COMBAT AFFECT 'ความลับเด็กช่าง' {Yaoi}

ลำดับตอนที่ #1 : (รีไรท์) COMBAT00 l เริ่มต้นเหยียบ ตอน บทนำ {อัพ100%}

* หากรำคาญเสียงเพลงก็ปิดได้เน้อ *

EP.00

:: เริ่มต้นเหยียบ ::

-บทนำ-

“เบา!”

ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าคมคายสบถเสียงดังแทบจะทันทีกับที่เสื้อเชิ้ตตัวในของตนเองถูกดึงจนหลุดออก

สำหรับเขาแล้ว นี่คือช่วงเวลาที่บัดซบที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้ เหตุผลก็คงเพราะว่า เขาดันเป็นที่รู้จักของเหล่าเด็กช่างแทบทุกสถาบัน เจ้าของร่างกายกำยำกับฉายา ‘COMBAT’ บุคคลซึ่งชื่อว่าเป็นรุ่นใหญ่ ไล่เหยียบเด็กวิทยาลัยอื่นๆ จนเป็นที่กล่าวขวัญไปทั่ว ด้วยชื่อเรียกสั้นๆ ว่า ‘เดียว’

เรือนร่างกำยำได้รูป แผ่นอกกว้าง และซิกแพกเรียงเป็นลูกในแบบที่ผู้ชายควรจะมี บวกกับรอยสักมากมายตามเนื้อตัว ยิ่งทำให้เดียวดูน่าเกรงขามมากเข้าไปใหญ่ อีกทั้งรอยสักตามตัวของเขา ก็มักจะเพิ่มขึ้นทุกครั้ง หลังจากไล่เหยียบพวกรุ่นใหญ่ต่างสถาบันจนจมดินได้เป็นผลสำเร็จ แต่ไม่ใช่กับในเวลานี้ ตอนที่รอยสักที่น่าเกรงขามกำลังถูกฝ่ามือและปลายนิ้วกร้านหยาบของผู้ชายด้วยกันลากปลายนิ้วสำรวจอย่างหลงใหล

บอกได้ชัดว่า ความน่าเกรงขามของเขากำลังจะหมดไป เมื่อผลแพ้ชนะเกมบ้าๆ ได้มาถึง

“รอยบนตัวเพิ่มมาอีกแล้วนี่หว่า นำกูแล้วนะเนี่ย” เสียงเข้มแสดงออกถึงความเหนือกว่าเอ่ยชื่นชมแกมประชดประชัน ขณะกดลากปลายนิ้วไปตามลวดลายใหม่ๆ ที่ยังปรากฏเป็นรอยนูนแดงจากการฝังเข็ม

เจ้าของเสียงจงใจกดปลายนิ้วลงบนศิลปะบาดแผลตามเชิงไหปราร้าหนักขึ้น จนบาดแผลซึ่งยังสมานไม่สนิทมีเลือดสีสดปนน้ำหมึกสีดำไหลซึมเปรอะเปื้อนติดปลายนิ้ว อีกทั้งยังเริ่มขยับยิ้มกรุ้มกริ่ม บอกถึงความสะใจเมื่อเห็นอีกฝ่าย ซี๊ดปากออกมาเบาๆ ด้วยความเจ็บปวด

เขาชื่อ ‘ดิน’ และเป็นผู้ชายอีกหนึ่ง ซึ่งเป็นที่รู้จักของเด็กในเครือช่างกล ซ้ำยังมีฉายาว่า ‘COMBAT’ ไม่ต่างจากคู่กรณีตนเองเวลานี้เสียด้วย

“เสือก” วลีสั้นๆ ถูกพ่นออกมาแบบไม่หวาดเกรง

เดียวหรี่ตามองหน้าบุคคลตรงหน้าแบบไม่สบอารมณ์ จะว่ายังไงดีล่หะ มันก็เหมือนกับคำเปรียบเปรยที่ว่า ‘เสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้’ นั่นแหละ

แต่ ณ ที่นี้คือ ‘คอมแบตสองคู่อยู่ร่วมเท้าเดียวกันไม่ได้’ ถึงจะถูกกว่า

“ปากดีไปเถอะ กูล่ะอยากรู้นัก ว่าหลังจากนี้จะปากดีต่อได้อีกสักกี่น้ำ”

