ลำนำรักเหนือกาลเวลา

ลำดับตอนที่ #2 : โลกใบใหม่

อุแว๊ๆ ๆๆๆ 

เสียงทารกน้อยดังขึ้นท่างกลางฤดูหนาวที่มีหิมะโปรยปราย และ ความยินดีของครอบครัวตระกูลเหวิน

“ลูกสาว เจ้าค่ะ”หมอตำแยอุ้มเด็กออกมา

 

 “ลูกสาว....”ช่างเป็นความยินดีของตระกูลนี้ยิ่งนัก เพราตระกูลของเขามีลูกชายถึงสี่คนแล้ว  ผู้นำตระกูลเดินเข้าไปหาภรรยา 

 

“น้องหญิง....เราจะตั้งชื่อลูกว่ายังไงดีนะ”  “ข้าจะให้นางชื่อว่าเหม่ยเหลียน....เจ้าค่ะ” ฮูหยินตอบอย่างอ่อนแรง “ชื่อเพราะจริง  เจ้านอนพักเถอะ”

 

เหม่ยเหลียนกิดในตระกูลแม่ทัพ เธอเป็นลูกสาวคนเดียวทุกคนจึงคอยดูแลเอาใจใส่เธอเสมอ 

เมื่อเธออายุ3ขวบความทรงจำทั้งหมดในอดีตชาติพรั่งพรูเข้ามาในหัวของเธอทำให้จากเด็กสาวที่ร่าเริงกลายเป็นคนเย็นชาในชั่วข้ามคืน

 

เธอเรียนเล่นกู่เจิงจนชำนาญตั้งแต่สี่ขวบ

อายุห้าขวบเธอขอท่านพ่อเรียนเรื่องสมุนไพรและพิษทำให้ร่างกายเธอต้านทานพิษได้

อายุหกขวบเรียนเรื่องการถอนพิษ

 

อายุเจ็ดขวบเรียนเย็บปักถักร้อยจนชำนาญ เธอเย็บเป็นรูปสัตว์ในป่าสวยงามราวกับมันมีชีวิต

อายุเก้าขวบเธอได้เรียนแพทย์จนแตกฉาน

เมื่อเธออายุได้สิบขวบ เธอขอท่านพ่อเรียนวรยุทธ์และกำลังภายในจนแตกฉานชำนาญ

 

“เหม่ยเหลียน  สุขสันต์วันเกิด”ฮูหยินลู่เลี่ยงยื่นของขวัญให้ลูกสาว  “ท่านแม่ขอบคุณเจ้าค่ะ” หลินฮวากระโดดกอดแม่แต่โดนแม่ตีขาก่อน “โอ้ย....ท่านแม่ตีข้าทำไมเจ้าค่ะ”เหม่ยเหลียนเจ็บจนน้ำตาเล็ด

 

  “เป็นหญิงหัดสำรวมกริยาบ้างสิ”ฮูหยินเอ็ดเหม่ยเหลียน “ขออภัยเจ้าค่ะ....”  เหม่ยเหลียน ลูบขาตัวเอง  

 

ตอนนี้เหม่ยเหลียนอายุได้17ปีแล้ว ตอนนี้เธอเป็นหญิงที่สุดเมืองบรรดาท่านชายทั้งหลายต่างก็จับตามอง

บ้างก็มาสู่ขอไปเป็นภรรยาแต่โดนเหม่ยเหลียนปฏิเสธกลับไปหมด ด้วยเหตุผลที่ว่า เธอไม่พร้อม....... 

