คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ
ที่ เวลส์
ในป่าแห่หนึ่
หลัาไ้ระูอพ่อมเมอร์ลินมาาในถ้ำสุสานอพ่อมเมอร์ลิน ที่มนุษย์ธรรมาๆไม่สามารถมอเห็นไ้้วยาเปล่า มีแ่เพียพ่อมแม่มเท่านั้นที่รู้ ระหว่าารเินทาไลแสนไลอพวเา็มาหยุอยู่ที่ป่าแห่หนึ่ ที่มีห้าเียวี ับแม่น้ำลำธารใสแ๋ว พวเาั้แมป์พัผ่อนอยู่ที่นั่น ริสเียน บัลธาาร์ เส ับเอริ ำลัยืน่อไฟอยู่บนทรายรลาสัลัษ์วััรพ่อมเมอร์ลินบนพื้นหินินทราย โนาธานหยิบหนัสือัมภีร์เวทย์มนุบีวิาวามายออมาาระเป๋า แล้วโยนโรระูอพ่อมเมอร์ลินลไปในอไฟ ัพัอไฟเริ่มเปลี่ยนเป็นสีฟ้า และ็เป็นรูปอายราผมาวโผลนทั้ศีรษะ ับมีผิวเหี่ยวย่น ที่อยู่ในสภาพอีเปลือย
โนาธานเินไปที่ายรานนั้น พร้อมับยื่นระิน้ำอเาให้ายราื่ม เนื่อาารหลับใหลยาวนานเป็นเวลานานหลายปีทำให้พ่อมเมอร์ลินในร่าายรา้อระหายน้ำเป็นเรื่อธรรมาและแล้วทันในั้นเอร่าอายราเริ่มเปลี่ยนไปลายเป็นร่าอเ็หนุ่มหน้าสวยหวาน ับแ้มอบนิๆ ผมเป็นลอนสีทอราวทอ้วยเเสันทร์ ับผิวสีาวนวลเหมือนหิมะเเรที่ลบนผิวน้ำ ริมฝีปานุ่มนวลุลีบุหลาบ เเละหมู่วาว่า็ยอมเเพ้ให้ับประายวาววับ ในวาอเา เา้อมอโนาธานๆ
“เอา นี่ ลอูัวเอในระเาูสิ ่อานี้ไป็ทำใะเถอะเพราะนายะอยู่ในสภาพนี้ไปลอาล” โนาธานพูเผยให้เห็นรอยยิ้มเ้าเล่ห์ที่มุมปา เ็หนุ่มผมทอ้อมอัวเอในระ้วยวามใเาลูบไล้ไปบนผิวสีาวที่เนียนเหมือนผิวทาร ับใบหน้าเ่ึไร้ริ้วรอยเหี่ยวย่น ้วยวามใ เาลูบลำไปทั่วเรือนร่าอเา ับมอูแนาอัวเอ เาหันไปมอหน้าโนาธาน
“นายทำอะไรัน นายเอาอะไรให้ันื่ม บอมาเี๋ยวนี้นะ” เมอร์ลินะอใส่โนาธาน เริ่มโรธนแทบเ้นเร่าๆ
“เมอร์ลิน ัน็ให้น้ำนายับระหายไ” โนาธานพูอย่ายียวนวนประสาท เาถอเสื้อโ้หนาๆลุมร่าบอบบาในสภาพเปลือยเปล่าที่สั่นระริ้วยวามหนาวาลมเย็นที่พัผ่านเ้ามาถึผิวหนั
“นายเอาอะไรให้ันื่ม บอันมาเี๋ยวนี้นะ” เมอร์ลินเริ่มโรธั แ้มสีมพูอเาเริ่มแ่ำ โนาธานยิ้ม้วยวามสะใที่สามารถยั่วโมโหเมอร์ลินไ้สำเร็าม้อาร
