Pretty Boy [ALLCHEN]

ลำดับตอนที่ #3 : OS Kai x Chen Forget me not

Forget me not

Kai x Chen

 

แสงแดดตอนเช้าเกือบสายตกต้องกระทบสายธารที่ไหลเชี่ยวกราด ปรากฏแสงสุกใสสกาว สายธารขาวสะอาดเป็นที่ต้องตาต้องใจของใครหลายคนแต่เยี่ยงไรถึงได้มาอยู่ในที่ลึกลับยากหยังถึงนี้ได้ ผู้คนที่ได้พบได้เจอต่างคิดเป็นเสียงเดียวกัน แต่ก็ยังมีหลายคนให้เหตุผลว่า 'ของงามย่อมหายากหยั่งถึง' เช่นเดียวกับที่แห่งนี้

สองร่างของคู่รักเดินไปเรื่อยตามเส้นทางสายธาร สองมือจับกุมกันแน่น เป็นที่ประจักษ์กันว่าทหารนายกล้าผิวแทนนาม คิม จงอิน ได้สมรสกับแม่นางผู้งามยิ่งกว่าใครนาม คิม จงแด

เรื่องราวความรักของทั้งคู่ถูกเล่าขานกันมาเนิ่นนาน ความรักที่ต้องฝ่าฟันอุปสรรคมากมายมาด้วยกันเพื่อพิสูจน์ในรักแท้ แม้ตายก็ไม่อาจแยกห่าง ความรักอันบริสุทธิ์ที่แม้ผู้ใดก็ใฝ่หา แต่ก็ยากยิ่งนักที่จะเจอและได้มาครอบครอง ความรักของทั้งสองจึงเป็นสิ่งที่หลายคนต่างอิจฉา ทหารผู้กล้าหน้าตาหล่อเหลากับแม่นางผู้งามยิ่ง อะไรจะเหมาะสมกันปานนางฟ้ากับเทวดาขนาดนี้

ร่างสูงของนายทหารกล้าหยุดเดินแล้วหันมาจ้องตากับภรรยาอันเป็นที่รัก แก้วตาทั้งสองทอดมองกันอย่างรักใคร่ นึกถึงเรื่องราวในอดีตที่ต้องฝ่าฟันร่วมกันมา กว่าจะได้มารักกันมันมิใช่เรื่องง่ายเลย ไหนจะฐานะที่แตกต่าง จงอินเป็นเพียงทหาร ส่วนจงแดนั้นเป็นถึงลูกขุนนายขุนผู้มีทรัพย์มากจนยากจะใช้หมด จึงทำให้ผู้ใหญ่ต่างกีดกันแต่นั่นหาทำลายความรักของทั้งสองไม่ จงอินพิสูจน์ตัวเองแม้กระทั่งยอมไปรบราฆ่าฟันกับคนนับร้อย แม้ว่าฝ่ายตัวจะมี่แค่สองคน แต่จงอินหากลัวตายไม่เขาต่อสู้ทั้งที่รู้ว่าถึงยังไงโอกาสที่ตนจะถูกปริตชีพนั้นมีอยู่ร่ำไป

จนเขาได้แต่หวังว่าหากตายก็ขอแค่ให้ได้มีคนดูแลดวงใจของเขา การต่อสู้จบลงเพียงเพราะฝ่ายผู้ใหญ่ของจงแดนั้นสั่งยกเลิก เพราะเห็นในความรักอันบริสุทธิ์ใจของทั้งสอง นับแต่นั้นมาทั้งสองจึงได้ครองรักกันอย่างใจหวัง

"จงแดข้ารักเจ้า"

"ข้าก็รักเจ้า แม้ตายข้าก็จะรักเพียงเจ้า"

ร่างทั้งสองโผล่เข้ากอดกันแน่น อ้อมกอดที่จะไม่มีวันมีใครมาแยกทั้งสองออกจากกัน ...แต่แล้วสายตาของจงแดก็เหลือบไปเห็นกลุ่มดอกไม้หลายชนิดที่เกิดตามตลิ่ง แต่มีเพียงแค่ดอกไม้นั่นเท่านั้นที่อยู่ในสายตาของจงแด ดอกไม้สีฟ้าสดใสเปล่งปลั่งเป็นประกาย ถ้าหากได้มาครอบครองคงต้องดีเป็นแน่ คิดได้อย่างนั้นจงแดก็ผลักร่างของคนรักออกเบาๆ จงอินมองอย่างสงสัย

"มีอะไรงั้นรึ"

"จงอินข้าอยากได้ดอกไม้นั่น เจ้าช่วยเก็บให้ข้าหน่อยได้ไหม"

จงอินมองตามนิ้วเรียวสวยของผู้เป็นที่รัก ก็เจอกับดอกไม้สีฟ้าสดใสไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันคือดอกอะไรแต่ถ้าจงแดอยากได้จงอินก็พร้อมที่จะไปนำมาให้

"ได้สิ เจ้ารอข้าอยู่นี่ก่อนนะ"

"ได้สิ ข้าจะรอเจ้าอยู่ตรงนี้ ขอบใจท่านมาก ข้ารักท่านนะจงอิน"

