คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Deep Desire 2
สุดท้ายเพื่อหลีกเลี่ยงอันตรายกับทั้งสองฝ่ายจากการที่ต้องอยู่ในห้องแคบๆสองต่อสอง คยองซูเลยจำใจต้องพาจงอินออกมาเดินเล่น เผื่อว่าอารมณ์มันจะได้เย็นลงบ้าง
แต่ดูท่าทางแล้ว...ไม่ได้เย็นอะไรลงเท่าไหร่เลยนะ
คยองซูเดินเหงื่อตกนำ เหลือบตามองร่างสูงโปร่งที่อยู่เยื้องไปด้านหลังสลับกับสายตาของคนรอบข้าง
จงอินอยู่ในชุดเสื้อยืดตัวใหญ่สุดของเขาแต่ก็ยังคับและเต่อเกินไปอยู่ดีสำหรับอีกฝ่าย กับกางเกงขาสั้นที่พอเขาใส่มันถึงครึ่งแข้งแต่พอเอามาให้จงอินใส่กลับสั้นยังไม่ปิดเข่า
ชุดเหมือนเด็กประถม แต่หน้าตากับท่าทาง...ห่างไกลลิบลับ
จงอินก้มหน้าจนคางแทบชิดอก ปากอิ่มๆปิดเป็นเส้นตรง ดวงตาปรือปรอย แก้มที่เหมือนจะเรื่อสีแดงนิดๆ ลมหายใจที่ร้อนแปลกๆ มันทำให้คนรอบข้างมองจงอินเป็นสายตาเดียวกัน...สายตาที่เหมือนจะโดดขย้ำจงอินให้รู้แล้วรู้รอด
“นี่! เมื่อไหร่นายจะเดินให้มันดีๆนะ!!!” คยองซูทนไม่ไหวหันไปดึงแขนจงอินให้มาหลบตรงต้นไม้ใหญ่
“ฉันเดินไม่ดีเหรอ” จงอินช้อนตามองเขาด้วยสายตาปรือฉ่ำ จนเลือดในตัวของคยองซูแทบจะเดือดแล้วพ่นพรวดออกมาจากรูจมูก
“คือ...ทำไมต้องเดินก้มหน้าขนาดนี้!!!”
“ก็เสื้อผ้าหอมกลิ่นนาย”
คำตอบกลับทันควันนั้นเล่นเอาคยองซูหน้าแทบหงาย เขาพูดอะไรไม่ออกไปหลายนาที ก่อนจะกัดฟันลากคนตัวสูงไปยังย่านที่ขายเสื้อผ้าใกล้ๆ
อย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด หรืออาจจะยิ่งกว่าที่คิดไว้เสียอีก ทุกสายตาจับจ้องมาที่จงอิน แถมผู้คนที่เริ่มแออัดในช่วงค่ำแบบนี้ก็แตกแหวกออกเปิดทางให้เขากับจงอินเดิน จริงๆสายตาเกือบทุกคู่มองเลยหัวเขาไปหาจงอินทั้งนั้นแหละ
“น้องคะ!!!” เสียงทักพร้อมกับเสียงวิ่งจากด้านหลัง คยองซูหันไปมองก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งวิ่งหอบหายใจแรงๆมายื้อแขนของจงอินไว้
“สนใจเป็นนายแบบเสื้อผ้าร้านพี่ไหมคะ!!!”
จงอินเอียงคอมองกลับ “นายแบบ?”
“ค่ะ น้องจะได้เสื้อผ้าสวยๆแพงๆใส่ฟรี แถมได้เงินด้วยนะคะ”
ประโยคนั้นทำให้คยองซูถึงกับหูผึ่ง แล้วรีบปรี่มาพยักหน้ารับรัวๆ “เอาครับเอา ถ่ายแบบพาร์ทไทม์นะครับ!”
