[สนพ.SENSE BOOK] รักติดเกม ll GAME ADDICTION

ลำดับตอนที่ #1 : Addict00 ll ภรรยาหลวง VS ภรรยาน้อย {อัพ100%}

***สามารถปิดเพลงตอนอ่านได้นะ***

แต่ถ้าฟังไปด้วยอาจจะอินมากกว่านะ ฮิๆ

Prologue

True love is like a jigsaw puzzle.

The pieces will find themselves

when they are 'right' for each other

ความรักที่แท้จริงก็เหมือนกับเกมจิ๊กซอว์

ชิ้นส่วนทั้งหมดจะสามารถค้นพบตัวเองได้ก็ต่อเมื่อ

แต่ละชิ้นสามารถหาชิ้นที่ 'ใช่' สำหรับตัวมันเอง

Google : นิยามความรัก

-KARN TALK-

               @หอพักX

ตึก! ตึก! ตึก!

          “ฉันต้องวางสายแล้ว แค่นี้ก่อนนะ!”

          [อะไรอ่ะ นี่แกจะเบี้ยวนัดฉันอีกแล้วเหรอ!?]

                เสียงแหลมปรี๊ดของ ‘เมย์’ หนึ่งในแก๊งเพื่อนสาวโวยวายขึ้นเสียงดังผ่านหูโทรศัพท์ จนต้องผละออกจากหูเล็กน้อย

[นี่มันรอบที่เท่าไหร่แล้ว สัญญาไว้แล้วนะว่าวันนี้จะดูหนังด้วยกัน!]

เมื่อมีโอกาส ฉันเลยรีบตอบกลับไปอย่างรู้สึกผิด 

         “ก็วันนี้วันเกิดพี่นัท จะให้หนีไปเที่ยวคนเดียวมันก็ดูไม่ดีใช่ไหมล่ะ”

         [ยังไม่เลิกกันอีกหรือไง! หมั่นไส้ชะมัด]

         “นี่! ไม่ชอบก็อย่าแช่งดิ” ฉันแย้ง

         [เชอะ! ฉันไปเที่ยวกับเจ๊ลูกตาลสองคนก็ได้ คอยดูเถอะวันไหนเลิกกันขึ้นมา ฉันจะนั่งหัวเราะให้ฟันหน้าร่วงเลยคอยดู!] ฉันตั้งใจฟังน้ำเสียงประชดประชันของเมย์ เพราะรู้นิสัยของเพื่อนคนนี้เป็นอย่างดี

               พอเธอพูดจบฉันเลยอาศัยจังหวะในตอนนั้นพูดสวนกลับไป

“คอยดูนะ ฉันกับพี่นัทจะคบกันเกิน 10 ปี ให้คนอย่างเธออิจฉาเล่น~ คิกๆ”

          [โอ๊ยย ยัยบ้า! คอยดูนะ ฉันแช่งให้เลิกกันทุกวัน เลิก เลิก! เลิก! ...ตู๊ดดด] ฉันไม่ทนเสียงสาปแช่งหวีดแสบแก้วหูของเพื่อนสนิท และเลือกที่จะตัดสายเธอทิ้งไป ขณะเดียวกัน เท้าก็ก้าวข้ามบันไดขั้นสุดท้ายมายังชั้น 3 ของหอพักซึ่งเป็นชั้นเป้าหมายพอดิบพอดี

‘กานต์’ คือชื่อของฉัน ชื่อจริงคือ ‘กานต์เกล้า’ ตอนนี้กำลังศึกษาอยู่ที่มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่งในเมือง ความสามารถไม่มีอะไรเป็นพิเศษ หน้าตาก็พอไปวัดไปวาได้ แต่เห็นแบบนี้ฉันก็ได้ชื่อว่าเป็นผู้หญิงที่ชะนีหลายๆ คนอิจฉานะขอบอก

ไม่ใช่แค่ชีวิตดี การศึกษาดี หรือฐานะทางบ้านดีเพียงอย่างเดียว แต่ชีวิตรักของฉันนั้นก็ดี๊ดีไม่ต่างกัน แฟนของฉันเขาชื่อพี่ ‘นัทชา’ เรียนอยู่ปี3 มหาวิทยาลัยเดียวกัน เขาแก่กว่าฉัน 2 ปี เราเริ่มคบกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมต้น ตอนนี้ก็ใกล้จะเข้าปีที่ 7 แล้วค่ะ

