คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Addict17 ll ยกที่สิบเจ็ด {อัพ100%}
อีกแล้ว เขากำลังพูดอะไรแปลกๆ เหมือนเมื่อวานอีกแล้ว…
พี่เกมส์ไม่ตอบ แต่ถือวิสาสะจับมือฉันไปทาบที่อกข้างซ้ายของตัวเองและหลับตาลง เขาทำเป็นสูดหายใจเข้าปอดเสียงดัง ในขณะที่ฉันยืนนิ่งเป็นหุ่นไม่เข้าใจในสิ่งที่เขากำลังปฏิบัติ แต่เพียงไม่นาน พี่เกมส์ก็ยอมปล่อยมือฉันลงแล้วพูดออกมาทั้งๆ ที่ยังหลับตาอยู่แบบนั้น
“อ่า…
เหมือนพลังชีวิตกลับมาเต็มเปี่ยมเลย”
“พี่ทำอะไรของพี่เนี่ย
หนูไม่เข้าใจ” การกระทำแปลกๆ ของเขามันทำให้ฉันสงสัย
ทั้งที่เป็นแบบนั้นแต่คนถูกถามดันเอาแต่ยิ้ม
“เติมพลังยังไงล่ะค่ะ”
“…”
“พูดง่ายๆ ก็คือพี่เป็นสายแท็งค์ถูกไหม
นั่นเท่ากับพี่ต้องเป็นตัวล่อ รองรับการโจมตีแทนสายฮีล” ฉันเงียบเพื่อฟังเขาอธิบาย
แม้จะไม่เข้าใจแต่ฉันก็ยังทนฟัง
พี่เกมส์ยิ้มคล้ายกับพอใจในคำพูดของตัวเอง
และอีกครั้งที่เขาเลื่อนมือ ใช้ปลายนิ้วเคาะลงมาบนหน้าผากฉันเบา แล้วพูดต่อ
“ส่วนน้องกานต์คือสายฮีล
มีหน้าที่คอยรักษาและฟื้นฟูพลังชีวิต ขวัญและกำลังใจของพี่ที่เสียไป ตรงนี้…” เขาทำท่าชี้ไปที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเองราวกับว่านั่นคือข้อตกลงระหว่างเรา
พี่เกมส์เงียบเสียงลงไปครู่หนึ่ง
นัยน์ตาเรียวรีกำลังกวาดมองฉันตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า แววตาของเขามันเต็มไปด้วยความหวัง
“สรุปแล้ว… น้องกานต์จะช่วยอยู่เป็นสายฮีลให้พี่แบบนี้ได้ไหมคะ?”
“พี่พูดอะไรบ้าๆ แบบนี้อีกแล้ว หนะ... หนูไม่เข้าใจหรอกนะ สายฮงสายฮีลอะไรกัน!” ฉันถอยห่างเขาหนึ่งก้าว สะบัดหน้าไปทางอื่น เชิดใส่ในสิ่งที่ฉันไม่เข้าใจ
แต่รู้ไหมลึกๆ แล้วหัวใจฉันมันดันสั่นเพราะคำขอบ้าๆ ที่ฉันไม่เข้าใจแม้แต่ความหมายนั่นได้อย่างหน้าตาเฉย
และการกระทำดังกล่าวของฉันจึงทำให้คนตัวใหญ่พูดขึ้น
“แปลว่าน้องกานต์ยังไม่รู้จักโลกอีกใบของพี่ดี…” ฉันแอบชำเลืองมองพี่เกมส์อีกครั้งอย่างไม่คลายความสงสัย ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่เขายื่นมือส่งมาทางฉันแล้วพูดขึ้นอีก “พี่น่ะแบ่งโลกใบนี้เอาไว้สองฝั่ง นั่นคือโลกความจริงและโลกที่พี่สร้างเอง”
ตอนแรกฉันว่าคำพูดของเขาฟังดูแปลกพอแล้ว แต่ว่ายิ่งปล่อยให้เขาพูด ฉันยิ่งรู้สึกว่าเขาเหมือนกับคนที่เสพการเล่นเกมมากไปจนเพี้ยน
“อยากรู้จักโลกอีกใบของพี่ไหมละคะ พี่จะพาไป…”
เอ๊ะ!? โลกอีกใบงั้นเหรอ!?
