คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : SF Luhan x Chen คนดีนาทีสุดท้าย
Luhan x Chen
คนดีนาทีสุดท้าย
...หลายคนบอกว่าคนเรามักจะรู้ค่าของคนที่รักเราก็ต่อเมื่อมันสายเกินไป ผมก็เพิ่งจะเชื่อตอนนี้ล่ะครับถ้าไม่เจอกับตัวก็คงไม่มีใครอยากจะเชื่อ เหมือนกับผมที่เมื่อก่อนไม่ค่อยอยากจะเชื่อ แต่ตอนนี้คนๆนั้นทำให้ผมเชื่อในประโยคนี้อย่างลึกซึ้ง คิม จงแด แฟนเก่าที่เลิกกันไปเมื่อ 2 เดือนที่แล้ว แต่จนมาถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่สามารถลืมเขาได้
ทุกครั้งผมจะคอยได้ยินเสียงที่คอยถามผมอย่างห่วงใย คอยเห็นภาพของคนตัวเล็กเดินจัดนู่นจัดนี่ คอยเห็นแต่ภาพของคนตัวเล็กที่มักจะมาเกาะแขนจ้องผมตาแป๋วเวลาอ้อน คอยเห็นแต่รอยยิ้มที่ทำให้ผมใจสั่น
แต่...มันก็แค่ภาพลวงตา ทุกอย่างที่ผมเห็นมันเป็นเพียงภาพของวันเก่าๆที่เคยมีจงแดอยู่เคียงข้าง ถ้าเป็นไปได้ผมก็อยากให้เรื่องพวกนี้เป็นแค่ความฝัน อยากให้เรื่องที่จงแดทิ้งผมไปมันเป็นแค่เรื่องไม่จริง!!!
ผมสะบัดศีรษะแรงๆไปมาสองสามทีเพื่อไล่เรื่องพวกนี้ออกไปจากสมอง แต่ให้ตายเถอะคุณคิดว่าทำแค่นี้มันจะหายงั้นเหรอ หึ มันก็แค่วิธีของคนโง่ๆอย่าง เสี่ยว ลู่หาน เท่านั้นแหละ ผมตัดสินใจล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม ที่เมื่อก่อนมันดูแคบและอบอุ่นกว่านี้ แต่เมื่อไม่มีจงแดเตียงกลับดูกว้างและหนาวเหน็บเกินกว่าจะเป็น
นายอยู่ไหนนะจงแดนายจะรู้บ้างไหมว่าพี่เจ็บเจียนตายอยู่แล้วที่ไม่มีนายอยู่เคียงข้าง ผมหลับตาแน่นเพื่อห้ามน้ำตาไม่ให้มันไหล แต่สิ่งที่ผมทำมันยิ่งเหมือนกับไม่มีค่าอะไรเพราะ...แม้หลับตาก็ยังนึกถึงแต่นาย คิม จงแด
2เดือนที่แล้ว
"ลู่เก่อวันนี้กลับดึกจังเลยนะ งานเยอะเหรอฮะ" ร่างเล็กของจงแดที่เดินมารับกระเป๋าทำงานของผมถามขึ้น
"เปล่า" ผมตอบแบบส่งๆ บอกตามตรงเลยครับว่าตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์จะคุย...อยากจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆ เพราะก่อนกลับคอนโดผมไปดื่มที่ผับมาเลยมึนๆ นิดหน่อย
"เอ๋? ลู่เก่อดื่มมาเหรอฮะ"
"ก็ฉันทำงานหนัก ดื่มนิดดื่มหน่อยจะอะไรนักหนา!!!"
"ผะ ผมขอโทษฮะ คือผมแค่เป็นห่วง" ร่างเล็กก้มหน้าสำนึกผิด ตอนที่ผมตะคอกใส่ผมแอบเห็นจงแดสะดุ้งนิดหน่อย ก็รู้อยู่หรอกครับว่าน้องคงตกใจ แต่ผมหงุดหงิดจริงๆนิครับกลับมาแทนที่จะได้พักแต่นี่อะไรมาถามเซ้าซี้อยู่ได้
"ช่างเหอะ ฉันไปนอนก่อนแล้วกัน"
ปัง!!!
แหมะ!!
