FIC EXO Mistake {SUHO x CHEN}

ลำดับตอนที่ #4 : Mistake 3

 

Mistake

3

"ออกไปก็ระวังๆด้วยอย่าให้จงแดเห็นเด็ดขาด"   จุนมยอนสั่งอี้ชิงที่กำลังเตรียมตัวออกจากบ้าน อี้ชิงพยักหน้าเข้าใจแล้วจึงรีบเดินออกไป

คล้อยหลังอี้ชิงไปจุนมยอนก็กระตุกยิ้มมุมปากขึ้น ไม่มีใครเข้าใจว่าจุนมยอนกำลังจะทำอะไรกันแน่ จุนมยอนมักจะมีแผนในหัวและทุกครั้งที่วางแผนจุนมยอนจะวางแผนที่ซับซ้อนแล้วก็ไม่ค่อยจะบอกใครทั้งหมด เจ้าตัวมักจะเก็บซ่อนแผนทุกอย่างไว้และเมื่อถึงเวลาจุนมยอนก็จะจัดการกับทุกอย่างเอง

ร่างโปร่งหันหลังให้กับภาพของอี้ชิงที่ห่างออกไปไกลแล้วจึงเดินเข้าไปในบ้าน จุดหมายก็คือ...ห้องนอนของเขากับจงแด

 

ก๊อกๆๆ

จุนมยอนเคาะประตูพอเป็นพิธี โดยที่ไม่รอฟังเสียงขานรับอนุญาตให้เข้าไปของคนในห้อง มือขาวของจุนมยอนก็จัดการเปิดประตูเข้าไปเสียแล้ว

"เห้ย! ทำไมนายไม่รอให้ฉันไปเปิดประตูให้ จะรีบเข้ามาทำไม!"

จงแดที่อยู่ในสภาพเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จทั้งเนื้อทั้งตัวจึงมีแค่กางเกงที่ตัวเองเพิ่งจะสวมไปรีบโดดขึ้นไปบนเตียงแล้วใช้ผมห่มคลุมตัวไว้แทบจะทันที ใบหน้าขาวงอง้ำแต่ที่สองข้างแก้มกลับมีสีแดงระเรื่ออย่าน่ารักพาดอยู่ จุนมยอนหัวเราะหึหึในลำคอก่อนที่ร่างโปร่งจะย่างก้าวเข้าไปใกล้ๆเตียงที่มีเด็กน้อย(เกือบ)เป็นชีเปลือยนั่งหน้าแดงมุดผ้าห่มหนีตนอยู่

เมื่อเข้าประชิดตัวเด็กน้อยได้แล้วจุนมยอนก็คร่อมร่างบางไว้ใต้ร่างของตนเอง เด็กน้อยหน้าแดงยิ่งมุดหน้าเข้าไปในผ้าห่ม จุนมยอนหัวเราะเบาๆกับท่าทางน่ารักของคนตัวบาง มือขาวของจุนมยอนเพียงแค่กระตุกเบาๆผ้าห่มผืนหน้าก็ตกลงมาอยู่ที่หน้าท้องของเด็กน้อยอย่างง่ายดาย ตาเรียวรีของจงแดเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าท่อนบนของตนนั้นไม่มีอะไรปกปิดเสียแล้ว ใบหน้าขาวยิ่งแดงจัดเข้าไปอีกเมื่อเจอสายตาอันแสนจะ...หื่นกาม...ของจุนมยอน มือบางพยายามแล้วพยายามอีกที่จะดึงผ้าห่มขึ้นมาแต่ทุกครั้งก็จะโดนมือของจุนมยอนปัดออก

ตึกตัก...ตึกตัก...ตึกตัก

แย่แล้วสิจงแดทำไมหัวใจนายถึงได้เต้นแรงขนาดนี้กัน ไหนนายบอกว่าเกลียดผู้ชายตรงหน้านักหนาไง แม้สมองจะสั่งการให้ผลักจุนมยอนออกไปแต่หัวใจกลับร่างกายกลับทำเพียงนิ่งเฉย ยิ่งเมื่อใบหน้าของคนที่อยู่ข้างบนโน้มเข้ามาใกล้หัวใจดวงน้อยก็ยิ่งสั่นไหวแรงขึ้น

"รู้ไหม ว่านายตอนนี้น่ะ 'น่ารัก' ขนาดไหน"   จุนมยอนก้มลงมากระซิบที่ข้างหูของจงแดจนเจ้าตัวต้องย่นคอหนีด้วยความจั๊กจี้ แต่ประโยคคำชมเมื่อกี้จงแดไม่ขอปฏิเสธเลยว่าตัวเองนั้นเขินขนาดไหน

"นาย  นายจะทำอะไรน่ะถอยออกไปนะ!"

