SHOCKWAVE ll รักต้องรุก

ลำดับตอนที่ #3 : Shockwave02 ll ปราบชะนีครั้งที่2 {อัพ100%}

EP02

-ปราบชะนีครั้งที่ 2-

          ฉันชอบคิดถึงผู้ชายในฝันซึ่งไม่รู้ว่าเป็นใคร อยู่ที่ไหน หน้าตาเป็นอย่างไร แต่ทุกครั้งที่หลับตาและนอนฝัน ฉันมักจะได้เจอกับเขา…

          กลิ่นหอมตามเนื้อตัวเขาเหมือนกับที่พี่โซ่และพี่อาร์มใช้ เพียงแค่ว่าฉันมองไม่เห็นหน้าเขาเท่านั้น แต่รู้สึกถึงฝ่ามืออุ่นที่เขากำลังใช้ประครองหน้าฉันให้เชิดขึ้นได้อย่างชัดเจน

          มือของเขาหยาบแต่ไม่กระด้าง อาจเพราะความอ่อนโยนที่เขาปฏิบัติใส่ฉันล่ะมั้ง ทุกอย่างที่เกิดมันถึงทำให้ฉันรู้สึกดี

“ซิน…” เขาเรียกฉันในฝันแบบนี้ทุกครั้ง ก่อนจะเริ่มบรรจงจรดริมฝีปากร้อนลงมาบดเบียดจนแนบชิด มือของเขากำลังประครองโครงหน้าฉันเอาไว้ในมุมที่เหมาะสม

“อื้อ…” กลิ่นหอมอ่อนๆ ของน้ำหอมผู้ชายแสนคุ้นเคยไม่ได้ทำให้ฉันปฏิเสธการกระทำดังกล่าว ต่อให้เขากำลังละเลงริมฝีปากร้อนบดขยี้ผิวปากของฉันอย่างหนักหน่วง และรุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวในปากด้วยเรียวลิ้นซุกซนก็ตาม คมเขี้ยวฟันของเขาขบเม้มปากลงบริเวณกลีบปากล่าง ดูดดึงจนปวดไปหมด

แต่ในฝันครั้งนี้มันเริ่มต่างออกไปจากทุกครั้ง เมื่อเขาเริ่มเลื่อนมือลงต่ำมาที่หน้าอกจนเผลอเกร็งสั่น วินาทีที่เขาลากปลายนิ้วผ่านเสื้อตัวนอกผ่านใจกลางทรวงอก ฉันก็ทนไม่ไหว จำต้องเผลอกัดริมฝีปากล่างของเขาแรงๆ เพื่อระบายความรู้สึกวาบหวิวที่อีกฝ่ายมอบให้

ทว่า ความฝันนั้นกลับต้องเป็นอันสะดุดลง หลังจากเกิดเสียงหวีดลั่นแบบมีจริตของผู้ชาย

“โอ๊ยย! มันเจ็บนะชะนี!!!” เสียงเข้มดังกล่าวดังชัดเจน ฉันสะดุ้งตื่น เบิกตากว้างก่อนพบว่าฉันกำลังนอนอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ ทั้งที่บนร่างกายมีร่างกำยำของผู้ชายคนหนึ่งกำลังคร่อมอยู่

พี่โซ่กำลังมองฉันด้วยแววตาที่ต่างออกไป ถ้ามองไม่ผิดดูเหมือนว่าเขากำลังยิ้ม ทว่า เมื่อฉันเริ่มขยับตัว ไอ้สีหน้าดังกล่าวของเขาก็เริ่มเปลี่ยนไป คนตัวใหญ่รีบผละตัวออกห่าง พลางสะบัดหน้าเชิดหันไปทั้งอื่น

เกิดอะไรขึ้น? คือประโยคเดียวที่อยู่ในหัวตอนที่ได้เห็นหน้าพี่โซ่เป็นคนแรกหลังจากตื่นจากฝัน สมองฉันยังไม่สามารถประมวลเหตุการณ์ทั้งหมด แม้จะมึนงง และปวดหนึบในหัวมากแค่ไหนก็ตาม แต่ฉันก็ยังพยายามนึกทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้น

เมื่อคืนจำได้ว่าฉันดื่มเครื่องดื่มที่มีส่วนผสมของแอลกอฮอล์เข้าไป จำได้ว่าตัวเองกำลังจะไปห้องน้ำและเมามาก แต่หลังจากนั้นมันเกิดอะไรขึ้นบ้างฉันดันจำไม่ได้เลย

พอคิดมาถึงจุดนี้สายตาก็หลุบต่ำลงมาที่เสื้อผ้าของตัวเอง ถึงเมื่อคืนฉันจะเมาเพราะฤทธิ์เหล้ามากแค่ไหนก็ตาม แต่ฉันก็ไม่ลืมถึงขั้นว่าฉันแต่งตัวยังไง ซึ่งตอนนี้เสื้อผ้าพวกนั้นมันได้หายไปเหลือแต่เพียงเสื้อฟุตบอลตัวใหญ่สีดำสนิทของผู้ชาย

ขวับ!

