คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Deep Desire 1
คยองซูตกงานมาสามเดือนกว่าแล้ว
คนที่รู้จักเขาล้วนแต่บอกว่าเป็นเพราะอาถรรพ์ของสิ่งมีชีวิตตัวเล็กที่กำลังนอนตักเขาอยู่ตอนนี้
ชายหนุ่มร่างเล็กอายุยี่สิบต้นๆ มองแมวน้อยขนสีดำปลอดรูปร่างปราดเปรียวที่กำลังหลับพริ้มอยู่บนตักตัวเอง เขาเจอมันเมื่อสามเดือนกว่าที่แล้ว จู่ๆมันก็มาอ้อนเขาหน้าหอ อ้อนอยู่เกือบอาทิตย์กว่าเขาจะใจอ่อนรับมาเลี้ยงที่ห้อง
และตั้งแต่ที่เขาอยู่กับแมวตัวนี้ ก็เหมือนโชคชะตากลั่นแกล้ง แฟนสาวบอกเลิกเขา แม้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่มันจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่เขาก็ไม่คิดว่าหล่อนจะมาทิ้งเขาทันทีที่เขาเก็บแมวมาเลี้ยง
วันถัดมา เขาทำงานผิดพลาด หนักขนาดถูกไล่ออก
แต่ถึงใครจะพูดยังไง คยองซูก็ไม่เชื่อหรอกว่าทุกอย่างมันเป็นเพราะแมวตัวนี้ มันก็แค่เรื่องบังเอิญต่างหาก
พอไม่มีงาน ไม่มีแฟน แถมเงินก็ร่อยหรอลงเรื่อยๆแบบนี้ เขาเองก็จิตตกเหมือนกันนะ
กว่าสามเดือนที่ส่วนใหญ่ต้องอยู่คนเดียว เพราะจะให้ออกไปเที่ยวกับเพื่อนก็เสียดายเงินแถมไม่อยากทิ้งลูกแมวน้อยให้อยู่ห้องตัวเดียวด้วย มันทำให้เขาแอบคิดในใจว่า...ถ้าตื่นมาวันนึง ลูกแมวตัวนี้กลายเป็นคนก็คงดีสินะ
เขาจะได้ให้ไอ้ลูกแมวนี่มาร่วมรับผิดชอบชีวิตด้วยกันบ้าง
ก็ดูเอาสิ ใครจะน่าอิจฉาไปกว่าไอ้แมวตัวนี้ วันๆกิน แล้วก็นอน มีเขาคอยเกาคอ ลูบเนื้อลูบตัวให้ เคยรู้อะไรบ้างไหมว่าเขาน่ะเครียดแค่ไหน
ช่วยเป็นคนสักวันสองวันให้รู้รสชาติความเครียดบ้างเหอะเจ้าแมวจงอิน!!!!!!!!!
......................................
พอแน่ใจว่าเจ้าจงอินแมวดำของเขาหลับแล้ว คยองซูก็ค่อยๆปลีกตัวออกจากห้องเพื่อไปซื้อข้าวของมาตุนไว้ที่ห้อง
ที่ต้องค่อยๆย่องออกจากห้องแบบนี้ ก็เป็นเพราะถ้าเจ้าจงอินรู้ว่าเขาจะออกจากห้องทีไร มันเป็นต้องร้องลั่นจะตามไม่ก็ไม่ให้เขาไปทุกที บางครั้งเขาก็รู้สึกดีนะที่มีสิ่งมีชีวิตมาติดเขาขนาดนี้ แต่หลายๆครั้งก็รู้สึกหน่ายใจเหมือนกัน จะไปไหนมาไหนทีลำบากเหลือเกิน
“บ๊อกบ๊อก!!!”
เสียงเห่าเล็กๆของหมาจากด้านหลังทำให้คยองซูต้องหันกลับไปมอง เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องหัน แต่เขารู้สึกเหมือนมันเป็นเสียงเรียก หันไปก็เจอกับหมาน้อยตัวสีขาวที่ทำท่าจะกระโจนมาหาเขา แต่ถูกชายร่างสูงในผ้าคลุมช้อนอุ้มมากอดแนบอกไว้เสียก่อน
ชายคนนั้นดูเหมือนเป็นหมอดูขายของเก่า เพราะมีของเก่ามากมายวางอยู่บนผ้ากำมะหยี่ที่ปูด้านหน้า และมีป้าย ‘รับดูดวง’ ตั้งไว้ด้วย
เพราะดวงตาใสแป๋วของหมาน้อยตัวนั้นที่มองเขาระยิบระยับน่ารัก ราวกับจะอ้อนให้เขาเข้าไปหาใกล้ๆ บวกกับเขาไม่เคยเห็นหน้าหมอดูคนนี้มาก่อน ทั้งๆที่เขาผ่านแถวนี้เป็นประจำมาหลายปีแล้ว คยองซูจึงตัดสินใจหิ้วของพะรุงพะรังเข้าไปหา
“หวัดดีเจ้าหมาน้อย^^” คยองซูโบกมือทักหมาน้อยที่มีดวงตาสดใส และดูเหมือนว่ายิ่งเขามาอยู่ใกล้ๆแบบนี้ เจ้าหมาตัวนั้นก็ดูดีใจและร่าเริงจนตัวสั่นไปหมด แต่แล้วหมอดูร่างสูงใหญ่ในผ้าคลุมสีเทาดำดูลึกลับก็กระชับอ้อมกอดแน่นจนเจ้าหมาหน้าเหยเกคล้ายจะประท้วงว่าหายใจไม่ออก!
สงสัยจะเป็นคนหวงหมามาก คยองซูเลยเปลี่ยนจากเล่นกับน้องหมามาทำท่าชื่นชมของเก่าที่วางเรียงกันตรงหน้า
“ว้าว ของเก่าสวยๆทั้งนั้นเลย” ตากลมโตเบิกกว้างขึ้นอย่างสนอกสนใจ ก่อนที่มือเล็กจะหยิบตะเกียงอันหนึ่งขึ้นมา “โห อันนี้อย่างกับตะเกียงในเอ็มวีจีนี่ของโซชิเลยนะครับ” และเพราะตะเกียงมันเปื้อนฝุ่น คยองซูที่เป็นพวกรักความสะอาดมากเลยเผลอถูฝุ่นออก
“เฮ้ย! ไม่ได้!!” หมอดูรีบโพล่งห้ามขึ้น คยองซูตกใจชะงักมือถาม “ทะ...ทำไมครับ!”
