กลรักอสุรา | {TITAN SET}

ลำดับตอนที่ #7 : กลรักอสุรา l บทที่๐๖ ตอน แฟนเก่า {อัพ100%}

* หากรำคาญเสียงเพลงก็ปิดได้เน้อ *

บทที่๐๖

ตอน แฟนเก่า

“พี่จักรื้อฟื้นเศษเสี้ยวทรงจำสองเรา…นับจากแรกพบสบตา เกี้ยวพาราสี จวบจนพลัดพราก…” 

ไม่รู้ว่าร่างทั้งร่างถูกคำพูดอบอุ่นและสายตาของเขาสะกดไว้ในท่านั้นนานเท่าไหร่ รู้อีกทีร่างกายซึ่งเคยถูกแช่แข็งด้วยคำพูดโบร่ำโบราณจากยักษ์หนุ่มตรงหน้าก็เริ่มกลับมาขยับได้อีกครั้ง พร้อมเพรียงกับเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือที่ดังแทรกความเงียบภายในตัวบ้าน

Rrrrrr

ท่านอสุราค่อยๆ ผละมือทั้งสองข้างออกจากหน้าฉันอย่างเชื่องช้า เช่นเดียวกับฉันที่รีบผละตัวถอยห่างจากเขาทันทีเมื่อมีโอกาส จากที่ไม่กล้ามองสบตากับเขาเพราะอาการกลัว เวลานี้กลับเริ่มเปลี่ยนไปกลายเป็นความรู้สึกอื่น 

ทั่วหน้าเริ่มร้อนจัดเมื่อภาพเหตุการณ์ตามจีบหญิงของรักซึ่งเคยอ่านผ่านตา ลอยแทรกผ่านเข้ามาในความคิด และไม่ปฏิเสธเลยว่าฉันกำลังรู้สึกอายที่ถูกเขาเข้าใกล้และประกาศไว้แบบนั้น

เพื่อสลัดความเขินอายที่มี ฉันจึงตัดสินใจลุกขึ้น จากนั้นก็ก้าวเดินไว เดินปลีกตัวออกห่างเขาโดยอาศัยเรียกเสียงเข้าเป็นเหตุผล 

ทว่า หลังจากจะพาตัวเองออกห่างท่านอสุราไปได้นิดหน่อยแล้วก็ตามที สุดท้ายน้ำเสียงและแววตาที่เขาแสดงออกยามพูดความต้องการของตัวเองเมื่อครู่ ก็ไม่วายเรียกฉันให้เหลียวกลับไปมองอีกครั้งอยู่ดี

แต่แล้ว วินาทีที่เหลียวหลังกลับไปยังพื้นที่บริเวณมุมชั้นวางหนังสือ ฉันกลับต้องพบกับเรื่องน่าเหลือเชื่ออีกครั้ง เมื่อชายหนุ่มซึ่งมีองค์ประกอบทุกอย่างละม้ายคล้ายมนุษย์ปกติทั่วไป ได้สำแดงอิทธิ์ฤทธิ์บังเกิดต่อสายตาด้วยการก้าวเท้าถอยหลังหนึ่งก้าว ก่อนค่อยๆ อันตรธานตัวหายไปต่อหน้าต่อตา ตรงบริเวณที่ฉันวางรูปปั้นสำหรับบูชาของท่านอสุราเอาไว้…

ที่บ้าก็คือ ทุกครั้งที่เราเผลอสบตาฉันก็มักจะเห็นรอยยิ้มเล็กบนหน้าที่เขาส่งมาให้เสมอๆ ไม่เว้นแม้แต่ตอนที่เขาเขากำลังหายตัวไปต่อหน้าแบบนั้น

ครั้นจะตกใจกับภาพที่เหมือนเหมือนอย่างเคยๆ ก็ดูจะมีเวลาไม่มากนัก เพราะเสียงเรียกเข้าที่ดังไม่ยอมหยุดเวลานี้ อาจจะเป็นงานของที่ใดที่หนึ่งซึ่งฉันได้โยนใบสมัครทิ้งไว้กำลังโทรติดต่อเข้ามาก็ได้ ดังนั้นเมื่อคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาได้ ฉันก็รีบกดรับสายทันที โดยไม่ลืมที่ภาวนาในใจเหมือนอย่างทุกครั้งตามความเคยชินซึ่งมากล้นไปด้วยความหวัง

เจ้าประคู๊ณณณ ขอให้เป็นสายของงานโทรเข้ามาด้วยเถิดดด เพี้ยง!

“สวัสดีค่ะ ทับทิมพูดค่ะ”

[สวัสดีครับคุณทับทิม ผมชื่อช้างนะครับ เป็นผู้กำกับละคร คุณคงพอจะรู้จักมาบ้างใช่ไหมครับ…] เสียงเข้มจากปลายสายตอบกลับแทบจะทันทีที่ฉันกรอกเสียงผ่านสายจนจบคำ ซ้ำยังเสียงแนะนำตัวของเขายังทำให้คนฟังรู้สึกตกใจยิ่งกว่ารู้ตัวว่าถูกหวย [พอดีว่าอีก 2 วัน ทางกองถ่ายจะเริ่มเปิดกล้องถ่ายบทละครเรื่องดวงหทัยยักษ์ซีนแรก ผมจะขอรบกวนคุณทับทิมให้ช่วยสักหน่อยได้ไหมครับ ?]

แน่ล่ะ ในเมื่อคนที่ฉันกำลังพูดสายอยู่ด้วยตอนนี้เป็นถึงผู้กำกับละครชื่อดังเชียวนะ !

[พอดีผู้จัดการน้องเมรีแนะนำผมมาว่า คุณทับทิมชอบและศึกษาเรื่องของตำนานท้าวอสุเรนทร์มาเยอะมาก ผมเองเลยจะขอคำปรึกษาสักหน่อยได้หรือเปล่าครับ ?]

