กลรักอสุรา | {TITAN SET}

ลำดับตอนที่ #19 : กลรักอสุรา l บทที่๑๗ ตอน ถึงคราวกรรม {อัพ100%}

* หากรำคาญเสียงเพลงก็ปิดได้เน้อ *

บทที่๑๗

ตอน ถึงคราวกรรม

“ไยจึงกลับเรือนช้านักเล่าแม่ทับทิม…” แถมน้ำเสียงของเขาที่ใช้ยังฟังดูเป็นปกติ ไม่ได้แฝงไว้ด้วยความโกรธเคืองอย่างที่คิดไว้เสียด้วย

“ฉะ ฉันมีธุระน่ะเจ้าค่ะ เลยกลับช้า” เมื่ออีกฝ่ายไม่ได้แสดงความมาดร้ายใดให้รู้สึก ฉันจึงไม่มีเหตุผลอะไรที่จะเงียบ เผื่อว่า การได้เริ่มพูดคุยกันแบบนี้ มันอาจจะทำให้ฉันได้โอกาสหรือช่องทางสำหรับพูดคำขอโทษกลับคืนได้บ้าง

“เมื่อครู่ พี่เห็นแม่ทับทิมเดินทางเคียงคู่มากับผู้ใดงั้นรึ ไยจึงล่ำลากันเนินนานนัก”

“เขตแดนน่ะเจ้าค่ะ พอดีฉันบังเอิญเจอเขาระหว่างทาง ก็เลย…”

“แม่ทับทิมจึงไหว้วานอดีตคนรักให้มาส่งถึงเย้าถึงเรือนงั้นรึ ?” เสียงเข้มหากแต่นุ่มนวลแทรกขัดขึ้นอย่างรู้ทัน ไม่ใช่เพียงเท่านั้น แต่ขณะพูดท่านอสุรายังละสายตาจากจอแก้ว ปรายมองมายังฉันอีกด้วย

“เจ้าค่ะ…” อาจเพราะก่อนหน้านี้ เราสองคนเพิ่งมีปากเสียงใส่กันล่ะมั้ง แม้จะได้พูดจาต่อกันเหมือนปกติ ถึงอย่างนั้น ลึกก็ยังคงรู้สึกผิดต่อกันอยู่ดี พานให้เวลาที่ต้องเผชิญหน้ากัน ร่างกายจึงเผลอหวาดเกร็งแบบนี้

“ท่านอสุราเจ้าคะ เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ ฉันต้องขอโทษด้วยนะเจ้าคะ…” พอรู้สึก นึกคิดได้แบบนั้น ฉันจึงไม่รอช้า รีบพนมมือยกขึ้นแนบอก พร้อมเอ่ยบอกความรู้สึกของตัวเองในช่วงที่ยังมีโอกาสทันที “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะต่อว่าท่านแบบนั้นหรอกเจ้าค่ะ ฉันผิดเองที่พูดไม่คิด ทั้งๆ ที่จริงมันไม่ใช่ความผิดของท่านเลย ขอโทษจริงๆ นะเจ้าคะ อะ…”

ทว่า หลังพูด จังหวะที่ก้มหน้าลงไหว้จนปลายจมูกจรดกับหัวแม่โป้งมืออยู่นั้น ฉันกลับต้องเป็นฝ่ายสะดุ้งเฮือกอีกครั้ง เมื่อช่วงเวลาเดียวกันถูกสัมผัสอุ่นของใครอีกคนสัมผัสเข้าแบบบริเวณสันมือไม่ทันตั้งตัว

ความรู้สึกที่เกิดขึ้นตอนนั้น ส่งผลให้ฉันช้อนตามองสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า ก่อนพบว่าร่างสูงใหญ่ของยักษ์หนุ่มซึ่งเคยนั่งอยู่บนโซฟาในตอนแรกนั้น บัดนี้ได้ยืนปรากฏตัวอยู่เบื้องหน้า พลางใช้มือข้างถนัดของตนรองรับการไหว้จากฉัน พร้อมด้วยรอยยิ้มอย่างเข้าอกเข้าใจบนหน้า

“มิต้องเป็นกังวลไปหรอกแม่ทับทิม…” ขณะเอ่ยวจีตอบรับความรู้สึก “พี่หาได้ขุ่นเคืองกริยาน้องเมื่อหลายเพลาก่อนไม่…”

