กลรักอสุรา | {TITAN SET}

ลำดับตอนที่ #5 : กลรักอสุรา l บทที่๐๔ ตอน หวนรำลึก {อัพ100%}

* หากรำคาญเสียงเพลงก็ปิดได้เน้อ *

บทที่ ๐๔

ตอน หวนรำลึก

เวลาต่อมา…

เวลา ๑๓.๑๕ นาฬิกา

ความกลัว มักหลบซ่อนอยู่ในทุกๆ ที่เพื่อให้ผู้คนโดยรอบได้รู้สึกถึง หากใครคนนั้นมีความกล้าสักหน่อย เขาก็จะสามารถก้าวผ่านความกลัวที่พร้อมจะกระโจนออกจากที่ซ่อนไปได้ ราวกับไม่เกิดอะไรขึ้น ทว่า กลับกัน หากใครคนนั้นขี้ขลาดและมีกล้าไม่มากพอที่จะต่อสู้และก้าวผ่านความกลัวพวกนั้น เขาก็มักจะลงเอยแบบฉัน

ที่พ่ายแพ้ต่อความหวาดกลัว เอาแต่นอนขด ซุกตัวเองไว้ใต้ผ้าห่มผืนหน้าในวันที่อากาศร้อนจัดอยู่ร่วมสี่ชั่วโมง…

โชคดีที่ดันเกิดมาเป็นคนสู้งาน  ทำให้เมื่อใกล้ถึงเวลาที่คุณกรองขวัญนัดหมาย ความกล้าเล็กๆ จึงส่งผลให้ฉันรีบลุกออกจากที่นอน จัดการอาบน้ำแต่งตัวและพาตัวเองออกจากบ้านหลังเก่าแสนอบอุ่นที่ยามนี้คละเคล้าไปด้วยเรื่องพิศวงแสนน่ากลัวออกมาได้ในที่สุด

ไม่อยากลับบ้านเลย... 

นั่นคือความคิดแรกเมื่อหลุดพ้นออกจากรั้วบ้าน แต่ในความเป็นจริงแล้ว สำหรับคนที่ยังไม่มีงานประจำเป็นหลักแหล่งจนมีเงินทองใช้สอยได้ตามใจชอบ สุดท้ายก็ทำได้เพียงแค่คิดเท่านั้น

“เฮ้อ…” ลมหายใจแผ่วๆ ตามประสาของคนขี้ขลาดซ้ำยังหมดทางหนี ถูกพ่นทิ้งอย่างไม่นึกเสียดาย พร้อมกันนั้นก็ไม่ลืมที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นดูเส้นทางที่คุณกรองขวัญส่งโลเคชั่นสถานที่ที่นัดพบให้ดูไปพลางขณะนั่งอยู่บนเบาะหลังของรถแท็กซี่

เกือบยี่สิบนาทีได้ล่ะมั้ง ที่ฉันต้องนั่งสูดกลิ่นใบเตยอยู่บนเบาะหลัง ไปจนถึงสถานที่ที่เป็นที่นัดพบ ทันทีที่รถเลี้ยวเข้ามาจอดบนลานกว้างหน้าคอนโดมิเนียมหรู ฉันก็รีบจัดแจงจ่ายค่าโดยสารและพาตัวเองลงจากรถทันที แต่ก่อนจะถือวิสาสะบุ่มบ่ามเดินเข้าไปในตัวอาคาร ฉันก็ไม่ลืมที่จะส่งข้อความหาเจ้าของการนัดหมายอย่างมีมารยาทด้วยเช่นกัน

ทับทิม : ทับทิมถึงแล้วนะคะคุณกรองขวัญ

คุณกรองขวัญ : จ้า เข้ามาได้เลยนะ เจ๊บอกผู้ดูแลตึกไว้แล้ว

คุณกรองขวัญ : ชั้น ๙ ห้อง ๙๐๑๓ นะจ๊ะ

เมื่อได้รับข้อความตอบกลับ ฉันจึงไม่รอช้ารีบก้าวเท้าตรงไปยังประตูทางเข้า ที่เวลานี้มีใครคนหนึ่งกำลังคอยอยู่ตามอย่างที่คุณกรองขวัญบอกไว้

ป้าแม่บ้านดูแลตึกยิ้มให้เล็กน้อยเมื่อเราเจอหน้ากัน ก่อนจัดการใช้คีย์การ์ดในมือเปิดประตูให้โดยไม่ต้องร้องบอก ด้วยการมาที่ง่ายดายขนาดนี้ ทำให้ฉันไม่ต้องทนเสียเวลามากนัก รีบจ้ำเท้าตรงไปยังลิฟต์และกดเลขชั้นของสถานที่นัดพบทันที

ปี๊บ! ปี๊บ!

เสียงเตือนข้อความที่ดังขึ้นภายในพื้นที่แคบ ทำฉันรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอีกครั้งโดยคาดหวังว่าอาจมาจากคุณกรองขวัญ เผื่อเธอต้องการอะไรเพิ่มเติม แต่เหมือนว่าฉันจะคิดผิด

แดน : มาทำอะไรที่นี่อ่ะ?

เพราะข้อความดังกล่าวดันถูกส่งมาจากผู้ชายที่ฉันไม่อยากเจอหน้ามากที่สุดยังไงล่ะ

ที่ตลกก็คือ ฉันไม่เคยลบเบอร์เขาออกจากเครื่องเลยนับตั้งแต่ที่เราเลิกกันไป มีเพียงข้อความแชทเก่าๆ เท่านั้นที่ถูกลบ เพราะฉันไม่อยากเห็นอะไรที่ชวนให้รู้สึกแย่เวลานึกถึง นั่นเลยทำให้ข้อความที่เขตแดนส่งมาครั้งนี้ จึงเป็นข้อความแรกอีกครั้ง นับจากที่เราขาดการติดต่อกัน

เนื่องด้วยทุกอย่างมันเป็นอดีตไปหมดแล้ว การที่เขาส่งข้อความมาหา จึงไม่ใช่เรื่องที่ฉันควรใส่ใจหรือรู้สึกยินดีขนาดนั้น ข้อความถามไถ่ดังกล่าวจึงถูกปิดลง พร้อมๆ กับลิฟต์ที่เคลื่อนมาหยุดยังชั้นเก้าพอดิบพอดี

เจ็บแล้วจำ นั่นหล่ะมั้งคือนิสัยของผู้หญิงส่วนใหญ่…

ทันทีประตูลิฟต์เปิดออก ฉันก็รีบพาตัวเองก้าวตรงไปตามโถงทางเดินเบื้องหน้าตรงไปยังสถานที่นัดพบแบบไม่รีรอ ขณะเดียวกันก็ไม่ลืมกวาดตามองหาเลขห้องเป้าหมายไปด้วย จนกระทั่งพาตัวเองมาหยุดยังหน้าประตูห้องหมายเลข ๙๐๑๓ ได้ในที่สุด

