คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Mistake 1
Mistake
1
ร่างผอมบางของเด็กหนุ่มกำลังยืนมองเหล่าเด็กนักเรียนนักศึกษาที่เดินกันให้ขวักไขว่ ในเวลาเลิกเรียนแบบนี้เป็นช่วงเวลาที่เหล่านักเรียนโหยหาที่สุด เสียงเอะอะโวยวายที่เกิดขึ้นอาจจะดูน่ารำคาญสำหรับพวกโลกส่วนตัวสูง แต่ก็มีบางคนที่มองว่าเสียงเอะอะโวยวายนั้นมันให้ความรู้สึกมีความสุขไปอีกแบบ จนหลายคนที่เรียนจบกันไปแล้วคิดอยากจะกลับไปเรียน ไปมีช่วงเวลาแห่งความวุ่นวายแบบนั้นอีกครั้ง และหนึ่งในนั้นก็มี คิม จงแด ด้วย
จงแดที่อายุเพียง 19 ปีหมาดๆ กลับต้องหยุดเรียนมหาลัยฯอย่างไม่มีกำหนด สิ่งที่เคยวาดฝันว่าจะสอบเข้ามหาลัยฯชื่อดัง และคณะที่ชอบให้ได้นั้นกลับกลายเป็นเพียงแค่ความฝันลมๆแล้งๆเพียงเพราะคนๆเดียว...ที่เปลี่ยนชีวิตครอบครัวอันอบอุ่นของเขาให้พังย่อยยับด้วยน้ำเงิน...
ผู้ชายใจร้ายคนนั้น...คิม จุนมยอน
จงแดจะไม่มีวันให้อภัยเลย!!!
"จงแด...จงแด!"
"อ๊ะ! ฮะๆ"
ร่างผอมที่ยืนดูความวุ่นวายของเหล่านักเรียนที่เพิ่งจะเลิกเรียนและผู้คนที่เลิกงานกลับบ้านพักผ่อนผ่านกระจกใสบานใหญ่ของร้านกาแฟเล็กๆเป็นอันต้องสะดุ้งตกใจเมื่อมีใครบางคนมาตะโกนเรียกชื่อตัวเสียใกล้
เมื่อหันกลับไปมองก็เจอกับดวงตาอันน่าหลงใหล ไหนจะจมูกโด่งๆที่เฉียดแก้มร่างผอมไปแค่นิดเดียว ใบหน้าหล่อใสดูอบอุ่นแบบนี้...เจ้าของร้านสุดใจดีของจงแดเอง
จาง อี้ชิง ผู้ที่คอยช่วยเหลือจงแดมาตลอด...
จงแดสัญญาว่าจะตอบแทนคุณของชิงชิงแน่นอน!
"ไงเรา ยืนมองขนาดนั้นอยากกลับไปเรียนต่อล่ะสิ"
เจ้าของร้านแสนใจดียกนิ้วมือเรียวสวยขึ้นมาปัดๆที่จมูกรั้นของจงแดเบาๆเป็นเชิงหยอกเย้า ซึ่งจงแดก็ได้แต่ยู่หน้าใส่เบาๆ
"ก็...ช่างเถอะครับ ผมไม่สนใจหรอกเรื่องเรียนน่ะตอนนี้ที่ผมต้องทำคือหาเงินมาใช้หนี้ไอ้บ้านั่นให้ได้"
พูดจบก็เดินถอยหลังออกห่างมาจากเจ้าของร้านผู้อบอุ่นเพียงเล็กน้อย โค้งให้อย่างนอบน้อมมีมารยาทและจึงแยกตัวออกไปเช็ดโต๊ะเช็ดเก้าอี้ในร้าน โดยมีสายตาที่มองมาของอี้ชิง...ดวงตาเเห่งความสงสาร
ทั้งที่ควรจะมีชีวิตที่ดีกว่านี้ ทั้งที่ควรจะเอาเวลานี้ไปอ่านหนังสือแต่กลับต้องมาทำงานงกๆๆแบบนี้
คิม จุนมยอน นายมันห่วยแตกที่ทำให้ชีวิตอันสดใสของคนที่นาย...รัก...ต้องเป็นแบบนี้!!!
จาง อี้ชิง ไม่น่ามีเพื่อนแบบจุนมยอนจริงๆ!