“นายขัดไปแล้วนะนั่น! ถือว่าใช้ตะเกียงนี่แล้ว นายต้องซื้อไปเลย!!”
“หา???????” คยองซูตาเหลือกมองคนพูดสลับกับตะเกียงอันน้อยในมือ แค่ถูฝุ่นเนี่ยนะ!
“ใช่ เอาไปเลย แล้วจ่ายมาหกแสนวอน”
“เฮ้ย!!!!! ผมไม่มีเงินเยอะขนาดนั้นหรอก!” ถึงมีก็ไม่ให้หรอก บ้ารึเปล่า แค่ถูฝุ่นออกแล้วต้องซื้อตะเกียงไปเนี่ยนะ!! หลอกลวงกันชัดๆ คยองซูเบ้ปากเขม่นตามองหมอดูที่เขาเริ่มไม่ชอบใจ
“ถ้างั้นเอาเงินมาสองแสนวอน เพราะตะเกียงนี่ขอพรได้สามข้อ แต่นายขัดไปแล้วครั้งนึง นั่นคือนายใช้พรไปแล้วหนึ่งครั้ง” คยองซูขมวดคิ้วหนักขึ้น สองแสนนวอนก็เยอะเกินไปอยู่ดี เขายังไม่ได้ขอพรเลยนะ
“ผมยังไม่ทันได้ขอพรเลยนะ แล้วจริงๆตะเกียงนี่น่ะ พอขัดแล้วมันต้องมีสาวสวยๆออกมาแบบในเอ็มวีจีนี่ของพี่สาวโซชิไม่ใช่เหรอ” เขางัดไม้เด็ดขึ้นมาสู้ เขานั่งดูเอ็มวีจีนี่อยู่บ่อยๆ ถ้าคิดจะมาหลอกกันละก็...คิดผิดแล้วล่ะ!
“เหอะ! โง่เหมือนหน้าตาไม่มีผิด! นั่นมันไว้หลอกเด็กโว้ย! ของจริงมองไม่เห็นด้วยตาเปล่าหรอกบ้าป่าว แล้วในเมื่อนายขัดไปแล้ว ก็ขอพรดิ จะมามัวทำหน้าเอ๋ออยู่ทำไมวะ” ด่าเขาไม่พอยังใช้ดวงตามองเขาอย่างเหยียดหยามซะด้วย คยองซูหน้าชาไปหนึ่งดอก แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้
“แล้วจะรู้ได้พรมันได้ผลจริงอะ!!”
“ก็ขอเดะ!” คำตอบสั้นๆกวนให้อารมณ์เขายิ่งขึ้น คยองซูหลับตาประกบมือตะโกนขอพรดังลั่น
“ขอให้แมวที่ผมเลี้ยงไว้กลายเป็นคนด้วยเถอะสาธู๊!!!!!” อยากจะรู้นักว่าสีหน้าไอ้หมอดูนี่จะเป็นยังไง คยองซูแค่นหัวเราะแล้วลืมตามองคนที่นั่งตรงข้าม และพบว่าอีกฝ่ายกำลังเหยียดยิ้มร้ายแบบที่ทำให้เขาขนลุก
“ขอได้ดี! ฉันให้โอกาสนายกลับไปดูที่ห้อง ถ้าไอ้แมวนั่นกลายเป็นคนนายต้องกลับมาจ่ายเงินฉันสองแสนวอน!!”
คยองซูส่งเสียงเหอะในคออย่างไม่เชื่อถือ แล้วหยิบของลุกขึ้นกลับหันหลังเดินจากไปทันที
แต่กระนั้นเสียงที่ลอยตามลมมาจากด้านหลังยังเข้าหูเขาได้ทัน “ถ้านายไม่กลับมาจ่ายตังค์ละก็ ไอ้แมวนั่นซวยแน่!!!!”
ถึงจะมั่นใจว่ามันเป็นแค่เรื่องหลอกลวง แต่อะไรสักอย่างทำให้จิตใจของเขามันหวั่นแปลกๆ อาจเพราะลมที่จู่ๆก็พัดแรงขึ้น และเมฆเหนือหัวที่ตอนแรกก็สดใสดี แต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนเป็นสีดำทะมึนแถมเคลื่อนที่เร็วอย่างน่ากลัว คยองซูปลอบตัวเองว่าไม่มีอะไรทั้งๆที่ใจว้าวุ่นเหลือเกิน ก่อนเร่งฝีเท้ากลับห้องให้เร็วขึ้น
.........................
ประตูห้องที่เขาเห็นมาตลอดสามปี จู่ๆบัดนี้กลับดูน่ากลัวซะจนมือเรียวเล็กที่กำลังจะเอื้อมแตะลูกบิดนั้นถึงกลับสั่นน้อยๆ
แต่สุดท้ายคยองซูก็กลั้นใจดึงประตูห้องเปิดออก
ตุ้บ!!!!!
ถุงของทุกอย่างหล่นพรวดจากมือเล็กทันที คยองซูเบิกตากว้าง ลมหายใจหยุดชะงัก ก่อนชีพจรจะเปลี่ยนเป็นเต้นรัว ร่างเล็กรีบหันหลังกลับ มือที่ยังสั่นเทิ้มยกขึ้นทาบอกเพื่อสัมผัสว่าเขายังมีชีวิตอยู่จริงไหม
ตากลมๆเบิกโพลง ภาพเมื่อวินาทีที่แล้วยังติดตา
ภาพของเด็กหนุ่มตอนปลายหรืออาจจะเป็นชายหนุ่มตอนต้น ตัวยาวผิวคล้ำผมดำสนิทที่กำลังนอนทอดตัวสบายอารมณ์บนที่นอน
ตรงที่เจ้าแมวจงอินของเขานอนประจำ!!!