“ดะ ได้สิคะ !” แล้วแบบนี้ฉันจะพลาดเรื่องดีๆ ด้วยการปฏิเสธเขาได้อย่างไรล่ะ

[พอดีตัวบทละครน่ะครับ ค่อนข้างอิงกับตำนานท้าวอสุเรนทร์ แต่จะย้อนเล่าเรื่องไปช่วงสมัยรัชกาลที่ ๕ และยุคปัจจุบันน่ะครับ โดยจะแทรกฉากแบบละครพื้นบ้านเข้าร่วมด้วย แต่ว่า ทางตัวผมแม้จะอ่านผ่านตามาบ้างแล้ว แต่ก็ไม่แน่ใจเรื่องข้อมูลที่ถูกต้องเท่าไหร่ อาทิเช่น อาวุธของท้าวอสุเรนทร์อะไรเทือกนี้น่ะครับ…ไม่ทราบว่า คุณทับทิมพอจะมีอะไรดีๆ แนะนำผมบ้างหรือเปล่าครับ]

“ได้สิคะ หากเป็นเรื่องอาวุธ ในหนังสือแต่ละเล่มนั้นจะกล่าวแต่ต่างกันออกไปในแต่ละครั้งที่ตีพิมพ์ค่ะ…” 

จริงอยู่ที่ฉันคลุกคลีกับเรื่องตำนานท้าวอสุเรนทร์จนแทบจะเป็นวรรณกรรมพงศาวดารเล่มเดียวที่อ่านเกินพันรอบ แต่มันก็อย่างที่พี่ช้างผู้กำกับบอก ข้อมูลแต่เล่มนั้นบางส่วนกลับเขียนบอกไว้ต่างกัน ในแต่ละครั้งที่รูปเล่มมีการตีพิมพ์และปรับเปลี่ยนภาษาให้ทันยุคทันสมัยขึ้น 

“หากเป็นอาวุธช่วงเล่มที่ตีพิมพ์ใหม่ช่วงหลังๆ มักจะบอกไว้ว่า ท่านท้าวอสุเรนทร์ใช้กริชปราบยักษ์มารค่ะ แต่ว่า จะมีอยู่ไม่กี่เล่มที่เขียนต่างออกไป ทั้งหอกบ้าง ธนูบ้าง…”

ด้วยเหตุนั้น ขณะบอกกล่าวให้ปลายสายทราบข้อมูล ฉันเองก็รีบพาตัวเองกลับมายังกองหนังสือซึ่งถูกวางกองทิ้งไว้ ก่อนทิ้งตัวลง โดยไม่ลืมหยิบแว่นตาขึ้นมาสวมเพื่อกันอาการปวดตาเวลาจ้องตัวหนังสือนานๆ  

ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เผื่อข้อมูลที่แม่นยำ…

“เล่มที่ถูกตีพิมพ์ครั้งที่ ๕ ล่ะมั้งคะที่กล่าวไว้ท่านท้าวอสุเรนทร์ใช้หอก…” พอพูดมาถึงตรงนี้ มือก็เอื้อมดึงหนังสือแสนโปรดซึ่งถูกตีพิมพ์ครั้งที่ ๕ ออกจากกองเพื่อเช็กความแม่นยำในสิ่งที่เพิ่งพูดผ่านสาย แต่ก่อนจะทันได้เปิดไปยังหน้าเนื้อหาที่ต้องการ จู่ๆ หนังสือเล่มหนาจากหนึ่งในบรรดากองหนังสือทั้งหมดกลับร่วงลงมาตรงหน้า

ความตกใจส่งผลให้สายตาตวัดมองไปยังหน้าหนังสือที่ร่วงลงมาเปิดค้างอย่างไม่อาจหักห้าม ก่อนพบว่าเล่มการกล่าวเป็นการตีพิมพ์ครั้งที่ ๑ แต่ก่อนจะทันได้แตะต้องหนังสือหรือพูดอะไรให้ปลายสายได้รับฟังช่วงเวลาเดียวกันนั้นกลับมีเสียงทุ้มต่ำแต่เย็นเยือกของใครคนหนึ่งดังแว่วผ่านหูให้ได้ยินเสียก่อน

“ท่านพี่อสุเรนทร์หาได้กำกริชหรือหอกปราบไอ้กุมภัณฑ์ไม่ หากแต่ใช้คันศรและดอกธนูต่างหากเล่า…” แม้มาแต่เสียง แต่เพียงเท่านั้นฉันกลับรับรู้ได้ว่าเสียงดังกล่าวเป็นเสียงของใคร 

สงสัยเพราะเจอเรื่องแปลกๆ ติดต่อกันล่ะมั้ง ฉันถึงไม่ได้รู้สึกตกใจหรือหวาดกลัวได้เท่ากับครั้งแรก มิหนำซ้ำเสียงที่ได้ยินดังผ่านลม ก็สอดคล้องกับเนื้อหาภายในเล่ม ซึ่งเป็นเพียงเล่มเดียวที่กล่าวถึงอาวุธของท้าวอสุเรนทร์ว่าเป็นคันธนู

[คุณทับทิมครับ ยังอยู่ในสายหรือเปล่า ?] ไม่รู้เพราะฉันเงียบนานเกินไปหรือเปล่า พี่ช้างซึ่งรอฟังคำแนะนำผ่านสายถึงได้ส่งเสียงทักขึ้น พานให้สะดุ้งจนต้องรีบตอบกลับทันที

“อยู่ค่ะคุณช้าง เอาเป็นว่าทับทิมแนะนำให้คุณช้างลองอิงจากตำนานท้าวอสุเรนทร์ที่ตีพิมพ์ครั้งแรกจะดีกว่านะคะ เพราะตามหลักดั่งเดิมในหนังสือกล่าวไว้ว่าท้าวอสุเรนทร์ท่านได้ธนูทองจากพระอิศวรไว้ปราบมารน่ะค่ะ อีกอย่างหนังสือเล่มแรกที่ตีพิมพ์ ก็เป็นเพียงเล่มเดียวที่ถอดแบบกลอนทั้งหมดจากตำนานเล่มจริงในหอสมุดแห่งชาติด้วย,,,”

[อ๋อ งั้นหรือครับ ?] พี่ช้างตอบรับแค่นั้นและเงียบลงไปอยู่ครู่สั้นๆ ก่อนจะส่งเสียงขึ้นอีกครั้ง [ดีเลย เล่มแรกใช่ไหมครับ ถ้ายังไงผมจะให้คนลองไปหามาดูเพื่อเป็นความรู้ก่อนเปิดกล้องนะครับ]

