คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Deception Love -7- แปลก
-แปลก-
จินยองที่รู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองเริ่มร้อนและเหงื่อเริ่มออกบวกกับหัวที่หมุนติ้วๆเหมือนมีใครมาเหวี่ยงผมหมุนไปมาอยู่ตลอด จึงค่อยๆลืมตาขึ้นก่อนที่ดวงตาน่ารักจะค่อยๆกระพริบเพื่อให้สายตาได้ปรับโฟกัสให้เห็นภาพเบื้องหน้าได้ชัดเจนขึ้น ทำไมผ้าห่มมันเยอะอย่างนี้เนี่ย อากาศที่นี่ก็ใช่จะหนาวขนาดนั้น
เอ๊ะ!! อะไรมันหนักๆอยู่ที่ตรงเอวนะ จินยองคิดในใจก่อนจะเอื้อมมือไปที่ด้านหลังเพื่อที่จะเอาอะไรที่จินยองเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคืออะไร แต่เมื่อสัมผัสดูแล้วจึงรู้ว่าเป็นมือหยาบกร้านของใครสักคน ด้วยความตกใจคนตัวเล็กจึงรีบผละออกจากอ้อมแขนแกร่งก่อนจะหันไปหยิบหมอนข้างสีฟ้าสดใส มาฟาดเต็มแรงที่คนคนนั้น
“นี่!! มึงเป็นใคร ออกไปนะ จะเข้ามาปล้ำกูใช่มั้ย!!!” จินยองหลับหูหลับตา ก่อนจากใช้แรงทั้งหมดใส่ลงไปในหมอนข้างและฟาดต่อไป พร้อมทั้งปากก็ยังไม่หยุดโวยวายลั่นบ้าน เห็นสวยๆอย่างกูไม่ได้เลยล่ะสิ ปีนหน้าต่างขึ้นมาปล้ำกูใช่มั้ย คนตัวเล็กที่ความคิดฟุ้งซ่านก็จัดการตีไปไม่ยั้ง
“ไอ้ห่า ทำอะไรข้างมึงเนียร์ กูจะนอน!!!” อยู่ๆเสียงคุ้นหูก็ดังมาจากชายแปลกหน้าที่นอนอยู่ แต่ทำไมเสียงมันเหมือนอีเหยินเลยว่ะ?
“เจบี... มึงเหรอ” ผมถามออกไปเสียงแผ่วด้วยความไม่แน่ใจ ก่อนจะชะเง้อหน้าขึ้นไปดูก็พบว่าเป็นเพื่อนสนิทของตัวเอง “เอ้า!! มึงมานอนตั้งแต่เมื่อไหร่ หรือ... มึงมาปล้ำกูเหรอ!!”
หลังจากความคิดแปลกๆที่ผุดเข้ามาในหัวของจินยองได้อย่างไม่รู้ คนตัวเล็กก็เตรียมจะหยิบหาอะไรแถวๆนั้นขึ้นมา หวังจะฟาดกะโหลกเพื่อนที่มาลวนลามผมสักทีสองที แต่ก็ต้องหยุดเพราะเสียงเรียบนิ่งที่ดูจะหัวเสียจากความตื่นตระหนกของผม
“มึงแหกตาดูว่าเสื้อผ้ามึงอยู่ครบมั้ย แล้วอีกอย่างเมื่อคืนมึงไม่สบาย บอกหนาวๆๆ อยู่ได้กูรำคาญมึงก็เลย... กอดเท่านั้นเอง” เจบีพูดจบก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่นด้วยความรู้สึกว่าอยู่ๆไม่กล้ามองหน้าคนตัวเล็กขึ้นมาแปลกๆ
“เอ่อ... กูขอโทษ” จินยองก้มหน้าน้อยๆ อย่างรู้สึกผิด ที่ยังเซ่อซ่าเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน ก่อนจะค่อยๆพยายามลุกจากเตียงเพื่อที่จะอาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อย แต่เพียงแค่ลุกขึ้นจากเตียงเท่านั้น ก็ต้องทิ้งตัวลงอย่างเดิมด้วยความปวดหัวขึ้นมาแปลบๆ ทำเอาคนที่หัวเสียเมื่อครู่นี้ตกใจจนต้องรีบมาลองรับคนตัวเล็กเอาไว้
“เฮ้ย... เนียร์มึงเป็นอะไรมั้ย” เจบีพูดออกมาพร้อมกับสีหน้าที่แสดงอย่างชัดเจนว่าเป็นห่วงเพื่อนตัวเล็กคนนี้อย่างจริงใจ ก่อนจะค่อยๆเคลื่อนใบหน้าคมเข้ามาใกล้ดวงหน้าเรียวหวาน ทำเอาจินยองถึงกับผงะถอยหลังมาเล็กน้อย
เจบี...