“นายหายไปไหนมา!” เสียงทุ้มแหบตะคอกจากด้านหลัง คยองซูสะดุ้งเฮือกแล้วชาวาบไปทั้งร่างเหมือนเลือดทุกหยดในตัวหล่นวูบไปอยู่รวมกันที่ปลายเท้า เขาค่อยๆกลั้นใจหันกลับไปมอง และพบว่าเด็กหนุ่มร่างเปลือยคนนั้นกำลังนั่งหน้าบึ้งอยู่บนเตียงและมองเขาอย่างเอาเรื่อง
“ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าห้ามออกไปไหนคนเดียว ห้ามทิ้งฉันไว้ที่นี่!!” ดวงตาเรียวสีดำสนิทมองเขาอย่างโมโหปนน้อยใจ มันเป็นดวงตาเดียวกับเจ้าจงอินแน่ๆ
เวลาเขากลับมาทีไร เจ้าจงอินมันต้องแง๊วๆแล้วเขม่นเขาทำเหมือนจะบ่นเขาแบบนี้แหละ
เฮ้ยย!!!!!
ความคิดแปลกๆนั่นทำให้คยองซูยกมือขึ้นขยำผมตัวเอง ตากลมๆเบิกค้างคล้ายกำลังประมวลผลสิ่งที่เพิ่งได้รับรู้
“ถ้านายยังไม่มาอุ้มฉันฉันจะไม่คุยกับนายอีกเลย!!!!” เด็กหนุ่มร่างสูงตะโกนใส่เขาแล้วทำหน้ามู่ทู่หันไปทางอื่น
แบบเดียวกับเจ้าจงอินที่มันชอบแง้วใส่เขาดังๆแล้วทำเป็นเมินหน้าหนี ต้องรอให้เขาไปอุ้มง้อนั่นแหละ ถึงจะยอมหันมายิ้มให้
ไม่!!!!! มันไม่จริง!!!!!!!!!!!!!!!!!
คยองซูยังยืนทึ้งหัวตัวเองอยู่หน้าประตู ยืนนานจนกระทั่งคนที่นั่งหน้าบึ้งอยู่ในห้องเริ่มเปลี่ยนอารมณ์จากขุ่นเคืองเป็นเป็นห่วง
เด็กหนุ่มหน้าคมเบ้ปาก ยอมทิ้งอารมณ์งอนๆของตัวเอง ลุกขึ้นเดินมาสวมกอดร่างเล็กที่หน้าประตู พร้อมถามแผ่วเบาข้างใบหูบาง “ที่รัก นายไม่สบายเหรอ”
คยองซูตัวแข็งเป็นหินทันที!!
กอดไปได้แป๊บนึง หนุ่มน้อยตัวสูงก็ขมวดคิ้ว ดวงตาเรียวสีดำสนิทกลอกไปมาเหมือนกำลังคิดอะไรสักอย่าง แล้วจึงก้มลงพูดกับคนในอ้อมกอด “ที่รัก ทำไมนายตัวเล็กลง?”
ประโยคนั้นเรียกสติของคยองซูกลับมาได้ในทันที เขากลั้นใจผลักอกคนตัวสูงกว่าออกแล้วตะโกนด้วยเสียงสั่นๆ “นะ...นายเป็นใคร!! มาอยู่ในห้องฉันได้ไง!!!!!”
ถ้อยคำนั้นทำให้คนฟังถึงกับสะดุดลมหายใจ ใบหน้าคมสลดลง ดวงตาเรียวดำขลับที่วูบไหวนั้นช้อนมองคล้ายจะต่อว่าและตัดพ้อ “นาย...นายไล่ฉัน นายเกลียดฉันแล้วงั้นเหรอ”
ให้ตายเถอะ เป็นใครได้เห็นคนตรงหน้าทำหน้าทำตาเหมือนจะขาดใจแบบนี้ก็คงทนไม่ได้ทั้งนั้น
“ปะ...เปล่า ฉันแค่ไม่เข้าใจว่านายเป็นใคร” คยองซูลดเสียงให้อ่อนลง พลางมองคนตัวสูงที่กำลังอยู่ในภาวะน้อยเนื้อต่ำใจ
เด็กหนุ่มคนนั้นกัดปากแรงจนขึ้นห้อเลือด ดวงตาสีดำหรุบต่ำ คยองซูกำลังจะเอื้อมมือปลอบตามนิสัยคนใจอ่อน แต่ก็ต้องชะงักมือเมื่อดวงตาเดียวกันคู่นั้นลืมขึ้นจ้องเขาเขม็งจนนัยน์ตาวาววับ!
“คนใจร้าย!!! นายจะทิ้งฉันงั้นเหรอ!!!!! ฉันจะกัดนายให้จมเขี้ยวเลย!!!!!!” ว่าแล้วก็กระโจนใส่คยองซูเต็มๆจนร่างเล็กหงายหลังล้มตึงกับพื้น ในขณะที่ยังตั้งสติไม่ได้ คยองซูก็รู้สึกเจ็บแปล๊บที่ข้อมือจนขนลุกพรึ่บ
“โอ๊ยย!!!!!!!!!!!” น้ำตาเล็ดด้วยความเจ็บปวดทันที ข้อมือเขาถูกคนที่กำลังคร่อมทับไว้ดึงไปกัดจนได้เลือด ถึงจะแค่ซิบๆ ก็เถอะ
ชั่ววินาทีที่เห็นน้ำตาของคยองซู เจ้าของฟันคมๆก็ชะงักไปทันที
“ทะ...ทำไม...ปกติเขี้ยวฉันมันเล็กนิดเดียวนี่!” เด็กหนุ่มคนนั้นรีบโดดผลุงมานั่งเบิกตามองข้อมือเล็กขาวที่เจ้าของดึงไปกำไว้ด้วยความสับสนและตกใจ
“โอย” คยองซูเขาค่อยๆยันตัวลุกขึ้นพร้อมกับกำข้อมือตัวเองไว้แน่น
“ฉะ...ฉันขอโทษ ฉันไม่คิดว่าจะทำให้นายเลือดออก ฮึก...” คนพูดพูดพลางน้ำตาหยดแหมะไปพลาง ถึงจะเจ็บแผล แต่ภาพหนุ่มน้อยที่กำลังมองเขาอย่างยอมรับผิดก็ทำให้คยองซูถอนหายใจยาว แล้วยิ้มบางให้
“ไม่เป็นไร” เขายกมือลูบหัวของอีกคนเบาๆ ก่อนพยุงตัวเองลุกขึ้นยืน ปิดประตูห้องแล้วพยายามก้าวยาวๆไปที่ห้องน้ำ
“ซื้ด” สายน้ำเย็นที่ไหลผ่านแผลตรงข้อมือสร้างความเจ็บแสบ คยองซูขมวดคิ้วน้ำตาเล็ด แต่ก็กัดฟันล้างแผลต่อ
“นายเป็นไงมั่ง” ดวงตาสีดำสนิทช้อนมองเขาพร้อมเจ้าของร่างที่ยืนชะโงกหน้าอยู่หลังประตูห้องน้ำอย่างกล้าๆกลัวๆ
“ไม่เป็นไรแล้ว” คยองซูหันไปยิ้มให้ เด็กหนุ่มร่างสูงก็ยิ้มกว้างรับแล้วรีบเข้ามายืนในห้องน้ำด้วย
แต่ทันทีที่ร่างนั้นมองกระจง ดวงตาดำขลับของเจ้าตัวก็เบิกกว้าง แนวฟันคมกัดปากตัวเองแน่น ก่อนสะบัดหน้าไปถลึงตาใส่คนตัวเล็กข้างๆที่สะดุ้งเฮือกรับ
“นายพาใครเข้ามาในห้อง!!!!!!!!!!!!!”