ทั้งที่ทุกอย่างน่าจะจบลงด้วยความเข้าใจ หากแต่สิ่งหนึ่งที่สะดุดตาฉัน อีกทั้งยังดูขัดกับน้ำเสียงและรอยยิ้มใจดีบนหน้าเขายามนี้ คงมีเพียงแค่แววตาซึ่งดูคล้ายกับกำลังอีกฝ่ายกำลังซ่อนความรู้สึกบางอย่างเอาไว้ 

แม้แววตาท่านอสุรานั้นจะให้ความรู้สึกอบอุ่นยามถูกมองเหมือนทุกครั้ง แต่ขณะเดียวก็แฝงไว้ด้วยความรู้สึกอื่นเวลาที่ถูกจ้องมองด้วยเช่นกัน

มันคือแววตาสับสน ลังเล และไม่แน่ใจ…

“ความมิรู้ หาใช่เหตุของการตัดสินว่าผู้ใดผิดไม่ ฉะนั้นแล้วสิ่งที่แม่ทับทิมต่อว่าพี่ไว้เมื่อครานั้น จึงหาใช่เรื่องที่ควรเก็บมาขุ่นเคือง…” อีกครั้งที่ท่านอสุรากล่าวขึ้นท่ามกลางความแคลงใจในหัว พลางลดมือที่เคยรองรับการไหว้ของฉันออกไป แล้วเปลี่ยนมาใช้มือจัดการทัดปรอยผมที่ร่วงมาปิดหน้าปิดตาให้อย่าถือโอกาส ราวกับต้องยืนกรานความรู้สึกของตนเอง แต่ไม่ใช่ปากที่กำลังกล่าวบอกอย่างอย่าง “เฉกเช่นตัวพี่ยามนี้ ที่มิอาจหาญกล้าเปล่าประกาศวาจาบอกผู้ใด ว่าตนเองนั้นเอื้อนเอ่ยหรือกระทำทุกสิ่งได้อย่างถูกต้องทุกประการ…”

“…” บางอย่างที่ฉันไม่เข้าใจ

“เพราะแท้จริงแล้ว ผู้ที่พลาดผิดมาตั้งแต่ต้นอาจจักเป็นตัวพี่เองก็เป็นได้”

ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ที่คำพูดของเขา ทำให้ระหว่างเราถูกความว่างเปล่าเข้าแทรกซึมจนเป็นเนื้อเดียวกัน ที่ยังคงดังอยู่จนทำให้บรรยากาศภายในบ้านไม่เงียบลงจนเกินไป คือเสียงบทสนทนาจากละครโทรทัศน์ในจอแก้วแต่เพียงเท่านั้น

ถึงแม้ว่าเราจะไม่พูดอะไรกัน แต่ท่านอสุราก็ใช่จะทิ้งระยะห่างระหว่างเราออกไปเสียที่ไหน เขายังคงหยุดยืนหยุดนิ่งอยู่ที่เดิม ใช้เพียงสายตาเท่านั้นในการมองกวาดสำรวจไปทั่วใบหน้าเช่นเดียวกับที่เขาเคยทำเพราะความคิดถึง ขณะใช้มือจัดการกับปรอยผมส่วนอื่นที่ปรกลงบนหน้า ทัดเก็บข้างหูให้อย่างเบามือ

ท้ายที่สุดแล้ว มันก็เป็นฉันเสียเองที่ทนต่อความแคลงใจในอกไม่ไหว จำต้องเอ่ยปากถามแทรกความเงียบระหว่างเราขึ้น

“ท่านตั้งใจจะบอกอะไรฉันกันแน่เจ้าคะ ?” ซึ่งมันได้ผล เมื่อถามจบ มือท่านอสุราขณะกำลังวุ่นวายอยู่กับจัดการปรอยผมให้ฉันก็หยุดชะงักลงโดยทันที เช่นเดียวกับนัยน์ตาที่ค่อยๆ หลุบมองกลับลงมายังหน้าฉันอีกครั้ง

ในคราวนี้ท่านอสุรามีทีท่าลังเลนิดหน่อย ยามเราต้องสบประสานตากัน แววตาที่เคยแสดงถึงอาการสับสนในตอนแรก ก็คล้ายกับจะยิ่งเจนชัดมากขึ้นทุกขณะ ไม่เว้นแม้แต่ตอนที่เขาตัดสินใจเคลื่อนมือลงมาประคองใบหน้าฉันให้เงยขึ้นสบตา