“หึ” เสียงหัวเราะดังหึดังขึ้นในลำคอ ทำเอาคนได้ยินชักสีหน้าไม่พอใจแทบจะทันที “กูมีให้มึงหลายน้ำเลยหล่ะ”

“เหรอ?” ดินย้อน ก่อนจะมองร่างกายกำยำของชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาดูถูกโดยปากยังคงพล่ามไป ซ้ำยังไหวไหล่จงใจกวนประสาทอีกฝ่ายไปด้วย “คนแพ้มีสิทธ์ขู่ด้วยเหรอวะ? ไม่ยักจะรู้”

“ก็แค่ศักดิ์ศรีแลกศักดิ์ศรี หมาแบบมึงคงไม่เข้าใจ” รอยยิ้มร้ายลึกที่ดูไม่หวาดเกรงอะไรมาตั้งแต่ต้น ยิ่งทำให้ดินรู้สึกเดือดดาล บรรยากาศกดดันเช่นตอนนี้ มันน่าหงุดหงิด น่าโมโห ยิ่งกว่าตอนที่พวกเขาต้องฟาดแรงใส่กันเสียอีก

ฟึ่บ!

ฝ่ามือแกร่งของดินพุ่งเข้ากระชากเรือนผมสีอ่อนของคนตัวใหญ่ตรงหน้าเข้าหาตัวอย่างแรงเพื่อระบายโทสะ ขณะมืออีกข้างจัดการปลดตะขอกางเกงสแล็คของตนเองออกแบบไม่รีบไม่ร้อน

“อึก!” คนถูกกระทำร้องเสียงอึกอักในลำคอ เมื่อถูกแรงกระชากมหาศาลแบบไม่ทันตั้งตัว เขานิ่วหน้าอย่างเจ็บปวดเมื่อแรงจิกกดบริเวณหัวรุนแรงขึ้นทุกขณะ โดยมีสายตาเยาะเย้ยของคู่กรณีมองอยู่ใกล้ๆ

ดินเองก็ไม่ได้เพลามือลงแต่อย่างใด แม่ศัตรูต่างสถานบันจะหมดท่า อีกทั้งยังจงใจเพิ่มแรงกดลดระดับศีรษะเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันตรงหน้าให้เคลื่อนหน้าต่ำลงมายังระหว่างขาของตัวเอง แม้ว่าอีกฝ่ายจะพยายามใช้มือทั้งสองข้างดันขอบเตียงเพื่อยั้งแรงดังกล่าวไว้ก็ตาม

“เชี่ยเอ้ย!” เดียวกัดฟันกรอด เขาในตอนนี้โคตรจะอารมณ์เสีย แถมยังโมโหเอามากๆ ที่ต้องเจอเรื่องบัดซบแบบนี้

เรื่องนี้หน่ะแม่งโคตรระยำเลย ให้ตายสิ!

“ไหน โชว์ศักดิ์ศรีของมึงให้กูดูทีดิเดียว” เสียงเร่งเร้าของฝ่ายตรงกันข้าม ทำเขาไม่มีทางเลือก ค่อยๆ ใช้มือจับความแข็งแกร่งของอีกที่กำลังโผล่ออกมาทักทายนอกกางเกงอย่างเสียไม่ได้ เมื่อในเวลานี้เขาคือผู้แพ้อย่างที่ผู้ชายตรงหน้าว่าไว้

“เอาสิไอ้ขี้แพ้ รีบๆ จัดการเข้า” น้ำเสียงของผู้ที่ได้รับชัยชนะของดิน ทำเอาคนฟังสั่นไปทั้งตัว

หากใช่สั่นเพราะหวาดกลัว แต่ว่ามันคือความโมโหต่างหาก!

“หุบปากไป” เมื่อไม่มีทางเลือกสิ่งที่เขาทำได้ในเวลานี้คือสั่งให้โจทก์เงียบปากลง มือแกร่งที่เคยต้านแรงอ่อนลงในเวลาต่อมา

“ถ้าเข้าใจแล้วก็ทำดิครับ” ดินยังคงเร้าด้วยน้ำเสียงสะใจ กดหัวของฝ่ายตรงข้ามจนริมฝีปากกระทบกับส่วนหัวกายแกร่ง และพ่นคำพูดหยาบโลนใส่คนตรงหน้าอีกครั้งว่า

“อมให้กูหน่อย… ไอ้สวะ”

นั่นน่ะ ก็แค่เรื่องราวระยำๆ ในวันที่ผลแพ้ชนะของคนทั้งคู่ออกมาก็เท่านั้น

1อาทิตย์ก่อนหน้านี้...

