้องหน้าไม่ได้มีเจ้าชายรูปงามหรือจอมมารปีศาจ มีแค่เพื่อนสนิทอย่างกระถิน กับผู้ชายซึ่งเป็นนิมิตของจอมมารในภาพมโนเท่านั้น

“ฉันไปมหาวิทยาลัยก่อนนะ คุณพี่กั้งโทรตามแล้ว...”

“เอ๊ะ!?” ฉันอุทานด้วยความตกใจ ที่ได้ยินกระถินพูดแบบนั้น

“เอ๊ะ อะไรกัน ฉันพูดตั้งหลายรอบแล้ว แถมวอร์อปป้าก็กลับไปแล้ว เธออ่ะเอาแต่เหม่ออะไรอยู่ได้”

“ฮะ! วอร์อปป้ากลับไปแล้วเหรอ?” ฉันย้อนอย่างไม่เชื่อหู ทว่า คราวนี้คนที่ตอบมันดันเป็นใครอีกคนที่ฉันไม่ได้ถาม

“ใช่” เทวินทร์ที่ไม่รู้มานั่งอยู่ข้างฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอบรับเสียงเข้มในท่ากอดอกนิ่งๆ สีหน้าดูจริงจังเหมือนกับว่ากำลังคิดอะไรในหัวอยู่ตลอดเวลา เพราะแบบนั้นเอง กระถินจึงใช้จังหวะในตอนนั้นพูดแทรกขึ้นมา

“ไหนๆ แฟนเธอก็มาแล้ว เอาไว้ฉันสอบเสร็จจะรีบมาหาก็แล้วกัน”

“แฟนอะไรกัน ฉันกับหมอนี่ไม่ใช่… อื้อ!” เสียงของฉันถูกทำให้เงียบ เมื่อถูกมือดีข้างกายพุ่งมือเขาปิดปากพลางกอดรัดกายฉันไว้แน่นหนา แถมยังเสนอหน้าตอบรับคำพูดของกระถินโดยไม่ได้รับอนุญาตอีกว่า

“ไปเถอะเดี๋ยวไอ้กั้งมันจะรอนาน เดี๋ยวกาละแมร์ฉันดูแลเอง”

กระถินพยักหน้าเล็กน้อยคล้ายกับเป็นการตอบรับคำพูดดังกล่าวของจอมปีศาจผ้าขี้ริ้ว ก่อนจะเดินหันหลังตรงไปยังประตูทางออกของบ้านพัก

“อับอา! อะ อิ้นนนนน (กลับมา กระถินนนนน!)” ไม่มีแววว่าจะหันมาสนใจเสียงร้องอู้อี้ของฉันเลยสักนิด

ทันทีที่กระถินเดินคล้อยหลังออกจากภายในบ้านไป เทวินทร์จึงยอมลดมือออกไปในที่สุด ฉันไม่รอให้เสียเวลารีบถดตัวถอยออกห่างจากเขาในทันทีที่มีโอกาส ทว่า นั่นกลับทำให้คนตัวใหญ่ที่จับจ้องสายตาทางฉันขยับยิ้มทะเล้น พลางเอนตัวลงนอนราบไปกับความยาวของโซฟาโดยใช้แขนเท้าศีรษะของตัวเองไว้

“อะไร!” ฉันตะเบ็งเสียงถามออกไปเพราะไม่เข้าใจรอยยิ้มกับสายตาดังกล่าวของเขา ทว่า สิ่งที่ได้กลับมาคือท่าทางไหวไหล่ยียวนกวนประสาทและคำพูดสั้นๆ

“ไม่มีนี่”

“แล้วยิ้มทำไม!”

“ก็อยากอ่ะ” เขาตอบแบบไม่สะทกสะท้าน

ให้ตายสิ! นี่มันบ้าบออะไรกัน ที่สำคัญกระถินกล้าปล่อยฉันไว้กับไอ้หมอนี่สองต่อสองในบ้านพักแบบนี้ได้ยังไงกัน! รู้งี้ฉันแต่งตัวไปมหาวิทยาลัยด้วยก็ดีหรอก T_T

“ก่อนหน้านี้ เธอได้ยินแล้วใช่ไหม?” จู่ๆ เทวินทร์ก็ถามแทรกขัดความคิดในหัวฉันออกมา รอยยิ้มทะเล้นเปื้อนหน้าของเขาในตอนนี้ไม่หลงเหลืออีกแล้ว แต่กลับเป็นสีหน้าจริงจังปรากฏขึ้นมาแทน “เรื่องที่ฉันรับปากจะแข่งรถกับไอ้หมอนั่น…”