“เมื่อครั้งที่เราโต้เถียงกันจนแม่ทับทิมหนีไป…” ก่อนเริ่มเล่าบางอย่าง ซึ่งฟังดูคล้ายกับเป็นคำตอบที่ฉันสงสัย “พี่หมายจักถามไถ่และขอโทษ จึงออกตามหาแม่ทับทิม หวังเจรจาให้เข้าใจความ…พี่ตั้งจิตนึกคิด นึกถึงดวงใจเฉกเช่นทุกครั้ง หวังทำตามประสงค์ใจ แต่ครั้นเมื่อพี่ไปเยือนที่หมาย ตรงนั้นกลับไร้วี่แววแม่ทับทิมอย่างที่ตั้งจิตตั้งใจไว้”

ไม่รู้ว่าเป็นมองเห็นแววตาที่ท่านอสุราแสดงออกขณะเล่าหรืออย่างไรก็ไม่ทราบ ทุกวจีที่ลอดผ่านริมฝีปากเขานั้น ถึงได้ขยับไหวใจผู้ฟังให้ได้สั่นและเกิดอาการหวามไปทั้งอกได้แบบนี้ โดยเฉพาะประโยคต่อมาก่อนจะขาดช่วงไปของเขา

“หากแต่… พี่กลับได้พบอรชรนางอื่น ซ้ำกลิ่นกายนางยังหอมหวนของกลิ่นดอกสร้อยทอง มิผิดเพี้ยนไปจากแม่ทับทิมตรงไหน” 

ไม่รู้เลยว่าตอนที่ท่านอสุราเล่าจบนั้น ฉันกำลังแสดงสีหน้าออกไปเช่นไร รู้แค่ว่า นอกจากอาการวาบหวามในอกที่เกิดขึ้นนั้น ทั่วหน้าก็ยังเริ่มเกิดอาการชายิบยามต้องรับสัมผัสจากเขาอีกด้วย

ต่อให้รู้สึกตกใจกับสิ่งที่ท่านอสุราเล่า แต่ฉันก็ไม่ได้โง่เกินที่จะไม่เข้าใจความหมายอยู่ดี 

“หนะ นั่นหรือว่า คงจะเป็นแม่นิมมานรดีตัวจริงสินะเจ้าคะ…” ไม่มีเสียงใดตอบรับกลับมา มีเพียงแววตาวูบไหวและสัมผัสจากหัวแม่โป้งมือที่อีกฝ่ายวนไปบนผิวแก้มเท่านั้นที่ยังคงอยู่ นั่นเลยทำให้ฉันจำต้องกล่าวขึ้นด้วยตัวเองเป็นหนที่สอง “เห็นไหมเจ้าคะ ฉันบอกท่านตั้งแต่แรกแล้ว ไม่ยอมเชื่อฉันเอง”

โดยหนนี้นอกจากพูดแล้ว ฉันก็ไม่ลืมที่จะเบี่ยงหน้าออกจากมืออุ่นที่อีกฝ่ายมอบให้อีกด้วย

ยอมรับว่าทุกเสียงที่ใช้พูดรวมถึงทุกกริยาที่แสดงออกต่อหน้าท่านอสุรานั้น ล้วนแล้วแต่ดูเป็นปกติทุกอย่าง เช่นเดียวกับการทิ้งระยะห่างระหว่างเราที่ไม่ได้จากกันกว่าเดิมเท่าไหร่นัก และใช่! ฉันทำตัวเป็นปกติทุกอย่าง แต่ไม่ใช่กับความรู้สึกแปลกๆ ในอกที่แสดงต่อร่างกายในทางตรงกันข้าม 

ที่เป็นแบบนี้อาจเพราะไม่ทันเตรียมตัวล่ะมั้ง ว่าสิ่งที่ต้องรับรู้หลังถึงบ้านจะเป็นเรื่องอะไรแบบนี้…

“ละ แล้วอย่างนี้ ท่านจะเอายังไงต่อละเจ้าคะ ?” นี่เป็นหนที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ ที่ฉันเป็นฝ่ายเปิดประเด็นขึ้นด้วยตัวเอง ทั้งที่อีกฝ่ายเอาแต่เงียบไม่ปริปากพูดอะไร

“บอกเล่าความจริงพี่เถิด แม่ทับทิม…” แต่แล้วในที่สุดหลังจากที่ท่านอสุราเงียบมาได้ครู่หนึ่ง เขาก็ยอมปริปากพูดขึ้นอีกครั้ง แม้สิ่งที่อีกฝ่ายกล่าวนั้นจะไม่ได้ตรงกับคำถามฉันเลยก็ตาม “ว่าสิ่งที่ยลเห็นในนิมิตทุกครั้งคราว ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องโป้ปด”

