คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Mistake 5
Mistake
5
ถ้าให้ยอมอยู่ใต้อำนาจใครสักคนไปตลอด คิม จงแด คนนี้ขอไม่ทำ!!
ตอนนี้จงแดกำลังใช้สมองคิดอย่างหนักว่าจะทำยังไงถึงจะต้องออกไปจากคฤหาสน์หลังนี้ได้ หลังจากที่ทะเลาะกับจุนมยอนเมื่อคืนพอตื่นเช้ามาอีกทีจงแดก็ไม่เจอคนขี้โมโหและอารมณ์แปรปรวนคนนั้นอีกเลย แต่เห็นจื่อเทา (มือขวาของจุนมยอน) บอกว่าเจ้าบ้านั่นมีประชุมแต่เช้าเลยต้องรีบเข้าบริษัท
ซึ่งจงแดก็คิดว่าการที่จุนมยอนไม่อยู่แบบนี้ช่างเป็นโอกาสอันเหมาะเหลือเกินที่จะทำการลักลอบหนีออกจากบ้าน(?)ของเจ้านั่น แต่จะให้จู่ๆก็เดินโท้งเท้งออกไปล่ะก็มีหวังเรื่องถึงหูจุนมยอนน่ะสิ และถ้าเป็นแบบนั้น...จงแดเตรียมรับศึกหนักได้เลย!
ไม่ใช่ว่ากลัวว่าจุนมยอนจะทำร้ายอะไรตัวเองหรอกนะ แต่ที่กลัวก็คือ...กลัวว่าจงแดจะไปทำให้คนที่ไม่รู้เรื่องต้องเดือดร้อน โดยเฉพาะแบคฮยอน และจงแดก็คงจะยอมไม่ได้หากต้องให้แบคฮยอนต้องมาเจ็บตัวเพราะเขาตามพี่อี้ชิงไปอีกคน
"นายหญิงจะรับอะไรไหมครับ?”
เสียงเรียกที่ดังขึ้นไม่ใกล้ไม่ไกลทำเอาจงแดที่กำลังตกอยู่ในวังวนแห่งความคิดต้องสะดุ้งนิดหน่อย และพอเงยมองหน้าแขกผู้เข้ามาเยือนแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยจงแดถึงได้เจอกับผู้ชายตัวสูงใหญ่ มีถุงใต้ตาคล้ำเหมือนหมีแพนด้า และหน้านิ่งดั่งหินก็มิปาน
จงแดมองหน้าจื่อเทาแล้วกระพริบตาปริบๆ สายตาสอดส่ายไปบริเวณรอบๆแล้วถึงได้รู้ว่าตัวเองนั้นกำลังนั่งเหม่อจมอยู่กับความคิดที่จะหนีออกไปจากที่นี่จนลืมไปเสียแล้วว่ากำลังนั่งอยู่ที่ห้องรับแขก โดยมีลูกน้องของไอ้คนเจ้าโมโหนั่นยืนรายล้อมอยู่แทบจะเรียกได้ว่า รอบตัว!
"อ่า...ไม่ดีกว่าล่ะ นายมีอะไรจะทำก็ไปทำเถอะ" เมื่อตั้งสติได้จงแดจึงบอกปัดไปเพื่อที่ตัวเองจะได้มีเวลาคิดหาทางหนีออกไปเยี่ยมพี่อี้ชิงสักที
"ขอบคุณครับนายหญิง"
"อืม ไม่เป็น...ระ...ห๊ะหา" เพราะเมื่อก่อนหน้านี้มัวแต่คิดที่จะหาทางหนีจงแดเลยไม่ได้สนใจฟังสรรพนามที่อีกคนเรียกมากนัก แต่เพราะตั้งสติได้แล้วเมื่อกี้จงแดเลยเกิดอาการสะตั้นไป "มะ เมื่อกี้นายเรียกฉันว่าอะไรนะ!?!”
"นายหญิงครับ"
"จะบ้ารึไง! ฉันเป็นผู้ชายนะจะมาเรียกว่านายหญิงได้ยังไงกัน! บ้าไปแล้วรึไง"
"มันเป็นคำสั่งของคุณจุนมยอนน่ะครับ" จื่อเทาตอบอย่างนอบน้อม
"แต่ฉันไม่ชอบ!”
