คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Addict06 ll ยกที่หก {อัพ100%}
ที่รัก :: พี่รักและห่วงเรามากเหมือนกัน เข้าใจไหมลูกตาล?
มือฉันมันสั่นกว่าเก่า ไม่รู้เลยว่า ที่สั่นมากขนาดนี้เป็นเพราะกำลังช็อกเรื่องไหนกันแน่ ระหว่างเรื่องความสัมพันธ์ของฉันกับพี่เกมส์
เรื่องของความที่พี่นัทส่งมาหา
ทุกวันนี้พี่ไม่ได้เป็นห่วงกานต์คนเดียว แต่พี่ก็ห่วงเราด้วย
หรือเรื่องที่ฉันได้รู้ว่าคนที่พี่นัทแอบคุยมาตลอดคือเจ๊ตาลเพื่อนสนิทของฉันเอง…
ฉันเหลือบมองหน้าพี่เกมส์นิ่งๆ โดยอัตโนมัติ และเขาเองก็มองฉันกลับมา แม้ว่าฉันจะรู้สึกหมั่นไส้หรืออยากอยู่ห่างจากเขามากแค่ไหนก็ตาม แต่ว่า…
“พี่เกมส์ พาหนูกลับหอหน่อย…”
1 ชั่วโมงหลังจากนั้น…
@หอพักหญิงA
สภาพฉันในตอนนี้ไม่ต่างจากผีดิบหรือศพเดินได้ นับตั้งแต่ได้อ่านข้อความแปลกซึ่งถูกส่งมาจากเบอร์ของพี่นัท ในหัวมันว่างไร้ซึ่งความคิดอื่นใด มีเพียงแค่ภาพของข้อความที่ได้รับมาจากพี่นัทและคำถามมากมายที่ตามมา
เขาส่งผิดหรือยังไง?
เขากับเจ๊ตาลเป็นอะไรกัน
มันไม่จริงใช่ไหม?
และคนๆ เดียวที่น่าจะให้คำตอบฉันได้ดีกว่าใครก็คงไม่พ้น ‘เจ๊ตาล’ เพื่อนสนิทคนสำคัญที่ฉันอยากคุยด้วยเป็นกรณีพิเศษ
ทันทีที่ล้อหยุดหมุนฉันก็กวาดขาลงจากเบาะหลังของรถมอเตอร์ไซค์ทันที ฉันไม่ได้หันไปกล่าวคำขอบคุณกับพี่เกมส์ด้วยซ้ำ ดูๆ แล้วเหมือนฉันเสียมารยาทเลยนะว่าไหม
ทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อสิ่งเดียวที่อยู่ในหัวตอนนี้ นอกเหนือจากข้อความแปลกๆ พวกนั้น
ไม่นาน เท้าทั้งสองข้างพาฉันเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องพักของตัวเอง
กึก...
“ป่านนี้กานต์จะเป็นยังไงบ้างนะ สงสัยยังไม่ตื่นชัวร์”
เสียงของเมย์ดังลอดผ่านช่องระหว่างประตูออกมาด้านนอก เธอกำลังพูดถึงฉัน และถ้าให้เดาเมื่อคืนพวกเธอคงจะนอนด้วยกันในห้องนี้แน่ๆ
“กานต์อาจจะจัดหนักกับพี่นัทอยู่ก็ได้นะ เมาซะขนาดนั้น คิกๆ” เสียงหัวเราะคิกคักของเจ๊ตาลที่ดังลอดผ่านประตูตามมา คล้ายกับใบมีดโกนบาดลึกเมื่อได้ฟัง กลับกันเสียงของเจ๊ตาลนั่นแหละ กลับเป็นแรงผลักดันให้ฉันไขเปิดประตูห้องเข้าไป
แอ้ดด…
การปรากฏตัวของฉัน ทำวงสนทนาที่คุยเสียงดังไปถึงด้านนอกเงียบกริบลง
ทั้งเมย์และเจ๊ตาลเหลียวหลังมองฉันเป็นตาเดียวกันคล้ายกับแปลกใจ
เมย์ส่งเสียงทักทายก่อนเป็นคนแรกเหมือนทุกครั้ง
“กลับมาแล้วเหรอ เมื่อคืนกี่ดอกล่ะจ๊ะ
กับพี่นัทน่ะ~”
ฉันไม่ได้สนใจคำทักทายของเมย์มากนัก
สายตามองผ่านเธอไปที่ใครอีกคนซึ่งนั่งอยู่บนเตียงพร้อมด้วยรอยยิ้มและคำพูดซึ่งฟังคล้ายกับคอยช่วยเหลือฉันอย่างทุกที
“ถามอะไรกานต์แบบนั้นอ่ะเมย์
น่าเกลียด”
ตึก! ตึก! ตึก!