จงแดทำใจกล้าตะโกนออกไปเมื่อใบหน้าของจุนมยอนเริ่มที่จะเข้าใกล้ตนมากเกินไปจนจมูกแทบจะติดกัน ถึงแม้หัวใจจะเต้นแรงหรืออาการหวั่นไหวให้กับจุนมยอนจะมีมากแค่ไหน แต่ส่วนลึกก้นบึ้งของสมองก็ยังไม่หยุดทำงานและสมองมันก็เตือนความจำของจงแดได้ดีเสียด้วยว่าคนที่คร่อมตนอยู่นั้นโหดร้ายและทำร้ายเขามามากแค่ไหน มือของจงแดที่ไม่รู้ว่าไปอยู่บนไหล่ของจุนมยอนตั้งแต่เมื่อไหร่บีบไหล่แกร่งแน่นจนเล็บจิกลงไปบนเนื้อหนังข้างใน แต่ถึงอย่านั้นมันก็ไม่ทำให้จุนมยอนหยุดการกระทำได้แม้แต่น้อย

จงแดที่เห็นท่าไม่ดีจึงเบือนหน้าหนีจมูกโด่งของจุนมยอนจึงชนเข้ากลับแก้มใสของจงแดพอดี ร่างโปร่งกดจมูกลงที่แก้มใสไปทีหนึ่งก่อนที่มือขาวจะจับคางจงแดให้หันหน้ามาหาตน ทันทีที่สบตากันจงแดก็แทบจะละลายมันให้ได้เสียตรงนั้น เพราะสายตาที่จุนมยอนมองมานั้นมันหวานเชื่อมเสียจนจงแดแทบจะละลาย จมูกโด่งสัมผัสเบาๆกับจมูกรั้นวินาทีนั้นจงแดหลับตาปี๋จนจุนมยอนยังแอบยิ้มขำ

จงแดของเขา...น่ารัก...จริงๆ : )

"ฉันอยากจะชิมจังว่าปากของนายมันจะหวานแค่ไหน...ขอฉันชิมหน่อยแล้วกันนะ"

จุนมยอนเอ่ยชิดริมฝีปาก ยิ่งจุนมยอนเข้าใกล้หัวใจของจงแดก็ยิ่งเต้นแรง สัมผัสอ่อนนุ่มบริเวณริมฝีปากยิ่งทำให้จงแดไม่กล้าแม้แต่จะลืมตา

สัมผัสที่อ่อนนุ่มเหมือนสายลมกำลังพลิ้วไหวค่อยๆหนักหน่วงลงมา จุนมยอนใช้ลิ้นเลียที่บริเวณริมฝีปากของจงแดเบาๆก่อนที่ฟันขาวจะขบกัดนิดหน่อยพอให้เด็กน้อยใต้ร่างสะดุ้งและจึงปลอบประโลมด้วยลิ้นร้อน จุนมยอนกัดริมฝีปากล่างของจงแดเบาๆแล้วจึงใช้ลิ้นเลียบริเวณที่ตนกัด สัมผัสที่ได้รับทำเอาจงแดแทบลืมวิธีหายใจมันรู้สึกตื่นเต้น ตกใจ สับสน ความรู้สึกหลายๆอย่างมันตีรวนจนจงแดแทบแยกไม่ออกว่าตอนนี้ตนรู้สึกยังไงกันแน่

ตอนนี้จงแดรับรู้ได้ถึงสัมผัสบริเวณเอวขอดของตนเอง มันคือมือของจุนมยอนที่กำลังลูบไล้สลับกับบีบเฟ้นอยู่นั่นเอง จงแดหลับตาแน่นเข้าไปอีกเมื่อลิ้นของจุนมยอนค่อยๆดุนดันเข้ามาที่ช่องว่างบริเวณริมฝีปากที่จงแดก็ไม่รู้ว่าเผลอปล่อยให้มันมีช่องว่างตั้งแต่เมื่อไหร่ ลิ้นร้อนเหมือนจะสอดเข้ามาในช่องโพลงอุ่นร้อนแต่ก็หดลินกลับไปแล้วก็ดุนดันเข้ามาใหม่ เป็นอยู่แบบนี้ไม่ไม่ยอนสอดลิ้นเข้ามาเสียทีจนจงแดต้องสงเสียงอื้ออึงอยู่ในลำคอเป็นการประท้วง แถมยังเผยอริมฝีปากออกให้ช่องว่างนั้นมันกว้างมากขึ้นเหมือนเชิญชวนให้ลิ้นร้อนนั้นได้เข้ามาลิ้มลองรสหวานภายในเสียที