แม้ลึกๆ จะรู้สึกประหม่ากับการมาห้องของผู้จัดการดาราแบบเป็นส่วนตัวมากเท่าไหร่ก็ตาม ถึงอย่างนั้นหน้าที่ก็ต้องมาก่อนเสมอ การเคาะประตูบอกกล่าวเจ้าของห้องจึงเป็นสิ่งที่ฉันเลือกทำเมื่อมาถึง

ก๊อกๆ

“คุณกรองขวัญคะ ทับทิมเองค่ะ”

“จ้า เข้ามาสิ ประตูไม่ได้ล็อก” และทันทีที่ได้ยินเสียงอนุญาตจากผู้เป็นเจ้าของห้อง ฉันก็ไม่รอช้ารีบบิดด้ามจับประตูเปิดเข้าไปภายในทันที

กึก… แอ้ด…

สิ่งที่รอคอยอยู่อยู่ด้านหลังบานประตู คือห้องโถงขนาดใหญ่สมกับเป็นที่พักอาศัยของคนโดฯ ชื่อดังของพวกคนดังใจกลางเมือง ดูหรูหรามีสไตล์ อีกทั้งข้าวของก็ยังถูกจัดไว้เป็นที่เป็นทาง เป็นระเบียบสมเป็นห้องพักของผู้หญิง ต่างจากห้องนอนฉันที่รกไม่ต่างจากรังหนูลิบลับ

อีกสิ่งที่ทำให้ห้องพักของคุณกรองขวัญดูน่าอยู่ดูเหมือนจะเป็นกองหนังสือวรรณคดีและตำนานโบราณเล่มเก่าบอกสไตล์และความชอบของผู้เป็นเจ้าของห้องที่มีไม่ต่างจากกันเท่าไหร่นัก ซ้ำบรรยากาศภายในห้องยังอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมแปลกๆ ในแบบที่หาไม่ได้ในห้องนอนของตัวเอง

“ตรงต่อเวลาจริงๆ เลยนะทับทิมเนี่ย…” ทว่า ฉันก็ไม่มีโอกาสได้กวาดตาชื่นชมข้าวของและเครื่องประดับภายในห้องคุณกรองขวัญได้นานนัก เมื่อเสียงเจ้าของห้องดังทักขึ้น จำต้องละสายตาไปยังต้นเสียงและต้องพบว่าเธอกำลังเดินเข้ามาหาพร้อมด้วยแก้วน้ำดื่มเย็นๆ “มาถึงเหนื่อยๆ ทานน้ำก่อนสิจ๊ะ”

แน่นอน ว่าฉันไม่ได้มารยาทที่จะปฏิเสธน้ำใจของเธอแต่อย่างใด แต่รีบรับแก้วน้ำดื่มจากเธอมาไว้กับตัว 

“ขอบคุณนะคะ” คุณกรองขวัญยิ้มเล็กยิ้มน้อยเมื่อเห็นว่าแขกของตนเองยินดีรับสินน้ำใจอย่างว่างง่าย และกล่าวขึ้นเมื่อเธอรู้สึกว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี

“รอตรงนี้ก่อนนะจ๊ะ เดี๋ยวเจ๊เข้าไปหยิบชุดนางรำมาให้” 

ฉันไม่ได้ตอบแต่เลือกที่พยักหน้าในอาการประหม่าขณะยกแก้วน้ำในมือขึ้นจิบตามมารยาท แต่ไม่ใช่กับสายตาซึ่งยังคงจับจ้องไปยังหญิงสาวเจ้าของห้องซึ่งปลีกตัวเดินหายเข้าไปภายในห้องข้างๆ อย่างไม่วางตา

ด้วยเพราะตลอดมา ฉันเอาแต่แต่ขลุกอยู่กับความชอบของตัวเองอยู่ตลอดเวลา พอได้พบว่าคุณกรองขวัญเองก็ดูจะสนใจอะไรที่คล้ายกันแบบนี้ มันเลยอดไม่ได้ที่จะเผลอละสายตาจากคนตัวระดับเท่าๆ กัน ปรายตากลับไปยังกองหนังสือโบราณบนโต๊ะตัวใหญ่ตรงหน้าอกครั้งอย่างกับถูกดึงดูด

“คุณกรองขวัญชอบอ่านพวกตำนานกับวรรณคดีด้วยหรือคะ ?” อีกทั้งยังถือโอกาสถามเจ้าของกองหนังสือเหล่านี้ไปด้วย

หลังสิ้นเสียง ผู้ถูกถามก็ส่งเสียงโต้กลับมาทันทีเช่นกัน

“ใช่จ้ะ ทับทิมก็ชอบเหมือนกันหรือจ๊ะ ?” ทว่า คำถามของคุณกรองขวัญนั้น ไม่ได้รับการตอบกลับจากฉันแต่อย่างใด เพราะเวลาเดียวกันนั้น สายตาดันสะดุดเข้ากับหนังสือเล่มหนา ซึ่งถูกตีพิมพ์มาแล้วหลายสิบครั้งถูกวางปะปนไว้กับกองหนังสือเรื่องอื่นแบบไม่ตั้งใจ

หนังสือเล่มดังกล่าว คือเรื่องราวของตำนานท้าวอสุเรนทร์ที่ฉันชื่นชอบ การมองลักษณะรูปเล่มเพียงปราดเดียว ฉันรู้ได้ทันทีว่าเล่มที่คุณกรองขวัญมี ถูกตีพิมพ์ครั้งที่เท่าไหร่ และด้วยเพราะฉันเงียบไม่ได้ให้คำตอบเจ้าของห้องกลับไปล่ะมั้ง นั่นเลยทำให้เธอส่งเสียงทักขึ้นเป็นหนที่สอง ด้วยคำถามที่ซึ่งมีใจความไม่ต่างไปจากคำถามแรกนัก

“สนใจตำนานท้าวอสุเรนทร์เหมือนกันหรือจ๊ะทับทิม” 

เสียงของคุณกรองขวัญหนนี้ ทำฉันสะดุ้ง จำต้องละสายตาจากรูปเล่มบนโต๊ะหนังสือ เหลียวไปยังต้นเสียงอีกครั้งอย่างเสียไม่ได้ ก่อนพบว่าคุณกรองขวัญที่หายเข้าไปในห้องข้างๆ เวลานี้ได้เดินกลับออกมาพร้อมกับชุดนางรำในมือเสียแล้ว 

“ถ้าสนใจตำนานท้าวอสุเรนทร์ อยากจะยืมกลับไปอ่านที่บ้านก็ได้นะ เจ๊อนุญาต”

“มะ ไม่เป็นไรค่ะคุณกรองขวัญ ที่บ้านฉันเองก็มีเหมือนกัน”