หญิงสาวหันมามองหน้าคยองซูแบบงงๆ เหมือนจะถามว่าแกเป็นใครยะ ฉันไม่ได้คุยกับแก แต่คยองซูก็หาได้แคร์ไม่ เขายังคงยิ้มกว้างอย่างมีความสุขสุดๆแล้วดันคนตัวสูงไปตรงหน้าหญิงสาว “เอาตัวไปเลยครับ ไปที่ไหนบอกมาเลย ผมเป็นพี่ชายของเขา”
“อ๊ะ พี่ชายเหรอคะ แหม ไม่เห็นเหมือนกันเลยนะ” หญิงสาวว่า “งั้นมาเลยค่ะ ด้านนี้เลยนะคะ” หญิงสาวถือวิสาสะรวบแขนจงอินไปกอดแล้วดึงนำ จงอินหันมาทำหน้าเบ้คล้ายจะฟ้องคยองซูกลายๆว่าไม่ชอบแบบนี้ แต่คยองซูก็ยิ้มตอบ
แหม...ทั้งเสื้อผ้าฟรีทั้งเงิน หาไม่ได้ง่ายๆเลยนะ!!!
โชคดีของเขามาแล้ว!!!!
สักพักก็มาถึงร้านเสื้อผ้าที่หญิงสาวว่า เป็นร้านไม่ใหญ่ไม่เล็ก แต่ดูท่าว่าจะได้รับความนิยมพอสมควรเพราะมีวัยรุ่นเข้ามาเลือกซื้อเสื้อผ้ากันมากมาย
หญิงสาวพาทั้งคู่ขึ้นมาถึงชั้นสาม ซึ่งมีผู้ชายตัวเล็กหน้าหล่อมากๆกำลังนั่งเช็ดกล้องอยู่
“พี่ซูโฮคะ หนูพานายแบบใหม่มาให้พี่เทสต์หน้ากล้อง” คนที่ชื่อซูโฮเงยหน้าขึ้นมามองจงอินที่ถูกหญิงสาวดันไปข้างหน้า
“อืม ใช้ได้นะ ดูมี..sex appeal ดี น่าจับมาโฆษณากางเกงใน”
“ว้าย! ดีจังค่ะ จะให้ลองเลยมั้ยคะ!!!” หญิงสาวตาลุกวาวจนคยองซูเริ่มเป็นห่วงสวัสดิภาพของจงอิน
“อืม ให้ไปลองดูเลยก็ได้” ซูโฮพยักหน้า ราวกับหญิงสาวได้ฟังเสียงจากสวรรค์ เจ้าหล่อนถึงกับหน้าเบิกบานแล้วยิ้มกว้างลากตัวจงอินลงไปชั้นสอง “มานี่เลยค่ะน้องงง เดี๋ยวพี่จะลองให้เอง โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!”
คยองซูหันรีหันขวางอย่างไม่รู้จะทำยังไงดี จนคุณตากล้องต้องทัก “นายนั่งอยู่นี่แหละ ไม่ต้องห่วงหรอก ว่าแต่...หมอนั่นเป็นอะไรกับนาย”
“เอ่อ...นะ...น้องชาย” คยองซูตอบตะกุกตะกักแล้วหลบสายตาคมที่จ้องเขม็งเหมือนจะจับผิดได้ว่าเขากำลังโกหก
“เหรอ น้องชาย...” ซูโฮพึมพำเบาๆ พร้อมยกยิ้มบาง ก่อนจะลูบคางพิจารณาเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า “อืม...ว่าแต่นายก็ใช้ได้นะ ลองเทสต์หน้ากล้องด้วยมั้ย?”
คยองซูก้มหน้าตอบเจียมตัว “หา???? มะ...ไม่หรอกครับ ผมไม่เหมาะหรอก”
ซูโฮวางกล้องแล้วเดินมาหาเขา แล้วจู่ๆก็จับเอวเขาจนคนตัวเล็กสะดุ้ง
“โห เอวเล็กมากเลยนะ น่าจะใส่เสื้อผ้าไซส์ประถมปลายได้มั้ง”
คนพูดพูดอย่างจริงจังจนคยองซูทำตัวไม่ถูก จะโกรธ จะอาย หรือจะเถียงกลับไปว่าทำไมไม่ดูตัวเองมั่งดีนะ?