อันที่จริงตอนแรกน่ะ ฉันรู้สึกตื่นเต้นมากนะ ที่มีผู้กำกับละครโทรมาขอคำปรึกษาแบบนี้ แต่พอคุยจนมาถึงจุดที่ใกล้จะวางสายโดยที่ฉันยังไม่ได้งานเสริมงานพิเศษอะไรทำเพิ่มนอกจากเป็นแค่ที่ปรึกษา มันก็พานเฟลเสียดื้อๆ

แต่ว่าช่วงเวลาที่ฉันกำลังรู้สึกหมดหวังกับการได้รับหมอบงานที่มั่นคง หูก็ได้ยินมันอีก เสียงของท่านอสุราที่คล้ายตั้งใจจะช่วยเป่าปัดและให้กำลังใจ

“แย้มยิ้มเสียหน่อยสิดวงใจพี่ ฤกษ์ยามนี้ น้องหวังสิ่งใดไว้จักมิมีวันคลาดแคล้ว…” ก่อนต้องรู้สึกประหลาดใจ เมื่อปลายสายเริ่มกล่าวคำพูดขึ้นแทบจะทันทีที่เสียงเสียงของท่านอสุราเงียบลง

[คุณทับทิมครับ หากไม่เป็นการรบกวนเกินไป จะเป็นไปได้ไหม หากผมต้องให้คุณช่วยเป็นที่ปรึกษาแบบนี้ไปจนกว่าจะปิดกล้อง แน่นอนว่า มีค่าตอบแทนให้นะครับ]

“คุณช้างพูดจริงหรือคะ ?” มันเหมือนเป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่ได้หลังจากการภาวนาและขอพรต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ตอกย้ำให้รู้ว่าทุกวลีที่ท่านอสุรากระซิบผ่านลมนั้น ล้วนแล้วแต่ถูกต้องทุกประการตามอย่างที่เขาว่าไว้จริงๆ

[ครับ ผมพูดจริง เพราะผมน่ะ...ประทับใจตั้งแต่เรื่องชุดนางรำที่น้องเมรีใส่วันบวงสรวงแล้วล่ะ คุณดูใส่ใจรายละเอียดของชุดมาก จนน้องเมรีดูโดดเด่นราวกับเป็นนางรำลงมาจากสวงสวรรค์จริงๆ ซึ่งผมคิดว่ามันคงจะดีมากหากได้คุณทับทิมเข้ามาช่วยดูแลในเรื่องการแต่งกาย เครื่องทรงต่างๆ ของตัวละครในกองถ่ายเพิ่มน่ะครับ]

“ระ เรื่องนั้น ดิฉันยินดีมากๆ เลยค่ะ”

[ดีครับ ถ้าอย่างไรแล้ว หากคุณทับทิมมีเพื่อนหรือลูกมือที่พอจะช่วยชี้แนะเรื่องสถานที่ถ่ายทำหรือฉากสวยๆ ก็สามารถแนะนำผมได้นะครับ ผมอยากให้ละครเรื่องนี้ออกมาดีที่สุด]

“อ้อค่ะ ได้สิคะ ฉันมีเพื่อนสนิทอยู่คนหนึ่ง เปิดบริษัทรับหา จัดและออกสถานที่อยู่พอดี ถ้ายังไง เดี๋ยวฉันจะติดต่อประสานงานให้นะคะ”

 [ยินดีมากๆ เลยครับ ขอบคุณนะครับคุณทับทิม ถ้าไม่เป็นการเสียเวลา วันเปิดกล้องผมอยากให้คุณทับทิมกับเพื่อนมายังสถานที่ถ่ายทำด้วย ไม่ทราบจะสะดวกหรือเปล่าครับ ?]

“ค่ะ สะดวกค่ะ”

[ดีเลยครับ เราจะได้พูดคุยกันเรื่องตำนานท้าวอสุเรนทร์เพิ่มเติมด้วย ถ้าอย่างไรแล้ว เดี๋ยวผมจะส่งโลเคชั่นสถานที่ถ่ายทำให้อีกครั้งนะครับ แล้วก็ขอบคุณสำหรับคำแนะนำที่คุณทับทิมให้มาด้วย...] 

ตลอดเวลาที่หูได้ยินเสียงขอบคุณจากปลายสาย หัวใจฉันก็ยิ่งเต้นผิดจังหวะด้วยความตื่นเต้นและดีใจไม่ยอมหยุด อาจเพราะว่านี่คงเป็นโอกาสเพียงไม่ถึงห้าเปอร์เซ็ตน์ล่ะมั้ง ที่ใครสักคนจะได้รับทั้งคำชมและงานพร้อมกันกันจากบุคคลซึ่งมีชื่อเสียงแบบนี้

พอยิ่งคิด ฉันก็ยิ่งรู้ดีใจจนเนื้อตัวเต้น อยากเร่งวันเร่งคืนให้ถึงวันเปิดกล้องถ่ายทำละครโดยไวเสียเหลือเกิน

ไม่รู้ว่าฉันใช้เวลาทั้งหมดไปกับการคุยงานกับผู้กำกับละครชื่อดังนานเท่าไหร่ รู้แค่ว่าตลอดเวลาที่สนทนากับเขานั้น มันทำให้ฉันแทบจะลืมไปหมดสิ้น ว่าก่อนหน้านี้เคยประสบพบเจอเรื่องราวประหลาดมามากน้อยแค่ไหน

บ้างานจนลืมแทบทุกสิ่ง... 

คือคำที่เพื่อนมันชอบพูดใส่ฉัน และแม้จะถูกตราหน้าจากเพื่อนฝูงแบบนั้น แต่ฉันก็ใช่ว่าจะแคร์หรือรู้สึกไม่ดีแต่อย่างใด ในเมื่อการจมอยู่กับกองงานและสิ่งที่ชอบมันทำให้ฉันได้ใช้เวลาที่มีทั้งหมดไปได้อย่างคุ้มค่า แถมยังมีความสุขจนไม่ต้องมีเวลานึกถึงเรื่องแย่ๆ ที่เคยผ่านเข้ามา

แบบนี้น่ะ มันไม่เรียกว่าดีหรือยังไง ?