ในความน่าอิจฉาที่หลายคนมองเห็นก็ยังมีความทุกข์ระทมซ่อนอยู่ ความรักที่คนอื่นมองว่าหวาน พออยู่นานไปก็ชักเริ่มขม อาจเพราะพี่นัทไม่ใช่ผู้ชายปากหวาน ขี้เอาอกเอาใจ ค่อนข้างเป็นคนแข็งๆ ด้วยซ้ำ ทำให้ช่วงปีหลังมานี้ เราทั้งคู่จึงไม่ค่อยมีมุมสวีทด้วยกันบ่อยนัก

          วันนี้ฤกษ์ดีเป็นวันเกิดของพี่นัทพอดี ฉันเลยถือโอกาสซื้อเค้กวันเกิดมาเซอร์ไพรซ์เขาถึงห้องตามแบบฉบับหน้าที่แฟนที่ดี

          ทันทีที่พาตัวเองมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องพักของพี่นัท ฉันก็รีบหยิบกุญแจห้องที่เขาเคยให้ไว้ออกมา จัดการไขประตูเข้าห้องตามอย่างปกติ

                แอ้ดด..

          เมื่อประตูเปิดออก เสียงโวยวายเคล้าเสียงยิงปืนดังสนั่นก็ระเบิดขึ้น

         ปัง! ปัง! ปัง!

          “มันไม่อยู่แถว B แล้ว มึงรีบย้ายกลับมาช่วยกูฝั่ง A ดิ!”

          จากมุมประตูห้อง ฉันสามารถเห็นพี่นัทได้อย่างเต็มตา เขาสวมเพียงบ็อกเซอร์ตัวเดียวกำลังนั่งบังคับจอยเกมในมือ ตาจ้องหน้าจอโทรทัศน์อย่างเมามัน สักพักเหมือนเขารู้ตัว เลยหันมามองฉันพร้อมด้วยรอยยิ้มและคำทักทาย

          “อ้าว มาได้ไง?”

          ส่วนฉันก็ยิ้ม และชูถุงเค้กที่ซื้อมาให้เขาดู

          “หนูซื้อเค้กมาเป่าเบิร์ดเดย์กับพี่ไง~”

          “ดีๆ เอาใส่จานมาเลย เล่นเกมส์แป๊บ!” คำพูดส่งๆ เหมือนไม่ได้สนใจ ทำฉันรู้สึกเฟลนิดๆ เมื่อสิ่งที่คิดไว้ไม่ตรงตามแผนเท่าไหร่ เพราะรู้อยู่แล้วว่าแผนเซอร์ไพรซ์คงใช้ไม่ได้ผล ถ้าหากเปิดประตูห้องเข้ามาแล้วเจอพี่นัทเล่นเกมอยู่แบบนี้

          และนี่ไงล่ะ ปัจจัยที่ลดความหวานของความรักฉันลง

          พี่นัทเริ่มติดเกมอย่างหนักตั้งแต่ขึ้นมัธยมปลาย จากเกมออนไลน์ในคอมพิวเตอร์ทั่วไป เริ่มลามไปถึงเกมส์ในเครื่อง Ps[1] เกมไหนมัน เกมไหนมาใหม่ ขอให้ถาม พี่นัทตอบได้ เพราะเคยทดลองเล่นมาหมด

          เขาขลุกอยู่กับการเล่นเกมออนไลน์และเครื่องเล่น Ps มากกว่าอะไรในโลก

               ชนิดที่ว่า เขามองหน้าจอมากกว่ามอง ‘หน้า’ ฉัน 

               มือจับเม้าส์ จับคีย์บอร์ดและจอยเกมมากกว่า ‘มือ’ ฉันเสียอีก

          แต่ถึงเขาติดเกมอย่างหนักมันก็ไม่เคยทำให้ความรู้สึกที่มีให้เขาลดลงเลยสักวัน กลับกันมันดันเพิ่มขึ้นทุกวันไปตามเวลา

               ฉันไม่ซีเรียสหรอกที่แฟนจะติดเกมหนักขนาดนี้ เพราะฉันถือกฎที่ว่า อะไรที่พี่นัททำแล้วมีความสุข ฉันก็รู้สึกมีความสุขตามไปด้วย 

         แต่ที่พูดมาทั้งหมดนั้น ไม่ได้รวมถึงปัจจัยที่สองซึ่งเป็นตัวการลดความหวานของเราลงหรอกนะ!

“ใครมาวะ นัท?”