“โป้ปดหรือเจ้าคะ ?” ฉันย้อนเมื่ออีกฝ่ายร้องขอแกมต่อว่าออกมาแบบนั้น

“ก็เรื่องที่แม่ทับทิมมองเห็นภพชาติเก่านั่นอย่างไรเล่า สิ่งที่แม่ทับทิมยลเห็นนั้น แท้จริงแล้วคือแม่นิมมานรดี มิใช่แม่จันทน์ผาเช่นที่มิ้งวาจาบอกพี่ไว้ ใช่หรือไม่ ?” เสียงนุ่มนวลของท่านอสุราเวลานี้ เต็มไปด้วยความสับสนแต่ปราศจากความดุดัน ไม่ผิดไปจากแววตาที่แสดงออกนัก 

เดาว่าที่เป็นแบบนั้นคง เพราะการได้พบเข้ากับผู้หญิงคนอื่น ซึ่งมีความเหมือนและความน่าจะเป็นคนรักของตัวเอง ต่างจากที่ท่านเคยปักใจเชื่ออย่างหนักแน่นนั่นหล่ะ

“ไม่เจ้าค่ะ ฉันไม่ได้โกหก…” 

รู้ไหม ท่ามกลางความสับสนของท่านอสุราตอนนี้ ฉันกำลังกลัวอะไรที่สุด

ฉันกลัวว่าเราจะเริ่มมีปากเสียงใส่กันเวลาต้องพูดถึงแม่จันทน์ผา เหมือนตอนที่อยู่หอสมุดเมื่อช่วงสายของวันนี้ยังไงล่ะ…

“หากฉันยืนกรานเหมือนเก่า ท่านคงจะไม่หัวเสียอีกใช่ไหมเจ้าคะ ?” เพราะกลัว ฉันจึงไม่ลืมที่จะเอ่ยดักไว้ก่อน เพื่อดูทีท่าคนฟังว่าอยู่ในอารมณ์ประมาณใด และเมื่อเห็นว่าท่านอสุรายังคงยืนนิ่งรับฟัง มันจึงเป็นคราวของฉันที่ต้องเอ่ยปากเล่าความที่พบเจอด้วยตัวเองบ้าง “อย่างที่บอกไปเจ้าค่ะ ทุกครั้งที่ฉันมองเห็นภาพในอดีตผ่านนิมิตฝัน ฉันไม่เคยมองเห็นนางสวรรค์ตนอื่นเลยนอกจากแม่จันทน์ผา…”

ไม่รู้ว่าทำไมขณะที่เริ่มเล่าเพื่อยืนยันความบริสุทธิ์และความจริงให้ท่านอสุราฟังอยู่นั้น วูบหนึ่งในหัวกลับเผลอนึกถึงคำพูดของไวเกลในร้านกาแฟขึ้นมาเสียได้

‘ฉันบอกไม่ได้หรอกว่าทำไมมนุษย์บางคนถึงสามารถระลึกอดีตชาติของตัวเองได้ แต่ฉันเชื่อว่า หากทุกชีวิตบนโลกนี้เกิดขึ้นจากแรงกรรมที่เคยก่อกันไว้ในภพชาติก่อน บางทีการจดจำเรื่องราวในอดีตได้นั้นก็อาจเป็นเวรกรรมรูปแบบหนึ่งที่มีติดตัวมาตั้งแต่ตอนเกิด…’

รูปแบบของเวรกรรม ใช่ ตอนนั้นไวเกลพูดไว้แบบนี้…

‘อาจเพราะคงเคยมีกรรมร่วมกันไว้ในภพชาติเก่า ชาตินี้เลยสามารถจดจำเรื่องราวของตัวเองได้ยังไงล่ะ’

‘ว่าแต่เจ้าเถิดนางอัปสร มีชื่อเสียงเรียงนามเช่นไรงั้นรึ ?’ นอกจากคำพูดของไวเกลแล้ว อีกเสียงซึ่งมักแว๊บผ่านเข้ามาในความคิด เห็นทีคงไม่พ้นเสียงถามไถ่ของท่านอสุราในความฝัน 

‘หมะ หม่อมฉันมีนามว่า นิมมานรดีเจ้าค่ะ ท่านอสุรา’

จริงด้วยสิ... 