ท่ามกลางแสงไฟสลัวที่ตกกระทบบนพื้นถนน ช่วยเป็นแสงสว่างให้กับผู้คนที่สัญจรผ่านไปผ่านมา จงแดที่เพิ่งปิดร้านช่วยอี้ชิงเสร็จเดินลากขากลับบ้านอย่างอ่อนล้า ที่จริงอี้ชิงก็บอกจะมาส่งแต่เป็นจงแดเองนั่นแหละที่ขี้เกรงใจเกินไป เอาแต่ปฎิเสธอยู่ท่าเดียว
"ว้าววๆๆ หนุ่มน้อยน่ารักที่ไหนมาเดินเล่นแถวนี้หว่าา"
ก่อนที่จะเดินผ่านซอกตึกร้างจงแดก็เป็นอันต้องหยุดเดิน ชายวัยรุ่นสี่คนเดินออกมาจากซอกตึกมืดๆ พวกมันย่างกรายเข้ามาหาจงแดที่ละน้อย จนร่างบางที่ยืนสั่นอยู่ต้องถอยหลังออกมา
"ถะ ถอยไปนะ!"
"ว้าว~ เสียงหวานจังเลยที่รัก อยากรู้จังว่าเวลาครางอยู่ใต้ร่างพี่เสียงจะหวานขนาดไหน"
"ไม่นะ! ปล่อยฉัน!"
สองในสี่คนนั้นเดินมาล็อคตัวของจงแดไว้แน่น ร่างเล็กทั้งดิ้นทั้งเตะทั้งถีบทำทุกวิธีให้หลุดจากพวกมัน แต่เหมือนยิ่งดิ้นพวกมันก็ยิ่งจับเขาแน่นขึ้นที่แขนขาวๆจึงเกิดรอยแดงน่ากลัวว่าจะช้ำเป็นแน่
"ฮ่าๆๆ ดิ้นยังไงก็ไม่หลุดหรอกที่รัก มาสนุกกับพวกเร่ดีกว่า"
"ไม่!! ปล่อยนะ!"
จงแดยิ่งดิ้นแรงมากขึ้นเมื่อคนที่เหมือนหัวหน้าของพวกมันเดินเข้ามาใกล้ มือหยาบของมันลูบไล้ใบหน้าของจงแดอย่างหลงใหล
"หน้าเนียนเป็นบ้า"
"ปล่อยฉันนะไอ้บ้า!!"
"ปล่อยให้โง่สิ!!"
แคว้กก!
มือหยาบของมันกระชากเสื้อยืดตัวบางของจงแดจนขาดวิ้น ร่างเล็กยิ่งดิ้นรนหนี หัวใจดวงน้อยเต้นแรงด้วยความกลัว...ใครก็ได้ช่วยจงแดที
ใบหน้าที่มีแต่สิวของมันโน้มมาใกล้กับซอกคอของจงแดหวังที่จะได้สูดดมกลิ่นหอมของมัน ร่างบางที่เลิกดิ้นมาซักพักเพราะคิดว่าดิ้นยังไงก็คงไม่หลุดพ้นหลับตาแน่น กายบางสั่นไหวอย่างห้ามไม่อยู่
พลั๊ก!!
อั๊ค!!!
ตุบ!!!
เสียงเหมือนอะไรหล่นลงบนพื้นประกอบกับแขนทั้งสองข้างถูกปล่อยเป็นอิสระทำให้จงแดค่อยๆลืมตาขึ้น ภาพแรกที่ปรากฏต่อสายตาคือภาพของคนชุดดำสองคนกำลังกระทืบไอ้ลูกน้องกิ๊กก๊อกที่บังอาจมาจับตัวเขา ถัดมาก็เป็นภาพชายร่างโปร่งที่ละเลงฝ่าเท้าลงไปบนหน้าของหัวหน้าแก๊งคนเดียวกับคนที่กระชากเสื้อของเขาจนมันขาดวิ้น
ผู้ชายคนนี้...แม้จะมองจากข้างหลังจงแดก็ยังคงจำได้ดี คนที่ทำให้ชีวิตเขาต้องเป็นแบบนี้ คนที่จงแดเกลียดที่สุด...คิม จุนมยอน
จงแดเดินถอยออกมาจากเหตุการณ์ชุลมุนตรงนั้นเงียบๆ ถึงจะรู้ว่าคนพวกนั้นมาช่วยตนแต่จงแดก็จะไม่ขอบคุณหรอกนะ เพราะสิ่งที่จุนมยอนทำกับครอบครัวของเขามันเลวร้ายมากกว่านี้เยอะ
ที่เขาต้องเสียพ่อแม่สุดที่รักไปก็เพราะจุนมยอน ถ้าจุนมยอนไม่ทำให้บริษัทของของครอบครัวเขาล้มละลายพ่อกับแม่ก็คงไม่ต้องมาฆ่าตัวตายแล้วทิ้งเขาไว้ในโลกที่แสนจะโหดร้ายแบบนี้
ทุกอย่างมันเป็นเพราะ คิม จุนมยอน คนเดียว!