“ตายจริง คอเดียวกันเลยนะเราสองคนเนี่ย…” เธอพูดติดตลกคล้ายกับชอบอกชอบใจ พร้อมกันนั้นก็เดินเลยผ่านฉันไปยังโต๊ะหนังสือแล้วกล่าวขึ้น “โชคร้ายตรงที่ เจ๊ไม่ทันพวกเล่มที่ตีพิมพ์ช่วงแรกๆ เลยได้เล่มนี้มาแทน ถ้าเป็นไปได้ก็อยากได้เล่มแรกที่ตีพิมพ์มาครอบครองไว้เหมือนกันนะ”

“ฉันมีนะคะเล่มแรก ซื้อมาจากร้านมือสองน่ะค่ะ ถ้าคุณกรองขวัญอยากอ่าน ถ้าวันไหนว่าง ฉันจะเอามาให้ยืมอ่านนะคะ” มันคงเหมือนกับถูกชะตาล่ะมั้ง เพราะไม่บ่อยนักที่จะได้เจอคนที่ชอบอะไรคล้ายๆ กัน นั่นเลยทำให้อดที่จะเสนอกึ่งละล่ำละลักความชอบที่มีเหมือนกันให้แก่คนที่พลาดโอกาสไม่ได้

“ตายจริง ทำไมใจดีจัง…” คุณกรองขวัญเองก็ดูไม่ได้ปฏิเสธอย่างเสียมารยาท ซ้ำยังตอบกลับมาอย่างขี้เล่น “แต่ไม่เป็นหรอกนะ ทับทิมเก็บเล่มแรกไว้เถอะจ๊ะ”

“…”

“เพราะไม่ว่าเนื้อหาของแต่ละครั้งที่ตีพิมพ์จะถูกรีไรท์จนภาษาสละสลวยแค่ไหน  สุดท้ายแล้วเรื่องราวตำนานท้าวอสุเรนทร์ก็ไม่ได้มีเนื้อหาที่คลาดเคลื่อนหรือผิดเพี้ยนไปจากความจริงจนเกินงามอยู่ดี” 

ผลจากการรับฟัง มันก็ยิ่งชี้ชัดเข้าไปใหญ่ ว่าคุณกรองขวัญเองก็คงชอบตำนานท้าวอสุเรนทร์เอามากๆ แม้ฉันจะมีแทบทุกเล่มของทุกครั้งที่ตีพิมพ์ แต่ก็ปฏิเสธสิ่งที่คนตัวระดับเท่าๆ กันตรงหน้าพูดไม่ได้จริงๆ

“จริงค่ะ ต่อให้จะเปลี่ยนภาษาไปกี่มือ สุดท้ายเนื้อหาและเหตุการณ์ในตำนานก็คงเหมือนเดิมอยู่ดี” พอฉันว่าจบ คนฟังก็เอียงหน้าหันมาส่งยิ้มให้เล็กน้อย และถามกลับมาสั้นๆ ราวกับว่ามันคือคำถามปกติหลังผู้ซึ่งอ่านตำนานท้าวอสุเรนทร์จบมักใช้ถามไถ่กัน

“แล้วทับทิม ชอบใครมากที่สุดในตำนานพงศาวดารบทนี้ล่ะจ๊ะ”

และแน่นอนว่า คำตอบเดียวในใจที่ไม่เคยเปลี่ยนไป แม่จะเจอเรื่องบ้าๆ เกิดขึ้นจนแทบหัวโกร๋น ก็คงไม่พ้นชื่อเรียกไม่สั้นไม่ยาว ซึ่งทำให้ผู้ตอบรู้สึกอิ่มเอมใจและหวาดหวั่นได้ในคราวเดียวอย่างเช่น

“ฉันชอบท่านอสุราค่ะ” สิ้นเสียงตอบ รอยยิ้มบนหน้าคนฟังก็หุบลงโดยพลัน หากแต่กริยาบนหน้าเช่นนั้นของคุณกรองขวัญนั้น ก็แสดงออกให้เห็นเพียงครู่สั้นๆ เท่านั้น ก่อนบนใบหน้าสวยของเธอจะปรากฏรอยยิ้มขึ้นอีกครั้ง

และกล่าวขึ้น

“เหมือนกันเลยจ้ะ…”

รู้ไหม ฉันไม่ได้รู้สึกว่าสิ่งที่คุณกรองขวัญคือเรื่องแปลกอะไร แต่มองว่ามันคือเรื่องปกติของผู้ซึ่งชื่นชอบหรือหลงรักอะไรมากๆ ไม่ต่างจากการหลงใหลได้ปลื้มหรือชื่นชอบไอดอล ศิลปินเลยสักนิด เพราะคิดเชิงนั้น มันก็เลยเผลอหลุดยิ้มออกมาด้วยความชอบใจ 

ทั้งที่มันควรเป็นเรื่องปกติระหว่างคนที่มีความชอบคล้ายกันแท้ๆ ทว่า ทันทีที่คุณกรองขวัญเริ่มพูดบางสิ่งขึ้นมาหลังจากนั้น ผู้ซึ่งต้องรู้สึกแปลกๆ ในอกหลังรับฟัง กลับกลายเป็นฉันเสียเอง

“ทับทิมได้กลิ่นหอมในห้องนี้ใช่ไหมจ๊ะ…เขาว่ามันเป็นกลิ่นที่คล้ายกับกลิ่นดอกสร้อยที่สุดนะรู้ไหม?”

‘กลิ่นกายเจ้า...หอมหวานดั่งดอกสร้อยทองรุ่งอรุณมิแปรเปลี่ยน…’ 

เมื่อในหัวดันมีเสียงหนึ่งดังแทรกเข้ามาให้ได้ยินในจังหวะเดียวกัน มันคือคำบอกกล่าวของชายแปลกหน้าคนนั้น ที่ไม่สามารถหาข้อเท็จจริงใดได้จากตำราทุกเล่มที่มี

‘ดอกสร้อยทอง กลิ่นหอมหวานเฉกเช่นเนื้อตัวเจ้ายามนี้ หวนให้เราคำนึงถึง…การหวนคำนึงหาที่มีมากล้นดวงใจ พาให้พี่มาพบเจ้าในยามนี้ แม่ทับทิม’

“ทะ ทำไมคุณกรองขวัญถึงเลือกใช้กลิ่นที่คล้ายกับดอกสร้อยทองล่ะคะ?” สิ้นเสียงถาม คนฟังกลับยิ่งขยับยิ้มกว้างกว่าที่เป็น วูบหนึ่งที่นัยน์ตาคู่สวยของเธอหรี่ลง เพ่งมองมายังฉัน แต่ท้ายที่สุดก็ก็ยอมให้คำตอบกลับมาอยู่ดี

“เพราะเขาว่ากันว่า… ดอกสร้อยทอง มีกลิ่นหอมแบบเดียวกับกลิ่นกายของนิมมานรดีคนรักของท่านอสุรายังไงล่ะจ๊ะ”

เวลา ๑๖.๑๕ นาฬิกา

“ไม่มี!”

ฟึ่บ!

“เล่มนี้ก็ไม่มี!”