ถ้าจำไม่ผิดในภาพนิมิตที่ท่านอสุราบันดาลให้เห็นนั้น รู้สึกว่าตอนแม่จันทน์ผาถูกถามชื่อ เธอดันบอกท่านอสุราไปว่าชื่อนิมมานรดีด้วยนี่นา มันจะเป็นไปได้หรือเปล่าที่พอเธอทำแบบนั้นไปแล้ว ท่านอสุราจึงเข้าใจผิด คิดว่าเแม่นิมมานรดีตัวจริงคือคนที่เขาลงไปเก็บดอกบัวในตอนเช้าด้วยกันตอนนั้น

ถ้าการสันนิฐานของฉันถูกต้องและเป็นไปอย่างที่ไวเกลพูดไว้ งั้นก็หมายความว่ากรรมของแม่จันทน์ผาคือการพูดโกหกต่อท่านอสุราซึ่งเป็นองค์เหนืออย่างงั้นน่ะสิ ?

งั้นก็แปลว่าการที่ฉันพบเจอกับท่านอสุรา และสามารถระลึกหรือมองเห็นภาพของแม่จันทน์ผาในช่วงอดีตได้แบบนี้ อาจเป็นเพราะตัวตนในอดีตต้องการให้ฉันมองเห็นความผิดของตัวเองเพื่อจัดการแก้กรรมที่เคยก่อไว้ให้จบสิ้นอย่างนั้นเหรอ ?

ใช่! มันต้องใช่แบบนั้นแน่ๆ เพราะถึงจะพูดความจริงตอนนี้ อย่างไรเสีย คนที่ท่านอสุรารักและเสียน้ำตาให้ในวันพลัดพรากมันก็คือแม่นิมมานรดีตัวจริงอยู่ดี...

“แล้วก็…” พอคิดเอาเองได้แบบนั้น ประโยคบอกเล่าที่เหมือนจะจบลงในตอนแรก จึงถูกเอ่ยขึ้นเสริมความอีกครั้งในรูปแบบคำถามเตือนความจำ “ท่านจำได้หรือเปล่าเจ้าคะ ที่ฉันบอกว่า แม้ในนิมิตจะอยู่ห่างไกลจากท่าน แต่ก็ไม่ได้แปลว่าจะไม่มีท่านอยู่ในฝันเลยทีเดียว”

“…” ท่านอสุราพยักหน้าเล็กน้อยแทนการรับคำ สังเกตได้ว่าตลอดเวลาที่ฉันพูดถึงแม่จันทน์ผานั้น เขาดูใจเย็นลงกว่าตอนที่อยู่ในหอสมุดขึ้นเยอะ ซึ่งมันก็เป็นเรื่องที่ดีแล้วหล่ะ ที่จะได้จัดการเรื่องค้างคาระหว่างเราลง

เพราะยิ่งเขากับฉันมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งเสียเวลาที่จะได้อยู่ใกล้ชิดคนรักของตัวเองมากเท่านั้น...

“ในฝันฉันเห็นท่านกับแม่จันทน์ผาพูดคุยกันอยู่ที่โถงทางเดิน บริเวณประตูวังเจ้าค่ะ เหมือนว่าแม่จันทน์ผาจะเดินชนท่านจนดอกบัวในพานร่วงเกลื่อนพื้น…” แต่ใครจะคิดล่ะ ว่าขณะที่กำลังเล่าอยู่นั้น คนตัวใหญ่ซึ่งกำลังตั้งอกตั้งใจฟังจะกล่าวแทรกขึ้นด้วยตัวเองออกมาแบบนั้น

“ในครั้งนั้น...พี่คือผู้ที่ยื่นมือเข้าช่วยนางสวรรค์ตนนั้นก้มเก็บดอกบัว”

แม้ว่าคำพูดผ่านน้ำเสียงของเขานั้นยังคงแฝงไว้ความลังเลและไม่แน่ใจก็ตามที

“ชะ ใช่ จะ เจ้าค่ะ…” ตอนนี้ฉันไม่รู้เลยว่าควรจะตกใจอะไรก่อนกัน ระหว่างเรื่องที่ท่านอสุรากล่าวแทรกอย่างรู้ทันคล้ายกับคนจำความได้แบบนั้น กับความรู้สึกที่เริ่มแน่ชัดยิ่งกว่าเก่า ว่าสิ่งที่เห็นในฝันนั้นเคยเกิดขึ้นจริง

จริงแบบจริงๆๆ ของจริงๆ น่ะ!

