[สนพ.SENSE BOOK] รักติดเกม ll GAME ADDICTION

ลำดับตอนที่ #26 : Addict25 ll ยกที่ยี่สิบห้า {อัพ100%}

***สามารถปิดเพลงตอนอ่านได้นะ***

แต่ถ้าฟังไปด้วยอาจจะอินมากกว่านะ ฮิๆ

EP25

ยกที่ยี่สิบห้า

        เวลาต่อมา

    17.40 น.

@ร้านขายของชำใกล้หอพักหญิงA

        “ตาล่อกแล่กนะเรา อย่ามาเนียนเดี๋ยวกูยิงไส้แตกกระจายเป็นหนังสามมิติ”

        “…”

        “แหนะๆ พูดด้วยไม่พูดด้วย หยิ่งอ่อ…” 

             เสียงจ่อกแจ่กจอแจในร้านเกม ทำฉันฉันยืนเท้าเอวมองบรรยากาศภายในร้านด้วยความรู้สึกละเหี่ยใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับผู้ชายตัวสูงที่ดูจะโตและเป็นผู้ใหญ่กว่าใครในร้าน ที่เอาแต่ส่งเสียดังไม่หยุดเสมือนว่าเขาเป็นเด็ก

“นั่นแน่… นี่ก็จะมืดแล้วนะไม่กลับบ้านกลับช่องอ่อมึง!”

สายตาฉันเบนไปยังที่นั่งข้างๆ ซึ่งมีเด็กผู้ชายหัวเกรียนตัวเล็กในชุดนักเรียนประถมกำลังนั่งขะมักเขม้นเล่นเกมด้วยท่าทางเกร็งๆ เหมือนไม่มีสมาธิ

แน่ล่ะ โดยปั่นประสาทอย่างนั้นใครมันจะไปมีสมาธิเล่นเกมได้ล่ะ!

“พี่เกมส์ เลิกแกล้งน้องสักทีได้ไหม พี่โตแล้วนะคะ” พอเห็นเขางัดความขี้แกล้งมาขู่เด็กประถมในร้านเกมมากเข้า มันก็อดไม่ได้จะเอ่ยปากต่อว่า

“ทำไมอ่ะคะ สนุกดีออก” ฉันเบ้ปากใส่อย่างนึกหมั่นไส้ เมื่ออีกฝ่ายย้อนกลับมาอย่างงั้น สีหน้าดูพึงพอใจและมีความสุขอย่างสุดๆ

“เหอะ! นิสัยไม่ดี ไม่คุยด้วยแล้วเบื่อ!” และพูดทิ้งท้ายใส่เขาเพียงสั้นๆ ก่อนตัดสินใจลุกเดินออกไปด้านนอกร้าน

จริงๆ แล้วฉันไม่ได้เบื่อเขาหรอก และฉันก็ไม่ได้เบื่อร้านเกมที่นี่ด้วย แต่ที่ปลีกตัวออกมาก่อนน่ะ เป็นเพราะฉันกลัวจะอดหมั่นไส้นิสัยขี้แกล้งของเขาไม่ได้ต่างหาก

บรืนนน…

เสียงดับเครื่องยนต์ของรถมอเตอร์ไซค์ขนาดเล็กดังขึ้นที่หน้าร้านและหยุดจอดลงในจังหวะเดียวกับที่ฉันเดินออกไปพอดี

บอส พี่กุ๊กกับพี่เซินและพี่เซินในชุดนักศึกษาต่างสถาบันต่างคณะ มาพร้อมเพรียงกันโดยไม่ได้นัดหมาย และนี่ก็คงเป็นอีกเรื่องที่ฉันได้เจอเป็นประจำเฉกเช่นกับการมาที่ร้านเกม

“เฮียเกมส์อ่ะ” เสียงดุ ของพี่เซินยังคงทำฉันสะดุ้งได้ทุกเวลาเมื่อเขาเปิดปากพูด

“อยะ อยู่ข้างในอ่ะ” ฉันตอบแบบส่งๆ รีบหลบสายตาจากเขา พาตัวเองมาคุดคู้นั่งที่โต๊ะไม้หน้าร้าน เริ่มแรกฉันไม่ชินกับภาพลักษณ์ขาโหดของพี่เซินยังไง ตอนนี้ก็ยังคงเป็นอย่างงั้น นี่แหละคืออีกเรื่องหนึ่งที่ไม่มีการเปลี่ยนแปลง