อ่า… จริงด้วยสิ ก่อนหน้านี้เขากับวอร์อปป้าเหมือนจะมีปากเสียงกัน แถมคนที่ลั่นวาจาว่าจะแข่งรถในคืนวันศุกร์มันก็เป็นเทวินทร์เองด้วย

“เธอคงแปลกใจที่รู้ว่าหมอนั่นเป็นพี่ชายแท้ๆ ของฉันเอง”

ใช่! เรื่องนั้นน่ะ ฉันตกใจมากเลยล่ะ แต่…

“นายไม่เห็นจะหล่อเหมือนวอร์อปป้าเลยอ่ะ =_=”

“-_-^”

“อะไร ฉันพูดอะไรผิด!” ฉันแย้งออกไปอีกครั้งเมื่ออีกฝ่ายแสดงสีหน้าบอกบุญไม่รับ แต่ว่าเมื่อสิ้นเสียงถาม เทวินทร์ดันแสดงท่าทางที่ต่างออกไปด้วยการส่ายหน้าไปมา อีกทั้งยังขยับตัวลุกขึ้นนั่งในท่าที่ดีกว่าการเอนตัวนอน จนฉันต้องรีบขยับตัวถอยห่างออกไปอีกเพื่อระวังความปลอดภัยให้ตัวเอง

“โอเค ฉันไม่หล่อเท่ามัน ยอมรับ ในบรรดาพี่น้อง 3 คน ฉันหน้าตาแย่สุด!” แถมยังพูดตัดพ้อออกมาคล้ายกับน้อยอกน้อยใจ แล้วกล่าวถามเสริม “ว่าแต่ที่มันบอกว่า เธอกับมันคบกันเรื่องจริงเหรอ?”

นี่ก็คงเป็นอีกเรื่องที่พีคสุดๆ สำหรับวันนี้ เมื่อสิ่งที่ฉันอยากได้ยินมากที่สุดในชีวิตถูกพ่นออกจากปากวอร์อปป้า ถึงมันจะเป็นการคบกันหลอกๆ เพราะเขาอยากช่วยกลบกระแสเพจแอนตี้ก็เถอะ

“ใช่ ฉันกับวอร์อปป้าคบกัน” ฉันทำลอยหน้าลอยตาอย่างภาคภูมิใจในสิ่งที่ตอบออกไป เพื่อให้คนตรงหน้าหยุดการมโนเพ้อพกในเรื่องไม่เป็นเรื่องสักที ทว่า

“แล้วฉันล่ะ?”

“ฮะ? =_=”

“เธอเอาฉันไปไว้ที่ไหน?” เขายังถามเหมือนไม่เข้าใจความหมายในสิ่งที่ฉันพูด แถมยังเริ่มขยับตัวมาตามแนวยาวของโซฟา จนฉันต้องรีบถดตัวถอยออกห่างเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง “เราคบกันอยู่ไม่ใช่เหรอ?”

“พะ พูดบ้าอะไรของนาย!?”

“เรื่องของเราไง เราจูบกันแล้วนะ เธอเองก็หอมแก้มฉันแล้วด้วย” ยิ่งพูด เทวินทร์ก็ยิ่งกระเถิบตัวเข้ามาใกล้ ในขณะที่ฉันได้แต่เป็นฝ่ายถอยหนี

“แต๊ะอั๋งฉันแล้วกะชิ่งเหรอ?”

อะ ไอ้หมอนี่มัน…

ฟึ่บ! ตุบ!

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ความยาวของโซฟาสิ้นสุดระยะทาง ทำฉันที่ได้แต่เขยิบตัวหนีหล่นก้นกระแทกพื้นอย่างแรง ก่อนตามมาด้วยเสียงต่อเคล้าความสะใจ

“ฟ้าลงโทษ… ที่นอกใจ จำไว้” เทวินทร์กอดอกยกยิ้มมุมปากคล้ายกับสะใจ

“ฉันไม่ได้นอกใจนายสักหน่อย… อูยย” แม้ว่าก้นจะเจ็บ แต่ปากยังแข็งแรงพอที่จะใช้โต้เถียงเขากลับไป

“แปลว่ายอมรับแล้วว่าเราคบกัน?”

“ไม่ใช่ย่ะ!” ฉันแย้ง “ถ้านายไม่รู้อะไรเลย อย่ามาพูดมั่วๆ ได้ไหม แค่เรื่องกระแสแอนตี้ฉันก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว อย่าเพิ่งพูดอะไรที่ทำให้ฉันต้องใช้สมองคิดมากไปกว่านี้เลยได้ป่ะ?”

ฟึ่บ!