เท้าทั้งสองข้างจ้ำผ่านเมย์ตรงไปที่เตียงนอนอย่างว่องไว มือพุ่งเข้ากระชากไหล่เจ๊ตาลอย่างรวดเร็วและรุนแรง และเผลอบีบเพิ่มแรงเข้าไปแบบไม่ตั้งใจ
“โอ๊ย!
อะไรเนี่ยกานต์…” เจ๊ตาลครางเสียงอ่อน
เธอเงยหน้าสบตากับฉันตรงๆ วินาทีนั้นฉันแทบจะกักเก็บความสงสัยและอารมณ์ของตัวเองไม่อยู่
“เจ๊ ฉันขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ” แม้ความรู้สึกในอกจะใกล้ประทุมากแค่ไหน แต่ฉันก็ยังพูดออกไปด้วยเสียงราบเรียบใจเย็นอยู่ดี
เจ๊ตาลทำหน้าแปลกใจ
เธอหันหน้ามองเมย์คล้ายกับสงสัย
“วันหลังก็พูดดีๆ สิ ทำแบบนี้เจ๊ตกใจหมด”
เธอบ่นแต่ก็ยอมลุกขึ้นจากเตียงนอนตามคำขอของฉันอย่างโดยดี
“กานต์กลับมาก็ดีละ จะได้อยู่เป็นเพื่อนเจ๊
ฉันจะลงไปซื้อข้าว” เมย์ที่ดูไม่ได้รู้สึกถึงบรรยากาศแปลกๆ
จากตัวฉันเอ่ยขึ้นเสียงสดใส พลางเก็บข้าวของเตรียมออกไปข้างนอกอย่างที่ปากว่า และถามออกมาเหมือนมองสถานการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ออก
“เจ๊กับกานต์จะกินอะไรอ่ะ ฉันจะได้ซื้อขึ้นมาทีเดียวเลย”
“เจ๊เอากะเพราไก่แล้วกัน” เจ๊ตาลหันไปตอบเมย์ยิ้มๆ ก่อนหันกลับมามองฉัน แล้วพูดขึ้นอย่างรู้ใจเหมือนทุกครั้ง “ของกานต์เอาเหมือนเจ๊ก็ได้
เราสองคนชอบกินอะไรเหมือนกัน เนอะ ^^”
“โอเค งั้นเดี๋ยวฉันมาน้าา~”
เมย์รับคำเสียงแจ๋ว ขณะสวมรองเท้าแตะ ตั้งท่าจะเปิดประตูห้องออกไป
และในตอนนั้นเอง
“ไม่เอา!!” เสียงตะคอกแข็งกร้าวของฉัน ทำให้เพื่อนสาวตัวดีหยุดชะงักลง
เมย์รีบหันขวับกลับมามองด้วยความสงสัย ส่วนฉันเองก็มองเธอกลับไปนิ่งๆ เช่นกัน ให้เดา เมย์คงจะตกใจที่จู่ๆ ฉันตะคอกเสียงออกไปแบบนั้น จริงอยู่ที่ฉันกับเจ๊ตาลชอบสั่งอะไรขึ้นมากินเหมือนกันเพราะมันสะดวกและรวดเร็วแก่การรอคอยมากกว่า
แต่ไม่ใช่กับตอนนี้... ตอนที่ฉันเริ่มรู้สึกแคลงใจความสัมพันธ์ของเพื่อนสนิทและคนรัก
ฉันละสายตาจากเมย์กลับมาที่หน้าเจ๊ตาลอีกครั้ง จับจ้องมองลึกผ่านเข้าไปในนัยน์ตาคู่สวยของเธอ