ส่วนเขาก็ดูไม่ได้อะไรกับฉันมากนัก พี่เซินรีบกวาดขอลงจากรถคู่ใจ คว้าไหล่พี่กุ๊กที่ซ้อนท้ายมา พากันเดินเข้าไปในร้านเกม เหลือไว้เพียงแค่บอสกับฉันสองคนด้านนอกร้านเท่านั้น

และนั่นแหละคือช่วงเวลาที่ฉันเซ็งที่สุด

บอสน่ะสนิทกับพี่เกมส์มาตั้งแต่อยู่ร้านเกมเก่าแล้ว (ร้านเกมหน้ามหาวิทยาลัย) เขาชื่นชมความสามารถในการเล่นเกมของพี่เกมมาก เรียกว่าซูฮกเลยก็ว่าได้ นั่นจึงไม่ทำให้ฉันแปลกใจว่าทำไม เขาถึงยอมเลิกเล่นเกมที่ร้านใหญ่หน้ามหาวิทยาลัยแล้วตามมาเล่นที่ร้านเล็กๆ อย่างร้านขายของชำแห่งนี้

“ทำไรวะกานต์” คำถามสั้นๆ ถูกเขาเอ่ยปากถามขึ้นเหมือนทุกครั้ง ซึ่งในแต่ละคราว ถ้าหมอนี่ไม่กวนประสาทหรอพูดแกล้งฉัน ก็คงจะพูดจาหาเรื่องปั่นประสาทไปเรื่อยเหมือนทุกทีนั่นแหละ

“ก็นั่งอยู่เนี่ย จะให้ทำอะไรล่ะ?” ฉันตอบส่งๆ ไปตามประสา ก่อนต้องสะดุ้งเมื่อบอสเดินมานั่งข้างๆ บนเก้าอี้ไม้ถัดจากฉันไปนิดหน่อย

“เห็นหน้ากานต์แล้วเกิดคำถามว่ะ”

“คำถามอะไร?” นั่นไง เขากำลังจะเริ่มกวนประสาทฉันอีกแล้ว

“นี่มันก็หลายเดือนมาแล้วนะที่กานต์อยู่กับพี่เกมส์อ่ะ” ฉันเหลือบมองหน้าคนพูดเล็กน้อยด้วยความสงสัย ก่อนพบว่าบอสในตอนนี้ไม่ได้ทำสีหน้ายียวนเหมือนทุกที แต่เขากำลังหยิบบุหรี่ขึ้นมาคาบไว้ที่ปาก “ก็เข้าใจนะว่ากานต์เลิกกับพี่นัทแล้ว ข่าวลือเขาก็ว่ากานต์กับพี่เกมส์คบกัน…”

บอสกำลังพูดเรื่องเก่าๆ ที่ผ่านมา เพราะไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาสงสัยมันคือเรื่องอะไรนั่นแหละ มันก็เลยพลอยให้ฉันรู้สึกใจเต้นด้วยความลุ้นระทึกและหวาดหวั่นไปในคราวเดียวกัน

“แล้วทำไมอ่ะ?”

“ก็ไม่ทำไม ก็เห็นช่วงหลังมานี่ตัวติดกันตลอด เหมือนตอนกานต์คบกับพี่นัทเลย…” อีกครั้งที่บอสเงียบเสียงลง และเป็นฉันเองที่เลอกลืนน้ำลายลงคอ 

โดยเฉพาะในตอนที่แววตาขี้สงสัยของบอสเลื่อนมองฉันจากทางหางตา แล้วถามขึ้นเป็นหนที่สอง

“กานต์กับพี่เกมส์มีความสัมพันธ์กันแบบไหนแน่วะ?”

