Pretty Boy [ALLCHEN]

ลำดับตอนที่ #5 : OS Sehun x Chen

Sehun x Chen

ตึกเรียนใหญ่โตอันเป็นที่นักเรียนส่วนใหญ่เดินกันควักซะจนต้องเบียดกันเดิน ในตอนนี้ช่างดูคับแคบเสียนี่กระไร...แคบเสียจนทำให้จงแดได้เจอกับ...

กับ....

กับ......

กับ........

กับ..........

ไอ้ รุ่นพี่ โอ เซฮูนนนนนนนนนน!!!!!  >0<

 มันมาโผล่ที่ตึกคณะอักษรฯได้ไง ได้ข่าวมันเรียนวิศวะมิใช่รึ! มัน มัน มัน

มันเห็นผมแล้ว o0o!!!

สลัด!!!!!

ชีวิตแค่โดนทำร้าย~ อ้าย อ้าย อ้าย

กุขอล่ะมึงอย่ามาทำอะไรที่เรียกยางอายกูต่อหน้าคนอื่นอีกเลย ล่าสุดที่มึงหอบดอกกุหลาบมาให้กุถึงหน้าห้อง(เรียน)กูก็อายเขาแทบตายแล้วสัส!  แล้วไหนจะวันนั้นที่มึงใส่ยีนส์ขากล้วยเสื้อรัดๆซะจนกุกลัวว่าตับไตไส้พุงมึงจะมาบีบรวมตัวกัน แล้วขับมอไซต์มารับกูที่หน้าคณะอีก

  ไหนจะซื้อตุ๊กตาบาร์บี้บิวตี้แสนปัญญาอ่อนนั่นมาให้กูกลางโรงอาหารอีก =___=  นี่พูดมานี่ยังไม่หมดนะแต่ถ้าจะให้เล่าก็กลัวจะเปลืองกระดาษ -..-

  ถามว่ามันไอ้เซฮุนคือใคร มันก็คือรุ่นพี่ที่มหาลัยผมนี่เองแหละครับ มันตามจีบผมมาตั้งแต่ตอนรับน้องแล้ว ซึ่งผม คิม จงแด เฟรชชี่ที่น่ารักที่สุด (เรอะ) ก็ไม่เคยแม้แต่จะแยแสมันเลยสักครั้ง...ดูจากคุณสมบัติข้างบนที่มันสามารถทำผมอายได้ทุกเมื่อที่อยู่กับมันก็น่าจะรู้กันแล้วนะ -___-

  ผมพยายามทำตัวให้เล็กที่สุดและใช้ผู้คนที่เดินกันควักให้เป็นประโยชน์โดยการไปซ้อนที่หลังพวกเขา จงแดฉลาดชิป่ะล้าา~ ฮิ ><

  หมับ!

  O_o

  บร๊ะเจ้า!

  ใครมันมาจับแขนจงแดว่ะครับ! คนยิ่งรีบๆอยู่

หันกลับมามองหน้ามันสักนิด...อิปลาสลิด! O_o

คิมจงแดอยากจะเป็นบ้า นี่อิรุ่นพี่เซฮุนมันมีตาทิพย์รึเปล่าว่ะ แม่ม!! หลบไม่เคยจะพ้นมันสักที =__=++

  ผมมองไอ้รุ่นพี่ที่ตามจีบผมมาเกือบปีด้วยสายตาเอือมๆ เตรียมยางอายไว้พร้อมแล้วล่ะ...ไม่เคยมีครั้งไหนที่มึงจะไม่ทำให้กูอายสินะ ไอ้รุ่นพี่ปลาสลิด!

  มันคงเริ่มแล้วสินะครับ...ไอ้รุ่นพี่เซฮุนคว้าเอาโทรโข่งจากเพื่อนมาจ่อที่ปาก

  "ทุกคนครับช่วยเงียบกันก่อนนะครับ ผมกำลังจะจีบน้องจงแดอย่ารบกวนสมาธิครับ"

   -_______________-++++++++++++++

   ไอ้รุ่นพี่ฟายเอ้ออออออออออออ!!!!!!!!!!!

   มึงเกิดมาเพื่อทำกูอายใช่ม้ายยยยยยยยยยยยยยยย ตอบ!!!

  สรรพสิ่งเงียบลงจากเมื่อกี้ประมาณ 80%  พวกคุณมึงไม่ต้องทำตามที่มันขอก็ได้นะ เสียงดังๆ กันหน่อยดิโว้ยยยยยยยย จงแดไม่พร้อมที่จะรับฟังไอ้รุ่นพี่เซฮุนนะเว้ย!!!!

  ไอ้รุ่นพี่เซฮุนส่งโทรโข่งคืนให้เพื่อนแล้วเดินเข้าไปลากเก้าอี้จากในห้องมาหนึ่งตัว เท้าของมันที่มีรองเท้าสีเขียวสดห่อหุ้มเอาไว้ ตวัด(?)ขึ้นไปเหยียบเก้าอี้ข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างก็ยังอยู่ดีที่พื้น ตัวมันบิดจนกลายเป็นว่าตอนนี้มันกำลังหันข้างให้ผมอยู่ มือข้างขวาของมันเสยผมปานพระเอกหนัง...ถุ้ย!!!

  รุ่นพี่อีกคนที่เป็นเพื่อนกับไอ้รุ่นพี่เซฮุนยื่นกีต้าร์มาให้ก่อนมันจะรับเอา มันยืดตัวขึ้นจนเต็มความสูงแล้วหันหน้ามาหยิ่งฟัน(ยิ้ม)ให้ผม สลัด!!  กูสยอง บรื้ออ~

  มันก้มๆ เงยๆ อยู่กับกีต้าร์สักพักแล้วค่อยเงยหน้ามามองผมอีกครั้ง แล้วปากมันก็เริ่มที่จะ...ทำเรื่องหน้าอายให้ผม  TT_TT

      เป็นคนไม่มีเจ้าข๊องง~ ไม่มี๊ใคร้อย้ากม๊องง

สถานะมันฟ๊องงว่าฉันน้านยั๊งไม่มีใคร๊~ เป๊นค๊นมีความร้ากกก

แต่ไม่เค๊ยได้ใช๊~ ได้โปร๊ดวอนน๊องจงแด๊ได้ไหม~

ช่วยมาเมตตาพี๊ที๊~~~~~

  สลัด!!!!!!!!!!!!

จงแดว่าแล้วว่ามันต้องมาทำให้ยางอายผมทำงานอีก บอกตง! ถ้ามึงจะร้องเพลงเพี้ยงขนาดนี้อ่ะนะ ชาตินี้มึงอย่าร้องเลยเถอะ =_____________=+++

  มันเอาขาข้างที่ยังค้างอยู่บนเก้าอี้ลงแล้วส่งกีต้าร์คืนให้เพื่อน ผู้คนรอบข้างก็กลั้นหัวเราะกันซะส่วนใหญ่ บางคนนี่เดินหนีไปไหนแล้วก็ไม่รู้...ดีแล้วล่ะที่ไม่อยู่บอกตง! จงแดอาย

  ไอ้รุ่นพี่เซฮุนเดินเข้ามาอยู่ตรงหน้าผม มือของมันเอื้อมมากุมมือผมไว้

  "ช่วยมอบหัวใจของน้องจงแดให้พี่ดูแลด้วยนะครับ"

.

.

.
.
.
.
.
.
.

  "เอาตีนกุไปก่อนแล้วกันนะ"

    โครมมม!!!!!!!

   =______________________________=++++++++

.....FIN…..

    #ฟินพ่อง – เซฮุน