3ชั่วโมงต่อมา...
@ร้านขายของชำใกล้หอพักหญิงA
15.30 น.
[กานต์แกอยู่ไหนอ่ะ!]
เสียงแสบแก้วหูของเมย์ดังลอดผ่านหูโทรศัพท์ทันทีที่ฉันกดรับสาย
[แกหายไปตั้งแต่เมื่อวาน
แล้ววันนี้ยังจะหายหัวไปไหนอีก!] เธอยังคงเอาแต่โวยวาย
ไม่ปล่อยโอกาสให้ฉันได้พูดอะไร [รู้ไหมว่าคนทั้งมหาวิทยาลัยลือเรื่องแกกับพี่เกมส์กันไปถึงไหนต่อถึงไหนแล้ว!]
“โอ๊ย!
ได้ยินแล้วน่า!” พอได้ทีฉันก็เลยแว้ดเสียงกลับไปบ้าง
[นี่หล่อน!
ฉันโทรมาเพราะเป็นห่วงนะ ไม่ใช่แค่ข่าวลือของแกกับพี่เกมส์นะ
แต่เขายังลือกันว่าพี่นัทกับเจ๊ตาลเปิดใจลองคบกันด้วย!] พออีกฝ่ายกล่าวออกมาแบบนั้น
ในหัวมันก็นึกถึงคำพูดของเพื่อนทรยศไม่ได้
‘อ้อ! ขอบคุณนะกานต์
ที่ยอมเลิกกับพี่นัทเพื่อเจ๊ คราวนี้เราก็หายกันแล้วนะ’
ถึงจะอย่างงั้นก็เถอะแต่ฉันก็ยังพูดตอบกลับไป
“รู้แล้ว
เมื่อตอนเกือบเที่ยงนางก็แวะมาขอบคุณฉัน”
[เฮ้ย!
ได้ไงอ่ะ นี่เจ๊ตาลชักจะทำมากเกินไปแล้วนะ] ดูเหมือนว่าคนที่หัวเสียยิ่งกว่าฉันน่าจะเป็นเมย์
[แล้วเรื่องที่คนลือกันว่าเธอกับพี่เกมส์คบชู้กันล่ะ
มันยังไง?]
“เธอเชื่อไหมล่ะ?” ฉันย้อนกลับไปสั้นๆ
[ก็ฉันไม่เชื่อไง
ถึงได้โทรมาหาเธอเนี่ย!] เสียงของเมย์ฟังดูร้อนรน
แถมยังดูเป็นห่วงฉันยิ่งกว่าใคร แต่ปากก็ยังพูด ยังบ่นไม่เลิก [ฉันว่าช่วงนี้พี่เกมส์มามหาวิทยาลัยไม่ได้แน่ๆ
รู้หรือเปล่าว่าคนทั้งคณะวิศวฯ พร้อมใจกันคว่ำบาตรเขาน่ะ]
“รู้หมดแล้ว…” ฉันตอบเนือยๆ นี่ถ้าฉันบอกเธอไปว่าฉันกับพี่เกมส์เพิ่งจะผ่านสงครามที่เธอว่ามาเมื่อหลายชั่วโมงก่อน
เมย์คงจะตกใจน่าดู แต่เพราะคำพูดของเจ๊ตาลมันดันไม่ยอมหลุดไปจากหัวฉันสักที
ฉันก็เลยถามเมย์ออกไปอีกครั้ง
“นี่เมย์... แกเชื่อเรื่องที่พี่ต๊อดฉันพูดเมื่อ 4 ปีก่อนป่ะ”
[ห๊ะ? ถามทำไมอ่ะ]
“ก็ถามดู…
ว่าแกเชื่อฉันหรือเปล่า”
[ทำไม
แล้วสรุปเรื่องตอนนั้นมันมีอะไร ไม่สิตอนนี้แกอยู่ไหน ฉันจะไปหา เราจะได้คุยกัน!]