“หา???? ฉันเปล่า” คยองซูตอบแบบมึนงงเต็มที่
“ที่นายจะทิ้งฉันเพราะไอ้หมอนี่ใช่มั้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!” เด็กหนุ่มถลึงตาตวาดลั่นพร้อมกับชี้มือไปยังกระจกตรงหน้า
...ซึ่งสะท้อนภาพตัวเอง
“เฮ้ยย!!!!!!! นั่นมันตัวนายเองนะ!!!!!” คยองซูหันไปบอก คนฟังแค่นหัวเราะ
“ฉันไม่โง่นะ!!!!!! เพราะฉันไม่ใช่ไอ้หมอนี่ ไม่ใช่คน นายเลยจะทิ้งฉันงั้นเหรอ ใช่ซี่ ฉันมันก็เป็นแค่สัตว์ตัวเล็กๆ ไม่มีปัญญาไปดูแลนายได้เหมือนไอ้หมอนี่สินะ มันแก้ผ้าด้วย ทุเรศชะมัด มันจะทำอะไรนาย ฉันไม่ยอมหรอกนะ!!! มันกล้ามองหน้าฉันด้วย จะเอาหรือไง!!!!!!!!!!!!!!!!” ท้ายประโยคหันไปตะคอกกราดเกรี้ยวใส่กระจก
คยองซูถอนหายใจยาวเหยียดราวกับจะพ่นวิญญาณให้ออกไปพร้อมลมหายใจนั้น เขาก้มหน้าลงซบกับแขนตัวเอง ก่อนค่อยๆเงยหน้าขึ้นสบตากับอีกฝ่ายในกระจก
“หมอนี่คือตัวนายนะ”
“ฉันเริ่มโมโหจริงๆแล้วนะ!!!!!!!!!!!” เด็กหนุ่มหันมาตวาดใส่คยองซู คยองซูยกแขนกอดคออีกฝ่าย แล้วมองไปในกระจก
“ฉันกอดนายอยู่นะ เห็นในกระจกนั่นไหม มันสะท้อนภาพตัวนายอยู่”
เด็กหนุ่มตาค้างมองกระจก ก่อนจะเม้มปากสั่นระริก
“นายกล้ากอดคนอื่นต่อหน้าฉันงั้นเหรอออออออออออออออ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เด็กหนุ่มกระทืบเท้าอย่างหมดความอดทน แต่ก่อนที่คยองซูจะถูกร่างสูงปราดเปรียวกระโจนขย้ำ เขาก็ใช้สองมือตบแก้มของคนตัวสูงแรงพอให้อีกฝ่ายสงบสติ
“นั่นคือนาย!!! มองตัวเองสิ!!!!!” เขาว่าแล้วยกแขนของเด็กหนุ่มให้เจ้าตัวได้พิจารณา
“เอ๊ะ ฉัน? ขนฉันหายไปไหน” เด็กหนุ่มพลิกแขนตัวเองซ้ำไปซ้ำมา แล้วไล่มองไปทั่วทั้งตัว
“ไม่จริง นี่...นี่ฉัน!!!” มือเรียวใหญ่ทาบไปที่กระจก อีกข้างลูบหน้าตัวเอง มองซ้ายขวา สักพัก จึงค่อยหันมาหาคยองซู “ฉัน...เหมือนนายเลย”
“อือ...เราเป็นคนเหมือนกัน” คยองซูยิ้มอ่อนโยน
“ฉันเป็นคนเหรออออ!!!!!!!!!!!!!!!!!” พอคยองซูพยักหน้ารับ อีกฝ่ายก็ยิ้มกว้างแล้วพิจารณาตัวเองผ่านกระจกอีกครั้ง “ฉันเป็นคน ฉันเหมือนนายเลย ทำไมตลอดมาฉันถึงคิดว่าตัวเองเป็นแมวได้นะ ตอนไหนที่ฉันฝันไปกันแน่?!”
คยองซูอยากหัวเราะทั้งน้ำตา เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าตอนไหนที่เขาฝันกันแน่
“ฉันก็ยังว่าว่าทำไมนายตัวเล็กลงขนาดนี้ แล้วแบบนี้ฉันจะนอนตักนายได้ยังไงล่ะ แต่ช่างเถอะ เป็นแบบนี้ฉันจะได้ทำอย่างอื่นได้” ว่าแล้ววงแขนกว้างก็รวบตัวเขาไปกอดแน่น คยองซูเบิกตาโพลง ก่อนจะเพิ่งรู้สึกว่าเจ็บข้อมือ
“โอ๊ยจงอิน ฉันเจ็บข้อมือ”
“อ๊ะ ขอโทษ!” เด็กหนุ่มละล่ำละลัก ช้อนข้อมือเล็กของคยองซูขึ้น แล้วแนบปากลงไปอย่างแผ่วเบา
สัมผัสเปียกชื้นและสากน้อยๆทำให้คยองซูขนลุกเกรียว เบิกตามองคนที่กำลังแลบลิ้นเลียแผลที่ข้อมือเขา
เพราะเด็กหนุ่มกำลังตั้งอกตั้งใจเลยไม่รู้ถึงความตกใจของคยองซู ร่างสูงยังคงใช้ปากทำหน้าที่ทั้งดูดทั้งเม้ม และเลียหวังให้แผลจากรอยฟันของตัวเองสมานลง
เหมือนแต่ก่อนที่เลียแผลให้ตัวเอง
ตอนเป็นแมวน่ะ
“อะ ดะ..เดี๋ยว พอก่อน!!” คยองซูชักแขนหนี คนที่กำลังตั้งใจรักษาจึงเงยหน้าขึ้นมอง และพบว่าคนตัวเล็กกำลังหน้าแดงจัดจนไปถึงใบหู
“นายหน้าแดงทำไม” เอียงคอถามตาใสจนคยองซูต้องเม้มปากแน่น เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะหน้าแดงทำไม แต่พอยิ่งเจอสายตาแบบนี้ ยิ่งอีกฝ่ายยื่นหน้ามาถามใกล้ๆแบบนี้ หน้าเขายิ่งร้อนวูบวาบเหมือนจะไหม้ซะให้ได้
“คนเขาไม่ทำแบบนี้กัน!” คยองซูพยายามจะดึงมือกลับ แต่มือใหญ่ๆของเด็กหนุ่มก็กุมยื้อไว้
“ทำไม” ยังมีหน้ามาเอียงคอถามอีก คยองซูนึกเคืองอีกฝ่ายในใจ
“มันตลก!”