ภายในบ้านอันแสนอบอุ่นที่เคยเงียบสงบ เวลานี้กำลังเปลี่ยนไปด้วยเสียงโวยวายและเสียงกระทบกระทั้งจากกองหนังสือ ทั้งหมดนั้นเกิดขึ้นนับตั้งแต่ที่ฉันลากสังขารกลับมาบ้านตัวเอง หลังจัดการส่งคืนชุดนางรำแทนคุณกรองขวัญจนเสร็จสิ้น

หนังสือบอกเล่าตำนานท้าวอสุเรนทร์จำนวนเท่ากับครั้งที่ตีพิมพ์ และวรรณกรรมอื่นๆ ซึ่งใช้เนื้อหาอ้างอิงจากพงศาวดารเดียวกันมาผูกโยงเรื่องอีกหลายสิบเล่ม ถูกฉันรื้อลงมาจากชั้นวางเพื่อหาข้อมูลบางอย่างซึ่งยังสร้างความแคลงใจมาตลอดจนถึงตอนนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อความสังสัยเหล่านั้น มันได้หลุดผ่านปากคุณกรองขวัญเมื่อหลายชั่วโมงก่อน

สิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกคาใจก็คงไม่พ้นไม้พันธุ์อย่างดอกสร้อยทอง ที่ไม่ว่าจะพยายามทบทวนเนื้อหาที่เคยอ่านผ่านเท่าไหร่ ในหัวกลับไม่เห็นจำได้ว่า เคยมีชื่อของพันธุ์ไม้ชนิดนี้ปรากฏอยู่ในหนังสือเล่มใด เว้นเสียแต่ดอกพิกุลทองที่พระอิศวรมอบให้แก่ท้าวอสุเรนทร์เป็นของรางวัลที่ยกทัพนำศึกจนแดนสรวงปลอดภัยก็เท่านั้น

“ทำไมไม่มีล่ะ !?” แม้ว่าจะพยายามคร่ำเคร่งจดจ่อสายตาไปยังตัวอักษรซึ่งถูกร้อยเรียงเป็นบทกลอนสักกี่สิบ กี่ร้อยบรรทัด สิ่งที่ฉันได้คืนมา ก็ยังคงเดิม

เพราะไม่ว่าหน้าไหนๆ ก็ดูจะไม่ชื่อของพันธุ์ไม้นี้ปรากฏไว้ที่กลอนบทใด

ทั้งที่ไม่มีเขียนบันทึกไว้ในหนังสือสักเล่ม แล้วทำไมคุณกรองขวัญถึงได้พูดสอดคล้องกับคำพูดของผู้ชายประหลาดคนนั้นได้แบบนั้นล่ะ…

พอความคิดมาหยุดอยู่ตรงนี้ อาการร้อนรนขณะพยายามค้นหาข้อมูลจากกองหนังสือนับยี่สิบเล่มก็มีอันต้องสะดุดลงก่อนเริ่มเปลี่ยนไป เช่นเดียวกับสายตาซึ่งเผลอชำเลืองมองขึ้นไปยังรูปปั้นยักษ์ขนาดเล็กบนชั้นวางแบบไม่ตั้งใจ

“อึก” เพียงแค่มองเท่านั้น น้ำลายในช่องปากก็เริ่มจับตัวเป็นก้อน จนเริ่มกลืนลงคออลำบากขึ้นมาเสียดื้อๆ มิหนำซ้ำขณะกลืนน้ำลายเหนียวหนืดพวกนั้น ในหัวก็ดันปรากฏภาพเหตุการณ์เกินกว่าจะทำใจเชื่อ หวนกลับมาให้รู้สึกอย่างต่อเนื่อง

นับตั้งแต่วินาทีแรกที่เรื่องราวประหลาดเกิดขึ้น รวมถึงการมาของชายแปลกหน้าในเครื่องทรงยักษ์ซึ่งอ้างตนว่าคือท่านอสุรา สิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ผู้คนเคารพและกราบไหว้

‘พี่ตามหาเจ้าแทบพลิกธรณี นางอัปสร...ไฉนเจ้าจึงหนีมานั่งหลบตาพี่อยู่ตรงนี้เล่า ?’ เสียงของเขานุ่มละมุน และยังคงดังติดหู เช่นเดียวกับแววตาอบอุ่นใจดีในแบบที่ฉันไม่เคยพบเจอ

‘นิ่งเถิดแม่ทับทิม อย่าเพิ่งเสียขวัญไปไย เรามิได้มาร้ายโปรดฟังถ้อยเราเสียหน่อย…’ ไหนจะอุปนิสัยซึ่งดูใจเย็นและพร้อมจะชี้แจงเหตุผลได้อย่างสุขุมสมเป็นผู้ใหญ่ ที่บ่งบอกว่าเป็นอุปลักษณะนิสัยของท่านอสุราที่ฉันชื่นชอบทั้งสิ้นนั่นอีก...

แต่ก่อนที่ฉันจะสูญเสียความเป็นตัวเองเพราะเรื่องแปลกๆ ชวนพิศวงมากไปกว่านี้ การตบหน้าตัวเองหนึ่งที่เบาๆ เพื่อตั้งสติ และหันเหความสนใจทั้งหมดกลับมายังกองหนังสือตรงหน้าจึงเกิดขึ้น 

ทว่า... 

จังหวะที่กำลังจะเริ่มตั้งต้นไล่สายตามองกวาดตัวอักษรอยู่นั้น ความเงียบรอบตัวที่เกิดขึ้นมาได้ระยะสั้นๆ ก็ถูกทำลายลงด้วยเสียงเข้มของใครคนหนึ่ง

“กำลังศึกษาสิ่งใดอยู่งั้นหรือ เหตุใดตำรับตำราถึงได้มากมายเช่นนี้เล่า แม่ทับทิม”  สำเนียงแปลกหากแต่มีเอกลักษณ์ทำเอาร่างกายทุกส่วนนิ่งลงอย่างฉับพลัน แม้สายตายังจดจ่ออยู่บนหน้าหนังสือ แต่ความรู้สึกกลับรับรู้ได้ถึงการมาของสิ่งเหนือธรรมชาติได้โดยไม่ต้องมอง

กึก…

“ตำรับตำราในมือเจ้ากล่าวถึงสิ่งใดงั้นรึ พี่ขอศึกษาเคียงเจ้าด้วยได้หรือไม่ ?”