และถึงแม้จะตกใจ กระนั้นแล้วปากยังก็ยังพยายามเล่าเรื่องที่ได้รับรู้มาจากนิมิตออกไปอยู่ดี

“หะ เหตุการณ์ในฝันครั้งนั้น จำได้ว่าท่านถามชื่อด้วย แต่ที่ฉันหรือแม่จันทน์ผาตอบกลับไปตอนนั้น คือ…”

“นิมมานรดี” อีกหนที่ท่านอสุราแทรกเสียงขัดอย่างรู้ทันด้วยด้วยสี่วลีสั้นๆ หากแต่นั้นกลับสามารถทำให้เสียงของผู้เล่าติดขัดและขาดหายไปได้แทบจะทันทีเช่นกัน พลอยให้ความเงียบรอบกาย เข้าถาโถมแทรกกลางระหว่างเราทั้งคู่ได้อีกครั้ง ซึ่งฉันไม่รู้เลยว่า ในหัวของท่านอสุรายามนี้กำลังคิดอะไรอยู่ เมื่อที่มองเห็นเวลานี้นั้นมีเพียงแววตาที่เขาใช่มองมาแบบนิ่งๆ เท่านั้น

แต่ไม่นานนัก ท่าทีนิ่งงันที่คนตัวใหญ่กำลังแสดงออกก็เริ่มแปรเปลี่ยนไป กลายเป็นเสียงถอนใจอย่างคนคิดไม่ตก อีกทั้งยังกล่าวถามขึ้น

“แม่ทับทิมจักบอกว่า แท้จริงแล้วสิ่งที่พี่เข้าใจอยู่นั้น คือเรื่องผิดมาตลอดเช่นนั้นรึ ?”

“ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้นเจ้าค่ะ ฉันเพียงแค่เล่าสิ่งที่เห็นให้ท่านฟังเท่านั้น…”

“หากเช่นนั้น นอกเหนือจากเห็นการณ์หน้าประตูวังเล่า แม่ทับทิมยลเห็นสิ่งใดอีก ?”

เราสองคนเวลานี้เหมือนกำลังเล่นเกมถามตอบ

“เรือพายกับดอกบัวเจ้าคะ…” ฉันคือผู้ตอบ ส่วนท่านอสุราคือผู้ถาม

“แล้วสิ่งอื่นนอกเหนือจากนั้นเล่า ?”

“สระบัวขนาดใหญ่ที่แม่จันทน์ผาลงไปเก็บดอกบัวถวายท่านท้าวอสุเรนทร์เจ้าค่ะ แล้วก็ชายชาวบ้านคนหนึ่ง…” ตลอดเวลาที่เราถามตอบกันไปมานั้น สังเกตได้ว่า ท่าทีนิ่งขรึมรวมถึงแววตาและสีหน้าลังเลที่ท่านอสุราเคยแสดงออกนั้น ก็เริ่มค่อยๆ ทุเลาลงไปด้วยเช่นกัน

“ชาวบ้านงั้นรึ ?” รวมถึงน้ำเสียงที่เริ่มหนักแน่นขึ้น ยามพูดถึงเรื่องราวในอดีต แน่นอนว่าพอพูดมาถึงเรื่องของชายชาวบ้านที่เคยตกเป็นข้อสงสัยในตัวเขตแดน ฉันจึงไม่รอช้าที่จะบอกกล่าวโดยขณะเดียวกันก็หวังให้ความสงสัยที่เคยมีได้รับคำตอบ

“เจ้าค่ะ… ชายชาวบ้านคนนั้น ถ้าฉันจำไม่ผิด รู้สึกว่าเขาจะชื่อว่าวิรุฬเจ้าค่ะ”

“ไอ้วิรุฬงั้นรึ ?” ท่านอสุราย้อนเพียงสั้นๆ แต่ก็เท่านั้น เพราะเขาไม่ได้ต้องการคำตอบอะไรจากฉัน

“ทำไมหรือเจ้าคะ ชายชาวบ้านคนนั้นเขามีอะไรหรือเปล่าเจ้าคะ ?” รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่ได้ขอให้ฉันแสดงความเห็น แต่ปากและความสงสัยกลับไม่ยอมหยุด ยังคงรั้นที่จะถามเพื่อคลายความสงสัยให้ตัวเองอยู่ดี

และการแทรกถามขึ้นแบบนั้น นั่นเลยทำให้ฝ่ายถูกถามเหลือบมองกันอีกครั้งจากทางหางตา ซึ่งนี่ก็เป็นหนที่สองแล้ว ที่ท่านอสุราเผลอถ่ายถอนใจให้ได้เห็นด้วยท่าทางที่ดูเหมือนไม่อยากพูดถึง แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่ได้ใจร้ายเกินไปที่จะตอบคำถาม