-Din Talk-

“ไปเรียนนะแม่ ค่ำๆ กลับ!”

มันก็เหมือนทุกวันที่ผมต้องพูดคำเดิมๆ ขณะเดินออกจากประตูบ้าน

กิจวัตรซ้ำๆ ที่ต้องทำในทุกเช้าก็คือ จับมอเตอร์ไซด์ซึ่งถูกโมดีฟายเครื่องมาอย่างดิบดีตามประสาเด็กช่างยนต์ เข็นออกไปสตาร์ทเครื่องนอกบ้าน

บรื้นนน บรื้นนนนน

“ไอ้ดิน รถมึงเนี่ย ลดเสียงท่อลงหน่อยได้ไหม!?” แล้วพอเครื่องติด เสียงโวยวายของแม่ก็มักจะดังตามมาเสมอๆ เหมือนบอกเป็นนัยๆ ว่าแม่รับรู้แล้วว่าผมกำลังจะไปวิทยาลัย

ฉิบหาย! ลืมของ

แล้วมันก็เป็นแบบนี้ทุกเช้า ที่ผมต้องลืมห่าอะไรไว้สักอย่างไว้บนห้อง ไม่ลืมสมุดก็หนังสือเรียนนี่แหละ นึกไม่ออกหรอกว่าลืมอะไร รู้แค่ว่าลืมก็พอ และนั่นแหละ ทำให้ผมจำต้องดับเครื่องยนต์ลง  แล้วเดินย้อนกลับเข้าไปในบ้านเพื่อขึ้นไปหยิบของดังกล่าวที่ลืมไว้

ของ…ที่ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร

เห็นแบบนี้ก็ใช่ว่าจะตั้งใจเรียนอะไรนักหรอก เรียนๆ เล่นๆ ไปตามประสา

ถึงเป็นคนแบบนี้ แต่ผมก็เรียนจนถึงชั้นปี ปวส.2 แล้ว อีกแค่เทอมเดียวก็จะจบการศึกษาแล้ว ผมโคตรตั้งหน้าตั้งตารอวันจบการศึกษา เผื่อไอ้เรื่องจำเจน่าเบื่อแบบนี้ทุกเช้ามันก็จะหายไปด้วย

ตึก! ตึก! ตึก!

ผมวิ่งกลับลงมาที่หน้าบ้านอีกครั้งพร้อมสมุดเล่มบางหนึ่งเล่ม จริงๆ แล้วในสมุดมันไม่มีอะไรจดไว้หรอก ก็แค่พกเหน็บขอบกางเกงข้างหลังติดตัวไปให้รู้ว่าไปเรียนก็เท่านั้นแหละ

และทันทีที่เสียงสตาร์ทรถดังขึ้นเป็นหนที่สอง สิ่งที่ตามมาหลังจากนั้นก็คงไม่พ้นเสียงของแม่ ที่ตะโกนดังจากในบ้าน

“นี่มึงยังไม่ไปเรียนอีกเหรอไอ้ดิน!” และใช่! ทุกวัน แม่ต้องมีด่ารอบสองประจำ!

“กำลังจะไปไงแม่ วู้! เสียงดังว่ะ!” ผมตะโกนเสียงดัง แต่ลดระดับเสียงเป็นพึมพำในช่วงท้ายประโยค พลางหยิบหมวกกันน็อกใบโตมาสวมหัวแบบไม่รีบร้อนด้วยความเคยชิน

อันที่จริงก็อยากจะตะโกนให้ดังเต็มประโยคอยู่หรอก แต่ติดตรงที่แม่ผมโคตรอ่ะดุ เวลาแม่ด่าทีนี่ ผมแทบจะลืมบ้านเลขที่ตัวเองเลยก็ว่าได้ คนในหมู่บ้านไม่ค่อยมีใครสุงสิงกับคนในครอบครัวผมนักหรอก เนื่องด้วยแม่ผมปากจัด