 

“น้องหญิง  ข้าให้เจ้า”พี่หยางหลงยื่นกล่องของขวัญรูปร่างยาวให้เธอ “ขอบคุณเจ้าค่ะพี่ใหญ่”  เหม่ยเหลียนรีบรับของด้วยความดีใจ

 

“น้องหญิง  นี่ของเจ้า”พี่เลี่ยงเฟิ่งยื่นของที่ห่อผ้าขาวให้ขนาดไม่ยาวมาก “ขอบคุญเจ้าค่ะ” เหม่ยเหลียน ยิ้มรับของ

 

“นี่ของเจ้าน้องรัก”พี่ไป๋หยางยื่นกล่องเล็กๆให้เธอ “ขอบคุณเจ้าค่ะ”แล้ว ก็กระโดดกอดพี่ไป๋หยาง ในบรรดาพี่ชายเหม่ยเหลียนสนิทกับพี่ชายคนเล็กมากที่สุดเพราะมีความเข้าใจกันดี

 

"นี่ของเจ้า..."พี่หวางจื่อพี่เล็กยื่นถุงสีแดงเล็กๆให้เเล้วเดินออกไปจากตรงนั้น "ท่านพี่หวาง เป็นอะไรรึพีไป๋หยาง"เหม่ยเหลียน ยังมองตามหลังหวางจื่อ "นี่เจ้ายังไม่ชินกับความเย็นชาของหวางจื่ออีกรึ"ไป๋หยางเดินมาลูบหัว เหม่ยเหลียน

 

เหม่ยเหลียนถือของขวัญกลับไปที่ห้อง เธอรีบเปิดของขวัญดูของชิ้นแรกดู เป็นของขวัญที่พี่หยางหลงให้เธอ ชิ้นแรกเป็นปิ่นปักผมทำจากเงินแกะสลักลายดอกเหมย เมื่อถอกปลอกออกจะกลายเป็นมีดขนาดเล็กซึ่งแหลมคมมาก  

 

ของขวัญชิ้นที่สองที่พี่เลี่ยงเฟิ่งเป็นคนให้เป็นมีดดาบขนาดเล็ก ปลอกดาบทำจากงาช้างแกะสลักเป็นรูปดอกโบตั๋น

 

ชิ้นที่สามที่พี่ไป๋หยางให้เป็นยาพิษชนิดร้ายแรงที่สุดและยาถอนพิษ ชิ้นที่สี่ที่หวางจื่อเป็นคนให้เป็นสร้อยเงินจี้สร้อยเป็นตลับใส่เข็มพิษ 

 

"ท่านพี่ทั้งสี่จะให้ข้าไปสู้กับใครเนี่ย"ของแต่ละชิ้นสมกับเป็นลูกแม่ทัพจริงๆเหม่ยเหลียนคิดในใจ ส่วนของฮูหยินเป็นชุดจีนเนื้อดีสีชมพูอ่อนตัดกับสีฟ้าลายเกล็ดหิมะ

 

" เหม่ยเหลียน  พ่อเข้าไปได้มั้ย"เสียงท่านพ่อพ่อของเธออยู่น่าประตู "เชิญ เจ้าค่ะ"เหม่ยเหลียนเดินไปเปิดประตู  "มีอะไรรึเจ้าคะ" เหม่ยเหลียนนั่งลงตรงข้ามกับท่านพ่อของเธอ 

 

"ตอนไหนเจ้าจะออกเรือน"ท่านพ่อพูดสีหน้าจริงจัง "ลูกยังไม่พร้อมเจ้าค่ะ" "เหตุใดเจ้าถึงไม่พร้อม" "ลูกกลัว...ลูกไม่อยากเสียใจเพราะความรักอีก"เหม่ยเหลียนน้ำตาคลอ 

 

"ลูกพูดว่าไม่อยากเสียใจเพราะความรักอีกอย่างนั้นรึ"

"เอ่อ...ลูกบอกว่าไม่อยากเสียใจเพระความรักน่ะเจ้าค่ะ"เหม่ยเหลียนรีบแก้ตัว "ลูกอยากเข้าไปในวังหรือไม่"

 

"ท่านพ่อจะส่งให้ข้าไปเป็นสนมของบรรดาองค์ชายอย่างนั้นรึ"เหม่ยเหลียนขึ้นเสียง "ทางวังหลวงส่งสานมาให้ลูกสาวของแม่ทัพ เสนบดี พ่อค้า เจ้าเมือง เข้าไปรับการคัดเลือกเป็นชายาขององค์รัชทายาท"