“ไอ้วิรุฬมันคือมันคือพรานป่า เป็นจอมขมังเวทย์ ร่ำเรียนวิชาจากฤาษีตั้งแต่วัยเยาว์…” ที่น่าเหลือเชื่อก็คือ ทุกวลีที่ท่านอสุรากำลังเล่าถึงชายที่ชื่อวิรุฬนั้น ล้วนแล้วแต่มีบางส่วนคล้ายคลึงกับที่ถอดความจากพงศาวดารได้อย่างน่าเหลือเชื่อ “มันหลงรักนางสวรรค์ตนหนึ่ง จึงเฝ้าหาทางลักลอบขึ้นสู่แดนสรวง”

“…” ลักลอบขึ้นแดนสรวงงั้นเหรอ

“มันฉุดนางสวรรค์ที่มันหมายตาลงกลับไปยังเมืองมนุษย์ ข่าวลือว่ามันปลุกปล้ำกระทำย่ำยีนางสวรรค์ที่หมายตาทำเมีย ทว่า จากนั้นไม่กี่ชั่วยาม มันก็ยอมปล่อยนางสวรรค์อัปโชคตนนั้นกลับขึ้นแดนสรวง ที่พิลึกพิลั่นเห็นทีคงเป็นนางสวรรค์ตนนั้น”

“ทำไมหรือเจ้าคะ ?”

“ทั้งที่พรหมจรรย์ถูกพรากจนมิเหลือชิ้นดีและควรกลับคืนสู่สภาพปุถุชนธรรมดา หากแต่นางกลับพาตนเองกลับคืนสู่สวรรค์ได้ราวกับว่าเนื้อกายมิเคยแปดเปื้อน…” คนตัวใหญ่จงใจเงียบเสียงลงเล็กน้อย และใช้ช่วงเวลาที่ความเงียบกำลังเบียดแทรกช่องว่างระหว่างคำพูด มองลึกผ่านเข้ามาในตา

เขาทำแบบนั้นอยู่เพียงครู่สั้นๆ ก่อนเอ่ยกล่าวขึ้นเพื่อต่อเติมบทสนทนาที่ขาดช่วงไป

“นางสวรรค์ที่พี่กล่าวถึง มิใช่ผู้ใดไกลอื่น หากแต่เป็นแม่จันทน์ผา”

ฉันน่ะเหรอ…

“หากแต่ก่อนคืนวิปโยคเคลื่อนคล้อยมาถึง ข่าวลือว่าไอ้วิรุฬมันได้ทำการอัตวินิบาตกรรมบากท้องตัวมันเอง แล้วกระโจนลงสระบัว เช่นเดียวกับแม่จันทน์ผาที่ตัดสินใจกระทำสิ่งเดียวกันใต้ต้นมะกอกนอกรั้ววังในชุดรำถวาย…”

พอฟังมาถึงตรงนี้ จู่ๆ ในหัวก็เผลอนึกถึงคำพูดของเขตแดนขึ้นมา

‘อีกอย่างสมัยที่ใช้ชื่อนี้น่ะ ฉันชอบนอนฝันเห็นเรื่องน่ากลัว ถึงตอนนี้จะจำไม่ค่อยได้แล้วว่าฝันอะไรไว้บ้าง แต่ที่ยังรู้สึกอยู่เวลานึกถึงคือเลือดหรือบึงนี่แหละ เพราะฝันเวรๆ เนี่ยสมัยเด็กฉันก็เลยกลัวน้ำไปเลย’ จนอดตกใจไม่ได้ว่า บางทีสิ่งที่ฉันแอบเดาไว้อาจเป็นจริงและกำลังผูกโยงเรื่องทั้งหมดเข้าหากัน…

“จนถึงยามนี้ พี่ยังมิอาจหาเหตุผลให้กับตนเองได้ ว่าเพราะเหตุใดจึงเกิดเรื่องพรรค์นี้ขึ้นได้…” อีกหนที่เสียงของท่านอสุราดังแทรกเข้าสู่โสตประสาตการรับได้ยิน จนพลอยให้ร่างทั้งร่างสะดุ้งจากวังวนความคิด

