Pretty Boy [ALLCHEN]

ลำดับตอนที่ #4 : SF Baekhyun x chen แอบชอบ

Baek x chen

 แอบชอบ

    ถ้าเราชอบใครสักคน...เราควรทำยังไง

----------------------------------------------------------------------

     เคยเป็นรึเปล่าครับแอบรักเพื่อนเลยได้แต่เก็บไว้ในใจเพราะไม่กล้าที่จะบอกกลัวความเป็นเพื่อนจะต้องขาดลง ความรู้สึกเป็นเรื่องที่เข้าใจยากนะครับ มันบอกยากมากไม่สามรถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้เลยด้วยซ้ำ ผมคิม จงแด ไม่รู้เลย ไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้ว่าแบคฮยอนเพื่อนสนิทที่ผมแอบชอบจะชอบผมรึเปล่า ไม่รู้ว่าแบคฮยอนรู้รึเปล่าว่าเขาคิดไกลเกินเพื่อน และไม่รู้เลยว่าถ้าบอกความรู้สึกนี้ออกไปแบคฮยอนจะรับได้รึเปล่า...ไม่รู้เลยจริงๆ

  "เฮ้! คิดไรอยู่น่ะจงแดนั่งเหม่อเชียว"

  เสียงเรียกพร้อมกับฝ่ามือของใครสักคนตบเข้าที่ไหล่ของผมไม่เบานัก พอเงยหน้าขึ้นไปมองก็เจอแบคฮยอนยืนค้ำหัวอยู่ แต่ว่านะ...ทำไมต้องยื่นหน้ามาซะใกล้ด้วยเล่า (_//_)

  "เอ่อ..คิดเรื่องเรื่อยเปลื่อยอ่ะไม่มีอะไรหรอก"

  "แล้วเรื่องเรื่อยเปลื่อยเนี่ยมีฉันบ้างรึเปล่า เคยมีฉันอยู่ในความคิดนายไหม"

  แบคฮยอนที่เดินอ้อมมานั่งม้าหินอ่อนฝั่งตรงข้ามของผมพูด...มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาพูด เขาน่ะพูดอะไรแบบนี้บ่อยมากเลยล่ะ แต่ที่ผมไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองว่าแบคฮยอนชอบผมก็เพราะ...

  "ฮ่าๆๆ หน้านายเดี๋ยวซีดเดี๋ยวแดงอ่ะจงแด นี่อย่าบอกนะว่าคิดถึงฉันอยู่อ่ะ"

  ...นี่แหละครับที่ทำให้ผม...ไม่กล้าที่จะบอกแบคฮยอนไปตรงๆ เพราะเขาน่ะคอยแต่จะพูดเหมือนว่าชอบผมเหมือนกัน แต่ทุกครั้งก็จบลงด้วยเสียงหัวเราะของเขา...แบคฮยอนกำลังทำให้ผมสับสน

  ออดดดดด~

  เสียงออดเข้าเรียนดังขึ้นผมเลยรีบลุกขึ้นเก็บของแล้วก็เดินออกมาโดยไม่รอแบคฮยอน ผมไม่อยากมีความหวัง หวังว่าแบคฮยอนก็ชอบผมแล้วก็ต้องผิดหวังเพราะมันไม่ใช่เรื่องจริง...เรื่องจริงที่แบคฮยอนไม่ได้ชอบคิม จงแด...

.

.

.

.

.

.

แบคฮยอน....

  "จงแดเมื่อไหร่นายจะเข้าใจในสายตาที่ฉันมองนายสักที ฉันมองนายมากกว่าเพื่อนมานานกว่าที่นายมองฉันอีกนะ...ช่วยรู้อะไรสักทีเถอะ ได้โปรด"

  ทุกอย่างที่ผมพูดไปน่ะไม่ใช่อยากจะล้อหรืออะไรจงแดหรอก ผมน่ะแค่หวังว่าสักวันจงแดจะได้รู้ถึงความรู้สึกที่แท้จริงของผม ผมไม่ได้ตั้งใจจะพูดให้จงแดสับสนแต่ทุกครั้งที่ผมพูดเหมือนชอบจงแด หมอนั่นก็มักจะเงียบแล้วเดี๋ยวหน้าก็แดงแล้วก็อยู่นั่น ผมไม่ชอบอาการแบบนั้นของจงแดเลยจริงๆ