เสียงเข้มของผู้ชายอีกคนดังแทรกขึ้นท่ามกลางเสียงกราดยิงปืนของเครื่องเล่น Ps และนั่นมาพร้อมกับการปรากฏตัวของผู้ชายอีกคน ขณะค่อยๆ หยัดตัวลุกขึ้นในท่านั่ง

เขาชื่อพี่ ‘เกมส์’ เป็นเพื่อนสนิทชนิดโคตรจะซี้ปึ้กของพี่นัท พวกเขาตัวติดกันเป็นปาท่องโก๋ไม่ว่าจะเวลาไหน กินข้าว อยู่ในมหาวิทยาลัย หรือแม้แต่ช่วงเวลาเล่นเกม เรียกว่าตลอดชีวิตคู่ระหว่างฉันกับพี่นัทจะต้องมีพี่เกมส์โผล่เข้าแทรกกลางอยู่เสมอ

ฉันไม่ค่อยชอบเขาสักเท่าไหร่ เพราะเขาคือบุคคลซึ่งทำพี่นัทเสียคนด้วยการชวนเล่นเกมไร้สาระไปเรื่อย อารมณ์ก็คงประมาณภรรยาหลวงที่ถูกภรรยาน้อยแย่งชิงความรักจากสามีนั่นแหละ ไหนจะคำพูดคำจา ฟังแล้วไม่ค่อยเข้าหูอีก เอาง่ายๆ คือ ‘ไม่ชอบ!’ 

พี่เกมส์หันมองมาทางฉันคล้ายกับสงสัย ในวินาทีที่เราทั้งคู่สบตากัน เขาก็เริ่มแสดงนิสัยเสียๆ ของตัวเองให้เห็น

พี่เกมส์เบ้ปาก แสร้งทำท่าคล้ายกับตกใจ จากนั้นพูดออกมา

“ว้าย! เมียน้อยมา!”

เกลียดแรง!

“งั้นเดี๋ยวหนูเอาเค้กใส่จานให้นะคะ”

ฉันกรีดยิ้ม ไม่สนใจคำพูดยียวนของพี่เกมส์ สะบัดปลายผม เดินเชิดเข้าไปในห้องเล็กใกล้ประตูห้อง จัดการหยิบจานสำหรับใส่เค้ก ตามอย่างพี่นัทบอก

การเลี่ยงที่จะปะทะคารมกับพี่เกมส์คือหนทางที่ดีที่สุดสำหรับฉันแล้ว วันนี้เป็นวันดีนะกานต์ ท่องไว้ว่า เธอไม่ควรจะอารมณ์เสีย ไม่ควรเป็นนางมารร้ายต่อหน้าแฟนในวันดีๆ อย่างนี้!

“อะ แฮ่ม!” ระหว่างจัดเตรียมเค้กออกจากถุงพลาสติก พี่เกมส์ที่ไม่รู้มาจากไหน กระแอ่มเสียงดังเรียกร้องความสนใจ 

แต่บอกเลยว่าการกระทำอย่างงั้น ไม่ได้ทำให้ฉันสนใจหรอกนะ เพราะสายตาและมือยังคงวุ่นอยู่เค้กที่ซื้อมาจัดเรียงใส่จาน ทำเหมือนกับว่าในห้องนั้นมีฉันยืนอยู่เพียงแค่คนเดียว แต่ไม่นานความอดทนที่ทำมาก็สูญเปล่า เมื่อผู้ชายน่ารำคาญพยายามเรียกร้องความสนใจกว่าเก่า

“อุ๊ยเค้ก!” พี่เกมส์เดินเข้าประชิดตัว แสดงความไร้มารยาทด้วยการหยิบฉวยเค้กที่จัดเรียงไม่เสร็จดีไปกิน การกระทำดังกล่าวสร้างความไม่พอใจ จนต้องตวัดหางตามองค้อนกลับไปในที่สุด

“ไม่มีมารยาทเลยนะคะพี่เกมส์ เจ้าของวันเกิดยังไม่ทันได้กินเลย” และต่อว่า

“เหรอออ” เขาลากเสียงยาว ปากกัดเค้กช็อกโกแลตคำโต เหมือนจงใจกวนประสาท

“ค่ะ!” หวังว่าการตอบกระแทกเสียงในครั้งนี้จะช่วยให้เขาสำนึกได้บ้าง

แต่ก็เปล่า

“เมียหลวงทำอะไรไม่ผิดค่ะ จำไว้” ฉันเบ้ปากอย่างหมั่นไส้เมื่อได้ฟังเขาพูดเช่นนั้น ไม่ใช่แค่คำพูดหรอกที่ฟังแล้วรู้สึกอยากลากเขาเข้าไปตบในห้องน้ำ แต่เป็นสีหน้าเสมือนนางพญา เลิศ เชิด หยิ่งของเขาที่จงใจแสดงออกมาต่างหาก

“พี่เกมส์ผิดตั้งแต่พาพี่นัทติดเกมแล้วล่ะค่ะ!”