“เอ่อ........” ท่าทางคิดไม่ตกของอีกฝ่ายทำให้คนหยอกเล่นถึงกับหลุดขำ ซูโฮยกมือหยิกแก้มนุ่มของคยองซูเบาๆแล้วยิ้มให้
“ล้อเล่นน่า...แต่ก็ใส่ได้จริงๆนะ”
“มาแล้วค่า อร๊ายยย หล่อม้ากกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงกรีดร้องโหยหวนของหญิงสาวมาพร้อมกับจงอินที่ยืนจ้องเขานิ่งๆ
จงอินในเวลานี้เล่นเอาคยองซูต้องอ้าปากค้าง
“หล่อมาก เท่มาก เอ๊กซ์มากค่าพี่ซูโฮ!!!” หญิงสาวยืนกรี๊ดๆๆๆพร้อมกับยกมือปิดปากปิดจมูก ไม่แน่ใจว่ามีเลือดกำเดาไหลออกมาด้วยรึเปล่า
จงอินที่เปลือยท่อนบนจนเห็นหน้าท้องเรียบและมีกล้ามพอประมาณ รับกันดีกับกางเกงยีนส์เอวต่ำที่โชว์ขอบกางเกงในเท่ๆแบบผู้ชาย คยองซูหน้าร้อนวูบขึ้นมาจนตัวเองยังตกใจ เขาเห็นร่างเปลือยของจงอินแล้วแท้ๆ แต่ทำไมพอแต่งแบบนี้ กลับรู้สึกเซ็กซี่กว่าเดิมเป็นร้อยเท่าเลยนะ
ยิ่งบวกกับสีหน้าเคร่งขรึมนั่นอีก
เอ๊ะ? ขรึม หรือบึ้งนะ
คยองซูเริ่มไม่แน่ใจในความคิดตัวเอง ก็จงอินกำลังขมวดคิ้วมองเขาอยู่ เหมือนไม่พอใจอะไรเขาสักอย่าง
ก่อนที่ขายาวๆจะพาร่างสูงของเจ้าตัวเดินมาหยุดตรงหน้าเขา
“เมื่อกี๊นายทำอะไร!!!!”
“หา????????????” คยองซูหน้าเหวอด้วยตั้งรับคำถามไม่ทัน จงอินชี้ไปทางซูโฮแล้วทำเสียงแข็งกว่าเดิม “เมื่อกี๊นายให้หมอนั่นมันจับแก้มทำไม!!!!!!!!”
คยองซูหน้าแดงวาบ หันไปมองซูโฮที่กำลังเลิกคิ้วมองพวกเขาอยู่ ส่วนหญิงสาวกำลังทำหน้ามึนว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น
“มะ...ไม่ได้ทำ...เฮ้ย!!!!!!!!!!!” มือเล็กๆยกขึ้นยันหน้าคมได้ทันก่อนที่ปลายจมูกกับปากจะชนแก้มเขา คยองซูหอบหายใจเบิกตาโพลงแล้วดันหน้าจงอินสุดแรงจนเด็กหนุ่มเซถอยหลังไปยืนหน้าง้ำหน้างอ
“นายเป็นของฉันนะ!!!!!!!!!!!”
“ว้ากกก!!! ไม่ใช่!!!!!!!!!!!!!” คยองซูรีบยกมือปิดปากคนพูด แล้วหันไปแก้ตัวกับซูโฮและหญิงสาว “เขาเป็นน้องที่ติดพี่มากน่ะครับ” คยองซูยิ้มแห้งๆไปให้ หญิงสาวพยักหน้ายิ้มตอบแบบเดียวกัน ส่วนซูโฮหัวเราะในคอแล้วก้มหน้าเซ็ตกล้องต่อ
“น้องชายอะไรติดพี่ขนาดนั้น” เสียงบุคคลที่ห้าดังแทรกขึ้น ทุกคนหันไปมองแล้วเป็นหญิงสาวที่รีบปรี่เข้าไปรับกระเป๋านักเรียนของผู้มาใหม่ทันที “ว้ายย น้องเซฮุนมาแล้วเหรอคะ คิดถึงจัง~”