สีหน้าของเจ๊ตาลในตอนนี้ดูจะแปลกใจไม่ต่างไปจากเมย์นัก และเพื่อจบข้อสงสัยของพวกเธอ ฉันก็เลยพูดออกไปอีกครั้งด้วยน้ำเสียงกดต่ำอย่างใจเย็นเพื่อทำให้ทุกอย่างชัดเจน
“พอดีว่าฉันไม่ชอบกินของซ้ำกับใคร”
บรรยากาศภายในห้องตกอยู่ในความเงียบทันทีเมื่อฉันพูดจบ
และตอนนี้ฉันมีเรื่องที่อยากจะคุยกับเจ๊ตาลเพียงสองต่อสองเท่านั้น ฉันจึงพูดออกไปอีกครั้งเพื่อให้คนไม่เกี่ยวข้องอย่างเมย์ออกไปจากห้องซะ
“ฉันกินอะไรก็ได้ สั่งมาเถอะ… แต่ไม่เอาผัดกะเพราไก่นะเมย์”
“โอเคตามนี้ งั้นเดี๋ยวมานะ” เมย์เองก็ดูไม่ได้ติดใจสงสัยอะไรกับท่าทีฉัน เธอเบ้ปากใส่เหมือนกับจะแหย่ฉัน พร้อมทั้งรีบหันไปเปิดประตูเดินออกจากห้องทำธุระอย่างที่รับอาสา
หลังจากเมย์ออกจากห้องไปได้ไม่เท่าไหร่ เจ๊ตาลก็เอ่ยถามขึ้น คล้ายกับสงสัยท่าทีที่แปลกไปของฉัน
และทุกครั้งที่ฉันแสดงทีท่าแปลกๆ คนที่มักจะดูออกก่อนใครก็เป็นเธอนี่แหละ
“กานต์เป็นอะไรอ่ะ ทำไมวันนี้ดูแปลกๆ เมื่อคืนมีเรื่องอะไรไม่ดีเกิดขึ้นหรือเปล่า?”
“เจ๊รู้หรือเปล่า ว่าเมื่อคืนพี่นัทไม่ได้อยู่ห้อง” คำถามประโยคแรก ทำคนถูกถามเงียบเสียงลงโดยชะงัก ความเป็นกังวลฉายออกผ่านสีหน้าและแววตาจนผิดสังเกต
“กะ กานต์ถามอะไรแบบนั้นอ่ะ เจ๊ก็อยู่กับกานต์นะ เจ๊จะรู้ได้ยังไง…”
“แล้วเจ๊รู้หรือเปล่า ว่าพี่นัทน่ะแอบคุยกับผู้หญิงคนอื่น” ฉันยังคงยิงคำถามตามอย่างที่ตัวเองสงสัย สายตาจ้องจับผิดทุกอารมณ์ที่อีกฝ่ายแสดงออกมาให้เห็น
“กะ ก็รู้…” น้ำเสียงของเธอฟังดูไม่หนักแน่นเหมือนทุกครั้งเลยสักนิด “เจ๊ก็รู้ตอนที่กานต์บอกนั่นแหละ ไม่เอาน่าไม่คิดมาก” เจ๊ตาลพยายามปลอบใจเหมือนทุกที พลางเอื้อมมือแตะไหล่ เธอคลี่ยิ้มมองฉันคล้ายกับอยากทำให้ฉันใจเย็นลงและสบายใจขึ้น
“แล้วถ้าพี่นัทเขามีคนอื่นจริงๆ ล่ะเจ๊…” ทว่า รอยยิ้มดังกล่าวของเธอก็หุบลง เมื่อเจอคำถามสุดท้ายของฉัน “ถ้าหากคนที่พี่นัทคุยเป็นคนที่ฉันรู้จักล่ะ เจ๊ว่าฉันควรจะทำยังไง?”