ไม่สบอารมณ์ด่า ไม่ถูกใจด่า อยู่ๆ แกอยากด่า แกก็ด่าแบบไม่มีเหตุผล แต่ก็ใช่ว่าแม่จะไม่มีคนคบเลยสักทีเดียวหรอกนะ ยังมีน้าข้างบ้านนี่แหละที่ยังพูดคุยและเป็นเพื่อนที่ดีของแม่ เหตุผลก็คงเพราะ ‘ปากดีเหมือนกัน’

แม่ดูจะเข้ากับน้าข้างบ้านได้ดี ผมเองก็เช่นกัน แต่ก็ใช่ว่าผมจะเข้าได้ทุกอย่างกับครอบครัวข้างบ้านหรอกนะ...

แกร๊ก...

เสียงเปิดประตูรั้วทำผมเงยมองภาพเบื้องหน้าโดยอัตโนมัติ ก่อนจะพบว่าไอ้สิ่งที่ผมกำลังจะบอกเข้ากับแม่งไม่ได้กำลังเดินออกมา พร้อมด้วยมอเตอร์ไซด์รุ่นและยี่ห้อเดียวกับที่ผมใช้ ที่ต่างออกไปก็แค่ชุดสีรถ*เท่านั้นนั่นแหละ ไม่ใช่แค่รถหรอกที่ว่าเหมือน แต่แทบทุกอย่างเลยก็ว่าได้ ที่เรามีค่อนข้างเหมือนกัน

ไม่ดิ ต้องพูดว่าแม่งเหมือนผมถึงจะถูก!

ผมชื่อ ‘ดิน’ เป็นที่รู้จักของพวกเด็กช่างด้วยกัน เรียกว่าดังก็คงจะใช่

แถมยังมีฉายาว่า ‘COMBAT’ ตามอย่างรองเท้าที่ชอบใส่ ซึ่งชื่อเรียกดังกล่าวนั้น มันได้มาพร้อมกับรอยสักบนร่างกายภาพแรกเมื่อหลายปีก่อน นับตั้งแต่ที่ผมเหยียบหน้ารุ่นใหญ่ต่างสถาบันจนได้หัวเข็มขัดมาครองได้สำเสร็จ และตั้งแต่จุดเริ่มต้นวันนั้น มาจนถึงวันนี้รอยสักบนตัวก็ค่อยๆ จึงมีเพิ่มมากขึ้นตามจำนวนคนที่ถูกเหยียบ ถามว่าภาคภูมิใจไหม มันก็แน่นอน ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันค้ำคอด้วยคำว่า ‘ศักดิ์ศรี’

แต่ไอ้ความภาคภูมิใจมันก็อยู่ได้ไม่นาน เมื่อมีข่าวจากสถาบันคู่อริอ้างว่ามี ‘COMBAT’ คนที่สองปรากฏตัว แรกๆ ผมก็เฉยๆ จนวันที่ได้ปะทะกับไอ้คอมแบตที่ว่านั่นตรงๆ ซึ่งไอ้เวรนั่นมันก็ไม่ใช่ใคร มันคือไอ้ห่าที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมตอนนี้นี่แหละ

และมันก็ดุจะเหมือนผมมากขึ้นทุกวัน เริ่มตั้งแต่ทรงผมที่ทำออกมาทรงเดียวกันแต่คนละสี รวมถึงรอยสักแรกบนตัวมัน ก็ดันอยู่ตรงจุดเดียวกันกับรอยสักแรกที่ผมมีบนร่างกายเช่นกัน และใช่ เราเรียนช่างเหมือนกันต่างสถาบัน

ไอ้เรื่องทรงผม เสื้อผ้า ยี่ห้อรถ โอเคพูดได้ ว่าแม่งอาจจะแค่บังเอิญเหมือน แต่ไอ้เรื่องรอยสักที่เพิ่มขึ้นบนตัวเราทั้งคู่รวมไปถึงฉายาที่ผมต้องใช้ร่วมกับแม่งนี่ดิ ผมคิดว่า ‘มันไม่ใช่ความบังเอิญ’

ผมเกลียดมันเป็นเดิมทุนอยู่แล้ว ยิ่งมันเรียนสถาบันคู่อริ ผมก็ยิ่งเกลียดเข้าไปใหญ่ ที่สำคัญไปกว่านั้น ผมเกลียดชื่อมันที่ดันมาคล้องจองกับชื่อผม

ชื่อกากๆ ที่ใครใช้เรียกมันว่าไอ้ ‘เดียว’

เกลียดขี้หน้าแม่งฉิบหาย!