“อ้าวรู้ตัวด้วยเหรอคะ ว่าไอ้นัทมันติดพี่ไม่ได้ติดน้อง”

          หนอย! ผู้ชายคนนี้นี่มัน!!

“เวลาไอ้นัทอยู่กับพี่นะ มันชอบมานอนหนุนตัก ให้เกาหัว เวลาเราสองคนแก้ผ้าเล่นเกมด้วยกันในห้องนะฟิ๊นฟิน~” พี่เกมส์ยังไม่หยุดพูดกวนประสาท ปากกัดเค้กไปด้วยพลางพูดยียวนกวนประสาท “คืนไหนที่เราเล่นเกมด้วยกันจนดึกนะ ไอ้นัทมันชอบชวนพี่นอนค้างด้วยตลอดเลยอ่ะ เวลานอนมันก็ชอบนอนจับมือพี่ไว้ตลอดทั้งคืนเลย ไม่รู้ทำไม~ ”

มองบนแรง!

“หนูล่ะเบื่อจริงๆ พวกผู้ชายที่ติดเกมเนี่ย วันๆ ไม่ทำอะไร เอาแต่ชวนกันเล่นเกม พาชาวบ้านเสียคนหมด” สุดท้ายฉันก็ทนไม่ไหว จำต้องละเลงฝีปากกลับไปบ้าง “สงสัยคงว่างจัด ไม่มีการมีงานทำ ถึงได้ทำตัวไร้สาระไปวันๆ”

ตึง!

ฉันสะดุ้งเฮือก เมื่อจู่ๆ พี่เกมส์กระแทกมือลงกับเคาน์เตอร์ สายตาเหลือบมองคนตัวใหญ่โดยอัตโนมัติ ก่อนพบว่าสายตาของพี่เกมส์ตอนนี้กำลังมองกลับมาคล้ายกับไม่พอใจ มิหนำซ้ำเขายังโน้มหน้าเข้ามาใกล้เหมือนจะหาเรื่องแบบไม่ทันให้ตั้งตัว จนเผลอผงะตัวถอยชิดผนังด้วยความตกใจ

“พี่จะทำอะไร!”

พี่เกมส์เป็นพวกขี้แกล้ง แถมยังปากเสียที่สุด เขาเป็นคนที่ฉันไม่เคยเดาอารมณ์ได้เลยสักครั้ง ด้วยความไม่ค่อย(อยาก)สนิทด้วย ฉันเลยบอกไม่ได้เลยว่าแววตาที่เขาใช้มองตอนนี้มันหมายถึงอะไร

เขาไม่พอใจจริงๆ หรือแค่คิดจะแกล้งกันแน่…

หลังจากพี่เกมส์มองสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้าอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็แสยะยิ้มกว้าง ส่วนปากก็พูดไปด้วย

“ติดเกมนะคะไม่ได้ติดยา บ่นมากๆ ระวังผัวทิ้งนะตัวเธอ” พูดจบพี่เกมส์ก็ยักคิ้วหลิ่วตาและคว้าเค้กชิ้นที่สองหยิบใส่ปาก

“นั่นปากหรือโถส้วมคะ!?” ฉันย้อน

พี่เกมส์เบ้ปาก ยักไหล่ไม่สนใจคำถามกึ่งต่อว่า หันหลังเดินไม่รู้ไม่ชี้ออกไป

แต่จู่ๆ เขาก็หยุด แล้วสะบัดหน้าหันกลับมาเหมือนคิดอะไรได้ แถมยังแสดงท่าทางตุ้งติ้ง กระดกปลายนิ้วก้อยซึ่งกำลังถือชิ้นเค้กและกรีดนิ้วชี้ใส่ฉัน

“เมื่อกี้อย่าเข้าใจผิดนะคะ พอดีพี่ไม่สนชะนีนมแบน ปากห้อยค่ะ!”

“หนูก็ไม่สนผู้ชายแอ๊บแมนแบบพี่เหมือนกัน!” ถึงปากจะว่าออกไปแบบนั้นก็เถอะ แต่ร่างกายดันตอบสนองคำต่อว่าของคนปากร้ายตรงหน้าด้วยการเก็บปากล่างของตัวเองเอาไว้แน่น

“พี่ล่ะเบื่อความคิดของพวกเมียน้อยจริงๆ” เขาทำท่าทางสะดิ้งแบบผู้หญิง แกล้งใช้มือปัดผมหน้าของตัวเองอย่างมีจริต

“ถ้าพี่ไม่ใช่เกย์ ก็เลิกเรียกแฟนคนอื่นว่าผัวกับเมียน้อยซะสิ!”