หลังจากใช้เวลาพูดคุยกับพี่ช้างพักใหญ่ จนตกลงงานกันเสร็จครบถ้วนกระบวนความ ทันทีที่โทรศัพท์มือถือถูกลดลงจากหู สิ่งแรกที่ฉันมันทำเป็นอย่างแรกเมื่อสิ่งที่คิดสมดั่งปรารถนาคือการหลับตาลง แล้วกล่าวขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่เช่ามาบูชา

ขอบคุณนะเจ้าคะ ท่านอสุรา…

อาจเพราะว่ามันคือเรื่องเคยชินซึ่งทำจนเคยตัว ฉันจึงลืมคิดไปเสียถนัดว่า บางอย่างที่เคยเป็นปกติสุขรอบตัวเวลานี้มันได้เปลี่ยนไปแล้ว กว่าจะรู้ว่าตอนนี้ตนเองกำลังเผชิญโชคกับเรื่องราวประหลาดเหนือความคาดหมายก็คงเป็นตอนที่ลืมตาขึ้น แล้วพบว่าเบื้องหน้ามีร่างสูงใหญ่ของผู้ชายในชุดเครื่องทรงยักษ์กำลังยืนจ้องมองในท่ากอดพร้อมรอยยิ้ม

ซ้ำยังเอ่ยถามราวกับได้ยินเสียงในหัว

“จักขอบคุณพี่ไปไยเล่า แม่ทับทิม….” ภาพและเสียงทักท้วงจากร่างสูงตรงหน้าทำฉันสะอึกไปเล็กน้อย แม้ลึกๆ ยังคงกลัวและรู้สึกไม่ชินกับการมาที่ไม่ต่างจากพวกผีในละคร ถึงอย่างนั้นแล้วปากก็ไม่วายขยับว่ากล่าว ขณะสองมือยกขึ้นพนมกลางอก

“ขอบคุณสำหรับเรื่องงานนะเจ้าคะ ท่านอสุรา…”

แม้เรื่องประหลาดตรงหน้าจะมีลักษณะการมาและการปรากฏกายไม่ต่างจากภูตผี แต่สิ่งที่ทำให้เขาอยู่เหนือกว่าผีสางน่ากลัวพวกนั้น ก็คงไม่พ้นเครื่องแต่งกายซึ่งบอกประวัติและที่มา รวมถึงชั้นวรรณะที่อีกฝ่ายเป็น

“เรื่องนั้นหาได้ต้องขอบใจเราไม่...ความมานะพากเพียร พยายาม อีกทั้งยังมั่นคง ทั้งหมดทั้งมวลนั้น คือสิ่งที่แม่ทับทิมพึ่งจักได้ครอบตามประสงค์ที่ปรารถนา”

โดยเฉพาะกับคำพูดที่เขาใช้ ที่บอกชัดว่าเขารับรู้ทุกๆ เสียงของฉันที่ร้องขอต่อเขามาโดยตลอด…

ฉันควรจะรู้สึกอย่างไรดีล่ะ เมื่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่เช่ามาบูชากำลังตอบรับคำพูดของฉันด้วยตัวจริง เสียงจริงแบบไร้แสตนอินอย่างนี้!

“ละ แล้วนี่ท่านจะปรากฏตัวให้ฉันมองเห็นแบบนี้ ไปอีกนานเท่าไหร่หรือเจ้าคะ ?” เพราะฉันคือมนุษย์ธรรมดาที่ไร้พลังวิเศษที่ แต่ดันต้องมาพบเจอเรื่องราวในแบบที่คนปกติไม่อาจมีโอกาสสัมผัส หากว่ามันคือเรื่องที่ถูกกำหนดไว้ว่าฉันต้องพบเจอ การชวนเขาพูดคุยด้วยเพื่อกระชับความเป็นกันเองให้มากขึ้น จึงเป็นเรื่องที่ควรทำ

ไม่ใช่เพราะอยากสนิทชิดเชื้อ หรือยกระดับตัวเองให้บารมีสูงเสมอเทียบเคียง แต่เป็นเพราะ ฉันต้องการให้ตัวเองรู้สึกชินกับการต้องเจอเรื่องพวกนี้โดยไวต่างหาก

“ถามทำไมงั้นรึ ?”

“ฉันก็แค่อยากทราบเจ้าค่ะ จะได้ปรับตัวได้ทัน...”

“พี่ยังมิได้หาฤกษ์ยามเพื่อลาจากหรอกแม่ทับทิม…” ส่วนนั่นคงเป็นคำตอบของท่านอสุรา “ด้วยเหตุนั้นแล้ว จักเป็นไปได้หรือไม่ หากพี่จักขอพำนักอาศัยอยู่ร่วมเรือนเดียวกับน้องต่อไปเช่นนี้สักระยะ”

คำขอของเขาทำฉันเผลอกลืนน้ำลายลงคออย่างห้ามไม่ได้ ครั้นจะปฏิเสธ แต่พอได้เผลอสบตาเข้ากับเขาตรงๆ ทุกเสียงที่ควรมีกลับเหือดแห้งหายไปเสียอย่างนั้น จนเหมือนเป็นการเปิดโอกาสให้ยักษ์หนุ่มตรงหน้ากล่าวถ้อยไม่หยุด

“จนกว่าจักถึงฤกษ์ยามต้องจากลา พี่ขอให้คำมั่น จักมิสร้างความเดือดร้อนต่อใดแม่ทับทิมให้เป็นกังวล เว้นเสียแต่…” 

“อะ…” ขณะในหัวกำลังคิดตามสิ่งที่ได้ยินอยู่นั้น จู่ๆ ท่านอสุราซึ่งเงียบเสียงไปก็เริ่มเคลื่อนไหว เขาเคลื่อนเข้ามาใกล้โต๊ะหนังสือจนชิด ก่อนใช้สองมือที่ท่านมีทาบลงกับกองหนังสือซึ่งมีระดับสูงต่ำไม่เท่ากันแทนหลักยึด จากนั้นก็โน้มใบหน้าลงมาใกล้โดยทิ้งระยะระหว่างใบหน้าของเราไว้พอประมาน ซ้ำยังชิงแทรกขึ้น ต่อเติมประโยคหลังที่ขาดหาย 

“ยามต้องช่วยดวงใจระลึกถึงเรื่องราวในภพชาติเก่าแต่เพียงเท่านั้น”