 

"ลูกไม่ไปเจ้าค่ะ!" "เจ้าต้องไป เหม่ยเหลียนทำเพื่อครอบครัวเรา พ่อขอร้อง"พ่อเธอใช้สายตาอ้อนวอน "ก็ได้เจ้าค่ะ"  "งานจะเริ่มขึ้นอีก5วัน เจ้าจงเตรียมตัว"แล้วพ่อเธอก็เดินออกไป

 

"เฮ้อ...ชีวิตฉัน"เหม่ยเหลียนได้แต่นั่งถอนหายใจ "คุณหนูเป็นอะไรรึเจ้าคะ"สาวใช้คนสนิทเดินมานั่งลงข้างๆเธอ "ผิงผิงนี่ข้าต้องเข้าวังจริงๆใช่มั้ย"  "จริงเจ้าค่ะ" เหม่ยเหลียนถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะเหาะออกไปทางหน้าต่าง

 

ป่าใหญ่มีสัตวมากมายหลายชนิด อีกทั้งดอกไม้มีพิษต่างๆ เหม่ยเหลียนนั่งอยู่ข้างๆธารน้ำใส  เธอชอบมาที่นี่เวลาที่เธอไม่สบายใจ 'ข้าวเราเลิกกันเถอะ เราเลิกกันเถอะๆๆ  ประโยคเดิมๆดังก้องอยู่ในหูเธอ "แค่ประโยคเดียว ทำให้เรากลัวได้ขนาดนี้เลยหรอ ทำไมฉันรักเขาขนาดนั้นนะ"

 

เหม่ยเหลียนนั่งคิด "ช่างเถอะมันก็แค่อดีต แค่ผู้ชายเลวๆ" เธอยืนขึ้นแล้วเดินเข้าไปในป่า งี๊ดๆๆๆๆ"เสียงอะไรน่ะ"เธอเดินไปตามเสียง "ลูกจิ้งจอกขาว?"

เธอเดินเข้าไปหาจิ้งจอกขาวขาของมันติดช่วงนายพราน เธออื้มมือไปช่วยมันก็พยายามถอยออกห่างจากเธอ "ไม่ต้องกลัวข้าจะช่วยเจ้า" เธอเอื้อมมือไปปลดบ่วง

 

เหม่ยเหลียนมองดูที่ตัวเเละขามันดูเหมือนจะมีเลือดไหลซิบๆ "ข้าจะรักษาเจ้า"เธออุ้มลูกจิ้งจอกขาวแล้วใช้วิชาตัวเบากลับบ้าน "ผิงผิง ผิงผิง ไปเตรียมเบาะเล็กๆและยารักษาแผลให้ข้า"เหม่ยเหลียรีบเดินเข้ามาในห้อง แล้วค่อยๆวางลูกจิ้งจองลง "คุณหนูไปไหนมาเจ้าคะ ทำไมมีลูกจิ้งจอกขาวมาด้วย"

"ข้าเข้าไปในป่ามา"เหม่ยเหลียนตอบพลางทำแผลให้ลูกสุนัขจิ้งจอก 

 

"แล้วคุณหนูเจอมันได้ยังไงเจ้าคะ"ผิงผิงท่าทางสอดรู้สอดเห็น "ไว้ข้าจะเล่าให้เจ้าฟัง"

"คุณหนูจะให้เจ้าจิ้งจอกน้อยชื่อว่าอะไรเจ้าคะ"   "หลินหลินดีหรือไม่"เหม่ยเหลียนหันมายิ้มให้ผิงผิง

"เจ้าค่ะ"   "หลินหลินเจ้าอยู่กับข้านะ"เหม่ยเหลียนลูบหัวหลินหลิน "ข้าถูกชะตากับมันจัง"