Pretty Boy [ALLCHEN]

ลำดับตอนที่ #8 : Special you are my smile CHEN

Special you are my smile CHEN

ตอนพิเศษที่คุณก็มีส่วนร่วม

------------------------------------

เวลา 04.00 ตามเวลาของเกาหลี

ถึงแม้จะดึกดื่นค่อนคืนแต่ห้องซ้อมของ exo ก็ยังเปิดไฟไว้บ่งบอกว่ายังมีคนอยู่ในห้องซ้อม เช่นเดียวกับที่หน้าตึก sm ค่ายเพลงยักษ์ใหญ่ที่ exo สังกัดอยู่ ยังมีเหล่าแฟนคลับบางส่วนที่มานั่งรอพวกเขา

เวลาผ่านไปไฟที่ห้องซ้อมถูกปิดลง เหล่าแฟนคลับที่นั่งรออยู่บริเวณหน้าตึกลุกฮือขึ้น ป้ายไฟกับผ้าเชียร์ที่มีชื่อของเมมเบอร์สุดโปรดถูกชูขึ้นเพื่อให้ง่ายต่อการมองเห็น

ประตูถูกเปิดออกเผยให้เห็นร่างของชายหนุ่มทั้งสี่คนที่เดินออกมา ชานยอล แบคฮยอน เฉิน และเมเนเจอร์ ทั้งสี่คนเดินตรงไปยังลานจอดรถเหล่าแฟนคลับจึงวิ่งตามไป ท่ามกลางความวุ่นวายสายตาของชายหนุ่มหนึ่งในนั้นก็มองเห็นผ้าเชียร์สีเหลืองอ่อนตกอยู่ที่พื้น

ผ้าเชียร์ที่มีตัวอักษรภาษาอังกฤษสีเข้มเขียนไว้ว่า  CHEN  แฟนคลับหลายคนเหยียบย่ำไปที่ผ้าเชียร์ผืนนั้น เพียงเพราะรีบวิ่งเข้ามาถ่ายรูป ชานยอลและแบคฮยอน...จงแดรู้ว่ามันต้องเป็นแบบนั้น

ทุกคนขึ้นรถไปก่อนส่วนจงแดก็ยิ้มให้แฟนคลับเหล่านั้น...ยิ้มที่ใครก็บอกว่าสดใส แต่จะรู้บ้างไหมว่าข้างในนั้นกลับมีแต่ความมืดมน

เมื่อทุกคนขึ้นมาบนรถครบ รถคันสีดำเงางามก็มุ่งตรงออกไปที่หอพัก exo

"เอ่อ ฮยองฮะคือผมเพิ่งนึกได้ว่าลืมของสำคัญไว้ที่ห้องซ้อม ฮยองช่วยจอดรถก่อนได้ไหมฮะ"

จงแดเอ่ยบอกเมเนเจอร์ฮยองอย่างเกรงใจ

"อืม เอาสิ เดี๋ยวฮยองจอดรถรออยู่ตรงนี้นะ"

"แต่ผมว่าฮยองไปส่งชานยอลกับหมาแบคก่อนเถอะครับ ผมกลับเองได้แล้วอีกอย่างทุกคนก็คงอยากพักแล้ว"

"นี่ไอ้เป็ดถ้านายมัวแต่พูดแล้วไม่ไปเอาของสักทีแบบนี้พวกฉันคงได้พักหรอกนะ"

เสียงกวนๆของแบคฮยอนพูดขึ้นทำให้จงแดเบ้ปาก แล้วหันมาเปิดประตูรถที่จอดสนิทดีแล้ว

"ผมจะรีบไปรีบกลับนะครับ"

ชายหนุ่มร่างเล็กออกมายืนที่บริเวณลานจอดรถ เมื่อกลับมาแล้วไม่พบเหล่าแฟนคลับ ผ้าสีเหลืองอ่อนที่มีรอยเปื้อนยังอยู่ที่เดิม...