ใบหน้าของเราสองคนอยู่ใกล้กันมาก... ใกล้กันมากจริงๆ ใกล้จนจินยองรู้สึกว่าหัวใจของเขาเองก็เหมือนจะออกมากระโดดโลดเต้นของนอกให้ได้ ก่อนจะรู้สึกถึงความอบอุ่นบริเวณหน้าผาก
ภาพที่เห็นตอนนี้คือเจบีทาบหน้าผากของตัวเองลงบนหน้าผากขาวของคนตัวเล็ก ใบหน้าของทั้งสองคนแทบจะไม่มีช่องว่างระหว่างกันจริงๆ จนจมูกโด่งเป็นสันตามธรรมชาติของเจบีชนกันนิดๆกับจมูกที่ดูเหมือนจะรั้นน้อยๆของจินยอง เพื่อเป็นการวัดระดับไข้ว่า จินยองนั้นดีขึ้นหรือยัง
สายตาของคนตัวเล็กค่อยๆ เหลือบมองมาที่ร่างสูงช้าๆ ก่อนที่ทั้งสองคนสบตากันโดยที่ไม่ตั้งตัวแต่ก็เหมือนกับว่าทั้งสองจะไม่สามารถผละสายตาไปจากกันได้ ตอนนี้จินยองรู้สึกเกร็งเล็กน้อยแต่ก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร จะผลักออกก็ดูเหมือนมือไม้มันจะเป็นตะคริวซะงั้น
ถ้าถามว่าทำไม... จินยองเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
เป็นเวลาเนิ่นนานพอสมควร ดูเหมือนว่าเจบีจะเริ่มรู้สึกตัวได้ ว่าการกระทำของตัวเองทำให้คนตัวเล็กทำอะไรไม่ถูกจนเกร็งไปหมดทั้งได้แล้ว จึงผลักไหล่คนตัวเล็กออกไปเล็กน้อย ถึงจะไม้แรงแต่ก็ทำเอาจินยองที่ตั้งตัวถึงกับหงายหลังลงไปกับเตียงนอน
“ก... ก็หายดีแล้วหนิ งะ... งั้นกูไปหาอะไรให้กินแล้วกัน” เจบีที่ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว พูดออกมาอย่างติดๆขัดๆ ก่อนจะรีบออกจากห้องไป ทำเอาจินยองงงเป็นไก่ตาแตก
ปัง!!
“อะไรของแม่งว่ะ นึกจะไปก็ไป แล้วไอ้ที่จ้องเหมือนจะกินกูให้ได้ตั้งนานมันอะไร นึกแล้วขนลุก” หลังจากเสียงประตูห้องปิดลง จินยองก็บ่นออกมาอย่างคนไม่เขาใจในการกระทำของเพื่อนตัวเองจะบอกว่าขนลุก แต่ไอ้ก้อนเนื้อข้างซ้ายที่เต้นตึกตักๆ ไม่หยุดนั้นมันอะไรกัน...
เวลาผ่านไปนับ 40 นาทีอีเหยินก็ยังไม่มา...