"ขอบโทษด้วยครับนายหญิง แต่ผมคงจะเลิกเรียกไม่ได้จริงๆครับ"
จื่อเทาโค้งให้จงแดอย่างนอบน้อมอีกครั้ง ก่อนจะหมุนตัวหันหลังแล้วเดินหนีออกไปจากห้องนั่งเล่นที่จงแดนั่งอยู่ โดยมีสาวใช้กำลังยืนยิ้มให้กับอาการง้องแง้งแสนน่ารักน่าชังของนายหญิงคนใหม่อย่างเอ็นดู
"บ้าที่สุดเลย!"
จงแดกอดอกเชิดหน้าพร้อมกับพองแก้มอย่างคนโดนขัดใจ ร่างบางบ่นพึมพำๆกับตัวเองอยู่นานสองนานก่อนจะล้มตัวลงนอนไปกับโซฟาตัวใหญ่
ตอนนี้จงแดกำลังเข้าข่ายคิดหนัก คิดมาก คิดมันไปต่างๆนานา แต่หลักๆก็คงจะยังหนีไม่พ้นเรื่องหนีออกไปเยี่ยมพี่อี้ชิงที่ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง
จะมีคนดูแลรึเปล่า?
แล้วจะดูแลดีแค่ไหนกัน?
กับข้าวอร่อยถูกปากรึเปล่า
จะมีใครไปเยี่ยมบ้างไหม?
ตอนนี้พี่อี้ชิงกำลังทำอะไรอยู่?
พี่อี้ชิงจะเหงาไหมนะ?
เฮ้อ~ คิดไปคิดมาก็ได้แต่ถอนหายใจซ้ำๆ เหมือนเดิมไม่มีผิดเผลกไปจากเดิม ถ้าเกิดว่าจงแดฉลาดกว่านี้อีกสักหน่อยก็คงไม่ต้องมาคิดนานขนาดนี้หรอก
อยากจะเป็นนางเอกหนังนางเอกละครที่น้อยใจพระเอกแล้วปีนหน้าต่างหนีพระเอกเวลาโดนขัง อยากจะ...
เดี๋ยวนะ!?!
ปีน
หน้า
ต่าง
งั้น
เหรอ?
หึหึ! บางทีคิม จุนมยอน อาจจะไม่ได้คิดไว้สินะว่าจงแดจะบ้าบิ่นได้ขนาดนี้ : )
"ทุกคนแยกย้ายไปทำงานของตัวเองเถอะครับ พอดีผมรู้สึกง่วงๆอยากจะพักผ่อนสักหน่อย"
เมื่อเริ่มที่จะคิดอะไรออกมาบ้างสักหน่อยแล้วจงแดไม่รีรอที่จะทำมันในทันที เพราะตอนนี้เขาเป็นห่วงพี่อี้ชิงเหลือเกิน จงแดจะกลายเป็นคนอกตัญญูทันทีที่ไม่แม้แต่จะคิดถึง หรือเป็นห่วงผู้มีพระคุณอย่างอี้ชิง และที่สำคัญที่สุดคือ สาเหตุที่ทำให้ผู้มีพระคุณอย่างอี้ชิงต้องไปนอนเล่นกินลมชมวิว(?)อยู่ที่โรงพยาบาลก็คือเขา...คิม จงแด
ต้องทำอะไรสักอย่างไม่ใช่อยู่เฉยๆแบบนี้...
"แต่ว่า...นายหญิงค่ะ คือ...”
"จุนมยอนสั่งให้เฝ้าผมตลอดเวลา?" เมื่อเห็นว่าสาวใช้เริ่มจะอึกอัก และพูดไม่ออก บอกไม่ถูกสักทีจงแดเลยลองเกริ่นเรื่องที่น่าจะเป็นมากที่สุด โดยไม่ลืมที่จะหยิบยกประเด็นสำคัญที่สุดขึ้นมา
ประเด็นของ คิม จุนมยอน
และเมื่อได้ฟังคำตอบที่ตนก็รู้อยู่แล้วว่าคืออะไร แต่จะให้ทำยังไงจงแดก็ยังหงุดหงิดและไม่พอใจอยู่ดี
"คือ...เอ่อ...ใช่ค่ะนายหญิง นายท่านสั่งไว้ว่าห้ามให้นายหญิงคลาดสายตาเด็ดขาด"
สาวใช้หน้าตาน่ารักคนเดิมตอบ สิ่งที่จงแดคิดไว้มันไม่ได้ผิดเพี้ยนไปเลยสักนิด คนอย่างคิม จุนมยอน จะทำอะไรทั้งทีมันก็ต้องรอบคอบจนเรียกได้ว่าเพอร์เฟค ไม่มีแม้แต่ที่ติเป็นธรรมดา แต่ในเมื่อจงแดก็ไม่ได้อับจนปัญญาถึงขนาดเอาตัวรอดแค่นี้ไม่ได้ซะหน่อย เพราะถ้าจงแดไม่รู้จักวิธีเอาตัวรอดล่ะก็ ป่านนี้คงได้โดนหลอกไปทำอะไรต่อมิอะไรหรือไม่ก็อาจจะตายไปแล้วก็ได้
เพราะฉะนั้น คิม จงแด จะไม่มีทางให้ คิม จุนมยอน มาอยู่เหนือเขาได้ตลอดไปหรอก ในเมื่อชีวิตนี้ก็เป็นของเขา ลมหายใจนี้ก็เป็นของเขา ร่างกายนี้ก็เป็นของเขา ทุกๆอย่างในร่างกายของเขายังไงๆมันก็ต้องเป็นของเขาไม่ใช่จุนมยอนหรือใครๆ และเขาจะไม่ให้ใครมาบงการชีวิตของเขาไปตลอดหรอก!!