น้ำลายอึกใหญ่ขยักลงคออย่างไร้เสียง แต่นั่นไม่ใช่กับมือที่รีบยื่นหนังสือในซึ่งเปิดค้างไว้ ยื่นส่งไปยังต้นเสียงแบบไม่มอง ลึกๆ ยังคงภาวนาว่าบางทีมันอาจเป็นเพียงอาการหูแว่วเท่านั้น ซึ่งมันควรเป็นแบบนั้น หากหนังสือที่ถูกยื่นออกไปอย่างอัตโนมัตินั้น ไม่ได้ถูกมือของใครอีกคนรับออกไปจากมือ

อาจเพราะเดิมทีฉันเป็นคนที่ชอบเรื่องอะไรทำนองนี้อยู่แล้ว ซ้ำยังถูกปลูกฝังและเชื่อเป็นอย่างมากว่า สิ่งศักดิ์สิทธิ์อาทิเช่นยักษ์นั้น มีอยู่จริง เมื่อแน่ใจแล้วว่าเวลานี้ข้างกายไม่ได้มีฉันอยู่เพียงลำพัง อีกทั้งเพื่อพิสูจน์ว่าฉันยังไม่ได้เป็นบ้า ความกล้าเล็กน้อยจึงถูกงัดออกมาใช้ ด้วยการเหลือบมองไปยังเจ้าของเสียงจากทางหางตาอย่างกล้าๆ กลัวๆ เป็นหนสุดท้ายเพื่อพิสูจน์

แล้วฉันก็ได้เห็นเขาจริงๆ ผู้ชายคนเดิมในชุดเครื่องทรงยักษ์สีสะอาดตาที่ควรเป็นเพียงภาพความฝันและมโนนิมิต 

ชายแปลกหน้าซึ่งอ้างตัวว่าเป็นท่านอสุรา กำลังยืนถือหนังสือที่ฉันส่งไปให้ สังเกตได้ว่าใบหน้าคมคายสมชายกำลังปรากฏรอยย่นจากการขมวดคิ้วเข้าหากัน แต่ไม่นานนัก เหมือนเขาจะรู้ตัวว่าถูกลอบมอง จู่ๆ ถึงได้ละสายตาจากหนังสือปรายมองมาอย่างรวดเร็วจนคนแอบมองไม่ทันได้หลบสายตา

วินาทีที่เราทั้งคู่มีโอกาสได้สบตาต่อกัน รอยยิ้มเล็กๆ หากแต่ดูใจดีและเป็นมิตรก็ปรากฏขึ้นบนหน้าเขาทันที ซึ่งมันก็เป็นฉันเสียเองที่เริ่มเป็นฝ่ายทำตัวไม่ถูกต่อสถานการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างเรา

“ตำราเล่มนี้ กล่าวถึงสิ่งใดงั้นรึ แม่ทับทิม…”

แม้จะไม่เป็นตัวของตัวเองและยังคงรู้สึกหวาดหวั่นต่อเรื่องราวประหลาดตรงหน้ามากแค่ไหน แต่นั่นไม่ใช่กับปากที่เริ่มบดถ้อยคำหลังถูกถามตามมารยาทที่ควรจะปฏิบัติอยู่ดี

“เขียนถึงท่านท้าวอสุเรนทร์เจ้าค่ะ” ซึ่งการโต้กลับไปแบบนั้น ก็คงทำให้คนฟังชอบใจถึงได้ขยับยิ้มกว้างมากกว่าเก่า ซ้ำยังกล่าวขึ้นอย่างเข้าใจราวกับจะยืนกรานที่มาและสถานะของตัวเองขณะหลุดตามองหนังสือในมืออย่างสนอกสนใจ

“กล่าวถึงพระเชษฐาเรางั้นรึ ?” 

ช่วงที่มีโอกาสได้มองใบหน้าคมคายของคู่สนทนา สมองก็พยายามนึกถึงองค์ประกอบโดยรวมของสองสิ่งศักดิ์สิทธิ์ซึ่งถูกบันทึกไว้ไปด้วย และไม่ว่าจะมองอย่างไร ชายหนุ่มคนนี้ก็มีรูปลักษณ์และเครื่องต่างกายเหมือนกับท่านอสุราไปเสียทุกส่วนราวกับหลุดออกมาจากตำนานจริงๆ 

ยิ่งในหัวนึกถึงภาพใบหน้าน่ากลัวที่มาพร้อมคมเขี้ยวมุมปากซึ่งบอกสถานะของการเป็นยักษ์ด้วยแล้ว ฉันก็ยิ่งไม่อยากเชื่อ ว่าสิ่งที่ต้องเจออยู่เวลานี้นั้นคือเรื่องจริง…

“เฮือก…” มองภาพของยักษ์หนุ่มข้างกายได้ไม่นาน คนที่ต้องสะดุ้งไปทั่วทั้งทรวงกลับกลายเป็นฉันอีกครั้ง เมื่อท่านอสุรา (เรียกตามความคิด) ลดความสนใจจากหนังสือในมือมายังหน้าฉันแล้วเอ่ยถ้อยคำถาม

“มีสิ่งใดเปื้อนหน้าพี่งั้นรึแม่ทับทิม ?” 

ร่างกายแสดงการตอบรับต่อคำถามดังกล่าวด้วยการส่ายหน้าน้อยๆ หากแต่นั่นกลับกลายเป็นการเปิดโอกาสให้คนตัวใหญ่ข้างกาย ลดหนังสือในมือวางลงบนกองหนังสือซึ่งถูกวางเรียงเป็นชั้น แล้วเปลี่ยนมาใช้มือข้างเดียวกันเอื้อมแตะปลายนิ้วลงบนแก้มอย่างถือโอกาส ก่อนตามาด้วยคำถาม

“เหตุใดยามนี้ ใบหน้าสวยของแม่ทับทิมจึงดูเหนื่อยอ่อนระคนกังวลเช่นนี้เล่า ?” อาจเพราะจิตสำนึกที่เอาแต่ร่ำร้องและไม่อาจยอมรับกับสิ่งที่ตาเห็นล่ะมั้ง ฉันจึงเป็นฝ่ายผละไปหน้าออกจากสัมผัสอุ่นที่เขามอบให้ด้วยตัวเอง พร้อมกันนั้นก็ไม่ลืมที่จะขยับตัวถอย ทิ้งระยะห่างระหว่างเราไว้

ไม่รู้หรอก ว่าตอนทำแบบนั้นใส่ ท่านอสุราจะแสดงสีหน้าอย่างไร รู้แค่ว่าฉันยังรู้สึกหวาดระแวงกับภาพน่ากลัวที่เขาแสดงออกให้รับเห็นถึงตัวตนจริงอย่างไรก็อย่างนั้น

แม้จิตใต้สำนึกยังคงหวาดกลัวแต่ไม่อาจเชื่อต่อสิ่งที่มองเห็น แต่ท้ายที่สุดแล้วฉันก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเขาผ่านตาเปล่าอยู่ดี ก่อนพบว่า ผู้ซึ่งถูกปฏิเสธจากมอบสัมผัสไม่ได้แสดงสีหน้าไม่ชอบใจแต่อย่างใด แต่ดันยิ้มด้วยรอยยิ้มซึ่งอบอวลไปด้วยความเข้าอกเข้าใจอย่างคนใจเย็น

เช่นเดียวกับน้ำเสียงที่เขาใช้ถาม เมื่อเราสบตากัน

“ยังกลัวพี่อยู่รึ แม่ทับทิม” ฉันไม่ได้ตอบ แต่เลือกพยักหน้าหงึกหงักส่งกลับไปตามความรู้สึก ซึ่งมันก็ทำให้ผู้ซึ่งคอยท่าการตอบรับ ขยับยิ้มรับแทบทันทีอย่างเข้าใจ