หมับ!
"เพิ่งรู้นะว่านายตอบแทนคนที่ช่วยชีวิตนายด้วยการเดินหนีแล้วปล่อยให้พวกเขาสู้กับคนร้ายอยู่แค่คนเดียว"
แรงกอดจากทางด้านหลังที่ดึงจงแดเข้าไปสู่อ้อมอกของใครบางคน ที่ฟังจากคำพูดคำจาแล้วจงแดก็รู้ดีว่าเป็นใคร
คนที่จงแดเกลียดแสนเกลียด...
"ฉันไม่ได้ขอให้นายช่วยนิ"
"หึหึ ที่แท้นายก็คงอยากได้ผัวทีเดียวสี่คนสินะ"
"มันก็ดีกว่าที่ฉันต้องมีผัวแบบนายแล้วกัน!"
"คิม จงแด!"
จุนมยอนจับให้จงแดหันหน้ามาหาตัวเอง สองมือที่จับอยู่ไหล่บางบีบแน่นจนจงแดต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
"ปล่อยฉันนะจุนมยอน ฉันเจ็บ!"
"หึ ปล่อยงั้นเหรอ พูดง่ายไปไหมจงแด"
ร่างโปร่งแสยะยิ้ม มือที่จับอยู่ที่ไหล่ทั้งสองข้างของจงแดก็เลื่อนลงมาจับที่ข้องมือเล็ก ออกแรงดึงจนร่างบางต้องจำใจเดินตาม
"จะพาฉันไปไหนน่ะ ปล่อยนะ!"
"พาไปยัดเยียดความเป็นผัวให้ไง"
ร่างสูงที่หันมายิ้มเยาะให้จงแดออกแรงดึงจงแดอีกครั้ง แต่คราวนี้ร่างบางขืนแรงไว้เต็มที่...ยังไงก็ไม่ไปด้วยเด็ดขาด
"ไม่ ไม่ไปนะปล่อยฉัน"
น้ำตาใสเริ่มรินไหลด้วยความกลัว แต่จุมยอนที่กำลังเลือดขึ้นหน้าไม่ได้มีท่าทางที่จะสนใจมันเลยสักนิด ยังคงเอาแต่ฉุดกระชากร่างบางให้ไปที่รถอยู่อย่างนั้น
ใครก็ได้...ช่วยจงแดที
"จุนมยอนมึงจะพาจงแดไปไหน!"
เสียงนุ่มทุ้มร้องถามจุนมยอน คราวนี้ได้ผลเมื่อจุนมยอนหยุดลากจงแด ข้างหน้าจงแดและจุนมยอนตอนนี้มีชายร่างโปร่งยืนทำหน้าทมึงทึงอยู่ แต่ถึงยังไงจงแดก็จำใบหน้านี้ได้ดีแม้สีหน้าในตอนนี้จะแตกต่างไปจากที่จงแดเคยเห็นบ่อยๆก็ตาม
ผู้ชายที่แสนใจดีและอบอุ่น...จาง อี้ชิง
"มึงยุ่งอะไรด้วยว่ะอี้ชิง"
จุนมยอนที่ดูจะหัวเสียพูดขึ้นมาเสียงขุ่น แต่มือก็ยังคงไม่ปล่อยจากข้อมือบางที่แดงเถือก เชื่อเลยว่าอีกไม่นานมันต้องช้ำเป็นแน่ไม่ต้องรอให้ถึงพรุ่งนี้หรอก
"กูจะไม่ยุ่งเลยถ้ามึงทำเรื่องที่ถูกต้อง และใช้เหตุผลมากกว่ากำลังคอยแต่ทำร้ายจงแดแบบนี้"
อี้ชิงก็ดูจะหัวเสียไม่แพ้กัน เพราะอี้ชิงรู้ดีว่าจุนมยอนรักจงแด แต่มันบื้อที่ทำร้ายคนที่ตัวเองรัก จุนมยอนน่ะเก่งไปเสียทุกเรื่องยกเว้นเรื่องเดียว…
เรื่องของหัวใจ
"ทำไมมึงต้องเป็นห่วงเด็กนี่ขนาดนั้น ญาติเหรอ? ก็ไม่ใช่ทำไมมึงต้องสนใจอะไรนักหนา"
"แล้วทำไมมึงต้องคอยแต่จะทำร้ายจงแด จงแดทำอะไรให้มึงรึ? กูก็ไม่ยักกะเคยเห็นว่าน้องมันจะทำร้ายใครก่อน วันๆกูเห็นแค่มึงนี่แหละที่ตามตอแยแล้วก็หาเรื่องทำร้ายน้อง"
จงแดยืนมองคนทั้งสองที่คุยกันเรื่องของเขา แต่ไม่เห็นใครจะสนใจเขาเลยสักนิด นี่ยังเห็นผมอยู่ตรงนี้กันป่าวว่ะครับ
"นั่นมันก็เรื่องของกู ทางที่ดีมึงอย่ามายุ่งกับเด็กนี่ดีกว่านะอี้ชิง มึงก็รู้ว่าใครที่ยุ่งกับเด็กนี่มันคนนั้นจะหาความสุขในชีวิตไม่เจออีก!"