ทว่าทันทีที่สิ้นเสียง ร่างของฉันถูกแรงมหาศาลคว้าข้อมือฉุดกระชากให้ลุกขึ้นจากพื้นอย่างแรง จนสามารถกลับขึ้นไปยืนได้อีกครั้ง และคนที่ช่วยฉันให้กลับลุกขึ้นมาเดินเหินได้เหมือนปกติมันก็ไม่ใช่หากแต่เป็นเทวินทร์เองนั่นแหละ มือของเขาบีบข้อมือฉันเอาไว้แน่น ขณะที่มือปลาหมึกอีกข้างเลื่อนขึ้นประครองช่วงสะโพกไว้แน่นอย่างฉวยโอกาส

“ขอโทษที่ทำให้ปวดหัว” และนั่นตามมาด้วยคำพูดสั้นๆ

แววตาที่เขามองมาวูบไหว บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าจริงใจกับสิ่งที่เปรยออกมามากแค่ไหน โดยเฉพาะกับฝ่ามือที่เริ่มกดสะโพกฉันให้เข้าไปแนบชิดกับลำตัวพร้อมด้วยคำพูดสั้นๆด้วยสีหน้ารู้สึกผิดเคล้าการออดอ้อน

“ฉันก็แค่...ไม่อยากโดนแย่งของชอบไปแค่นั้นเอง”

ตึก ตัก… ตึก ตัก…

หัวใจเจ้ากรรมก็ดันเต้นรัวไม่ถูกที่ถูกเวลา เผลอไผลสั่นไหวไปกับคำพูดกะล่อนแกมท่าทางจริงจังนั่นซะได้ แต่รู้อะไรไหม ตั้งแต่เกิดมาฉันก็เพิ่งจะเจอผู้ชายพูดอะไรแบบนี้ใส่เป็นครั้งแรกก็วันนี้นี่แหละ

มนุษย์ผู้ชายที่ต่างจากมนุษย์อปป้าในแบบที่ฉันเข้าใจ…

“ฉันว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันเยอะเลยเต้าหู้…” และมันก็เป็นอีกครั้งที่เทวินทร์พูดออกมาด้วยเสียงเดิมๆ หนักแน่นและดูจริงจัง

โอเค! เขาจริงจัง เขาหนักแน่นในความต้องการของตัวเอง เรื่องนี้ฉันเข้าใจ แต่ไงหมอนี่ต้องโน้มหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ด้วยล่ะ!

“จะ จะทำอะไร?!” เทวินทร์ไม่ตอบแต่เขาเลือกที่จะกดฝ่ามือกดสะโพกฉันให้เบียดแนบเข้ากับลำตัวเขาแน่นยิ่งขึ้น พลางโน้มใบหน้าลงมาใกล้ จนฉันต้องเป็นฝ่ายเบือนหน้าหลบไปอีกฝั่งเพื่อหลีกเลี่ยงสัมผัสเดิมๆ ที่เขาจะมอบให้ ทว่า

“อยากปรับทัศนคติเรื่องของเราหน่อย…” เสียงกระซิบที่ดังข้างอยู่ข้างหูพร้อมด้วยลมหายใจร้อนๆ ซึ่งเป่ารดลงมา ทำฉันเบิกตากว้างและรู้สึกได้ทันทีว่าบริเวณใบหูเริ่มร้อนฉ่า

“หยะ หยุดนะ…”

“เครื่องฉันตอนนี้น่ะ เริ่มจะร้อนแล้ว…”

เครื่องเหรอ? เครื่องบ้าอะไร!!

“อย่าขัดขืน ทำฉันทนไม่ไหว จนต้องใช้กำลังกับเธอเลย”

“จะ… จะทำบ้าอะไร!” ฉันยังคงใจแข็ง กลั้นใจสู้กับคำขู่ของคนตัวใหญ่ตรงหน้า และในตอนนั้นเอง เทวินทร์ก็ทำเรื่องไม่คาดฝันด้วยการเลื่อนมือพุ่งเข้ารวบตัวฉันอย่างรวดเร็ว 

ฉันในตอนนั้นที่ไม่ทันตั้งตัวได้แต่ทำตาโต และรู้สึกว่าเท้าทั้งสองข้างตัวเองในตอนนี้เริ่มจะไม่ติดพื้น

แรงเฮือกใหญ่ผมด้วยเสียงลมหายใจหนักๆ ของเทวินทร์ยิ่งทำฉันวาวูบหนักเข้าไปใหญ่ เมื่อเขาใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีแบกฉันขึ้นพาดบ่าอย่างว่องไว พร้อมด้วยคำเชิญชวนที่ฟังดูคล้ายกับคำบังคับ

“ไปเถอะ!”