ประโยคต่อมาของบอสทำฉันหน้าร้อนได้อย่างบอกไม่ถูก โดยเฉพาะเมื่อวินาทีนี้กำลังถูกสายตาของเขาจ้องลึกเข้าราวกับจะเค้นหาความจริง

“ถะ ถามอะไรไร้สาระ ฉันกับเขาก็เป็นพี่น้องกันไง” ฉันรีบรัวคำตอบแบบไม่ทันคิดพร้อมกับสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง เพื่อเป็นการตัดบทสนทนา 

จะให้พูดว่าเป็นความสัมพันธ์อันดีระหว่างอดีตเมียงหลวงและอดีตเมียน้อยมันก็คงไม่ใช่เรื่อง

แต่เหมือนว่าบอสจะไม่ยอมจบง่ายๆ

“พี่น้องห่าอะไรจูบกันหน้าร้านเกมแบบนั้นวะกานต์?” ตอนแรกก็กะไม่สนใจหรอกว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร แต่พอบอสพูดออกมาแบบนั้น ฉันก็เริ่มลุกลี้ลุกลนอยู่ไม่สุข

“ตั้งแต่รู้จักกับพี่เกมส์มา เราไม่เคยเห็นเขาทำอะไรเพื่อใครขนาดนี้เลยนะรู้ป่ะ? วันแรกที่เรารู้ว่าพี่เกมส์โดนคนในมหาวิทยาลัยแบน เราโคตรตกใจอ่ะ…”

“…”

“เราไม่รู้หรอกว่าตอนนั้นเกิดอะไรขึ้น เรารู้แค่ว่าพี่เกมส์โทรหาเราให้เรามาหาที่นี่” บอสเงียบเสียงลงเล็กน้อย ปากพ่นควันสีขี้เถ้าลอยคว้างไปในอากาศ ก่อนเริ่มพูดอีกหน “แต่คำแรกที่พี่เกมส์บอกเราก็คือ ให้เราช่วยมาอยู่เป็นเพื่อนกานต์ที แปลกดีป่ะ?”

ฉันไม่ได้พูดอะไร เพราะรู้ความหมายที่บอสพูดและรู้เหตุผลการกระทำทั้งหมดของพี่เกมส์ดี และการที่ความสัมพันธ์ระหว่างเรายังเกิดเป็นข้อสงสัยให้กับรุ่นน้องคนสนิทอย่างบอส มันก็แปลได้ไม่ยากเลยว่า เขารักษาสัญญาที่ให้ไว้กับฉันตั้งแต่ในคืนนั้นจนมาถึงวันนี้

ว่าเขาจะไม่บอกใคร… (เว้นตอนที่เขาพูดเพราะโกหกปิดบังความจริงให้ฉันเมื่อตอนนู้นน่ะนะ)

“ถามเพื่ออะไรอ่ะบอส ไม่ใช่เรื่องเลยนะ”

“ก็เราเห็นกานต์ชอบกัดพี่เกมส์อ่ะ ยังไงก็เบาๆ หน่อยนะเว้ย พี่แกดูห่วงกานต์มากเลย”

“บอสพูดมากอ่ะ เบื่อฟังแล้ว” และเพื่อเป็นการทำให้บอสหยุดพูดมาก ฉันเลยตัดบทอีกครั้ง “รู้ยังเมย์มีหนุ่มคนใหม่แล้วนะ” และจงใจพูดแหย่ใส่เขา ก่อนลุกขึ้นจากม้านั่ง เดินย้อนกลับเข้าไปในร้านขายของชำ

ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ได้ช่วยให้คนปากไวอย่างเขาสงบปากสงบคำและเลิกจุ้นจ้านกับเรื่องส่วนตัวของฉันได้เลย

“วันนี้เป็นวันเกิดพี่เกมส์นะเว้ยกานต์ มีอะไรให้พี่เขายัง?” ฉันทำเป็นไม่ได้ยินคำพูดของบอส เหมือนกับที่เขาแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินเรื่องเมย์นั่นแหละ

เท้าทั้งสองข้างรีบเดิมดุ่มๆ กลับเข้าไปข้างใน ก่อนต้องหยุดลง เมื่อจังหวะนั้นมีคนกลุ่มหนึ่งเดินออกจากร้านเกมด้านในพอดิบพอดี

กึก!