ไม่มีคำตอบใดเล็ดรอดจากริมฝีปากอวบอิ่มเคลือบลิปกลอสสีใสตรงหน้า มีเพียงแววตาตกใจเท่านั้นที่ปรากฏ
“กานต์รู้เหรอ ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร” คงเพราะฉันเอาแต่ใช้สายตากดดันเธอล่ะมั้ง เจ๊ตาลถึงได้ถามย้อนออกมาแบบนั้น
“ฉันถามเจ๊อยู่” ส่วนฉันก็มีเพียงแค่คำตอบสั้นๆ ให้เธอเท่านั้น
เหมือนกับว่าเราสองคนกำลังเล่นสงครามประสาทกันอยู่ยังไงอย่างงั้น ตอนนี้ฉันไม่กล้าที่จะคิดเป็นอื่นได้อีกแล้ว ว่าชื่อลูกตาลในข้อความเป็นผู้หญิงคนอื่น จากน้ำเสียงที่แปลกไป ไหนจะท่าทางกังวลที่คนตรงหน้าแสดงออกมาให้เห็น
ทั้งหมดนั่นน่ะ มันทำให้ใจฉันเชื่อจนเกือบจะเต็มร้อยแล้วล่ะ ว่าผู้หญิงที่พี่นัทกำลังแอบคุยอยู่ คือเพื่อนสนิทของฉันคนนี้จริงๆ
“อือ เจ๊รู้” หลังจากเงียบไปครู่สั้นๆ สุดท้ายเจ๊ตาลก็ยอมพูดออกมาในที่สุด
“ทำไมเจ๊ไม่บอกฉัน เราเพื่อนรักกันไม่ใช่เหรอ ทำไมเจ๊ต้องปล่อยให้ฉันโง่ด้วย!” พอได้ฟังอีกฝ่ายคายความจริงออกมาทีละนิด นิสัยเสียๆ ของฉันก็เริ่มผุดออกมาอย่างห้ามไม่ได้
ฉันโกรธ ฉันโมโห ฉันไม่พอใจ และเอาแต่ขึ้นเสียงโวยวายเหมือนกับนางร้ายในละครไม่มีผิด
“กานต์ใจเย็นๆ นะ เจ๊ไม่รู้ว่าเจ๊จะเริ่มบอกกานต์ตรงไหนก่อนดี…”
ยิ่งได้ฟังคำพูดปลอบใจของเธอ ฉันยิ่งรู้สึกเจ็บ ราวกับว่ามีมีดปลายแหลมค่อยๆ ปักลึกลงที่กลางหลังอย่างช้าๆ
“ไม่ใช่เพราะว่าเจ๊ปกป้องผู้หญิงคนนั้นเหรอ!?” ถึงอย่างนั้น ฉันก็ยังแย้งเสียงแข็ง พยายามข่มทุกความรู้สึกเอาไว้ไม่ให้ระเบิดออกมามากกว่านี้
ทั้งหมดนั่นก็เพื่อที่จะฟังคำพูดโกหกของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนรัก
“ไม่ใช่นะกานต์ ผู้หญิงคนนั้นน่ะ เขาไม่ได้ตั้งที่จะ…”
ฟึ่บ!
ทั้งที่พยายามแล้ว แต่สุดท้ายฉันก็ทนที่จะฟังคำโกหกของเธอไม่ไหว จำต้องหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองเปิดข้อความที่ได้รับมา ยื่นให้เธอดู พร้อมด้วยคำถามสั้นๆ
“ลูกตาลในข้อความนี้… คงไม่ใช่เจ๊ใช่ไหม?”
“…” ความเงียบปกคลุมบรรยากาศในห้องอีกครั้ง ระหว่างเราสองคนเกิดเป็นช่องว่างขนาดใหญ่ และฉันจะไม่รู้สึกอะไรเลยถ้าอีกฝ่ายไม่แสดงอาการร้อนรนออกมาให้เห็น
“กานต์… นี่มัน…”
“กานต์ในที่นี้ พี่นัทคงไม่ได้หมายถึงฉันใช่ไหม!?” ฉันตะคอกเสียงถามอย่างสุดจะทน เหมือนคำตอบที่ฉันต้องการมันชัดเจนมากถึงขนาดไม่มีที่ให้อีกฝ่ายปิดบังความจริงอีกต่อไป
“…” ส่วนเจ๊ตาลก็เอาแต่เงียบ เงียบ เงียบ แล้วก็เงียบ
หมับ!