ฉันตวัดหางตามองหน้าพี่โซ่ซึ่งยืนกอดอกมองฉันอยู่ข้างเตียง ห้องทั้งห้องมีเพียงแค่ฉันกับพี่โซ่สองต่อสองเท่านั้น พี่โซ่ไม่พูด ฉันไม่พูด เลยพานให้บรรยากาศระหว่างเรามีแต่ความเงียบ

“มองอะไรของหล่อนไม่ทราบ!” แต่แล้วคนที่ทำลายความเงียบระหว่างเราลงมันก็เป็นพี่โซ่นั่นแหละ

“คะ ใครเปลี่ยนเสื้อหนู!?” ฉันละล่ำละลักถามออกอย่างเป็นกังวล

“พี่เอง” คำตอบสั้นๆ ของเขาทำฉันเบิกตากว้างอย่างขีดสุด ความรู้สึกเหมือนกำลังถูกสึนามิถล่มเข้าใส่ไม่ยั้ง แต่วินาทีที่ฉันกำลังจะอ้าปากต่อว่าเขาออกไปนั้น พี่โซ่ก็แทรกเสียงพูดขึ้น “หล่อนอย่ามามโนอะไรแปลกๆ ถึงพี่จะเป็นแบบนี้พี่ก็เลือกนะ!”

“หนูไม่สนว่าพี่เลือกหรือไม่เลือก แต่พี่มีสิทธิ์อะไรมาจับหนูเปลี่ยนเสื้อผ้า!” ฉันย้อนแย้งเขากลับแบบสุดเสียง ต่อให้ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่สถานภาพไหนก็ตาม

“ก็หล่อนเมาแล้วอ้วก ถ้าชอบนอนตัวเหม็นๆ วันหลังก็บอกสิ!”

“งั้นแปลว่าเรื่องอาบน้ำ…”

“พี่อาบให้เอง!” เขาขัดเสียงหนักแน่น

“งะ งั้นพี่ก็…”

“เออ! เห็นหมดเลยทุกซอกทุกมุม! ตั้งแต่สามเหลี่ยมทองคำยันไร่สาหร่าย!”

“กรี๊ดดดด! อะ ไอ้เกย์โรคจิต…” ฉันหวีดเสียงเหมือนคนสติแตกทันทีแบบไม่ต้องสงสัย ตอนหวีดเสียงปากก็ต่อว่าไป “ไอ้บ้ากาม… อะ อื้อ!!”

หมับ!

ยังไม่ทันได้ด่าเขาหนำใจ เสียงของฉันก็ถูกอุดด้วยฝ่ามือแกร่งที่พุ่งเข้าหาอย่างรวดเร็ว พี่โซ่จับฉันล็อกคอ

ต่อให้เขาจะดูแต๋วๆ แต่เรื่องพละกำลังดูไม่ย่อหย่อนไปจากผู้ชายปกติเลยสักนิด

“หล่อนคิดว่าตัวเองอยู่ในห้องคาราโอเกะหรือไง หวีดเสียงหาพระแสงเลเซอร์เหรอ!?” เขาตะคอกถามเสียงดุ

“อ่อยอะ! (ปล่อยนะ!)” ฉันพยายาตะเบ็งเสียงสู้ พร้อมทั้งดิ้นขลุกขลักต่อต้านเขาไปด้วย แต่พี่โซ่ก็ไม่ยอม มิหนำซ้ำยังแค่นเสียงพูดกึ่งขู่ออกมาไม่หยุด

“รู้ไหมเมื่อคืนพี่เกือบโดนไอ้พวกที่หล่อนไปแอ๊ว[1]ไว้ทำร้ายจนเกือบเสียโฉมน่ะ!” ได้ยินแบบนั้น ฉันก็เผลอหยุดชะงักร่างกายไปชั่วคราว เมื่อในหัวเหมือนจะนึกเรื่องที่เขาพูดถึงขึ้นมาได้