"ทำไมมึงจะส่งคนมากระทืบกูเหมือนที่เคยทำกับคนอื่นๆงั้นสิ"
"ของมึงกูส่งพิเศษให้เลยล่ะ เพื่อนรัก :) "
จุนมยอนพูดจบก็ผลักจงแดกลับไปให้อี้ชิง รอยยิ้มนั้น...จงแดไม่ไว้ใจเลย เพราะใครก็ตามที่มายุ่งกับเขาหรือแค่เดินมาคุยด้วยเป็นอันต้องโดนคนของจุนมยอนตามกระทืบจนตอนนี้ไม่มีใครกล้ามายุ่งกับจงแดเสียแล้ว...เว้นก็แต่ จาง อี้ชิง และ พยอน แบคฮยอน
จงแดรู้ดีถ้าจุนมยอนจะกำจัดใครให้ห่างจากเขามันไม่ใช่เรื่องยาก แต่ว่าตอนนี้คนที่จุนมยอนต้องการจัดการทิ้งก็คือเพื่อนของเขาเอง จาง อี้ชิง
จงแดไม่มีวันยอมให้จุนมยอนมาทำอะไรพี่อี้ชิงได้หรอก!!
จุนมยอนมองหน้าจงแดกับอี้ชิงสลับกันนิดหน่อยก่อนจะส่งยิ้มให้...ยิ้มที่ไม่น่าไว้ใจ แล้วจุนมยอนก็หันหลังให้พวกเขาก่อนจะขึ้นรถไปโดยไม่พูดอะไรอีก
"ป่ะ กลับบ้านกันเดี๋ยวพี่ไปส่ง"
อี้ชิงกระตุกมือจงแดเบาๆ ร่างบางพยักหน้าตอบก่อนที่ทั้งสองจะเดินออกมาจากตรงนั้น
ระหว่างเดินทางทั้งสองคนต่างก็จมอยู่ในความคิดของตัวเองจนบรรยากาศรอบข้างชวนน่าอึดอัด จงแดที่ทนความอึดอัดไม่ไหวจึงเอ่ยถามในสิ่งที่รบกวนจิตใจของตนมากที่สุดในตอนนี้
"เอ่อ...พี่ชิงฮะ"
"หืม? ว่างไง"
อี้ชิงหันมามองที่จงแดเล็กน้อย ใบหน้าอันอบอุ่นนั้นยังคงส่งนิ้มอบอุ่นแบบฉบับเจ้าตัวมาให้จงแดเหมือนทุกครั้ง แต่จงแดรู้ดีว่ารอยยิ้มนั้นมันฝืนแค่ไหน จงแดรู้ว่าอี้ชิงก็ไม่สบายใจเหมือนกัน แต่ไม่สบายใจเรื่องไหนมากกว่ากันก็ไม่ทราบได้ จะบอกว่าไม่สบายใจที่จงแดโดนทำร้าย...อันนี้ก็คงมีส่วนเพราะอี้ชิงน่ะรักจงแดยิ่งกว่าน้องแท้ๆ หรือบางทีอี้ชิงอาจจะไม่สบายใจเรื่องของจุนมยอน...