ไม่ว่าจะต้องเจอกับอะไรในอีกไม่ช้านี้ แต่คิม จงแด จะไม่ท้อและไม่หยุดทำตามสิ่งที่ถูกต้องเด็ดขาด! ในเมื่อเขาเป็นคนทำให้พี่อี้ชิงต้องเจ็บตัวเขาก็ต้องดูแลพี่อี้ชิงเป็นการตอบแทนสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างสิ จะให้มานั่งรอฟังคำสั่งของคนอื่นแบบนี้ไปตลอดนั้น...
...คิม จงแด ขอไม่ทำ!!
ตอนนี้จงแดกำลังนั่งอยู่บนเตียงกว้างภายในห้องที่จุนมยอนให้เขาซุกหัวนอนถามว่าขึ้นมาได้ไง
ย้อนกลับไปก่อนจงแดจะมาอยู่บนห้องได้
'ผมขอขึ้นไปนอนบนห้องได้ไหมครับ พอดีรู้สึกเพลียๆยังไงก็ไม่รู้' หลังจากที่นอนบ่นกับตัวเองจบไปพักใหญ่จงแดก็เพิ่งจะเอื้อนเอ่ยประโยคแรกออกมา
เหล่าสาวใช้มองหน้ากันไปกันมาอย่างเลิกลัก ก่อนที่สาวใช้คนเดิมจะเป็นคนเอ่ยออกมา
'งั้นให้ดิฉันไปส่งนะค่ะ'
'ขอบคุณครับ'
เรื่องทุกอย่างก็เป็นอย่างที่ผมได้เล่าไป(สั้นๆ)นั่นแหละครับ และตอนนี้ผมก็เหลือแค่รอเวลาให้พวกเขาตายใจคิดว่าผมคงไม่หนีออกไปไหน ถึงแม้จะรู้สึกหงุดหงิดกับการที่ต้องมารออะไรแบบนี้ไปหน่อย แต่จงแดก็คงจะทำอะไรไปไม่ได้มากกว่านี้อีกแล้ว
เฮ้อ~ เวลานี่มันช่างเดินช้าเสียจริง
15 นาทีผ่านไป
ตุ้บ!!
ร่างเล็กๆของจงแดตกลงสู่พื้นได้อย่างสวยงาม หลังจากที่รอจนเวลาล่วงเลยไปนาน(มั้ง)จงแดก็ตัดสินใจแอบย่องลงมาที่บริเวณระเบียงเลือกตรงที่มีความห่างจากพื้นดินน้อยที่สุดแล้วจึงกระโดดลงมาอย่างที่เห็น
สวนหลังบ้านคือที่ที่จงแดใช้เป็นทางหนี เพราะว่าคนไม่ค่อยจะเดินผ่านแถวนี้บ่อยนัก รวมทั้งตอนนี้มันก็เที่ยงกว่าๆแล้ว ซึ่งมันก็คือเวลาพักกินข้าวของหลายๆคน บอดี้การ์ดที่ยืนเฝ้าบริเวณรอบๆบ้านจึงไม่เยอะเหมือนช่วงเช้า
จงแดมองซ้ายมองขวาให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครสามารถมาเห็นตอนเขากำลังจะหนี เมื่อทางสะดวกจงแดก็รีบวิ่งตรงไปที่กำแพงทันที เพราะตอนสมัยมอปลายจงแดเคยแอบปีนกำแพงหนีเรียนบ่อยๆ(?)เลยทำให้ความสูงของกำแพงคฤหาสน์หลังนี้ไม่เป็นปัญหาต่อร่างเล็กเลย
"ฮึบ!!"