“ตลกตรงไหน นายกำลังตื่นเต้นนี่นา” คนพูดพูดด้วยท่าทางปกติเสียจนคยองซูเป็นฝ่ายเลือดขึ้นแก้ม
“ไอ้บ้า!!!” เขาตะโกนใส่หน้าคมของคนรู้ทัน แล้วรีบสะบัดมือตัวเองออกวิ่งไปหาผ้ามาพันแผลทันที
เสียงฝีเท้าเบาๆที่ตามมาด้านหลัง แต่กดให้บรรยากาศรอบตัวหนักขึ้นเรื่อยๆ ทำให้คยองซูรู้สึกใจไม่ดีอีกครั้ง เขาหันไปแล้วต้องผงะเมื่ออีกฝ่ายโพล่งเสียงดังใส่หน้าเขา
“นายว่าฉันบ้าทำไม!”
“อะ.....” คยองซูกะพริบตาปริบๆ มองคนที่โกรธจนหน้าดำหน้าแดงตรงหน้า
“ทั้งๆที่ฉันอยากช่วยนาย ฉันเป็นห่วงนายแท้ๆ นายมันใจร้าย!!!!” พูดเสร็จก็วิ่งไปนั่งกอดเข่าบนที่นอน เหลือบตามองเขา แต่พอเขามองกลับก็หันหลังให้
ถึงยังไงก็ยังเป็นจงอินของเขา
แมวน้อยขี้งอนที่ชอบให้เขาง้ออยู่เรื่อย
คยองซูเดินไปลูบผมสีดำขลับ ฝ่ายนั้นเอียงหลบพอเป็นพิธี แล้วช้อนตามองคยองซูอย่างตัดพ้อ
“คนใจร้าย”
“โอ๋ๆ ไม่งอนนะ มามา กอด~” คยองซูอ้าแขนแบบที่ทำประจำ เด็กหนุ่มก้มหน้านิดหนึ่ง ก่อนจะค่อยๆเขยิบตัวเข้าอ้อมกอดเล็กๆ ซุกหัวลงบนบ่าบาง
นิ่งไปแป๊บนึง จู่ๆหน้าคมก็เงยพรวดขึ้นมาจนแม้แต่คนที่กำลังกอดเพลินๆยังตกใจ
“ทำไมมันอึดอัดจัง!!!”
“หา????”
“มันเล็กแคบไปหมดเลยอะ ทำไมแต่ก่อนฉันซุกตัวกับอกนายได้ล่ะ!!!”
“ก็เพราะพอนายเป็นคนแล้วตัวใหญ่ผิดปกติไงเล่า!!!!!!!!!!!” คยองซูจิ้มหน้าผากคนตัวสูง เด็กหนุ่มเบ้หน้า แล้วโอบคยองซูเข้ามากอด กดหัวกลมๆให้ซุกตรงอกตัวเอง
“งั้นแบบนี้ดีกว่า~”
“หา???????????? ไม่เอา!!!!!!!!!!!!” คยองซูดิ้นขลุกขลัก
“นายอย่าเรื่องมากได้ปะ มันก็เหมือนกันแหละน่า!!!” พอเจอเสียงดุๆตวาดเข้าไป ร่างเล็กของคยองซูก็หยุดดิ้นทันที
ปกติเขาก็รู้ว่าแมวเขามันเจ้าอารมณ์ แต่ไม่คิดว่าพอเป็นคนจะดุขนาดนี้
แม่ง...เป็นแมวหรือเสือกันแน่วะ
คยองซูได้แต่นึกอยากร้องไห้ในใจ TT
..................................
“ที่รัก หิวแล้ว~~~” ใบหน้าคมยิ้มออเซาะพร้อมกับโผเข้ากอดคยองซูที่กำลังเปิดคอมพ์หาเสื้อผ้าไซส์สำหรับเด็กหนุ่มคนใหม่ อดีตแมวของเขานั่นแหละ
“อา ได้ อยากกินอะไรล่ะ”
“เอามีโอรสทูน่า!” คยองซูชะงักฝีเท้าที่กำลังจะเดินไปทางตู้เย็น “หา???”
เด็กหนุ่มยิ้มหวานจนตาเป็นประกายระยิบระยับ “รสทูน่านะ ฉันอยากกิน”
“อืม...ได้” คยองซูเกาหัวเบาๆ แล้วเดินไปหยิบถุงอาหารเม็ดมีโอมาเทใส่ชาม
ก็ดีเหมือนกันที่หมอนี่กินอาหารแมวได้ เพราะเขาเพิ่งไปซื้อมาตุนไว้อีกตั้งเยอะ
“อ๊ะ! แต่เป็นคน ต้องใช้ช้อนตักรู้ป่าว” คยองซูรีบยกชามหนีเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายจะมุดหัวลงชามแน่ๆ
“ใช้ไม่เป็น!!”
“หัดสิ!!!”
“เดี๋ยวค่อยหัด กินก่อน!!!”