“ตอบสิเจ๊ ตอบ! ตอบสิว่าอีกานต์กับลูกตาลในข้อความมันไม่ใช่ฉันกับเจ๊ใช่ไหม!?” ฉันพุ่งมือเข้าคว้าหัวไหล่ของคนตรงหน้าเขย่าไปมาตามแรงโมโห เพื่อเร่งเร้าคำตอบ เมื่ออีกฝ่ายเอาแต่เงียบ ทว่า
ฟึ่บ!
เจ๊ตาลที่เอาแต่เงียบไป กลับแสดงท่าทางตอบโต้ด้วยการสะบัดตัวออกจากฝ่ามือของฉันอย่างแรง แล้วตะคอกปรามออกมาเสียงดัง
“โอ้ย! พอได้แล้วกานต์!”
เสียงของเธอทำฉันนิ่งชะงักได้ไม่ต่างจากตอนที่เธอกำลังถูกต้อนด้วยคำถาม เจ๊ตาลเม้มปากแน่น นัยน์ตาของเธอสะท้อนภาพใบหน้าของฉันซึ่งแสดงอาการโกรธจัด แต่นั่นก็เพียงแค่ครู่เดียว ก่อนเธอจะละสายตาไปจากฉัน แล้วถามออกมา
“ถะ ถ้ากานต์รู้อยู่แล้ว กานต์จะมาถามเจ๊อีกทำไม…” พอได้ฟังคำตอบฉันถึงกับพูดอะไรต่อไม่ถูก “ผู้หญิงคนนั้นคือเจ๊เอง...”
เสียงของเธอสั่นเครือเหมือนกับรู้สึกผิด ส่วนฉันได้แต่ยืนนิ่งมองเพื่อนรักด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก หัวใจคล้ายกับเต้นช้าลง ขณะในหัวเริ่มปรากฏภาพทุกอย่างที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิต
แม่* :: งั้นเย็นนี้หนูไปหาพี่นัทที่ร้านเกมแบบเมื่อวานนะ
ที่รัก :: ทุกวันนี้พี่ไม่ได้เป็นห่วงกานต์คนเดียว
แต่พี่ก็ห่วงเราด้วย
ประโยคแล้วประโยคเล่า…
แม่* :: อยากเจอหน้าพี่นัทเร็วๆ
จังเลย
ที่รัก :: พี่รักและห่วงเรามากเหมือนกัน
เข้าใจไหมลูกตาล?
รวมไปถึงภาพเหตุการณ์ที่เจ๊ตาลอ้างว่าออกไปคุยโทรศัพท์กับครอบครัวที่ระเบียงตอนดึกๆ
อยู่เป็นประจำ ซึ่งนั่นมันหมายถึง เบอร์พี่นัทที่ฉันพยายามติดต่อจะขึ้นรอสายเช่นกัน
“อ๋อ… เป็นเจ๊นี่เองที่แอบคุยกับแฟนฉัน”
“กานต์… ฟังเจ๊ก่อน…”
อีกครั้งที่เจ๊ตาลเอ่ยขึ้นพลางเอื้อมมือทำท่าจะจับแขน แต่ว่าร่างกายกลับปฏิเสธสัมผัสดังกล่าวด้วยการสะบัดตัวเดินถอยห่างออกไปหนึ่งก้าว
“เจ๊ทำได้ยังไงอ่ะ
เจ๊หักหลังฉันแบบนี้ได้ไง!? เจ๊อยู่กับฉันตลอด แล้วทำไม…”
ฉันละล่ำละลักคำถามเหมือนกับคนเสียสติ เสียงของฉันมันสั่นไปหมด บอกไม่ถูกว่าตัวเองควระจะเสียใจ แค้นใจ หรือเจ็บใจก่อนกันดี
“เจ๊ไม่ได้หักหลัง
ตลอดเวลาที่อยู่กันกานต์ เจ๊ไม่เคยคิดจะทำร้ายกานต์เลย…
บางครั้งคนที่พี่นัทคุยโทรศัพท์ตอนที่เราอยู่ด้วยกัน มันก็ไม่ใช่เจ๊นะ… ถะ ถ้าไม่เชื่อ กานต์ลองไปถามพี่นัทได้นะ…” เธอเองก็รัวคำพูดอ้างเหตุและผลออกมารัวๆ ไม่ต่างกัน
“ตอนอยู่กับฉัน เจ๊ไม่ได้คุยแต่ลับหลังคุย มันต่างกันตรงไหน?!” ร่างกายทุกส่วนก็เช่นกัน หัวมันร้อนจนแทบไม่อยากฟังเหตุผลอะไรที่อีกฝ่ายกล่าวอ้าง
“พวกเจ๊คบกันมานานแค่ไหนแล้ว!?”