ฉันกลอกตามองใบหน้าหล่อเหลาของคนตัวใหญ่กว่าเบื้องหน้าเพื่อเช็กอาการ แต่ไม่ว่าจะมองท่าไหน ผิวหน้าเนียนของเขาก็ดูจะปกติดี ไร้ซึ่งรอยขีดข่วนใดๆ ตามอย่างที่ปากว่า จนกระทั่งสายตาสะดุดลงที่ริมฝีปากล่างของเขาซึ่งดูบวมเจ๋อแถมยังมีเลือดฝาดจางๆ คล้ายกับปากแตก

หรือว่าเขาจะโดนต่อยมาจริงๆ นะ แต่ถ้าโดนต่อยเลือดพวกนั้นมันก็ควรจะหายไปแล้วสิ แถมมุมปากก็ไม่มีรอยช้ำอย่างที่ควรจะเป็นด้วย

“คราวนี้ก็สำเหนียกตัวเองได้แล้วนะ ว่าใครกันแน่ที่ผิด!” ฉันทำตาปริบๆ เมื่อถูกอีกฝ่ายรัวคำต่อว่าไม่หยุด ฝีปากเขามันช่างล้ำลึกนักเล่นเอาซะคนเพิ่งตื่นอย่างฉันถึงกับอ้าปากหวอได้เลยทีเดียว

วินาทีนั้นฉันเริ่มรู้สึกเหมือนตัวเองจะเริ่มสำนึกผิดไม่ทัน

“อีกอย่างคนที่ควรจะหวีดน่ะ มันคือพี่ต่างหาก!” พี่โซ่ค่อยๆ ปล่อยมือปล่อยแขนที่ล็อกคอฉันออกไปตบอกตัวเองรัวๆ ขณะเคลื่อนตัวกลับไปยืนในท่ากอดอกแบบเก่า พร้อมทั้งกล่าวเสริม “แผนละเมอแอ๊วผู้ชายของเธอเนี่ยมัน Low Class มากกกกกก”

แผนละเมอแอ๊วผู้ชายงั้นเหรอ?

“ว่าแล้วยังมาทำมองอีก!” เขาส่งเสียงดุ จนฉันสะดุ้ง

ช่วงที่ฉันกำลังถูกเครื่องหมายคำถามพุ่งโจมตีจนเอ๋อไปชั่วขณะ จังหวะเดียวกันนั้น พี่โซ่ดันเป็นฝ่ายกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ต่างจากภาพลักษณ์นางพญาแบบที่เคยเห็น พร้อมด้วยคำพูดน่าตกใจ

“ต่อให้หล่อนจะดูดปากจนพี่เผลอมีอารมณ์ร่วม…” เขาจงใจเลื่อนนิ้วกลางขึ้นลูบเกี่ยวริมฝีปากล่างของตัวเอง สีหน้าและท่าทางเขาไม่ได้ดูเหมือนนางมารร้ายที่คอยขัดแข้งขัดขาฉันแบบที่ผ่านมา แต่เขากำลังมองด้วยแววตาของผู้ชายเจ้าเล่ห์คนหนึ่ง “แต่พี่ก็ไม่หลวมตัวเป็นผัวให้หรอกนะ…”

ฉันอ้าปากค้างทันทีที่ได้ฟัง ยิ่งด้วยในหัวนึกไปถึงภาพความฝันอันประกอบไปด้วยรสจูบแสนเร่าร้อน กับแรงสัมผัสของฝ่ามือเสมือนความจริงนั่น

ความคิดฉันยิ่งแตกกระเจิงหนักเข้าไปใหญ่ เมื่อสมองส่วนวิเคราะห์ประมวลผลออกมาได้ว่า สิ่งที่ฉันเชื่อว่าเป็นความฝันนั้นมันอาจเป็นเรื่องจริง

แถมผู้ที่ลงมือกระทำการดังกล่าวตอบสนองฉันมันก็น่าจะเป็นเขา!!!

จังหวะที่ฉันกำลังจะอ้าปากต่อว่าเขา ไม่รู้ว่าพี่โซ่เห็นสีหน้าตื่นตกใจของฉันหรือเปล่า จู่ๆ เขาถึงได้หยุดฉันด้วยการชูนิ้วยื่นใส่หน้าฉันอย่างรวดเร็ว พร้อมทั้งกล่าวขึ้น

“หยุดนะชะนี ถ้าหล่อนหวีดขึ้นมาอีก พี่จะจูบเธอต่อจากเมื่อกี้เอาให้ปากบวมเลยคอยดู!”