“งั้นเดี๋ยวฉันป้อนให้ก่อน จะได้หัดกินจากช้อน” คยองซูนั่งลงข้างๆคนที่กำลังดีใจตาลุกวาว ใช้ช้อนตักอาหารเม็ดยัดเข้าปากกว้างๆที่อ้ารออยู่ก่อนแล้ว
เด็กหนุ่มเคี้ยวไปยิ้มไปอยู่สองที ก่อนจะพ่นไอ้ที่อยู่ในปากทั้งหมดใส่หน้าคยองซูเต็มๆ!
“แค่กๆ นายเอาอะไรมาให้ฉันกินเนี่ย!!!!”
“โอ๊ยยย ไอ้บ้า พ่นมาได้ ก็มีโอรสทูน่าไงเล่า!!!!”
“นายโกหก!!! มีโอรสทูน่าอร่อยกว่านี้ตั้งเยอะ นายแกล้งฉันทำไม!!!!” เสียงเข้มๆนั้นมาพร้อมกับมือใหญ่สองข้างที่บีบต้นแขนคยองซูแน่น แล้วกดลงบนโซฟา!
“เฮ้ย!!!!!” คยองซูตกใจปล่อยชามมีโอหล่นลงพื้น โชคดีที่ชามไม่แตก ถึงเสียงจะดังมาก แต่คนที่กดเขาไว้ก็ไม่สะทกสะท้านสักนิด ยังคงเขม่นมองเขาด้วยดวงตาขุ่นเคืองสุดๆ
“ทำไมนายต้องแกล้งฉัน บอกมา!!!!”
คยองซูเกร็งตัวเบิกตามองอีกฝ่าย สงสัยกำลังโมโหหิวแน่ๆ
“ไม่ได้แกล้ง! ก็นั่นมันอาหารแมว พอนายเป็นคนต่อมรับรสอาจจะเปลี่ยน มันเลยไม่อร่อย”
“พูดอะไรให้มันรู้เรื่องหน่อย!!!!” คยองซูไหล่ตกอย่างหมดแรงจะอธิบาย
“เออๆๆๆๆ เดี๋ยวไปหาอะไรให้กิน ปล่อยก่อนเด๊ะ!” คยองซูพยายามดันอีกฝ่ายออก แต่มือใหญ่ๆนั่นก็ไม่ยอมปล่อยต้นแขนเขา แถมรู้สึกว่าหน้าอีกฝ่ายจะค่อยๆโน้มลงมาหาเขาด้วย
ความรู้สึกบางอย่างทำให้คยองซูหยุดดิ้น แล้วค่อยๆลอบมองคนที่กำลังคร่อมเขาอยู่
เจ้าแมวจงอินของเขากำลังเม้มปากเอียงคอมองเขาอยู่
และสิ่งที่ทำให้คยองซูเย็นสันหลังวาบ คือสายตาของอีกฝ่ายที่มองเขาไล่ตั้งแต่หน้าผาก ดวงตา แก้ม ใบหู คอ ไล่ไปไล่มาแบบนี้ จนกระทั่งมาจบที่ริมฝีปากของเขา
คยองซูรีบเม้มปากอัตโนมัติ!
“ฉัน...รู้สึกแปลกๆ” ดวงตากลมใสเบิกโพลงทันทีที่คนพูดโน้มหน้าลงมาหาเขาใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้น โดยที่สายตาคมกริบนั้นยังจ้องริมฝีปากเขาไม่กะพริบ จนปากเขามันร้อนฉ่าอย่างกับโดนไฟลน
“อือ...เดี๋ยว อื้อออ!!!!!!!!!!!!” จังหวะที่เขาเปิดปากเพื่อจะห้าม เจ้าแมวจงอินก็ก้มลงแนบปากปิดปากเขาเรียบร้อย
ดวงตากลมๆของคยองซูแทบถลนออกจากเบ้า!
ริมฝีปากของอีกคนที่บดแนบลงมาพัดลมหายใจเขาหายไปชั่วครู่ คยองซูเบิกตามองใบหน้าคมคายในระยะประชิด เรียวลิ้นแข็งแรงสอดเข้ามาสัมผัสในโพรงปากเขา รุกเร้าจนอึดอัด
“อือออออ อา....ปล่อย...” น้ำเสียงแผ่วเบาลอดจากริมฝีปากอิ่มที่เป็นอิสระได้เพียงชั่วครู่ ก่อนที่อีกคนจะแนบจูบเบาๆบนกลีบปากนุ่มหลายๆครั้ง แล้วไล่ประทับจูบนั้นต่อไปยังแก้มเนียนที่ซ่านสีแดงระอุ
“อืม....มะ...ไม่!!! เดี๋ยว!!!!!!!” คยองซูกัดฟันยันอีกฝ่ายออก ใบหน้าคมที่ดูก็รู้ว่าอยู่ในอารมณ์แบบไหน ทอดสายตาร้อนแรงมองคยองซู “ทำแบบเมื่อกี๊แล้วรู้สึกดีมากเลย”
“หา???????” เหมือนความร้อนทั้งมวลจะมาอัดอยู่ตรงข้างแก้มของเขา คยองซูเบิกตามองคนพูดอย่างไม่อยากจะเชื่อหู
“ที่รัก นายน่ารักมากเลย ฉันรู้สึกร้อนวูบวาบไปหมดแล้ว ทำไงดี” สัญชาติญาณบางอย่างทำให้คยองซูหรุบตาไปมองส่วนกลางลำตัวที่เปลือยเปล่าของเด็กหนุ่ม ก่อนจะต้องกลั้นหายใจแล้วรีบดันคนที่ไม่ทันตั้งตัวออกจนอีกฝ่ายหงายหลังนั่งแหมะบนโซฟา ขาเรียวยาวสองข้างแยกอ้าซ่าเผยให้เห็นส่วนลับที่มีปฏิกิริยาชัดเจน
“ที่รักผลักฉันทำไม ฉันทรมานแปลกๆ ทำไงดี” คนพูดไม่พูดเปล่าแต่ยังตั้งท่าจะคลานมาหาเขา คยองซูเลยรีบผลักอีกฝ่ายลงไปนั่งท่าเดิม “นายแค่หิว! เดี๋ยวฉันไปหาอะไรมาให้กิน!!!”