“ผมก็คิดถึงพี่สาวฮะ ^^” เด็กหนุ่มร่างสูงโปร่งผิวขาวสุขภาพดีว่าพลางส่งรอยยิ้มเอาใจไปให้ หญิงสาวถึงกับหน้ามืดเลยทีเดียว
“เห นี่นายแบบใหม่เหรอ” เซฮุนคลายปมเนคไทพร้อมกับเดินมาพิจารณาจงอินใกล้ๆ แล้วจุ๊ปาก “ใช้ได้นี่นา พี่ไปได้มาจากไหนน่ะ”
“ตกได้จากข้างหน้าน่ะ” หญิงสาวพูดแล้วขยิบตาให้เซฮุนหนึ่งที
พอเห็นว่าจงอินคงไม่น่าจะพูดหรือทำอะไรแปลกๆอีกแล้ว คยองซูก็ปล่อยมือออก
จงอินตวัดสายตางอนปนเคืองใส่เขาแวบนึง แล้วหันไปมองเซฮุนอย่างไร้อารมณ์
“เอาละ เริ่มถ่ายกันได้แล้ว” ซูโฮบอกเมื่อจัดอุปกรณ์เสร็จ หญิงสาวคนเดียวในที่นั้นพาจงอินเข้าไปตรงฉาก แล้วเดินออกมายืนชื่นชมการถ่ายแบบด้านนอก
จงอินยืนนิ่ง นิ่งมาก นิ่งจนเหมือนท่อนไม้แม้ว่าซูโฮจะกดชัตเตอร์ไปมากกว่าสิบครั้งแล้วก็เถอะ จนซูโฮต้องถอนหายใจบอก “นายช่วยดึง sex appeal ออกมาได้ป่าววะ”
คำตอบของจงอินคือเอียงคอมองซูโฮนิ่งๆ ไม่บอกก็รู้ว่าไม่เข้าใจสิ่งที่ซูโฮพูด
ซูโฮถอนหายใจยาวเหยียดอีกครั้ง “งั้น...คิดถึงหน้าคนที่นายรัก คิดถึงทุกสิ่งทุกอย่างของเขา คิดซะว่านายกำลังกอดเขาอยู่”
ผลของคำพูดซูโฮคราวนี้คือสายตาของจงอินที่พุ่งตรงมายังคยองซูในทันที! คยองซูแค่นยิ้มแล้วยกมือเกาหัวเก้อๆ แม้จะเบนหน้าหนี แต่เขาก็ยังรับรู้ได้ถึงสายตาคมร้อนของจงอิน
สายตาที่เหมือนจะเผาเขาไปทั้งตัว ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าเจ้าจงอินมันกำลังมองอะไรเขาบ้าง เพราะร่างกายเขามันร้อนไล่วูบวาบไปเรื่อยๆตั้งแต่หัวจรดเท้า สลับไปสลับมา จนเขารู้สึกเหมือนจะเป็นไข้
“นั่นล่ะ ดีมาก ดี เยี่ยม!!!” เสียงซูโฮสลับเสียงชัตเตอร์รัวๆ คยองซูไม่กล้าหันไปมองว่าจงอินทำท่าและสีหน้าแบบไหน รู้แค่ว่า..มันคงเซ็กซี่มากๆ
“ฮึฮึ” เสียงหัวเราะที่ฟังแล้วขนลุกแปลกๆดังจากเซฮุน คยองซูหันไปขมวดคิ้วมอง ก็เห็นอีกฝ่ายมองเขาอยู่ด้วยสายตาที่สื่อนัยยะว่า ‘ฉันรู้นะว่าพวกนายมีอะไรกัน!’
คยองซูส่ายหน้าปฏิเสธรัวๆให้
เซฮุนกลับหัวเราะร้ายหนักกว่าเดิม แล้วหรี่ตามองเขาเหมือนจะบอกว่า ปฏิเสธตอนนี้ไม่ทันแล้ว!