พอได้ยินแบบนั้นฉันก็อ้าปากค้างไว้ในท่าเดิมเหมือนถูกสต๊าฟ ซึ่งดูเหมือนว่าไอ้ท่าทางชักกระตุกของฉันจะทำให้คนตัวสูงตรงหน้าพอใจ เขาถึงได้ยิ้มและยิงคำพูดคำจาน่าหมั่นไส้ออกมาไม่หยุดไม่หย่อน

“แต่อนุญาตให้แค่หล่อนจูบเท่านั้นนะ พอดีพี่เป็นคนหวงขาอ่อนอ่ะ~”

@มหาวิทยาลัยเอกชน K

เวลา 14.45 น.

“ฮ่าๆๆๆ ตลกอ่ะซิน” 

เสียงหัวเราะรวนของใบหม่อนดังขึ้น เมื่อฉันเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้เธอฟัง เธอขำแรงถึงขั้นที่ว่าใช้มือกุมท้องเลยก็ว่าได้ ต่างจากฉันที่พูดจบแล้วยังรู้สึกขมคอไม่หาย จำต้องคว้าน้ำยาบ้วนปากบนโต๊ะไม้มากลั้วปากฆ่าเชื้อ

“แล้วยังไงต่ออ่ะ พี่โซ่เขาหวงขาอ่อน แล้วเธอทำยังไง?” เมื่อถูกถามกลับมาแบบนี้ ฉันก็รีบกลั้วปากกลั้วคอก่อนบ้วนน้ำยาล้างปากทิ้งแล้วหันไปตอบเธอ

“ฉันก็ลุกออกจากเตียงหมอนั่นน่ะสิ ถามได้!”

“แปลกจังเลยนะที่พี่โซ่พาเธอไปห้องของเขาน่ะ ทั้งที่พี่อาร์มก็อยู่ด้วยนี่ ทำไมพี่โซ่ถึงไม่พาเธอไปไว้ห้องพี่อาร์มล่ะ”

“อะไออู้ไอ้อังไอ! (จะไปรู้ได้ยังไง!)” ฉันตอบเสียงอู้อี้เมื่อจัดน้ำยาบ้วนปากกระดกเข้ากลั้วปากเป็นรอบที่ 2 นับตั้งแต่เริ่มเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นจบ

“แล้วเธอแน่ใจได้ไงอ่ะ ว่าเขาไม่ทำอะไรเธอนอกจากเปลี่ยนเสื้อผ้าให้”

พรูดดดดดด!!

ร่างกายตอบโต้คำถามดังกล่าวด้วยการพ่นน้ำยาบ้วนปากออกไปอย่างเต็มเหนี่ยว จนใบหม่อนขยับตัวหนีอย่างนึกรังเกียจ เธอขมวดติ้วเล็กน้อยมองฉันที่ตกอยู่ในอาการช็อกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก่อนพึมพำออกมา

“ซินอ่ะ ทำไรเนี่ยสกปรก…”

ฉันรีบตั้งสติยกหลังมือปาดคราบน้ำยาบ้วนปากที่เปรอะตามขอบปากแบบลวกๆ สลัดภาพลักษณ์ดาวคณะนิเทศฯที่ทุกคนหมายปองทิ้ง รีบหันขวับมองใบหม่อนและใช้แววตาจริงจัง ซึ่งในความจริงจังบนแววตานั้น มันก็เต็มไปด้วยความเป็นกังวล

“อะ… อะไรอ่ะซิน มองทำไม”

“หมอนั่นไม่ทำอะไรสามเหลี่ยมทองคำฉันหรอก” ต่อให้ไม่แน่ใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ฉันก็ยังพยายามพูดเข้าตัวเอง และคิดในแง่ดี

ตอนที่ตื่นขึ้นมาแล้วโดนเขาด่า ฉันไม่ได้รู้สึกปวดเมื่อย หรือเจ็บส่วนไหนตามแบบพวกผู้หญิงในนิยายเวลาถูกพรากเวอร์จิ้นเลยสักนิด

ใช่! มันคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกน่า!

“ทำไมถึงมั่นใจแบบนั้นอ่ะ”

“ก็…” นั่นสิ ทำไมล่ะ ทำไมฉันถึงต้องมั่นใจว่าเขาจะไม่ทำอะไรฉันด้วย!?