“อ้าว จะไปไหนคะเนี่ย?” คำทักทายคล้ายกับสงสัย ทำฉันเงยมองหน้าเจ้าของคำถามเล็กน้อย แล้วตอบกลับไปสั้นๆ

“หนูหิวน้ำ ก็เลยจะแวะเข้าไปซื้อน้ำค่ะ”

“อะ… เงินเหลือจากค่าเกมส์เมื่อกี้ ฝากซื้อโค้กใส่ถุงให้พี่ด้วยนะ” พี่เกมส์คว้ามือฉันไปจับอย่างถือโอกาส แล้ววางแบงค์ยี่สิบจำนวนสองใบลงมาเบาๆ เพียงแค่นั้นมันกลับทำให้ใจฉันเต้นผิดจังหวะได้จนน่าแปลกใจ

พี่เกมส์กระทำและพูดกำชับไว้แค่นั้น ก่อนเดินล้วงกระเป๋าออกไปที่โต๊ะไม้หน้าร้านด้วยกับพี่เซินและพี่กุ๊ก และการที่เขาไม่พูดอะไรถึงวันเกิดตัวเองเลยแบบนั้นน่ะ มันทำให้ฉันรู้สึกแปลกใจ จนอดยืนมองเขาจากบริเวณประตูหน้าร้านไม่ได้

แต่พอรู้สึกตัว ฉันจึงรีบส่ายหน้าไล่ความสงสัยที่มีให้หมดไป รีบเปิดประตูกลับเข้าไปซื้อของตามจุดประสงค์ในตอนแรก เพราะไม่รู้ว่าหลังจากนี้พวกเขาจะมีแพลนทำอะไรกันต่อ อีกทั้งวันนี้ก็เป็นวันเกิดพี่เกมส์ด้วย…

พอซื้อของที่ต้องการเสร็จฉันก็รีบเดินออกมาที่หน้าร้านและต้องพบว่าพวกเขาทั้งหมดกำลังคร่อมรถมอเตอร์ไซค์ของตัวเอง ทันทีที่พี่เซินเห็นหน้าฉัน เขาก็เริ่มแสดงท่าทางน่ากลัว

“ชักช้าจังนะ คนเขายิ่งรีบๆ กันอยู่” ฉันกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ รีบพาตัวเองตรงไปที่รถของพี่เกมส์แบบไม่มีข้อสงสัย

ต่อให้ไม่รู้ว่าพวกเขาเตรียมตัวจะไปไหนกันก็ตาม เหตุผลเดียวที่ทำให้ฉันยอมวิ่งไปซ้อนท้ายรถพี่เกมส์ได้ก็คงจะเป็นเพราะ ฉันรู้ว่าการที่เขาอยู่ใกล้กับพี่เกมส์แบบนี้ฉันจะปลอดภัย

“ป้อนน้ำทีค่ะ พี่เมื้อยเมื่อย~” ลูกอ้อนมุกแรก ถูกยิงใส่ฉันทันที เมื่อคนอื่นเริ่มบิดเครื่องพากันออกไปจากหน้าร้านขายของชำ ส่วนฉันก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร รีบยื่นถุงน้ำโค้กในมือให้เขาดูด พร้อมทั้งเอ่ยปากถาม

“เราจะไปไหนกันคะ?”

“เอาไว้น้องกานต์รอเซอร์ไพรซ์เองจะดีกว่า” พี่เกมส์กลืนน้ำลงคอเสียงดังและตอบฉันเพียงแค่นั้น

อะไรกันคนที่ควรได้รับการเซอร์ไพรซ์มันพี่เกมส์ต่างหากล่ะ ไม่ใช่ฉัน!

ไม่รอให้เสียเวลาไปมากกว่านี้ พี่เกมส์ก็บิดเร่งความเร็วรถขับตามหลังพวกพี่เซิน บอส และพี่กุ๊กไปแบบติดๆ ก่อนจะพาฉันไปในที่ที่เป็นข้อสงสัย

และใช่! มันเป็นอย่างที่เขาว่า เพราะทันทีที่รถขับมาถึงสถานที่ที่เป็นเป้าหมาย คนคุ้นเคยอย่างฉันถึงกับต้องประหลาดใจอย่างสุดๆ เพราะสถานที่ที่ว่านั้นก็คือหอพักสูงใหญ่ซึ่งอยู่ติดกับหอพักที่ฉันพักอาศัยนั่นแหละ