"เอ่อ...ผม ผมขอโทษนะฮะที่ทำให้พี่ชิงเดือดร้อน ผมรับรองผมจะไม่มีทางให้ผู้ชายเลวๆอย่างจุนมยอนมาทำร้ายพี่ได้ ผมสัญญา"
จงแดเอ่ยอย่างมุ่งมั่น แววตาเด็ดเดี่ยวจนอี้ชิงเองยังแอบตกใจ แต่จะว่าไปจงแดเวลาแบบนี้ก็...น่ารักดี ^^
"ไอ้ตัวแสบเอ้ย! พี่ไม่กลัวมันหรอกจุนมยอนน่ะ แต่ที่พี่กลัวคือ...พี่กลัวมันทำอะไรจงแดต่างหาก"
ฝ่ามืออุ่นๆของอี้ชิงถูกวางแหมะลงบนหัวจงแด โคลงไปมาอย่างหมั่นเขี้ยว
"ผมไม่กลัวเขาหรอก!!"
"ฮ่าๆๆๆ ครับๆพี่รู้ว่าจงแดเก่ง แต่ยังไงพี่ก็ไม่ไว้ใจอยู่ดี ไอ้จุนมยอนน่ะถ้ามันต้องการอะไรมันก็ต้องได้ คนอย่างมันทำได้ทุกอย่างเพื่อนให้ได้ในสิ่งที่ต้องการ"
นั่นสินะ หมอนี่มันทำได้ทุกอย่างจริงๆนั่นแหละแม้กระทั่ง...ทำลายครอบครัวของเขา
"แต่ยังไงก็เถอะ! เขาจะเอาแต่ใจแบบนั้นไม่ได้ มันไม่ยุติธรรม!"
อี้ชิงมองเด็กน้อยที่ทำทีเข้มแข็งกลบเกลื่อนแววตาอันเศร้าหมอง เด็กคนนี้เข้มแข็งกว่าที่เขาคิด แต่เด็กยังไงก็คือเด็กถึงจะเข้มแข็งแค่ไหนยังไงมันก็ต้องมีอ่อนไหวบ้างเป็นธรรมดา
จุนมยอนนายมันไม่มีหัวใจจริงๆ...
หลังจากที่อี้ชิงเดินมาส่งเขาถึงห้องพัก พี่ชายแสนใจดีก็คุยอะไรนิดหน่อยกับจงแดก่อนจะขอตัวกลับบ้านตัวเองไป
ส่วนจงแดที่อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้วก็เดินออกมาหาอะไรกินเสียหน่อยเพราะตั้งแต่ช่วงเย็นยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย
ร้านสะดวกซื้อคือเป้าหมายที่จงแดเลือก เขาซื้อขนมปัง ขนมขบเคี้ยว แล้วก็พวกน้ำอะไรเล็กน้อยพอให้คืนนี้ผ่านพ้นไปโดยไม่ต้องนอนฟังเสียงท้องที่ร้องประท้วงขออาหาร
จงแดเลือกที่นั่งทานขนมที่ใกล้กับห้องพัก มันเป็นสวนสาธารณะที่ไม่ค่อยมีคนสนใจที่จะมาเท่าไหร่ แต่บรรยากาศมันดีมากๆเลยล่ะ จงแดน่ะชอบมาที่นี่บ่อยๆเวลามีเรื่องไม่สบายใจ ลมเย็นๆกับกลิ่นหอมของดอกไม้บริเวณใกล้ทำให้สมองของเขาโล่งและรู้สึกผ่อนคลาย
มือบางแกะห่อขนมปังออกเพื่อที่จะได้รีบกินรีบกลับไปนอน วันนี้เขาเหนื่อยมาเต็มทน และจงแดก็เชื่อว่าพรุ่งนี้มันต้องมีเรื่องให้ต้องเหนื่อยกว่านี้เป็นแน่!