จงแดไม่ได้ลืมของ แต่ที่กลับมาเพราะจะมาเอาของใหม่กลับด้วยต่างหาก และมันก็คือผ้าเชียร์ผืนนี้

จงแดเดินไปหยุดอยู่ที่ผ้าผืนนั้น ก้มตัวไปหวังจะหยิบมันขึ้นมา แต่แล้วก็มีมือปริศนาหยิบมันไปเสียก่อน

"ผ้าผืนนี้น่ะไม่ใช่ของพี่สักหน่อย"

เสียงหวานของผู้หญิงทำให้จงแดขมวดคิ้ว ก่อนจะหันไปมอง หญิงสาวตัวเล็กหน้าตาน่ารักยืนยิ้มให้เขา ที่คอห้อยกล้องไว้ มือทั้งสองข้างถือผ้าเชียร์สองผืนไว้ หนึ่งในนั้นคือผ้าสีเหลืองที่จงแดกำลังจะเก็บขึ้นมาในตอนแรก

"ผืนนี้ต่างหากที่เป็นของพี่"

หญิงสาวยื่นผ้าสีฟ้าที่คงจะถือมาก่อนหน้านี้ให้กับจงแด จงแดยื่นมือไปเอาผ้าผืนนั้นแล้วคลี่มันออก ตัวอักษรภาษาอังกฤษสีเข้มตัดกับสีฟ้าอ่อนทำให้มันเด่นขึ้น และเมื่อจงแดได้อ่านข้อความนั้นก็ถึงกับยิ้มออกมา

          You are my smile CHEN

แชะ!!

เสียงชัตเตอร์ดังขึ้นพร้อมกับแสงแฟรชทำให้จงแดหันมามองเด็กสาวอีกครั้ง เด็กสาวลดมือที่ถือกล้องลงแล้วยิ้มให้จงแดอีกครั้ง จงแดจึงยิ้มตอบ

"พี่คือรอยยิ้มของฉัน เมื่อพี่ยิ้มนั่นหมายถึงฉันยิ้มด้วย เสียงหัวเราะของพี่ก็คือเสียงหัวเราะของฉัน"

"ฉันไม่รู้ว่าจะได้มีโอกาสไปดูพี่ที่คอนเสิร์ตหรือที่งานต่างๆ รึเปล่า ฉันไม่รู้ว่าจะได้มีโอกาสมาคุยกับพี่แบบนี้อีกไหม ฉันไม่รู้ว่าพรุ่งนี้หรือวันต่อๆ ไปจะเป็นยังไง"

"แต่มีแค่สิ่งเดียวที่ฉันรู้ นั่นคือไม่ว่าวันนี้หรือวันไหนฉันก็จะยังรักพี่ เพราะพี่คือคนที่ทำให้ฉันรู้จักเอ็กโซ เพราะรอยยิ้มของพี่ที่ทำให้ฉันยิ้มตาม เสียงหัวเราะของพี่ก็ทำให้ฉันหัวเราะตาม"

"ในวันที่พี่ไม่มีใครหรือมองหาคนที่รักพี่ ขอให้พี่รู้ไว้ว่าฉันคือหนึ่งในนั้น หนึ่งในคนที่รักพี่ หนึ่งในคนที่จะคอยให้กำลังใจพี่ หนึ่งในคนที่จะคอยสนับสนุนพี่"

"ฉันขอให้พี่อย่าร้องไห้เวลาเสียใจหรือเศร้า แต่ฉันขอให้พี่ยิ้ม ยิ้มให้กับทุกสถานการณ์ ฉันรู้ว่าคงเป็นไปไม่ได้ ที่ขอไปไม่มีใครทำได้แม้แต่ฉัน แต่ที่ฉันจะบอกพี่ก็คือ อย่าทิ้งรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของพี่นะ"

เด็กสาวพูดออกมาทั้งน้ำตา แต่กระนั้นรอยยิ้มของเธอก็ยังคงไม่เคยจางหาย เพราะว่ารอยยิ้มของเด็กสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าก็กำลัง...ยิ้ม

"บอกให้พี่ยิ้มแต่ทำไมตัวเองร้องไห้ล่ะ"

จงแดเอื้อมมือไปยีหัวของเด็กสาว ทั้งสองยิ้มให้กัน ยิ้มที่จริงใจต่อกัน ยิ้มที่ส่งผ่านความรู้สึกทั้งหมด ยิ้มที่บอกทุกอย่างโดยไม่ต้องเอ่ยปากบอกหรือรอรับจากของขวัญ

         "ไม่ว่ายังไงฉันก็คือแฟนคลับที่รักพี่หมดใจ พี่เฉิน ^_^ "

 END

จบแล้ว ฮ่าาา มันออกมาจากใจไรท์เลยอ่ะ ความรู้สึกของไรท์ออกมาแบบนี้เลย เพราะว่ารอยยิ้มของพี่เฉินก็คือ รอยยิ้มของไรท์และทุกคนใช่ไหมคะ? เวลาไรท์เห็นพี่เฉินยิ้มไรท์จะชอบยิ้มตามทุกที ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทุกคนเป็นเหมือนไรท์ไหม? 55เอาเป็นว่าเรารักพี่เฉินไปด้วยกันเนอะ ^_^

G  Minor!