โอ้ย!! คนตัวเล็กอยากจะบ้าตาย มันไปซื้อข้าวถึงไหนเนี่ย หรือหนีกลับบ้านไปแล้ว ทั้งๆที่ไปซื้อแค่ 15 นาทีก็น่าจะกลับมาได้แล้ว เราก็นั่งรอมันตั้งนาน หงุดหงิดเว้ย!!!
จินยองที่บ่นกับตัวเองในใจเงียบๆ ก็ถึงกับหัวเสียลุกขึ้นมาเตะตะกร้าใส่เสื้อผ้าของตัวเอง อย่างไม่รู้ว่าจะเอาอารมณ์ตัวเองไปลงกับอะไรดี คนยิ่งหิวอยู่
แอด!!
ทันทีที่เสียงประตูดังขึ้น ร่างเล็กก็รีบหันมามองโดยอัตโนมัติจนคอแทบเคล็ด พอรู้ว่าคนที่เข้ามาในห้องคือคนที่ตัวเองกำลังรออยู่ ก็รีบบึ่งไปคว้าถุงพลาสติกในมือหยาบมาดูทันทีอย่างไม่พูดอะไรสักคำ ว่าในถุงนั้นมีอะไรที่พอจะกินได้บ้าง ไม่อย่างนั้นจินยองคงจะได้กินคนตัวสูงตรงหน้าแน่ๆ
“ทำไมมึงต้องทำเหมือนคนไม่ได้กินอะไรมาเป็นชาติด้วย” เสียงเรียบพูดออกมาพร้อมกับสีหน้านิ่งๆ อย่างไม่รู้ว่าตัวเองผิดอะไร แต่เวลานี้จินยองไม่สนอะไรหรอก นอกจากของกินที่คนตัวเล็กคลาดว่าน่าจะอยู่ในถุงพลาสติก
“ก็กูหิวอ่ะ รอมึงตั้งนาน” เจบีคว้าถุงมาไว้ในมือตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะออกคำสั่งกับจินยอง
“มึงไปนั่งไป เดี๋ยวกูทำให้เอง” เมื่อจินยองได้ยินแบบนั้น ก็รีบวิ่งไปนั่งรอทันที เจบีไม่รู้ตัวว่าได้เผลอแอบยิ้มบางๆ กับท่าทีน่ารักๆนั่นของเพื่อนสนิทตัวเองเขาให้แล้ว
หลังจากที่ทำอาหารให้กับจินยองเสร็จสรรพ พร้อมกับเอายาให้คนตัวเล็กทานจนหลับไปแล้ว เจบีก็ค่อยๆออกมาจากห้องแล้วตรงกลับคอนโดตัวเองเพื่อกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อ ไม่นานก็ขึ้นมาถึงห้องของตัวเอง
ไม่รู้ว่าข้างในห้องแบมแบมลูกพี่ลูกน้องที่เจบีเกลียดนักเกลียดหนาจะทำอะไร ไม่ใช่ห่วงหรืออะไรหรอก เมื่อคืนผมให้มาร์คมันไปอยู่กับแบมแบม เพราะเจบีเกรงว่าแบมแบมจะไปฟ้องพ่อเขาให้เอาเรื่องเขาก็ซวยสิ ให้ไอ้มาร์คไปอยู่กันไว้ก่อนก็ยังดี เผื่อยังไงก็ยังแก้ต่างได้
‘ชอบมันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ มึงคงดีใจสินะแบมแบม ที่กูอุตส่าห์ช่วยให้มึงอยู่กับมาร์คสมใจขนาดนี้’
45%
Talk
กลับมาแย้วว ไรท์ติดสอบง่ะ ชีวิตแบมแบมน่าสงสาร อิพี่บีจะด่าไรแบมอีกเนี่ย!!บีเนียร์นี่มันก็ยังไงๆนะ555 นี่บอกเลยแอบลืมพล็อต เลยอาจดูงงๆนะ แฮะๆ555555
มีใครไปมีตติ้งมั้ยยเอ่ยย? ไรท์ไปน้า ถ้ากดบัตรทันคงได้เจอกัน5555555
ความคิดเห็น