คำพูดของท่านอสุราในหนนี้ ทำเอาคนฟังเกิดอาการแปรป่วนในอกที่ต่างออกไปจากตอนแรก มันไม่ใช่การสั่นไหวเพราะรู้สึกตกใจหรือหวาดกลัวเหมือนทุกที แต่เรียกว่าเป็นความรู้สึกไหวหวั่นจากการกระทำปุบปับที่ฉันไม่เคยได้รับจากใครนับตั้งแต่เลิกกับเขตแดนถึงจะถูก

ยิ่งด้วยก่อนหน้านี้ เขาประกาศไว้อย่างมั่นอกมั่นใจ ว่าฉันคือคนรักของเขาในอดีตชาติด้วยแล้ว พอได้ยินคำพูดที่คล้ายกับว่าอีกฝ่ายจะช่วยให้ฉันนึกเรื่องซึ่งถูกเขียนบันทึกไว้ในวรรณกรรมโบราณออก

‘พี่จักรื้อฟื้นเศษเสี้ยวทรงจำสองเรา นับจากแรกพบสบตา เกี้ยวพาราสี จวบจนพลัดพราก…’ ฉันก็ยิ่งเกิดอาการประหม่าไม่เป็นตัวของตัวเอง จำต้องออกปากห้าม

“พะ พอเลยนะเจ้าคะ ห้ามท่านพูดแบบนั้นอีก”

“เหตุใดทำไมพี่ถึงกล่าวถ้อยเช่นนี้ไม่ได้ ?” แต่ว่า พอถูกเขายอกย้อนกับมาแบบนั้นแล้ว คนที่หมดคำจะพูดดันเป็นฉันเสียเอง และเพราะว่าหาเหตุผลดีๆ ให้เจ้าของคำถามไม่ได้ หนทางเดียวของผู้หญิงขี้ขลาดยามต้องเจอปัญหาไม่เป็นเรื่อง จึงเป็นการเดินหนีไป

“มะ ไม่คุยแล้วเจ้าค่ะ ขะ...ขอตัวก่อนนะนะเจ้าคะ…” แน่นอนว่า ทุกเสียงและทุกคำพูดที่ใช้ ล้วนแล้วแต่แสร้งแสดงออกให้อีกฝ่ายมองเห็นว่าผู้ที่เคยตกอยู่ในอาการหวาดกลัว ไม่ได้รู้สึกอะไรต่อคำพูดที่เขามอบให้นัก ก่อนพาตัวเองหลบออกจากโต๊ะหนังสือภายในห้องรับรอง เดินหนีเข้าห้องถัดไป

ตึก... ตึก...

ขณะที่ความรู้สึกๆ ดันเผลอไผลหวั่นไหวไปกับน้ำคำและทีท่าที่ยักษ์หนุ่มใช้ กระนั้นแล้วความรู้สึกบางส่วนก็ยังคงรู้สึกคัดค้านต่อสิ่งที่เขาพยายามสื่อสารอยู่ดี จนอดคิดไม่ได้ว่า 

หากการพบเจอระหว่างเราเป็นเรื่องเข้าใจผิด มันจะดีกว่าหรือเปล่า ถ้าฉันคนนี้จะยื่นมือเข้าช่วยเหลือเพื่อช่วยเขาตามหาหญิงคนรัก ตามดั่งหวังที่เขาอยากให้เป็นแทนการตอบแทนหลายล้านคำที่ฉันเคยร้องขอและอ่อนต่อหน้ารูปปั้นของท่านอสุรา

 ‘ว่าแล้วอสุราจึงเอ่ยถาม  

ถึงฤกษ์ยามต้องจากลากันแล้วฤา 

มิเอ่ยร่ำคำลาหรือโบกมือ 

มิเห็นส่งข่าวลือว่าจักไป 

ฤาชาตินี้เรานั้นมิคู่เคียง 

แก้วกานดาจงสดับฟังเสียงขอ 

อุบัติใหม่กี่ภพชาติพี่จักรอ  

จักคอยเฝ้าพะนอไม่แคล้วไกล 

เกิดชาติหน้าฉันใด ขอให้เราคู่กัน’ จริงด้วยสิ ในบทก่อนเข้าสงครามปราบยักษ์มาร ท่านอสุราเองก็ได้ร้องขอให้คนรักลงมาเกิดใหม่เหมือนกันนี่นา

ต่อให้เขาจะมีอิทธิฤทธิ์น้อยกว่าท้าวอสุเรนทร์ผู้เป็นพี่ชายก็ตาม แต่อย่างไรเสียเขาก็เป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่มีอิทธิฤทธิ์ต่างจากคนปกติทั่วไปอยู่ดี คำร้องขอของเขามันคงไม่ต่างจากการสาปส่งของท้าวอสุเรนทร์ในตำนานนักหรอกมั้ง 

และถ้าหากเขาติดตามท่านท้าวอสุเรนทร์ลงมายังเมืองมนุษย์เพื่อปราบยักษ์ตามอย่างที่ในตำนานเกริ่นไว้ล่ะก็ บางทีการเกิดใหม่ของแม่นิมานรดีที่เขาร้องขอไว้ตามอย่างที่ตำนานกล่าว ก็น่าจะมีคราวเคราะห์ที่ไม่ต่างกันนัก

ฟุ่บ!

กึก...