“ฉันอยู่ที่…” ฉันลากเสียงในช่วงท้ายประโยค เหลียวหลังมองกลับไปที่โต๊ะไม้หน้าร้านขายของชำซึ่งตอนนี้มีผู้ชายจำนวน 4 คนกำลังนั่งเท้าคางจ้องเขม้นมาทางฉันเป็นตาเดียวเหมือนจะกดดัน
“เอาไว้เดี๋ยวฉันโทรหา
ขอเคลียร์อะไรแป๊บหนึ่งนะ!” เพราะสายตาของพวกเขานั่นแหละฉันจึงต้องรัวคำพูดเพื่อตัดบทเพื่อนสาวคนสนิท
[เฮ้ย! เดี่ยวสิกานต์! แกอยู่ไหนบอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ…. ตู๊ดดดด] ฉันไม่ได้รอฟังเมย์พูดจนจบและกดตัดสายเธอทิ้งดื้อๆ
และหันไปเผชิญหน้ากับผู้ชายทั้ง 4 คนที่กำลังตั้งหน้าตั้งตารอฉันอยู่ที่โต๊ะ ผู้ชายท่าทางน่ากลัวที่ฉันไม่เคยคิดอยากจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วยเลยไม่ว่าจะเวลาไหน!
อันที่จริงฉันไม่ได้สนใจพวกเขานักหรอก
ถ้าหนึ่งในนั้นไม่ได้ฉวยกระเป๋าเงิน กับกุญแจหอพักของฉันไปไว้กับตัวน่ะนะ
แล้วถ้าถามว่าทำไมฉันถึงมาหยุดยืนอยู่ตรงนี้พร้อมกับผู้ชายสี่คน ฉันก็จะเล่าคร่าวๆ
ให้ฟังแล้วกัน
ย้อนไปเมื่อหลายชั่วโมงก่อน
หลังจากที่พี่เกมส์เอ่ยปากชักชวนให้ฉันไปรู้จักกับโลกอีกใบของเขา
เขาก็เริ่มแสดงความเอาแต่ใจด้วยการพาตัวฉันออกจากรั้วมหาวิทยาลัย
ขับตรงไปที่ร้านเกม แต่น่าเศร้าที่ร้านเกมประจำของเขาดันเต็มไปด้วยเพื่อนๆ
ของพี่นัทและคนของคณะวิศวฯ
มันเลยพลอยให้กระแสการคว่ำบาตรของคนในมหาวิทาลัยนำพาฉันมานั่งแก่วอยู่ที่หน้าร้านขายของชำแห่งนี้ยังไงล่ะ!
กึก!
ฉันหยุดเท้าลงที่ข้างโต๊ะม้าหิน สองมือเท้าเอว
กวาดมองหน้าพวกเขาทั้งสี่คนเรียงตัว คนแรกคือพี่เซิน
เขาถูกพี่เกมส์โทรตามตัวให้มาเจอที่นี่ คนที่สองคือไอ้บอส
แฟนเก่าเมย์ผู้ชายที่ติดเกมพอๆ กับติดหญิง คนที่สามคือพี่เกมส์
ตัวการที่พาฉันมานั่งกร่อยอยู่ในสถานที่น่าเบื่อแห่งนี้ ส่วนคนสุดท้าย…
“น้องกานต์คะ นี่ ‘กุ๊ก’ น้องชายแท้ๆ ของพี่เอง ทำความรู้จักกันไว้นะคะ” พี่เกมส์ฉีกยิ้มกว้างพลางใช้มือตบบ่าเด็กผู้ชายอีกคนที่เขาแนะนำว่าเป็นน้อง
ดูจากเบ้าหน้าแล้วฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้ชายที่ชื่อกุ๊กอะไรนั่นจะเป็นน้องชายของพี่เกมส์จริงๆ เขาดูเรียบร้อย น่ารัก ไม่เห็นจะเหมือนคนพี่ตรงไหน แต่เดี๋ยวสิ! นี่มันไม่ใช่ประเด็นสักหน่อย
โอ๊ยย!! นี่พวกเขากำลังคิดบ้าอะไรกันอยู่นะ!!?