“เรื่องที่พี่เรียกผู้หญิงคนอื่นของสามีว่าเมียน้อยน่ะห้ามไม่ได้หรอกค่ะ เพราะมันเป็นสิทธิ์ของเมียหลวง”

พี่เกมส์ยัดเค้กช็อกโกแลตในมือเข้าปาก ทำหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่สั้นๆ แล้วกล่าวเสริม

“อีกอย่างพี่ก็แมน แถมยังแมนร้อยเปอร์เซ็นต์ด้วย แต่…” 

“…”

“นับตั้งแต่วันที่พี่เจอกับไอ้นัท พี่ก็ชักอยากเริ่มเป็นเกย์เลยอ่ะ แอร๊ยยย คนอะไรหล๊อหล่อ~ ฮุฮิ!”

“พี่เกมส์!?” เขารีบยกนิ้วชี้ขึ้นเบรกฉันซึ่งกำลังจะกลายสภาพเป็นนางมารร้ายให้เงียบ และเป็นเขาเสียเองที่เอ่ยออกมา

“ไปก่อนนะคะเมียน้อย ผัวรอเล่นเกมอยู่ ฮุฮิ~”

-GAME PART-

          “กรี๊ดดดดดดด!”

       ตึง! ตึง!

          ผมเดินดูดนิ้วเลอะครีมช็อกโกแลตออกจากห้องครัวใกล้ประตูห้อง อย่างคนสบายอารมณ์ และอดยิ้มไม่ได้เมื่อได้ยินน้อง ‘กานต์’ กักกลั้นเสียงหวีดร้องแสบแก้วหู และกระทืบเท้าย้ำๆ ดังมาจากอีกห้อง

          “มีไรวะ ไอ้เกมส์” ไอ้ ‘นัท’ เพื่อนโคตรซี้ถามขึ้นทันทีเมื่อเห็นรอยยิ้มกริ่มที่ผมแสดงออกไป

มันถามอย่างรู้ทัน

“แกล้งกานต์มาอีกแล้วอ่าดิ”

          “กูเปล่านะเออ~ น้องเขาโวยวายเอง”

          “มึงนี่มันจริงๆ เลย กูให้เข้าไปช่วย ไม่ใช่ให้เข้าไปแกล้งน้องเขา” ไอ้นัทจะพูดแบบนั้นก็จริง แต่มันดันหลุดขำออกมาซะเอง อาจเพราะมันคงจะเดาสถานการณ์ในห้องเล็กได้ล่ะมั้งว่าเกิดอะไรขึ้น

          ไอ้นัทเป็นเพื่อนสนิทคนเดียวที่ผมมี เรารู้จักกันตั้งแต่เรียนมัธยมปลาย รู้นิสัยใจคอกันหมดไส้หมดพุง เรียกว่าทุกเรื่องที่มันทำหรือคิด ผมรู้ ทุกเรื่องที่ผมคิดและทำ มันรู้ 

                 และการสนิทกับไอ้นัทจนตัวติดกันนี่แหละ เลยพลอยให้เพื่อนในคณะตั้งฉายาให้ผมกับมันว่า ‘คู่ผัวเมีย’ ฉายาดังกล่าวสร้างความไม่พอใจให้กับแฟนตัวจริงของไอ้นัทอย่างน้องกานต์เป็นอย่างมาก เดิมทีเธอเองก็ไม่ค่อยชอบขี้หน้าผมอยู่แล้ว(อันนี้รู้ตัวดี) เธอกล่าวหาว่าผมพาไอ้นัทเสียคนเพราะชวนเล่นเกม ก็แค่ชวนกันติดเกมปะวะ ไม่ได้พากันไปปล้นร้านทองสักหน่อย ไม่ได้ผิดกฎหมายมาตราไหนสักนิด แต่ยัยนั่นชอบบ่นเหมือนผมพาไอ้นัททำเรื่องผิดกฎหมายซะอย่างงั้น

                 ยิ่งพักหลังๆ ไอ้นัทใช้ชีวิตตัวติดอยู่กับผมมากกว่าเธอด้วยแล้ว ยิ่งไม่ต้องสืบ น้องกานต์ยิ่งเพิ่มทวีความเกลียดและเริ่มพูดจาแดกดันผมรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ทำเหมือนผมเป็นเมียน้อยแย่งความรักไปจากสามีสุดที่รักของเธอไม่มีผิด เพราะสถานการณ์บีบบังคับ และผมเองก็ขี้เกียจเถียง ดังนั้นผมก็เลยจัดการสถาปนาตัวเองขึ้นสู่ตำแหน่ง ‘เมียหลวง’ ผู้มีสิทธิ์ใกล้ชิดกับสามีมากกว่า ‘เมียน้อย’ ขี้อิจฉาซึ่งเอาแต่หาเรื่องต่อว่าผมไปวันๆ