“ันแอบใส่น้ำยาวิเศษ์ลไปในน้ำเปล่า ส่วนผสม็ือไ่นฟีนิส์ น้ำามัร แล้ว็นนฮัมมิ่เบิร์ ผแฟร์รี่ ็แ่นี้เอ นายน่าะพอในะที่ไ้เป็นหนุ่มลอาลไม่มีวันแ่เ่า ผู้ายทุๆนใฝ่ฝันอยาเป็นอย่านายทั้นั้น น่าะภูมิใะบ้าน้า เพราะนเราพอแ่ัวไป็้อมีโรโน่นโรนี้อยรัวา ไหนะเบาหวานเอย แล้ว็โรเ๊าท์ ทรมานะายไป เป็นแบบนี้อย่าัน ับพวพ่อมลูศิษย์อันพวนี้สิ ีว่านี้เยอะเลย อีอย่าันอบให้นายอยู่ในสภาพนี้มาว่านะ๊ะเมอร์ลิน” โนาธานไม่รู้สึสะทสะท้านอะไรับสิ่ที่ัวเอทำ เพราะในสภาพอนนี้เมอร์ลินโรธนแทบวันออาหู เาโมโหที่ัวเอถูหลอให้ื่มน้ำาระิอโนาธาน ับอยู่ในสภาพอเ็หนุ่มไปลอาล
“ไอ้ ไอ้” เมอร์ลินเรียมัวะ่าโนาธาน ที่ำลัยิ้มับทำหน้าวนประสาท พวริสเียน บัลธาาร์ เส ับเอริลับยิ้มแห้ๆ พวเาไม่สามารถัวาม้อารออาารย์เาไ้ เพราะอาารย์อพวเาสามารถเสให้พ่อมแม่มที่ัำสั่เาหายวับไปับาไ้อย่า่ายาย หรือไม่็เสให้ลายเป็นบ า อึ่อ่า เีย พวเาเลยไ้แ่ปล่อยให้อาารย์อเาทำามใัวเอ
“เอาล่ะ ืนนี้นาย้อนอนับัน ในถ้ำหินริสัล้าหลัไ๊ะ” โนาธานแล้พูเสียหวานแบบวนประสาท
“ไม่ ันไม่ยอมนอนที่ไหนทั้นั้น ับนาย” เมอร์ลินยืนออนิ่อยู่ับที่ ไม่ยอมไปไหนทั้นั้น
“ั้นเหรอ ั้น็่วยไม่ไ้ โทษานที่นายทำให้ันเิอารม์วามใร่ ัน็ะ้อทำแบบนี้ล่ะนะ” โนาธานพู แล้วยเมอร์ลินอุ้มพาไหล่้า้าย เมอร์ลินสะุ้ ใ ้วยวามโรธึใ้ำปั้นทุบไหล่อโนาธาน ับใ้าถีบไปมาเหมือนับท่าว่ายน้ำฟรีสไล์
“ปล่อยันนะ ไอ้บ้า” เมอร์ลินะโนเสียั หลัาที่โนโนาธานอุ้มสะพายพาบ่า เาใ้ำปั้นน้อยๆทุบี้าหลัโนาธาน โยที่ใบหน้าอโนาธานยิ้มหวาน้วยวามีใ ไม่มีอะไรบนโลนี้ที่โนาธานอยาไ้แล้วไม่ไ้
ภายในถ้ำ
หลัาที่โนาธานอุ้มเมอร์ลินเ้ามาในถ้ำ เาร่ายมนให้ลูหินยัษ์นั่นเลื่อนมาปิรประูทาเ้าเรียบร้อยแล้ว ่อยๆวาเมอร์ลินลนอนไปบนเสื่อฟูนุ่ม แล้วัแถอเสื้อลุมอเาที่ลุมร่าเมอร์ลินออ ่อนที่ะเริ่มพรมูบไปทั่วใบหน้าอเมอร์ลิน เมอร์ลินิ้นัืนารระทำอโนาธาน ับใ้ำปั้นน้อยๆทุบีไปบนแผ่นอล้ามเนื้อแน่นถึอโนาธาน โนาธานรีบถอเสื้อผ้าออ ับนอนทาบทับบนร่าเมอร์ลิน