“จักหนีหน้าพี่ไปหนใดอีกเล่า แม่ทับทิม…”

คงเพราะในหัวเอาแต่คิดอะไรๆ เพลินมากไปหน่อย กว่าจะรู้ตัวว่า การเดินหนีสิ่งที่มองไม่เห็นนั้นไม่ใช่เรื่องที่ทำกันได้ง่ายๆ เหมือนกับการเดินหนีคนสามัญชนธรรมดา ก็คงเป็นตอนที่เสียงของท่านอสุรากล่าวทักขึ้น ขณะปรากฏกายยืนขวางทางเดินในท่ากอดอกเบื้องหน้านั่นหล่ะ

“ไยมิหยุดเจรจากับพี่เสียก่อน”

“อะ อะไรของท่านเนี่ย ไหนว่าจะไม่สร้างความลำบากใจให้ฉันยังไงล่ะเจ้าค่ะ…ตามทำไมอยู่ได้” ฉันบอกเขาแต่ก็ลดระดับเสียงในช่วงประโยคสุดท้ายลง จนมีแค่ตัวเองที่ได้ยิน 

ทั้งที่ถูกต่อว่า แต่คนฟังก็ใช่จะแสดงอาการไม่พอใจแต่ใด เช่นเดิม เขายิ้ม ยิ้มด้วยรอยยิ้มที่บอกถึงความสุข 

“แม่ทับทิมก็เลิกหนีพี่เสียทีสิ…” แต่ไม่ใช่กับคำพูดที่บอกอารมณ์เจ้าของประโยคด้วยความรู้สึกอื่น “ทีกับไอ้บุรุษชนตนนั้น พี่มิเห็นแม่ทับทิมจักปฏิเสธหรือตีตนออกห่างมันตรงไหน…”

จากที่ได้ยิน คาดว่าเขาคงหมายถึงเขตแดน พอจับใจความได้แบบนั้น ฉันจึงแย้ง

“ใครบอกท่าน ว่าฉันอยากอยู่ใกล้ผู้ชายชายคนนั้นกัน ?”

“พี่เห็นอยู่คาตา แม่ทับทิมจักเถียงให้ได้เหตุอันใด...นับจากที่วัดอารามหลวง จวบจนหน้าเรือนเมื่อครู่ ไฉนน้องจึงมิถือเนื้อถือตัวเฉกเช่นยามอยู่เคียงพี่” 

หากเป็นการพูดคุยระหว่างคนที่กำลังคบหากัน สิ่งที่ท่านอสุราและฉันทำใส่กันมันดูไม่ต่างจากการโต้เถียงสักนิด ติดอยู่ตรงที่ว่า คู่สนทนาของฉันนั้นกลับไม่ได้ใส่อารมณ์เกรี้ยวกราดผ่านน้ำเสียงอย่างที่พึงจะเป็นเลยแม้แต่นิดนี่สิ

เขายังคงพูดเสียงเฉื่อยบ่งบอกความใจเย็นที่ตนมี แม้ว่าทุกวลีจะบ่งบอกถึงความคิดและความรู้สึกของผู้พูดซึ่งต่างจากน้ำเสียงที่ใช้ก็ตามสิ้นเชิง ผิดกับฉันที่พอต้องต่อปากต่อคำกับใครสักคนที่ไม่ยอมฟังเสียงอธิบาย ก็มักจะเริ่มใส่อารมณ์มากขึ้น

“ไหนท่านบอกว่าเสียงฉันดังไปถึงที่ที่ท่านอยู่ยังไงล่ะเจ้า…” ไม่รู้ว่าขณะพูด ฉันใส่อารมณ์มากเกินควรหรือเปล่า ในหนนี้ท่านอสุราจึงเงียบและทำหน้าที่ของผู้ฟังที่ดีมันเสียอย่างนั้น “แล้วทำไมเรื่องแค่นี้ ท่านถึงดูไม่ออกว่าผู้ชายคนนั้นคือคนที่ฉันไม่อยากเจอหน้ามากที่สุด ?”

และพอได้เอ่ยถามจนจบคำตามความต้องการ คู่สนทนาซึ่งคล้ายกับรอคอยจังหวะมาตลอดก็กล่าวแทรกขึ้น

“แฟนเก่า…” สองวลีสั้นๆ กับสีหน้าคิดไม่ตกของท่านอสุรา เป็นเหมือนสายลมเย็นๆ ที่พัดพาเอาความร้อนในอกระหว่างตอบโต้ให้นิ่งสงบโดยทันควัน  “สิ่งใด คือแฟนเก่างั้นรึ แม่ทับทิม ?”

โดยเฉพาะกับคำถามประโยคหลังที่เล่นเอาผู้ที่ได้ฟังเกือบหลุดขำ

“พี่คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยได้ยินสองถ้อยวจีนี้ หากแต่พี่ได้เข้าใจความหมายของมันไม่”

การมาของท่านอสุราในช่วงแรกน่ากลัว น่ะใช่… 

แต่ขณะเดียวกัน ท่ามกลางความน่ากลัวก็ยังมีเรื่องน่าขบขันปะปนอยู่ด้วย ซึ่งฉันไม่แปลกใจนัก หากว่าเขาซึ่งมาจากที่อื่นซึ่งแตกต่างจากโลกยุคสมัยปัจจุบัน จะไม่เข้าใจความหมายของคำว่า แฟนเก่า ในแบบผู้คนส่วนใหญ่ใช้เรียกอดีตคนรักของตัวเองแบบนั้น

และเพราะฉันเองก็ไม่ได้รู้สึกมันแย่เท่าไหร่ ที่ต้องอธิบายสถานะของตัวเองกับเขตแดนให้เขาได้ฟัง แถมอารมณ์หงุดหงิดก่อนหน้านี้ มันก็ไม่ได้รุนแรงมากพอจะต้องต่อปากหรือต่อว่าเขาให้เรื่องยืดยาว ดังนั้นจึงไม่ผิดอะไร หากฉันจะอธิบายบางอย่างของโลกปัจจุบันให้ยักษ์เช่นเขาเข้าใจขึ้นมาบ้าง

“แฟนเก่าก็หมายถึง อดีตคนรักยังไงล่ะเจ้าคะ…”

“…” แน่นอนว่าท่านอสุราเองก็ไม่ปฏิเสธที่จะรับรู้ ซ้ำยังตั้งใจฟังเอาเสียมากๆ ด้วย

“แต่เราเลิกกันไปหลายปีแล้วเจ้าค่ะ เพราะฉันจับได้ว่าเขาไม่ได้รักฉันจริง แถมยังมีผู้หญิงคนใหม่ เพราะงั้นฉันเลยไม่มีเรื่องจำเป็นที่ต้องอยากกลับไปใกล้ชิดเขาอีก”

ยักษ์หนุ่มในชุดเครื่องทรงสีขาวนวลไม่ได้พูดอะไรตอบกลับมาหลังสิ้นเสียงอธิบาย เขาเลือกที่จะยืนนิ่งอยู่เช่นนั้น อีกทั้งบนใบหน้าคมคายดูดีก็ไม่ได้ปรากฏรอยยิ้มให้เห็นเหมือนทุกครั้ง

“คราวนี้ท่านก็เลิกคิดได้แล้วนะเจ้าคะ ว่าฉันอยากเข้าใกล้ผู้ชายคนนั้น…อะ” 

ฟึ่บ...