“แม่ทับทิมมิต้องกลัวไปไย พี่หาได้มาร้ายไม่…” ท่านอสุราบอกแบบนั้น โดยยังคงยืนนิ่งในท่าเดิม ไม่ได้ทำเรื่องน่าตกใจ หรือฉวยโอกาสสัมผัสเนื้อตัวกันเหมือนเช่นที่ผ่านมา “ดั่งเช่นที่แจ้งไว้เมื่อช่วงเพลาที่มา ยามนี้พี่มาหาเจ้าเพราะความคิดถึง”

เพราะคำพูดของเขาให้ความรู้สึกและความหมายซ้ำเดิม จนคล้ายกับว่านั่นคือเหตุผลเดียวที่้ป็นฉนวนให้เรื่องราวประหลาดเกิดขึ้นรอบตัว เมื่อคิดได้เช่นนั้น ความปากไวจึงลั่นคำถามกลับไปอย่างไม่รีรอ แน่นอนว่าหนนี้ สำเนียงที่ใช้นั้น คือสำเนียงเดียวกับที่เฝ้าพูดวอนขอต่อหน้ารูปปั้นยักษ์ตามความเคยชิน

“ทะ ทำไมถึงเป็นฉันล่ะเจ้าคะ ?”

หากนับจากความเชื่อที่ถูกปลูกฝังอยู่ในหัว และจากการศึกษาชีวประวัติของท่านอสุราผ่านพงศาวดารที่ฉันเข้าใจ ในตำนานกล่าวไว้ว่า เขาสูญเสียหญิงคนรักจากน้ำมือท่านกุมภัณฑ์ตั้งแต่ตอนก่อนเกิดสงครามปราบยักษ์มารของ้ทาวอสุเรนทร์ 

แต่ที่ไม่เข้าใจและยากจะเข้าใจก็คือ การปรากฏตัวของท่านซึ่งอยู่นอกเหนือจากที่ถูกบันทึกไว้ในตำนานเท่านั้น...

“พี่เคยสั่งเสียในยามต้องสูญสิ้นต่อหน้าดวงใจ ว่าชาติก่อน พี่นั้นหาได้มีโอกาสเคียงคู่ ดวงใจตามดั่งประสงค์และคำสัตย์ หากชาติหน้าฉันใด ครั้นดวงใจอุบัติใหม่ พี่จักกลับมาคู่เคียงดูแลมิให้ไกลห่าง…” 

แต่ก็ไม่คิดหรอก ว่าคราวนี้คำบอกเล่าด้วยสำเนียงโบราณที่ได้จากเขา จะฟังดูชัดเจนกว่าที่ผ่านมาขนาดนี้ ซ้ำยังสอดคล้องกับเนื้อหาบางส่วนที่เคยอ่านผ่านตา 

“และเมื่อฤกษ์ยามงามดี ทวิภพเปิดเฉกเช่นหนนี้...พี่จึงมีโอกาสได้ตามติดพระพี่ชาย ลงมาตามหาดวงใจที่หล่นหาย”

นอกจากจะสอดคล้องกับเนื้อในที่เขียนเล่าไว้ในตำนานแล้ว พอลองมาทบทวนคำพูดทั้งหมดของเขาดีๆ

‘พี่เฝ้ามอง รอคอยคืนและวันให้เคลื่อนผ่านไปด้วยความห่วงหา หวังได้พบ ยลหน้าคราตาแม่ทับทิมสักครั้งให้สมดั่งความคิดถึง เพราะเหตุนี้ ยามนี้เราจึงอยู่ตรงนี้ ตรงหน้าแม่ทับทิมยังไงเล่า…’

ทุกอย่างก็คล้ายกับจะยิ่งชัดเจนไปหมด…

‘เหตุใดจึงกล่าวหาว่าเรามิรู้จักเจ้าเล่า แม่นิมมานรดี?’

วินาทีที่ความคิดหยุดลงตรงชื่อของนางสวรรค์ในตำนานที่ชื่นชอบ เสียงของใครอีกคนก็ดังแทรกผ่านความคิดให้ได้ยิน

‘ทับทิมได้กลิ่นหอมในห้องนี้ใช่ไหมจ๊ะ…เขาว่ามันเป็นกลิ่นที่คล้ายกับกลิ่นดอกสร้อยที่สุดนะรู้ไหม ?’ สลับดังกับเสียงของตัวฉันเอง

‘ทะ ทำไมคุณกรองขวัญถึงเลือกใช้กลิ่นที่คล้ายกับดอกสร้อยทองล่ะคะ ?’ 

‘เพราะเขาว่ากันว่า… ดอกสร้อยทอง มีกลิ่นเดียวกับกลิ่นกายของนิมมานรดีคนรักของท่านอสุรายังไงล่ะจ๊ะ’

“แม่ทับทิม…” ทว่า ไม่นานเสียงเหล่านั้นก็ค่อยๆ เลือนหายไป ด้วยเสียงเข้มนุ่มลึกของใครอีกคนดังแทรกผ่านภวังค์และสามารถฉุดกระชากฉันให้กลับคืนสู่โลกความจริงที่เป็นเหมือนความฝันอีกครั้ง

ชายหนุ่มซึ่งอ้างตนว่าเป็นท่านอสุรายังยืนอยู่ตรงนั้น ตรงกองหนังสือซึ่งถูกวางทิ้งไว้ นัยน์ตาคมหากแต่อบอุ่นและอ่อนโยนของเขากำลังปรายมองมาราวกับเป็นห่วงที่เห็นว่าฉันนิ่งไป แต่ก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไร มันก็เป็นฉันนั่นแหละทีละล่ำละลักแทรกความเงียบระหว่างเราขึ้น

“ถะ ถ้าท่านคือท่านอสุราจริงๆ ฉะ…ฉันว่าท่านคงต้องเข้าใจอะไรผิดแน่ๆ” แต่คำพูดบอกกล่าวก็ไม่วายถูกน้ำเสียงใจเย็นของถามขัดอยู่ดี

“เหตุใดแม่ทับทิมจึงกล่าวความเช่นนั้น ?” 