ฉันเรียกสติของตัวเองกลับคืนมา พลางยื่นมือส่งไปหาพี่เซินแล้วพูด
“พี่เซินส่งกระเป่าเงินคืนหนูได้แล้ว!” พี่เซินเหลือบมองหน้าฉันเล็กน้อย แต่แล้วก็ทำลอยหน้าลอยตา ไม่รู้ไม่ชี้
มือจับโยนกระเป๋าเงินในมือเล่น เหมือนไม่ได้ยิน
เพียะ!
“โอ๊ยย!” แรงตบของฝ่ามือแกร่งของใครอีกคนที่อยู่บริเวณเดียวกันทำฉันร้องเสียงหลงรีบชักมือกลับมาทันที
เพราะความเจ็บที่ได้รับ ฉันจึงตวัดตามองค้อนเจ้าของการกระทำดังกล่าวแบบไม่พอใจ
บอสกระตุกยิ้มหยันคล้ายกับพึงพอใจสิ่งที่ตัวเองทำลงไป
จากนั้นก็พูดออกมา
“พี่เซินเขาไม่คืนให้
มองไม่รู้หรือไงนี่เธอตาบอดหรือตาถั่ววะกานต์?”
“ไอ้บอส!”
“อ๊ะๆ” เสียงของฉันถูกขัดด้วยเสียงทะเล้นที่น่าโมโหยิ่งกว่า
โดยเฉพาะเมื่อได้เห็นตัวต้นเหตุอย่างพี่เกมส์ที่นั่งมองเหตุการณ์ทุกอย่างเคียงข้างน้องชายกำลังชูนิ้วชี้ส่ายไปมา
“ไม่ทะเลาะกันค่ะเด็กๆ พี่เกมส์ไม่ปลื้มนะคะ”
=_= ไอ้ผู้ชายคนนี้นี่มัน...
โอเค! ยอมรับนะว่าวันนี้ทั้งวันทำฉันรู้สึกตกใจและเป็นกังวลใจในตอนแรก หลังจากนั้นสองชั่วโมงต่อมาฉันก็รู้สึกเบื่อหน่ายเพราะไม่มีอะไรทำ
ส่วนตอนนี้ฉันคิดว่าฉันกำลังโมโห! นอกจากตัวต้นเหตุจะไม่ได้ช่วยอะไรเรื่องกระเป๋าเงินแล้ว
แถมเขายังมาทำเสียงยียวนกวนประสาทใส่อีก!
โมโห! พ่นไฟ!
“พี่เกมส์
บอกให้พี่เซินส่งกระเป๋าเงินคืนหนูเดี๋ยวนี้นะคะ!” เมื่อทวงจากพี่เซินตรงๆ
ไม่ได้ ฉันเลยเอ่ยปากสั่งพี่เกมส์แทน
“ไม่ได้ค่ะ น้องกานต์ยังไม่รู้จักโลกของพี่เลยนะ” เขาว่าพลางส่งสายตามองหน้าพี่เซินยิ้มๆ เหมือนรู้กัน
การกระทำดังกล่าวทำให้พี่เซินจัดการเก็บกระเป๋าเงินของฉันยัดลงกระเป๋ากางเกงตัวเองทันทีแล้วเปลี่ยนมานั่งเท้าคางมองฉันด้วยสายตาดุๆ
แทน
“ถ้าน้องกานต์อยากได้กระเป๋าเงินคืน
พี่ก็มีข้อแลกเปลี่ยน...” ความเจ้าเล่ห์ของพี่เกมส์ยังไม่หยุดแค่นั้น
เขาดีดนิ้วเสียงดังและนั่นทำให้บอสที่คล้ายกับรอเวลาดังกล่าวลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้
ฉันทำตาปริบๆ อย่างไม่เข้า
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นบอสเดินผ่านหน้าตรงไปดึงแขนน้องชายของพี่เกมส์เดินเข้าไปร้านขายของชำ
ไม่ใช่แค่บอสหรอก แต่พี่เซินก็เป็นไปด้วย
เขาลุกทำหน้ายียวน
แถมยังส่งสายตาข่มขู่ขณะเดินผ่านหน้าฉันตามบอสและกุ๊กเข้าไปในร้านแบบติดๆ
ปล่อยฉันให้อยู่กับพี่เกมส์เพียงสองต่อสองที่หน้าร้าน
“พะ พี่เกมส์ต้องการอะไรคะ?” เมื่อทางสะดวก ฉันก็เลยเอ่ยปากถาม และนั่นทำให้คนตัวใหญ่กระตุกยิ้มร้ายกาจทันที
“พี่อยากให้น้องกานต์เล่นไล่จับกับพี่”
“…” เขาว่าไงนะ!?