ทว่า ในหนนี้ การทำลายความเงียบระหว่างเรากลับไม่ประสบผลนัก เมื่อจู่ๆ ท่านอสุรายื่นมือเข้ามาหาก่อนถือวิสาสะแตะลงบนผิวแก้มอย่างเบามือพลอยให้ทุกเสียงที่เคยดังลอดผ่านปากมีอันขาดช่วงลง

ในช่วงที่เราสองคนมีโอกาสสบตากันตรงๆ ในระยะใกล้ เขาก็เริ่มบรรจงใช้หัวแม่โป้งมือปาดลงบริเวณใต้ขอบตาให้อย่างนิ่มนวล ก่อนหยุดสัมผัสดังกล่าวไว้บริเวณหางตา โดยปล่อยให้ระหว่างเราถูกทุกความเงียบเข้าแทรกซึมไปทั่วทุกอณูอย่างเชื่องช้า โดยไม่พูดหรืออธิบายเหตุผลใด จนกระทั่งเมื่อเขารู้สึกพึงพอใจกับสิ่งที่กระทำอยู่ ถึงได้เคลื่อนมือออกไป

และกล่าวขึ้นพร้อมด้วยรอยยิ้มเดิมๆ ซึ่งหายจากบนใบหน้าไปชั่วขณะหนึ่ง

“พี่จักมิถือโทษ หากในชั่วยามที่ผ่านมา น้องจักมีชายอื่นเข้ามาทดแทนที่…” และพูดบางสิ่งขึ้น “ขอเพียงยามนี้ แม่ทับทิมมิต้องอาดูรโศกา เฉกเช่นหลายชั่วยามที่ผ่านพ้นมา พี่ก็พึงพอใจแล้ว”

ราวกับว่า นอกจากเสียงร้องขอเรื่องโชคลาภและเรื่องการงานของฉันแล้ว เขายังได้ยินเสียงร้องไห้ที่เจ็บจนจะขาดใจในช่วงเวลาที่ผ่านมาของฉันด้วยเช่นกัน

“พี่อยู่ตรงนี้แล้วแม่ทับทิม พี่ขอให้คำมั่นว่านับจากนี้เป็นต้นไป จักมิมีวันใดที่แม่ทับทิมต้องเสียน้ำตาด้วยความอาลับโศกเศร้าอีก...” 

ท่านอสุราไม่ได้พูดเปล่า แต่เขายังเลือกที่จะทำมากกว่าการให้กำลังใจ เช่นการเคลื่อนวงแขนเข้ามาหาหมายจะสวมกอด ทว่า

ปี๊บ! ปี๊บ!

สุดท้ายเขาก็ไม่มีโอกาสเข้าประชิดตัวฉันได้อย่างที่ใจคิด เมื่อจู่ๆ เสียงเตือนข้อความดันแทรกขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน พานให้สายตาที่เคยมองนัยน์ตาคมของคู่สนทนา รีบหลุบลงมองหน้าจอโดยอัตโนมัติเพราะคิดว่าอาจเป็นคุณช้างส่งโลเคชั่นสถานที่นัดหมายมาให้  

การกระทำดังกล่าวมาพร้อมกับคำถามแบบไม่เต็มเสียงเท่าไหร่ของท่านอสุรา

“หน่ะ นั่นเสียงอะไรงั้นรึ แม่ทับทิม ?” พอเงยมองหน้าคนถาม จึงพบว่ายักษ์หนุ่มตรงหน้าเวลานี้ กำลังแสดงทีท่าประหม่า และใช้มือของตนเองเกาท้ายทอยแก้เก้อราวกับกำลังเคอะเขินอะไรอยู่

หรือเพราะที่ฉันฉันเมินกอดของเขาเมื่อกี้กันนะ ?

“เสียงเตือนข้อความจากโทรศัพท์มือถือน่ะเจ้าค่ะ…” ฉันตอบ แม้จะรู้สึกแปลกใจต่อท่าทีและน้ำเสียงที่แปลกไปของยักษ์ ขณะเดียวกันก็ไม่ลืมใช้นิ้วจิ้มเปิดข้อความที่ปรากฏบนหน้าจอขึ้นอ่านไปด้วย

“โทรศัพท์มือถืองั้นรึ เหตุใดข้าวของสิ่งนี้จึงมีหน้าตาละม้ายคล้ายกระดานชนวนนัก…” หูน่ะ ได้ยินเสียงของท่านอสุรากำลังพูดเปรียบเทียบบางอย่าง แต่ไม่ใช่กับสายตาที่กำลังถูกข้อความบนหน้าจอสะกดให้จับจ้อง

เขตแดน : ข้อความก่อนหน้านี้ ไม่ตอบไม่เป็นไร

เขตแดน : แต่หลังจากนี้ไป ช่วยตอบข้อความฉันเหมือนเดิมด้วยนะ

แม้ใจความที่เขตแดนส่งมาหานั้น ให้ความรู้สึกร้องขอ แต่ฉันก็ใช่จะตอบข้อความกลับตามอย่างที่อีกฝ่ายต้องการเสียที่ไหน และยังคงทำเหมือนเดิม ด้วยการลดโทรศัพท์มือถือในมือลงทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ว่า เสียงเตือนข้อความก็ไม่วายดังขึ้นรัวขึ้นติดๆ กัน จำต้องรีบยกกลับขึ้นมาดูอย่างเสียไม่ได้

และเมื่อเปิดอ่านข้อความ คราวนี้สิ่งที่รอคอยอยู่บนหน้าจอนั้น กลับไม่ใช่ข้อความจากเขตแดนเหมือนตอนแรกอีกแล้ว เพราะคราวนี้ เขาส่งข้อความเข้ามาแบบไฟล์เสียง

เขตแดน : [เป็นโรคอะไรวะทับทิม ทำไมอ่านแล้วชอบไม่ตอบ...หรือเป็นเพราะไอ้ลิเกที่อยู่กับเธอวันนี้?]