“เอ๋? ฉันหิวเหรอ?? แต่ทำไมฉันไม่ได้คิดถึงอาหารเลย ฉันอยากอยู่ใกล้ๆนายมากกว่า อยากกอดนายแน่นๆเลย” ทั้งคำพูด น้ำเสียงแหบพร่า กับดวงตาปรือด้วยแรงอารมณ์บางอย่างทำให้คยองซูเริ่มจะรู้สึกแปลกๆไปด้วย เขารีบสะบัดหน้าแล้วโยนหมอนอิงใส่ไอ้ส่วนนั้นหวังจะให้มันยุบลง
“นายนั่งตรงนี้เฉยๆ เดี๋ยวฉันไปหาอะไรมาให้กิน!” ว่าแล้วคยองซูก็รีบปรี่ไปเปิดตู้เย็น เอาจริงๆเขาก็กลัวตัวเองอยู่เหมือนกัน เกิดอยู่ตรงนี้อีกสักแค่นาทีเดียว เขาก็ไม่แน่ใจว่าจะเกิดเรื่องอะไรแปลกๆขึ้นรึเปล่า
แค่คิดเขาก็กลัวแล้ว TT
ร่างเล็กที่ยังกลัวอารมณ์ตัวเองหยิบไก่ย่างมาใส่ไมโครเวฟอย่างรวดเร็ว และจ้องเครื่องอุ่นอาหารที่กำลังทำงานเหมือนกับว่าเขาเพิ่งยัดอารมณ์แปลกๆของตัวเองใส่ไปในนั้นเพื่อกำจัดมันให้สลายไป
เพราะมัวแต่จ้องไมโครเวฟ ทำให้ชายหนุ่มร่างน้อยไม่ได้รู้สึกเลยว่า มีใครมายืนมองเขาด้านหลังแล้ว...และมองด้วยสายตาแบบไหน
ติ๊ง!
เสียงสิ้นเวลาทำงานของไมโครเวฟ คยองซูกำลังจะเอื้อมมือเปิดฝาเครื่อง แต่ร่างของเขากลับถูกรวบไว้ด้วยวงแขนใหญ่แข็งแรง พร้อมปลายจมูกและปากที่ฝังลงบนซอกคอของเขา
“เฮ้ยยยยย!!!!!!!!!!” ปากอิ่มน่ารักอุทานลั่นได้แค่นั้นเพราะเสียงที่ตามมาถูกคนที่จู่โจมจากด้านหลังปิดกั้นไว้ด้วยริมฝีปากร้อน มือเรียวใหญ่กำท้ายทอยของเขาแล้วบังคับให้เบือนหน้ามารับจูบหนักๆ คยองซูยังไม่ทันได้ดิ้นหนีหรือคิดว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง ร่างเล็กของเขาก็ถูกดันจนไปชิดโต๊ะตรงหน้า ก่อนอีกฝ่ายจะใช้ร่างกายกดทับเขาจนตั้งแต่ส่วนเอวขึ้นมาบังคับให้เขาต้องนอนคว่ำหน้าราบไปกับโต๊ะเย็นๆ
นานหลายนาทีกว่าที่ริมฝีปากอิ่มร้อนจะยอมปล่อยให้เขาได้หอบหายใจเข้าปอดทางปากที่เริ่มจะช้ำ คยองซูกะพริบตาอย่างมึนงงก่อนจะพบว่าเขาและแมวจงอินในร่างคนกำลังอยู่ในท่าทางล่อแหลมสุดๆ
“อ๊ะ! ปล่อย!!!” เมื่อเริ่มได้สติคยองซูก็ดิ้นทั้งๆที่เรี่ยวแรงแทบหายไปหมด ริมฝีปากฉ่ำร้อนยังวนเวียนคลอเคลียอยู่แถวต้นคอของเขา กัดสลับดูดเม้มจนคนที่ยังตั้งตัวไม่ติดสะท้านไม่น้อย
เพราะอยู่ในท่าทางแบบนี้ และร่างกายของจงอินก็แนบสนิทอยู่กับร่างด้านหลังของเขา ทำให้ในทุกวินาทีที่ขยับกาย คยองซูรู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงส่วนสำคัญของอีกฝ่ายที่กำลังตื่นตัวเต็มที่และเสียดสีอยู่แถวๆสะโพกของเขา!
“จงอิน!!! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!!!!” คยองซูเค้นเสียงสั่งพร้อมกับพยายามดิ้นสุดแรง แต่ไม่รู้เพราะจงอินแรงเยอะเกินไปหรือเพราะเขาหมดแรง ความพยายามของเขาจึงไม่มีผลสักนิด
ไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมา มีเพียงแค่เสียงหอบหายใจกระชั้นกับแรงกดทับร่างของเขาที่ไม่มีทีท่าจะลดลงเลย
และทันทีที่มือแข็งแรงยึดสะโพกเขาไว้แน่นพร้อมกับบดเบียดร่างกายลงมา ความหวาดกลัวที่อัดแน่นมาตลอดก็ระเบิดออกพร้อมหยาดน้ำตา
“ฮึก ฮืออออออออออออออ!!!!!” คยองซูร้องไห้โฮเสียงดัง นั่นทำให้เจ้าแมวจงอินถึงกับชะงักลมหายใจ รีบผละตัวออกจากร่างเล็กบาง แล้วค่อยๆถอยหลังออกมายืนด้วยใบหน้าไร้สีเลือด
มือเล็กๆยกขึ้นขยี้ตาร้องไห้จนดูไม่เหมือนชายหนุ่มอายุยี่สิบต้นๆ ร่างเล็กสั่นหอบสะอื้น แล้วค่อยๆทรุดตัวลงนั่งคู้ตัวกอดเข่าหมดแรง
ท่าทางที่ไม่เคยเห็นมาก่อนทำให้อารมณ์อันร้อนจัดทั้งมวลของเจ้าแมวจงอินถึงกับดับวูบ ร่างสูงก้าวช้าอย่างคนใจคอไม่ดีมานั่งลงข้างๆคยองซู
“ที่รัก ฉะ...ฉันขอโทษ” เสียงแผ่วหวิวดังออกมาจากริมฝีปากซีดเซียว
“ฮึก! นายทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง!!!!” คนน้ำตาไหลพรากหันมาเค้นเสียงถาม เจ้าแมวจงอินยังคงหน้าซีด คอตก เอ่ยตอบเบา “ฉันไม่รู้ตัว ทุกอย่างมันไปเอง ฉันอยากอยู่ใกล้นายมากๆ ใกล้แบบชิดที่สุดเลย”
“แต่นายทำแบบนี้กับฉันไม่ได้!!! ห้ามทำแบบนี้กับฉันอีก!!!!!!!!!!!”