จุนมยอนหัวเราะหึหึในลำคออย่างพออกพอใจ มือขาวก็ขย้ำเข้าที่สะโพกอวบอิ่มอย่าไม่เบาแรง

"อะ อื้อออ~"   เสียงครางประท้วงออกมาจากลำคอ จุนมยอนจึงดุนดันลิ้นเข้าไปในช่องโหวของริมฝีปากบางที่เผยอรออยู่เป็นนาน

"คุณจงแดค่ะ อาหะ หาร เอ่อ..."   เสียงเปิดประตูและเสียงเรียกชื่อทำให้จงแดรีบผลักจุนมยอนออกห่างจากตนทันที แต่ก็ออกห่างได้เพียงน้อยนิดเพราะแรงของจงแดโดนจุนมยอนสูบไปแทบจะหมดสิ้น

จงแดก้มหน้างุดอย่างเขินอายใบหน้าขาวแดงซ่านจนถึงใบหูตรงข้ามกับจุนมยอนที่ทำเสียงจิ้จ๊ะอย่างขัดอกขัดใจ ดวงตาคมตวัดไปมองแม่บ้านที่เข้ามาผิดจังหวะผิดเวลาก่อนมือขาวจะยกขึ้นมาขยี้ผมตัวเองแรงๆ...เกือบจะได้ชิมริมฝีปากหวานนี้อยู่แล้วเชียว (นี่ยังไม่ได้ชิมอีกเหรอ?)

"เดี๋ยวตามลงไป"   จุนมยอนระงับอารมณ์ของตัวเองไม่ให้เผลอทำร้ายแม่บ้านจนเลือดตกยางออกได้แล้วจึงยอมเอ่ยตอบออกไปด้วยน้ำเสียงที่ยังไม่หายหงุดหงิด

แม่บ้านผู้เคาะห์ร้ายที่ยืนตัวสั่นเทารีบกล่าวขอโทษขอโพยเสียยกใหญ่แล้วจึงรีบวิ่งออกมาจากสถานการณ์ที่เรียกได้ว่าเสี่ยงต่อการตกงานและเสี่ยงต่อการได้เลือด

จุนมยอนตวัดสายตามาที่เด็กน้อยของตนที่นอนหายใจหอบถี่มุดหน้าหนีกับหมอนไปแล้วเรียบร้อย ยามที่หน้าอกบางกระเพื่อมหนักๆเพราะเจ้าตัวนั้นแทบคุมจังหวะหายใจไม่ทันทำเอาจุนมยอนที่มองอยู่แทบอดใจไม่ไหวกับยอดอกสีชมพูล่อตาล่อใจจนได้แต่สบทอยู่ในใจ...คราหน้าจุนมยอนขอสาบานเลยว่าจะล็อคประตูก่อน

"จงแด จงแดครับ"   เมื่อควบคุมสติอารมณ์ตัวเองไม่ให้เตลิดไปมากกว่านี้ได้แล้วจุนมยอนจึงเอ่ยเรียกเด็กน้อยที่ยังไม่เลิกมุดหน้าหนีตน...ดูก็รู้ว่ากำลังเขินอยู่ หึ

ถึงแม้ว่าจงแดจะรู้สึกแปลกๆและไม่คุ้นชินกับสรรพนามที่อีกคนใช้เรียกชื่อจริงของตนแทนคำว่า นาย ในแบบปกติ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าการที่อีกคนเรียกชื่อจริงของเขานั้นก็มีส่วนทำให้ใบหน้าที่แดงอยู่แล้วยิ่งแดงเขาไปอีก

"ถ้าจงแดไม่ยอมลุกไปทานข้าวพี่จะต่อจากเมื่อกี้นะครับ" จุนมยอนเอ่ยอย่างเจ้าเล่ห์ และก็ได้ผลเมื่อคนตัวเล็กรีบดีดตัวลุกขึ้นมานั่งทันทีจนหน้าแทบชนกับหน้าของจุนมยอน