  จงแดคงไม่เคยสงสัยเลยสินะว่าทำไมคนที่ตามจีบจงแดต้องถอยหนีตลอดทั้งที่จงแดก็ออกจะคุยกับพวกมันดี ทุกอย่างน่ะมันเป็นฝีมือผมเอง ผมไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับจงแดนอกจากผมแล้วยิ่งไอ้พวกรุ่นพี่ที่ตามเช้าตามเย็นผมยิ่งเกลียด จะไล่ยังไงก็ไม่เคยไป คิม จุนมยอน กับ คิม ซอกจิน รุ่นพี่ที่ชอบตามจีบจงแดที่ผมไล่เท่าไหร่ก็ไม่ยอมไป

ผมน่ะไม่ชอบ ไม่ชอบที่จงแดไม่เคยรู้อะไร ไม่เคยรู้ว่าตัวเองน่ารักขนาดไหน ไม่เคยรู้ว่ามีคนมากมายแค่ไหนที่มาต่อแถวขายขนมจีบ ไม่เคยรู้ว่าผมต้องคอยกีดกันพวกนั้นออกไปให้ไกล และไม่เคยรู้เลยว่าผมชอบเขาแค่ไหน...จงแดไม่เคยรู้อะไรเลยจริงๆ...

.

.

.

.

.

จงแด....

  ตอนนี้ผมกำลังนั่งเรียนวิชาคณิตศาสตร์ วิชาที่ผมชอบมากๆแต่ตอนนี้ผมกับรู้สึกเบื่อ คงเป็นเพราะ...ไม่ได้นั่งข้างๆกับแบคฮยอน เพราะปกติพวกเราจะนั่งข้างกันเสมอ แต่ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะผมเองนั่นแหละที่เรียกให้คนอื่นมานั่งข้างผม ยังไม่พร้อมรับมือกับแบคฮยอน ยังไม่อยากอยู่ใกล้ให้หัวใจมันเต้นแรง...

  "เป็นอะไรรึเปล่าจงแดดูไม่มีสมาธิเลยนะ"

  คยองซูเพื่อนร่วมห้องที่ผมชวนมานั่งด้วยถามอย่างเป็นห่วงที่ผมเอาแต่เหม่อ ผมหันไปมองก่อนจะยิ้มให้

  "เราไม่เป็นอะไรหรอกคยองซูตั้งใจเรียนเถอะไม่ต้องห่วงเรา"

  "ทะเลาะกับแบคฮยอนเหรอ"

  "เปล่าหรอก"

  "แต่ว่าทุกวันพวกนายจะนั่งด้วยกันนี่แต่วันนี้กลับนั่งคนล่ะที่ แถมฉันยังรู้สึกถึงรังสีอันดำมืดที่แผ่ออกมาจากตัวแบคฮยอนด้วยนะ อย่างกับจะฆ่าฉันให้ตายอย่างงั้นแหละ"

  "คิดมากน่าคยอง ไม่มีอะไรหรอก"

  ผมพูดแล้วแสร้งหันไปมองกระดานเพื่อเป็นการตัดบทสนทนาที่มีแต่จะทำให้ผมไม่สบายใจ

  เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้แต่สำหรับผมวันนี้เวลามันเดินช้าแปลกๆ ไม่ใช่ปมไม่รู้ว่าแบคฮยอนมองมาที่ผมนั่งอยู่แทบจะตลอดเวลา แต่ผมก็เลือกที่จะทำเป็นไม่รู้

ปากกาที่ผมจับไว้แน่นถูกบรรจงเขียนลงบนโต๊ะที่ผมนั่งอยู่ ก็นะเรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องธรรมดาที่นักเรียนมักจะขีดเขียนอะไรลงบนโต๊ะ

  ผมนั่งมองข้อความนั้นด้วยความรู้สึกประหลาด ถามออกไปแบบนั้นแล้วใครมันจะมาตอบล่ะ บ้าชะมัดเลยคิม จงแด

.

.

.

.

.

แบคฮยอน...

  หลังจากเลิกเรียนผมรีบวิ่งกลับมาที่ห้องเรียนสาระคณิตศาสตร์ทันที ไม่ได้ลืมของ แต่จะตามหาหัวใจ...