“ปะ ไปไหน! ปล่อยฉันลงนะไอ้บ้าเอ้ย!!” ฉันพยายามดิ้นขลุกขลักอยู่บนบ่าของเขา อีกทั้งยังใช้มือทุบตีไปตามแผ่นหลัง แต่ดูเหมือนว่าการกระทำดังกล่าวจะไม่ได้ทำให้คนตัวใหญ่สะทกสะท้านแต่อย่างใด 

กลับกันเขาดันพูดออกมาเหมือนไม่สนใจอีกว่า...

“ฉันมีที่ที่อยากจะพาเธอไป หยุดดิ้นดิ!”

“นายก็ปล่อยฉันลงสิ!”

“ได้ขี้บ้างป่ะเนี่ย คนอะไรตัวหนักอย่างกับกระสอบทราย!”

กรี๊ดดดดดด =_= ปากไอ้หมอนี่มัน!!

ไม่นานฉันก็ได้คำตอบ ว่าสิ่งที่เทวินทร์ตั้งใจจะทำคือเรื่องอะไร เมื่อเขาแบกฉันออกจากบ้านพักแถมยังลงกลอนหน้าประตูบ้านให้อย่างแน่นหนา โดยมีฉันถูกพาดไว้บนบ่า จากนั้นก็รีบสาวเท้าตรงมาที่รถแข่งราคาแพงสีแดงสดซึ่งเขาจอดทิ้งไว้ที่หน้าบ้าน

ฟึ่บ! ตุบ!

“โอ๊ยยยย!” เทวินทร์ไม่พูดพร่ำทำเพลง แต่รีบเปิดประตูรถแล้วจับฉันโยนเข้าไปบนที่นั่งข้างคนขับ ก่อนจะปิดประตูและรีบวิ่งมาประจำที่นั่งของด้วยตัวเองด้วยความว่องไว 

ระหว่างเราไม่มีคำพูดใดทั้งสิ้น เทวินทร์ไม่เปิดโอกาสให้ฉันอ้าปากถามและเลือกที่จะสตาร์ทเครื่องยนต์เสียงดัง เหยียบคันเร่งพาเราทั้งคู่ออกจากบริเวณหน้าบ้านพักไปในทันที

ตลอดการการถูกพาตัวขึ้นรถมาตลอดทาง เทวินทร์ไม่ปริปากพูดอะไรออกมาเลยสักคำ แต่เขาเลือกที่จะขับรถพลางฮัมเพลงอย่างคนสบายอารมณ์ ที่สำคัญหมอนี่ไม่ได้สนใจคนที่นั่งอยู่เบาะข้างคนขับแบบฉันเลยสักนิด 

ทั้งที่เขาพาตัวฉันมาแท้ๆ แต่กลับทำเหมือนว่าฉันไม่มีตัวตน แบบนี้น่ะ มันจะมากเกินไปแล้วนะ!

“นายจะพาฉันไปไหน!” ด้วยความหมั่นไส้อย่างสุดๆ ฉันก็เลยพลั้งปากถามออกไปแบบไม่สบอารมณ์ แต่ไม่ใช่กับเขาที่ตอบกลับมาแบบคนอารมณ์ดี

“ถ้าอยากรู้ ลองทายสิว่าฉันจะพาเธอไปไหน” แถมยังทำยักติ้วหลิ่วตาใส่คล้ายกับจะกวนอารมณ์ จนต้องทำเสียงดุใส่

“นี่! อย่ามาย้อนได้ไหม?” ซึ่งนั่นมันก็ยอมให้ไอ้คนเจ้าเล่ห์ยอมตอบคำถามที่ค้างคาออกมาอย่างเต็มปากเต็มคำ

“ม่านรูด”

To Be Continued...

ไปปรับทัศนคติกันที่ม่านรูดเถอะติ่ง 55555555555555555555555555

ชอบก็เม้นไว้ ถูกใจเรื่องนี้อย่าลืมโหวตเต็ม100%

1เม้น1กำลังใจเนอะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายเรื่องนี้นะครับ

ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคอมเม้นและโหวตดีๆในหน้านิยาย

ติดแท็กในทวิต 

#ชีวิตติ่งยิ่งกว่าเจ็บ #ติ่งแฟนวินทร์

แก๊งลูกเทพ¼ 

 จิ้มซะจะได้ไม่เป็นธุระของพ่อกับแม่! 

    

ll Character ll

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ติดตามเรื่องนี้จิ้มเน้นๆที่หน้าเทวินทร์!

^

 รักกันชอบกันกดติดตามข้างบน 

 ส่งฟีดแบ็กทางทวิต เพจ คอมเม้น

 หรือโหวตข้างล่างเต็ม100นะเออ 

v