น้ำตาเม็ดใสๆของร่างบางหยดลงพื้นพร้อมๆ กับเสียงปิดประตูที่ไม่เบานั้น พยายามแล้วที่จะไม่ให้น้ำตามันไหลแต่...มันก็ห้ามไม่อยู่
หลังจากวันนั้นผมกับจงแดก็ทะเลาะกันบ่อยขึ้นจนแทบจะเรียกได้ว่า 'ทุกวัน' แต่ละครั้งที่ทะเลาะกันมักจะจบลงด้วยเสียงปิดประตูห้องนอนที่ผมเป็นคนปิด และจงแดที่อยู่ข้างนอก แต่วันนี้การทะเลาะกันของเรามันเริ่มจะรุนแรงขึ้น
"ลู่เกอจูบกับคนอื่นได้ไง!!!" จงแดพูดพร้อมกับชูรูปในมือให้ผมดูปรากฏภาพที่ผมกำลังจูบอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง
"แล้วทำไมฉันจะจูบกับคนอื่นไม่ได้"
"เกอหมายความว่าไง"
"ก็หมายความตามที่พูด"
"ฮึก เกอไม่รักผมแล้ว อึก เหรอ"
"ฉัน...ไม่รู้" ผมตอบออกไปตามตรง ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าความรักที่ผมมีให้จงแดมันหมดไปรึยัง ไม่ใช่จงแดไม่ดีจนทำให้ผมเป็นแบบนี้ แต่คนที่ไม่ดีมันคือผมต่างหาก ยอมรับเลยครับว่าหลังๆ มานี้ผมก็คุยๆ กับคนอื่นอยู่ โดยที่จงแดไม่รู้
"ฮึก เกอพูดแบบนี้แสดงว่า มะ ไม่รักผมแล้ว อึก ใช่ไหม"
"......" ผมไม่ตอบแต่เลือกที่จะเสมองไปทางอื่น
"ในเมื่อเกอหมดรัก ฮึก ผมแล้ว ถ้างั้นเราก็เลิกกันเถอะ ฮึก ลาก่อนที่รัก"
พอได้ยินคำว่าเลิกกันหัวใจของผมมันก็เหมือนจะกระตุกแปลกๆ แต่ผมไม่ได้รั้งอีกคนไว้ ทำแค่มองแผ่นหลังเล็กที่วิ่งออกไปทั้งน้ำตา มองอยู่แบบนั้นจนมันหายไปพร้อมกับเสียงปิดประตู
ปัง!!!
เฮือกกกกกก
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาทั้งๆที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหลับไปตอนไหน รู้แค่ว่าผมไม่อยากจะหลับอีกแล้ว ไม่กล้าแม้แต่จะหลับตา กลัวว่าเหตุการณ์นั้นมันจะตามมาหลอกหลอนเขาในฝันเหมือนเมื่อกี้ ผมสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อผ่อนคลาย เมื่อไหร่กันนะ...เมื่อไหร่ผมจะลืมเรื่องพวกนี้ไปสักที ไม่สิต้องบอกว่าเมื่อไหร่จงแดจะกลับมาหาผมเสียมากกว่าเพราะว่าผมคงจะอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีจงแด ฟังดูอาจน้ำเน่าเหมือนพระเอกนิยายหวานแหววแต่ถ้าคุณไม่เจอเหตุการณ์แบบนี้กับตัวเอง คุณไม่มีทางเข้าใจกับคำๆนี้หรอก
บ่ายแก่ๆผมจึงตัดสินใจเดินลงมาข้างล่างเพื่อหาอะไรกิน เดินมาเรื่อยๆได้พบเห็นผู้คนมากมาย ส่วนมากจะเป็นคู่รักที่ออกมาเดทกันเสียมากกว่าจะออกมาทำงาน ผมมองคู่รักหลายคู่ที่เดินจับมือกัน มองคู่รักหลายคู่นั่งคุยกันอย่างมีความสุข มองดูคู่รักหลายคู่ที่กำลังนั่งทานข้าวด้วยกัน มองดูคู่รักหลายคู่ที่นั่งกินไอติมด้วยกันมีป้อนกันบ้างให้คนไม่มีคู่อิจฉาเล่น ก็นะวันนี้วันที่ 14 กุมภาพันธ์ ซึ่งเป็นวันแห่งความรัก
วันที่คู่รักหลายคนกำลังมีความสุขแต่ไม่ใช่กับ ลู่หานคนนี้ ถ้าเป็นไปได้ผมก็อยากเดินจับมือกับจงแดอีกครั้ง อยากนั่งคุยกัน อยากป้อนข้าวป้อนไอติมให้จงแด แต่...มันคงไม่มีวันเป็นแบบนั้นได้หรอกก็ในเมื่อผมไม่มีคิม จงแด คอยอยู่เคียงข้างอีกแล้ว...