“แต่มันไม่ใช่การเล่นไล่จับธรรมดาๆ นะ
แต่เป็นการเล่นไล่จับในที่ลับ”
คำพูดของพี่เกมส์ทำฉันกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่
โดยเฉพาะเมื่อสายตาเจ้าเล่ห์มองลึกมาที่ฉันอย่างละลาบละล้วง ขณะผู้เป็นเจ้าของลุกขึ้นจากที่นั่งอย่างช้าๆ
และในวินาทีที่ฉันตั้งใจจะถอยหลังเพื่อตั้งหลัก
พี่เกมส์ก็พุ่งมือเข้าคว้าแขนฉันเอาไว้แน่น
“พี่จะทำอะไรคะ! หนูบอกว่าอย่าโดนตัวหนูไง!” ฉันรีบต่อว่าพลางสะบัดตัวไปมาเพื่อให้เขาปล่อย แต่ดูเหมือนจะสายไปเมื่อเขาบีบแขนฉันเอาไว้แน่น แล้วพูดเชื้อเชิญ
“มาค่ะ ไปเล่นไล่จับกับพี่ในที่ลับกันเถอะ!” พี่เกมส์ไม่สนใจเสียงแย้งของฉัน แต่เขาดันออกแรงกึ่งดึงกึ่งลากตัวฉันให้ตามเขาเข้าไปในร้านขายของชำ
ตอนแรกฉันก็สงสัยอยู่หรอกนะ
ว่าเขาตั้งใจจะทำอะไรกันแน่
แต่วินาทีแรกที่ฉันถูกเขาลากตัวเข้ามาในร้านขายของชำฉันก็รู้ทันที
เพราะร้านขายของชำแห่งนี้
ด้านนอกก็ดูเหมือนร้านขายของธรรมดา แต่พอเดินเข้ามาข้างในนี่สิ
มันดันไม่ใช่แค่ร้านขายของธรรมดา แต่งยังมีร้านเกมซุกซ่อนอยู่ด้านหลังประตูเลื่อนติดฟิล์มสีทึบด้วย
แม้ว่าภายในจะมีคอมพิวเตอร์ตั้งอยู่ไม่กี่ตัวแถมยังดูเก่าและไม่เยอะเท่าร้านใหญ่ที่หน้ามหาวิทยาลัยก็ตาม
แต่ถึงอย่างงั้นที่นี่ก็ยังมีนักศึกษาแวะเวียนมาเล่นกันบ้างประปราย
ให้ตายสิ! นี่ถ้าไม่เดินเข้ามาฉันไม่รู้เลยนะว่ามีร้านเกมอยู่ข้างในแบบนี้ด้วย
มิน่าล่ะ พี่เกมส์ถึงชอบพาฉันมาที่นี่นัก
“นั่งค่ะ!” พี่เกมส์กดตัวฉันให้นั่งลงกับเก้าอี้เลื่อนมีพนัก
โดยที่ข้างๆ มีกุ๊กน้องชายเขานั่งรออยู่แล้ว แถมหน้าจอคอมยังเปิดเกมๆ
หนึ่งค้างเอาไว้
ฉันหันหน้ามองกุ๊กเล็กน้อยตามประสาคนไม่รู้จักและต้องพบว่า
กุ๊กเองก็ดูจะมีสีหน้าไม่ได้ต่างไปจากฉันนัก เขาดูเกร็งๆ
เหมือนไม่ใช่ผู้ชายที่ชอบเล่นเกมเลยสักนิด
“เกมนี้มีชื่อว่าจับผิดมหาสนุก~~”
พี่เกมส์ทำเสียงตื่นเต้นคล้ายกับจะบิ้วอารมณ์ แต่รู้ไหม
ไอ้น้ำเสียงพรรค์นั้นน่ะ
ไม่ได้ช่วยทำให้ฉันกับกุ๊กเปลี่ยนสีหน้าหรือมีอารมณ์ร่วมด้วยเลย เว้นแต่
แปะ! แปะ!