เสียงเบิ้นเครื่องยนต์ดังกระหึ่มตรงหน้าดังขึ้น ขณะผู้เป็นเจ้าของรถแสดงทีท่ายียวนด้วยการหันเสี้ยวหน้ามันมองผมภายใต้หมวกกันน็อกใบใหญ่ ไอ้เดียวพยักหน้าเล็กน้อยอย่างหาเรื่องพลางชูหัวแม่โป้งมือขึ้นใส่ผมก่อนค่อยๆ คว่ำหัวนิ้วโป้งลงต่ำใส่พื้น ซึ่งนั่นผมถือว่าเป็นการท้าทาย การกระทำดังกล่าวส่งผลให้ผมบิดเบิ้นเครื่องยนต์ตอบโต้ใส่มันกลับไปเสมือนว่ารับคำท้า

วินาทีนี้ ต่อให้แม่เปิดประตูออกมายืนด่าหน้าบ้าน บอกเลยว่าไม่สน 

ผมยอมทุกอย่าง ขอแค่สักครั้ง ที่ผมได้เหยียบไอ้เดียวให้จมดินก็พอ!

To Be Continued....

ไม่ถนัดเม้นก็กดให้กำลังใจเราก็พอครับ ขอบคุณที่ติดตามนิยายเรื่องนี้นะ

ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคอมเม้นและการชี้แนะดีๆในหน้านิยายครับผม

COMEBACK แล้วฮะ

- ขอบคุณที่ยังมีบางคนไม่ลืมแล้วเข้าไปทวงในเพจนิยายชายหญิงนะ อิอิ

- รอบนี้เราลงใหม่ ด้วยการรีไรท์เนื้อหาบางส่วนที่เรารู้สึกไม่ค่อยเข้าแก๊ปออก รวมถึงภาษาที่อ่านแล้วแปลกๆ ในบางจุด เนื้อหายังคงเดิมงับ มีเพียงแค่บางฉากหรือสถานการณ์ที่ปรับแก้ให้เข้าจและอ่านง่ายขึ้น

- ที่เงียบหายไปในแต่ละรอบเพราะงานนิยายหมวดชายหญิงนิแหละ T_T แต่รอบนี้ไม่หายแล้วงับ เพราะเรื่องนี้เราได้รีไรท์และแต่งจบจบเรื่องแล้ว ตลอดช่วเวลาที่หายไป

- ขอโทษด้วยนะงับที่มาๆ หายๆ แต่ก็ต้องขอบคุณที่ยังรอตลอด T__T

TALK1 

- กลับมาอัพแล้วงับ ขอบคุณคอมเม้น ที่เม้นให้เพราะยังจำกันได้เนาะ 5555 

-ยังไงก็ฝากเรื่องนี้อีกรอบนะครับผมมม

-สำหรับคนที่บังเอิญแวะเข้ามา ต้องบอกก่อนว่าเรื่องนี้มันจะถ่อยๆ หยาบ นิดตามประสาเด็กช่างเนอะ ฟีลกู๊ดบ้าง เถื่อนบ้าง หยาบบ้างตามประสาคนแมนๆ แล้วแต่อารมณ์ตัวละครไรงี้ หวานน้อยต่อยหนักไรงี้ เมะXเมะ เนอะ ถ้าชอบแนวหรือสไตลืนี้ เราฝากด้วยจ้า

ติดแท็ก #ฟิคแมนๆตีกัน พูดคุยกันได้ในทวิตนะเอออ

ช่องทางการติดต่อ

  

ชอบก็เม้นไว้ ถูกใจเรื่องนี้อย่าลืมโหวตเต็ม100%

1เม้น1กำลังใจเนอะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายเรื่องนี้นะงับ

ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคอมเม้นและโหวตดีๆในหน้านิยาย   

ติดตามเรื่องนี้จิ้ม ADD FAN รูปล่างครับผม