ส่วนไอ้นัทซึ่งดำรงตำแหน่งหน้าที่ ‘สามี’ ก็ไม่ได้ติดขัดอะไรกับการที่ผมจะเรียกมันว่าผัวบ้างหรือสามีบ้าง เพราะมันเข้าใจว่าผมแค่แกล้งเรียกขำๆ แต่ดูเหมือนว่าแฟนของมันจะไม่ได้คิดตรงกัน   

           “มามึง เล่นเกมต่อ” ผมเอ่ยปากชวน ขณะก้าวเดินข้ามหัวไอ้นัท ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ มือคว้าจอยเกมขึ้นเตรียมประจำการ หลังจากต้องหยุดเกมไว้ชั่วคราวเพราะถูกไอ้นัทวานไปดูน้องกานต์เตรียมของ

แต่ยังไม่ทันได้เริ่มทำอะไรให้อารมณ์หายขาดช่วง น้องกานต์ในโหมดนางฟ้าก็ถือจานเค้กเดินออกมา หน้าตายิ้มแย้มดูมีความสุข ทั้งที่ก่อนหน้านี้เราเพิ่งปะทะคารมกันในห้องเล็กแท้ๆ

ตลกดีไหมล่ะ เธอคนนี้จะดูเป็นนางฟ้าแค่ตอนอยู่ต่อหน้าไอ้นัทเท่านั้นแหละ เวลาอยู่ต่อหน้าผมเธอแม่งคือนางมารดีๆ นี่เอง

“แฮบปี้เบิร์ดเดย์ ทูยู~  แฮบปี้เบิร์ดเดย์ ทูยู~ ” น้องกานต์ร้องเพลงวันเกิด เดินประครองจานเค้กเดินมานั่งข้างๆ ไอ้นัทตามประสาแฟนที่ดี ส่วนคนไม่มีแฟนอย่างผม ก็ได้แต่มองเมียน้อยทำดีเอาหน้าจากสามีอย่างนึกหมั่นเขี้ยว

“แฮบปี้เบิร์ดเดย์ แฮบปี้เบิร์ดเดย์ แฮบปี้เบิร์ดเดย์ ทูยู~” ไอ้นัทยิ้มอย่างมีความสุข คนทั้งคู่มองหน้ากัน เหมือนกับว่าภายในห้องนั้นไม่ได้มีผมอยู่ด้วย

ถามว่าซีเรียสกับเรื่องนี้ไหม ตอบตรงๆ ก็ไม่นะ เพราะรู้สถานะของคนทั้งคู่ดี มันก็เหมาะสมแล้วที่จะให้พวกมันได้ใช้เวลาร่วมกันบ้าง แต่นั่นไม่ใช่กับแววตาน้องกานต์ที่เธอมองผ่านไอ้นัทมาทางผม

เธอเหยียดยิ้มอย่างผู้เหนือกว่า และยักคิ้วข้างเดียวคล้ายกับจะบอกว่า รอบนี้เธอWIN แต่ก็ครู่เดียว น้องกานต์สะบัดสายตาไปจากผม ยิ้มเล็กยิ้มน้อย พูดกับไอ้นัทด้วยแววตาที่ต่างออกไป

ด้วยท่าทางแบบนั้นแหละ เลยเป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงชอบแกล้งเธอนัก!

“พี่นัท ลองชิมสิคะ ร้านนี้อร่อยน้า~”

“เดี๋ยวกิน พี่ขอเล่นเกมกับไอ้เกมส์แป๊บ” พอคนตัวเล็กได้ฟังคำตอบ เธอก็ยู่ปากเหมือนขัดใจ พลางวางจานเค้กข้างเครื่อง Ps อย่างเสียไม่ได้

พอไอ้นัทละสายตาจากเธอไปที่จอสี่เหลี่ยมตรงหน้าเท่านั้นแหละ น้องกานต์นางฟ้าคนเดียวคนเดิมเพิ่มเติมคือนางมารร้าย ก็ตวัดหางตามองผมอย่างเคียดแค้น ส่วนผมที่แอบสะใจเล็กน้อยพอประมานตามท้องเรื่อง แสร้งทำลอยหน้าลอยตาไม่สนใจ แต่เบะปากเป็นเป็ดไปด้วย