‘ถ่านไฟเก่า แค่พ่นลมเบาๆ ก็ติดพรึบพรับแล้ว รู้ยัง?’

“ก็เพราะเขาเป็นพวกผิดเพศยังไงล่ะ!” คราวนี้ฉันตอบไปแบบมั่นอกมั่น พอจะยกน้ำยาบ้วนปากขึ้นเตรียมตั้งท่าจะกรอกใส่ปากเป็นหนที่สาม ฉันก็ต้องสะดุดเมื่อน้ำยาในขวดพลาสติกขนาดกะทัดรัดตอนนี้มันได้หมดเกลี้ยงขวดไปแล้ว

“ไม่คิดอยากลองเปลี่ยนเก้งให้เป็นชายบ้างเหรอ?” ใบหม่อนถามน้ำเสียงติดตลก แต่นอนว่าคำตอบของฉันคือการส่ายหน้าพรืดแบบรัวๆ เพราะงั้นแม่คนขี้สงสัยแบบเธอจึงเอ่ยถามประโยคต่อมา “ทำไมอ่ะ ได้แฟนแถมยังได้เพื่อนสาวเพิ่มมาด้วยนะ”

“แฟนที่พร้อมจะแย่งผู้ชายที่ฉันแอบชอบอยู่ตลอดเวลา แถมยังฝีปากคมอย่างกับกรรไกรแบบนั้นน่ะ ถ้าให้ต้องคบจริงๆ ฉันวิ่งไปรถบรรทุกแถวเขตชานเมืองชนตายเสียยังดีกว่า” ฉันเบ้ปาก สะบัดหน้าในท่ากอดอก ยืนยันความคิดและคำพูดของตัวเองแบบไม่สนใจนัยน์ตากลมที่มองทุกอย่างเป้นเรื่องตลก

“ซินเนี่ย… ท่าจะชอบพี่อาร์มมากๆ เลยนะ”

“ก็ใช่น่ะสิ” อีกเช่นเคยที่ฉันตอบเพื่อนสาวกลับแบบไม่ต้องคิด แน่นอนว่าใบหม่อนเองก็น่าจะรู้อยู่แล้วเหมือนกัน

“แต่เขาลือกันว่าพี่อาร์มเคยคบกับผู้ชายมาก่อนนะ”

คำพูดหักล้างของใบหม่อนทำฉันสะอึกขึ้นกลางใจ ไม่ใช่เพราะช็อกที่รู้ข่าวเรื่องคบผู้ชายของพี่อาร์มหรอก แต่สะอึกเพราะฉันรู้ยันลิ้นปี่เลยต่างหากว่าเขาเคยคบกับใครมาก่อน!

ในความรู้สึกแล้วความพี่อาร์มกับอีพี่โซ่มันต่างกัน พี่อาร์มถึงแม้ว่าเขาจะเคยกับผู้ชายมาก่อนก็จริง แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ดูสมเป็นชายไม่เหมือนกับเก้งกวางบางคน อีกอย่างฉันก็ไม่เคยคิดหรอกว่า ในวันหนึ่งฉันถึงชอบเขาได้มากขนาดนี้จนสามารถรับได้ทุกข่าวลือและทุกอย่างที่เขาเป็น

อาจเพราะว่าพี่อาร์มปฏิบัติกับฉันพิเศษกว่าผู้หญิงคนอื่นๆ ในมหาวิทยาลัยล่ะมั้ง หรือไม่ก็เพราะ เวลาอยู่กับเขาฉันเหมือนรู้สึกเหมือนได้อยู่กับผู้ชายในความฝัน

แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรที่ฉันชอบเขา ตอนนี้มันไม่สำคัญหรอก ชอบก็คือชอบ เปลี่ยนแปลงกันได้ยาก และที่แน่นอนกว่าอะไรก็คือ ฉันจะไม่มีทางยอมให้เก้งกวางหน้าเก่าหน้าใหม่ที่ไหนมาพรากเขาไปจากฉันเด็ดขาด!

          ทว่า ในตอนที่ฉันกำลังจะอ้าปากหาเหตุผลเพื่อหักคำทักท้วงของใบหม่อนอยู่นั้นเอง

      Rrrrrr

          ความสนใจของฉันทั้งหมดก็ต้องเป็นอันหันเหไปที่เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายหนังสีชมพูคู่ใจแทน ไม่รอช้าฉันรีบเอื้อมมือเปิดกระเป๋าพร้อมทั้งหยิบสมาร์ทโฟนซึ้งขึ้นชื่อเด่นหลาบนหน้าจอว่า ‘แม่’ พร้อมทั้งกดรับสายทันที

          [ฮัลโหลซิน หนูอยู่ไหนคะลูก?]