ที่เป็นแบบนั้นไม่ใช่เพราะตกใจเสียงรำพันของเขาแต่อย่างใด แต่เป็นเพราะฝ่ามือที่ท่านอสุราถือโอกาสเคลื่อนมาวางลงบนไหล่ ขณะเอ่ยกล่าวความรู้สึกของตัวเองผ่านประโยคหลังต่างหาก

“เช่นเดียวกับความพลาดผิดที่เกิดขึ้นระหว่างเรา”

ทั่วหน้าเริ่มชาอีกแล้วพอได้เขาพูดแบบนั้น มันเหมือนกับว่าการเจอกันระหว่างเรานั้นคือข้อผิดพลาดใหญ่หลวง ซึ่งฉันเองก็ไม่คิดจะโต้แย้งอะไรหรอกนะ เพราะสิ่งที่ท่านอสุราพูดอยู่นั้น มันคือความจริง

ในเมื่อฉันไม่ใช่คนรักของเขา เราสองคนก็ไม่ควรพบเจอกันตั้งแต่แรก

“แล้วนี่ ท่านจะไปเลยหรือเปล่าเจ้าคะ ?” เพราะรู้สึกแบบนั้น ฉันจึงถาม เผื่อว่านี่จะเป็นการใช้โอกาสสำหรับการร่ำลา ทว่า ความตรงไปตรงมาของเขาก็ไม่วายให้รู้สึกเจ็บในอกอย่างไม่สมควรอยู่ดี…

“หากสิ่งที่แม่ทันทิมเล่าความมาทั้งหมด มิใช่เรื่องโป้ปด…เห็นทีคงต้องเป็นเช่นนั้น”

ทั้งที่รู้คำตอบดีแก่ใจ แต่ก็ยังไม่หยุดที่จะส่งเสียงถามคล้ายกับพยายามยื้อเวลา

“ถะ ถ้าท่านไปไปแล้ว ฉันจะลืมทุกอย่างที่เกิดขึ้นหรือเปล่าเจ้าคะ ?” สิ้นเสียง คนตัวใหญ่ก็ขยับยิ้มส่งให้เล็กน้อยพลางค่อยๆ เลื่อนมือจากบริเวณหัวไหล่ ขึ้นสัมผัสลงบนศีรษะอย่างแผ่วเบา 

เขาไม่ตอบคำถามของฉัน แต่เลือกวางมือนิ่งไว้แบบนั้น

ที่บ้าและส่งผลกระทบกับความรู้สึกมากที่สุดก็คือทุกรอยยิ้มและแววตาที่เขามอบให้ฉันเวลานี้นั้น ไม่ได้แตกต่างไปจากวันแรกๆ ที่เราพบกันเลยแม้แต่นิด 

ไม่รู้ว่าท่านอสุราวางมืออยู่แบบนั้นนานเท่าไหร่ แต่สำหรับฉันมันเนินนานพอที่จะจดจำทุกภาพและองค์ประกอบที่เกิดขึ้นตรงหน้าโดยไร้คำพูดจา ไม่ว่าจะแสงสีทองที่เริ่มทอประกายรอบกายเขา แปรเปลี่ยนเสื้อเชิ้ตสีขาวแสนธรรมดาให้กลับกลายมาเป็นเครื่องทรงยักษ์สีขาวนวลตามเดิม หรือแม้แต่ตอนที่ร่างทั้งร่างของเขา

ค่อยๆ เลือนรางและจางหายไปจากสายตา…

Talk1 ใช่ไหมเจ้าคะ ตอบบบ

Talk2 อือ พี่ช่วยเก็บดอกบัวเองแหละ #วิถีคนซื่อที่คุยกันแบบตรงไปตรงมา 555

Talk3 ใจร้ายเนอะ คิดจะมาก็มา คิดจะไปก็ไป!

___________________________________________________________ 

ไม่เม้นก็ได้แต่กดให้กำลังใจเค้าด้วยน้าา จุ้บ ขอบคุณที่ติดตามนิยายเรื่องนี้นะงับ

ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคอมเม้นและการชี้แนะดีๆในหน้านิยายน้าา

ปล. หากเจอคำผิดหรือตรงไหนอ่านแล้วแปลกๆ เม้นบอกกันได้เน้อ T__T

คุณเชื่อเรื่อง 'ยักษ์' หรือไม่?

อยากรู้จักยักษ์ตนไหนมากขึ้น จิ้มที่รูปด้านบนเลยจ้า

ติดตามเรื่องนี้จิ้มที่หน้าท่านอสุราโลด

รักกันชอบกันกดติดตามข้างบน

หรือกดหัวใจให้เราก็ได้น้าา 

v