ไม่รู้ว่าผมเดินออกมาไกลแค่ไหนมารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่สองขาพามาหยุดอยู่หน้าร้านเบเกอรี่ร้านคุ้นตา...ร้านที่เคยพาจงแดมาทานทุกวัน ร้านที่จงแดชอบ
ผมตัดสินใจผลักประตูเข้าไปเสียงกรุ้งกริ๊งเป็นสัญญาณให้คนภายในร้านรับรู้ถึงการมาถึงของแขกใหม่ ผมเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะตัวริมสุดที่เคยมานั่งกับจงแด แต่ตอนนี้ผมกลับต้องมานั่ง 'คนเดียว' รู้สึกเหมือนร้านจะเต็มไปด้วยลูกค้ามากมายที่ส่วนใหญ่จะเป็นคู่รักที่มานั่งกินเค้กคุยกันเสอย่างกระหนุงกระหนิงให้คนไม่มีคู่อิจฉา
"สวัสดีครับคุณลู่หาน หายไปนานเลยนะครับ แล้วนี่มาคนเดียวเหรอครับ" เสียงพนักงานของร้านดังขึ้นลู่หานจึงเงยหน้าขึ้นไปมอง ก่อนจะส่งยิ้มให้ ไม่แปลกที่พนักงานในร้านจะรู้จักผมก็ตอนที่ผมกับจงแดยังคบกันอยู่จงแดมักจะอ้อนให้ผมพามาทานเค้กที่ร้านนี้ แล้วก็มาแทบจะทุกวันเลยทำให้คุ้นเคยกันดีกับพนักงานของร้านนี้
"ครับ มาคนเดียว"
"แล้วคุณจงแดไปไหนล่ะครับ"
"เรา...เลิกกันแล้วล่ะครับ" ผมตอบแล้วยิ้มอ่อนๆ
"เอ่อ...เสียใจด้วยนะครับ"
"ครับ"
"แล้ววันนี้จะรับเค้กวนิลลาเหมือนเดิมรึเปล่าครับ" พนักงานร้านปรับเปลี่ยนเสียงให้สดใสขึ้น
"ไม่ล่ะครับ ผมขอเค้กส้มกับลาเต้แก้วหนึ่งแล้วกัน" มันไม่ใช่ของโปรดผมหรอกครับ และก็ไม่ใช่เพราะผมอยากจะลองกินอะไรใหม่ๆ แต่มันเป็นของโปรดขอองใครอีกคน...ที่ผมยังคิดถึงไม่เคยเปลี่ยนแปลง
ดีโอพนักงานคนเดิมเดินออกไปแล้ว ผมจึงหันออกไปมองข้างนอกแสงแดดยามบ่ายทำให้หลายคนเลือกที่จะเดินเข้าร้านเค้กขนมหวานหรือร้านขายน้ำปั่นเสียส่วนใหญ่ ผมได้แต่มองออกไปอย่างนั้นสายตาไม่ได้หยุดหรือโฟกัสที่ใครเป็นพิเศษ จะไปมองใครทำไมล่ะครับก็ในเมื่อผมมองใครไม่ได้อีกแล้วนอกจาก คิม จงแด
ผมกำลังจะหันกลับมามองบริเวณในร้านอีกครั้งแต่ก็ต้องหยุดชะงักสายตาจับจ้องไปยังร่างเล็กๆ ตัวบางๆ ผิวขาวๆ และที่สำคัญผมมองเห็นมุมปากที่หยักขึ้นเหมือนลูกแมว จำไม่ผิดแน่ ผมจำไม่ผิดแน่ คนๆนั้นคือ คิม จงแด!!!!
TBC...
ความคิดเห็น