คนถูกตวาดใส่ถึงกับหน้าถอดสีหนักขึ้นไปอีก ก่อนหยดน้ำตาใสๆจะไหลกลิ้งจากดวงตาสีดำสนิทที่หรุบลงอย่างคนรับผิด
“ฉันขอโทษ อย่าไล่ฉันไปนะ อย่าทิ้งฉันเลย ฉัน...จะไม่ทำอีกแล้ว” พูดไปน้ำตาหยดเป็นสายไป
คยองซูนึกแค้นความขี้สงสารของตัวเองขึ้นมาทันที
เจอน้ำตาทีไร เขาต้องใจอ่อนทุกทีสิน่า!
“ฉะ...ฉัน ไม่ไล่นายไปหรอก แต่ฉันจะตีนาย!!!” เด็กหนุ่มเงยหน้านองน้ำตาขึ้นมองคยองซูด้วยแววตาสลดปนหวั่นกลัว
“ฉันไม่ชอบถูกนายตีเลย ตะ...แต่ นายตีฉันเถอะ! ฉันจะได้จำไว้!!” เจ้าแมวจงอินกลั้นใจพูดแล้วหันก้นเปลือยๆยื่นมาตรงหน้าคยองซู คนตัวเล็กที่เพิ่งเคยเห็นก้นผู้ชายเต็มตาครั้งแรกถึงกับหน้าแทบหงาย ก่อนจะถามเสียงดังทั้งๆที่หน้าร้อนแทบระเบิด “อะไร!”
“ให้นายตี ปกตินายตีตรงนี้นี่” พูดแล้วชี้ไปที่เนินสะโพกเนียนๆของตัวเอง คยองซูชั่งใจว่าจะตีดีรึเปล่า แต่ดูท่าว่าถ้าไม่ตีคงจะดูผิดปกติสินะ
คยองซูสบดวงตาหวั่นๆที่กำลังลุ้นมองเขาอยู่ แล้วกลั้นใจฟาดมือลงไปบนก้นแน่นๆตรงหน้า
แป๊ะ!
เสียงที่ออกมามันเล็กน้อยมากจนแม้แต่ตัวเขาเองยังแปลกใจ ตอนเขาฟาดก้นเจ้าจงอินตอนเป็นแมวยังดังกว่านี้เลย
อาจเป็นเพราะเขาไม่เคยตีก้นผู้ชายตัวโข่งขนาดนี้ก็ได้ เลยกะน้ำหนักไม่ถูก =”=
แต่ถึงเสียงจะเบาขนาดนั้น เจ้าแมวจงอินก็ลูบก้นตัวเองป้อยๆ แล้วหันกลับมานั่งปาดน้ำตาบ่นงอแง “เจ็บ นายตีฉันแรงขนาดนี้เลยเหรอ ฮือ...”
คยองซูมั่นใจว่าเขาออกแรงไม่มากถึงขนาดทำให้คนถูกตีต้องมานั่งร้องไห้ขนาดนี้ แต่อาจเพราะเจ้าแมวจงอินไม่เคยโดนตีก้นตอนเป็นคนก็ได้ เลยไม่ชิน
“ดี ทีหลังนายจะได้จำไว้ว่าห้ามทำแบบนี้อีก!!!” เขาขู่พร้อมกับชี้ไปที่หน้าคมเปื้อนน้ำตาตรงหน้า
“ฉะ...ฉันรู้แล้ว ฉันจะไม่ทำอีก อย่าตีฉันอีกเลยนะ” คำพูดพร้อมสายตาขอความเมตตาทำให้อะไรบางอย่างในอกคยองซูพองโตขึ้น
เขากัดฟันพยายามห้ามใจตัวเอง แต่สุดท้ายเขาก็ทนไม่ได้!!
แขนเรียวอ้าออกพร้อมกับกวักมือให้อีกฝ่ายเข้ามาหา
เจ้าแมวจงอินลอบมองว่าคยองซูจะตีตัวเองอีกรึเปล่า พอรู้ว่าอีกฝ่ายคงจะปลอบ เขาก็ค่อยๆคลานไปหา แล้วค่อยๆสอดตัวเองลงในอ้อมกอดเล็กๆแต่แสนอบอุ่นนั่น
ถึงแม้จะกอดไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่ แต่คยองซูก็ตั้งหลักโอบรับแรงกอดจากเจ้าแมวจงอิน ที่ค่อยๆทิ้งน้ำหนักสู่อ้อมกอดของเขา คมหน้าเรียววางซุกอยู่ตรงซอกคอเขา จนสัมผัสได้ถึงความเปียกชื้นจากหยาดน้ำตา
“โอ๋ๆ ไม่เป็นไรนะ” สุดท้ายเขาก็ใจอ่อนเป็นฝ่ายมาปลอบอีกจนได้! คยองซูได้แต่นึกเคืองตัวเองในใจพร้อมกับมือที่ลูบแผ่นหลังกว้างเบาๆ
คยองซูยอมรับว่าเขารู้สึกดีเวลาได้กอดปลอบแมวน้อยของเขา แม้อีกฝ่ายจะกลายเป็นคนแล้วก็เถอะ
จุ๊บ~
สำนึกทุกอย่างถูกกระชากกลับมาในทันที คยองซูผลักอีกฝ่ายออกด้วยแรงทั้งหมดแล้วยกมือปิดรอยเจ็บแปล๊บๆตรงซอกคอที่มันเกิดพร้อมกับเสียงจุ๊บเมื่อกี๊
“ฉันเพิ่งบอกว่าห้ามทำ!!!!!!!!!!!!”
“ขะ...ขอโทษ ร่างกายมันไปเอง T.T”
“ตายซะเถอะไอ้แมวบ้า!!!!!!!!!!!!!!”
“โอ๊ย!!!ที่รัก ฉันขอโทษ อย่าตีฉันอีกเลย!!!!”
...................................
TBC
* เอ่อ....เพิ่งหัดเล่นเด็กดีเลยงงๆ ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ เดี๋ยวจะคลำวิธีเล่นต่อไปเรื่อยๆ ="=
** ถ้าใครหลงเข้ามาอ่านช่วยเม้นต์หน่อยนะคะ นิดหน่อยก็ได้ ๕๕๕ ขอบคุณมากค่ะ
ความคิดเห็น