เขตแดน : [ฉันไม่รู้หรอกนะว่าไอ้ลิเกที่อยู่ที่บ้านเธอวันนี้เป็นใคร…แต่ในเมื่อเธอบอกว่าเขาไม่ใช่แฟน…เพราะงั้นฉันก็ยังถือว่ามีสิทธิ์อยู่…]

 ตลอดเวลาที่เสียงของเขตแดนดังแทรกผ่านลำโพงโทรศัพท์ วูบหนึ่งที่สายตาเผลอเหลือบมองคนตัวใหญ่อีกคนข้างกายอย่างไม่ได้ตั้งใจ และได้พบว่าท่านอสุราขณะนั้น กำลังขมวดคิ้วย่นชิดเข้าหากัน แสดงสีหน้าคล้ายกับคิดอะไรอยู่ แต่พอคิดจะปิดหน้าจอข้อความลง ข้อความเสียงจากเขตแดนก็ถูกส่งเข้ามาอีก

ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงกว่าสองข้อความแรก

เขตแดน : [ฉันอยากเริ่มต้นใหม่กับเธอจริงๆ นะทับทิม ให้โอกาสฉันได้กลับตัวได้ไหม ให้ฉันจีบเธอใหม่ก็ได้... สัญญาว่าฉันจะใช้ทุกความจริงใจเข้าหาเธอ]

“กลับตัวงั้นรึ ?” หลังจากฟังมาครู่หนึ่ง สุดท้ายสีหน้าครุ่นคิดของท่านอสุราก็ถูกเอ่ยออกมาเป็นคำถามในที่สุด “กระดานชนวนวิปลาสนี่ กำลังกล่าวถ้อยถึงสิ่งใดกัน เหตุใดจึงอยากกลับตัว มันทำผิดติดโทษประการใดไว้งั้นรึ แม่ทับทิม ?”

“คนที่อยากกลับตัวน่ะ ไม่ใช่กระดานชนวนหรอกเจ้าค่ะ...” เมื่อถูกถามฉันจึงจำต้องตอบ “แต่เสียงที่ท่านได้ยินอยู่น่ะ คือเสียงเขตแดน แฟนเก่าของฉันเอง”

“แม่ทับทิมกำลังหมายถึงอดีตชายคนรักที่เลิกรากันไปนั่นน่ะรึ?” เขาย้อน

“เจ้าค่ะ ส่วนกระดานชนวนที่ท่านพูดถึงน่ะ คือสิ่งที่มนุษย์ใช้พูดคุยสื่อสารกัน เวลาเราอยู่คนละพื้นที่...เรียกว่าโทรศัพท์มือถือน่ะเจ้าค่ะ” ท่านอสุราไม่ได้ต่อความใด เขาทำเพียงพยักหน้าน้อยๆ ขณะรับฟัง 

แต่ไม่นานนัก ก็ถามขึ้นอีก

“หากแม่ทับทิมกล่าวเช่นนั้น ก็หมายความว่า เสียงที่พี่ยินคือเสียงอดีตชายคนรักของแม่ทับทิม ซึ่งหมายจักขอโอกาสกลับใจ คืนกลับมาครองรักกับแม่ทับทิมเหมือนดังเก่า ใช่รึไม่?” แถมยังเป็นประโยคคำถามที่ยืดยาวอย่างสุดๆ

“เจ้าค่ะ… ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นบ้าอะไรขึ้นมา อยู่ๆ ถึงได้อยากกลับมาคืนดี…” ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังให้คำตอบตามมารยาทอยู่ดี ขณะใช้มือจัดการปิดโปรแกรมสนทนาระหว่างเขตแดนลง “เขาคงคิดว่าการจีบฉันด้วยคำหวานเหมือนเมื่อก่อนคงจะได้ผลล่ะมั้งเจ้าคะ”

“จีบงั้นรึ ?” คนฟังย้อน

“เจ้าค่ะ จีบก็คล้ายๆ กับการเกี้ยวพาราสีนั่นหล่ะเจ้าค่ะ แต่ว่ามันเป็นคำที่คนในยุคสมัยนี้ใช้กันน่ะท่าน อะ…” แต่พอครั้นให้คำตอบแกมอธิบาย ยักษ์หนุ่มช่างสงสัยแถมยังเป็นฝ่ายตั้งประเด็นคำถามขึ้นมา กลับทำเรื่องเสียมารยาท อันตรธานตัวหายไปต่อหน้าต่อตาทั้งๆ อย่างนั้น พลอยให้บรรยากาศภายในบ้านซึ่งเคยมีเสียงการพูดคุยกับระหว่างเรา เงียบลงทันตา

“ท่านอสุรา...” แม้ว่าฉันจะพยายามส่งเสียงเรียกหาเขาด้วยตัวเองก็ตาม

อะไรของเขานะ บทจะมาก็มา บทจะไปก็ไปแบบนี้

ไหนว่าท่านเป็นยักษ์ยังไงละ ทำไมชอบแว๊บไปแว๊บมาเหมือนผีแบบนี้ก็ไม่รู้!

คนเขายิ่งกลัวๆ อยู่ 

บรื้ออออ… 

Talk1  ท่านอสุราใจดีมีความเมตตาแค่แค่ไหนลองคิดดูทับทิม อย่าไปกลัวเลยยักษ์อ๋องๆ อ่ะ 5555

Talk2 เขาเรียกว่าโวยวายอย่างสุภาพชน 555

Talk3 ขณะที่ยักษ์กำลังงอน สตรีเมืองมนุษย์กลับน่ามึนกลัวซะงั้น 555555555555

_____________________________________________________________ 

ไม่เม้นก็ได้แต่กดให้กำลังใจเค้าด้วยน้าา จุ้บ ขอบคุณที่ติดตามนิยายเรื่องนี้นะงับ

ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคอมเม้นและการชี้แนะดีๆในหน้านิยายน้าา

   

คุณเชื่อเรื่อง 'ยักษ์' หรือไม่?

อยากรู้จักยักษ์ตนไหนมากขึ้น จิ้มที่รูปด้านบนเลยจ้า

   

ติดตามเรื่องนี้จิ้มที่หน้าท่านอสุราโลด

รักกันชอบกันกดติดตามข้างบน

หรือโหวตข้างล่างเต็ม100นะเออ 

v