“ปล่อยันเี๋ยวนี้นะ ันะออไป” เมอร์ลินะโนเสียัลั่นใส่เา้วยวามโรธั โนาธานที่ร่อมอยู่บนร่าอเมอร์ลินลับทำหน้าสบนิ่ ปล่อยให้เมอร์ลินใ้ำปั้นทุบีบนแผ่นออเาสภาพอพวเาทัู้่เปลือยเปล่า ไม่มีเสื้อผ้าอาภร์ิัว เมอร์ลิน้อหน้าโนาธานอย่าเอาเรื่อ
“แน่ริ็ลอูสิ ะโนไปเถอะ น้านอเาไม่ไ้ยินเสียนายหรอ ทาเียวที่นายทำไ้ืออ้อนวอนันสิ บาทีันอาใอ่อนยอมปล่อยนายออไป็ไ้นะ หืม ว่าไ” โนาธานเอ่ยเสียแหบแบบเ็ี่ ที่ทำให้อารม์นิ่เยอเมอร์ลินพุ่ปรี๊ถึีสุ
“ไอ้ ไอ้” เมอร์ลินั้หน้าั้าะ่าโนาธานอย่าเ็มที่ ร่าสูให่ำยำอโนาธาน่อยๆทาบทับลมาที่ร่าบอบบาอพ่อมเมอร์ลินในร่าเ็หนุ่ม โนาธาน้อมอใบหน้าสวยหวานอเมอร์ลิน ที่อนนี้เ็มไป้วยอารม์โรธั ่อนที่ะ่อยๆประทับูบเบาๆบนริมฝีปา แล้วใ้ปลายลิ้นสอแทรเ้าไป้าในโพรปาอเมอร์ลิน เมอร์ลินเบิาโพลพร้อมับิ้นพล่านๆ เหมือนปลาาน้ำ โนาธานรู้ว่าะเิอะไรึ้น็เลยแล้ใ้ท่อนแนแ็แร่โอบรัร่าบอบบาอเมอร์ลิน
เมอร์ลินิ้นนเหนื่อย โนาธาน็ยัไม่ยอมถอนูบาปาอเมอร์ลิน บนผิวสีน้ำนมอเมอร์ลินมีเม็เหื่อผุออมาพร้อมับโนาธานในสภาพเปลือยเปล่า ัพัโนาธาน่อยๆถอนปาออมาาูบที่หอมหวานอเมอร์ลิน แล้วลูบไล้ไปบนเรือนผมสีทอระ้นอ
“่อานี้ไป นายเป็นอันเมอร์ลิน แล้วอนที่พวันับลูศิษย์อันเินทาลับปราสาทนาย้อแ่านับัน ไม่ั้น็อย่าหวัว่าันะยอมปล่อยนายไป่ายๆ หึ หึ หึ หึ” โนาธานพูพร้อมับเผยให้เห็นรอยยิ้มั่วร้าย เมอร์ลิน้อหน้าเานิ่ ไม่พูอะไร ่อนที่ะยอมปล่อยให้โนาธานทำับร่าายเาอย่าามใอบ ไม่ทันไรโนาธาน่อยๆุไร้รออหอมรุ่น ่อนที่ะเลื่อนูบไปทั่วเรือนร่า เมอร์ลินเริ่มรู้สึเลิบเลิ้มับสัมผัสออีฝ่าย ูบอโนาธานเริ่มร้อนแรเหมือนเปลวไฟที่แผเผาไปทั่ว เาไม่อยาะให้อีฝ่ายหยุารระทำ โนาธานเอ็ไม่ิะหยุ