  โต๊ะเรียนที่จงแดนั่งวันนี้คือเป้าหมายของผม โชคยังดีที่ห้องไม่ปิด ผมพาตัวเองมายังโต๊ะที่เป็นเป้าหมายก่อนจะนั่งลงไป

ดวงตาของผมมองหาสิ่งนั้นบนโต๊ะ ข้อความที่ถูกเขียนลงบนโต๊ะผมจำได้ดีว่าเป็นลายมือใคร ลายมือของ...จงแด

                            ถ้าเราแอบชอบใครแต่เขาไม่รู้...เราควรทำไง

  ผมนั่งมองข้อความนั้นด้วยรอยยิ้ม ผมจรดปลายปากกาที่เตรียมมาลงบนโต๊ะเขียนตอบคำถามให้กับข้อความนั้น

.

.

.

.

.

.

จงแด....

  วันนี้ผมต้องขึ้นไปเรียนที่ห้องคณิตศาสตร์เหมือนเดิมคิดไว้แล้วว่าต้องไปลบข้อความปัญญาอ่อนนั้นออกให้ได้

ผมขึ้นมาก่อนเวลานิดหน่อยเพราะกลัวว่าใครจะมาเห็นข้อความบ้าๆนั้นซะก่อน

  แต่ที่โต๊ะตัวเดิมมันมีข้อความที่ผมไม่ได้เป็นคนเขียนเพิ่มขึ้นมา เหมือนกับจะเป็นการตอบข้อความของผมเลยแหะ

ผมนั่งลงแล้วไล่สายตาอ่านข้อความนั้น ลายมือแบบนี้...แบคฮยอนชัดๆ

                   ถ้าเราแอบชอบใครแต่เขาไม่รู้...เราควรทำไง

                                ก็บอกไปเลยสิ

  ผมไม่รู้ว่าที่แบคฮยอนเขียนข้อความนี้ตอบเพราะไม่รู้ว่าเป็นผมเขียนรึเปล่า แต่เราสองคนก็สนิทกันตั้งแต่มอต้นไม่น่าจะจำตัวหนังสือของกันและกันได้ แต่ก็นั่นแหละผมไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองหรอกเพราะแบคฮยอนไม่เคยแสดงออกให้ชัดเจน...

  ในที่สุดผมก็ทำตามข้อความนั้นจนได้สินะ บอกไปแค่นั้นใช่ไหม? แค่บอกออกไป

ผมเดินออกมาจากห้องเรียนเพื่อออกไปหาแบคฮยอนที่น่าจะไปรอรถที่ข้างนอกโรงเรียนแล้ว วันนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็คงต้องยอมรับให้ได้สินะ...แต่ทำไมผมถึงได้รู้สึกโหวงๆแบบนี้กันล่ะ

  "ต้องผ่านมันไปให้ได้นะจงแด"

  ผมเรียกกำลังใจให้ตัวเองเล็กน้อยเมื่อเดินออกมาหยุดอยู่ที่หน้ารั้วโรงเรียนเห็นแบคฮยอนที่คงจะเดินข้ามถนนไปรอรถตั้งนานแล้ว ขาทั้งสองข้างของผมค่อยๆก้าวออกไปข้างหน้า จะต้องบอกแบคฮยอนให้ได้ความรู้สึกนี้น่ะ เก็บไว้ไม่ไหวอีกแล้วล่ะไม่อยากเก็บไว้คนเดียวอีกแล้ว

  แต่ทำไมเส้นทางที่ผมเคยข้ามผ่านไปรอรถอย่างทุกวันวันนี้มันกลับรู้สึกเดินเท่าไหร่ก็ไปไม่ถึงสักที ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ยิ่งรู้สึกเหมือนทุกอย่างมันห่างผมออกไป แบคฮยอนยืนอยู่ตรงนั้นแต่ความรู้สึกของผมมันเหมือนแบคฮยอนกำลังจะเดินจากผมไป ทุกคนกำลังก้าวเดินหนีผมปบ่อยให้ผมอยู่เพียงลำพังความรู้สึกนี้...มันอะไรกัน

  ปรี๊กกกกกกกก

  "จงแดระวัง/เห้ย!! ไอ้หนูระวัง"

  โครม!!