ตอนนี้บอกเลยฉันไม่สามารถบรรยายความรู้สึกของตัวเองได้
ฉันเหมือนคนจะร้องไห้ แต่ว่าน้ำตาดันไม่ยอมไหล ทว่า คนที่เป็นฝ่ายร้องไห้อยู่ตอนนี้
มันดันเป็นบุคคลที่แอบลอบคบกับแฟนฉันเสียเอง
“ฮึก… สะ สี่ปีแล้วกานต์… ขะ ขอโทษนะกานต์… ฮืออ”
อ่า… สี่ปีเลยเหรอ นี่ฉันโง่มาตั้งสี่ปีเลยเหรอเนี่ย
“กานต์ฟังเจ๊หน่อยนะ เจ๊มีเหตุผล…”
“เจ๊เอาเวลาไหนไปคุยกันวะ
เจ๊ทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง!” ฉันหวีดเสียงขัดแบบไม่ฟัง
ตอนนี้ร่างกายเหมือนปฏิเสธทุกคำแก้ตัวของคนตรงหน้า
“กานต์ ได้โปรดฟังเจ๊อธิบายก่อน…”
แต่ถึงอย่างนั้น เจ๊ตาลก็ดึงดันพยายามจะอธิบายทุกเรื่องให้ฉันฟัง “เจ๊รู้ว่าสิ่งที่ทำอยู่มันผิด แต่เจ๊ก็ชอบพี่นัทเหมือนกัน…”
“เจ๊ก็เลยแอบกินกันลับหลังฉันอย่างงั้นเหรอ?” ฉันย้อนเสียงเรียบ แต่เจ๊ตาลกลับส่ายหัวปฏิเสธ
“เจ๊ไม่ได้ตั้งใจนะกานต์…”
“ทั้งที่รู้ว่าพี่นัทคบกับฉัน
แต่พวกเจ๊ก็ยังแอบคุย แอบคบกันได้ นี่น่ะเหรอไม่ตั้งใจ!?”
“ฮึก... กานต์ไม่ใช่คนที่กำลังใกล้ตายแบบเจ๊
กานต์ก็พูดได้สิ…” เธอกำลังพูดบางอย่างที่ฉันไม่เข้าใจและไม่เคยรู้มาก่อน
ตลอดระยะเวลา 7 ปีที่เป็นเพื่อนกันมา “เจ๊กำลังจะตายได้ยินไหม…
ฮืออ”
คำว่าจะตายของเธอทำฉันพูดไม่ออก
แต่ในขณะเดียวกันความโกรธมันก็ไม่ได้จางไปไหน
“เจ๊เป็นลูคีเมีย… ฮึก” เจ๊ตาลพูดเสียงอ่อนเหมือนคนหมดแรง
เธอพยายามเดินเข้ามาจับต้องตัวฉันฉันอีกครั้งเพื่อเรียกร้องการให้อภัย มือของเจ๊ตาลกอดรั้งแขนของฉันเอาไว้แน่น เธอร้องไห้หนักมากเสียจนฉันพูดอะไรไม่ออก
“เจ๊อยากมีความสุขเหมือนวัยรุ่นทั่วไป
เที่ยว ดื่มเหล้า ใช้ชีวิตเสเพลไปวันๆ เหมือนคนปกติ เจ๊อยากมีความสุขกับคนที่เจ๊รัก เจ๊ไม่อยากเครียดกับสิ่งที่เป็นอยู่!”