โนาธานลอบมอเรือนร่าเปลือยเปล่าอเมอร์ลิน ับ้มลูบบนหัวไหล่เปลือยเปล่า ผิวสีน้ำนมอเมอร์ลินเ็มไป้วยรอยิสมาร์สีแ้ำๆไปทั่วร่า เป็นผลารระทำอเาาเมื่อวานที่ะบอให้ใร่อใรรู้ว่าเมอร์ลินเป็นอเาแ่เพียนเียว เมอร์ลิน่อยๆพลิัวหันมามอโนาธานแล้วสำรวมอูผิวสีน้ำนมอัวเอบนเรือนร่า ับรหว่าาอเามีรอยราบน้ำสีาวุ่นไหลเปรอะเปื้อนเ็มไปหม ร่วล่า เาพยายามนึทบทวนถึเหุาร์ที่เิึ้นเมื่อืน แล้ววามรู้สึภายในเริ่มปะิปะ่อัน
“แ ่มืนัน ไอ้บ้า” เมอร์ลินเอ่ยเสียร้าว้วยวามโรธั หลัาที่นึึ้นไ้ว่าเิอะไรึ้นเมื่อืนวาน
“แหม ันนึว่านั่นะเป็นารทัทายอรุสวัสิ์อนเ้าะอี ไม่ิที่ะพูีๆับพระสวามีเลยเหรอ”โนาธานเอ่ยเสียยียวนวนประสาท
“ใรเป็นผัว้ามิทราบ” เมอร์ลินพูน้ำเสียห้วนๆ
“แหมๆ แล้วใรล่ะ๊ะเมื่อวาน ราเสียหวานหู แถมยัทำท่ายั่วยวนหว่านเสน่ห์ันอี นั่นเหรอเรียว่า่มืน น่าะเป็นสมยอมมาว่ามั้”
“แ ไอ้ ไอ้” เมอร์ลินำลัะอ้าปาพะาบพะาบเรียมำ่าเ็บแสบที่อยู่้าใน แ่็พูไม่ออัำ เพราะำพูอโนาธานเป็นวามริล้วนๆ ทำให้ใบหน้าอเาเริ่มแ่ำ้วยวามโรธ เา่อยๆลุึ้นยืนอย่าทุลัทุเล แ่ยัไม่ทันไร็ล้มเผะลมานั่ับพื้น แถมยัถูึให้ลมานอนแนบิับแผ่นอว้าอร่าสูให่
“ไอ้บ้า ปล่อยันนะ” เมอร์ลินเริ่มะอใส่หน้าอโนาธาน ับิ้นลุลัไปมา อ้อมแนแร่อโนาธานเป็นเหมือนีมเหล็ให่ๆที่บีบรัอยู่รอบัวอย่าแน่นหนา
“นายทำันลั่ะนานั้น มีเหรอว่าันะยอมปล่อยนายไป่ายๆน่ะหืม” โนาธานพู้วยน้ำเสียนิ่มนวลระิบที่้าหู อเมอร์ลินเบาๆ เมอร์ลินเริ่มอารม์เือปุๆเมื่อไ้ยินำๆนั้น เาอยาะัลิ้นัวเอให้ายในอ้อมแนอโนาธาน ทั้ๆที่เาเป็นผู้ายแท้ๆ เายอมไม่ไ้ที่ะโนนเพศเียวัน่มืนเา มันเป็นอะไรที่น่าอับอายนเาแทบะแทรแผ่นินหนีไปอย่ารวเร็ว
“เอาี้ีว่านะ๊ะที่รั๋า ถ้านายยอมแ่านับัน ันะไม่เอาเรื่อที่นายมีเ็ส์ับันไปเล่าให้นอื่นฟั แ่ถ้านายไม่ยอมล่ะ็ ันะเอาเรื่อวามลับพวนี้ไปเผยแพร่ให้พวสมามพ่อมแม่มรู้ให้หม เอาไหืม ละแ่านับันมั้ย๊ะ”
“แล้าียัไมาู่ัน ฮะ”
“ใ่ แล้วันะไม่แ่ทำารู่อย่าเียว ันทำริๆ้วย เอาไ ถ้านายยอมเป็นเมียัน ันะเ็บเรื่อนี้เป็นวามลับไปลอาล”