จุ๊บ

ร่างบางเขย่งขึ้นไปหอมแก้มผู้เป็นสามี ก่อนจะถอยออกมาแล้วยิ้มกว้าง จนผู้เป็นสามีต้องยิ้มตาม

"ฮ่าๆๆ ข้าก็รักเจ้า จงแดของข้า"

พูดจบจงอินก็เดินตรงเข้าไปหาดอกไม้สีฟ้าสดใส มือข้างซ้ายจับต้นไม้เล็กๆแถวนั้นไว้เป็นที่ยึดเพื่อไม่ให้ตกลงไปในสายธารที่เชี่ยวกราด มือขวาก็พยายามไขว่คว้าเจ้าดอกไม้นั้น แต่มันก็ไกลเกินเอื้อม จงอินจึงเขยิบเข้าไปใกล้ อีกแค่นิดเดียวก็จะได้ดอกไม้นั่นมาให้ภรรยาที่รัก แต่เสียงของจงแดก็ดังขึ้นมาเสียก่อน

"จงอิน ข้ารักเจ้า ระวังด้วยนะ"

"ข้าเข้าใจแล้ว"

จงอินหันกลับไปมองก่อนจะตอบรับแล้วยิ้มให้ ทำไมถึงได้รู้สึกเหมือนคำบอกรักจากภรรยาเหมือนมันจะเป็นคำบอกลาเสียมากกว่า ทั้งๆที่บอกรักกันก็ออกจะบ่อยแต่ทำไมมาวันนี้ถึงได้รู้สึกแตกต่างออกไป...

จงอินสะบัดหน้าไล่ความคิดที่ผิดแปลกไปออก หันกลับมามองยังดอกไม้ลึกลับ มือซ้ายกำต้นไม้เล็กนั้นไว้แน่น มือขวาก็ถูกเอื้อมออกไปหวังจะเอาดอกไม้นั้นอีกครั้ง อีกแค่นิดเดียว แค่ปลายนิ้วจงอินก็จะได้ดอกไม้มาให้จงแดแล้ว...ร่างสูงยืดตัสออกไปให้ใกล้ดอกไม้อีกนิด

แกร๊ก!!!

เสียงกิ่งไม้ที่จงอินจับเป็นที่ยึดหักนั้นทำให้จงแดตกใจเป็นอย่างมาก และยิ่งเมื่อได้เห็นร่างของสามีไถลลงไปในแม่น้ำใหญ่ดวงตาเรียวก็ยิ่งเบิกกว้าง จงอินพยายามตะเกียดตะกายขึ้นมาจากน้ำ แต่ด้วยชุดเกราะที่สวมใส่นั้นหนักอึ้งทำให้ไม่สามารถทำให้จงอินขึ้นมาได้ สายน้ำที่ไหลอย่างเชี่ยวกราดเหมือนเป็นปีศาจร้ายที่คอยพัดพาให้จงอินไหลไปไกลออกห่างจากจงแด เมื่อรับรู้ว่าตนเองนั้นต้านไม่ไหววินาทีอันใกล้จากกับจงแดก็เข้ามาเยือน จงอินตัดสินใจโยนดอกไม้สีฟ้าขึ้นไปบนตลิ่ง ก่อนจะตะโกนออกมา

"เจ้าอย่าลืมข้านะจงแด ที่รัก..."

จงแดที่กำลังช็อกวิ่งเข้ามาที่ริมตลิ่ง ทำอะไรไม่ได้นอกจากมองร่างของสามีที่กำลังจะจมไปในสายธาร น้ำตาหยดแล้วหยอดเล่าหล่นกระทบผืนดิน

"จงอินข้ารักเจ้า ข้าจะไม่มีวันลืมเจ้า!!"

ตะโกนออกไปทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้เป็นสามีที่รักที่หายไปกับสายธารนั้นจะได้ยินรึเปล่า จงแดหยิบดอกไม้สีฟ้าสดใสขึ้นมากอดแนบอก ในใจก็ได้แต่โทษตัวเองว่าถ้าหากไม่อยากได้ดอกไม้นี้เขาคงไม่ต้องเสียสายมีอันเป็นที่นักไปอย่างนี้แน่ แต่จะมาโทษตัวเองแบบนี้ก็คงไม่มีประโยชน์ในเมื่อจงอินไม่ได้อยู่กับเขาแล้ว จงอินจากเขาไปแล้ว

"ข้าสัญญา ฮึก ว่าจะดูแลดอกไม้นี้ไปอย่างดี เจ้าดอก ฟอร์เก็ทมีน็อท "

จงแดกระชับดอกไม้ที่เพิ่งตั้งชื่อให้หมาดๆ ไว้ในอกแน่น สัญญาแล้วว่าจะดูแลไปจนชีวิตจะหาไม่ ดอกไม้ผู้เป็นตัวแทนของสามีอันเป็นที่รัก ที่จากไปแล้วไกลแสนไกล จงแดก็จะขอจำไว้ว่ารักจงอินมากเพียงใด ไม่มีทางลืม...เพราะแม้ตัวจะห่างไกล แต่หัวใจก็อยู่ใกล้กันเสมอ

END

T H E M E
◈ B L & W H ◈