“ก็เรื่องแม่หญิงนิมมานรดีน่ะสิเจ้าคะ…” พอต้องพูดเข้าเรื่องเข้าราวที่เคยอ่านผ่านตาแล้ว มิแถมยังต้องพูดกับสิ่งเหนือธรรมชาติตรงหน้าด้วยแล้ว จากที่ทำตัวไม่ถูกอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งหนักเข้าไปใหญ่ “หะ หากท่านติดตามพี่ชายลงมาตามคำสาปส่งของท่านท้าวอสุเรนทร์ที่ในตำนานว่าไว้จริง ฉันเกรงว่า…ฉะ ฉันคงไม่ใช้แม่หญิงนิมมานรดีที่ท่านตามหาหรอกเจ้าค่ะ”

พูดจบ คนฟังก็นิ่งลงไปเล็กน้อย เขาไม่ได้แสดงสีหน้าบอกความรู้สึกใด เช่นเดียวกับรอยยิ้มบนหน้า ที่ยามนี้หุบลงจนค่อนไปทางเรียบเฉย พลันเปลี่ยนสถานการณ์ที่เคยเป็น ให้อึดอัดลงอย่างรู้สึกได้ชัด 

แต่ก่อนที่สถานการณ์ระหว่างเราจะแย่ลงไปกว่านี้ มันก็เป็นฉันอีกนั่นหล่ะ ที่เลือกจะพาตัวเองหลบหนีสิ่งเร้นลับตรงหน้าไป พร้อมกันก็ไม่ลืมที่จะบอกกล่าวตามมารยาทที่ดี

“ฉะ ฉันขอตัวก่อนนะเจ้าคะ…”  ทว่า ฉันกลับไม่มีโอกาสได้ทำในสิ่งที่ต้องการได้สมใจนัก 

ฟึ่บ…

เมื่อจู่ๆ ยักษ์หนุ่มตรงหน้าพุ่งมือไวเข้าคว้าข้อมือไว้ก่อนเลื่อนขยับกุมประกบฝ่ามือเข้าหาจนแนบสนิท แปรเปลี่ยนบางสิ่งที่เคยมีภายในบ้านให้ผิดเพี้ยนไป 

“อะ…” ในช่วงที่ร่างกายตอบสนองสัมผัสดังกล่าวด้วยการเหลียวหลังกลับไป ภาพรอบตัวคล้ายกับเคลื่อนไหวช้าลงจนคล้ายกับกำลังจะหยุดเคลื่อนไหว หลงเหลือเพียงตัวฉันเท่านั้นที่กำลังขยับเหลียวหลังกลับไปมองเจ้าของฝ่ามืออย่างเชื่องช้า 

เหตุอัศจรรย์เกิดแทบจะทันที เมื่อข้าวของเครื่องใช้ภายในเริ่มบิดเบี้ยวผิดรูปร่าง เหมือนๆ กับพื้นบ้านซึ่งเคยถูกปูด้วยกระเบื้องเคลือบ ยามนี้กลับค่อยๆ ถูกกลืนกินด้วยพื้นหญ้าสีเขียวขจีอย่างช้าๆ ก่อนจะแผ่กระจายจนเต็มพื้นที่ 

แม้สายตายังคงจดจ่ออยู่ที่นัยน์ตาคมคู่เดิมก็ตาม แต่กระนั้นแล้วฉันกลับรับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ที่อยู่เหนือความหมาย เมื่อกำแพงปูนและฝาผนังค่อยเลือนรางจางหายไปก่อนมีต้นไม้น้อยใหญ่เจริญเติบโตแทรกเข้ามาแทนที่ราวกับใช้เวทมนต์ นอกจากนั้นแล้วฉันกลับรับรู้สึกถึงแสงแดดอ่อนๆ และสายลมแผ่วๆ ที่ผ่านเข้าหาตัวได้อย่างไม่น่าเชื่ออีกด้วย

แต่แล้วไม่นาน ช่วงเวลาพิศวงก็มีอันต้องหยุดลง ก่อนพบว่าบริเวณฝ่ามือที่เคยถูกมืออุ่นของใครอีกคนประกบไว้นั้น ยามนี้กลับว่างเปล่า ซ้ำยื่นออกไปเบื้องหน้าดังกล่าวโดยปราศจากผู้ใดหรือใครจับกุมไว้ 

ที่น่าตกใจกว่าการพบเจอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่กราบไว้มาทั้งชีวิตก็คงเป็น พื้นที่ภายในบ้านที่ยามนี้แปรเปลี่ยนเป็นสถานที่แปลกตา ภายในสวนสวยกว้างขวางในแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ราวกับหลุดออกมาจากละครพื้นบ้าน

นอกจากสวยสวยที่สามารถสะกดสายตาให้กวาดมองแล้ว ห่างออกไปเพียงเล็กน้อย ฉันยังมองเห็นกำแพงสูงสีขาวขนาดใหญ่ที่มีความวิจิตรแถมยังอยู่ในสภาพสมบูรณ์มาก 

สเน่ห์แบบไทยๆ ในแบบที่หาไม่ได้จากยุคสมัยปัจจุบันกำลังทำให้ฉันที่หลงใหลเรื่องเหล่านี้เหมือนต้องมนต์ซ้ำแล้วซ้ำอีก ชนิดที่ถอนตัวไม่ขึ้น.... 

ทว่า  แม้ที่นี่จะดูสวยและแปลกตาจนยากที่จะหาคำใดมาเอ่ยเปรียบ กระนั้นแล้ว  สำหรับคนที่ต้องเผชิญหน้ากับเรื่องเหลือธรรมชาติ เหล่านี้ชนิดที่ไม่ทันตั้งตัวรับ ก็ใช่ว่ามีอารมณ์ร่วมหรือมัวแต่ชื่นชมศิลปะสถานสวยๆ รอบตัวได้นานเสียเมื่อไหร่

ขณะที่สติกำลังเตลิดจวนเจียนจะช็อกและไม่สามารถปะติดปะต่อสถานการณ์ตรงหน้าได้สนิทนัก ช่วงเวลาเดียวกัน หูกลับได้ยินเสียงหวานของเครื่องดนตรีชนิดหนึ่งดังแว่วขึ้นมาให้ได้ยิน

เสียงดังกล่าวมาจากดนตรีเครื่องสาย จำพวกซอ...

ซ้ำยังผู้บรรเลงเครื่องดนตรีดังกล่าว ยังสามารถเล่นได้อย่างอ่อนหวาน จนร่างกายเผลอตอบสนองเสียงเครื่องดนตรีที่ได้ยินด้วยการเริ่มก้าวเท้าเหยียบย่างไปบนพื้นหญ้าตรงไปทางต้นเสียงอย่างเชื่องช้าที่ละก้าวสองก้าวแบบระแวดระวัง 

ขณะเดินตามเสียงหวานเสนาะหูของทำนองเครื่องสายแล้ว สายตาก็ยังทำหน้าที่ของมัน กวาดสำรวจพื้นที่โดยรอบภายในสวนสวยไม่หยุดเช่นกัน

ทว่า เดินก้าวย่างผ่านพุ่มไม้ป่าและพันธุ์ไม้หายากซึ่งไม่ควรมีอยู่ในโลกความจริงมาได้ไม่ทันเท่าไหร่ เท้าซึ่งเคยเดินเป็นจังหวะเชื่องช้าแต่ต่อเนื่องก็มีอันต้องหยุดลงอีกครั้ง

กึก...