“เสร็จเรียบร้อย ผ่านฉลุย แบบนี้กางเกงในขายดีแน่!” ซูโฮพูดอย่างอารมณ์ดี หญิงสาวรีบเอาเสื้อยืดไปให้จงอิน แล้วพามาหาคยองซู
“วันนี้ขอบคุณมากนะคะคุณพี่ ใส่ชุดนี้กลับได้เลยนะคะถือว่าเป็นค่าตอบแทนเบื้องต้น คือจริงๆแล้ว...หนูว่าชุดเดิมมันเล็กๆเต่อๆเด๋อๆไงไม่รู้น่ะค่ะ” หญิงสาวว่าแล้วยื่นถุงกระดาษมาให้ คยองซูหัวเราะแห้งตอบ “อ่า...ครับ ขอบคุณมาก”
“ว่าแต่คุณพี่นี่ท่าทางจะดูแลน้องดีมากนะคะ ทำอะไรไม่เป็นเลยสักอย่าง แม้แต่กางเกงในยังต้องให้หนูใส่ให้เลย โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” แล้วหล่อนก็กรีดเสียงหัวเราะสะใจดังลั่น คยองซูรีบโค้งลาทุกคนแล้วลากจงอินออกจากร้านอย่างรวดเร็ว
ชุดจากร้านเสื้อผ้าทำให้จงอินเหมือนหลุดมาจากหนังสือแฟชั่น สายตารอบข้างที่แสดงออกชัดเจนว่าชื่นชมและชื่นชอบจงอินทำให้คยองซูเริ่มไม่ค่อยพอใจ
“ที่รัก”
คยองซูยังเร่งฝีเท้าขณะหันมาตอบ “อะไร?”
เออ ว่าแต่ เขาชื่อที่รักเหรอเนี่ย ทำไมหมอนี่ไม่เรียกชื่อเขานะ???
“เดี๋ยวนะ ทำไมนายไม่เรียกชื่อฉัน?”
จงอินเอียงคอไม่เข้าใจ “ชื่อ? ก็ที่รักไง”
“ไม่ใช่! คยองซูน่ะ ฉันชื่อคยองซู!!”
“คยองซู? แต่ฉันตั้งชื่อให้นายว่าที่รักนะ เวลาฉันเรียกทีไรนายก็หันมาทุกครั้งนี่นา” คยองซูขมวดคิ้วนึกไปถึงตอนจงอินเป็นแมว เวลามันร้องเมี้ยวๆทีไรเขาจะหันไปมองทุกที
นั่นคือมันเรียกชื่อเขาเรอะ! ชื่อที่เจ้าตัวตั้งให้ซะด้วย!!
“โอเค งั้นต่อไปนี้เรียกฉันว่าคยองซู”
“ไม่เอา ฉันชอบชื่อที่รักมากกว่า”
“จงอิน!!!” เขาปรามเสียงเข้ม “ถ้ายังดื้อฉันจะตีนาย!!!” คยองซูเงื้อมือจะตี จงอินรีบหดคอหนี
“กะ...ก็ได้!!! แต่ถ้าอยู่กันในห้อง ฉันขอเรียกนายว่าที่รักได้ไหม” สายตาอ้อนๆแบบลูกแมวน้อยกลับมาอีกครั้ง คยองซูหน้าร้อนวูบ ก่อนเผลอตอบตามจิตใต้สำนึก “โอเค”
“น่ารักที่สุดเลย!! ว่าแต่ตอนนี้ฉันขอเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้านายได้ไหม ตัวนี้ไม่มีกลิ่นนาย ไม่หอมเลย” จงอินดึงเสื้อขึ้นมาดม แล้วทำท่าจะถอดออกท่ามกลางสายตาประชาชีที่กำลังตีวงลุ้นรอบๆ
“หยุด!!! ใส่ชุดนี้ไป ถึงห้องค่อยเปลี่ยน!!!”
“แต่!!!!”
“ฉันจะตีนาย!!!!!!!!!!!!!!!!”
“ฮือ..คนใจร้าย!!!!!!!”
..........................................
หลังจากนั้น จงอินก็เริ่มชินกับการใช้ชีวิตเป็นคน แถมเป็นคนที่ทำงานเป็นนายแบบฟรีแลนซ์ของเสื้อผ้าแบรนด์หนึ่งด้วย
จงอินชินกับการเป็นคน ซะจนคยองซูเริ่มจะไม่พอใจเอามากๆ โดยเฉพาะตอนนี้
“ไม่ได้!!” น้ำเสียงด็ดขาดของคยองซูทำให้จงอินหน้าหงอย เซฮุนที่เพิ่งเปลี่ยนชุดหลังจากถ่ายแบบเสร็จเดินมาสมทบ “นะ พี่คยองซู ผมไม่เอาไปขายที่ไหนหรอกน่า เพื่อนๆผมแค่อยากเจอเจ้าจงอินมัน ขอตัวสักคืนเถอะ เดี๋ยวเช้ารีบเอามาคืนเลย”
คยองซูมองมือเซฮุนที่ตบเบาๆบนไหล่กว้างของจงอิน แล้วมองจงอินที่หันไปมองเซฮุนด้วยแววตาขอบคุณ พลันความรู้สึกแปล๊บๆก็เกิดในอก
ทำไมนะ! เดี๋ยวนี้พอชักเริ่มชินกับการเป็นคน ก็เริ่มเที่ยว จากที่ไม่เคยสนใคร ไม่เคยยิ้มให้ใคร ก็ทำทั้งหมดนั่นกับเซฮุน จงอินรักเซฮุนมากหรือไง รักมากจนจะลืมเขาแล้วสินะ ไอ้แมวหลายใจเอ๊ย!!!