เสียงจิ๊ปากขัดใจ ดังลอดผ่านริมฝีปากรูปกระจับ ก่อนตามมาด้วยน้ำเสียงออดอ้อนเหมือนไม่สนใจ

“งั้นหนูนอนตักดูพี่นัทเล่นเกมนะ” พูดจบเธอก็เอนตัวตั้งท่าจะนอนหนุนตักไอ้นัททันที

บอกเลยเธอไม่ได้แดกหรอก ผมที่ไวกว่ารีบทิ้งหัวลงตักเพื่อนสนิทอย่างรวดเร็ว ตัดหน้าเธอเพียงเล็กน้อย แขนข้างหนึ่งอ้อมโอบเอวเพื่อนรักเพื่อสร้างอาณาเขตของตัวเอง พร้อมกับเสียงเกมบนจอสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ดังขึ้น

ตาผมอ่ะมองจอ มือจับจอยเกมบังคับตัวละครในเกม ไม่ได้สนใจท่าทางหรือสายตาของน้องกานต์ในเวลานี้ แต่ไม่ใช่กับปาก ที่เอ่ยออกไปอย่างคนมีความสุขปานว่าเพิ่งชนะรายการ The face Thailand มาหมาดๆ

“ขอโทษทีนะคะ ตักผัว มีไว้สำหรับ เมีย-หลวง-โคตร-สตรอง Only~”

-NUTCHA TALK-

          “พี่เกมส์! ลุกจากตักพี่นัทเดี๋ยวนี้นะคะ!!”

          “อย่าเยอะค่ะชะนี หล่อนเป็นแค่เมียน้อย อย่ามาสั่ง”

          ชีวิตผมมันโคตรวุ่นวาย ไม่ว่าจะสถานการณ์รอบตัวหรือเรื่องของตัวเอง

“พี่เกมส์!” อย่างเช่นตอนนี้ กรณีที่ไอ้เกมส์กับแฟนเริ่มต่อปากต่อคำทวงบัลลังก์เมีย

ผมชินกับการถูกไอ้เกมส์เรียกว่าผัวหรือสามีไปแล้ว เพราะไม่ใช่แค่มันหรอกที่เรียก เพื่อนที่มหาวิทยาลัยด้วยเช่นกัน แต่ก็ใช่ว่าการถูกเรียกว่าผัว สามี เมียน้อยหรือเมียหลวง จะแปลว่าผมกับไอ้เกมส์หรือกานต์ต้องมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งอย่างนั้นกันจริงๆ สักหน่อย

เพราะตั้งแต่คบกับกานต์มาตลอด 6 ปี ผมไม่เคยล่วงเกินเธอเลยแม้แต่นิดเดียว อย่างมากผมก็แค่จูบเธอพอเป็นเรื่องเป็นราว ตามหน้าที่ของคนคบกัน ส่วนไอ้เกมส์ผมกับมันก็เป็นแค่เพื่อนที่โคตรจะรักกันมากก็แค่นั้น

ผมกับกานต์เรารู้จักกันมานาน แม่ของกานต์เป็นเพื่อนสนิทของแม่ผม พอพวกเราโต พวกท่านเลยแนะนำให้รู้จักกันเอาไว้ เผื่อมีโอกาสดองเป็นครอบครัวเดียวกันในอนาคต กานต์เป็นเด็กน่ารัก น่าเอ็นดู ผมประทับใจเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น แต่แล้วเรื่องไม่น่าเชื่อก็เกิดขึ้น เมื่อผมกับกานต์คบกันจริงๆ ตามอย่างที่พวกผู้ใหญ่อวยกัน

และเรื่องที่ผมกับกานต์คบกันสร้างความพึงพอใจให้กับผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายเป็นอย่างมาก พวกเขาเลยตั้งความหวังว่าเราจะคบกันได้นาน และถ้าผมสามารถคบกับกานต์ได้ถึงตามเวลาที่พวกผู้ใหญ่กำหนด ‘7ปี’ งานแต่งงานของเราทั้งคู่ก็จะถูกจัดขึ้นทันที

ผมพูดได้เต็มปากว่าผมรักกานต์มาก

แต่

Rrrrrrr

เสียงสมาร์ทโฟนดังขึ้นขัดความคิดไม่สงบในหัวให้หยุดลง รวมไปถึงเสียงโต้เถียงของกานต์กับไอ้เกมส์ด้วยเช่นกัน

“เดี๋ยวหนูรับสายให้ค่ะ!” กานต์ส่งเสียงแจ๋ว รีบลุกจากพื้นกระโดดขึ้นเตียง คว้าสมาร์ทโฟนของผมทันที

แต่เสียงเรียกเข้ากลับไม่เงียบลงเลย ผมจึงเหลียวหลังไปมอง เมื่อเห็นว่ากานต์เงียบแถมยังมองหน้าจอสมาร์ทโฟนนิ่งๆ ผมก็เลยถาม

“ทำไมไม่รับล่ะ?”