เมื่อภาพตรงหน้ากำลังปรากฏภาพของยักษ์หนุ่มในชุดเครื่องทรงยักษ์สีนวลแสนคุ้นตา กำลังนั่งประทับบนแคร่ใต้ต้นไทรใหญ่ในท่าพับเพียบ ขณะบรรเลงเพลงจากซอด้วงในมืออย่างชำนาญการ โดยมีหมู่มวลชายฉกรรจ์ร่างใหญ่ในชุดทรงยักษ์สีน้ำตาลไหม้หากไร้เครื่องประดับนั่งหมอบกราบ รับฟังเสียงหวานๆ ของเครื่องดนตรีอยู่เบื้องหน้าอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย

ที่ดึงดูดสายตาได้ไม่แพ้กับภาพยักษ์หนุ่มซึ่งกำลังเล่นเครื่องดนตรี ดูท่าแล้วคงไม่พ้นยักษ์หนุ่มอีกสองตนซึ่งนั่งชมชิดไม่ห่าง หนึ่งคือชายหนุ่มซึ่งดูมียศถาบรรดาศักดิ์เหนือกว่าผู้ใด ในชุดเครื่องทรงยักษ์สีเขียวสดพร้อมด้วยประดับกายแบบไม่ตกบกพร่อง ส่วนอีกตนก็คงเป็นยักษ์หนุ่มซึ่งนั่งขนาบข้างในระยะใกล้ชิดบ่งบอกถึงสถานะที่ดูเหนือกว่าชายฉกรรจ์ตนอื่นๆ หากแต่เป้นรองยักษ์หนุ่มข้างกายตน

ที่บ้าก็คือ การได้มองเห็นภาพเบื้องหน้าเพียงปราดเดียวเท่านั้น ฉันกลับรับรู้ได้ทันที ว่าทุกชีวิตตรงหน้านั้นล้วนแล้วแต่เป็นยักษ์ทั้งสิ้น นอกจากนั้นแล้วยังสามารถชื่อของยักษ์ทุกตนตรงหน้าได้อย่างไม่กลัวผิดพลาดอีกด้วย

เหตุผลน่ะเหรอ ก็คงเพราะภาพสถานการณ์ตรงหน้านั้น ฉันได้อ่านมันผ่านบทกลอนมาแล้วไม่รู้กี่พันรอบแล้วน่ะสิ...

“เฮือก!” ทว่า การยืนแอบลักลอบชมภาพสวยงามเหนือจินตนาการก็ไม่อาจเกิดขึ้นได้นานนัก เมื่อผู้บรรเลงเครื่องสายในมือ จู่ๆ ก็หยุดมือลง จากนั้นก็เคลื่อนสายตาจากปลายนิ้วตนเอง มองตรงมายังจุดที่ฉันกำลังลอบมองอยู่ 

การถูกจับได้เช่นนั้นส่งผลให้ร่างกายเหมือนถูกตอกติดให้ยืนนิ่งอยู่กับที่ด้วยมนต์สะกดประหลาดที่ยักษ์หนุ่มส่งผ่านมาจากทางสายตาและรอยยิ้มคุ้นเคยบนหน้า พร้อมกับจิตใต้สำนึกที่เริ่มร้องตะโกนต่อสู่กับความคิดในหัว ว่าชายหนุ่มในชุดเครื่องทรงยักษ์สีขาวที่ฉันได้เห็นตนนั้นน่ะ เขาคือท่านอสุราจริงๆ

“แม่ทับทิม…” ต่อให้สิ่งที่ตาเห็นจะเริ่มสอดคล้องกับความคิดและเนื้อหาในตำนานที่ศึกษามาบ้างแล้วก็ตาม ถึงอย่างนั้น ในยามที่ถูกเขาเปล่งเสียงเรียก ทุกส่วนของร่างกายก็มันอันต้องแข็งทื่อมันไปเสียทุกที ทั้งที่อยากจะหนีใจจะขาด

“มาหาพี่สิ แม่ทับทิม…” แต่ไม่ใช่กับหู ซึ่งยังได้ยินเสียงเรียกหาจากยักษ์ตนเดิม

“แม่ทับทิม…” ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า ทั้งที่เสียงของท่านอสุราดังก้องไกลมาถึงจุดที่ฉันแอบลอบมองอยู่ ทว่า กลับไม่ทำให้ชายฉกรรจ์ในคราบยักษ์ตนอื่นๆ เหลียวหลังมองตามอย่างที่ควรเป็นสักนิด

ทำไมล่ะ ทำไมพวกเขาถึงไม่หันตามเสียงเรียกของท่านอสุรา

“…ทิม”

“…” แต่แล้วในช่วงที่เรียกเงียบลง คนที่ต้องสะดุ้งตัวโยนด้วยความตกใจ จนสายตาหลุดจากภาพของยักษ์หนุ่มตรงหน้ามันดันเป็นฉันเสียเอง

“ทับทิม!” เหตุก็เพราะเสียงขานชื่อซึ่งดังขึ้นหลังจากนั้นมันได้เปลี่ยนน้ำเสียงไป ก่อนตามมาด้วยเสียงกริ่งหน้าบ้านที่ดังขึ้นถี่ๆ ไล่เลี่ยกัน

ปิ้งป่อง! ปิ้งป่อง! ปิ้งป่อง!

จังหวะการกดกริ่งซึ่งดังรัวราวกับจะบอกอารมณ์ของผู้กระทำ ทำฉันสะดุ้งลืมตาขึ้นด้วยความตกใจที่ยังไม่ลดจางลง ก่อนต้องพบว่า ไม่รู้ตั้งแต่ตอนไหนที่ฉันเผลอหลับไปท่ามกลางกองหนังสือซึ่งถูกเปิดค้างไว้กระจัดกระจายตรงหน้า

คำถามแรกหลังสติสัมปัญชัญญะกลับคืนสู่ความจริง ขณะกวาดตามองสำรวจไปรอบๆ ตัวบ้านด้วยอาการที่ไม่ลดหย่อนจากสิ่งที่ตาเคยเห็นและรู้สึกเวลานี้ คงมีเพียงคำถามเดียวเท่านั้น

ทะ ทั้งหมดนี่ ฉันฝันไปเองงั้นเหรอ... 

Talk1  เหมือนกันเลยจ้าาาาา

Talk2 แม่ทับทิมไม่ได้กลัวหรอกเจ้าค่ะ แต่นางกำลังหลอนประสาท 55555

Talk3 เอ๊ะ หรือเป็นเพียงแค่ความฝันน้าาาา

_____________________________________________________________ 

ไม่เม้นก็ได้แต่กดให้กำลังใจเค้าด้วยน้าา จุ้บ ขอบคุณที่ติดตามนิยายเรื่องนี้นะงับ

ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคอมเม้นและการชี้แนะดีๆในหน้านิยายน้าา

   

คุณเชื่อเรื่อง 'ยักษ์' หรือไม่?

อยากรู้จักยักษ์ตนไหนมากขึ้น จิ้มที่รูปด้านบนเลยจ้า

   

ติดตามเรื่องนี้จิ้มที่หน้าท่านอสุราโลด

รักกันชอบกันกดติดตามข้างบน

หรือโหวตข้างล่างเต็ม100นะเออ 

v