“คือจงอินไม่ค่อยได้ไปไหน ฉันเลยกลัวเขาทำตัวไม่ถูก” นี่ก็เป็นอีกประเด็นสำคัญ
“โธ่พี่ รู้จักกันมาเกือบสองเดือนแล้วนะ ผมรู้ว่าไอ้จงอินมันเป็นไง อยู่กับมันแล้วผมสนุกมากเลยอะ รู้สึกเหมือนอยู่กับมนุษย์ต่างดาวเลย ไม่รู้จักอะไรสักอย่าง” เซฮุนว่าแล้วก็หัวเราะ จงอินเห็นเซฮุนหัวเราะก็หัวเราะตาม
“นั่นแหละ ฉันถึงไม่อยากให้เขาไป”
“โธ่~~นะพี่นะ ให้มันไปเปิดหูเปิดตาสักวันเหอะ ผมขอร้อง!!!” เซฮุนทำท่าประกบมือไหว้ท่วมหัว
คยองซูเม้มปากอย่างลำบากใจ หันไปมองจงอินที่ทำท่าอ้อนนักหนาว่าอยากไปแล้วก็ต้องถอนหายใจยาว
“อืม...ก็ได้ ไปดีๆนะ”
“เย้~!!!!” สองหนุ่มกระโดดแปะมือยิ้มร่า เล่นเอาคยองซูรู้สึกไม่ค่อยดีนิดๆ
รู้สึกเหมือนกำลังจะถูกลูกชายทิ้งยังไงยังงั้น ;_;
คยองซูกลับมาห้องพักด้วยความหดหู่อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ยิ่งคิดถึงรอยยิ้มของจงอินที่มีให้เซฮุนแล้วยิ่งทรมานแปลกๆ ไม่อยากให้จงอินไปหาเซฮุนเลย บางแวบในความคิด เขาถึงขั้นอยากจะให้จงอินกลับไปเป็นแมวเหมือนเดิมด้วยซ้ำ
เขาก็แค่อยากให้จงอินเห็นเขาสำคัญที่สุด
และเป็นของเขาคนเดียว...
ห้องที่ไม่มีจงอินมันดูว่างเปล่าและเงียบเหงาอย่างที่คยองซูคาดไม่ถึง ร่างเล็กมุดตัวในผ้านวมผืนหน้ามากว่าสามชั่วโมงแล้ว แต่ตากลมๆยังเบิกโพลงจ้องออกไปนอกหน้าต่าง คิดไปต่างๆนานาว่าจงอินจะทำอะไรอยู่ จะเกิดอะไรกับแมวน้อยของเขาหรือเปล่านะ
เตียงนอนที่ตอนแรกเขาตั้งกฎว่าเขาจะนอนคนเดียว ส่วนจงอินตัวใหญ่ต้องไปนอนที่โซฟาไม่ก็นอนบนพื้น แต่เพราะตื่นมาตอนเช้าแทบทุกวันเขาต้องเห็นจงอินมานอนบนเตียงเดียวกัน...คงชินจากตอนเป็นแมวนั่นแหละ เพราะเขานอนกอดแมวจงอินทุกคืน หลังๆเลยยอมให้จงอินมานอนเตียงเดียวกัน ถึงจะเบียดไปหน่อยก็เถอะ
แต่คืนนี้...เตียงที่เขาเคยคิดว่านอนสองคนมันเบียด พอต้องนอนคนเดียว ทำไมมันกว้างขนาดนี้นะ
คยองซูกระชับผ้าห่ม รู้สึกขอบตาร้อนผ่าวๆ อึดอัดในคอ อยากจะร้องไห้ไงไม่รู้
ตุ้บ! แกร๊ก...