“แม่พี่นัทโทรมาค่ะ” กานต์ยิ้มหวาน พลางยื่นโทรศัพท์ซึ่งบนหน้าจอปรากฏชื่อว่า ‘แม่*’ ส่งมาให้ ปกติแล้วกานต์จะรับสายให้ผมเสมอเวลาอยู่ด้วยกัน เว้นแต่สายที่เป็นคนในครอบครัวเท่านั้น ซึ่งเธอจะเลี่ยงเหมือนเป็นมารยาทอย่างหนึ่ง เพื่อให้ผมมีเวลาส่วนตัวกับครอบครัวบ้าง

เห็นดังนั้นผมจึงรีบวางจอยเกมในมือลงอย่างรีบร้อน คว้าสมาร์ทโฟนมาจากมือของกานต์รีบลุกเดินตรงไปที่ประตูระเบียงห้องทันที

เมื่อพาตัวเองออกมานอกห้องได้สำเร็จ ปลายนิ้วจึงรีบกดรับสาย

“ฮัลโหล”

[แฮบปี้เบิร์ดเดย์ ทู ยู~ แฮบปี้เบิร์ดเดย์ ทู ยู~ แฮบปี้เบิร์ดเดย์ แฮบปี้เบิร์ดเดย์ แฮบปี้เบิร์ดเดย์ ทูยู~]

เสียงหวานๆ ดังลอดผ่านปลายสายเป็นเพลงวันเกิดทำผมหลุดยิ้มเล็กๆ มุมปากอย่างลืมตัว

[ขอให้หล่อๆ รวยๆ เฮงๆ แล้วก็... ขอให้เสน่ห์ลดลงด้วยนะคะ]

“อะไร นี่โทรมาอวยพรเหรอ?” ผมย้อนอย่างนึกตลก

[นี่แหละอวยพรแล้ว]

“อวยพรอะไรกัน พี่เหมือนโดนเราแช่งมากกว่านะ”

[งั้น… เพิ่มคำอวยพรก็ได้] ผมยกยิ้มเมื่อได้ฟังปลายสายพูดออกมาอย่างงั้น และเงียบเพื่อรอฟังสิ่งที่เธอจะพูด

[พี่นัทคะ…]

“ครับ?”

[วันนี้วันเกิดขอให้พี่มีความสุขมากๆ นะคะ เวลาพี่คิดอะไรก็ขอให้สมความปรารถนาทุกอย่าง…]

“ขอบคุณครับ”

[ยังค่ะ ยังไม่หมด] ปลายสายแย้ง

“ขาดอะไรอีกเหรอครับ?” ผมก็เลยแกล้งถามกลับไป

[ขอบคุณสำหรับ4ปีที่ผ่านมา... หลังจากนี้ช่วยอยู่ด้วยกันแบบนี้ไปนานๆ นะคะ]

To Be Continued...

**หมายเหตุ**

 [1]เครื่องPs = เครื่องเล่นเพลย์สเตชั่น 

จบตอนได้พีคมากน้อยแค่ไหนไม่รู้ ฮ่าๆ แต่เราอยู่ #ทีมเมียหลวง #ทีมเมียน้อย #ทีมผัว  {ปล. ตอนนี้ไม่อยู่ทีมผัวหรอก โกรธพี่นัท! 555555}

ชอบก็เม้นไว้ ถูกใจเรื่องนี้อย่าลืมโหวตเต็ม100%

1เม้น1กำลังใจเนอะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายเรื่องนี้นะครับ

ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคอมเม้นและโหวตดีๆในหน้านิยาย

ติดแท็กในทวิต

#รักติดเกม 

#ฟิคแฟนติดเกม

#ฟิคเมียหลวงได้เมียน้อย

จิ้มหน้าพี่เกมส์ไว้รอเจอกันชาร์ปหน้านะเออ

VVVV

VV

{ เรื่องอื่นของหนุ่มๆ ในสังกัด }

ไม่เคยส่องหรือลองอ่านเรื่องไหน จิ้มได้น้า

    

-พี่เกมส์-

-กานต์-

-พี่นัท-