"อ๊ะ! น...นายก็ลุกออกไปสักทีสิ!"  เด็กน้อยก้มหน้าก้มตาพูดเมื่อลุกขึ้นมาแล้วเจอเข้ากับใบหน้าเจ้าเล่ห์ของจุนมยอนที่อยู่ใกล้แค่ปลายผมกั้น จุนมยอนหัวเราะหึหึแล้วจึงโน้มตัวไปใกล้อีกครั้ง

"ไว้คราวหน้าเรามาต่อกันนะ แล้วพี่จะล็อคประตูอย่างดีเลย" จุนมยอนกระซิบข้างใบหูที่แดงระเรื่อของเด็กน้อยก่อนจะเป่าลมหายใจใส่ให้เด็กน้อยผวาเล่น

"อะ ไอ้บ้า!!"

พลั๊ก!!

เด็กน้อยหน้าแดงรีบผลักจุนมยอนออกห่างจนเจ้าของใบหน้าหน้าเล่ห์ล้มลงไปกองกับเตียง เด็กน้อยจึงแลบลิ้นใส่แล้ววิ่งไปหยิบเสื้อในตู้เสื้อก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำไป

จุนมยอนที่แม้จะโดนผลักเสียแรงกลับไม่มีสีหน้าโกรธเลยแม้แต่น้อยตรงข้ามเจ้าตัวเองแต่ยิ้มให้กับบานประตูห้องน้ำที่มีเด็กน้อยจงแดอยู่ในนั้น...จนลืมไปเสียแล้วว่าความจริงตนต้องการอะไรจากจงแด

ฝั่งจงแดที่เข้ามาหลบในห้องน้ำได้แล้วก็เอนตัวพิงกับประตูห้องน้ำมือข้างขวายกขึ้นมาทาบลงบนออกซ้ายที่หัวใจดวงน้อยกำลังเต้นแรงเสียจนกลัวว่ามันจะหลุดออกมาจากอก ใบหน้าหวานแดงระเรื่อสะบัดสองสามทีเพื่อไล่ความรู้สึกอันน่าสับสนนี้ออกไป...อย่าลืมสิจงแดว่าผู้ชายคนนั้นทำอะไรไว้กับเราบ้าง

 

เป็นเวลานานพอสมควรกว่าจงแดจะเก็บอาการหน้าแดงหูแดงได้จนหมดสิ้นแล้วจึงค่อยเดินลงมาจากห้อง ร่างบางเดินมาที่ห้องอาหารตามที่จุนมยอนได้สั่งให้คนไปพาจงแดมา คงเพราะกลัวว่าจงแดจะหลงทางอ่ะนะ ก็บ้านมันออกจะกว้างถ้าไม่มีคนมาเดินนำทางพาไปจงแดก็คงจะหลงจริงๆนั่นแหละ

เมื่อคิดย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์นั้นจงแดก็แอบโล่งใจที่จุนมยอนไม่นั่งรอเขาลงมาทานข้าวพร้อมกัน ไม่เช่นนั้นจงแดเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำหน้ายังไงถ้าออกมาแล้วยังเจอจุนมยอนนั่งรออยู่

อย่างน้อยช่วงเวลาของการเดินมาที่ห้องอาหารโดยไม่มีจุนมยอนก็คงจะช่วยให้จงแดปรับตัวให้เป็นปกติได้ไม่มากก็น้อยล่ะนะ

 

พอจงแดเดินมาถึงห้องอาหารก็เจอกับจุนมยอนที่นั่งอยู่หัวโต๊ะสีหน้าที่บ่งบอกว่าอารมณ์ของเจ้าตัวดีมากขนาดไหนทำให้จงแดอดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้ ร่างบางเดินหน้าตึงไปนั่งข้างคนที่กำลังยิ้มหน้าบาน นี่ถ้าไม่ใช่เพราะว่าคนใช้ที่ยืนมองอยู่มาเลื่อนเก้่อี้ตัวนี้ให้จงแด จงแดก็ไม่นั่งหรอกนะ ใจจริงอยากจะไปนั่งที่ท้ายโต๊ะเลยด้วยซ้ำแต่กลัวว่าจะเป็นการเสียมารยาทให้กับคนที่เลื่อนเก้าอี้รอตนหรอก จงแดเลยต้องจำใจนั่ง!