เสียงแปลกๆจากทางระเบียงกระชากสติคยองซูจากภวังค์ทันที ร่างเล็กใจเต้นตุ้บๆ นอนตัวเกร็งหายใจไม่ทั่วท้อง ยิ่งเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่ค่อยๆเดินมาทางห้องนอน คยองซูก็รีบปิดเปลือกตาแน่น กะว่าถ้ามีโจรเข้ามาเจอเขานอนหลับก็คงไม่ทำอะไรล่ะมั้ง
คยองซูปรือตามองด้วยใจที่สั่นสะท้าน เห็นเงาร่างสูงใหญ่เพียงแวบเดียวเขาก็รีบหลับตาปี๋ คอแห้งผาก ทั้งร่างสั่นอย่างบังคับไม่อยู่ ปกติเขาเป็นคนขี้กลัวและไม่ค่อยสู้คนอยู่แล้ว ยิ่งมาเจอโจรแบบนี้ เขาจะทำยังไง!!!
เสียงฝีเท้าที่ถึงจะเบาแต่เขาก็ยังได้ยินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ...เรื่อยๆ
วินาทีถัดมาเตียงนอนข้างตัวเขาก็ยุบ คยองซูกำมือแน่น ภาวนาขอให้อย่าเกิดเรื่องน่ากลัวขึ้นเลย
กลิ่นน้ำหอมผสมกลิ่นแอลกอฮอลล์จางๆโชยเข้าจมูก ก่อนเสียงทุ้มแหบพร้อมลมหายใจอุ่นๆจะเป่ารดข้างหูของเขา
“ที่รัก....” เสียงคุ้นหูนั้นซัดเอาความหวาดกลัวทั้งหมดของเขาหายไปทันที คยองซูโล่งอกวาบเบิกตาโพลง และพบหน้าคมคายในระยะใกล้จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจ
จงอินถอดฮู้ทที่คลุมศีรษะตัวเองออก ภายใต้แสงบางเบาจากดวงดาวและดวงจันทร์จากนอกหน้าต่าง สะท้อนดวงตาคู่นั้นจนดูคล้ายกับลูกแก้วสีนิลแวววาม
“จงอิน กะ...เกิดอะไรขึ้น ฉันตกใจหมดเลย ทำไมไม่เข้ามาทางประตูดีๆ??!!!”
จงอินยังมองเขานิ่ง นิ่งซะจนคนตัวเล็กต้องเผลอกลืนน้ำลายลงคอ
“ไหนว่าคืนนี้จะไปเที่ยวกับเซฮุน”
“ไม่สนุก ไม่ชอบเลย”
“ไหน เล่าซิ เกิดอะไรขึ้น” คยองซูดันตัวเองลุกขึ้นนั่ง อะไรบางอย่างทำให้เขาไม่กล้าสบตาจงอินตรงๆ ทุกวินาทีที่เขาค่อยๆเปลี่ยนท่าจากนอนเป็นนั่ง ปลายจมูกคมยังชิดจนแทบจะชนกับปลายจมูกเขา ลมหายใจระอุเคล้ากลิ่นแอลกอฮอลล์ยิ่งทำให้ชีพจรคยองซูเต้นผิดจังหวะ
ดาวน์โหลดที่เหลือจนจบได้ที่ http://www.mediafire.com/?0x9wmca3puprpk2 << รวมตั้งแต่ต้นจนจบเลยจ้า แจกแล้วขี้เกียจอัพต่อ ๕๕๕ (จริงๆมันเป็นแค่ SF อะนะ)
ใครอยากเม้นต์มาเม้นต์ได้ในหน้าฟิคนี้ หรือทักทายได้ที่ @shotapu นะจ๊ะ :)
เม้นต์ติด่าว่าชมได้เต็มที่ ถ้ามันจบห้วนหรือสั้นไปอาจมีตอนต่อแบบจบในตอนต่อไปนะจ๊ะ
ขอบคุณมากค่ะ
ความคิดเห็น