  เสียงหลายคนร้องออกมาให้ผมระวัง แต่ทำไมเสียงของแบคฮยอนถึงดังอยู่ในหูของผมเพียงคนเดียวล่ะ...ตอนนี้ผมรู้สึกว่าร่างกายมันชาไปหมดหูก็เริ่มอื้อไม่ได้ยินอะไร ตาก็หนักอยากจะหลับให้มันรู้แล้วรู้รอด น้ำที่ไหลออกมาจากตัวผมนี้คือเลือด...สินะ

  "จงแด จงแดอย่าเป็นอะไรไปนะจงแด!"

  นั่น...เสียงแบคฮยอนใช่ไหม? คนที่ประคองกอดผมอยู่นี้คือ...แบคฮยอนใช่ไหม?

ทุกคนกำลังรายล้อมผมทุกคนอยู่ใกล้ผม แต่ผมกลับรู้สึกว่าทุกคนกำลังจะถอยห่างออกไปจากผม ทุกคนกำลังจะปล่อยมือออกจากมือผมใช่ไหม? ไม่นะ! ผมยังไม่ได้บอกแบคฮยอนเลย ผมยังไม่ได้บอกความในใจออกไปเลย! ได้โปรดเถอะพระเจ้าอย่าเพิ่งยื่นมือของท่านมาจับมือผม ปล่อยผมไป ปล่อยให้ผมได้ทำตามความรู้สึกของผม!

  "จงแด อึก ไหนนายจะมาบอกรักฉัน ฮึก ไม่ใช่เหรอ"

  "นาย จะมาทิ้งฉันไปแบบนี้ไม่ได้นะจงแด!"

  "บะ แบค ฉัน อึก"

  ทำไมล่ะพระเจ้า? ทำไมต้องมาพรากเสียงนี้ไป ทำไมต้องมาพรากเสียงที่ผมจะใช้บอกรักแบคฮยอนไป ได้โปรดเอาเสียงผมคืนมา เอามันคืนมา...

  "จงแดไม่ต้องพูดแล้ว ฮึก ความรู้สึกนั้นน่ะฉันจะบอกนายเอง ฉันรักนาย"

  "...แบค"

  "ฉันรักนาย ฉันมองนายมากกว่าคำว่าเพื่อนมานานแล้ว จงแดได้โปรด...อย่าทิ้งฉันไป"

  ผม ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหม? แบคฮยอนรักผม...ผมอยากจะเอื้อมมือออกไปกอดเขาไว้ ผมอยากจะบอกรักเขา แต่เสียงของผมกับไม่มีเลย ร่างกายเริ่มเจ็บปวดจากบาดแผล...พระเจ้าจะเอาผมไปแบบนี้เหรอครับ? จะไม่ให้ผมได้พูดอะไรหน่อยเหรอ?

โอกาสของผม...คงไม่มีแล้วสินะ

  "...ละ...ลาก่อน"

  "ไม่ ไม่ๆๆ จงแดรถโรงพยายาลกำลังมานายต้องอดทน ฮึก อย่าทิ้งฉันไปจงแด"

  อ้อมกอดที่กระชับให้แน่นขึ้นนี้...ของแบคฮยอนใช่ไหม ผมคงไม่ได้ฝันหรอกใช่ไหม? น้ำตานั้นของแบคฮยอนสินะ คนตรงหน้านี้คือแบคฮยอนผมไม่ได้ฝันไป...ใช่ไหม

  "จงแด ฉันรักนาย รักนายได้ยินไหม อย่าทิ้งฉันไปจงแด"

  "บะ...แบคฉัน...รัก...นะ..."

  ลมหายใจเฮือกสุดท้ายขาดหายไปทั้งๆที่ประโยคนั้นยังไม่จบดีด้วยซ้ำ...ลาก่อนแบคฮยอนที่รัก พระเจ้าคงไม่ให้โอกาสฉันได้พูดแล้วสินะ...ไม่สิ พระเจ้าให้โอกาสเราตลอดแต่เราแค่ปล่อยโอกาสนั้นให้ผ่านไปโดยไม่ทำอะไรต่างหาก...

  "ไม่นะจงแด ไม่อย่าทิ้งฉันไปจงแดดด!!!"

The End

อันนี้คือไรท์ไปเจอที่โต๊ะเรียนจริงๆค่ะ

แล้วไรท์ก็เสร่อไปเขียนบอกเขาด้วย 555

T H E M E
◈ B L & W H ◈