ทันทีที่พี่เกมส์และพวกน้องๆ จอดรถลงบริเวณหน้าหอพัก ฉันก็รีบกวาดขาลงจากเบาะหลัง และเอ่ยคำขอบคุณออกไปทันทีอย่างเช่นทุกคืน แม้ว่าจะรู้สึกประหลาดใจที่วันนี้พวกเขาพาฉันมาส่งที่หอไวกว่าปกติตามที

“ขอบคุณนะคะ สำหรับวันนี้…”

“พูดอะไรอย่างงั้นคะน้องกานต์” พี่เกมส์ขัดเสียงดัง  แถมเขายังรีบกวาดขาลงจากรถ เพื่อมาดึงรั้งแขนฉันซึ่งกำลังจะเดินกลับเขาไปในหอพักเอาไว้

มือหนึ่งของเขาดึงถุงโค้กไปจากมือฉันยกขึ้นดูดแก้กระหาย ก่อนเริ่มพูดต่อ น้ำเสียงคล้ายกับจะหาเรื่อง

“พี่บอกน้องกานต์เหรอคะ ว่าจะพามาส่ง”

คราวนี้คนที่แปลกใจหนักยิ่งกว่าเก่ามันก็ดันเป็นฉันเสียเอง แต่แล้วไม่นานความสงสัยและความแคลงใจทั้งหมดก็หายไป เมื่อพวกพี่เซินเดินตรงไปที่หอพักซึ่งอยู่ข้างๆ กับหอพักที่ฉันอาศัยอยู่พร้อมด้วยเสียงตะโกนเร่ง

“จีบกันเสร็จแล้ว ก็รีบตามมาไวๆ นะพี่!”

“เออ!” พี่เกมส์หันไปตะโกนตอบรับเสียงเร่งเร้าของพวกน้องกลับไปอย่างส่งๆ ก่อนหันกลับมาที่ฉัน แล้วพูดออกมาพร้อมด้วยรอยยิ้ม 

“ไปกันเถอะค่ะ หอพักพี่อยู่ข้างๆ หอน้องกานต์ตรงนี้เอง”

To Be Continued...

พี่เกมส์นี่บัดสีจริงๆ สถานะยังไม่ชัดเจน แต่ชวนน้องกานต์ขึ้นห้อง ว้ายยยย! ปล. ส่วนที่เหลือมันยาว เราขอยกไปขึ้นตอนใหม่แทนเนอะ

รอเล่นเกมชิงหนังสือกัน

ชาร์ปหน้า (สัก2ทุ่มเนอะ)

ชอบก็เม้นไว้ ถูกใจเรื่องนี้อย่าลืมโหวตเต็ม100%

1เม้น1กำลังใจเนอะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายเรื่องนี้นะครับ

ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคอมเม้นและโหวตดีๆในหน้านิยาย

ปล. ตอนนี้พี่เกมส์วางแผงขายตามร้านหนังสือชั้นนำทั่วประเทศแล้วจ้าา ทั้งซีเอ็ด นายอินทร์ B2S สามารถซื้อผ่านทางเว็ป สนพ.ได้ด้วย ><สาวๆ อย่าลืมแวะไปสอยหนุ่มคนนี้กลับบ้านกันน้า ฮิๆ

เว็ปสำนักพิมพ์ www.sense-book.com

ชอบก็เม้นไว้ ถูกใจเรื่องนี้อย่าลืมโหวตเต็ม100%

1เม้น1กำลังใจเนอะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายเรื่องนี้นะครับ

ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคอมเม้นและโหวตดีๆในหน้านิยาย

จิ้มหน้าพี่เกมส์ไว้รอเจอกันชาร์ปหน้านะเออ

VVVV

VV

ติดแท็กในทวิต

#รักติดเกม  #ฟิคแฟนติดเกม

#ฟิคเมียหลวงได้เมียน้อย

ติดแท็กในทวิต

#รักติดเกม 

#ฟิคแฟนติดเกม

#ฟิคเมียหลวงได้เมียน้อย

จิ้มหน้าพี่เกมส์ไว้รอเจอกันชาร์ปหน้านะเออ

VVVV

VV