พอนั่งลงได้จงแดก็กอดอกสะบัดหน้าหนีจุนมยอนที่มองมาที่ตนทันที แต่พระเจ้าคงอยากจะกลั่นแกล้งจงแดสายตาจึงได้ไปประทะเข้ากับแม่บ้านคนเดิมที่ดันไปเห็นฉากที่เขากับจุนมยอนกำลัง...เออ! ฉากนั้นแหละ เข้าพอดี แม่บ้านคนนั้นก้มหน้างุดทันทีดูก็รู้ว่ากำลังเขินอาย...แล้วถ้าแม่บ้านคนนั้นเขินจงแดจะไม่เขินกว่าเรอะ!

-//////////////////-

เออ!  ให้มันได้อย่างนี้สิชีวิต จงแดอยากจะทึ่งหัวตัวเองเสียจริง

"หน้าแดงแบบนั้น...คิด 'อะไร' อยู่เหรอครับน้องจงแด : ) "

น้ำเสียงยียวนกวนประสาทของจุนมยอนเรียกให้จงแดหันไปสนใจ ยิ่งเมื่อได้สบตาแสนจะแพรวพราวเจ้าเล่ห์นั้นจงแดก็แทบอยากจะขุดพื้นมุดดินหนี

จะทำให้เขินไปถึงไหนว่ะ! แค่นี้ก็เขินจะตายอยู่แล้ว...  -////////-

"คิดไร ไม่ได้คิดไรทั้งนั้นแหละ แล้วข้าวเนี่ยจะกินได้ยังหิวจนแทบจะกินช้างได้ทั้งตัวอยู่แล้ว!"  จงแดเฉไฉให้ความสนใจไปที่อาหารบนโต๊ะ ดูก็รู้ว่าเจ้าตัวกำลังเขินอยู่ ทุกคนในห้องอาหารที่เห็นอาการแบบนั้นของคนตัวเล็กก็ได้แต่อมยิ้ม แต่คนที่ยิ้มจนปากแทบจะฉีกไปถึงหูก็คงจะหนีไม่พ้น จุนมยอน

แม่บ้านทุกคนถึงแม้จะแปลกใจที่เห็นจุนมยอนยิ้มบ่อยขึ้นแต่ก็คงจะหาสาเหตุได้ไม่ยาก เพราะพอจงแดเข้ามาอยู่ในบ้านได้ไม่ถึงวันดีด้วยซ้ำ นายท่านผู้แสนจะเย็นชา และโหดเหี้ยมก็กลับมายิ้มแย้มได้อีกครั้ง จนแทบจะนับไม่ได้แล้วว่าวันนี้ทั้งวันจุนมยอนยิ้มไปกี่ครั้ง

"ครับๆ งั้นก็กินเยอะๆนะครับเราจะได้ไป จุดจุดจุด กันต่อ" คำพูดชวนให้คิดลึกกับสายตาหื่นๆของจุนมสอนถูกส่งมาให้จงแด จนเจ้าตัวได้แต่โวยวายกลบเกลื่อน

"จุดบ้าจุดบออะไรพูดให้มันดีๆนะ! -//- "

"ก็ทำงานไง คิดไปถึงไหนอ่ะเรา" จุนมยอนเอ่ยกระเซ้าเย้าแหย่จงแดที่หน้าแดงยิ่งกว่าเดิม

"แล้วทำไมไม่พูดแบบนี้ตั้งแต่แรกเล่า! "

"แน๊ะ! แสดงว่าจงแดคิดว่าพี่จะพาไป...แน่ๆเลย ทะลึ่งนะเนี่ยเรา"  จุนมยอนที่เห็นคนตัวเล็กเขินก็ยิ่งได้ใจ ยิ่งเห็นใบหน้าหวานนั้นแดงซ่านก็ยิ่งอยากจะแกล้ง จงแดเวลาเขินแล้วโวยวายน่ะ...น่ารักน้อยเสียเมื่อไหร่กันล่ะ : )

"ไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้นแหละ...ไอ้บ้า!"

จงแดที่โวยวายกลบเลื่อนไม่สำเร็จก็หันมาด่าคนขี้แกล้งแทน จุนมยอนหัวเราะชอบอกชอบใจเมื่อเห็นว่าคนตัวบางนั้นจ้วงอาหารในจานไปเสียคำใหญ่

น่ารักจริงๆเลยน้า~ เด็กน้อยของพี่ : )

แบบนี้พี่จะปล่อยนายไปได้ยังไงกันล่ะ เพราะถ้าพี่ปล่อยนายไปแผนของพี่มันก็คงจะพังไม่เป็นท่าน่ะสิ  : )

... TBC...

 

อ่านจบแล้วอย่าลืมเม้นนะค่ะ

เหมียว หง่าว