แม้ว่าฉันจะรู้สึกรักเจ๊ตาลมากเทียบเท่ากับที่ฉันรักพี่นัทก็ตามที
แต่ตอนนี้สำหรับฉันอะไรๆ มันก็ดูไม่มีเหตุผลไปซะหมด
ที่สำคัญคำพูดของเธอมันฟังไม่ขึ้น!
ฉันจับมือเจ๊ตาลออกจากแขนด้วยสภาพนิ่งเหมือนคนหมดอาลัย
ปรายตามองใบหน้าเรียวสวยซึ่งเต็มไปด้วยคราบน้ำตาอย่างนึกสังเวช
เวลานี้ฉันไม่มีความรู้สึกสงสารหลงเหลืออยู่เลย มันเฉยและชาไปหมด
ที่รู้สึกอยู่ในเวลานี้มีแค่ความเห็นแก่ตัวเท่านั้นที่ฉันสัมผัสได้
“สิ่งที่เจ๊อยากทำก่อนตาย
คือการแทงข้างหลังเพื่อนสนิทงั้นเหรอ…”
ฉันถามและสบตากับเธอไปตรงๆ
“กะ กานต์… ฮึก”
“ถ้านั่นเรียกว่าความสุข
ฉันว่ามันโคตรตลกเลยว่ะ”
“งั้นก็ตบเจ๊เลยสิ!!” เมื่ออ้อนวอนไม่ได้ผล
เธอจึงโวยวายร้องขอให้ฉันลงโทษเธอ
แต่สิ่งที่ฉันเลือกทำต่อไปหลังจากนี้ คือการก้าวเท้าถอยห่างเธอหนึ่งเก้า เดินหันหลังให้เพื่อนสนิท ตรงไปที่ประตูห้องพัก โดยทิ้งคำพูดไว้เพียงสั้นๆ
“ฉันอยากตบเจ๊นะ… อยากตบให้หายแค้น อยากตบให้เจ๊เจ็บแบบที่ฉันรู้สึก แต่...”
“ฮึก…” อีกครั้งที่ฉันเหลียวหลังตวัดหางตามองใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาของเพื่อนสนิท และกล่าวขึ้นช้าๆ ชัดๆ
“ผู้หญิงดีๆ มีการศึกษาน่ะ เขาไม่ใช้ความรุนแรงกันหรอก ตบไปก็เสียมือเปล่าๆ”
To Be Continued...
ตอนนี้กำลังเดินทางไปเชียงใหม่ อิๆ แต่ยังสามารถอัพนิยายให้อ่านได้ตลอด บอกเลยสตรองมาก!
ขอบคุณสำหรับทุกข้อสงสัยที่มีเข้ามา เราขอบคุณที่ทุกคนมีหลายความคิด ทั้งคิดเห็นตรงหันแต่ต่างกัน เนื้อเรื่องมันเพิ่งจะเริ่ม ปมแรกเพิ่งจะมา และเราเชื่อว่าทุกข้อสงสัยของคนอ่านมีคำตอบอยู่ในเนื้อหาทุกตอนแน่นอน ฮิๆ
ชอบก็เม้นไว้ ถูกใจเรื่องนี้อย่าลืมโหวตเต็ม100%
1เม้น1กำลังใจเนอะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายเรื่องนี้นะครับ
ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคอมเม้นและโหวตดีๆในหน้านิยาย
ติดแท็กในทวิต
#รักติดเกม
#ฟิคแฟนติดเกม
#ฟิคเมียหลวงได้เมียน้อย
{ เรื่องอื่นของหนุ่มๆ ในสังกัด }
ไม่เคยส่องหรือลองอ่านเรื่องไหน จิ้มได้น้า
ความคิดเห็น