"จงแด จงแดรึเปล่าน่ะ"
เสียงทุ้มหวานเรียกชื่อของจงแด จนเจ้าตัวที่กำลังคาบขนมปังไว้เต็มปากต้องหันไปมอง ถึงที่นี่จะไม่ค่อยมีคนมาแต่มันก็ใช่ว่าจะถูกปล่อยทิ้งไว้ให้ร้างเสียเปล่าๆ แสงไฟตกกระทบกับร่างสมส่วนที่ดูไปก็ไม่ได้เล็กหรือไม่ได้ใหญ่ไปกว่าจงแดเลย
อ่า...นั่นมันแบคฮยอนนี่นา
"อ่า...เราเองแหละ แบคมาทำไรที่นี่อ่ะ"
จงแดดึงขนมปังก้อนโตที่คาปากอยู่ออกมาก่อนจะเอ่ยปากคุยกับผู้มาใหม่ แบคฮยอนยิ้มกว้างส่งมาให้ก่อนจะเดินมานั่งลงที่ชิงช้าตัวข้างๆกับจงแด
"เรามาเดินเล่นน่ะ แล้วนี่ก็เลิกงานตั้งนานแล้วทำไมจงแดถึงกลับมาถึงช้านักล่ะ"
อ่า ผมคงลืมบอกทุกคนไปว่าผมกับแบคทำงานที่ร้านพี่อี้ชิงเหมือนกัน วันนี้เราก็เลิกงานพร้อมกันนะ และเราก็พักหอเดียวกันด้วย แต่คนล่ะชั้นอ่ะนะ และที่จงแดไม่เดินกลับหอพร้อมแบคฮยอนก็เพราะ...กลัวว่าแบคฮยอนจะไม่ปลอดภัยน่ะ จุนมยอนออกปากว่าจะทำร้ายทุกคนที่มายุ่งเกี่ยวกับเขาขนาดนั้น เขาไม่อยากให้แบคฮยอนต้องมาเจอเรื่องไม่ดีเหมือนกับคนก่อนๆที่เข้ามาคุยกับจงแด...
"มีเรื่องนิดหน่อยนะ แล้วแบคกินไรยังกินกับเราไหม?"
มือจาวยื่นห่อขนมให้กับอีกคน แบคฮยอนส่ายหน้าแล้วเอามือดันห่อขนมให้กลับไปแอ่งแม้งอยู่ที่ตักจงแดเหมือนเดิม
"ไม่เอาหรอก นายกินเถอะกินเยอะๆจะได้โตเร็วๆ ดูสิเนี่ยตัวผอมอย่างกะกุ้งแห้ง ฮ่าๆๆๆ"
แบคฮยอนว่าแล้วเอามือลูบหัวจงแดเหมือนเด็กๆ ร่างบางที่โดนกล่าวหาว่าเป็นกุ้งแห่งส่งค้อนวงโตกลับไปให้
"ย่าส์! เราไม่ได้ผอมขนาดนั้นสักหน่อย!"
ปากเป็ดอีกแล้ว...แบคฮยอนน่ะชอบเวลาจงแดโวยวายแล้วทำปากเป็ดๆแบบนี้ที่สุดเพราะว่ามัน...น่ารักดี -//-
จากบรรยากาศที่เงียบสงบบัดนี้กลับมีแต่เสียงหัวเราะและเสียงโวยวายของเจ้าตัวเล็กทั้งสองคน บรรยากาศแบบนี้ที่เขาเรียกกันว่า...มีความสุข
แต่พวกเขาจะรู้ไหมนะว่ามีใครคนหนึ่งที่ไม่ได้มีความสุขไปกับพวกเขาเลย...
แบคฮยอนนี่ จงแดอ่า พวกนายรู้ไหมว่าเวลาของความสุขมันสั้นขนาดไหน...
บนรถตู้สีดำร่างของชายหนุ่มที่สง่างามดั่งเจ้าชายก็มิปาน แต่ใบหน้านั้นกลับทมึงทึงจนไม่มีใครกล้าเอ่ยหรือสงเสียงแม้แต่น้อย เพราะกลัวว่าอาจจะโดน...มิใช่น้อย
จุนมยอนที่เอาแต่มองร่างของจงแดและแบคฮยอนเล่นกันอย่างมีความสุขกำลังกำหมัดแน่น หึ ดูมีความสุขจังนะจงแดอ่า ความสุขนั้นของนายฉันจะช่วยให้มันหายไป...ในไม่ช้า
"พรุ่งนี้จัดการตามที่ฉันสั่งซะ ห้ามพลาดเด็ดขาด!"
"ครับ นายท่าน"
หึ จงแดอ่าพรุ่งนี้แล้วนะ นายพร้อมรึยัง เตรียมตัวให้ดีนะที่รัก ฉันน่ะจะทำลายมันทุกคนที่มายุ่งกับนาย...นายต้องเป็นของฉันเท่านั้น!!
คิมจงแด ต้องเป็นของ คิมจุนมยอน คนเดียว!!
อ่านจบแล้วอย่าลืมเม้นนะค่ะ
ความคิดเห็น