ตุ้บ!!
เป็นอีกครั้งที่ร่างของจงแดตกลงสู่พื้น(?)อย่างสวยงาม ร่างบางไม่รีรอที่จะเสียเวลายืนอยู่ตรงนั้นนานก็รีบออกตัววิ่งไปทางหน้าปากซอยที่ห่างออกไปหลายกิโล
ระหว่างที่วิ่งมาจงแดไม่ลืมที่จะหันกลับไปมองทางด้านหลังเพื่อสังเกตการณ์ รู้สึกโล่งใจไม่น้อยที่เวลาหันไปแล้วไม่เจอใครวิ่งตาม ร่างบางหยุดยืนบริเวณหน้าปากซอยเพื่อรอรถแท๊กซี่สักคัน
ว่าแต่...พี่อี้ชิงอยู่โรงบาลไหนกันล่ะเนี่ย แถวนี้ก็ใช่ว่าจะมีแค่ที่เดียวซะด้วยสิ อ่าาาา
จริงสิ! แบคฮยอนก็สนิทกับพี่อี้ชิง เขาน่าจะรู้เรื่องที่พี่อี้ชิงถูกทำร้ายจนเข้าโรงพยาบาลแล้วก็ต้องไปเยี่ยมมาแล้วแน่ๆ
จงแดหยิบเอาเครื่องมือสื่อสารรุ่นกลางเก่ากลางใหม่ของตัวเองออกมาจากกระเป๋ากางเกง นิ้วมือเรียวสวยกดต่อสายหาเพื่อนอีกคนอย่างรีบร้อน
ตู้ดดด~ ตู้ดดด~ ตู้ดดด~ ติ๊ด!
(ฮัลโหลจงแดเหรอ นายอยู่ไหน เป็นยังไงบ้าง พวกมันทำอะไรนายรึเปล่า แล้ว...)
"ฉันไม่เป็นไรแบค แต่ตอนนี้ฉันอยากรู้ว่าพี่อี้ชิงอยู่ที่ไหน" จงแดรีบพูดขัดก่อนที่แบคฮยอนจะเอ่ยประโยคคำถามอะไรมากมายไปกว่านี้
(พี่อี้ชิงอยู่ที่โรงพยาบาล xxx )
"ขอบใจมาก แล้วฉันจะโทรหานะ”
(ดะ เดี๋ยวสิจงแ...ตู้ดๆๆ)
จงแดกดตัดสายทันทีโดยที่ไม่ได้สนใจว่าปลายสายกำลังจะพูดอะไร เพราะว่ารถแท๊กซี่ผ่านมาพอดี ร่างบางรีบขึ้นรถไปเพราะกลัวว่าถ้าอยู่นานไปกว่านี้ มีหวังคนที่คฤหาสน์คงผ่านมาเห็นเขาก่อนพอดี
.
.
.
อีกฟากหนึ่งซึ่งไม่ไกลจากบริเวณที่จงแดยืนรอรถเท่าไหร่ปรากฏร่างสูงของชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหล่ากำลังยกมือถือเครื่องบางขึ้นคุยกับบุคคลที่อยู่ปลายสาย
"นายหญิงขึ้นรถไปแล้วครับนายท่าน"
"หึ ไปจนได้สินะ นายมันดื้อจริงๆเลยจงแด...นายโทรไปเตรียมกับอี้ชิงรึยังจื่อเทา" ปลายสายพึมพำกับตัวเองก่อนจะเอ่ยประโยคคำถามออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"เรียบร้อยแล้วครับ"
"ดีมาก แล้วก็แบคฮยอนน่ะยังเข้าใจว่าอี้ชิงนอนอยู่โรงพยาบาลใช่ไหม"
"คิดว่าน่าจะใช่นะครับ เพราะก่อนขึ้นรถผมเห็นนายหญิงคุยโทรศัพท์กับใครสักคน คาดว่าคงจะโทรถามที่อยู่คุณอี้ชิงกับแบคฮยอนครับ"
"เข้าใจล่ะ เตรียมจัดการแผนขั้นต่อไป"
"ครับนายท่าน"
ติ๊ด!!
แล้วนายจะได้รู้ว่าใครเหนือกว่าใคร คิม จงแด หึหึ
ความคิดเห็น