“เฮียแม่งเจ๋ง!”
“สุดยอดๆ เฮียแม่งสุดยอด!”
เอ่อ… เว้นไอ้บอสกับพี่เซินน่ะนะ =_=
สองคนนี้เหมือนจะดูตื่นเต้นเป็นพิเศษ ซึ่งพอมองหน้าจอดีๆ
แล้วฉันไม่เห็นว่ามันจะพิเศษกว่าเกมส์ในสมาร์ทโฟนตรงไหน ภาพก็ดูงั้นๆ กราฟฟิกก็ดูเฉยๆ ไม่รู้จะตื่นเต้นอะไรนักหนา
แต่
“เกมนี้เราจะแบ่งเป็นสองทีม
ทีมแรกคือทีม Hunter (คนล่า)
ส่วนทีมที่สองคือคนเล่นที่ทำตัวเนียนไปกับ NPC” พี่เกมส์ยังคงอธิบายกติกาการเล่นเกมดังกล่าว
ส่วนฉันกับกุ๊กก็ได้แค่นั่งนิ่ง เหมือนคนหมดอาลัยตายอยากในชีวิต “พวกพี่จะเล่นเป็นฝั่งคนล่า ส่วนกุ๊กกับน้องกานต์เล่นเป็นฝั่งคนเนียน
โอเคนะคะ”
“เฮีย… ผมต้องไปทำงานตอน 4 โมง” กุ๊กครวญเสียงอ่อน แววตาบ่งบอกว่าไม่อยากร่วมเล่นเกมดังกล่าวอย่างชัดเจน
ดูๆ ไปแล้วเขาคงอารมณ์เดียวกับฉันนี่แหละ
“เฮียจะปล่อยกลับบ้าน ต่อเมื่อกุ๊กเอาชนะพวกเฮียได้ก่อน” พี่เกมส์ว่า พลางเท้าแขนลงบนพนักเก้าอี้ตัวที่ฉันนั่งอยู่แล้วหันมากระซิบข้างๆ หู “น้องกานต์ก็ด้วยนะ ถ้าเอาชนะได้ พี่จะให้ไอ้เซินคืนกระเป๋าเงินแล้วปล่อยกลับบ้าน แต่...”
“...” ฉันเงียบเมื่อรู้สึกว่าข้อตกลงของเขามันดูน่ากลัว โดยเฉพาะเมื่อพี่เกมส์กระซิบประโยคถัดมา
“ถ้าหนูแพ้ ก็ไม่ได้กลับและไม่ต้องนอนทั้งคืน OK ไหมคะ?”
To Be Continued...
พี่เกมส์โหดแค่ไหนคิดดูบังคับผู้หญิงที่เล่นเกมไม่เป็นให้มาเล่นเกมด้วย ถ้าแพ้ไม่ได้นอน!!!!!!!!!!!!
ชอบก็เม้นไว้ ถูกใจเรื่องนี้อย่าลืมโหวตเต็ม100%
1เม้น1กำลังใจเนอะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายเรื่องนี้นะครับ
ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคอมเม้นและโหวตดีๆในหน้านิยาย
ติดแท็กในทวิต
#รักติดเกม
#ฟิคแฟนติดเกม
#ฟิคเมียหลวงได้เมียน้อย
{ เรื่องอื่นของหนุ่มๆ ในสังกัด }
ไม่เคยส่องหรือลองอ่านเรื่องไหน จิ้มได้น้า
ความคิดเห็น