          “มหา’ลัยค่ะแม่”

          [พอดีวันนี้แม่มาเดินช็อปปิ้งที่ห้าง แล้วบังเอิญเจอคุณนายฉวี เราเลยคุยกันเพลินไปหน่อย…] ฉันกลอกตาหมุน 360 องศา เมื่อได้ฟังเสียงของแม่ที่ดูจะลั้นลากว่าที่เคย แถมยังเสแสร้งเอาเสียงมากๆ

ฟังไปตาขวาก็กระตุกยิบๆ ไปเหมือนกับว่ากำลังจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นงั้นแหละ

          [คุณแม่ซื้อกระเป๋าคลอเล็กชั่นใหม่ของ Louis Vuitton มาเผื่อหนูใบหนึ่งด้วยนะซิน คิกๆ] ให้ตายสิ! ฉันเกลียดเสียงคิกๆ ของแม่จริงๆ เลย เพราะเสียงหัวเราะแบบนั้นน่ะ มักบอกชัดเจนมากว่าแม่มีนัยยะอะไรแอบแฝงเอาไว้

“สรุปแล้วที่แม่โทรมา แม่ต้องต้องการอะไรกันแน่คะ?” เพราะรู้ทันฉันจึงถามออกไป

[แม่อยากให้หนูมาหาแม่ที่ร้านอาหารอิตาเลี่ยนS เย็นวันนี้ตอนหกโมงเย็นจ๊ะ] นั่นไงล่ะ!

“นี่แม่อย่าบอกนะคะ ว่า…”

[ใช่จ๊ะ คุณนายฉวีอยากดูหน้าหนู เผื่อว่าครอบครัวของเราจะได้เป็นทองแผ่นเดียวกันในอนาคต]

“ปฏิเสธไปเดี๋ยวนี้ค่ะ เย็นนี้หนูมีนัดแล้ว” ฉันแย้งเสียงแข็ง และรู้สึกเบื่อหน่ายทุกครั้งที่เวลารับสายแม่แล้วต้องเจอเรื่องเผด็จการอะไรทำนองนี้

จริงๆ แล้วฉันก็พอรู้อยู่ว่าธุรกิจของทางบ้างบางส่วนต้องต้องการพันธมิตรและการปรองดองระหว่างบริษัท แต่ในกรณีของครอบครัวฉัน แม่ไม่สนหรอกว่าครอบครัวนั้นจะเป็นอย่างไร แค่ฐานะพอๆ กัน มีหน้ามีตาในสังคมเท่านั้นก็เพียงพอแล้ว

[ปฏิเสธได้ยังไงล่ะนังลูกคนนี้ คุณนายฉวีขี้วีนจะตาย เธอไม่รู้เหรอ?] คราวนี้แม่พูดคล้ายกับกระซิบ เหมือนกับกลัวว่าคนข้างๆ จะได้ยิน [ถ้าหกโมงนี้เธอไม่มา แม่จะกัดลิ้นตายให้ลงข่าวหน้าหนึ่งไปเลยว่าฉันมีลูกไม่รักดี ฆ่าแม่ตัวเองได้ลงคอ!]

“หนูไม่แคร์!”

[จะเอาแบบนี้สินะซิน] ตอนนี้คุณนายลำดวนในสายเริ่มหัวร้อนแล้วค่ะ!

“ใช่!”

[ก็ได้! ถ้าเธอไม่มาหาแม่เย็นนี้ แม่จะอายัดเงินในบัญชีเธอให้หมด นังซิน!]

To Be Continued...

[1]แอ๊ว แปลว่า ยั่วยวนเพศตรงข้าม (ในกรณีคุณโซ่อาจจะยั่วยวนเพศเดียวกันร่วมด้วย 55555555555555555555)

คุณลำดวนต้องการอะไรจากชะนี!

ชอบก็เม้นไว้ ถูกใจเรื่องนี้อย่าลืมโหวตเต็ม100%

1เม้น1กำลังใจเนอะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายเรื่องนี้นะครับ

ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคอมเม้นและโหวตดีๆในหน้านิยาย

ติดแท็กในทวิต #ฟิคเก้งหวงเมีย

จิ้มที่รูปรอเจอกันชาร์ปหน้านะเออ

VV