“แนี่ร้ายาริๆ” เมอร์ลินพู้วยน้ำเสียเล็รอไรฟัน นอาะเสียัวไม่พอ ยั้อมาโนแบล็เมลาพ่อมรูปหล่ออมเ้าเล่ห์อี่าหา โนาธานยิ้ม้วยวามสนุที่สามารถทำให้ร่าบาโรธนแทบเ้นเร่าๆ ่อนที่ะลไปทาบทับริมฝีปาอเาเ้าับริมฝีปาบาอพ่อมเมอร์ลินที่ิว่าเป็นารเิวนที่เยี่ยมยอริๆ ลิ้นร้อนๆ ่อยๆถูส่เ้าไปสำรวในโพรปาอุ่นนุ่มอร่าบา้านล่าอย่าใเย็น ่อยๆบเม้มไปามริมฝีปาบา และออแรูนเินเสียามมา เมอร์ลินที่ำลัิ้นพล่านๆลับ้อยอมโอนอ่อนไปับสัมผัสนั้น
เมอร์ลินใ้มือยันอแร่อโนาธานที่นอนทาบทับบนร่าอเา โยที่ปาออีฝ่ายไม่ยอมถอนูบออมา่ายๆ แถมมือยัโอบรอบเรือนร่าสวยามอเา มือให่ลูบไล้ไปทั่วเรือนร่าอเมอร์ลินอย่าเบามือ
ในป่าแห่หนึ่
ภายนอถ้ำหินริสัล
ริสเียน นั่มอูเปลวไฟสีส้ม ่อนที่ะลุึ้นยืนโปรยผแฟรี่ลไปในอเพลิ สิ่ที่เาเห็นือรูปหิสาวนหนึ่ เป็นาวเอเีย ระินิ้วเรียเา บัลธาาร์ เส ับเอริ หัวเราะเสียั แถมยัทำเสียวหวีหวิวใส่
“นี่ๆ พวแรู้เรื่อ้วยเหรอ” ริสเียนพู หลัานั้นภาพในเปลวไฟเปลี่ยนไปเป็นภาพเ็ทารในผ้าอ้อม เาเอียอนิๆ ้วยวาม
“แไม่รู้เหรอ เปลวไฟพวนี้ไม่โห เอาล่ะๆ อันมั่สิ” บัลธาาร์พู พวเาำลัสนุสนานับารมอูารทำนายอนาผ่านทาเปลวเพลิ หลัานั้น บัลธาาร์ลุึ้น ถอเสื้อผ้า แล้วลไปเล่นน้ำในลำธาร
“เฮ้ยรอเี๋ยวสิวะ เล่นไม่วนเพื่อนเลยนะ บัล” เสะโนเรียเพื่อนสนิทอเา ที่อนนี้ำลัเล่นน้ำอยู่ในลำธาร ัพัเอริถอเสื้อผ้า แล้วลไปเล่นน้ำับบัลธาาร์สอน สีหน้าอเสเริ่มเปลี่ยนไปเารีบเบือนหน้าหนี
“นี่ เส ลมาเล่นน้ำับพวันสิ” บัลธาาร์ะโนเรียเส ที่ำลันัุ่หน้าลบนหัวเ่า เสไ้แ่้มหน้า้มาไม่มออะไรเลย เาพยายามที่ะหลีเลี่ยภาพที่เาเห็น ึ่็ือภาพผู้ายที่เารัำลัูบับเพื่อนสนิทสมัยเ็อเา มันเป็นภาพที่ทำร้ายิใอเาทั้ๆที่บัลธาาร์รัเาเหมือนับเป็นพี่น้อแท้ๆ แ่เารู้สึเหมือนถูหัหลั ทาเียวที่เาทำไ้็ือารออมาเิน้านอเพียนเียว ไม่สนใอะไรทั้นั้น
ความคิดเห็น